Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2017 roku około godziny 17:50 A. C.w na drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd m-ki M. (...) o nr rej. (...). Sposób jazdy A. C. zwrócił uwagę innych uczestników ruchu. A. C. przekraczając bowiem pas jezdni zmuszał pozostałych uczestników ruchu jadących z naprzeciwka do podjęcia nagłych manewrów w celu uniknięcia kolizji. Nadto A. C.będąc na ulicy (...) w T. nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej przejeżdżając na czerwonym świetle. A. C.na wysokości ul. (...) zatrzymał się na czerwonym świetle z tego powodu, że przed jego pojazdem znajdował się inny pojazd. WówczasP. S., który podążał za mężczyzną wybiegł ze swojego auta i podbiegł do pojazdu kierowanego przez A. C. w celu wyjęcia kluczyków i uniemożliwienia mu w ten sposób kontynuowania jazdy. W samochodzie znajdował się wyłącznie A. C.. Wówczas mężczyzna ruszył, omijając stojący przed nim samochód. Wówczas P. S.wsiadł do swojego auta by dogonić A. C.i przekazać Policji informację o jego lokalizacji. A. C.wjechał w ulicę (...), gdzie po przejechaniu około 400 metrów zatrzymał się, po czym wysiadł i udał się na teren z mieszczących się tam posesji. Po przyjeździe na miejsce funkcjonariuszy Policji - P. S. dostrzegł, że A. C. na ulicy w pobliżu posesji do której się udał.A. C. został wówczas zatrzymany przez funkcjonariuszy policji. Przeprowadzono wówczas badanie stanu trzeźwości – o godzinie 18:17 z wynikiem 1,25 mg/l, o godzinie 19:03 z wynikiem 1,21 m/l, o 19:36 – 1,19 mg/l i o godz. 20:06 z wynikiem 1,17 mg/l.

Dowody: zeznaniaP. S. k. 9-10, 72 v. - 73;

- zeznaniaP. S. k. 25-27, k. 73;

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości k. 6;

- protokół oględzin zapisu z nagrań telefonicznych k. 36-38.

A. C. ma 48 lat. Ma wykształcenie średnie. Jest rozwiedziony. Ma 5 dzieci, jednakże wyłącznie dwoje z nich pozostaje na jego utrzymaniu. Oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą. A. C. był wielokrotnie karany sądownie

Dowód : protokół przesłuchania oskarżonego k.49;

- karta karna k. 39-40.

A. C. został oskarżony o to, że w dniu 11 października 2017 r. w T. na ul. (...) na drodze publicznej prowadził pojazd m-ki M. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości wynik I badania urządzeniem Alkosensor godz. 18:17 wynik 1,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, wynik II badania urządzeniem Alkometr A 2.0 godz. 19:03 wynik 1,21 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, wynik III badania na urządzeniu Alkometr A 2.0 godz. 19:36 wynik 1,19 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, wynik IV badania na urządzeniu Alkometr A 2.0 godz. 20:06 wynik 1,17 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Sąd uznał, że nieprzyznanie się A. C.do winy stawiło wyłącznie element jego taktyki procesowej i uznał jego wyjaśnienia w tym zakresie za niewiarygodne. Mimo, iż oskarżony zanegował swoje sprawstwo, zgromadzony materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje, iżA. C. popełnił zarzucony mu aktem oskarżenia czyn.

Sąd w przeważającej mierze oparł poczynione ustalenia na zeznaniach P. S., które były jasne, logiczne i konsekwentne. Świadek opisał bowiem, iż A. C.w dniu 11 października 2017 roku prowadził pojazd w sposób wskazujący na to, iż znajdował się w stanie nietrzeźwości. Świadek usiłował samodzielnie (co potwierdzają również zapis zgłoszeń telefonicznych Centrum Powiadamiania Ratunkowego w B.) zatrzymać oskarżonego, jednakże nie udało mu się to z uwagi na okoliczność, iż A. C.ruszył swoim samochodem i oddalił się z miejsca zdarzenia. Wówczas świadek pojechał za A. C. i obserwował go do czasu przyjazdu patrolu Policji.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom powyżej opisanego świadka w całości albowiem stanowią one spójną, logiczną całość, potwierdzającą, iż przyczyną niebezpiecznej jazdy A. C.był stan nietrzeźwości, zaś oskarżony stwarzał realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. P. S.z uwagi na osobisty kontakt z oskarżonym podczas próby jego zatrzymania wiedział jak mężczyzna wygląda. Świadek precyzyjnie opisał wygląd mężczyzny. Świadek nie miał wątpliwości, iżA. C. był kierujący pojazdem marki M.. Sąd nie znalazł podstaw by zakwestionować zeznania wskazanego świadka, tym bardziej, iż jest dla oskarżonego osobą zupełnie obcą. Świadek nie miał zatem żadnego powodu aby bezpodstawnie obciążać oskarżonego swoimi zeznaniami.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania funkcjonariusza Policji P. S. (2), który zaprezentował przebieg zdarzenia w sposób zbieżny z zeznaniami P. S.. Świadek opisał przebieg interwencji a także wskazał, iż A. C. w trakcie legitymowania nie potwierdził, iż prowadził pojazd marki M.. Nie miał przy sobie również żadnych dokumentów. Dane oskarżonego potwierdził jego syn – P..

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów w postaci: karty karnej uzyskanej z Krajowego Rejestru Karnego oraz protokołu z przeprowadzonych badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Dokumenty te zostały pozyskane i włączone do materiału dowodowego w sposób zgodny z obowiązującą procedurą, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości informacji w nich się znajdujących.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego wina oskarżonego została wykazana w sposób nie budzący wątpliwości. Sąd przyjął, iż działanie A. C.wyczerpało znamiona występku stypizowanego w art. 178a § 1 kk

W myśl art. 178 a § 1 kk, karze podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Z kolei zgodnie z brzmieniem art. 115 § 16 k.k., stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Omawiane przestępstwo ma charakter formalny i polega na samym prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Już sam fakt prowadzenia pojazdu w takim stanie pociąga za sobą odpowiedzialność, chociażby pojazd był prowadzony prawidłowo i nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa (wyrok SN z 24.11.1960 r., V K 556/60, SMO 1961, Nr 1, s. 190; wyrok SN z 10.3.1964 r., IV K 1296/61, OSNKW 1964, Nr 11, poz. 152; wyrok SW w Poznaniu z 25.2.1966 r., V 1 Kr 865/65, GSiP 1966, Nr 8, s. 6). Może być ono popełnione umyślnie w formie zamiaru bezpośredniego (dolus directus) lub ewentualnego (dolus eventualis). Odpowiedzialność na podstawie art. 178a k.k. ma zatem miejsce wówczas, gdy sprawca ma świadomość, że znajduje się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, jak i wtedy, gdy przewiduje, że w wyniku upływu czasu alkohol nie uległ jeszcze wydaleniu z organizmu i na to się godzi. Świadomość stanu nietrzeźwości, rozumiana być musi jako wynikająca z poziomu rozwoju psychicznego zdolność rozpoznania określonego stanu własnej osoby (postanowienie SN z 10.9.2008 r., V KK 160/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1802, z glosą R.A. Stefańskiego, Prok. i Pr. 2009, Nr 4, s. 165-169). O tym, czy sprawca przestępstwa z art. 178a § 1 kk miał świadomość, że jest w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, ustala się na podstawie objawów zewnętrznych, takich jak stan rozwoju umysłowego, ilość spożytego alkoholu lub środka odurzającego, doświadczenie w spożywaniu tego rodzaju środków. Na tej podstawie ustala się także rodzaj zamiaru. Nie można przypisać sprawcy popełnienia tego przestępstwa w wypadku, gdy miał podstawy sądzić, że spożyty przez niego alkohol – ze względu na znaczny czas od jego wprowadzenia do organizmu – uległ spaleniu, a nie nastąpiło to z powodu zbyt powolnego metabolizmu, o którym nie wiedział.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Decydując się na kierowanie samochodem w dniu 11 października 2017 roku w godzinach popołudniowych oskarżony jako osoba dojrzała niewątpliwie godził się z faktem, że wypita przez niego ilość alkoholu osiągnie takie stężenie alkoholu w organizmie, w przypadku którego prowadzenie samochodu pozostaje czynem zabronionym pod groźbą kary za przestępstwo.

Niewątpliwie przedmiotowy czyn oskarżonego charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Wynika to z faktu, iż jego występek godzi w istotne dobro chronione prawem, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji (a tym samym bezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego), a co więcej, stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego było bardzo wysokie, naruszył on jeden z podstawowych obowiązków dobrego kierowcy (tj. powinność trzeźwości), prowadził pojazd na drodze publicznej, a nadto działał w zamiarze bezpośrednim, a stopień naruszonych jego czynem reguł ostrożności należy ocenić jako bardzo wysoki.

Jak wynika z zeznań świadka P. S. przedmiotowe stężenie miało znaczny wpływ na sposób jazdy oskarżonego, gdyż stanowił on realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu, którzy aby uniknąć kolizji z samochodem kierowanym przez oskarżonego musieli zjeżdżać do krawędzi jezdni.

Za przedmiotowy występek Sąd wymierzył A. C.karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, mając na uwadze bardzo wysokie stężenie alkoholu w organiźmie oskarżonego oraz realne zagrożenie jakie stanowił poruszając się ulicami T..

Na podstawie art. 43a § 2 kk, Sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 6 000 złotych. Zgodnie z brzmieniem w/w przepisu, wymierzenie owego środka karnego jest bowiem obligatoryjne i kształtuję się od 5000 zł do 60000 zł. Sąd uznał, iż ustalenie wysokość świadczenia na kwotę 6000 zł jest adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego.

Na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 3 kk Sąd orzekł wobec A. C.5 letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. W sytuacji popełnienia przestępstwo z art. 178a § 1 kk wymierzenie tego środka karnego jest obligatoryjne. Nadto Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu prawo jazdy Starostwu Powiatowemu w T..

Z kolei o kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k., w myśl którego w sprawach z oskarżenia publicznego w razie skazania, Sąd zasądza koszty sądowe od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa. W niniejszej sprawie uiszczenie owych kosztów wynoszących zaledwie 250,00 złotych z pewnością nie będzie stanowiło dla A. C.nadmiernej dolegliwości.