Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ludmiła Dulka - Twarogowska

Protokolant: sekr. sąd. Arleta Ratajczak

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2017 roku w Wąbrzeźnie na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) (...): (...)) z siedzibą w W.

przeciwko: A. S.

- o zapłatę

1.  umarza postępowanie w części dotyczącej kwoty 34,20 zł (trzydzieści cztery złote dwadzieścia groszy),

2.  oddala powództwo w całości w pozostałym zakresie,

3.  ustala, że koszty procesu ponosi powód.

Sędzia

Ludmiła Dulka - Twarogowska

Sygn. akt I C 375/16

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2016 r. powód (...)1 (...) (...)) z siedzibą w W., działający przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wystąpił do Sądu Rejonowego w Ż. z pozwem, w którym domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego A. S.kwoty 13.848,62 zł wraz z odsetkami ustawowymi maksymalnymi od kwoty 5.621,79 zł (w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 8.226,83 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż dochodzona wierzytelność wynika z braku zapłaty z tytułu umowy kredytu gotówkowego z dnia (...)r. zawartej przez pozwanego z (...)., będącym poprzednikiem prawnym (...)Powód podał, że na podstawie umowy o przelew wierzytelności zawartej w dniu 22 kwietnia 2015 r. z poprzednim wierzycielem nabył wierzytelność wobec pozwanego wraz z prawem do naliczania odsetek (k.3-4v).

Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Ż. stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w W. (k.35-36).

W piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2016 r. powód cofnął powództwo ponad kwotę 568,34 zł tytułem odsetek karnych naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 08 maja 2015r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Modyfikując wartość przedmiotu sporu powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 13.814,42 zł z odsetkami maksymalnymi od kwoty 5.621,79 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych na podstawie art. 359 § 2 ¹ kc i ustawowymi od kwoty 8.192,63 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (k.50-50v).

Pozwany na rozprawie w dniu 21 listopada 2016 r. potwierdził zawarcie z poprzednikiem prawnym powoda umowy kredytu i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia (k.77-77v).

W piśmie procesowym z dnia 02 grudnia 2016 r. (data nadania w placówce pocztowej) powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wskazał na niezasadność zarzutu przedawnienia (k.80-81,100).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 sierpnia 2008 r. pozwany A. S. zawarł z (...) z siedzibą w K. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), na podstawie której bank udzielił mu kredytu w kwocie 6.566,16 zł na okres od 29 sierpnia 2008 r. ze spłatą do 10 września 2012 r. Do dyspozycji pozwanego bank pozostawił kwotę 5.656,62 zł. Pozwany w związku z udzieleniem kredytu miał ponieść koszty: 328,30 zł z tytułu prowizji bankowej od udzielonego kredytu, 581,24 zł z tytułu pokrycia kosztów objęcia ubezpieczeniem grupowym. Pozwany był zobowiązany do spłaty kredytu wraz z odsetkami w równych miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca, w wysokości 213,71 zł, przy czym pierwsza rata miała być wyrównawcza, a jej wartość nie mogła być wyższa niż 261,66 zł. Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu sporządzenia umowy wynosiła 23,90% w stosunku rocznym. Całkowity koszt kredytu wynosił 4.649,41 zł. W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu, bank miał pobierać od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki naliczone według stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonej o 25 punktów procentowych.

W związku z niewywiązywaniem się przez pozwanego ze zobowiązania, (...) w K. w dniu 08 września 2009 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny o nr (...), w którym wysokość wymagalnego zobowiązania pozwanego została określona na kwotę 7.299,51 zł. Na wymagalne zadłużenie pozwanego składały się: 1) należność główna (niespłacony kapitał) - 6.377,21 zł; 2) odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 20% od dnia 29.08.2008r. do dnia 20.05.2009r. - 483,83 zł; 3) odsetki za opóźnienie naliczone od kwoty niespłaconego kapitału – 410,47 zł; 4) koszty – 28,00 zł; ponadto dalsze należne odsetki.

Na podstawie wniosku (...)z 09 września 2009 r. Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie w sprawie I Co (...), w dniu 16 września 2009 r. nadał klauzulę wykonalności powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, z ograniczeniem odpowiedzialności dłużnika do kwoty 13.132,23 zł.

Z kolei postanowieniem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie w sprawie I Co (...)z dnia (...)r., na wniosek z dnia (...)r., została nadana klauzula wykonalności temuż bankowemu tytułowi egzekucyjnemu na rzecz następcy prawnego – tj. (...)w W..

W oparciu o wskazany tytuł wykonawczy, z wniosku egzekucyjnego (...)z dnia (...)r., Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w W. M. B.prowadził postępowanie egzekucyjne KM (...), zakończone wydaniem w dniu (...)r. postanowienia o umorzeniu, wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

W dniu (...)r. (...)z/s w W.zawarł z powodem (...) z/s w W.umowę rozporządzającą przelewu wierzytelności, której przedmiot stanowiły wierzytelności wskazane w załączniku nr 1 do umowy, w tym wierzytelność wobec A. S.z tytułu umowy kredytu z dnia (...)r., na łączną sumę zadłużenia 13.246,08 zł, w tym kapitał 5.621,79 zł, odsetki umowne 483,83 zł i odsetki karne 7.140,46 zł.

Pismem z dnia 22 kwietnia 2015 r. (...) zawiadomił pozwanego o sprzedaży przedmiotowej wierzytelności.

Pismem z dnia 05 maja 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 13.346,19 zł.

Dowody : - umowa kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) (k.62-64, k.87-89);

- dyspozycja uruchomienia kredytu (k.65);

- wniosek o udzielenie kredytu (k.66, k.90);

- karta informacyjna kredytobiorcy (k.67, k.91);

- (...) (k.68, k.92);

- postanowienia SR w Wąbrzeźnie z (...). i(...). (k.69-70, k.71-72, k.95-96, k.97);

- wniosek o nadanie klauzuli wykonalności (...) (k.93-94);

- wniosek o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz następcy prawnego (k.98)

- wniosek egzekucyjny (k.73, k.99);

- postanowienie komornika z (...). (k.74, k.82);

- umowa rozporządzająca przelewu wierzytelności z 22.04.2015r. wraz z załącznikiem nr 1 i wyciągiem (k.13-15, k. 27, k.84-86);

- zawiadomienie o sprzedaży wierzytelności (k.28);

- wezwanie do zapłaty z (...). (k.29-30).

Powyższy stan faktyczny będący bezspornym, został ustalony w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których wiarygodności nie podważała żadna ze stron postępowania, a także nie budzących w tym zakresie wątpliwości sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa swoją legitymację czynną oparła na art. 509 § 1 kc stanowiącym, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast z treści § 2 powołanego wyżej przepisu wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wierzytelność, przechodzi na nabywcę solo consensu, tj. przez sam fakt zawarcia umowy przelewu. Dla swej skuteczności cesja wierzytelności winna określać strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot przelewu. Elementy te powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi art. art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 j.t. z późn.zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zastosowanie w niniejszej sprawie znalazły także przepisy obowiązującej w dniu zawarcia umowy ustawy z dnia 20 lipca 2001r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2001.100.1081 z późn.zm.), w szczególności art. 2 ust. 1 stanowiący, iż przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej "kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci.

W piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2016 r. wniesionym do sądu przed wszczęciem rozprawy, powód cofnął pozew ponad kwotę 568,34 zł tytułem odsetek karnych naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału od dnia (...)r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu.

W świetle art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku, przy czym w świetle art. 203 § 4 kpc Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Okoliczności sprawy nie wskazują, by cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa, dlatego sąd przyjął, iż powód skutecznie cofnął pozew. Skoro powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew o kwotę 34,20 zł, w tym zakresie w pkt 1 wyroku, na podstawie o art. 355 § 1 kpc, sąd umorzył postępowanie.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował faktu zadłużenia oraz jego wysokości wskazanej w pozwie, a także skuteczności cesji wierzytelności i tym samym legitymacji procesowej powoda. Spór dotyczył jedynie kwestii, czy roszczenie powoda uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 117 kc, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata (art. 118 kc). W myśl art. 120 § 1 kc, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Pojęcie wymagalności roszczenia nie zostało zdefiniowane przez żaden przepis kodeksu cywilnego. Bieg terminu przedawnienia roszczenia wynikającego z zobowiązania rozpoczyna się w dniu, w którym świadczenie powinno być spełnione. W orzecznictwie przyjmuje się, że roszczenie staje się wymagalne wtedy, gdy wierzyciel może skutecznie żądać od dłużnika zadośćuczynienia jego roszczeniu (vide: wyrok SN z 12 lutego 1991r., sygn. III CRN 500/90, OSN 1992, nr 7-8, poz. 137, Lex nr 3753).

Ustawowym skutkiem przedawnienia jest powstanie po upływie terminu przedawnienia po stronie tego, przeciwko komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia (tzw. zarzut peremptoryjny). Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Dotyczy to nie tylko roszczenia głównego, ale i odsetek za opóźnienie (vide: uchwała SN z dnia 10 listopada 1995r., sygn. III CZP 156/95, OSNCP 3/96/31, Lex nr 23701). Przedawnione roszczenie zmienia się w tzw. zobowiązanie naturalne, którego cechą jest niemożność jego przymusowej realizacji.

Na gruncie niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż roszczenie banku (poprzednika prawnego strony powodowej) - jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – podlegało trzyletniemu okresowi przedawnienia (vide: wyrok SN z 10 października 2003r., sygn. II CK 113/02, OSP 2004/11/141, Lex nr 106951; wyrok SN z 30 stycznia 2007 r., sygn. IV CSK 356/06, Lex nr 276223; wyrok SN z 02 października 2008r., sygn. II CSK 212/08, OSNC ZD 2009/3/60, Lex nr 499152). Z umowy kredytu wynikało, iż świadczenie pozwanego miało być spełniane częściami, przy czym nie miało ono charakteru okresowego, gdyż wielkość zobowiązania była od początku znana. Świadczenie pieniężne jest, co do zasady, świadczeniem podzielnym (art. 379 § 2 kc). Świadczenie to może być bowiem niewątpliwie spełnione częściowo bez istotnej zmiany jego przedmiotu lub wartości (vide: wyrok SN z 14 marca 2002r., sygn. IV CKN 821/00, Lex nr 54375; wyrok SN z 21 maja 2004r., sygn. V CK 505/03, Lex nr 194091). Jeżeli zatem świadczenie pieniężne jest zasadniczo świadczeniem podzielnym, oznacza to, że może być ono spełnione w ratach. W przypadku rat kredytu należy uznać, że poszczególne z nich przedawniają się po upływie trzech lat licząc od dnia, w którym rata powinna zostać spłacona zgodnie z zawartą umową kredytową, w związku z czym okres przedawnienia biegnie tu oddzielnie w stosunku do każdej z nich. Jednakże w sytuacji niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo gdy kredyt nie jest spłacany, bank może wypowiedzieć zawartą umowę kredytową i wówczas całość niespłaconego kredytu staje się wymagalna, a pozostałe do spłaty raty, stają się natychmiast wymagalne.

Powód nie wskazał, kiedy dokładnie doszło do wypowiedzenia umowy oraz nie przedłożył dowodu wystosowania do pozwanego pisma wypowiadającego umowę pozwanemu oraz jego doręczenia. Jedynie opierając się na treści bankowego tytułu egzekucyjnego i fakcie naliczania odsetek umownych od kapitału do dnia 20 maja 2009r., należało przyjąć, że z tym właśnie dniem doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu nr (...). Tym samym roszczenie stało się wymagalne najpóźniej 21 maja 2009 r. i od tego dnia rozpoczął bieg termin przedawnienia.

Sąd podziela stanowisko powoda, iż do przerwania biegu przedawnienia doszło na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 kc, przez skierowanie przez pierwotnego wierzyciela do sądu wniosków o nadanie klauzuli wykonalności wystawionemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu oraz następnie przez skierowanie do komornika sądowego wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny, któremu została nadana klauzula wykonalności. Co więcej, zgodnie z przepisem art. 124 § 2 kc, nastąpiło zawieszenie biegu przedawnienia aż do czasu zakończenia postępowań wywołanych tymi wnioskami, czyli przez okres, w którym uprawniony nie miał możliwości podejmowania innych środków w celu realizacji roszczenia.

Niemniej w ocenie Sądu skutki przerwania i zawieszenia biegu przedawnienia, do którego doszło w niniejszej sprawie, odnoszą się tylko i wyłącznie do pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. W żadnym razie wspomniane czynności banku (wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w oparciu o bankowy tytuł wykonawczy) nie przerwały biegu przedawnienia w stosunku do powoda, jako nabywcy wierzytelności.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku (sygn. III CZP 29/16, Lex nr 2067028), „w razie cesji wierzytelności na podstawie art. 509 § 2 kc, co do zasady nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia - zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu. Jednak w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Tak szczególne uprawnienie, jakim była możliwość wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, przysługiwało bowiem jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności. Niedopuszczalne było nadanie klauzuli wykonalności na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem (vide uchwała SN z 02 kwietnia 2004 r., sygn. III CZP 9/04, Lex nr 106565; uchwała SN z 22 lutego 2006 r., sygn. III CZP 129/05, Lex nr 171720). Podobnie cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, albowiem w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 kpc, a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny, przejście uprawnień i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 kpc, musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem” (vide także uzasadnienie wyroku SN z 19 listopada 2014 r., sygn. II CSK 196/14, Lex nr 1622306).

Sąd w całości podziela powyższą argumentację. Jednocześnie, zważając właśnie na wyjątkowość uprawnień banku, przyznanych mu na mocy nie obowiązujących już przepisów art. 96 – 98 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, do uzyskiwania tytułu egzekucyjnego poza sądowym postępowaniem rozpoznawczym, a także na niedopuszczalność nadawania klauzuli wykonalności bankowym tytułom egzekucyjnym na rzecz cesjonariusza niebędącego bankiem, sąd stoi na stanowisku, iż powód niebędący bankiem, który nabył wierzytelność, nie może powoływać się także na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną złożeniem przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Prowadziłoby to bowiem do rozszerzającej interpretacji wyjątkowych uprawnień nadanych tylko i wyłącznie bankom, sprzecznej z zasadami praworządności.

Reasumując, skoro roszczenie pozwanego stało się wymagalne najpóźniej w dniu 21 maja 2009 r., to do jego przedawnienia doszło najpóźniej 21 maja 2012 r. Powód wytoczył o nie powództwo w (...)r., a więc w momencie, gdy było już przedawnione.

W świetle powyższego, w pkt 2 wyroku sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu postanowiono w myśl art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na okoliczność, iż stroną przegrywającą niniejsze postępowanie był powód, Sąd w pkt 3 wyroku ustalił, iż ponosi on koszty procesu.

Sędzia

Ludmiła Dulka - Twarogowska