Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 301/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

T. W.

Czyn przypisany - art. 207 § 1 kk, w okresie od 16 sierpnia 2021 roku do 16 września 2021 roku w G. (...) w miejscu zamieszkania znęcał się nad swoją żoną K. W. oraz dziećmi D. W. i P. W. w ten sposób, że systematycznie wszczynał awantury, w trakcie których poniżał wymienionych, wyzywał słowami wulgarnymi i obraźliwymi, kontrolował i inwigilował oraz ograniczał kontakty.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Fakt znęcania się oskarżonego nad żoną i dziećmi

zeznania pokrzywdzonej K. W.

k. 125-126

k. 4-6

k. 44v.

zeznana świadka K. Ż.

k. 126

k. 42

zeznania świadka M. M. (2)

k. 127

k. 60v.

zeznania świadka D. P.

k. 138

k. 32-33

dokumentacja Niebieskiej Karty

k. 35-38

informacja o interwencjach policji

k. 132

2. Fakt uzależnienia oskarżonego od alkoholu

karta informacyjna o wszczepieniu disulfiramu

k. 99

zaświadczenie o leczeniu odwykowym

k. 100

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

T. W.

Czyn przypisany, art. 207 § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Kwestionowanie znęcania się oskarżonego nad rodziną

wyjaśnienia oskarżonego

k. 20

k. 27

zeznania świadka M. F.

k. 138-139

zeznania świadka G. Ł.

k. 139-140

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania pokrzywdzonej K. W.

Zeznania pokrzywdzonej sąd uznał za wiarygodne. Pokrzywdzona wskazała na wieloletni problem alkoholowy oskarżonego. Opisała szczegółowo jego zachowanie w okresie objętym zarzutem. Zeznała, iż awantury były wszczynane bez wyraźnego powodu. W ich trakcie oskarżony używał słów wulgarnych wobec pokrzywdzonej oraz dzieci. Przytoczyła słowa używane przez oskarżonego. Nie budzi wątpliwości, iż mają one charakter obraźliwy. Są wyrazem pogardy i braku szacunku wobec żony i dzieci. Postępowanie wobec dzieci świadczy zarazem o porażającej wręcz niewydolności wychowawczej oskarżonego. W tym miejscu warto przytoczyć jego wyjaśnienia - T. W. sam przyznał "...uderzyłem D. dwa razy w dupę i raz z otwartej ręki w kark. Moim zdaniem zasłużył" (k. 27). Wypowiedź ta nie wymaga szerszego komentarza. Wskazuje na sposób rozumowania oskarżonego, który w obrażaniu, poniżaniu, ośmieszaniu i użyciu przemocy fizycznej upatrywał sposobu korekty zachowania dziecka. Zeznania K. W. znajdują potwierdzenie w depozycjach funkcjonariusza policji D. P.. Przyznał on, że w rodzinie pojawił się problem przemocy (k. 138). Wskazują na to również zapisy dokonane w trakcie procedury Niebieskiej Karty.

zeznana świadka K. Ż.

Obraz przedstawiony przez pokrzywdzoną dopełniają zeznania jej matki K. Ż.. Świadek K. Ż. akcentowała problem alkoholowy zięcia oraz jego zachowanie względem córki i dzieci. Przyznała, iż z uwagi na to odradzała córce związek z T. W.. Relacja ta jest obiektywna. K. Ż. nie starała się obciążyć oskarżonego za wszelką cenę. Przyznała, iż nie była świadkiem pobicia dzieci przez zięcia. Opisała przy tym szereg jego zachowań, które należało uznać za symptomy znęcania (k. 42).

zeznania świadka M. M. (2)

Świadek M. M. (2) jest pracownikiem socjalnym w (...) w G. (...) Jej kontakt z rodziną W. był związany z prowadzoną procedurą Niebieskiej Karty. M. M. (2) zeznała, iż T. W. przyznał się do sprzeczki z pokrzywdzoną i jej popchnięcia. W trakcie swej pracy ujawniła także fakt uderzenia syna przez oskarżonego. Nakreśliła tło problemów wychowawczych w rodzinie stron. Jej relacja jest wyważona i bezstronna. Wskazuje na zachowanie jednego z synów stron. K. W. miała ukrywać niektóre z incydentów z jego udziałem. M. M. (2) potwierdziła z kolei problem alkoholowy T. W.. Jej obserwacje są co do zasady zbieżne z dowodami wskazanymi powyżej.

zeznania świadka D. P.

Jak już wskazano, relacja D. P. koresponduje ze stanowiskiem pokrzywdzonej K. W.. Świadek jest dzielnicowym, którego rewir obejmuje miejsce zamieszkania stron. D. P. potwierdził istnienie problemu alkoholowego u oskarżonego. Według świadka był on powodem nieporozumień rodzinnych i używania przemocy. D. P. podkreślił przy tym, iż również na trzeźwo oskarżony wszczynał awantury. Początkowo przemoc była głównie używana wobec żony oskarżonego, z czasem przeniosła się również na dzieci. Obok używania przemocy fizycznej, D. P. wskazał również na jej inne przejawy takie jak wyzwiska i ograniczanie kontaktów (k. 138). Sąd nie znalazł podstawy, aby zeznaniom tym odmówić przymiotu wiarygodności. Stanowią obiektywną relację, wynikającą z obserwacji rodziny.

dokumentacja Niebieskiej Karty

O zjawisku przemocy w rodzinie oskarżonego świadczy także dokumentacja związana z prowadzoną procedurą Niebieskiej Karty. Odnotowano w niej formy przemocy stosowane przez oskarżonego. Przejawy przemocy odnotowane w dokumentacji korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej oraz świadka D. P.. Wynika z niej ponad wszelką wątpliwość, iż w rodzinie istniał problem przemocy.

informacja o interwencjach policji

Fakt wszczynania awantur przez oskarżonego potwierdza także informacja dotycząca interwencji policji w miejscu zamieszkania stron. Wynika z nich niezbicie, że prowodyrem nieporozumień był T. W.. Informacja ta uzupełnia relację pokrzywdzonej i świadka D. P.. Jest wiarygodna, stanowiąc sprawozdanie z czynności podjętych przez policję w sytuacjach kryzysowych. Brak podstaw by ją zakwestionować.

1.1.1

karta informacyjna o wszczepieniu disulfiramu

Choroba alkoholowa oskarżonego nie była przedmiotem sporu w sprawie. Oskarżony zdaje się obecnie mieć tego świadomość. Stąd też podjął decyzję o leczeniu odwykowym.

zaświadczenie o leczeniu odwykowym

W 2021 roku oskarżony uczestniczył w wizytach w (...). To dowodzi, iż dostrzegał problem alkoholowy i podjął walkę z nałogiem. Okoliczność ta nie budzi wątpliwości.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

T. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Złożył wyjaśnienia, według których po podjęciu leczenia odwykowego nie wszczynał awantur. Przyznał jedynie, iż w trakcie incydentu z dnia 16 września 2021 roku uderzył syna podczas rozmowy. Syn miał dokonać kradzieży telefonu w szkole i śmiać się z oskarżonego. Oskarżony zaprzeczył, aby ograniczał kontakty pokrzywdzonych, czy też inwigilował ich. Obrona oskarżonego osadzona została na zarzucie niewierności małżeńskiej ze strony K. W.. Temu miało służyć przedłożenie wydruków z portalu F. (k. 88-90). Zważyć trzeba, iż przedłożonych wpisów dokonano w okresie późniejszym aniżeli okres objęty zarzutem. Wówczas to małżonkowie W. już nie pozostawali we wspólnym pożyciu. T. W. już wcześniej wyprowadził się z domu (zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy nakazu opuszczenia lokalu). Toczy się sprawa rozwodowa. W tym stanie rzeczy kwestia nawiązania przez pokrzywdzoną relacji z innym mężczyzną nie ma już tak silnej wymowy, jaką chciałaby nadać jej obrona. Poza tym kwestionowanie faktu wywoływania awantur, ośmieszania, czy też znieważania pokrzywdzonych nie zakończyło się powodzeniem. Na takie zachowania oskarżonego wskazywała wszak nie tylko sama pokrzywdzona, ale również osoby bezstronne, jak na przykład świadek D. P.. W tym stanie rzeczy sąd nie podzielił stanowiska oskarżonego. Stoi ono w jaskrawej opozycji do depozycji pokrzywdzonej oraz dowodów ją wspierających. Co istotne, oskarżony przyznał się także do uderzenia syna w dniu 16 września 2021 roku. Podkreślił przy tym, iż syn zasłużył na takie potraktowanie. Okoliczność ta wskazuje na sposób myślenia oskarżonego, który w stosowaniu siły fizycznej upatrywał skutecznego remedium na problemy wychowawcze dzieci.

zeznania świadka M. F.

Stanowisko oskarżonego starała się wspierać jego siostra M. F.. Świadek przyznała, iż brat boryka się z problemem alkoholowym. Akcentowała przy tym jego dobre relacje z dziećmi. Wskazała także na zdradę małżeńską, której miała się dopuścić pokrzywdzona. Zeznała, że miało to miejsce już po wyprowadzce brata od rodziny. W trakcie szczegółowego rozpytania przyznała następnie, iż nie widziała pokrzywdzonej w intymnej sytuacji z mężczyzną, który przebywał u K. W. (k. 139). Zarzut zdrady nie został w związku z tym dowiedziony. Świadek pośrednio przyznała, iż oskarżony ma wybuchowy charakter. Wskazała mianowicie, iż oskarżony "wybuchał", kiedy dowiadywał się szczegółów na temat zachowania syna (k. 139). Zeznania świadka nie doprowadziły do zakwestionowania zeznań pokrzywdzonej i tym samym oskarżenia w sprawie.

zeznania świadka G. Ł.

Obrazu zdarzeń nie zmieniły także zeznania G. Ł.. Jej depozycje nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. W zdecydowanej większości odnosiły się do okoliczności mających miejsce przez zdarzeniami opisanymi w akcie oskarżenia. Wtedy to oskarżony mieszkał z pokrzywdzoną u G. Ł.. Już wówczas dochodziło do nieporozumień rodzinnych. Oczywiście okoliczności tych nie sposób przenieść na obecne realia. Zeznania świadka G. Ł. w żadnej mierze nie odciążają oskarżonego i nie wpływają na sposób rozstrzygnięcia w sprawie.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

T. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Mając na uwadze przedstawiony powyżej materiał dowodowy w sprawie, sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. występku z art. 207 § 1 kk. W sprawie nie budzi wątpliwości, iż w okresie objętym zarzutem T. W. wszczynał awantury domowe, podczas których kierował pod adresem pokrzywdzonych słowa wulgarne i znieważające. Określenia, które wówczas padały, podane przez K. W. (k. 5) mają jednoznacznie negatywny wydźwięk. Podkreślić przy tym trzeba, iż padały one także pod adresem małoletnich dzieci. Dzieci były również świadkami podobnego zachowania oskarżonego względem ich matki. Do tego należy dodać kwestię ciągłej kontroli zachowania pokrzywdzonej przez oskarżonego, sprawdzania jej telefonu, wykonywanych połączeń. Nie można także pominąć incydentu, podczas którego doszło do użycia siły fizycznej wobec jednego z synów. Wszystko to składa się na obraz przemocy stosowanej przez oskarżonego. Miała ona przede wszystkim charakter przemocy psychicznej, wywołującej u członków rodziny stałe poczucie zagrożenia. Awantury wszczynane przez oskarżonego dezorganizowały życie rodziny, powodując dysfunkcję więzi między osobami najbliższymi. Zachowanie oskarżonego w żaden sposób nie zapewniało komfortu i spokojnego, niezakłóconego życia pokrzywdzonych. Przeciwnie, swoim zachowaniem oskarżony okazywał swą wyższość i przewagę siły fizycznej, która pozwalała mu na poczucie bezkarności i władzy. Dążył do całkowitego podporządkowania sobie członków rodziny, uciekając się przy tym do metod zasługujących na wyrazy najwyższej dezaprobaty. Nie przejmował się zarazem tym, iż jego zachowanie w istocie wyczerpuje znamiona przestępstwa znęcania, wyrażającego się w zadawaniu cierpień moralnych, fizycznych i dręczeniu (art. 207 § 1 kk).

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. W.

I

I

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, sąd na mocy art. 207 § 1 kk, po zastosowaniu art. 37a § 1 kk w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. W przekonaniu sądu orzeczona kara - tak co do rodzaju, jak i wymiaru - trafnie oddaje stopień winy i społecznej szkodliwości czynu. Spełni także swe cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżonego od popełnienia przestępstwa w przyszłości. Sąd zważył przy tym, iż oskarżony zdawał się bagatelizować swoje zachowanie, nadając mu na przykład pozory rodzicielskiej powinności. Tak tłumaczył incydent, podczas którego kilkukrotnie uderzył syna. W postępowaniu oskarżonego brak krytycznej refleksji i poczucia odpowiedzialności. Okoliczności te należało przyjąć za obciążające. Aspekt pozytywny i zarazem wpływający na łagodniejszy wymiar kary stanowi deklaracja oskarżonego zawarta w ugodzie zawartej w trakcie postępowania rozwodowego. Podczas postępowania mediacyjnego strony doszły do porozumienia co do istotnych elementów rozstrzygnięcia. Pokrzywdzona wybaczyła oskarżonemu (k. 135). Przedłożony dokument wskazuje, iż obecnie strony - mimo postępowania rozwodowego - nie pozostają w konflikcie, wyjaśniły sobie kwestie sporne. To pozwala na prognozowanie spokojnego przebiegu wzajemnych relacji w przyszłości. Strony obecnie żyją już osobno. Brak codziennych kontaktów pozwolił na załagodzenie konfliktu. W tym stanie rzecz cele kary zostaną osiągnięte nawet przy orzeczeniu kary łagodniejszego rodzaju aniżeli przewiduje ustawowe zagrożenie. Sąd pozostaje w przekonaniu, iż zobowiązanie do wykonywania pracy na cele społeczne wywoła u oskarżonego refleksję i krytyczną ocenę jego zachowania. Oskarżony musi zarazem mieć świadomość, iż każda próba wykorzystania swej przewagi fizycznej, czy też obrażanie osób mu bliskich, będą nieuchronnie prowadziły do orzeczenia kary. Wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd zważył także na fakt, iż obecnie oskarżony pracuje zawodowo. Dlatego też wymiar kary (20 godzin miesięcznie) został pomyślany tak, aby nie kolidował z obowiązkami zawodowymi. Karę ograniczenia wolności można - po uprzednim uzgodnieniu - wykonywać także w dni wolne od pracy. Obowiązek odbycia kary nie przekreśli zatem planów zawodowych oskarżonego. Jeśli natomiast oskarżony będzie pracował na umowę o pracę, to wówczas możliwa będzie także zmiana formy kary na potrącenia za pracę. W świetle przedstawionej argumentacji, orzeczonej kary nie sposób uznać za rażąco surową.

T. W.

II

I

Mając na uwadze charakter czynu i zachowanie oskarżonego, sąd na podstawie art. 41a § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną w jakikolwiek sposób, poza sprawami związanymi z wychowaniem wspólnych małoletnich dzieci, na okres 2 lat. Orzeczenie w tym zakresie ma charakter ochronny, zapewniając pokrzywdzonej spokój. Sąd zważył zarazem, iż strony mają wspólne, małoletnie dzieci. Stąd też nie można całkowicie wykluczyć kontaktu stron na polu ich wychowania i podejmowania ważnych decyzji w ich życiu. Oboje rodzice sprawują władzę rodzicielską, a zatem kontakt na tym polu musi zostać zachowany. Okres dwóch lat obowiązywania środka powinien doprowadzić do odzyskania przez pokrzywdzoną równowagi psychicznej i ułożenia życia osobistego na nowo.

T. W.

IV

I

Na mocy art. 41a § 1 kk w zw. z art. 41a § 4 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 20 metrów na okres 2 lat. Środek ów chroni pokrzywdzoną od fizycznej ingerencji ze strony oskarżonego. Zapewnia wobec tego spokój i komfort integralności cielesnej. Oskarżony musi zarazem wiedzieć, że naruszenie wskazanego obowiązku będzie wywoływało reakcję ze strony sądu. Orzeczony środek nie narusza też postanowień związanych z realizacją środka karnego orzeczonego w punkcie II wyroku. Przeciwnie, tworzy z nim system gwarantujący bezpieczeństwo, a zarazem spokojne, zgodne wychowanie wspólnych dzieci. .

T. W.

III i V

II i IV

W punktach III i IV orzeczono o zaliczeniu na poczet orzeczonych środków karnych okresu stosowania odpowiadających im rodzajowo środków zapobiegawczych.

T. W.

VI

I

Na mocy art. 72 § 1 okt 5 kpk w zw. z art. 34 § 3 kk zobowiązano oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu. Alkoholizm oskarżonego jawi się bowiem jako główny powód problemów rodzinnych. Oskarżony musi mieć świadomość, iż bez pokonania nałogu nie ma szans na normalne życie i ułożenie pozytywnych relacji z rodziną.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII i VIII

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 627 kpk, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty i obciążając go wydatkami w sprawie w kwocie 70 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym sprawstwo i wina oskarżonego zostały dowiedzione. Oskarżony obecnie wykonuje pracę zarobkową. Poniesienie kosztów procesu nie będzie narażało go tym samym na istotny uszczerbek w jego utrzymaniu.

Wyrok zawiera także rozstrzygnięcie o kosztach pomocy prawnej udzielonej małoletnim pokrzywdzonym przez profesjonalnego pełnomocnika. Koszty te przejął Skarb Państwa.

Podpis