Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 13 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział XI Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Sikorska

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2016 roku w Toruniu

na rozprawie

sprawy z wniosku wierzycieli: Przedsiębiorstwo (...). (...) Spółki Jawnej w R. B. P., E. P., J. M., K. Z. (1), (...) Banku SA w W., D. K.

z udziałem dłużnika W. K.

w przedmiocie zarzutów wierzyciela K. Z. (1) z dnia 24 czerwca 2016 roku na plan podziału sporządzony przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu M. G. w dniu 4 maja 2016 roku

postanawia:

I.  oddalić zarzuty,

II.  kosztami postępowania obciążyć skarżącego.

XI Co 134/14

UZASADNIENIE

Wierzyciel K. Z. (1) wniósł w dniu 24 czerwca 2016 roku zarzuty przeciwko planowi podziału sumy uzyskanej z egzekucji nieruchomości położonej w P., dla której Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...), sporządzony przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu M. G. w dniu 4 maja 2016 roku.

Skarżący zarzucił, że został pominięty przy sporządzaniu planu podziału kwoty 398.250 zł uzyskanej z egzekucji. Wskazał na swoją trudną sytuację rodzinną i zdrowotną oraz materialną: ma 73 lata, choruje na cukrzycę, niedoczynność tarczycy, chorobę wieńcową, jest krótkowidzem należącym do Polskiego Związku Niewidomych. Podniósł, że jego żona K. Z. (2) jest osobą schorowaną po amputacji piersi i węzłów chłonnych. Skarżący dodał, że pieniądze, które liczył, że otrzyma w wyniku skutecznie przeprowadzonej egzekucji, przeznaczy na zakup lekarstw dla siebie i żony. Skarżący wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy i zasadzenie mu kwoty wynikającej z tytułu wykonawczego.

W odpowiedzi na zarzuty (k. 160-161) Komornik wskazał, że nie zasługują one na uwzględnienie. Wskazał, ze zgodnie z treścią art. 1025 § 1 kpc w pierwszej kolejności w planie podziału zostały zaspokojone należności wynikające z kategorii 1 tj. koszty egzekucyjne, następnie w kolejności 5 należność zabezpieczona hipoteką na rzecz (...) Banku S.A. ze sprawy Km 7371/15, a należności wierzycieli egzekwujących w sprawach: Km 9157/14, Km 21532/13, Km 16178/14, Km 27155/15 podlegały zaspokojeniu dopiero w kategorii 9.

(...) sp. z o. o. sp. k. w T., reprezentowana przez pełnomocnika w odpowiedzi na zarzuty (k. 167-168) wniosła o ich oddalenie z uwagi na ich bezzasadność. Podniósł, że powoływanie się przez skarżącego na trudną sytuację osobistą nie istotnego znaczenia dla sprawy, zaś w skardze brak innych merytorycznych zarzutów. Plan podziału w ocenie wierzyciela sporządzony został zgodnie z przepisami i kolejnością ich zaspokajania określoną w art. 1025 kpc.

Wierzyciel hipoteczny (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalanie zarzutów (k. 177-178), gdyż brak jest merytorycznych przesłanek, które uzasadniałyby zmianę zatwierdzonego przez sąd planu podziału.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

W ocenie Sądu zarzuty wierzyciela przeciwko planowi podziału nie zasługiwały na uwzględnienie. Plan podziału kwoty 398.250 zł stanowiącej sumę uzyskaną z licytacji nieruchomości położonej w P., dla której Sad Rejonowy w Toruniu, Wydział Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr Kw (...), sporządzony przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu M. G. w dniu 4 maja 2016 roku, zatwierdzony postanowieniem tut. Sądu w dniu 23 maja 2016r. (k. 132) - nie narusza przepisów prawa, a w szczególności jest zgodny z treścią art. 1025 § 1 kpc.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 770 kpc dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Koszty ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem. Koszt egzekucji ustala postanowieniem komornik, jeżeli przeprowadzenie egzekucji należy do niego. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie stronom oraz komornikowi. Przy rozstrzyganiu o kosztach postępowania egzekucyjnego należy mieć na uwadze, że przepis art. 770 kpc wprowadza w zasadzie - w miejsce występującej w procesie reguły rozstrzygania o kosztach w zależności od wyniku sprawy - regułę zwrotu przez dłużnika kosztów celowych, tym niemniej w judykaturze dopuszcza się również stosowanie w niezbędnym zakresie przepisów o zwrocie kosztów procesu. Tak więc podstawę orzekania winny stanowić przepisy art. 770 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc i art. 98 kpc.

Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 13 lipca 2011 r. sygn. III CZP 37/11 (LEX nr 852336) wskazywał, iż zestawienie przepisów art. 770 kpc i art. 7701 kpc. jednoznacznie wskazuje, że egzekucja kosztów niezbędnych do celowego przeprowadzenia egzekucji jest dopuszczalna po wydaniu postanowienia o ich ustaleniu. Na koszt egzekucji, oprócz opłaty egzekucyjnej, składają się także zaliczki na pokrycie wydatków oraz należności pełnomocnika strony lub strony działającej bez pełnomocnika. Koszty postępowania egzekucyjnego powinny zostać ustalone w postanowieniu kończącym to postępowanie i rozliczającym koszty egzekucji, w tym koszty zastępstwa wierzyciela na podstawie art. 770 kpc.

Wskazać należy, że podział sumy uzyskanej z egzekucji odbywa się według zasad ustawowych. Jest on oparty na zasadzie uprzywilejowania oraz na zasadzie równorzędności, która występuje w postaci zasady stosunkowości (proporcjonalności) albo wyjątkowo zasady pierwszeństwa. Według zasady uprzywilejowania należności podlegające zaspokojeniu z tej sumy podzielone są według kolejności zaspokojenia na kategorie, z których każda kolejna kategoria jest zaspokajana po całkowitym zaspokojeniu kategorii poprzedniej.

W myśl art. 1025 § 1 pkt 1 kpc do pierwszej kategorii zaspokojenia należą koszty egzekucyjne. Przez pojęcie koszty egzekucyjne należy rozumieć wszelkie koszty niezbędne do przeprowadzenia egzekucji, które dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi, w tym również koszty postępowania o podział sumy uzyskanej z egzekucji. Do kosztów tych należą w szczególności koszty egzekucyjne wyłożone przez wierzyciela egzekwującego, koszty nieuiszczone przez wierzyciela, a przypadające na rzecz organu egzekucyjnego i ustalone postanowieniem oraz należności pełnomocnika wierzyciela.

Kwestie związane z wysokością opłat pobieranych przez komorników regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (ukse)

Zgodnie z treścią art. 34 ukse koszty działalności egzekucyjnej komornika obejmują:

1) koszty osobowe i rzeczowe ponoszone w związku z prowadzoną działalnością egzekucyjną;

2) koszty ochrony zajętego mienia i niezbędnej ochrony osobistej oraz ubezpieczenia mienia kancelarii i własnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;

3) koszty przejazdów w miejscowości będącej siedzibą komornika, korespondencji, obrotu pieniężnego, przewozu drobnych ruchomości niewymagających transportu specjalistycznego;

4) obowiązkowe opłaty na samorząd komorniczy ponoszone zgodnie z przepisami ustawy;

5) inne koszty niezbędne do wykonywania czynności egzekucyjnych oraz czynności przewidziane przepisami ustawy, jeżeli nie są pokrywane w trybie określonym w art. 39.

Natomiast w myśl art. 35 ukse koszty, o których mowa w art. 34, komornik pokrywa z uzyskanych opłat egzekucyjnych. W myśl art. 43 ukse za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie komornik pobiera opłaty egzekucyjne. Zgodnie treścią art. 63 ust. 4 ukse dochodem komornika, o którym mowa w ust. 1, 2 i 3, są pobrane i ściągnięte w danym miesiącu opłaty egzekucyjne oraz zwrot wydatków gotówkowych za przejazdy, określone w art. 39 ust. 2 pkt 3, pomniejszone o koszty działalności egzekucyjnej komornika i sumy określone w niniejszym artykule.

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy, Sad uznał, że plan podziału kwoty 398.250 zł uzyskanej z egzekucji nieruchomości dłużnika sporządzony został przez Komornika w sposób prawidłowy. W pierwszej kolejności zaspokojone zostały koszty egzekucyjne w łącznej kwocie 85.082,15 zł (ich wysokość nie była przez wierzyciela kwestionowana), a następnie należności wynikające z kategorii 5 tj. należność zaspokojona hipoteką, pozostałe należności – w tym w sprawie skarżącego wierzyciela Km 16178/14 podlegają zaspokojeniu dopiero w kategorii 9. W tym miejscu Sąd pragnie zaznaczyć, że powoływanie się przez skarżącego na trudną sytuację osobistą nie ma znaczenia prawnego w sprawie i nie stanowi przesłanki do zmiany sporządzonego planu podziału.

Z opisanych względów Sąd oddalił zarzuty wierzyciela na plan podziału.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 770 kpc. Zarzuty wierzyciela okazały się bezzasadne, w związku z czym koszty postępowania wywołanego ich wniesieniem nie są kosztami niezbędnymi do celowego prowadzenia egzekucji – nie obciążają one dłużnika.