Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 276/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1.1.1

R. P.

Art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk - oszustwo i fałsz materialny. 29 grudnia 2018 roku w G. (...) przy ulicy (...) w biurze Agencji (...) S.C. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wprowadził w błąd pracownika agencji ubezpieczeniowej, co do faktu posiadania upoważnieni udzielonego przez K. C. do podejmowania czynności związanych z zawarciem w jego imieniu umów ubezpieczenia, wykorzystał dane osobowe K. C., a następnie zawarł umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Pakiet (...) nr (...)oraz (...) gdzie w miejscu czytelny podpis ubezpieczającego podrobił podpisy K. C., czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości nie mniejszej niż 4.717,00 zł z tytułu udzielonych gwarancji ubezpieczenia OC na okresy od 01.01.2019 r. do 31.12.2019 r., oraz 27.01.2019 r. do 26.01.2020 r. działając na szkodę (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W., ul. (...).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Fakt wprowadzenia pracownika agencji ubezpieczeniowej w błąd, co do faktu posiadania upoważnienia udzielonego przez K. C. do podejmowania czynności związanych z zawarciem w jego imieniu umów ubezpieczenia

Zeznania świadka M. C. (1)

k. 41-43, 155-156

Zeznania świadka K. C.

k. 44-45, 154-155

Wyjaśnienia oskarżonego R. P.

k. 59-60,109-110,151-153

Fakt zawarcia umów ubezpieczenia komunikacyjnego gdzie w miejscu czytelny podpis ubezpieczającego podrobił podpisy K. C.,

Zeznania świadka M. C. (1)

k.41-43, 155-156

Zeznania świadka K. C.

k.44-45, 154-155

Wyjaśnienia oskarżonego R. P.

k. 59-60, k. 109-110, 151-153

Umowy ubezpieczenia OC z dnia 29.12.2018 r. nr (...)

k. 83

Zeznania świadka M. S.

k. 86-89, 99-100

Zeznania świadka M. P.

k. 183

Fakt niekaralności oskarżonego

Karta karna

k. 74

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1.1.1.

R. P.

Art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk - oszustwo i fałsz materialny. 29 grudnia 2018 roku w G. (...) przy ulicy (...) w biurze Agencji (...) S.C. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wprowadził w błąd pracownika agencji ubezpieczeniowej, co do faktu posiadania upoważnieni udzielonego przez K. C. do podejmowania czynności związanych z zawarciem w jego imieniu umów ubezpieczenia, wykorzystał dane osobowe K. C., a następnie zawarł umowy ubezpieczenia komunikacyjnego Pakiet (...) nr (...) oraz (...), gdzie w miejscu czytelny podpis ubezpieczającego podrobił podpisy K. C., czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości nie mniejszej niż 4.717,00 zł z tytułu udzielonych gwarancji ubezpieczenia OC na okresy od 01.01.2019 r. do 31.12.2019 r., oraz 27.01.2019 r. do 26.01.2020 r. działając na szkodę (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W., ul. (...).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Działanie w celu wyrządzenia K. C. szkody majątkowej (art. 190a § 2 kk);

2. Fakt posiadania przez oskarżonego upoważnienia K. C. do zawarcia umów ubezpieczenia

Wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadka M. P.

Wyjaśnienia oskarżonego

k. 59-60, k. 109-110, 151-153

k. 183

k. 59-60, k. 109-110, 151-153

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Zeznania świadka M. C. (1)

Świadek jako pracownik Agencji (...) s.c. zawarł przy udziale oskarżonego umowy pomiędzy (...) a K. C.. Świadek wskazał, że umowy te fizycznie zawierał w imieniu K. C. oskarżony R. P.. Świadek podał, że oskarżony posiadał i podał wszystkie dane K. C. oraz, że telefonicznie się z nim kontaktował w sprawie tych umów. M. C. (1) wskazała, że oskarżony nie posiadał przy sobie żadnego pełnomocnictwa lub oświadczenia, ale oświadczył, że takie posiada i że może zawierać w mieniu Pana K. C. umowy. Okoliczności przedstawione w zeznaniach świadka znajdują pełne potwierdzenie w dokumentacji przedłożonej do akt sprawy. Sąd nie znalazł podstaw, aby zeznaniom tym odmówić przymiotu wiarygodności. Zeznania korelują z zeznaniami innych świadków oraz wyjaśnieniami oskarżonego, w których opisał okoliczności zawarcia umów. Z zeznań wynika niezbicie, że oskarżony R. P. wprowadził pracownika agencji ubezpieczeniowej w błąd, co do faktu posiadania upoważnienia udzielonego przez K. C. do podejmowania czynności związanych z zawarciem w jego imieniu umów ubezpieczenia.

Zeznania świadka K. C.

Świadek jako były pracownik oskarżonego wskazał, że nie udzielał mu żadnego upoważnienia do zawarcia w jego imieniu umów ubezpieczenia firmowych samochodów oskarżonego. Podał, że oskarżony nie dzwonił do niego w sprawie upoważnienia do zawarcia w jego imieniu umów ubezpieczenia. Wskazał nadto, że nie zgodziłby się na zawarcie umowy ubezpieczenia pojazdów firmowych na jego nazwisko. Świadek podał, że nie jeździł samochodem o nr rej. (...), który stanowił przedmiot umowy ubezpieczenia. Tym bardziej jego zgoda w tym wypadku była wykluczona. W tym zakresie zeznania świadka nie budzą wątpliwości sądu, są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Jako niedorzeczne należy bowiem przyjąć założenie, że K. C. wyraził zgodę na zawarcie umowy ubezpieczenia samochodu, którego nigdy nie prowadził. Zeznania świadka dobitnie wskazują, iż R. P. nie posiadał upoważnienia swojego pracownika do zawarcia w jego imieniu umów wskazanych w zarzucie. Okoliczności przedstawione w zeznaniach świadka znajdują pełne potwierdzenie w dokumentacji przedłożonej do akt sprawy. Wątpliwości nie budzi bowiem, iż podpisy K. C. na umowach zostały sfałszowane przez oskarżonego. Oskarżony faktowi temu nie zaprzeczał, przyznając się do złożenia podpisów. Oczywistym i niekwestionowanym jest także fakt, że K. C. nie uczestniczył w podpisaniu umów. Więcej, nie wiedział o ich zawarciu. Sąd nie znalazł podstaw, aby zeznaniom tym odmówić przymiotu wiarygodności. Zeznania korelują z zeznaniami świadka M. C. (2) oraz wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie okoliczności złożenia podpisów pod umowami ubezpieczenia. Z zeznań wynika niezbicie, że oskarżony R. P. wprowadził pracownika agencji ubezpieczeniowej w błąd, co do faktu posiadania upoważnienia udzielonego przez K. C. do podejmowania czynności związanych z zawarciem w jego imieniu umów ubezpieczenia.

Wyjaśnienia oskarżonego R. P.

Oskarżony wskazał, że pytał swojego pracownika K. C. czy może na jego nazwisko zawrzeć umowę ubezpieczenia pojazdu firmowego, ale jednocześnie przyznał, że nie uzyskał takiej zgody. Podał również , iż próbował dzwonić do Pana C. w chwil zawierania umowy u ubezpieczyciela, jednak ten nie odebrał telefonu. Oskarżony przyznał, że żeby zawrzeć taką umowę ubezpieczenia na pracownika, wcześniej musiałby zawrzeć z nim umowę przeniesienia własności lub użyczenia pojazdu, gdzie jednocześnie przyznał, że takiej umowy nie podpisywał z pracownikiem K. C.. Oskarżony przyznał, ze podpisał umowy nazwiskiem i imieniem pracownika K. C.. Z wyjaśnień oskarżonego jednoznacznie wynika, że nie miał on upoważnienia od pracownika na zawarcie w jego imieniu umowy ubezpieczenia, gdyż gdyby takową miał nie próbowałby jeszcze dzwonić do niego podczas zawierania umowy oraz nie podpisywałby umowy jego imieniem i nazwiskiem. Ponadto posiadał wiedzę, że gdyby chciał zawrzeć umowę ubezpieczenia na pracownia to musiałby z nim mieć zwartą umowę użyczenia lub przeniesienia własności pojazdu, czego nie zrobił. Oskarżony miał zatem pełną świadomość tego, iż wprowadza pracownika biura ubezpieczeń w błąd co do posiadania upoważnienia od Pana K. C. do zawarcia w jego imieniu umowy ubezpieczenia. Zabieg ten posiadał oczywistą intencję, związaną z wolą uzyskania zniżki składki ubezpieczeniowej, co miało z kolei kluczowe znaczenie w kontekście oceny prawnokarnej jego zachowania.

2.

Zeznania świadka M. C. (1)

Świadek jako pracownik Agencji (...) s.c. zawarł przy udziale oskarżonego umowy pomiędzy (...) a K. C.. Świadek podał, że umowy osobiście w jej obecności podpisał oskarżony R. P.. Na umowach tych widnieją podpisy z imienia i nazwiska K. C.. Okoliczności dotyczące przyjęcia tak podpisanych umów były przedmiotem dociekań sądu. W tym zakresie świadek wskazał na okoliczności i specyficzny okres zawarcia umów, które utrudniały pełną i rzetelną weryfikację umów pod względem formalnym. Świadek ponad wszelką wątpliwość wskazała także, że oskarżony zapewniał o posiadaniu pełnomocnictwa do zawarcia umów. Sąd dał temu wiarę. Świadczą o tym zeznania dotyczące pouczenia oskarżonego na temat możliwości zawarcia takich umów po uprzednim użyczeniu samochodu pracownikowi. Świadek M. C. (1) miała przy tym świadomość na temat profesji oskarżonego oraz jego intencji w związku z zawarciem umów na pracowników. Działała w związku z tym w zaufaniu do informacji przekazywanych przez oskarżonego, dotyczących zgody K. C. na zawarcie umów.

Zeznania świadka K. C.

W tym miejscu należy jeszcze raz powtórzyć, iż świadek jako były pracownik oskarżonego wskazał, że nie udzielał mu żadnego pełnomocnictwa do zawarcia w jego imieniu umów ubezpieczenia samochodów firmowych. Świadek podał, że nie miał świadomości, że jest stroną umów ubezpieczenia. K. C. oświadczył, że nie podpisywał umów ubezpieczenia na pojazdy firmowe oskarżonego, wskazał nadto, że czasie zdarzenia które miało miejsce w marcu 2019 roku przebywał za granicą. Są to obecnie okoliczności bezsporne, którym oskarżony nie zaprzeczył. Z zeznań świadka jednoznacznie wynika, że oskarżony R. P. musiał podrobić podpis K. C. na umowach ubezpieczenia. Fakt ten tez nie podlega wątpliwości.

Wyjaśnienia oskarżonego R. P.

Oskarżony przyznał się, że złożył podpis pod umowami ubezpieczenia za K. C. tj. do podrobienia jego podpisów. Oskarżony składając wyjaśnienia raz twierdził, iż rozmawiał telefonicznie z K. C. w dniu podpisania umowy i otrzymał wówczas od niego zgodę na zawarcie w jego imieniu umowy, innym razem podał, że nie dodzwonił się do niego. Sąd uznał, iż w istocie oskarżony żadnego upoważnienia nie uzyskał. Rozważania na ten temat zostaną przedstawione w części dotyczącej okoliczności, które uznano za nieudowodnione.

Umowy ubezpieczenia OC z dnia 29.12.2018 r. nr (...)

Z dokumentów w postaci dwóch umów ubezpieczenia, obu zawartych w dniu 29 grudnia 2018 roku wynika, że zostały zawarte umowy ubezpieczenia dwóch pojazdów tj. M. o nr rej. (...) na okres od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2019 roku oraz M. o nr rej. (...) na okres od 27 stycznia 2019 roku do 26 stycznia 2020 roku. Obie umowy podpisane zostały z imienia i nazwiska K. C., jednakże w jednej z nich jest nazwisko zapisane (...). Jako dane właściciela podane zostały dane K. C., jego adres, nr telefonu i pesel. Dowód z tychże umów świadczy o tym, iż umowy faktycznie podpisane przez oskarżonego R. P. zawierają dane K. C.. Oskarżony nie przeczył, iż umowy takiej treści, ze wskazaniem danych byłego pracownika zostały zawarte.

Zeznania świadka M. S.

Zeznania świadka miały charakter czysto sprawozdawczy. Świadek jako pracownik (...) wskazał, że K. C. skontaktował się telefonicznie z zespołem (...) i poinformował, że nie był sprawcą zdarzenia skutkującego odpowiedzialnością ubezpieczeniową i nie posiada pojazdu M. M. o nr rej. (...) oraz, że nie zawierał polisy na taki pojazd w (...) W dniu zdarzenia przebywał poza granicami kraju. Świadek podał, że K. C. poinformował (...) że złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa podrobienia jego podpisu. Zeznania świadka korelują z treścią zeznań świadka K. C. , ale także wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał, iż zawarł umowę ubezpieczenia w imieniu swojego pracownika.

Zeznania świadka M. P.

Świadek jako małżonka oskarżonego podała, że oskarżony podpisał umowy ubezpieczenia imieniem i nazwiskiem K. C.. Świadek wprost przyznał, że kwestia ubezpieczenia pojazdów firmowych na pracownika wynikała z faktu uzyskania w takim wypadku niższych składek. W tym zakresie zeznania świadka nie budzą wątpliwości. Powołanie M. P. do złożenia zeznań miało przy tym na celu przede wszystkim dowiedzenie, iż oskarżony posiadał zgodę K. C. na zawarcie umów. W tym zakresie dowód nie powiódł się, co zostanie poruszone przy okazji omówienia okoliczności uznanych za nieudowodnione.

3.

Karta karna

Fakt niekaralności oskarżonego ustalono na podstawie informacji zawartych w karcie karnej. Informacja nie budziła wątpliwości w procesie.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2

1.1

Wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka K. G.

W przedmiotowej sprawie – o czym szerzej przy omówieniu podstawy prawnej wyroku – nie można mówić o działaniu oskarżonego w celu wyrządzenia K. C. szkody majątkowej. W tym zakresie dowód prokuratury nie powiódł się. Z tego też względu z podstawy skazania wyeliminowano art. 190a § 2 kk. Jedyna intencja jaka przyświecała oskarżonemu – co akcentował sam oskarżony oraz jego żona – to chęć uzyskania zniżek ubezpieczeniowych. Oskarżony działał w związku z tym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (minimalizacja kosztów działalności gospodarczej poprzez uzyskanie niższych składek), a nie w celu wyrządzenia szkody materialnej swojemu pracownikowi. Za okoliczność nieudowodnioną sąd uznał także posiadanie przez oskarżonego upoważnienia K. C. do zawarcia umów. Twierdzenia oskarżonego oraz jego żony w tym zakresie stoją w opozycji do wiarygodnych zeznań K. C., który udzieleniu takiego upoważnienia zdecydowanie zaprzeczył. Podał przy tym klarowną argumentację wskazującą na to, iż gdyby nawet oskarżony zwrócił się z taką prośbą to i tak zgody swej na to by mu nie udzielił. Jak wskazał, nie mógł wszak udzielić zgody na zawarcie umowy ubezpieczenia auta, którym się nie poruszał. Zaprzeczył także, udzielił zgody na auto którym jeździł. To tłumaczy dlaczego w czasie wizyty w agencji (...) oskarżony nie był w stanie wylegitymować się stosownymi upoważnieniami swego pracownika. Po prostu – nigdy ich nie uzyskał. Skłamał zatem w rozmowie z M. C. (1), iż upoważnienie takie posiada. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania M. P. sąd odrzucił. Optyki tej nie zmienia twierdzenie, iż w okresie po podpisaniu umów mogło dojść do rozmowy wskazanych osób z K. C. na temat ewentualnego wyrównania straty związanej z zawartymi umowami. K. C. nie potrafił przy tym jednoznacznie zaprzeczyć faktowi odbycia takiej rozmowy (k.155). Co istotne, okoliczność ta – jeśli miała miejsce – odbyła się już w okresie po zawarciu umów. To oznacza, iż oskarżony w momencie ich zawarcia nie posiadał upoważnienia. Upoważnienia takiego, przynajmniej w odniesieniu do auta, którego nie używał K. C., oskarżony z całą pewnością by nie uzyskał.

Świadek jako pracownik oskarżonego wskazał, że ma zawartą umowę ubezpieczenia pojazdu, gdyż tego chciał oskarżony. Podał, że oskarżony rozmawiał z nim, że umowę ubezpieczenia pojazdu ma również z K. C.. Świadek nie zna osobiście, nigdy nie rozmawiał z K. C.. Świadek nie wie czy oskarżony miał upoważnienie do zawarcia takiej umowy w imieniu K. C., nie wskazał, że oskarżony podpisywał umowę imieniem i nazwiskiem byłego pracownika. Nie wskazał czy oskarżony miał w ogóle zgodę na zawarcie w imieniu K. C. umowy ubezpieczenia. W ocenie sądu zeznania tegoż świadka nie mają istotnego znaczenia dla ustalenia faktów. Co ważne, umowę użyczenia pojazdu z tym świadkiem oskarżony zawarł już po zdarzeniach opisanych w akcie oskarżenia, co w ocenie sądu miało stworzyć pozór, iż podobnie miała się rzecz w przypadku ocenianej sprawy.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

x

3.1.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

I

R. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W punkcie I wyroku sąd uznał oskarżonego R. P. za winnego tego, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wprowadził w błąd pracownika agencji ubezpieczeniowej co do faktu posiadania upoważnienia udzielonego przez K. C. do podejmowania czynności związanych z zawarciem w jego imieniu umów ubezpieczenia, wykorzystał dane osobowe K. C., a następnie zawarł umowy ubezpieczenia komunikacyjnego , gdzie w miejscu „czytelny podpis ubezpieczającego” podrobił podpisy K. C. tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Jednocześnie z kwalifikacji prawnej czynu wyeliminowano czyn z art. 190a § 2 kk. To pociągnęło za sobą stosowną zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu.

Przestępstwo z art. 286 § 1 kk popełnia, ten kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Przestępstwo z art. 270 § 1 kk popełnia natomiast ten, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa.

R. P., jak sam przyznał, złożył na formularzach umów, podpisy za K. C.. Powyższe potwierdziły zeznania świadków oraz dokumenty zgromadzone w sprawie. Wyczerpanie znamion czynu z art. 270 § 1 kk nie budziło w związku z tym wątpliwości. Świadomość tego miała także obrona. W odniesieniu do wyczerpania znamion występku z art. 286 § 1 kk należało z kolei wskazać co następuje: Przy ustalonym stanie faktycznym sprawy nie budzi zdaniem sądu wątpliwości cel działania oskarżonego. R. P. zdawał sobie bowiem doskonale sprawę, że zawarcie umów ubezpieczenia na swoje imię i nazwisko będzie się wiązało ze znacznymi kosztami. Posiadał wszak orientację na temat historii tzw. szkodowości pojazdów jego firmy. Dla porządku należy wskazać, iż historia ta została także przeanalizowana przez sąd (k. 193). Stąd też oskarżony miał świadomość, iż składki ubezpieczenia pojazdów na jego osobę będą dużo wyższe niż składki ubezpieczenia na jednego z pracowników. Nie ulega przy tym wątpliwości, że oskarżony działał w celu minimalizacji kosztów swojej działalności gospodarczej (w tym wypadku zapłaty niższych składek). To było motywem powzięcia zamiaru zawarcia umów na K. C.. Środkiem prowadzącym do realizacji tego celu było wprowadzenie w błąd pracownika agencji ubezpieczeniowej co do posiadania upoważnienia pracownika do zawarcia umów. Bez jego posiadania oskarżony nie mógł wszak takich umów zawrzeć. Po zapewnieniu M. C. (1) co do udzielonego upoważnienia, doszło do zawarcia umów. Umowy te wskazywały na zniżki składek, których oskarżony ze względu na szkodowość nie był w stanie uzyskać przy ubezpieczeniu na swoją osobę. Wprowadzenie w błąd co do upoważnienia prowadziło w tym wypadku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci przyznania przez firmę ubezpieczeniową zniżek wskazanych w zarzucie. Oczywistym jest, iż taki właśnie był cel działania oskarżonego. Jego zachowanie tym samym wyczerpuje również znamiona występku z art. 286 § 1 kk.

Jak już sygnalizowano, sąd nie podzielił stanowiska oskarżenia co do wyczerpania w opisanym sposobie działania znamion występku z art. 190a § 2 kk. Zarzut w tym zakresie polega na nieporozumieniu. W pierwszej kolejności zważyć należy przeto na systematykę kodeksową, w której przepis art. 190a § 2 kk dotyczący jednej z form tzw. stalkingu zawarto w rozdziale przestępstw przeciwko wolności. Po drugie, czyn opisany w art. 190a § 2 kk jest również znamienny celem wyrządzenia innej osobie szkody majątkowej lub osobistej. Tego w zachowaniu oskarżonego nie sposób się doszukać. R. P., na co już wskazywano, działał bowiem w celu uzyskania zniżki ubezpieczeniowej i temu służyło posłużenie się danymi K. C.. Nie chodziło mu przy tym o wyrządzenie swemu pracownikowi jakiejkolwiek szkody. Zresztą, co ujawniono w trakcie procesu, oskarżony zapewniał, iż w razie wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego pociągającego zwyżkę składek po stronie K. C., był w stanie uszczerbek ten wyrównać.

3.2.Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3.Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

R. P.

I

II

I

II

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu, sąd w myśl art. 11 § 3 kk, po zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 4 § 1 kk, na mocy art. 286§ 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 50 złotych. W przekonaniu sądu orzeczona kara - tak co do rodzaju, jak i wymiaru - jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Sąd wziął pod uwagę, fakt, że oskarżony działał w celu zmniejszenia wysokości składki na ubezpieczenie. Jego działanie było w pełni świadome, gdyż nie mając ani umowy przekazania własności ani użyczenia pojazdu, ubezpieczył pojazd na pracownika. Dalej należy wskazać, że oskarżony nie miał również żadnej zgody na zawarcie takiej umowy, nie posiadał dokumentu upoważnienia do zawierania takich umów w imieniu K. C.. Okoliczności te świadczą o w pełni świadomym działaniu niezgodnym z prawem. Oskarżony działał umyślnie, a jego czyn był szczególnie zabarwiony wolą doprowadzenia podmiot pokrzywdzony do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w postaci przyznania zniżki.

Podkreślić trzeba także, iż czyn z art. 286 § 1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. W przekonaniu sadu charakter czynu i jego konsekwencje, nie uzasadniają orzeczenia tak surowej kary, choćby z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Mając to na uwadze, kara grzywny orzeczona wobec oskarżonego po zastosowaniu przepisu art. 37a kk w zw. z art. 4 § 1 kk (przy uwzględnieniu zmiany art. 37a kk po popełnieniu czynu) w wymiarze 50 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 50 złotych nie razi swą surowością. Jest to kara adekwatna do zawartości kryminalnej czynu oskarżonego. Sąd zważył także, że oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, uzyskując stały dochód. W związku z tym kwota grzywny nie przerasta jego możliwości płatniczych. Obowiązek zapłaty kary grzywny uzmysłowi oskarżonemu, iż popełnianie przestępstw nie może się opłacać i nie może prowadzić do jego wzbogacenia. Kara w tej postaci odniesie także swój skutek w zakresie prewencji indywidualnej, stanowiąc zarazem czytelny sygnał, że postepowanie oskarżonego spotkało się z adekwatną odpowiedzią ze strony wymiaru sprawiedliwości.

Sąd na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A V. (...) z siedzibą w W. kwoty 4.717 złotych.

W niniejszej sprawie pokrzywdzony złożył wniosek o naprawienie szkody. Wobec tego zgodnie z przepisem art. 46 § 1 kk sąd miał obowiązek zobowiązać oskarżonego do naprawienia szkody. Z informacji uzyskanych od oskarżyciela posiłkowego tj. (...) wynika, ze szkoda wyniosła 4.717 zł z tytułu udzielonej, a nieprzysługującej oskarżonemu zniżki.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 627 kpk, zasądzając od R. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i obciążył go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 70 zł. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym fakt popełnienia przestępstwa został dowiedziony. Z opisanego czynu oskarżony osiągnął korzyść majątkową, a skoro tak to winien obecnie zapłacić wydatki związane z prowadzonym postępowaniem. Zapłata kosztów nie narazi oskarżonego na uszczerbek w utrzymaniu siebie i rodziny. Oskarżony uzyskuje stały dochód, wobec czego nie zachodzą przesłanki do zwolnienia go od kosztów procesu.

8. PODPIS