Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 626/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. A.

W okresie od września 2020 r. do dnia 10 kwietnia 2021 r. w T. przy ul. (...), ulicy (...) oraz w innym nieustalonym miejscu znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad psem rasy mieszaniec w typie S. P. w ten sposób, że utrzymywał psa w stanie rażącego zaniedbania poprzez utrzymywania go w stanie nieleczonej choroby i zagłodzenia, nie zapewniał mu należytej opieki, a także stałego i bezpośredniego dostępu do wody i pokarmu w tym czasie, gdy pies miał znaczne trudności z poruszaniem, nie żywił go w sposób właściwy, mając przy tym świadomość, że wymaga on szczególnej uwagi w zakresie żywienia, pozostawiał go na długi czas bez opieki, nie wyprowadzał na zewnątrz, w tym celem załatwienia jego potrzeb fizjologicznych i na spacery oraz mimo oczywistych okoliczności wskazujących na: chorobę psa i konieczność jego leczenia, takich jak brak apetytu i znaczna utrata masy ciała, nie dopełnił obowiązku opieki właścicielskiej uzupełnionej o opiekę lekarsko-weterynaryjną, i nie udzielił psu pomocy, nie udał się z nim do lekarza weterynarii, w wyniku czego doprowadził psa m.in. do skrajnego wyniszczenia i zaniedbania, objawiającego się znaczną utratą masy ciała, skrajnym wychudzeniem, poprzerastaniem pazurów wszystkich łap, stwardnieniem opuszków łap, ubytkami pokrywy włosowej na tylnych łapach i kufie, obfitym kamieniem nazębnym, a także nasilonego stanu kachektycznego, zaniku mięśni, do pogłębiania się stanu choroby i dalszego wyniszczenia organizmu psa, a w konsekwencji do niewydolności wielonarządowej zwierzęcia i jego śmierci w dniu 11 kwietnia 2021 r.,

tj. czyn z art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt w zw. z art. 35 ust. 1a tejże ustawy.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

P. A. był właścicielem psa w typie S. P. o imieniu B.. Zwierzę trafiło do mężczyzny w czerwcu 2015 r. Pies był ostatni z miotu, został odrzucony przez matkę. Od początku był chorowity i wymagał stałej opieki weterynaryjnej. W początkowym okresie właściciel zapewniał mu specjalistyczną opiekę lekarza weterynarii. Zajmowała się tym Przychodnia dla (...) przy ul. (...) w T.. W okresie od września 2015 r. do czerwca 2017 r. pies był pod regularną opieką lekarza weterynarii. Wizyty dotyczyły rutynowych czynności pielęgnacyjnych, szczepień okresowych oraz niezbędnej pomocy w zakresie pojawiających się schorzeń. Po tym okresie pies był jeszcze czterokrotnie poddany badaniu w 2020 r. Ostatnia zarejestrowana waga psa wynosiła 16,8 kg. Pies miał alergię pokarmową i wymagał dostarczania mu specjalnej karmy weterynaryjnej. Dwa zabiegi, których zwierzę wymagało przeprowadzono w klinice weterynaryjnej przy ul. (...) w T.. Były to zabiegi oczu polegające na podwiązaniu gruczołu trzeciej powieki oraz podszyciu powiek. Występowała konieczność przemywania oczu zwierzęciu ze względu na występujące ropienie. P. A. sprawował samodzielnie bezpośrednią opiekę nad psem. Jedynie okresowo, gdy mężczyźnie zdarzało się pomieszkiwać u znajomych, to pomagali mu oni w opiece nad zwierzęciem i zwracali uwagę na potrzeby psa.

Wyjaśnienie P. A.

131-132, 193-200, 212-213, 646-648

Dokumentacja medyczna zwierzęcia z przychodni (...)

306

Zeznania świadka K. K. (2)

109-110, 303-304, 809

Zeznania świadka M. U.

271-273, 802-803

Zeznania świadka W. L.

527-529, 809v-810

Zeznania świadka E. K.

546-548, 810v

Zeznania świadka K. N.

728-730, 811-812

Zeznania świadka K. W.

327-328, 844-845

Zeznania świadka D. S.

602-604

Zeznania świadka A. S. (1)

596-661, 783v

W okresie od lutego 2021 r. do 8 kwietnia 2021 r. P. A. w związku z przejściowymi problemami mieszkaniowymi zamieszkiwał w lokalu należącym do H. M. przy ul. (...) w T..

Zeznania świadka H. M.

288

W dniu 25 marca 2021 r. do mieszkania przy ul. (...) w T. udał się znajomy H. M. - K. S., który jest pośrednikiem sprzedaży nieruchomości, w celu sfotografowania mieszkania na potrzeby przygotowania oferty sprzedaży. Gdy udał się pod ww. adres, zastał w nim P. A.. W mieszkaniu panował nieporządek. Po chwili K. S. w jednym z pokoi zauważył psa. Zwierzę wyglądało na chore, zabiedzone, wychudzone. Samodzielnie przemieszczało się po mieszkaniu, nie było jednak nadmiernie aktywne, było zasmucone, nie interesowało się obecnością obcego człowieka. Na zadane pytanie, co dolega zwierzęciu, P. A. odpowiedział, że pies ma problemy z jelitami. K. S. polecił opiekunowi psa znanego sobie i godnego polecenia weterynarza.

Zeznania świadka K. S.

543-544, 784v

W dniu 7 kwietnia 2021 r. do mieszkania przy ul. (...) w T. wprowadziła się H. M. wraz z córką. W przewiezieniu rzeczy do lokalu kobiecie pomagała jej koleżanka I. O.. Przed wprowadzeniem H. M. poinformowała o tym P. A., który uprzedził właścicielkę, że w mieszkaniu jest pies. Zwierzę znajdowało się zamknięte w mały pokoju. Nie miało dostępu do wody ani jedzenia. Miski z wodą i jedzeniem znajdowały się w kuchni. Pies leżał na kanapie. Jego wygląd wskazywał na chorobę. Był bardzo wychudzony. Na podłodze znajdowały się ślady po psich odchodach. H. M. o całej sytuacji opowiedziała J. T.. P. A. pojawił się w mieszkaniu dopiero w dniu 8 kwietnia 2021 r., pogłaskał psa i przetarł mu oczy z ropy. Kobieta starała się pomóc zwierzęciu. Próbowała karmić je mieloną, gotowaną wołowiną, ale pies nie miał apetytu. W związku z czym poiła go wodą z cukrem. H. M. wraz z J. T. starały się zorganizować pomoc dla zwierzęcia. Kobiety skłoniły P. A. do wykonania badań krwi zwierzęcia. Dnia 9 kwietnia 2021 r. opiekun zwierzęcia udał się z nim do przychodni (...) w T., gdzie lekarz weterynarii pobrał zwierzęciu krew i poinformował, że pies wymaga leczenia lub jeśli właściciela na to nie stać, to należałoby go uśpić. Wobec tego, że kobiety nie widziały szans na to, aby P. A. w sposób właściwy zajął się zwierzęciem, to J. T. zwróciła się z prośbą do H. J. o pomoc w zorganizowaniu zbiórki na rzecz ratowania psa. H. J., widząc w jakim stanie znajduje się zwierzę, nie zwlekała i w dniu 9 kwietnia 2021 r. drogą komunikacji elektronicznej o zaistniałej sytuacji poinformowała (...) Towarzystwo Ochrony (...) i poprosiła o interwencję. Następnego dnia, tj. 10 kwietnia 2021 r. P. K. i K. K. (3) - prezes i wiceprezes zarządu stowarzyszenia udali się do mieszkania przy ul. (...) w T.. Gdy dotarli na miejsce i zobaczyli stopień wyniszczenia zwierzęcia natychmiast podjęli decyzję o odebraniu go dotychczasowemu właścicielowi. Udali się z nim do kliniki weterynaryjnej przy ul. (...) w T., gdzie świadczeń zdrowotnych psu udzielała lekarz weterynarii M. M.. W międzyczasie z A. S. (2) - prezesem fundacji (...) ustalono, że ta instytucja pokryje koszty leczenia. Pomimo podjętych prób ratowania zwierzęcia pies zmarł następnego dnia po interwencji, tj. 11 kwietnia 2021 r. Prezydent Miasta T. w decyzji z dnia 14 kwietnia 2021 r. uznał podjętą przez (...) interwencję za zasadną i postanowił o odebraniu zwierzęcia od dotychczasowego opiekuna.

Zeznania świadka H. M.

79-82, 286-295, 808-809

Zeznania świadka I. O.

540-541, 784

Karta informacyjna wizyty z przychodni (...) oraz wyniki badania laboratoryjnego

100

Zeznania świadka J. T.

75-76, 279-285, 797-798

Korespondencja z aplikacji (...) z H. J.

27-38, 573-583

Zeznania świadka W. S.

96-97, 296-301, 798-799

Zeznania świadka P. K.

3, 407-416, 789-790

Zeznania świadka K. K. (3)

532-535,

Zeznania świadka M. M.

71-72, 791-791v

Zeznania świadka A. S. (2)

48-52, 790-790v

Dokumentacja fotograficzna zwierzęcia

39-42, 62

Decyzja Prezydenta Miasta T. z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie (...)

522

Protokoły oględzin telefonów i korespondencji pomiędzy J. T., H. M. i P. A.

334-393, 417-520

W wyniku przeprowadzonej sekcji ustalono, że "na podstawie ustalonych zmian sekcyjnych stwierdza się, że przyczyną śmierci zwierzęcia rasy mieszanej w typie s. p. (1) było zaniedbanie ze strony właściciela polegające na nieudzieleniu pomocy na czas choremu, za późno zdiagnozowanemu o osłabionym apetycie zwierzęciu, u którego wcześniej zdiagnozowano alergię pokarmową. Właściciel nie dopełnił obowiązku opieki właścicielskiej, uzupełnionej o opiekę lekarsko-weterynaryjną. Właściciel wiedział, że wziął z pseudohodowli najsłabsze szczenię z miotu. Już wówczas rodziło się podejrzenie, że szczenię jest obarczone wadami wrodzonymi lub chorobami wieku szczenięcego. Wiedza ta u odpowiedzialnego właściciela powoduje regularne wizyty u lekarza weterynarii zapewniające zdrowie i odpowiedni poziom życia podejrzanego o wrodzone choroby psa. Zwłoki zwierzęcia wykazują cechy wyniszczenia i zaniedbania (przerost pazurów do długości 3 cm, kamień nazębny). U zdrowego psa wzrost pazurów odbywa się w tempie około 2 mm na tydzień, a do ich pełnego odrostu w przypadku utraty dochodzi po mniej więcej 6-9 miesiącach. Zwierzę nie miało podcinanych pazurów przez około ostatnie 4 miesiące. Wbrew panującym opiniom pies rasy s. p. nie jest przesadnie chorowity, chyba że jest obciążony chorobami wrodzonymi. Problemy zdrowotne w dużej mierze wynikają z zaniedbania i niewiedzy właścicieli, a także nieuczciwości niektórych hodowców. Wyniszczenie czyli utrata masy mięśniowej przez 5-letniego psa było spowodowane niedoborem białkowo-energetycznym. Nieprawidłowy apetyt doprowadził zwierzę do anoreksji. Wychodzenie organizmu z głodówki polega na częstym podawaniu pokarmu w małych ilościach, najlepiej pod opieką lekarza weterynarii, który zaleca odpowiednią karmę, sprawdza parametry krwi oraz w razie potrzeby zleca inne badania. Zwierzę nie miało apetytu, potrzebowało bodźca wpływającego na ośrodek łaknienia w postaci leku, gdyż miało zakłóconą sprawność trawienną, która bez pomocy specjalisty tylko się pogłębiała, powodując dalsze wyniszczenie i niewydolność wielonarządową prowadzącą do śmierci. Zwłoki zwierzęcia wykazują skrajne wychudzenie. Kości głowy, kręgosłupa, żeber i miednicy są wyraźnie zaznaczone. Żołądek powiększony. Organizm psa był w nasilonym stanie kachektycznym - na co wskazuje niski poziom albumin. Zdarza się u tej rasy tzw. gorączka s. p. (F. S. F. - (...)), uwarunkowane genetycznie schorzenie immunologiczne objawiające się wysoką temperaturą, opuchlizną, bolesnością kufy i stawów. Gorączka mija po 12-36 godzinach i pies wraca do dawnej formy. Czasami jednak (...) prowadzi do powikłań i pojawienia się amyloidozy, podczas której dochodzi do odkładania się nierozpuszczalnych złogów białkowych w tkankach - zwykle w nerkach, wątrobie czy śledzionie. Tworzenie się złogów białkowych jest często związane ze stanem zapalnym narządów (parametry badań laboratoryjnych z krwi zwierzęcia). Złogi mogą prowadzić do dysfunkcji narządów. Jeśli objęte chorobą zostaną tzw. wrota śmierci (atria mortis) czyli takie narządy jak serce, płuca, mózg może to być bezpośrednią przyczyną zgonu. Diagnoza opiera się na biopsji tkanki i na wynikach laboratoryjnych. Nie ma skutecznego leczenia skrobiawicy (złogów białkowych), chociaż zmniejszenie stanu zapalnego może spowolnić postęp choroby. Wrodzona amyloidoza nerek jest rozpoznawana (jak podaje literatura) u około 25 % psów rasy S.-P.. U dotkniętych chorobą psów zwykle występuje utrata masy ciała, anoreksja, żółtaczka, apatia, stranguria (bolesne oddawanie moczu) i obrzęk dystalnych odcinków kończyn z powodu hipoproteinemii. W tej jednostce chorobowej stwierdzane jest zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny czyli tzw. parametrów nerkowych ze względu na postępującą niewydolność nerek spowodowaną zatkaniem kanalików nerkowych złogami amyloidu. Na podstawie badań sekcyjnych i analizie badań histopatologicznych stwierdza się, że płuco prawe było objęte amyloidozą, co w konsekwencji obniżało wydolność oddechową zwierzęcia. Reasumując po analizie dostępnych dokumentów z badań klinicznych, laboratoryjnych, histopatologicznych i sekcyjnych stwierdza się, że zwierzę było obciążone wrodzoną amyloidozą systemową, która bez odpowiedniego diagnozowania, leczenia i czujności a także empatii właściciela doprowadziła do wyniszczenia organizmu zwierzęcia i dalej do jego śmierci. Zaniedbanie właściciela pogłębiało pogarszanie zdrowia psa".

Sprawozdanie z badań (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Weterynarii wB. Zakładu (...) im. prof. K. P. w B. sporządzone przez lek. wet. U. D.

321-322, 639-641

Sprawozdanie z badań nr (...) Państwowego Instytutu (...) w P.

308-309

Zeznania biegłej U. D.

831-832

Ogólna sprawność intelektu P. A. znajduje się w granicach normy. Wśród badanych funkcji poznawczych większość mieści się w przedziale przeciętnej i tu: [...] rozumienie sytuacji społecznych (badany zna podstawowe normy obowiązujące w życiu społecznym). Na podstawie jednorazowego badania sądowo-psychiatrycznego biegli stwierdzili, że P. A. nie zdradza objawów choroby psychicznej ani cech upośledzenia umysłowego. W czasie popełnienia czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia, jak i pokierowania swoim postępowaniem.

Opinia sądowo-psychiatryczna

670-672

P. A. był uprzednio karany sądownie.

Informacje dot. karalności

826-827

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Informacje dot. karalności

Dokument urzędowy, którego prawdziwość oraz treść zawartych w nim informacji nie budzą wątpliwości.

Decyzja Prezydenta Miasta T. z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie (...)

Dowód z dokumentu, który zalegalizował interwencję podjętą przez przedstawicieli (...) Towarzystwa Ochrony (...) jako uprawnionej organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, potwierdzając, że wystąpiła sytuacja niecierpiąca zwłoki, a zwierzę znajdowało się w stanie zagrożenia życia. Na mocy decyzji uprawnionego organu (Prezydenta Miasta T.) dotychczasowemu opiekunowi (P. A.) odebrano psa. Dowód nie wzbudził zastrzeżeń sądu, nie był także kwestionowany przez żadną ze stron.

Dokumentacja fotograficzna zwierzęcia

Dowód nie budzący żadnych zastrzeżeń. Pozwolił sądowi na wizualizację stanu, w jakim znajdowało się zwierzę tuż przed śmiercią, do której swoimi zaniedbaniami doprowadził P. A..

Dokumentacja medyczna zwierzęcia z przychodni (...)

Dowód w postaci wydruków z systemu informatycznego przychodni lekarskiej, pod której opieką znajdował się pies przyczynił się do ustalenia, że zwierzę wymagało stałej opieki weterynaryjnej i była ona zapewniona mu jedynie w początkowym okresie jego życia. Następnie P. A. zaniechał niezbędnych wizyt u lekarza weterynarii.

Karta informacyjna wizyty z przychodni (...) oraz wyniki badania laboratoryjnego

Dowód z dokumentów w postaci karty informacyjnej oraz wyników badania krwi psa z dnia 9 kwietnia 2021 r. pozwoliły na ustalenie sądowi i biegłej stanu zdrowia zwierzęcia w krytycznym momencie jego życia. Dowód nie wzbudził zastrzeżeń sądu.

Korespondencja z aplikacji (...) z H. J.

Korespondencja za pośrednictwem aplikacji (...) pomiędzy H. J. a (...) Towarzystwem Ochrony (...) potwierdza skrajny stan wyniszczenia organizmu zwierzęcia i próbę udzielenia mu pomocy przez wrażliwą na krzywdę zwierząt osobę. Dowód przyczynił się do rekonstrukcji zdarzeń pomiędzy 9 a 11 kwietnia 2021 r. Treść korespondencji została potwierdzona zeznaniami świadków: P. K., K. K. (3), M. M., A. S. (2), co sprawia, że sąd uznał ją za w pełni wiarygodną.

Protokoły oględzin telefonów i korespondencji pomiędzy J. T., H. M. i P. A.

Protokoły oględzin zostały sporządzone przez uprawnionego funkcjonariusza. Treść ujawnionej korespondencji pozwoliła sądowi na dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie wydarzeń pomiędzy 7 a 10 kwietnia 2021 r., tj. usilnych starań H. M. oraz J. T. czynionych w kierunku ratowania życia i zdrowia psa. Wiadomości wymieniane pomiędzy kobietami a P. A. wyjawiły zobojętnienie oskarżonego na stan zwierzęcia, wobec którego deklarował przywiązanie i troskę.

Sprawozdanie z badań nr (...) Państwowego Instytutu (...) w P.

Dowód został sporządzony przez powołanych do tego specjalistów i był niezbędny do sporządzenia pełnej opinii biegłej, która dokonała sekcji zwłok i sformułowała stosowne wnioski. Dokument nie budzący wątpliwości.

Sprawozdanie z badań BAS/21/652- (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Weterynarii w B. Zakładu (...) im. prof. K. P. w B. sporządzone przez lek. wet. U. D.

Opinia biegłej nie budzi wątpliwości ze względu na jej zupełność, klarowność i wewnętrzną spójność. W sposób niezwykle szczegółowy przeprowadzona sekcja zwłok zwierzęcia wraz wynikami badań histopatologicznych pozwoliły biegłej na sformułowanie jednoznacznych wniosków. Opinia nie tylko zawiera charakterystykę gatunku S. P., charakterystycznych dolegliwości, na które cierpią jej przedstawiciele oraz opis sposobu sprawowania opieki właścicielskiej wspartej opieką lekarsko-weterynaryjną, ale także etiologię stanu wyniszczenia w jakim znalazł się pies, będący pod opieką P. A.. Wnioski opinii bez cienia wątpliwości wskazują, że to zaniedbania w sprawowaniu opieki nad psem przez oskarżonego doprowadziły do wyniszczenia organizmu zwierzęcia, a w efekcie do jego śmierci. Pieczołowitość przeprowadzonych badań, precyzja w formułowaniu wniosków oraz rozległa wiedza medyczna świadczą o fachowości i niepodważalnych kompetencjach biegłej. Konkluzje opinii stanowiły istotną przesłankę w zakresie ustalenia zaniedbań, których dopuścił się oskarżony, co miało kluczowe znaczenie przy dokonywaniu przez sąd subsumcji czynu P. A..

Opinia sądowo-psychiatryczna

Sporządzona przez biegłych lekarzy psychiatrów wraz z psychologiem opinia jest pełna, jasna i niesprzeczna. Została wydana po przeprowadzeniu badania podmiotowego oskarżonego w oparciu o niezbędne wiadomości specjalne. Wnioski opinii pozwoliły sądowi na ustalenie, czy P. A. w czasie popełnienia czynu miał zachowaną poczytalność oraz czy może uczestniczyć w procesie i prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny. Ponadto ustalenia biegłych wykazały, że oskarżony rozpoznaje obowiązujące normy społeczne. Opinia została sporządzona przez biegłych o uznanych kompetencjach i rozległej wiedzy z dziedziny, w zakresie której dokonywali opiniowania.

Zeznania biegłej U. D.

Sąd obdarzył walorem prawdziwości zeznania biegłej U. D. - lekarza weterynarii, która przeprowadziła sekcję zwłok zwierzęcia i sporządziła z niej opinię wraz ze sformułowaniem wniosków końcowych. Jej zeznania w pełni korespondują z tezami opinii pisemnej. Depozycje procesowe biegłej pozwoliły sądowi na rozwianie wątpliwości w zakresie zupełności danych, jakimi dysponowała w momencie opiniowania. W związku z tym, że biegła konsekwentnie podtrzymywała stanowisko wyrażone w sprawozdaniu z badań sąd nie miał podstaw do kwestionowania autentyczności jej zeznań.

Zeznania świadka A. S. (2)

Zeznania świadka potwierdziły treść depozycji procesowych składanych przez P. K. i K. K. (3), którzy kontaktowali się z A. S. (2) w dniu 10 kwietnia 2021 r., by prosić o sfinansowanie leczenia psa ze środków fundacji (...), której świadek jest prezesem. W związku z tym, że zeznania świadków wzajemnie się potwierdzają, sąd w całości im zawierzył.

Zeznania świadka M. M.

Świadek jako lekarz weterynarii podjęła próbę ratowania życia psa odebranego P. A.. Zgodnie z tym, co zeznała, pies trafił do lecznicy w stanie ogólnym złym. Był wychudzony, miał obniżoną temperaturę ciała, co oznaczało, że był osłabiony. Nie podejmował próby wstawania i utrzymywania się na własnych kończynach. Z badań krwi wynikało, że zwierzę jest chore. Występowało podejrzenie choroby serca. Badania wykazywały rozwijającą się niewydolność nerek, mocznicę, niedoczynność tarczycy. W ocenie świadka stan, w jakim znalazł się pies był efektem długotrwałych zaniedbań i nieprawidłowego postępowania właściciela. Zeznania świadka znajdują potwierdzenie w depozycjach procesowych A. S. (2), P. K., K. K. (3), oraz w dokumentacji medycznej.

Zeznania świadka P. K.

Świadkowie są przedstawicielami i członkami zarządu (...) Towarzystwa Ochrony (...), którzy zareagowali na zawiadomienie H. J. i podjęli interwencję w mieszkaniu przy ul. (...) w T.. Ich zeznania były istotne w rekonstrukcji wydarzeń faktycznych na gruncie niniejszej sprawy. Byli oni naocznymi świadkami warunków bytowania zwierzęcia oraz jego stanu zdrowia. Ocena, której dokonali na miejscu sprawiła, że podjęli oni natychmiastową decyzję o odebraniu zwierzęcia, zalegalizowanej następczo przez uprawniony organ. Usiłowali ratować życie zwierzęcia. Ich zeznania jako osób przejętych dobrostanem zwierząt nie były pozbawione emocji, co stanowi naturalną reakcję na stan, do jakiego doprowadził oskarżony swojego podopiecznego. Wskazywali oni, podobnie jak wszyscy lekarze weterynarii zeznający w sprawie, na metody i środki dostarczenia pomocy zwierzęciu w sytuacji, gdy właściciela nie stać na sfinansowanie niezbędnego leczenia.

Zeznania świadka K. K. (3)

Zeznania świadka H. M.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż są spójne, konsekwentne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, na podstawie którego sąd poczynił ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, tj. zeznaniami J. T., P. K., K. K. (3), a także dowodami w postaci dokumentów. H. M. była naocznym świadkiem stanu zdrowia zwierzęcia oraz jego warunków bytowania. To starania świadka doprowadziły do próby udzielenia mu niezbędnych świadczeń weterynaryjnych. Kobieta także samodzielnie podejmowała starania w sprawowaniu opieki nad psem. W związku z tym, że w dniu 7 kwietnia 2021 r. wprowadziła się do mieszkania przy ul. (...) i przebywała w nim nieprzerwanie do 10 kwietnia 2021 r., gdy psa odebrało (...), to jej zeznania mają kluczowe znaczenie w rekonstrukcji przebiegu zdarzeń w przedmiotowej sprawie. Treść ujawnionej korespondencji pomiędzy świadkiem a J. T. wskazuje na przejęcie losem zwierzęcia i jego dojmującym stanem do tego stopnia, że świadek nie chciała widokiem psa traumatyzować kobiety, z którą korespondowała.

Zeznania świadka J. T.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka korespondującym w szczególności z depozycjami procesowymi H. M., ale także protokołami oględzin telefonów i ujawnionej korespondencji. Świadek po otrzymaniu informacji o stanie, w jakim znajduje się pies, czyniła starania, by wpłynąć na zachowanie P. A., a gdy to nie przyniosło efektów, zorganizować zbiórkę na leczenie zwierzęcia i ostatecznie o podjęcie interwencji przez stowarzyszenie, którego celem jest ochrona praw zwierząt. Jej zeznania w znacznym stopniu przyczyniły się do rekonstrukcji inkryminowanych wydarzeń z kwietnia 2021 r.

Zeznania świadka W. S.

Świadek jest lekarzem weterynarii, do którego udał się P. A. na badanie zwierzęcia (pobranie krwi) w dniu 9 kwietnia 2021 r. Jego depozycje procesowe potwierdziły kachektyczny stan psa. W. S. próbował wpłynąć na oskarżonego, by ten podjął natychmiastowe leczenie zwierzęcia lub jeśli nie ma na to środków uśpił je i w ten sposób zaoszczędził mu cierpień. Brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania wartości dowodowej zeznań świadka, korespondujących z kartą informacyjną wizyty w przychodni, wynikami badań krwi oraz późniejszą opinią biegłej U. D..

Zeznania świadka M. U.

Sąd obdarzył walorem prawdziwości zeznania świadków, którzy pracowali w przychodni weterynaryjnej, która sprawowała opiekę nad zwierzęciem. Ich depozycje procesowe pozwoliły na ustalenie stanu zdrowia zwierzęcia sprzed popełnienia czynu oraz dolegliwości, na które cierpiało, a także szczególnych wymagań w zakresie opieki nad nim. Zeznania świadków korespondują w pełni z treścią dokumentacji medycznej stanowiącej dowód w niniejszej sprawie.

Zeznania świadka K. K. (2)

Zeznania świadka K. S.

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków. Nie miały one co prawda kluczowego znaczenia, jednakże uzupełniły materiał dowodowy, co pozwoliło sądowi na poczynienie jednoznacznych i stanowczych ustaleń. Oboje świadkowie są znajomymi H. M., która gościła w swoim mieszkaniu oskarżonego. K. S. w dniu 25 marca 2021 r. udał się do mieszkania w celu sfotografowania go. Wtedy miał okazję osobiście zobaczyć stan w jakim znajdowało się zwierzę oraz nieporządek w lokalu, do którego dopuścił P. A., korzystając z uprzejmości właścicielki nieruchomości. Wygląd zwierzęcia na tyle zaniepokoił świadka, że postanowił ona zapytać o jego dobrostan oskarżonego i polecić mu wizytę u sprawdzonego weterynarza. I. O. pomagała H. M. w przewiezieniu rzeczy do mieszkania przy ul. (...) w T.. Była świadkiem reakcji H. M. na widok po wejściu do jednego z pokoi. W czasie, gdy była tego świadkiem sądziła, że reakcja ta była odpowiedzią na bałagan panujący w mieszkaniu, jednak gdy dowiedziała się o całej sytuacji, powiązała to ze stanem psa znajdującego się w mieszkaniu.

Zeznania świadka I. O.

Zeznania świadka A. S. (1)

Świadkowie stanowią grono znajomych P. A., którzy utrzymywali z nim w kontakt pomiędzy 2015 a 2020 rokiem. Ich depozycje procesowe składane były na okoliczność tego, kto sprawował bezpośrednią opiekę nad psem, czy ktokolwiek pomagał w tym oskarżonemu oraz czy pomiędzy zwierzęciem a jego opiekunem istniała więź emocjonalna. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, które wzajemnie ze sobą korespondują. Na ich podstawie sąd ustalił, że w okresach, w których oskarżony mieszkał tymczasowo u znajomych, to pomagali mu oni w opiece nad psem, wyprowadzali na spacery, na prośbę oskarżonego kupowali karmę, a nawet chodzili ze zwierzęciem do weterynarza. Zeznali jednak także, że oskarżonemu zdarzało się nie wracać przez dłuższy czas do miejsca zamieszkania i nie wiedzą, czy pies w tym czasie miał zapewnioną opiekę. W ocenie świadków pomiędzy oskarżonym a psem istniała więź emocjonalna. Tym bardziej niezrozumiałe dla nich było dopuszczenie przez P. A. do wyniszczenia organizmu zwierzęcia. Świadkowie zeznali także, że choć oskarżony nie miał problemów z pracą, co więcej często podejmował się kilku zajęć lub pracował w ponadnormatywnym wymiarze, to często doświadczał problemów finansowych. Część z nich składała to na karb uzależnienia oskarżonego. Niektórzy także dostrzegali pewną nieporadność życiową oskarżonego. W okresie, w którym doszło do inkryminowanych zdarzeń P. A. zatrudniony był jako sprzedawca w jednym z sieci sklepów spożywczych z dochodami w wysokości ok. 2500 zł. Jak zeznał jego pracodawca (K. W.) wielokrotnie pobierał zaliczki przed wypłatą.

Zeznania świadka D. S.

Zeznania świadka K. W.

Zeznania świadka K. N.

Zeznania świadka W. L.

Zeznania świadka E. K.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

Wyjaśnienie P. A.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zasadniczej ich części, to jest w zakresie, w którym nie przyznaje się on do zarzucanego mu czynu. W ocenie sądu postawa ta służyć miała jedynie próbie uniknięcia odpowiedzialności prawnokarnej. Obszerny materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie w postaci zeznań licznych świadków, dokumentacji medycznej zwierzęcia, opinii biegłej przeprowadzającej sekcję zwłok zwierzęcia nie pozostawia wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego. W swoich wyjaśnieniach przyznał, że wiedział, iż jego pies od szczenięcia był chorowity, wymagał stałej opieki weterynaryjnej i szczególnej opieki właścicielskiej. Zatem musiał także uświadamiać sobie, że wielomiesięczne zaniedbania wpływają negatywnie na stan zdrowia psa, a w efekcie mogą doprowadzić do jego śmierci, co ostatecznie nastąpiło.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

P. A.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. Dz. U. z 2022 poz. 572 ze zm.; dalej także: u.o.z.) zakazuje znęcania się nad zwierzęciem, przez co rozumie się przede wszystkim przypadki wymienione przykładowo (o czym świadczy sformułowanie „w szczególności”) w art. 6 ust. 2 u.o.z. Stosownie do tego przepisu, przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności: […]

10)  utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji; […]

17)  utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku.

Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 13 grudnia 2016r., II KK 281/16: „katalog z art. 6 ust. 2 ustawy z 1997 r. o ochronie zwierząt jest otwarty i zawiera przede wszystkim typowe, ale nie wszystkie, wypadki znęcania się nad zwierzętami. Za znęcanie się nad zwierzętami może być więc uznane każde zadawanie lub dopuszczenie do zadawania bólu lub cierpienia nawet, gdy zachowanie to nie zostało wymienione wprost w żadnym z punktów tego przepisu. Wystarczy w takich sytuacjach wykazanie, że to zachowanie było niehumanitarne, a więc nieuwzględniające potrzeb zwierzęcia lub niezapewniające mu opieki czy też ochrony”.

Jak wskazuje się w literaturze przestępstwo stypizowane w art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt jest przestępstwem powszechnym, które może zostać popełnione zarówno w postaci działania (np. bicie zwierzęcia), jak i zaniechania (np. niepodawanie mu pokarmu). Jest to przestępstwo o charakterze formalnym (bowiem skutek przestępny nie należy do jego znamion) (por. M. Mozgawa [w:] Komentarz do niektórych przepisów ustawy o ochronie zwierząt [w:] Pozakodeksowe przestępstwa przeciwko zasobom przyrody i środowisku. Komentarz, Warszawa 2017, art. 35).

W ocenie sądu P. A. swoim zachowaniem niewątpliwie wypełnił znamiona znęcania się nad zwierzęciem. Czynności sprawcze z czynu przypisanego oskarżonemu odpowiadają zachowaniom w sposób przykładowy opisanym w punktach 10 i 17 art. 6 ust. 2 u.o.z. Stan zwierzęcia odebranego w dniu 10 kwietnia 2021 r. wskazywał na wielomiesięczne zaniedbania. W czynie przypisanym oskarżonemu przyjęto okres od września 2020 r. do 10 kwietnia 2021 r. Przyjęty czas popełnienia przestępstwa wynika z uzupełniającej opinii biegłej, która wskazała, że zakładając, iż pies wcześniej ważył 17 kg (co wynika z dokumentacji medycznej lecznicy (...)), to do momentu śmierci schudł 9 kg, co trwało od 7 do 8 miesięcy (k. 640). Przyjęto więc wersję korzystniejszą dla sprawcy i uznano, że stan zaniedbań trwał przez okres 7 miesięcy. Z opinii biegłej jednoznacznie wynika, że przyczyną śmierci zwierzęcia było zaniedbanie ze strony opiekuna zwierzęcia. P. A. świadomy alergii pokarmowych nie dość, że nie dostarczał odpowiedniej karmy swojemu podopiecznemu, to nie zapewniał mu nawet stałego dostępu do jakiegokolwiek pokarmu i świeżej wody. Przez wiele miesięcy utrzymywał go w stanie niedożywienia i nieleczonej choroby. Pozostawiał go bez opieki, nie wyprowadzając go zewnątrz w celu zaspokojenie potrzeb fizjologicznych. Nie zapewnił zwierzęciu także niezbędnej opieki weterynaryjnej, nawet w sytuacji, która na pierwszy rzut oka wskazywała na liczne dolegliwości doskwierające psu, co znajduje potwierdzenie w reakcji wszystkich świadków, którym przyszło mieć z nim kontakt podczas jego ostatnich chwil życia.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lipca 2020 r. w sprawie II KK 222/19: „do bytu przestępstwa znęcania się nad zwierzętami nie jest konieczne dążenie sprawcy wprost do zadania zwierzęciu cierpienia. Jakkolwiek w swoich judykatach podkreślał, że co prawda przestępstwo znęcania się nad zwierzętami w swojej konstrukcji wymaga zaistnienia po stronie sprawcy winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, to zamiar ten badać należy w odniesieniu do samej czynności sprawczej, nie zaś do woli sprawcy zadania bólu lub cierpienia zwierzęciu. Ta dość nieoczywista z pozoru konstrukcja zdecydowanie poszerza ochronę zwierząt przed znęcaniem się, jednak wciąż spotyka się z niewłaściwym rozumieniem. Często organy ścigania lub sądy poprzestają tylko na wskazaniu, że elementem koniecznym tego przestępstwa jest zamiar bezpośredni, pomijając okoliczności, wobec których powinien on zostać stwierdzony. Sąd Najwyższy swoje stanowisko motywuje tym, że ból lub cierpienie zwierzęcia mają charakter zobiektywizowany i ich rzeczywisty byt jest niezależny od tego, czy sprawca wprost do nich dążył. Przedmiotem ochrony ustawowej jest bowiem ochrona zwierząt przed cierpieniem i bólem, zaś na ich doznanie nie ma w praktyce wpływu motywacja sprawcy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 grudnia 2016 r., II KK 281/16, LEX nr 2237277; z dnia 16 listopada 2009 r., V KK 187/09, LEX nr 553896)”.

Podsumowując powyższe zapatrywania prawne Sądu Najwyższego powiedzieć można, że strona podmiotowa przestępstwa znęcania się nad zwierzętami, tj. umyślność w zamiarze bezpośrednim nie polega na dążeniu sprawcy do zadania zwierzęciu cierpienia. Zamiar bezpośredni sprawcy powinien obejmować samą czynność sprawczą znęcania się nad zwierzęciem w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.o.z., a nie jego wolę zadania bólu lub cierpienia zwierzęciu. Skoro, jak wyżej powiedziano, P. A. wypełnił znamiona znęcania się nad zwierzęciem, to wskazać należy, że ustalone w sprawie okoliczności, uzasadniają twierdzenie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Jak zeznawali świadkowie, w szczególności wszyscy lekarze weterynarii oraz przedstawiciele stowarzyszenia zajmującego się ochroną praw zwierząt, oskarżony miał wiele możliwości uniknięcia doprowadzenia zwierzęcia do stanu, w jaki się znalazło. Mógł zwrócić się o pomoc do fundacji finansujących leczenie zwierząt, poprosić o rozłożenie kosztów leczenia na raty. Także grono jego znajomych deklarowało chęć pomocy, gdyby tylko o nią się zwrócił. Zresztą w przeszłości dowiedli, że los zwierzęcia nie jest im obojętny i podejmowali się opieki nad nim. Nawet bez próśb ze strony jego opiekuna. Podkreślenia wymaga także fakt, że oskarżony pracował, więc nie był w zupełności pozbawiony środków na leczenie psa. Zwłaszcza, że H. M. gościła go w swoim mieszkaniu w zamian za opłatę czynszu do spółdzielni i regulowanie bieżących rachunków, sama nie uzyskując z tego tytułu żadnej korzyści finansowej. Z ustaleń biegłej i zeznań lekarzy weterynarii wynika, że zaniedbania w sprawowaniu opieki były długotrwałe, więc oskarżony miał wiele okazji do przerwania tego stanu i dostarczenia zwierzęciu koniecznej pomocy, jednak w żadnej chwili się na to nie zdecydował. Sporządzona opinia sądowo-psychiatryczna dowiodła, że oskarżony zna podstawowe normy obowiązujące w społeczeństwie. Skoro tak, to powinien się do nich zastosować i otoczyć opieką zwierzę, którym zobowiązał się zająć. Obowiązki właściciela zwierzęcia mają charakter ustawowy i wynikają z u.o.z. W art. 1 ust. 1 ustawy wskazano, że „zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę”. W art. 5 wskazano, że każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania. Natomiast w art. 9 ust. 1 ustawy skodyfikowano obowiązki właścicieli zwierząt domowych. Stosownie do jego treści: „kto utrzymuje zwierzę domowe, ma obowiązek zapewnić mu pomieszczenie chroniące je przed zimnem, upałami i opadami atmosferycznymi, z dostępem do światła dziennego, umożliwiające swobodną zmianę pozycji ciała, odpowiednią karmę i stały dostęp do wody”. Powyższym obowiązkom oskarżony nie sprostał i to w sposób rażący.

W art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt zawarto typ kwalifikowany przestępstwa polegający na znęcaniu się nad zwierzęciem ze szczególnym okrucieństwem. Ustawa o ochronie zwierząt definiuje pojęcie szczególnego okrucieństwa, przez co rozumie się przedsiębranie przez sprawcę działań charakteryzujących się drastycznością form i metod, a zwłaszcza działanie w sposób wyszukany lub powolny, obliczony z premedytacją na zwiększenie rozmiaru cierpień i czasu ich trwania (art. 4 pkt 12 u.o.z.). Zdaniem M. Gabriela-Węglowskiego za działanie ze szczególnym okrucieństwem należy uznać sytuację, gdy zachowanie sprawcy znacznie wykracza poza potrzebę realizacji zamierzonego skutku w postaci odebrania życia zwierzęciu, w szczególności gdy są one całkiem niepotrzebne do osiągnięcia tego skutku. Jak podkreśla autor: „chodzi zwłaszcza o takie działanie, przy którym sprawca, poza czynnością prowadzącą wprost do pozbawienia życia, wykonuje – jeszcze przed pozbawieniem życia – czynności powodujące cierpienia ofiary, fizyczne (np. tortury) lub psychiczne (a często oba naraz), które zaspokajają określone potrzeby sprawcy, względnie realizowane są bez żadnego istotnego powodu” (por. M. Gabriel-Węglowski, Przestępstwa przeciwko humanitarnej ochronie zwierząt, Toruń 2008, s. 104). Gdy chodzi o znęcanie się nad zwierzęciem ze szczególnym okrucieństwem, to wydaje się, że cecha „szczególnego okrucieństwa” w zachowaniu sprawcy wiąże się nie tyle ze skutkami czynu, ile przede wszystkim z rodzajem i sposobem działania. Cecha ta powinna więc być rozpatrywana zawsze in concreto, w odniesieniu do danego zwierzęcia, przy uwzględnieniu m.in. jego stanu zdrowia. Różnica między znęcaniem się, o którym jest mowa w art. 35 ust. 1a u.o.z., a szczególnym okrucieństwem określonym w art. 35 ust. 2 u.o.z. wyraża się w natężeniu dolegliwości zadawanych konkretnemu zwierzęciu. Jak zauważył Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 11 lipca 2012 r., II AKa 99/12: „Pojęcie «szczególnego okrucieństwa» ma charakter ocenny. Winno być odnoszone do zachowania wyjątkowo drastycznego i odrażającego, przy czym znamieniem kwalifikującym jest nie samo «okrucieństwo» (zwykłe okrucieństwo), lecz okrucieństwo «szczególne», które jest określeniem stopniowalnym tego znamienia”.

W ocenie sądu zachowanie P. A. wypełniające znamiona znęcania się nad zwierzęciem nosi w sobie także znamiona szczególnego okrucieństwa, a to ze względu na długotrwałość procesu wyniszczania zdrowia zwierzęcia i zezwolenie przez oskarżonego na powolne jego umieranie. Oskarżony miał świadomość, że nikt poza nim nie ma dostępu do mieszkania, więc pies jest od niego całkowicie uzależniony i to na nim spoczywa całkowita odpowiedzialność za istotę w pełni zdaną na jego dobrą wolę. Zachowanie oskarżonego, który wiedział o tym, że jego podopieczny od szczenięcia był chorowity, niewątpliwie dostarczyło psu dodatkowych cierpień, zwiększyło ich rozmiar i wydłużyło czas ich trwania. Uwzględniając stan zdrowia psa i wielość zaniedbań ze strony oskarżonego wskazać należy, że zachowanie takie znamionuje się szczególnym okrucieństwem.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. A.

I, II, III

I

Okoliczności jak w wierszu poniżej.

Przy wymiarze kary sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru, o których mowa w art. 53 § 1 i 2 kk, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wymierzając P. A. karę dwóch lat pozbawienia wolności, miał na względzie także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., I KK 185/22, w którym SN podkreślił, że: „stosunek do zwierząt jest miarą ucywilizowania społeczeństwa. Zasadnie kierunek ten zdaje się współcześnie dominować w orzecznictwie sądowym, gdzie za ciężkie przestępstwa wymierzone przeciwko prawom zwierząt coraz częściej orzekane są kary o charakterze izolacyjnym”.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd wziął pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia czynu, tj. długotrwałe zaniedbania wobec zwierzęcia pozostającego pod wyłączną opieka oskarżonego, działanie z zamiarem bezpośrednim, motywację sprawcy sprowadzającą się do bezrefleksyjności i brak empatii wobec zwierzęcia oraz wagę naruszonych, a wynikających z ustawy obowiązków opiekuna zwierzęcia.

W sprawie nie ujawniła się żadna okoliczność łagodząca, natomiast ujawniło się szereg okoliczności obciążających: popełnienie przestępstwa na szkodę zwierzęcia, a więc istoty w zupełności zdanej na opiekę ze strony człowieka, wielość i różnorodność zachowań stanowiących zaniedbania w sprawowaniu opieki nad psem, długotrwałość czynu, a tym samym wydłużanie cierpień zwierzęcia, a także skutek w postaci śmierci zwierzęcia oraz uprzednia karalność oskarżonego. Sąd przychyla się do poglądu wyrażonego w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 września 2011 r. w sprawie II AKo 36/11, w którym sąd ten podkreślił, że „śmierć zwierzęcia nie jest znamienna dla występku znęcania się nad zwierzęciem z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (...), a jeśli skutek taki nastąpi, może stanowić okoliczność obciążającą przy wymiarze kary”. Biorąc pod uwagę powyższe sąd doszedł do wniosku, że tylko bezwzględna kara o charakterze izolacyjnym jest w stanie ukształtować właściwe postawy społeczne u oskarżonego. Wymierzona kara spełni także swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W punkcie II wyroku sąd na podstawie art. 35 ust. 3b ustawy o ochronie zwierząt orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci zakazu posiadania wszelkich zwierząt na okres lat dziesięciu. Ustawa w art. 35 ust. 4b wskazuje, że środek ten może być orzeczony na okres od 1 roku do lat 15. Biorąc pod uwagę, że P. A. w sposób rażący nie spełnił swoich obowiązków jako opiekun psa, to zakaz orzeczony na okres lat 10 po pierwsze zabezpieczy potencjalne zwierzęta pozostawione pod opieką oskarżonego przed cierpieniem, a po drugie pozwoli mu na przemyślenie swojego postępowania i wyciągnięcie stąd stosownych wniosków.

W punkcie III wyroku sąd na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt orzekł od oskarżonego obligatoryjną nawiązkę na rzecz Schroniska (...) w T. w wysokości 10.000 złotych. Nawiązkę można orzec w wysokości od 1.000 zł do 100.000 zł. W ocenie sądu nawiązka orzeczona w wysokości 10.000 zł nie przekracza zdolności zarobkowych oskarżonego, co czyni jej wymiar realnym do uiszczenia. Ponadto jej uiszczenie przynajmniej w pewnym stopniu posłużyć ma przywróceniu społecznego poczucia sprawiedliwości. Sprawca przestępstwa znęcania się nad zwierzęciem w ten sposób przyczyni się do zapewnienia opieki bezpańskim zwierzętom.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. A.

IV

I

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary dwóch lat pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (tymczasowego aresztowania) od dnia 14 lipca 2021 r. godz. 14:30 do dnia 22 września 2021 r., godz. 15:20.

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Na podstawie art. 627 kpk in fine sąd zasądził na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Towarzystwa Ochrony (...) kwotę 2952,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, których wysokość ustalił w oparciu o § 11 ust. 1 pkt 2 oraz § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z ust. 7 w zw. z § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 poz. 1800 ze zm.).

VI

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 3.119,71 złotych. Biorąc pod uwagę sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego sąd uznał, że jest on w stanie ponieść koszty procesu bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny. Oskarżony jest zdrowym, młodym mężczyzną, więc poniesienie kosztów sądowych nie powinno stanowić dla niego problemu.

1.Podpis