Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 365/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy we Włocławku z 2017-07-17

Sygn. akt I C 365/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący: SSR Aneta Kurdubska

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Woźniak-Wiliszewska

po rozpoznaniu w dniu 06 lipca 2017 r. we Włocławku

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki W. S. kwotę 2.500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 3 marca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 rok do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki W. S. kwotę 150,50 zł (sto pięćdziesiąt złotych 50/100) tytułem połowy poniesionych kosztów procesu;

4.  znosi wzajemnie poniesione koszty zastępstwa procesowego i zaliczek na biegłych;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego we Włocławku kwotę 1.634,58 zł (tysiąc sześćset trzydzieści cztery złote 58/100) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa-Sąd Rejonowy we Włocławku;

6.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego we Włocławku z zasądzonego na rzecz powódki W. S. w pkt 1 roszczenia, kwotę 1.634,57 zł (tysiąc sześćset trzydzieści cztery złote 57/100) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa-Sąd Rejonowy we Włocławku.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2015 r. peł. powódki złożył pozew, w którym wniósł o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 marca 2014 r. do dnia zapłaty. Ponadto powódka domagała się zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł oraz kosztów opłaty skarbowej w wysokości 34 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 31 października 2013 r. w wyniku kolizji drogowej powódka doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy i kręgosłupa szyjnego, krwiaka okolicy czoła, drętwienia lewej dłoni. Powódka odczuwała bóle głowy i nudności. Zgłosiła się do (...) Miejskiego Zespołu (...) we W.. Powódce nadal towarzyszyły bóle i zawroty głowy, pogorszenie widzenia, ból ucha, niespokojny sen. Z powodu utrzymujących się silnych bólów głowy została skierowana do Poradni Neurologicznej, nadto była objęta opieką (...) we W. i korzystała z zabiegów fizjoterapeutycznych na odcinek szyjny kręgosłupa. Wskazał, iż powódce do dnia dzisiejszego towarzyszą bóle głowy i drętwienie dłoni. Ponadto powódka odczuwa cierpienia psychiczne związane z wypadkiem – lęk przed podróżą oraz kłopoty ze snem. P.. powódki wskazał, że sprawca wypadku był ubezpieczony w momencie zdarzenia przez pozwaną. Powódka zgłosiła szkodę u pozwanego, lecz ten przyznał powódce kwotę 350 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę Wypłacona przez pozwanego kwota uwzględniała ustalony przez niego na poziomie 30% stopień przyczynienia się powódki do powstania szkody z uwagi na podnoszoną przez pozwanego okoliczność, że powódka podróżowała bez zapiętych pasów bezpieczeństwa. Wskazał, iż powódka kwestionuje ustalony przez pozwanego stopień przyczynienia w całości, jak i podnosi nieadekwatność przyznanej kwoty w stosunku do doznanej krzywdy. Wskazał, iż powódka w chwili zdarzenia miała zapięte pasy, a argumentacja pozwanego, iż na pasach powódki brak deformacji splotu materiału nie stanowi dowodu braku użycia pasów przez powódkę. Wskazał, iż powódka jest lżejsza od kierowcy , co mogło mieć wpływ na stan pasów po zdarzeniu.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma wskazał, iż powódka nie miała zapiętych pasów, albowiem brak jest charakterystycznych śladów działania blokady na pasie bezpieczeństwa po stronie powódki oraz charakter urazów powódki, w szczególności krwiak na oku oraz brak śladów na ciele w okolicach klatki piersiowej. Wobec tego pozwana ustaliła stopień przyczynienia się powódki na 30%. Wskazał, iż powódka w chwili zdarzenia miała 70 L.. Zatem trudno oczekiwać, iż jej stan zdrowia w chwili zdarzenia był wzorcowy. Wielce jest prawdopodobnym iż przeciążenia i naturalny fizjologiczny proces starzenia się organizmu powódki miał wpływ na rozwinięcie u powódki zmian w obrębie kręgosłupa. Niesłusznie zatem i bezpodstawnie powódka doszukuje się przyczyn złego stanu zdrowia w skutkach wypadku. P.. pozwanegio wskazał, iż wypłacając powódce kwotę zadośćuczynienia uwzględnił różne czynniki, takie jak: okres leczenia, wiek, płeć, stopień natężenia cierpień psychicznych i fizycznych, nasilenie bólu. Ponadto wysokość zadośćuczynienia została ustalona w oparciu o art. 445 par. 1 k.c. a także dokumentację medyczną powódki. Dodał, iż powódka bezpośrednio po zdarzeniu została przewieziona do szpitala, gdzie wykonano szczegółowe badania RTG i TK, które nie wykazały poważnych lub trwałych zmian pourazowych czy patologii. Dodał, iż jego wątpliwości budzi zdiagnozowany u powódki uraz polegający na skręceniu kręgosłupa szyjnego. Dokumentacja medyczna zawiera bowiem w tej kwestii sprzeczne informacje. W Karcie medycznych czynności lekarskich i pielęgniarskich w dniu 31 października 2013 r. wskazana na powyższy uraz, jednakże jego istnienia nie potwierdzają wynika badań, czy przyjęty sposób leczenia ( brak informacji o kołnierzu ortopedycznym). Nadto uraz u powódki nie był na tyle poważny by zastosowano hospitalizacje.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 października 2013 r. około godziny 08:40 we W. na skrzyżowaniu doszło do kolizji drogowej w czasie której kierujący pojazdem marki A. (...) wymusił pierwszeństwo, w wyniku czego doszło do zderzenia z samochodem marki T. (...) , którym na miejscu pasażera podróżowała powódka W. S.. Samochód A. (...) uderzył w przedni bok pojazdu T. od strony pasażera , gdzie siedziała powódka. Na miejsce zdarzenia wezwana została policja. Twierdzono, że winę za zdarzenie ponosi kierowca A. (...) ubezpieczony w (...) Towarzystwa (...) SA. Powódka nie straciła przytomności. Przybyła na miejsce zdarzenia karetka zabrała powódkę do szpitala na badania.

Dowód: akta szkody – k. 70, zeznania świadka C. S. – 00:05:54 – 00:27:30 ,

W Szpitalu na Oddziale Ratunkowym stwierdzono uraz głowy i kręgosłupa szyjnego, duży krwiak okolicy czoła, drętwienie dłoni lewej. Wykonane badania nie stwierdziły urazów kostnych, krwiaków śródmózgowych czy przymózgowych. Stwierdzono niewielki krwiak w tkankach miękkich głowy w prawej okolicy czołowej. Powódka jeszcze tego samego dnia została wypisana do domu.

Dowód: karta medycznych czynności lekarskich (...) z 31.10.2013 r. – k. 24, badanie TK głowy – k. 25 , zeznania świadka C. S. – 00:05:54 – 00:27:30, zeznania powódki – 00:32:57 – 00:49:29

W dniu 3 listopada 2013 r. powódka zgłosiła się do (...) we W. z zawrotami głowy, bólem ucha, tkliwością kręgosłupa szyjnego, niespokojnym snem. Lekarz rodzinny podejrzewał wstrząśnienie mózgu i wypisał powódce skierowanie do Szpitala Oddział (...). Powódka przyjmowała leki przeciwbólowe.

Dowód: historia choroby powódki – k. 27-28

W dniu 5 listopada 2013 r. powódka z podejrzeniem wstrząsu mózgu została przyjęta na (...) we W. i była konsultowana neurochirurgicznie. Ponownie wykonano badania KT głowy. Nie stwierdzono krwiaków śródmózgowych czy przymózgowych. Stwierdzono niewielki krwiak w tkankach miękkich głowy w prawej okolicy czołowej. Powódka jeszcze tego samego dnia została wypisana do domu.

dowód: karta medycznych czynności lekarskich (...) z 05.11.2013 r. – k. 22-23, zeznania powódki – 00:32:57 – 00:49:29, zeznania powódki – 00:32:57 – 00:49:29

Po wypadku powódka leczona była w Poradni Neurologicznej (...) we W.. Miała tam 4-y wizyty w dniu 26.11.2013 r., 12.03.2014 r., 26.05.2014 r., 27.10.2014 r. Jako dolegliwości podawała bóle głowy i zawroty głowy oraz lęki. W czasie badań nie stwierdzono objawów ogniskowych i oponowych ze strony ośrodkowego układu nerwowego.

Dowód: historia zdrowia i choroby z poradni neurologicznej – k. 37-39 , zeznania świadka C. S. – 00:05:54 – 00:27:30, zeznania powódki – 00:32:57 – 00:49:29

W poradni neurochirurgicznej lekarz leczący stwierdził skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa szyjnego . Leczenie neurochirurgiczne zakończono 23.01.2014 r. Skierowano powódkę do (...). W okresie od 20 stycznia 2014 r. do 31 stycznia 2014 r. , następnie od 24.-3.2014 r. do 28.03.2014 r. i od 07.04.2014 r. do 11.04.2014 r. powódka korzystała z zabiegów aquavibron na odcinek C, Th, L-S kręgosłupa i Laser na odcinek C kręgosłupa. Kolejne zabiegi rehabilitacyjne – aquavibron i prądy interferencyjne na odcinek C, Th, L-S kręgosłupa wykonano 15.09.2014 r. do 19.09.2014 r. oraz od 22.09.2014 r. do 26.09.2014 r.

Dowód: skierowanie z dnia 23 stycznia 2014 r. do poradni rehabilitacyjnej – k. 40, informacja dla lekarza kierującego - k. 41, zaświadczenie o leczeniu rehabilitacyjnym – k. 42, oświadczenie o wykonaniu zabiegów – k. 46 , 48, zeznania świadka C. S. – 00:05:54 – 00:27:30, zeznania powódki – 00:32:57 – 00:49:29

Z poradni rehabilitacyjnej powódka korzystała jeszcze przez wypadkiem. Karta w poradni rehabilitacyjnej w (...) we W. została założona w dniu 09 września 2013 r. Przedstawiona dokumentacja z poradni zawiera jedynie kartę 1 oraz 7 i 8. Brak wpisów od kart 2 do 6.

Dowód: historia zdrowia i choroby z poradni rehabilitacyjnej – k. 43-45

W poradni ogólnej (...) leczenie powódki zakończono w dniu 18 sierpnia 2014 r.

Dowód: zaświadczenie lekarskie – k. 47

Przed wypadkiem powódka leczyła się w Poradni Neurologicznej u dr. K.. Była również konsultowana w Poradni Neurochirurgicznej.

Dowód: opinia sądowa lekarska – k. 154-164

Biegli ortopeda traumatolog i specjalista patomorfolog w sporządzonej opinii stwierdzili, iż w wyniku wypadku w dniu 31 października 2013 r. powódka doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia i krwiaka powłok skórnych okolicy czołowo-skroniowej prawej, nos, obu okolic oczodołowych oraz twarzy po stronie prawej. Jednocześnie wskazali, iż z wykonanych badań obrazowych nie wynika by w wyniku odniesionego urazu doszło u powódki do złamań w zakresie kości czaszki, uszkodzeń strukturalnych w zakresie tkanki nerwowej mózgowia oraz uszkodzeń w zakresie układu kostnego kręgosłupa. Stwierdzili, iż u powódki nie doszło również do wstrząśnienia mózgu czy też dystorsji – kręcenia odcinka szyjnego i urazu innych odcinków kręgosłupa. Wskazali, iż rozmiar i rozległość podbiegnięć krwawych nie zawsze jest adekwatna do wielkości działającej siły, choć zasada jest, że im większa siła działająca, tym większe podbiegnięcie krwawe. Czynnikami wpływającymi na wielkość podbiegnięć krwawych są: wiek, płeć, stan zdrowia oraz okolica ciała i rodzaj tkanki która uległa urazowi. U osób starszych z uwagi na utratę podtrzymującej tkanki łącznej dochodzi do szerokiego rozprzestrzeniania się wylewów krwawych, zwłaszcza gdy dotyczy to miękkiej, luźnej i dobrze unaczynionej skóry twarzy. Dodali, iż zgłaszane przez powódkę objawy w postaci bólów głowy, zawrotów głowy, pogorszenia widzenia, osłabienia słuchu po stronie prawej, lęków maja charakter subiektywny. Ich zakres, natężenia i czas trwania nie korespondują jednak z charakterem doznanych obiektywnie obrażeń ciała. Stwierdzili jednocześnie, iż w wyniku doznanego urazu komunikacyjnego w dniu 31 października 2013 r. powódka nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu. Doznane zaś przez powódkę obrażenia ciała skutkowały dolegliwościami bólowymi przez około 10 tygodni od chwili wypadku i ograniczały jej w sposób nieznaczny aktywność życiową, zawodową i rodzinną. Doznane przez powódkę obrażenia ciała mogły spowodować dolegliwości bólowe głowy, jednakże ich zakres i czas trwania podany przez powódkę nie jest adekwatny do stwierdzonych obiektywnie obrażeń ciała. Stwierdzili, iż podobne obrażenia ciała jak u powódki powodują zwykle miernie nasilone dolegliwości bólowe przez około 1 miesiąca , wymagające stosowania leków przeciwbólowych na poziomie 1 stopnia drabiny analgetycznej. Biegli wskazali, iż w przypadku zderzeń bocznych, takich jak to miało miejsce u powódki, pasy bezpieczeństwa nie chronią w dostateczny sposób pasażerów pojazdów siedzących po stronie zderzenia. Dlatego też podali, iż powódka mając zapięte pasy bezpieczeństwa doznała by bardzo zbliżonych obrażeń ciała, jak w przypadku niezapięcia pasów i nie stwierdzili istotnej różnicy nasilenia urazów doznanych przez powódkę w stosunku do ewentualnych urazów pasażera posiadającego zapięte pasy bezpieczeństwa. Stwierdzili, iż powódka nie przyczyniła się do powstania i zwiększenia rozmiarów szkody. Urazy doznane przez powódkę nie miały charakteru skomplikowanego i trudnego w sensie diagnostycznym i leczniczym. Powódka nie wymagała, nie wymaga i nie będzie wymagać opieki osób trzecich w związku z urazami doznanymi podczas wypadku. Biegli stwierdzili, iż mając na uwadze charakter ewolucji objawów chorobowych u powódki i aktualnie zgłaszane dolegliwości w postaci odczuwanego bólu, cierpień fizycznych , objawy odczuwane przez powódkę mają charakter subiektywny i nie korespondują z doznanym obrażeniami ciała podczas wypadku.

Wskazali, uwzględniając kryteria obiektywizacji ujemnych radiologicznie następstwa urazu wiązadłowego odcinka szyjnego kręgosłupa w obszarze dotyczącym okoliczności kolizji, technicznych parametrów uderzenia, poziomu bezpieczeństwa pojazdu, cech konstytucjonalnych, charakteru zgłaszanych objawów i ich ewolucji, że odniesiony przez powódkę podczas wypadku w dniu 31 października 2013 r. uraz kręgosłupa szyjnego nie skutkuje trwałym , długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Biegli jednocześnie stwierdzili, iż zgłaszane przez powódkę dolegliwości bólowe w trakcie badania przez biegłych po upływie ponad 2,5 roku od chwili wypadku drogowego, nie pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 31.10.2013 r.

Dowód: opinia łączna biegłych ortopedy traumatologa i patomorfologa – k. 154-16, opinia uzupełniająca – k. 200-201

Po wypadku powódka miewa lęki, że komuś coś się stanie. Cierpi na bezsenność. Od wypadku nie prowadzi samochodu, albowiem czuje lęk, boi się. Strofuje męża, który prowadzi samochód, Boi się, że znów ktoś w nich uderzy. Rzadziej sama wychodzi z domu.

Dowód: zeznania powódki – 00:32:57 – 00:49:29

Biegły sądowy z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego na podstawie przeprowadzonej analizy technicznej, stwierdził, że pasażerka T. (...) nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa w czasie wypadku. Stwierdził jednocześnie, iż zakres uszkodzeń pojazdu oraz obliczona wartość opóźnień bezwładności nie wyklucza, że nawet w przypadku zapięcia w pas bezpieczeństwa byłaby możliwość doznania obrażeń w przez powódkę. Niezależnie czy miałaby zapięte pas bezpieczeństwa, czy też nie to doznałaby obrażeń ciała. Dodał, iż będąc przypasaną do fotela miałaby ograniczone możliwości przemieszczania się , ale nie jest wykluczone doznanie przez nią obrażeń wynikających z opóźnień bezwładności. Wskazał jednakże, iż rezultaty analizy technicznej przemawiają za niezapiętym pasem bezpieczeństwa przez powódkę

Dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego – k. 88-100

Pismem z dnia 21 stycznia 2014 r. powódka zgłosiła szkodę do (...) SA wnosząc o wypłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 9.000 zł.. (...) przyznało powódce zadośćuczynienie w wysokości 500 zł pomniejszając ja o 30% z tytułu przyczynienia się powódki do skutków wypadku poprzez niezapięcie pasów bezpieczeństwa. W konsekwencji wypłacono powódce 350 zł. Pismem z 1 lipca 2014 r. powódka wniosła o zapłatę kwoty 7000 zł oraz zwrot kosztów leczenia w wysokości 484,96 zł. Pozwany odmówił wypłaty.

Dowód: zgłoszenie szkody 21.01.2014 r. - k. 13-14, pismo (...) z dnia 17.02.2014 r. -k. 15-16, pismo z 1 lipca 2014 r. – k. 17-18, pismo (...) z 19.08.2014 r. – k. 19, akta szkody - k. 70

Powódka od wielu lat zgłaszała już bóle kręgosłupa. Będąc czynną zawodowo pracowała jako urzędnik. Wykonywała pracę siedzącą. Wykonane badanie (...) kręgosłupa C-Th-L ujawniło zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne, głównie na poziomie C5-C6-C7 oraz L3-L4-L5 ze stenozą kanału kręgowego większą w odcinku szyjnym oraz stenozą zachyłkową. W badaniu kręgosłupa w odcinku szyjnym w dniu 13 maja 2015 r. stwierdzono ograniczenie ruchomości we wszystkich płaszczyznach , duże ograniczenie rotacji obustronnie, spłaconą lordozę szyjną . W badaniu ze stycznia 2016 r. wskazano, iż dominują u powódki zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne na poziomie C5-C6-C7 oraz L3- L4- L5 ze stenozą kanału kręgowego większą w odcinku szyjnym oraz stenozą zachyłkową. Takie same zmiany stwierdzono w badaniu z dnia 23.11.2016 r. Powódce zalecono zabiegi rehabilitacyjne.

Dowód: historia zdrowia i choroby z 13 maja 2015 r. – k. 228, historia zdrowia i choroby z 26.01.2016 r. – k. 229, historia zdrowia i choroby z 23.11.2016 r. – k. 231, zaświadczenie o zabiegach rehabilitacyjnych – k. 230 i 232-233, zeznania powódki – 00:32:57 – 00:49:29

Sąd zważył co następuje :

Powództwo było w części zasadne.

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy w zasadzie pozostawały bezsporne, a odmienne stanowiska obu stron obejmowały jedynie ocenę rozmiaru krzywdy i dolegliwości somatycznych odczuwanych przez powódkę wobec naruszenia funkcjonowania narządów jej ciała uszkodzonych w wypadku, a także okoliczności czy powódka w chwili zdarzenia miała zapięte pasy czy też nie, i w konsekwencji jej przyczynienia się do skutków wypadku.

Sąd oceniając wszystkie dowody kierował się treścią art. 233 §1 k.p.c. który stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, kierując się doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego wnioskowania.

Sąd uznał, iż opinia biegłych sądowych, z dziedziny ortopedii – traumatologii i patomorfologii przedstawiła w sposób spójny i przejrzysty przebieg choroby i stan obecny zdrowia powódki. Opinia została sporządzona w sposób przejrzysty i fachowy a tym samym rzetelny. Treść sporządzonej opinii stanowi podstawę do określenia rzeczywistej krzywdy doznanej przez powódkę w związku z zdarzeniem , które miało miejsce w dniu 31 października 2013 r. Treść sporządzonej opinii wraz z opinią biegłego do spraw techniki samochodowej była również pomocna w ustaleniu jakich obrażeń doznała by powódka w przypadku gdyby miała zapięte pasy bezpieczeństwa. Z obu opinii wynika, iż niezależnie czy powódka miała by zapięte pasy czy też nie odniosłaby podobne obrażenia ciała, a może nawet większe. Mając na uwadze stwierdzenia biegłych w sporządzonych opiniach, Sąd przyznając powódce kwotę zadośćuczynienia nie uwzględnił w ogóle przyczynienia się powódki, albowiem w przypadku gdyby nawet miała zapięte pasy bezpieczeństwa obrażenia z dnia 31 października 2013 r., w przypadku uderzenia bocznego, mogłyby być nawet większe, a na pewno porównywalne. Sam bowiem fakt stwierdzenia, iż pasy nie były zapięte, nie oznacza, iż ta okoliczność była współprzyczyną takich a nie innych okoliczności. Okoliczności te musi udowodnić strona zarzut ponosząca. Przy podniesieniu zarzutu przyczynienia się poprzez niezapięcie pasów bezpieczeństwa należało zbadać czy zachowanie powódki stanowiło współprzyczynę szkody odpowiadającą cechom normalnego związku przyczynowego. O tym zaś decyduje ocena konkretnych okoliczności danej sprawy, dokonana według kryteriów obiektywnych uwzględniająca zasady doświadczenia , a w razie potrzeby także wiadomości specjalne (por. Wyrok SN z 19 listopada 2009 r., IV CSK 241/09). Fakt, że powódka nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa w chwili wypadku, nie stanowi samo przez się podstawy do przyjęcia, że przyczyniła się do zaistnienia powstałych obrażeń , a tym samym do zmniejszenia jej należnego zadośćuczynienia. Zastosowanie art. 362 k.c. może wchodzić w grę tylko w razie ustalenia, iż niezapięcie pasów bezpieczeństwa miało wpływ na powstanie lub rozmiar szkody. Z powyższego wynika, iż Sąd nie może zastosować automatyzmu przy ustalaniu faktu przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody. Fakt ten musi być udowodniony, a obowiązek ten zgodnie z art. 6 k.c. obciąża podmiot który powołuje się na fakt przyczynienia, tj. ubezpieczyciela. W przedmiotowej sprawie pozwany poza arbitralnym przyjęciem, że powódka przyczyniła się do powstania szkody w 30% albowiem nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa, nie wykazał by zachowanie to stanowiło współprzyczynę szkody. Pozwany nie powołał żadnych dowodów w celu uwodnienia powyższej okoliczności. Wprost przeciwnie dowody przeprowadzone w toku postepowania w postaci opinii biegłych z zakresu techniki samochodowej oraz z dziedziny ortopedii – traumatologii i patomorfologii wykazały, iż niezależnie czy powódka miałaby zapięte pasy czy też nie odniosłaby podobne obrażenia szkody, a w przypadku zapięcia pasów mogły być one nawet większe. W związku z powyższym fakt niezapięcia pasów przez powódkę nie mógł być podstawą obniżenia należnego powódce zadośćuczynienia, albowiem nie przyczyniała się do powstania szkody. Jak wykazało postępowanie dowodowe, charakter urazu i nasilenie bólu nie wymagało intensywnego leczenia i stosowania przewlekłego leków p/bólowych, czy też zastosowania fizykoterapii i zaopatrzenia ortopedycznego.

Za wiarygodne w części Sąd uznał również zeznania powódki oraz świadka . Były one spójne, zwięzłe, logiczne i znalazły potwierdzenie oraz uzupełnienie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie dał wiary powódce i świadkowi, iż przed wypadkiem powódka nie leczyła się na kręgosłup i nie miała żądnych dolegliwości bólowych kręgosłupa. Stwierdzić należy, iż przeczy temu dokumentacja medyczna powódki, której Sąd dał wiarę. Wynika z niej, iż powódka od wielu lat zgłaszała już bóle kręgosłupa. Będąc czynną zawodowo pracowała jako urzędnik. Wykonywała pracę siedzącą. Przeprowadzone badania (...) kręgosłupa C-Th-L ujawniło zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne, głównie na poziomie C5-C6-C7 oraz L3-L4-L5 ze stenozą kanału kręgowego większą w odcinku szyjnym oraz stenozą zachyłkową. W badaniu kręgosłupa w odcinku szyjnym w dniu 13 maja 2015 r. stwierdzono ograniczenie ruchomości we wszystkich płaszczyznach , duże ograniczenie rotacji obustronnie, spłyconą lordozę szyjną. Wynika z tego, iż powódka już wcześniej miała dolegliwości bólowe kręgosłupa zwłaszcza w odcinku szyjnym związane ze zmianami zwyrodnieniowo dyskopatycznymi odcinka szyjnego i lędźwiowego a także spłyconą lordozą, co przy trybie pracy powódki – na stanowisku urzędnika- siedzącym jest zrozumiałym i stanowi pewnego rodzaju jednostkę chorobową zawodową.

Odnosząc się do żądania powódki w zakresie zasądzenia kwoty 5000 zł tytułem zadośćuczynienia stwierdzić, należy ,że sam fakt nie potwierdzenia przez biegłego sądowego trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki wywołanego wypadkiem z dnia 31 października 2013 r. nie oznacza, że nie należy się powódce, na podstawie ujawnionych w jej organizmie symptomów chorobowych zadośćuczynienie pieniężne odpowiednie ze względu na stopień dolegliwości bólowych i psychicznych, które powstały w wyniku tego zdarzenia. Należy bowiem stwierdzić, iż przebieg choroby powódki, jak i obecnie występujące u powódki czasowe, przemijające dolegliwości, w tym lękowe wskazują, iż przyznane do tej pory zadośćuczynienie w wysokości 350 zł nie rekompensuje powódce jej cierpienia fizycznego i lęków w sferze psychicznej. Należy stwierdzić, iż mimo, że przebieg choroby nie spowodował trwałego uszczerbku na zdrowiu to występujące dolegliwości bólowe głowy, kręgosłupa, wskazują na znaczny dyskomfort powódki . Ponadto powódka zażywała przez pewien czas leki przeciwbólowe korzystała z rehabilitacji i odczuwa przemijające dolegliwości odcinka szyjnego kręgosłupa, oraz bóle głowy , co zdaniem Sądu powoduje dyskomfort i trudności w zwykłych czynnościach życiowych. Jednocześnie powódka w dalszym ciągu czuję obawę wsiadając do samochodu, co spowodowało, że przestała prowadzić samochód, strofuje innych kierowców, ma stany lękowe, co zdaniem Sądu niewątpliwie jest rezultatem przebytego w dniu 31 października 2013 r. wypadku.

Z drugiej jednak strony za nie przychyleniem się w całości do żądań powódki tytułem zadośćuczynienia przemawia zdaniem Sądu to, że nie stwierdza się w jej badaniu fizykalnym trwałych anatomicznych uszkodzeń kręgosłupa szyjnego czy innych części ciała. W związku z powyższym brak jest podstaw do przyjęcia trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z zaistniałym wypadkiem z dnia 31 października 2013 r. Ponadto okres trwania leczenia u powódki zdaniem biegłych wynosił około 10 tygodni i dolegliwości bólowe jedynie w sposób nieznaczny ograniczały jej aktywność życiową, zawodową czy rodzinną. Odczuwane w chwili obecnej dolegliwości mają jedynie charakter subiektywny. Okres rekonwalescencji nie był zbyt długi. Powódka zażywała jedynie leki przeciwbólowe i korzystała z pomocy rehabilitanta i neurologa. Stwierdzić jednak należy, iż uszkodzenia kręgosłupa mają charakter zwyrodnieniowo-dyskopatyczny, a zatem przebyty wypadek nie spowodował tych zmian. Siła oddziaływania uderzenia mogła jedynie spowodować nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa spowodowanymi zmianami zwyrodnieniowymi. Obecnie pojawiają się przemijające i krótkotrwałe dolegliwości związane jednak ze zmianami zwyrodnieniowymi i nie mają związku z przebytym wypadkiem.

Należy jednak stwierdzić mając na uwadze wiek powódki w chwili wypadku – 70 lat, jej dotychczasowy stan kręgosłupa, iż odniesione w wyniku wypadku powierzchowne obrażenia w rzeczywistości wymagały dłuższego leczenia i powódka odczuwała w związku z tym znaczne dolegliwości bólowe. Wiadomym jest bowiem, co stwierdzili sami biegli, iż u osoby starszej nawet zwykłe zasinienia wymagają dłuższego okresu leczenia i mogę również powodować znaczniejsze dolegliwości, niż u osoby młodszej.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast przepis z art. 445 § 1 k.c. odsyłający do hipotezy z art. 444 § 1 k.c., wprost stanowi że w wypadkach przewidzianych w artykule powyższym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2009 r. (III CSK 62/09) ,,odpowiednia suma w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. nie oznacza sumy dowolnej, określonej wyłącznie według uznania sądu, a jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia, jak i kryteria ich oceny powinny być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą pokrzywdzonego”. Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2008 r. (II CSK 536/07) Sad wypowiedział się iż ,,w odniesieniu do zadośćuczynienia pieniężnego z art. 445 § 1 k.c. funkcja kompensacyjna musi być rozumiana szeroko, albowiem obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i sferę psychiczną poszkodowanego. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne”. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy także w wcześniejszym wyroku z dnia 09 listopada 2007 r. V CSK 245/07 w którym stwierdził iż ,,ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury”.

Mając na uwadze przytoczone orzecznictwo Sądu Najwyższego, tut. Sąd podzielił w części argumenty powódki, iż wystąpiła u niej krzywda związaną z odczuwanymi, fizycznymi dolegliwościami oraz samopoczuciem psychicznym, przyjmując jednocześnie, iż roszczenie zdefiniowane w art. 445§1 kc obejmuje wszelkiego rodzaju skutki negatywnych zmian, uważanych w potocznym znaczeniu za „krzywdę”, jakiej doświadczają osoby, u których delikt spowodował uszkodzenie ciała, czy to w postaci krzywdy odczuwanej na skutek utraty sprawności ciała, odczuwania fizycznego bólu i współistniejących stanów poczucia bezradności, uciążliwości wywołanej koniecznością poświęcania na czynności życiowe większej uwagi i wysiłku.

Zdaniem Sądu należy przyznać rację powódce, iż mimo że nie posiada trwałego uszczerbku na zdrowia występują u niej stany obniżonej sprawności fizycznej ( okresowe bóle, lęki) co może nasilać odczuwanie krzywdy wywołanej zmianą sytuacji, w jakiej powódka się znalazła, a mianowicie okresowym utrudnieniem egzystencji, w tym wypełnianiem w sposób właściwy zwykłych czynności.

Przewidziane w art. 445 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę ma na celu naprawienie - przez rekompensatę pieniężną - szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpienia w sensie fizycznym i psychicznym. W ten sposób ujawnia się aprobowany w orzecznictwie kompensacyjny charakter zadośćuczynienia pieniężnego (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r. I CK 131/2003 OSNC 2005/2/40 oraz z dnia 27 lutego 2004 r. V CK 282/2003 system informacji prawniczej lex (...)). O rozmiarze należnego zadośćuczynienia powinien zatem w zasadzie decydować rozmiar doznanej krzywdy tj. stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne okoliczności, których nie sposób wymienić wyczerpująco.

Co do użytego w art. 445 § 1 k.c. sformułowania mówiącego o odpowiedniej sumie, przyjmowane jest w orzecznictwie zapatrywanie zgodnie, z którym przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego wysokość zadośćuczynienia powinna być "utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa” (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 r. IV CR 902/61, OSNPCP 1963/5/92, z dnia 24 czerwca 1965 r. I PR 203/65 OSPiKA 1966/4/92, z dnia 12 września 2002 r. IV CKN 1266/00 niepubl.).

Wszystkie te kryteria spełnia zadośćuczynienie ustalone przez Sąd w wysokości 2.500,00 zł. Powyższe zadośćuczynienie jest adekwatne do rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę wskutek zdarzenia drogowego z dnia 31.10.2013. i w całości wyczerpuje roszczenie z tego tytułu. Z dokumentacji lekarskiej powódki i opinii biegłych wynika, że w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia i krwiaka powłok skórnych okolicy czołowo-skroniowej prawej, nosa, obu okolic oczodołowych oraz twarzy po stronie prawej, skutkujących dolegliwościami bólowymi, które niewątpliwie stanowiły dyskomfort dla powódki . Leczenie skutków urazu powódki ograniczało się do stosowania farmakologicznych środków przeciwbólowych oraz rehabilitacji związanej z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa, które nasiliły się po wypadku. Leczenie powódki trwało około 10 tygodni (opinia biegłych - k. 154-164, 200-201 ), nie było nadmiernie uciążliwe i nie zdezorganizowało znacząco jego dotychczasowego życia powódka była już na emeryturze.

Kwota zasądzona przez sąd, uwzględniając dotychczas wypłaconą kwotę w wysokości 350 zł , biorąc pod uwagę dotychczasowy tryb życia powódki i jej osobistą sytuację majątkową stanowi kwotę odczuwalną ekonomicznie, będącą właściwym równoważnikiem doznanej krzywdy, albowiem ustalona została w wysokości która powinna zrekompensować powódce negatywne i bolesne konsekwencje zdarzenia z dnia 31 października 2013 r. O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 par. 1 k.c. zasądzając odsetki od dnia 3 marca 2014 r. zgodnie z orzeczeniem SN z 24 lipca 2014 II CSK 595/13. Przy określeniu terminu wymagalności zadośćuczynienia oraz w konsekwencji ustalenia od kiedy można naliczać odsetki od zadośćuczynienia ważne jest, by dłużnik znał wysokość żądania osoby uprawnionej do zadośćuczynienia, a także czy znał lub powinien znać okoliczności decydujące o rozmiarze należnego od niego zadośćuczynienia. O terminie, od którego należy naliczać odsetki ustawowe, decyduje także kryterium oczywistości żądania zadośćuczynienia. Skoro zatem pismo z żądaniem zadośćuczynienie zostało wysłane w dniu 21 stycznia 2014 r. i w dniu 17 lutego 2014 r. pozwany udzielił już odpowiedzi uznając swoją odpowiedzialność do kwoty 500 zł, to zgodnie z żądaniem pozwu odsetki można było zasądzić od 3 marca 2014 r.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis z art. 100 k.p.c. Sąd zniósł wzajemnie między stronami poniesione koszty zastępstwa procesowego i zaliczek wpłaconych na biegłych po 1000 zł przez każdą ze stron . Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów kwotę 150,50 zł , na którą złożyła się połowa opłaty od pozwu w kwocie 175 zł (250zł :2=175zł) oraz połowa opłat skarbowych 25,50 zł (51 zł:2=25,50) , co daje kwotę 150,50 zł.

W niniejszej sprawie SP Sąd Rejonowy we Włocławku tymczasowo w sprawie poniósł wydatki na zaliczki biegłych w łącznej wysokości 3.269,15 zł. Mając na uwadze wynik sprawy Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz SP Sądu Rejonowego we Włocławku kwotę 1634,58 zł tytułem wydatków tymczasowo posinionych w sprawie przez SP oraz nakazał ściągnąć na rzecz SP Sądu Rejonowego z zasądzonego w punkcie 1 na rzecz powódki roszczenia kwotę 1634,57 zł tytułem wydatków tymczasowo posinionych w sprawie przez SP Sąd Rejonowy we Włocławku, o czym rozstrzygnął w oparcie o art. 113 ust. 1 i 2 u. o k. s. w s. c.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Mariola Juchacz
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy we Włocławku
Osoba, która wytworzyła informację:  Aneta Kurdubska
Data wytworzenia informacji: