Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

X C 2833/18 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Toruniu z 2019-08-19

Sygn. akt: X C 2833/18 upr.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Maria Żuchowska

Protokolant:

st. sekretarz sądowy Aneta Bober

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2019 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwo (...). (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. w R.

przeciwko L. L.

o zapłatę

I utrzymuje w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 11 czerwca 2018r. w sprawie X Nc 4307/18 wobec pozwanego L. L. w całości ;

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu związanych z rozprawą.

Sygn. akt X C 2833/18

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 218 roku Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w Z. Wielkiej wniosła przeciwko pozwanym L. S. (1) oraz L. L. pozew o zasądzenie od nich solidarnie na swoją rzecz kwoty 9665,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa. W uzasadnieniu wskazano, iż powódka jest w posiadaniu weksla własnego, podpisanego przez wystawcę L. S. (1) i poręczonego osobiście przez L. L.. Pomimo upływu wyznaczonego terminu roszczenie, którego zabezpieczenie stanowi weksel, nie zostało zaspokojone w całości, w związku z czym pozwano zostali wezwani do wykupienia weksla. Do dnia wytoczenia powództwa roszczenie nie zostało jednak w całości zaspokojone.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym tut. Sąd nakazał pozwanym, aby zapłacili powódce solidarnie kwotę 9.665,81 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 maja 2018 roku wraz z kosztami procesu w wysokości 1292 zł.

Zarzuty od powyższego nakazu wniósł pozwany L. L.. Twierdził on, że jego poręczenie nie dotyczy przełożonego przez powódkę weksla, nigdy nie dołączono mu wezwania do wykupu weksla oraz że nie jest mu znana transakcja, której zabezpieczeniem miałby być wystawiony przez drugiego pozwanego weksel. Wskazał, że pozostawał w kontakcie z pracownikami powódki i nigdy żadne z nich nawet nie wspomniało o tym, iż L. S. (1) posiada względem niej nieuregulowane zobowiązanie. On sam od 2016 roku nie ma żadnych kontaktów i nie współpracuje z L. S. (1).

W odpowiedzi na zarzuty pozwanego, pełnomocnik powódki podniósł, że brak posiadania przez niego informacji o istnieniu nieuregulowanych należności pozostaje bez znaczenia dla zobowiązania poręczyciela wekslowego. Analogiczna sytuacja odnosi się do zarzutu niewykazania transakcji handlowych, przy czym pełnomocnik załączył faktury, których nie uregulował pozwany L. S. (1) z tytułu zakupienia u powódki materiałów budowlanych. Wskazano również, że powódkę oraz pozwanego L. S. (1) łączyła umowa handlowa, podpisana i poręczona przez L. L.. Weksel in blanco, również przez niego poręczony, został wystawiony tytułem zabezpieczenia transakcji wynikających z tej właśnie umowy.

Ustosunkowując się do treści odpowiedzi na zarzuty pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa przeciwko niemu. Podniósł, że umowa handlowa została zawarta w 2012 roku z P.W. (...) Sp.j. B. P., E. P. w R., natomiast przedstawione przez powódkę faktury były wystawiane w 2016 roku przez Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. , a zatem powódka stara się wykorzystać deklarację wekslową do spłaty zadłużenia powstałego pomiędzy innymi podmiotami niż te, które zawarły umowę w 2012 roku. Poręczenie pozwanego dotyczy bowiem tylko transakcji wynikających z tej właśnie umowy.

Z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w celu ustalenia zasadności roszczenia, postanowieniem z dnia 28 października 2018 roku Sąd wstrzymał wykonanie nakazu zapłaty w stosunku do pozwanego L. L..

Na rozprawie strony podtrzymały swoje stanowiska. Z twierdzeń strony powodowej wynikało, że należność do czasu zamknięcia rozprawy nie została spłacona nawet w części.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 października 2012 roku pomiędzy P.W. (...) Sp.j. B. P., E. P. w R. (dostawca) a Zakładem Usługowo – Produkcyjno – Handlowym (...) S. L. (odbiorca) została zawarta umowa handlowa. Współpraca miała polegać na tym, że dostawca będzie dostarczać odbiorcy towary i materiały budowlane. Tytułem zabezpieczenia transakcji wynikających z umowy odbiorca miał wystawić weksel własny in blanco wraz z deklaracja wekslową, poręczony przez L. L., który współpracował w tym czasie z L. S. (1).

dowód: umowa k. 58-62, deklaracja wekslowa k. 63

- zeznania J. K. (1) – k. 129

- zeznania L. S. (1) – k. 132

- zeznania świadka B. P. (2) – k. 165-166,

W 2015 roku doszło w trybie art. 551 i nast. k.s.h. do przekształcenia Przedsiębiorstwa (...) B. P., E. (...) spółka jawna w Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością spółka komandytowa.

dowód: odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 10-13

Pozwani L. L. oraz L. S. (1) współpracowali razem do 2016 roku.

okoliczność bezsporna

Współpraca pomiędzy P.W. (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością spółka komandytowa a L. S. (1) trwała do 2017 roku. Z tytułu dostarczania (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. wystawiała faktury (daty sprzedaży 5 grudnia, 9 grudnia, 12 grudnia, 13 grudnia, 23 grudnia, i 30 grudnia 2016 roku), które nie zostały zapłacone przez L. S. (1). Łącznie kwota z niezapłaconych faktur wynosiła ponad 10.000 zł

dowód : zeznania świadków : J. K. (1) k. 129-130, S. S. (1) k. 130-131, 157-158, faktury k. 66-73

L. S. (1) nie kwestionował zaległości z tytułu niezapłaconych faktur. Nie uregulowanie zaległości tłumaczył brakiem płatności przez jego kontrahentów.

Dowód: zeznania S. S. (1) – k. 131,158

zeznania L. S. (1) – k. 132

Umową cesji z dnia 28 marca 2017 roku Zakład Usługowo – Produkcyjno – Handlowy (...) S. L. przelał na rzecz Przedsiębiorstwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. przysługująca mu wobec (...) Spółka z o.o. w B. wierzytelność na poczet własnego, niespłaconego zadłużenia. Dłużnik uiścił na rzecz powódki kwotę 1400 zł, która została zarachowana na poczet należności L. S. (1), wynikającej z nieopłaconych faktur.

Bezsporne oraz dowód : umowa cesji k. 64-65, dowody wpłat k.146-149

W dniu 1 marca 2018 roku powódka skierowała do pozwanych wezwania do wykupienia weksla w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania. L. S. (1) odebrał przesyłkę 6 marca 2018 roku. L. L. wezwania nie odebrał – zostało skierowane na adres z weksla, podczas gdy pozwany wyprowadził się spod tego adresu w kwietniu 2016 roku.

Bezsporne oraz dowód: wezwania do wykupu weksla wraz ze zwrotnymi potwierdzeniami odbioru k. 18-23

Należność dochodzona pozwem nie została spłacona w żadnej części .

Bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty złożone przez strony, które w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i prawdziwości, wobec czego mogły stanowić wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków J. K. (1), S. S. (1), B. P. (2) i częściowo L. S. (1), gdyż były spójne i układały się w logiczną całość.

Świadkowie J. K. (1), S. S. (1), B. P. (2) i L. S. (1) potwierdzili współpracę pozwanego z L. S. (1) w czasie, gdy doszło do podpisania umowy i wystawienia weksla. J. K. (1) i L. S. (1) potwierdzili, że pozwany odbierał towar dla firmy (...). Świadkowie potwierdzili też, że rozmowy na temat spłaty zadłużenia podejmowane były z L. S. (1), który był stroną umowy handlowej, a nie z pozwanym, który był poręczycielem wekslowym. L. S. (2) w swych zeznaniach potwierdził, że doszło do zawarcia umowy cesji z S. odnośnie jednej faktury dotyczącej dłużnika S., przy czym zadłużenie zostało pomniejszone o kwotę ściągniętą z tej cesji. Odmówiono natomiast wiary twierdzeniom świadka L. S. (1) w zakresie w jakim twierdził on, że zawarł z pracownikiem powoda inne umowy cesji, by spłacić w ten sposób zadłużenie, gdyż nie potwierdził tego żaden inny dowód w sprawie, a nadto przesłuchany po raz drugi świadek przyznał, że umowa cesji była jedna, a druga miała zostać podpisania, ale nie została. Odmówiono też wiary twierdzeniom świadka S. w uzupełniających zeznaniach, w których stwierdził, że w ogóle nie współpracował z pozwanym, gdyż twierdzenia w tym zakresie były sprzeczne z całym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym pierwszymi zeznaniami tego świadka (k. 132) i twierdzeniami pozwanego zawartymi w zarzutach od nakazu zapłaty.

Niewiele wniosły do sprawy zeznania świadka J. K. (2) (k.158), która wprawdzie przez pół roku pracowała w firmie (...), ale nic nie wiedziała o jego ewentualnych zaległościach w firmie powoda czy umowach cesji.

Okolicznością bezsporną było to, że pozwani współpracowali do 2016 roku. Fakt ten podważył wprawdzie świadek L. S. (3) w uzupełniających zeznaniach, jednak twierdzenia te uznane zostały za niewiarygodne, o czym wyżej. Pozwany L. L. twierdził jednak, iż w ramach współpracy z L. S. (1), poręczył tylko za zobowiązania wynikające z umowy handlowej, którą ten zawarł w 2012 roku z innym podmiotem niż powódka.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zasadniczo zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny. Przed wydaniem nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, bada się jedynie sam dokument wekslowy. Powód może bowiem żądać wydania nakazu zapłaty przeciwko każdemu zobowiązanemu z należycie wypełnionego weksla. Obowiązki posiadacza weksla ograniczają się wyłącznie do złożenia weksla do akt i wyartykułowania żądania odpowiedniej treści. Osłabienie abstrakcyjności zobowiązania wekslowego ucieleśnionego w wekslu in blanco przejawia się w tym, że po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla gwarancyjnego, spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego przenosi się na ogólną płaszczyznę stosunku prawa cywilnego. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66 (OSNCP 1968, nr 5, poz. 79) przyjęto z mocą zasady prawnej, że w postępowaniu prowadzonym na podstawie weksla dopuszczalne jest – po przekazaniu sprawy do sądu na skutek zarzutów – powoływanie się na podstawę faktyczną i prawną wynikającą z łączącego strony stosunku prawnego, w związku z którym został wystawiony dokument uzasadniający wszczęcie postępowania nakazowego.

W sytuacji wystawienia weksli in blanco w postaci tzw. weksli gwarancyjnych, które stanowią upoważnienie dla wierzyciela do wypełnienia tekstu weksli zgodnie z umową i wynikiem obrachunku, ciężar dowodu, że tym warunkom nie stało się zadość spada na dłużnika (zob. wyrok SN z 13 października 2005 r., I CK 173/05).

Zgodnie z art. 30 prawa wekslowego (t.j. Dz.U. z 2016 roku, poz. 160 ) zapłatę weksla można zabezpieczyć poręczeniem wekslowym (aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Poręczenie umieszcza się na wekslu albo na przedłużku. Poręczenie oznacza się wyrazem "poręczam" lub innym zwrotem równoznacznym; podpisuje je poręczyciel. Sam podpis na przedniej stronie wekslu uważa się za udzielenie poręczenia, wyjąwszy gdy jest to podpis wystawcy lub trasata. Poręczenie powinno wskazywać, za kogo je dano. W braku takiej wskazówki uważa się, że poręczenia udzielono za wystawcę (tak art. 31 prawa wekslowego).

Poręczyciele wekslowi odpowiadają tak samo, jak ten za kogo poręczyli (art. 32 ust. 1 prawa wekslowego), to jest w takim samym rozmiarze i takich samych granicach, co osoba, za którą ręczono. Odpowiedzialność poręczyciela wekslowego zależy od tych samych przesłanek, co odpowiedzialność dłużnika głównego, a zatem poręczyciel wekslowy przyjmuje na siebie abstrakcyjną odpowiedzialność wekslową za dług osoby podpisanej na wekslu. Poręczenie wekslowe jest z ustawy zobowiązaniem solidarnym (art. 47 prawa wekslowego). Jeżeli poręczyciel wekslowy poręczył za wystawcę weksla własnego, jest głównym dłużnikiem wekslowym i odpowiada jak główny dłużnik wekslowy. Wierzyciel może więc dochodzić całości lub części długu, zależnie od swej woli, albo od wszystkich dłużników solidarnych łącznie, albo od kilku, albo od każdego z osobna, bez zachowania porządku, w jakim się zobowiązali lub też charakteru głównego, subsydiarnego (akcesoryjnego) ich zobowiązania.

Poręczenie wekslowe może zabezpieczać wykonanie zobowiązania niezależnie od źródła jego powstania. Awal zabezpiecza jednak tylko zobowiązanie wekslowe. Cechuje się ono abstrakcyjnością i bezwarunkowością. Zobowiązanie poręczyciela wekslowego jest jednak zobowiązaniem samodzielnym. Poręczyciel zobowiązuje się nie wobec wystawcy weksla, lecz względem jego wierzyciela. Jeżeli zobowiązanie osoby, za którą poręczył jest formalnie ważne, odpowiada samodzielnie, tj. niezależnie od zobowiązania poręczonego. Dla odpowiedzialności awalisty nie ma też znaczenia okoliczność, że została ogłoszona upadłość podmiotu, za który udzielono poręczenie (zob. wyrok Sąd Apelacyjny w Katowicach z dnia 6 stycznia 2000 r. I ACa 908/99).

Broniąc się przed zapłatą awalista może podnosić zarzuty przysługujące mu względem wierzyciela (posiadacza weksla), przy czym mogą to być zarzuty obiektywne wynikające z treści weksla, np. nieważność weksla z powodu braków formalnych lub przepisów prawa wekslowego, jak i zarzuty subiektywne wynikające z jego stosunków osobistych z posiadaczem weksla jak, np. zarzut potrącenia. Może również powoływać się na to, ze że stosunek podstawowy, który dany weksel zabezpiecza, nie powstał albo stan rozliczeń stron był inny niż wykazany na wekslu ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2011 r., III CSK 254/10).

Złożony przez powódkę weksel spełnia wszystkie, konieczne dla jego ważności, wymagania określone przez ustawę. Na wekslu widnieje ważny podpis wystawcy L. S. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Z.U. P.H. (...) L. S. (1), a zatem również podpis pozwanego L. L. z adnotacją „poręczam osobiście za wystawcę weksla”, uznać należy za skuteczne i ważne poręczenie zobowiązania wekslowego.

Pozwany powoływał się na brak wiedzy co do istnienia zobowiązania oraz wskazywał na zmianę wierzyciela – inny podmiot widnieje na umowie z 2012 roku, a inny na fakturach, których niespłacenie spowodowało powstanie zadłużenia względem powódki. Okoliczność niewiedzy o zadłużeniu wystawcy weksla – w świetle powyższych rozważań – pozostaje jednak bez znaczenia. Uchylenie się przez poręczyciela od odpowiedzialności byłoby możliwe gdyby wykazał, że remitentowi w ogóle nie przysługiwały ze stosunku podstawowego roszczenia wobec wystawcy weksla. Powódka wykazała jednak, że stosunek pierwotny istniał. Zmiana formy prowadzonej przez powódkę działalności poprzez przekształcenie spółki jawnej w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę komandytową również nie ma wpływu na istnienie zobowiązania. Zgodnie bowiem z art. 553 § 1 k.s.h. spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej. Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością spółka komandytowa jest zatem kontynuatorem Przedsiębiorstwa (...) B. P., E. (...) spółka jawna. Treść stosunku prawnego powstałego poprzez zawarcie umowy handlowej z 2012 roku pozostała zatem bez zmian.

Pozwany L. L. nie wykazał również, że wysokość zadłużenia wynikająca z umowy pierwotnej jest inna, aniżeli wykazana w treści weksla. Na poczet zadłużenia wynikającego z niezapłaconych faktur, pozwany L. S. (1) przelał na rzecz powódki własną wierzytelność, przysługującą mu względem osoby trzeciej. Powódka otrzymała od dłużnika pozwanego kwotę 1400 zł. Wysokość faktur niespłaconych przez L. S. (4) znacznie tę kwotę przewyższa – faktury przedłożone przez powódkę opiewają na sumę ponad 16.000 zł. W toku procesu pozwany nie zdołał zatem udowodnić, że roszczenie o zapłatę kwoty 9665,81 zł jest niezasadne. Kwota ta jest wymagalna, a weksel został wypełniony prawidłowo.

Mając na uwadze powyższe należało utrzymać w mocy wydany nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w dniu 11.06.2018r. w całości na mocy art. 30 prawa wekslowego w zw. z art. 496 kpc. Żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie było zasadne, gdyż powód nie żądał odsetek od dnia doręczenia wezwania do wykupu weksla , a od dnia wniesienia pozwu.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. Pozwany, jako przegrywający proces w całości, winien zwrócić powodowi koszty związane z postępowaniem po wniesieniu zarzutów. Na koszty związane z rozprawą sądową składały się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł .

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Małgorzata Karolewska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Toruniu
Osoba, która wytworzyła informację:  Sędzia Maria Żuchowska
Data wytworzenia informacji: