Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący :	SSA Małgorzata Wołczańska (spr.)
Sędziowie :	SA Lucyna Morys - Magiera SA Jolanta Polko
Protokolant :	Patrycja Nowak

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2024 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy ze skargi D. S.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej
w W.

o uchylenie wyroku Sądu Polubownego prowadzonego przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. z dnia 20 lipca 2023 r., sygn. akt (...)

1)  oddala skargę;

2)  zasądza od skarżącego na rzecz przeciwnika skargi - (...) Spółki Akcyjnej w (...) 700 (dwa tysiące siedemset) zł, tytułem kosztów postępowania,
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności niniejszego postanowienia o kosztach.

SSA Jolanta Polko

SSA Małgorzata Wołczańska

SSA Lucyna Morys - Magiera

Sygn. akt I ACa 2454/23

UZASADNIENIE

Skargą wniesioną w dniu 28 sierpnia 2023 r. D. S. wniósł o uchylenie wyroku Stałego Sądu Polubownego prowadzonego przez (...) spółkę
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wydanego 20 lipca 2023 r.
w sprawie z powództwa Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko skarżącemu o zapłatę, sygn. akt (...), mocą którego Sąd ten zasądził od D. S. na rzecz (...) S. A.
w W. 24 924,03 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lutego 2023 r. oraz orzekł o kosztach. Wyrokowi temu skarżący zarzucił naruszenie:



art. 1206 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 1164 ¹ k.p.c. i art. 22 ¹ k.c. przez wydanie wyroku mimo nieważnego, a także bezskutecznego zapisu na sąd polubowny
z uwagi na fakt, że zapis na sąd polubowny będący podstawą wydanego wyroku – mimo, że spór wynikał z umowy, którego stroną był konsument – został sporządzony przed powstaniem sporu między skarżącym a stroną przeciwną,



art. 1206 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 1161 § 1 k.p.c. przez wydanie wyroku mimo bezskutecznego zapisu na sąd polubowny z uwagi na fakt, że postanowienia zapisu na sąd polubowny, będące podstawą do wydania wyroku, naruszały zasadę równości stron, w ten sposób, że uprawniały one tylko powoda (stronę przeciwną) do wytoczenia powództwa przed sądem polubownym,



art. 1206 § 1 pkt 2 k.p.c. przez pozbawienie skarżącego możliwości obrony swoich praw przed sądem polubownym oraz naruszenie prawa do bycia wysłuchanym i przedstawienia swoich twierdzeń oraz dowodów, czego wyrazem było całkowite pominięcie wszelkich wniosków dowodowych sformułowanych
w odpowiedzi na pozew i bezkrytyczne przyjęcie, że skarżący przyjął na siebie zobowiązania zgodnie z treścią ugody i że dokonywał jakichkolwiek ustaleń ze stroną przeciwną,



na podstawie art. 1206 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 1194 § 3 k.p.c. przez niezachowanie podstawowych zasad postępowania przed sądem polubownym, poprzez wydanie rozstrzygnięcia z całkowitym pominięciem obowiązującej regulacji prawa właściwego dla danego stosunku prawnego i bezpodstawne uznanie, że regulacja ta (art. 22 ¹ k.c.) ma charakter „lakoniczny” i dlatego
w ocenie sądu skarżący nie ma przymiotu konsumenta, a przywołana regulacja
w ocenie sądu polubownego bezpodstawnie nie może mieć decydującego znaczenia przy ocenie skuteczności wprowadzonego przez strony zapisu na sąd polubowny,



art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c. przez sprzeczność z podstawowymi zasadami porządku prawnego RP (klauzula porządku publicznego) przez niezapewnienie skarżącemu, który jest osobą fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową, prawem przewidzianej ochrony m.in. w art. 76 Konstytucji RP, błędną i nieuprawnioną interpretację przywołanej normy konstytucyjnej oparcie rozstrzygnięcia nie na brzmieniu przepisów prawnych, ale na błędnie interpretowanych orzeczeniach sądów oraz na pominięciu szeregu twierdzeń
o zarzutów wskazanych przez skarżącego w odpowiedzi na pozew, pozbawiając skarżącego prawa wynikającego z art. 45 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na skargę Towarzystwo (...) wniosło o oddalenie skargi,
a także o zasądzenie od skarżącego na rzecz przeciwnika skargi kosztów postępowania.

Sąd Apelacyjny ustalił, co następuje:

W dniu 5 marca 2020 r. przed notariuszem K. K., M. S. zawarł z D. S. umowę darowizny na mocy, której M. S. przeniósł na D. S. przysługujący mu udział w prawie własności nieruchomości stanowiący lokal mieszkalny położony w Ś. przy ulicy (...) o łącznej powierzchni 48,55 m ², dla której Sąd Rejonowy
w C., (...), prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

Pismem z dnia 24 czerwca 2022 r. Towarzystwo (...) S.A. w W. wezwało D. S. do zapłaty zaległości dłużnika M. S., powołując się na dyspozycję art. 527 k.c. informując o możliwości zaspokojenia wierzyciela w trybie art. 533 k.c., wyjaśniając podstawę faktyczną
i prawną roszczenia.

Następnie przed Sądem Okręgowym w Katowicach Towarzystwo (...)
i (...) S. A. w W. wszczęło postępowanie o wydanie na podstawie art. 110 § 2 Prawa o notariacie postanowienie, na mocy którego Sąd wyrazi zgodę na wydanie odpisu aktu notarialnego w postaci ww. umowy darowizny. Uczestnikami postępowania byli M. S. i D. S.. W uzasadnieniu wniosku wskazano podstawę faktyczną i prawną żądania wydania postanowienia, powołując się na konieczność wytoczenia powództwa przeciwko D. S. na zasadzie art. 527 k.c. i nstp. Wniosek ten został cofnięty wobec polubownego zakończenia sporu przez strony.

Na mocy ugody zawartej w dniu 11 sierpnia 2022 r. między Towarzystwem (...) S.A. w W. (jako wierzycielem), M. S. (jako dłużnikiem) a D. S. (jako poręczycielem), dłużnik zobowiązał się do zapłaty na rzecz wierzyciela należności stwierdzonych tytułami wykonawczymi w postaci nakazów zapłaty Sądu Rejonowego w (...)
z 24 czerwca 2011 r. (I Nc 453/11), 31 sierpnia 2011 r. (I Nc 666/11), 29 września 2011 r. (I Nc 743/11), 14 sierpnia 2012 r. (I Nc 791/22) opatrzonych klauzulą wykonalności, w ratach, płatnych w miarę możliwości dłużnika, z zastrzeżeniem, że całkowite rozliczenie zadłużenia nastąpi do dnia 31 grudnia 2022 r. (pkt 1 ugody).

Zgodnie z pkt 3 ugody, poręczyciel zobowiązał się do zapłaty należności obciążających dłużnika wynikających z tych tytułów wykonawczych oraz wszelkich kosztów, opłat i innych należności wynikłych w związku z prowadzonymi postępowaniami egzekucyjnymi, na wypadek gdyby dłużnik w terminie nie dokonał całkowitej spłaty zadłużenia.

Stosownie do treści pkt 4 ugody, wszelkie spory wynikające z tej ugody lub
z nią związane, w zakresie odpowiedzialności poręczyciela wobec wierzyciela, wierzyciel i poręczyciel poddają pod rozstrzygnięcie sądu polubownego, prowadzonego przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., zgodnie
z regulaminem Sądu, dostępnym na stronie internetowej o podanym adresie.

Do Sądu Polubownego prowadzonego przez (...) spółka z o. o. z siedzibą w Ł. wpłynęło powództwo Towarzystwa (...) S.A. przeciwko D. S. o zapłatę 24 924,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztów procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że podstawą dochodzonego roszczenia jest opisana wyżej umowa ugody i poręczenia zawarta w dniu 11 sierpnia 2022 r. pomiędzy powodem (wierzycielem) a M. S. (dłużnikiem) i pozwanym D. S. (poręczycielem) z tytułu wierzytelności regresowej przysługującej powodowi względem M. S. stwierdzonej tytułami wykonawczymi. M. S. nie wywiązał się
z zobowiązania określonego w ugodzie. Świadczenia tego nie spełnił także, pomimo wezwania do zapłaty, D. S. jako poręczyciel.

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2023 r. Stały Sąd Polubowny prowadzony przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na podstawie § 7.13 Regulaminu Sądu Polubownego stwierdził swoją właściwość w niniejszej sprawy oraz istnienie
i ważność zapisu na Sąd Polubowny zawartego w pkt 4 umowy ugody i poręczenia
z 11 sierpnia 2022 r. zawartej pomiędzy Towarzystwem (...) S.A. (wierzycielem) a M. S. (dłużnikiem) i D. S. (poręczycielem), a nadto zasądził od D. S. na rzecz Towarzystwa (...) S. A. 24 924,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lutego 2023 r. do dnia zapłaty. Sąd ten rozstrzygnął także
o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego.

W motywach wyroku Sąd Polubowny odniósł się na wstępie do podniesionych przez pozwanego zarzutu braku właściwości Sądu Polubownego oraz zarzutu nieważności i bezskuteczności zapisu na Sąd Polubowny. I tak, z powołaniem się na definicję konsumenta zawartą w art. 22 ¹ k.c. oraz dyrektywach UE nr 93/13/WE z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich i nr 1999/44/WE z 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji, Sąd Polubowny stwierdził, że D. S. zawierając w roli poręczyciela z Towarzystwem (...) S.A. umowę ugody i poręczenia, za dług przysługujący Towarzystwu względem dłużnika M. S. z tytułu roszczenia regresowego – nie posiadał statusu konsumenta. Podkreślił Sąd, że celem zawarcia tej ugody nie było zaspokojenie indywidualnych potrzeb konsumpcyjnych pozwanego. Źródłem powstania roszczenia regresowego nie była czynność prawna, ale norma wynikająca z art. 43 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). Zaakcentował też Sąd, że w postępowaniu zachowana została zasada równości stron. Następnie Sąd Polubowny odniósł się do zarzutu braku świadomości pozwanego co do przyczyn i celu zawarcia umowy ugody i poręczenia oraz jego świadomości względem zobowiązań M. S. w stosunku do powoda i stwierdził, że pozwany miał pełną wiedzę o zobowiązaniach dłużnika głównego (ojca pozwanego), nadto był on wzywany do zapłaty, a co za tym idzie znał cel i przyczyny zawarcia przedmiotowej ugody. Warunki uzgodnione w umowie ugody i poręczenia miał charakter indywidualnie wynegocjowanych. Zawarta między stronami umowa stanowiła więc podstawę roszczenia powoda w prowadzonym postępowaniu. Na zakończenie Sąd Polubowny odniósł się do pominiętych wniosków dowodowych w sprawie.

Przedstawione okoliczności faktyczne zostały ustalone przez
Sąd Apelacyjny w oparciu o dokumenty zawarte w aktach Sądu Polubownego prowadzonego przez (...) sp. z.o.o. z siedzibą w Ł. o sygn. (...), a także złożone przez strony w toku postępowania prowadzonego przed Sądem Apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego nie zasługuje na uwzględnienie. W myśl art. 1205 § 1 k.p.c. wyrok sądu polubownego wydany
w Rzeczypospolitej Polskiej może zostać uchylony przez sąd wyłącznie
w postępowaniu wszczętym na skutek wniesienia skargi o jego uchylenie, zgodnie
z przepisami tytułu VII księgi V k.p.c. Stosownie do treści art. 1206 § 1 k.p.c. strona może w drodze skargi żądać uchylenia wyroku sądu polubownego, jeżeli:

1)  brak było zapisu na sąd polubowny, zapis na sąd polubowny jest nieważny, bezskuteczny albo utracił moc według prawa dla niego właściwego;

2)  strona nie była należycie zawiadomiona o wyznaczeniu arbitra, o postępowaniu przed sądem polubownym lub w inny sposób była pozbawiona możności obrony swoich praw przed sądem polubownym;

3)  wyrok sądu polubownego dotyczy sporu nieobjętego zapisem na sąd polubowny lub wykracza poza zakres takiego zapisu, jeżeli jednak rozstrzygnięcie
w sprawach objętych zapisem na sąd polubowny daje się oddzielić od rozstrzygnięcia w sprawach nieobjętych tym zapisem lub wykraczających poza jego zakres, wyrok może być uchylony jedynie w zakresie spraw nieobjętych zapisem lub wykraczających poza jego zakres; przekroczenie zakresu zapisu na sąd polubowny nie może stanowić podstawy uchylenia wyroku, jeżeli strona, która brała udział w postępowaniu, nie zgłaszała zarzutów co do rozpoznania roszczeń wykraczających poza zakres zapisu;

4)  nie zachowano wymagań co do składu sądu polubownego lub podstawowych zasad postępowania przed tym sądem, wynikających z ustawy lub określonych przez strony;

5)  wyrok uzyskano za pomocą przestępstwa albo podstawą wydania wyroku był dokument podrobiony lub przerobiony;

6)  w tej samej sprawie między tymi samymi stronami zapadł prawomocny wyrok sądu.

Zgodnie natomiast z art. 1206 § 2 k.p.c. § uchylenie wyroku sądu polubownego następuje także wtedy, gdy sąd stwierdził, że:

1)  według ustawy spór nie może być rozstrzygnięty przez sąd polubowny;

2)  wyrok sądu polubownego jest sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (klauzula porządku publicznego);

3)  wyrok sądu polubownego pozbawia konsumenta ochrony przyznanej mu bezwzględnie wiążącymi przepisami prawa właściwego dla umowy, której stroną jest konsument, a gdy prawem właściwym dla tej umowy jest prawo wybrane przez strony – ochrony przyznanej konsumentowi bezwzględnie wiążącymi przepisami prawa, które byłoby właściwe w braku wyboru prawa.

Wbrew też zarzutom skarżącego nie wykazał on, aby w niniejszej sprawie zachodziła którakolwiek z podstaw uzasadniających uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Polubownego, który tym samym należy uznać należy za trafny. I tak,
w szczególności wskazać należy, że nieuzasadnione są zarzuty skargi bazujące na twierdzeniu, iż wadliwie zostało przyjęte przez Sąd Polubowny, że skarżący nie posiadał przymiotu konsumenta w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. Z argumentacją skarżącego nie sposób się zgodzić, zaś ocena prawna Sądu Polubownego co do tego, że skarżący nie może być uznany za konsumenta w sporze poddanym pod osąd tego Sądu jest prawidłowa. Podkreślić trzeba, że zgodnie z brzmieniem art. 22 ¹ k.c. konsumentem jest osoba fizyczna, która dokonuje czynności prawnej
z przedsiębiorcą i czynność ta nie jest bezpośrednio związana z prowadzoną przez tę osobę fizyczną działalnością gospodarczą lub wykonywaną działalnością zawodową. Definicja konsumenta uwzględnia więc trzy elementy, a mianowicie: element podmiotowy (osoba fizyczna), element przedmiotowy (dokonanie czynności prawnej z przedsiębiorcą) i element funkcjonalny (brak bezpośredniego związku dokonanej czynności prawnej z działalnością gospodarczą lub zawodową). Oznacza to m.in., że relację pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą ustawodawca w art. 22 ¹ k.c. charakteryzuje przez odwołanie się do pojęcia czynności prawnej dokonanej przez konsumenta. Nie obejmuje on natomiast stosunków prawnych z przedsiębiorcą mających swoje źródło w innych zdarzeniach prawnych aniżeli czynność prawna.
W świetle przywołanej definicji Sąd Polubowny słusznie stwierdził, że w przypadku skarżącego nie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące uznanie go za konsumenta. Nie został bowiem spełniony element przedmiotowy tej definicji
w postaci dokonania czynności prawnej z przedsiębiorcą, gdyż źródłem odpowiedzialności skarżącego wobec Towarzystwa (...) były przepisy
o skardze pauliańskiej, a co wynika z opisanego stanu faktycznego. Podkreślić trzeba, że w toku prowadzonego postępowania przed Sądem Apelacyjnym przeciwnik skargi powoływał się na dokumenty, które bezpośrednio poprzedzały zawarcie w dniu 11 sierpnia 2022 r. umowy ugody i poręczenia, w postaci m.in. zawartej przez dłużnika głównego i skarżącego umowy darowizny, wezwania skarżącego do zapłaty oraz wystosowanego wniosku o wydanie przez Sąd Okręgowy postanowienia w trybie art. 110 § 2 Prawa o notariacie, a z których jednoznacznie wynika, że na etapie zawierania ugody istniał spór między stronami, zaś celem jej zawarcia było uniknięcie wytoczenia w przyszłości przeciwko skarżącemu powództwa ze skargi pauliańskiej. Wobec tego niewątpliwie odpowiedzialność skarżącego wynikała z przepisów o skardze pauliańskiej (art. 527 k.c. i następne). Także zobowiązanie dłużnika głównego tj. M. S. nie wynikało z czynności prawnej, lecz z normy prawnej wyrażonej w art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodzić także się należy
z Sądem Polubownym, że celem umowy nie było zaspokojenie jakichkolwiek indywidualnych potrzeb konsumpcyjnych skarżącego. Nadto był on świadomy przyczyn i celu jej zawarcia tj. zobowiązań dłużnika głównego względem przeciwnika skargi. Z treści zawartej ugody wprost wynika, że D. S. zobowiązał się do zapłaty należności obciążających M. S. na wypadek, gdyby dłużnik nie dokonał całkowitej spłaty zadłużenia objętego rzeczoną ugodą, co wypełnia dyspozycję art. 533 k.c. i stanowi źródło odpowiedzialności skarżącego wobec przeciwnika skargi.

Wobec uznania, że skarżącemu nie przysługiwał przymiot konsumenta, bezzasadne okazały się zarzuty naruszenia art. 1164 ¹ k.p.c. i art. 1194 § 3 k.p.c. Kategoria „sporów wynikających z umów, których stroną jest konsument” ogranicza stosowanie przywołanych przepisów wyłącznie do sporów mających podstawę
w umowach zawartych między konsumentem a przedsiębiorcą. Jego zakresem przedmiotowym nie są objęte zatem spory wynikające ze innego rodzaju stosunków obligacyjnych (np. czynów niedozwolonych czy bezpodstawnego wzbogacenia) powstałych pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą (zob. B. Więzłowska-Czepiel, Nowe uregulowania sądownictwa polubownego, s. 45). W niniejszej sprawie art. 1164 ¹ k.p.c., jak i art. 1194 § 3 k.p.c. nie znajdowały zastosowania, skoro spór pomiędzy stronami nie powstał na gruncie umowy, której stroną był konsument. Tym samym skarżący nie udowodnił, by nie zachowano podstawowych zasad postępowania przed sądem polubownym.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 1161 § 2 k.p.c. nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że zawarta z nim ugoda zawierała zapis uprawniający wyłącznie jedną stronę do dochodzenia roszczenia. Jak wynika z treści § 4 ugody, wszelkie spory wynikające z tej ugody lub z nią związane, w zakresie odpowiedzialności poręczyciela wobec wierzyciela, wierzyciel i poręczyciel poddają pod rozstrzygnięcie sądu polubownego, prowadzonego przez (...) sp. z o.o. z siedzibą
w Ł., zgodnie z regulaminem Sądu, dostępnym na stronie internetowej. Wbrew twierdzeniom skarżącego, tak sformułowane postanowienie nie daje podstaw do przyjęcia, że możliwość wytoczenia powództwa przysługiwała wyłącznie przeciwnikowi skargi. Literalne brzmienie powołanego zapisu nie zawiera ograniczeń podmiotowych co do strony, która takie postępowanie może wszcząć. Postanowienie to dotyczy poddania zarówno przez wierzyciela jak i poręczyciela rozstrzygnięciu sądu polubownego „wszelkich sporów”, które wynikają z zawartej ugody lub są z nią związane. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że każdej stronie ugody przysługiwało prawo wytoczenia powództwa przed sądem polubownym. Tym samym zarzut dotyczący naruszenia zasady równości jest pozbawiony podstaw.

Niezasadne były także zarzuty skarżącego dotyczące pozbawienia go możliwości obrony swoich praw przed sądem polubownym oraz naruszenia prawa do bycia wysłuchanym i przedstawienia swoich twierdzeń i dowodów. W orzecznictwie przyjmuje się, że pozbawienie strony możliwości ochrony swych praw
w postępowaniu przed sądem polubownym ma miejsce wówczas, gdy naruszona zostaje zasada równości stron, jedna ze stron nie zostaje wysłuchania i nie ma możliwości ustosunkowania się do dowodów i twierdzeń przedstawianych przez stronę przeciwną (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2007 r., I CSK 82/07, OSNC 2008, Nr 6, poz. 64). W analizowanym przypadku taka sytuacja nie miała miejsca. W ocenie Sądu Apelacyjnego skarżącemu stworzono możliwość przedstawienia w postępowaniu przed sądem polubownym twierdzeń oraz dowodów, doręczono mu pismo zawierające żądanie rozpoznania sprawy w postępowaniu przed sądem polubownym oraz pozew wraz z zobowiązaniem do ustosunkowania się do jego treści. Jednocześnie podkreślić trzeba, że nie można utożsamiać każdego przypadku niedopuszczenia przez sąd polubowny wnioskowanych przez stronę dowodów z pozbawieniem jej możliwości obrony. Sąd polubowny jest uprawniony do pominięcia wniosków dowodowych, które uzna za nieprzydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Tym samym arbiter rozpoznający przedmiotową sprawę miał prawo nie uwzględnić zaoferowanych przez skarżącego dowodów, uznając, że nie są one konieczne do wydania rozstrzygnięcia. Sąd Polubowny był zatem uprawniony do dokonania selekcji przedstawionych dowodów pod względem ich istotności dla sprawy, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sam zaś fakt nieprzeprowadzenia wnioskowanych przez skarżącego dowodów nie prowadzi do stwierdzenia nieważności postępowania. Niezależnie od tego zaznaczyć należy, że
w toku niniejszego postępowania Sąd Apelacyjny umożliwił stronom złożenie wniosków dowodowych w celu wykazania podnoszonych twierdzeń. Jednak żadnych wniosków skarżący nie zgłosił, nie odniósł się także do stanowiska zajętego przez przeciwnika skargi oraz zaoferowanych przez niego dowodów, co prowadzi do skutków, w sferze ustalenia istotnych faktów co do relacji, w jakich pozostawały strony na gruncie tego sporu, przewidzianych przepisem art. 230 k.p.c.

Brak było również podstaw do twierdzenia, że kwestionowane orzeczenie stoi
w sprzeczności z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej. Podkreślić w tym miejscu należy, że klauzula porządku publicznego nie służy przeprowadzaniu kontroli merytorycznej orzeczenia sądu polubownego. Przy jej stosowaniu nie chodzi o to, aby oceniane orzeczenie było zgodne ze wszystkimi wchodzącymi w grę bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa, lecz o to czy wywarło ono skutek sprzeczny z podstawowymi zasadami krajowego porządku prawnego. Fakt, że skarżący nie podziela merytorycznej oceny rozstrzygnięcia, jakie zapadło nie może być stawiane na równi z istotnym naruszeniem porządku prawnego. Z takim naruszeniem mielibyśmy do czynienie w przypadku gdy w ramach orzekania sąd polubowny naruszyłby normy prawne i orzekł wbrew ich treści, bądź orzekł w oparciu o nieistniejące normy prawny. Taka sytuacja nie miała miejsca w tej sprawie. Z kolei odmienne zdanie skarżącego co do interpretacji przepisów nie daje podstaw do uchylenia wyroku sądu polubownego. Zaznaczyć trzeba, że wyrok sądu polubownego zawiera rozstrzygnięcie zasadniczych kwestii prawnych, które legły
u podstaw zawisłego między stronami sporu. Jednocześnie uzasadnienie wyroku sądu polubownego nie wymaga spełnienia tych samych wymogów co w przypadku uzasadnienia sądu powszechnego. Nie ulega jednak wątpliwości, że Sąd Polubowny wskazał zarówno na jakich faktach oparł swoje rozstrzygnięcie i które okoliczności uznał za niezbędne dla rozpoznania sprawy. Odniósł się także do podniesionych
w odpowiedzi na pozew zarzutów, a także pominiętych wniosków dowodowych.
W ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób przyjąć, aby na skutek wydania wyroku przez sąd polubowny doszło do istotnego naruszenia naczelnych zasad prawnych obowiązujących w Rzeczpospolitej Polskiej.

Z tych względów Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. w związku z art. 1207 § 2 k.p.c. oddalił skargę, a o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Brak podpisu SSA Jolanty Polko z uwagi na urlop

SSA Małgorzata Wołczańska

SSA Lucyna Morys - Magiera