Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 sierpnia 2025 r. w Toruniu sprawy

z powództwa Z. L.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Z. L. kwotę 9.338 zł (dziewięć tysięcy trzysta trzydzieści osiem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 8.600 zł (osiem tysięcy sześćset złotych) od dnia 25 maja 2023 r. oraz od kwoty 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) od dnia 27 września 2023 r.

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Z. L. kwotę 2.550,46 zł (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt złotych czterdzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

IV.  nakazuje pobrać od powoda Z. L. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 169,45 zł (sto sześćdziesiąt dziewięć złotych czterdzieści pięć groszy) tytułem nieuiszczonych dotychczas kosztów sądowych w sprawie;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 293,01 zł (dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote jeden grosz) tytułem nieuiszczonych dotychczas kosztów sądowych w sprawie.

Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek

Sygn. akt X C 1411/23 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 lipca 2023 r. powód Z. L. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 14.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty od dnia 25 maja 2023 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 738 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że obejmuje on należne odszkodowanie w związku ze zdarzeniem komunikacyjny z dnia 21 kwietnia 2023 r. w którym uszkodzeniu – rozliczanym na zasadzie szkody całkowitej – uległ samochód marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność Z. L.. Pozwany zakład ubezpieczeń jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku, przyjął odpowiedzialność za szkodę i wypłacił bezsporne odszkodowanie łącznie na kwocie 20.900 złotych, przy przyjęciu wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym w kwocie 28.100 zł i niespornej wartości wraku w kwocie 7.700 złotych.

Zdaniem powoda wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym była wyższa, w związku z tym powód zdecydował się na sporządzenie prywatnej ekspertyzy w zakresie wartości pojazdu przed szkodą. Prywatna wycena, dokonana przez Ł. W. wskazywała, że wartość samochodu przed szkodą wynosiła 42.600 zł, dlatego też powód domaga się dopłaty do odszkodowania w ww. kwocie.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 21 sierpnia 2023 r. sygn. akt I Nc 1742/23 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie pozwany (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. Pozwany zakład ubezpieczeń potwierdził swoją odpowiedzialność za szkodę w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 21 kwietnia 2023 r., niemniej zakwestionował prawidłowość ustalonej przez powoda wartości pojazdu na kwotę 42.600zł, uznając ją jednocześnie za zawyżoną. W sprzeciwie domagano się przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego na fakt kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu.

Pismem z dnia 9 listopada 2023 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Sprecyzował przy tym, że niesporna wartość wraku wynosi 7.200 zł. Powód podkreślił, że w spawie istotne są ceny ofert sprzedaży pojazdów podobnych na chwilę szkody. Powód wskazał, że z uwagi na wysokie oferty sprzedaży pojazdów podobnych konieczne jest ustalenie wysokości szkody z uwzględnieniem faktycznej możliwości nabycia przez powoda pojazdu tego samego typu, co pojazd uszkodzony.

Sąd przeprowadził w sprawie opinię biegłego sądowego w której biegły sądowy wyliczył wartość pojazdu powoda według stanu sprzed szkody wyliczając wartość bazową pojazdu na podstawie ofert sprzedaży złożonych do akt sprawy przez stronę powodową.

W piśmie z dnia 29 czerwca 2024 r. strona pozwana nie zgłosiła zastrzeżeń do opinii biegłego sądowego.

W piśmie z dnia 2 lipca 2024 r. oraz w dalszych pismach strona powodowa wskazała, że nie kwestionuje wniosków opinii w zakresie ustalenia przez biegłego metodologii wyliczenia wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym w oparciu o ofercie sprzedaży pojazdów w okresie powstania szkody. Niemniej powód zakwestionował wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym ustaloną przez biegłego sądowego na kwotę 36.700 zł ze względu na zastosowanie korekt ujemnych w tym za utrzymanie i dbałość o pojazd, oraz szczególny charakter eksploatacji pojazdu jako taksówki.

Strona powodowa w dalszym toku procesu poprzez złożone wnioski dowodowe chciała wykazać, że uwzględnione w wycenie przez biegłego sądowego oferty dotyczyły pojazdów wykorzystywanych jako taksówki, a wobec tego nie ma podstaw aby stosować dodatkową korektę za szczególny charakter eksploatacji pojazdu, skoro każdy pojazd miał to samo przeznaczenie. Było to stanowisko przeciwne do opinii biegłego sądowego, według której w danych ofertowych brak jest szczegółowych danych pozwalających na ustalenie sposobu wykorzystania pojazdów porównawczych jako taksówek.

Po przeprowadzeniu dowodu z pisemnej opinii uzupełniającej opinii biegłego sądowego pismem z dnia 17 lipca 2025 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o ustalenie wartości pojazdu na poziomie 39.900 zł jak wyliczył biegły bez zastosowania korekty za szczególnych charakter eksploatacji.

Pozwany zakład ubezpieczeń, pomimo złożenia wniosku o przedłużenie terminu na złożenie pisma ze stanowiskiem końcowym, który został uwzględniony, pisma nie złożył.

Sąd ustalił co następuje.

W dniu 21 kwietnia 2023 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego w którym uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do Z. L..

Samochód był wykorzystywany przez poszkodowanego jako taksówka.

Pojazd został sprowadzony przez poszkodowanego z W.. Data pierwszej rejestracji 22 października 2013 r. Wskazanie drogomierza w dniu szkody wynosiło 339.285 km.

Dowód:

oświadczenie poszkodowanego - k: 11,

przesłuchanie Z. L. w charakterze strony powodowej, k. 110,

opinia biegłego sądowego R. N., k. 116-130.

Sprawca zdarzenia komunikacyjnego był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Towarzystwie (...) z siedzibą w W..

W związku z zaistniałą kolizją poszkodowany, reprezentowany przez pracowników firmy (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytowo-akcyjną z siedzibą w T., w dniu 24 kwietnia 2023 r. zgłosił szkodę w pojeździe w (...) Towarzystwie (...) z siedzibą w W..

Ubezpieczyciel przyjął odpowiedzialność za szkodę w ww. pojeździe mechanicznym i kwalifikując ją jako szkodę całkowitą decyzją z dnia 16 maja 2023 r. przyznał odszkodowanie w kwocie 20.900 zł.

Ubezpieczyciel ustalił wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 7.200 zł i wartość pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie 28.100 zł. Wobec czego wypłacił poszkodowanemu kwotę 20.900 zł tytułem odszkodowania.

Dowód:

wiadomość wysłana dnia 24.04.2023r. – k: 9,

pełnomocnictwo – k:10,

oświadczenie poszkodowanego – k:11,

decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 16.05.2023 r. - k: 21.

Działający w imieniu Z. L., M. S., nie zgadzał się z wypłaconą kwotą odszkodowania z uwagi na zaniżoną wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym. W dniu 23 maja 2023 r. zostało złożone odwołanie od decyzji w sprawie przyznania odszkodowania. W odpowiedzi (...) Towarzystwo (...), pismem z dnia 9 czerwca 2023 r. poinformowało o braku podstaw do uznania, że ustalenia co do wartość pojazdu były poczynione nieprawidłowo.

Dowód:

odwołanie od decyzji w sprawie przyznania odszkodowania z dnia 23.05.2023r.- k:22-23

pismo z dnia 09.06.2023r. – k:25.

Z. L. zlecił sporządzenie wyceny wartości pojazdu przez niezależnego rzeczoznawcę, który ustalił wartość pojazdu przed szkodą, za pomocą systemu I. na kwotę 42.600 zł.

Koszt sporządzenia wyceny wyniósł 738 zł.

Dnia 20 czerwca 2023 r. M. S. poinformował ubezpieczyciela, że przeprowadzona prywatna ekspertyza wykazała wyższą wartość pojazdu przed szkodą. W związku z tym, wnosił o ponowne rozpatrzenie zgłoszonej szkody. Wiadomość pozostała bez odpowiedzi.

Dowód:

wycena nr (...) czerwca 2023 r., k: 26-30,

faktura VAT (...), k. 31,

wiadomość z 20.06.2023r. – k:48

Wartość rynkowa pojazdu na dzień szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła 36.700 zł.

Dowód:

opinia biegłego sądowego R. N., k: 116-130,

ustna uzupełniająca biegłego sądowego R. N., k: 178-179,

pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego R. N., k: 238-245,

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie powyższych dowodów. Sąd uwzględnił zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym aktach szkody. Autentyczność i wiarygodność żadnego z dokumentów złożonych do akt sprawy nie była przez strony kwestionowana, a również Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii spornych w sprawie miała opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej R. N.. Opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej określonej w postanowieniu jednocześnie wykorzystując do wykonania opinii materiał zgromadzony w sprawie, w tym w szczególności oferty sprzedaży pojazdów podobnych do uszkodzonego. Na rozprawie w dniu 12 września 2024 r. biegły sądowy ustosunkował się do zarzutów strony powodowej, biegły omówił metodologię ustalania wartości pojazdu w sprawie, w tym co do sposobu ustalania wartości w systemie eksperckim oraz zastosowania korekty ujemnej za szczególny sposób eksploatacji, odniósł się również do korekty własnej biegłego, która miała miejsce w prywatnej ekspertyzie. W toku sprawy została sporządzona opinia uzupełniająca. Biegły zgodnie sporządził opinię sądową zgodnie z tezą postanowienia, podtrzymując zasadność pierwotnej opinii. Sąd uznał, że wnioski z opinii biegłego sądowego w świetle zgromadzonego materiału dowodowego są logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, dlatego też Sąd przyjął ją za podstawę ustaleń w sprawie.

Sąd zważył co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do zasady oraz co do wysokości w swej zasadniczej części.

W sprawie niesporna jest zasada odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń za skutki wypadku komunikacyjnego, w którym uszkodzony został samochód marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność Z. L..

Odpowiedzialność bezpośredniego sprawcy szkody wynika z art. 436 § 2 k.c., natomiast odpowiedzialność pozwanej spółki ma charakter akcesoryjny na podstawie zawartej ze sprawcą zdarzenia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 822 § 1 i 4 k.c.). Odpowiedzialność swoją strona pozwana uznała już w postępowaniu likwidacyjnym, w którym wypłaciła poszkodowanemu niesporną kwotę odszkodowania z tytułu szkody całkowitej.

Spór będący przedmiotem niniejszego postępowania dotyczył ustalenia wartości pojazdu przed szkodą, a w konsekwencji, wysokości należnego odszkodowania.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2277 ze zm.) – dalej: „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych” z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Zakres odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń określa art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych zgodnie z którym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Przy czym stosownie do treści art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W przypadku gdy koszty naprawy samochodu po wypadku przekraczają wartość samochodu sprzed tego zdarzenia, w stopniu, który uzasadnia uznanie naprawy za nieopłacalną, celowe i uzasadnione będzie odstąpienie przy ustalaniu odszkodowania od dokonania restytucji. W takim przypadku wysokość szkody stanowić będzie różnica między wartością pojazdu sprzed wypadku a wartością pozostałości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2003 r., V CKN 308/01).

W sprawie nie było sporne, że koszty naprawy pojazdu przekraczałyby wartość pojazdu sprzed szkody, a zatem odszkodowanie należało wyliczyć w ramach tzw. szkody całkowitej. Nie było również sporna wartość pojazdu w stanie uszkodzonym, która została określona przez ubezpieczyciela na kwotę 7.200 złotych, a poszkodowany za powyższą kwotę zbył pojazd.

Dostrzegając, że rozstrzygnięcie sprawy w zakresie wartości pojazdu sprzed wypadku wymaga wiadomości specjalnych Sąd – na wniosek strony powodowej – przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego i na tym dowodzie oparł swoje ustalenia w co do wysokości należnego odszkodowania.

Strona powodowa, określiła w pozwie wartość pojazdu przed szkodą na kwotę 42.600 zł. Ewentualnie strona powodowa w piśmie z dnia 17 lipca 2025 r. wskazała, że wnosi o ustalenie wartości pojazdu w wysokości 39.900 zł jak wskazano w opinii uzupełniającej biegłego sądowego, w której to biegły sądowy wyliczył wartość pojazdu bez zastosowania korekty za szczególny charakter eksploatacji.

Biegły sądowy w wycenie, którą Sąd przyjął za podstawę ustaleń w sprawie, określił wartość samochodu sprzed szkody na kwotę 36.700 zł. Ta wartość pojazdu została ustalono według instrukcji „Określanie wartości pojazdów nr (...)” z dnia 17.05.2016 r. zgodnie z którą w uzasadnionych przypadkach wyceniający może weryfikować wartości katalogowe w oparciu o własne doświadczenie i znajomość rynku pojazdów, dostępne oferty sprzedaży. W sprawie biegły sądowy mając na względzie, że analiza ofert sprzedaży pojazdów T. (...), wskazuje, że w systemie I.przyjęta wartość bazowa pojazdu znacznie odbiegała od wartości ofertowych pojazdów wystawionych na sprzedaż w okresie powstania szkody kwiecień-maj 2023 r., sporządził wycenę na podstawie ofert sprzedaży pojazdów o zbliżonym przebiegu do przedmiotowego pojazdu tj. ofert przedłożonych przez powoda i znajdujących się na kartach nr 36, 37, 38, 45, 46. Średnia cena wskazanych pojazdów wynosiła 40.349 zł brutto, a średni przebieg 334.111 km (uszkodzony pojazd - 339.285 km). Biegły sądowy mając na uwadze, że oferty sprzedaży to ceny ofertowe nie transakcyjne zastosował współczynnik korygujący -3%. Nie stosował również korekty za przebieg pojazdu z uwagi na uwzględnienie w cenie średniej pojazdów o podobnym przebiegu.

Strona powodowa w zastrzeżeniach do opinii zakwestionowała opinię w zakresie ustalonej wartości poprzez zastosowanie korekt ujemnych. Zdaniem Sądu wbrew zarzutom biegły sądowy rzeczowo uzasadnił zastosowanie korekty z tytułu szczególnego charakteru eksploatacji z uwagi na to, że pojazd powoda był używany jako taksówka w wysokości -10%. Biegły sądowy wskazał, że korekta ta odnosi się do różnych pojazdów np. nauka jazdy, karawan oraz taksówki, pojazdy te są postrzegane na rynku bardzo negatywnie, jako nadmierne eksploatowane. Korekta została zastosowana, ponieważ oferty sprzedażowe aut, obejmowały pojazdy co do których nie było pewności (z wyjątkiem jednej oferty – użytkowanie przez 1 miesiąc), żeby były używane jako taksówki.

Strona powodowa w toku procesu po wydaniu opinii biegłego sądowego poprzez złożone wnioski dowodowe chciała wykazać, że uwzględnione w wycenie przez biegłego sądowego oferty dotyczyły pojazdów wykorzystywanych jako taksówki, a wobec tego biegły sądowy nie ma podstaw aby stosować dodatkową korektę za szczególny charakter eksploatacji pojazdu. Zdaniem Sądu strona powodowa powyższego faktu nie wykazała.

W sprawie ustalono, że oferty sprzedaży, które ostatecznie wykorzystał biegły sądowy w swojej wycenie, zostały przygotowane do pozwu przez świadka M. S., który reprezentował powoda na etapie postępowania likwidacyjnego i również wówczas przedstawiał pozwanemu zakładowi ubezpieczeń oferty sprzedaży pojazdów aby uzasadnić stanowisko powoda co do zaniżonej wartości pojazdu.

Z zeznań świadka wynikało, że według jego oceny wszystkie oferty wykorzystane przez biegłego sądowego do wyceny pojazdu powoda dotyczyły pojazdów wykorzystywanych jako taksówki. Świadek w tym zakresie szczegółowo omawiał ww. oferty (por. k. 215-216) niemniej porównaniem dla Sądu oraz biegłego sądowego mogły być jedynie wydruki ofert ze strony internetowej, w którym nie było dokładnych opisów, a zdjęcia były niewielkie oraz czarnobiałe. Realizując wniosek dowody zgłoszony przez stronę powodową nie udało się przy tym uzyskać bliższych danych o pojazdach porównawczych, w tym numerów VIN, daty pierwszej rejestracji, numeru rejestracyjnego, w celu ustalenia w historii pojazdów czy pojazd był wykorzystywany jako taksówka z uwagi (por. k. 219). Wobec zeznań świadka i twierdzeń strony powodowej biegły sądowy wypowiedział się w treści opinii uzupełniającej wskazując, że nie można jego twierdzeń przyjąć bezkrytycznie, a także podkreślał, że sam świadek nie ma pewności czy dany pojazd był wykorzystywany jako taksówka. Świadek swoje oceny co do przeznaczenia ofertowych pojazdów jako taksówek opierał głównie na podstawie ponadnormatywnych przebiegów oraz napędu typu hybryda, co wskazuje na jedynie przypuszczenia i domysły świadka.

Za biegłym sądowym należy stwierdzić, że powód działając w porozumieniu ze świadkiem już na etapie złożenia pozwu mógł i powinien przedstawić dowody na okoliczność wykorzystania przedstawionych do sprzedaży pojazdów jako taksówka np. z portalu (...).gov.pl. W chwili kompletowania ofert do ustalenia wartości bazowej (w tym na etapie złożenia pozwu), uzyskanie danych dotyczących informacji w zakresie wykorzystania jako taksówki było możliwe po uzyskaniu od właściciela pojazdu danych w zakresie numeru rejestracyjnego, daty pierwszego dopuszczenia do ruchu oraz numeru VIN przy minimalnym zaangażowaniu. Obecnie jak już wyżej wskazano ogłoszenie te nie są przechowywane i nie można pozyskać bliższych danych dotyczących pojazdu (por. k. 219).

Odnotować przy tym należy, że sporządzając na zlecenie powoda prywatną opinię rzeczoznawca certyfikowany Ł. W. również zastosował korektę za sposób użytkowania pojazdu jako taksówka i też na maksymalnym poziomie -10%. Oczywiście rzeczoznawca w swojej prywatnej opinii nie uwzględniał wprost cen ofertowych przy wycenie wartości bazowej, niemniej czynnikiem który wpłynął na znaczne zawyżenie wartości pojazdu na etapie przedprocesowym było zastosowanie innej korekty – korekty dodatniej na poziomie aż 45% nazwanej przez rzeczoznawcę „korektą do rzeczywistej wartości rynkowej”.

Z treści wyceny wynika, że uzasadniając powyższą korektę na takim wysokim poziomie rzeczoznawca uwzględnił 3 oferty z portalu otomoto.pl na kwoty 43.900 zł, 42.000 zł oraz 54.900 zł brutto i na ich podstawie wyliczył średnią wartość (47.990 zł). Następnie rzeczoznawca zastosował korektę aby dorównać wartość pojazdu uszkodzonego do wartości średniej i nie zaniżyć wartości pojazdu przy uwzględnieniu wysokiej korekty za przebieg oraz rzeczonej korekty za szczególny charakter eksploatacji. Wyliczając przedmiotową „wartość średnią” rzeczoznawca w istocie nie uzasadnił z czego wynika poziom zastosowanej korekty w wysokości 45%.

Nadto sama metodologia określenia „średniej wartości” przez rzeczoznawcę w prywatnej opinii nie zasługiwała na uwzględnienie z uwagi na uwzględnienie małej liczby porównywanych ofert, a nadto przyjęcie wartości jednego z pojazdów w wysokości 54.900 zł brutto, która jest wartością skrajną, przy pozostałych kwotach w wysokości 43.900 zł, 42.000 zł. Mając na względzie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie ww. wartość 54.900 zł brutto nie jest osiągana przez pojazdy o przebiegu około 340.000 km jak pojazd powoda, wobec tego nie powinna być brana pod uwagę przy wycenie. Powyższe potwierdził biegły sądowy sporządzając opinię sądową w niniejszej sprawie (por. k. 120), albowiem wybrane przez niego oferty porównawcze pojazdów nie tylko mają porównywalny przebieg, ale również rocznik odpowiadający pojazdowi powoda (jedynie jeden pojazd to rocznik młodszy tj. 2014), wówczas cena pojazdów była porównywalna, a różnica między najwyższą a najniższą wartością wynosiła 6.401 zł. Tym samym różnicę w wartościach pojazdów porównywanych w prywatnej opinii o ponad 10.000 zł należy uznać za nadmierną i podlegającą odrzuceniu (podobnie jak odrzucenie wartości skrajnych przy wycenie nieruchomości).

Z tych wszystkich powodów zdaniem Sądu, należy podzielić podtrzymywane przez biegłego sądowego stanowisko o konieczności zastosowania przy wycenie pojazdu powoda korekty za szczególny charakter eksploatacji.

Ponadto, Sąd podzielił stanowisko biegłego sądowego, że w sprawie korekta za dbałość i utrzymanie w jego ocenie powinna być zastosowana z uwagi na lekkie wgniecenia i usterki. Wskazać przy tym należy, że o ile strona powodowa kwestionowała zastosowanie powyższej korekty na etapie opinii głównej, to po przeprowadzeniu opinii uzupełniając, pomimo podtrzymania przez biegłego sądowego powyższej korekty w wycenie pojazdu, bez uwzględnienia korekty za szczególną eksploatację, powód powyższej korekty nie kwestionował.

W świetle powyższych rozważań zdaniem Sądu ustalenie wartości pojazdu powoda według stanu sprzed szkody w wysokości 36.700 zł zostało przez biegłego sądowego uzasadnione wartością bazową modelu, komplementacją pojazdu oraz uzasadnioną korekt rzeczywiście mających wpływ na jego wartość i wobec tego Sąd powyższą wartość przyjął za podstawę ustaleń w sprawie.

Dla porządku należy przy tym wskazać, że Sąd wobec nieuiszczenia przez stronę pozwaną zaliczki na opinię biegłego sądowego pominął wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego zawarty w sprzeciwie, a strona pozwana nie zgłosiła w tym zakresie zastrzeżeń. Ponadto należało uznać, że wniosek ten w świetle okoliczności sprawy nie był istotny dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem dotyczył kosztów naprawy pojazdu. Zdaniem Sądu strona pozwana w istocie pomyliła wnioski dowodowe składane w tego typu sprawach sądowych.

Sąd uwzględnił w sprawie również żądanie zasądzenia kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy, przedłożonej przez powoda wraz z pozwem na poparcie dochodzonego roszczenia, a zatem mającej charakter opinii prywatnej, a której koszt według faktury wyniósł 738 złotych.

W orzecznictwie nie jest kwestionowane, że poszkodowanemu przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. W sprawie powód dochodzi własnego roszczenia, zgodnie z fakturą to on poniósł koszty sporządzenia opinii prywatnej. Niewątpliwie wobec stanowiska ubezpieczyciela sporządzenie opinii prywatnej w celu ustalenia przedziału wartości pojazdu było uzasadnione okolicznościami sprawy.

W tych okolicznościach sprawy uwzględniając wartość szkody określoną przez biegłego sądowego należało uznać, że na rzecz strony powodowej pozostała do dopłaty kwota 9.338 złotych [36.700 zł – 20.900 zł – 7.200 zł + 738 zł] i w tym zakresie Sąd uwzględnił powództwo, oddalając dalej idące roszczenie powoda, o czym orzeczono w pkt I i II wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu zasądzono od dnia 25 maja 2023 r. od kwoty 8.600 zł. Szkoda powstała i została zgłoszona stronie pozwanej w dniu 24 kwietnia 2023 r, a zatem na dzień 25 maja 2023 r. upłynął termin 30 dni określony w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Wówczas zakład ubezpieczeń dysponował wszelkimi danymi do wydania decyzji w sprawie, w tym już na etapie postępowania likwidacyjnego powód wskazywał na konieczność uwzględnienia w sprawie cen ofertowych pojazdów.

Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 738 zł zasądzono w świetle art. 455 k.c. od dnia 27 września 2023 r. albowiem powód przed wytoczeniem powództwa nie wzywał powoda do zapłaty ww. kwoty. Wobec tego ww. kwotę zasądzono 7 dni od daty doręczenia odpisu pozwu.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III wyroku na podstawie 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c., rozliczając koszty procesu stosownie do wyniku procesu.

Powód poniósł koszty postępowania w łącznej wysokości 6.117 zł, na które złożyły się kwoty: 750 zł tytułem opłaty od pozwu, 3.600 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; Dz.U. z 2023 r., poz. 1964), 1.750 zł tytułem uiszczonych zaliczek na opinię biegłego sądowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Strona pozwana poniosła koszty postępowania w łącznej wysokości 3.617 zł, na które złożyły się kwoty: 3.600 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2023 r., poz. 1935) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Żądanie powoda zostało uwzględnione w 63,36%, co Sąd ustalił porównując kwotę zasądzoną na rzecz powoda w wysokości 9.338 zł z kwotą pierwotnie żądaną tj. 14.738 zł. Tym samym powodowi należał się zwrot poniesionych kosztów w wysokości 3.875,73 zł (63,36% z 6117 zł), a pozwanemu w wysokości 1.325,27 zł (36,64 % z 3617 zł). Po rozliczeniu powyższych kwot otrzymaną różnicę w wysokości 2.550,46 zł należało zasądzić od strony pozwanej na rzecz powoda, o czym orzeczono jak w pkt III wyroku.

Koszt opinii biegłego sądowego oraz opinii uzupełniającej wyniósł 2.212,46zł. Na poczet wynagrodzenia biegłego, powód zapłacił dwie zaliczki w łącznej kwocie 1.750 zł. Pozostała kwota do uregulowania, na rzecz Skarbu Państwa wyniosła 462,46 zł.

Sąd nakazał pobrać od powoda, na rzecz Skarbu Państwa kwotę 169,45 zł (36,64% z 462,46 zł). Od pozwanego zakładu ubezpieczeń Sąd nakazał pobrać, na rzecz Skarbu Państwa kwotę 293,01 zł (63,36% z 462,46zł), o czym orzeczono w pkt IV i V wyroku.

Asesor sądowy Anna Bindas-Smoderek