Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Urszula Martenka
Protokolant:	st. sekretarz sądowy Anna Szok

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

z powództwa : (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w W.

przeciwko N. S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo.

2.  obciąża powoda kosztami procesu.

Sygn. akt GC 2319/17 upr

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 27 kwietnia 2018 r.

Powód (...) spółka z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w W. w dniu 28 lipca 2016 r. wniosła przeciwko N. S. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 238,90 zł wraz z kosztami postępowania.

W uzasadnieniu wskazano, iż pozwana w zawarła umowę z Centrum (...) sp. z o.o. w W., na podstawie której w dniu 31 lipca 2014 r. została wystawiona faktura (...). Powód wskazał, iż N. S. nie wywiązała się z umowy i nie spełniła świadczenia. Centrum (...) sp. z o.o. w W. zawarła umowę cesji wierzytelności z powodem, (...) sp. z o.o. S.K.A w W., na mocy której powód nabył wierzytelność przysługującą wobec pozwanej. Na kwotę dochodzą pozwem składa się kwota 61,50 zł wynikająca z powyższej faktury, kwota 9,64 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 61,50 zł od dnia 15 sierpnia 2015 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu oraz kwota 167,76 zł wynikająca z faktury z dnia 11 grudnia 2015 r. Powód wskazał, że wezwał pozwaną do dobrowolnej zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, czego jednak nie uczyniła. Nadto podkreślił, iż pozwana nie kwestionowała wysokości zadłużenia, na które opiewało wezwanie do zapłaty.

Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 31 stycznia 2017 r. przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Toruniu z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Powód pismem z dnia 7 kwietnia 2017 r. (data stempla pocztowego) cofnął powództwo do kwoty 167,76 zł, w konsekwencji tutejszy Sąd umorzył postępowanie w części, tj. w zakresie kwoty 167,76 zł. (k.64). Następnie w dniu 8 sierpnia 2017 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zobowiązał pozwaną N. S. do zapłaty na rzecz powoda kwoty 71,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 61,50 zł od dnia 28 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 9,64 zł od 28 lipca 2016 r. do dnia zapłaty, nadto do zapłaty na rzecz powoda kwoty 137 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwana w przepisanym terminie złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym zaskarżyła nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym w całości oraz wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana przyznała, iż łączyła ją umowa z Centrum (...) sp. z o.o. w W., jednakże – jej zdaniem – faktura, na podstawie której powód żąda zapłaty, nigdy nie została jej doręczona. Wskazała również, iż nie została wezwana do dobrowolnej spłaty. Nadto pozwana podniosła, że faktura dotyczy okresu, gdy nie prowadziła ona działalności gospodarczej i nie przebywała pod wskazanym w fakturze adresem, zaś powód wystawił fakturę za okres, w którym nie świadczył usługi na rzecz pozwanej. Zdaniem pozwanej cesja wierzytelności, przedłożona przez powoda, zawiera błędne dane, tj. nie adres siedziby pozwanej, a adres nieistniejącego sklepu. W związku z tym pozwana podniosła, że nie została poinformowana o umowie cesji. Nadto pozwana wniosła o zwolnienie jej od ponoszenia kosztów rozprawy zaocznej i sprzeciwu.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazał, że zawiadomienie o sprzedaży wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty zostało pozwanej doręczone wraz z odpisem pozwu i nakazem zapłaty w przedmiotowym postępowaniu.

Sąd postanowieniem z dnia 9 stycznia 2018 r. oddalił wniosek pozwanej N. S. o zwolnienie jej od kosztów sądowych.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód (...) sp. z o.o. s.k.a jest wpisany do rejestru przedsiębiorców pod numerem KRS (...). Pozwana N. S. prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowa (...) w okresie od 5 kwietnia 2003 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. Wpis o prowadzonej działalności gospodarczej został wykreślony z rejestru w dniu 3 lipca 2014 r.

(dowody:

- odpis pełny z rejestru przedsiębiorców – k. 41-46,

wydruk z (...) k. 75)

W dniu 16 października 2009 r. pozwana prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowa- (...)-S. w T. zawarła z (...) Bankiem (...) S.A. w W., na rzecz której działało Centrum (...) spółka akcyjna w W. ( KRS (...)) umowę o przyjmowanie zapłaty przy użyciu kart płatniczych.

Na mocy umowy upoważniono pozwaną do akceptowania kart płatniczych w placówkach, wymienionych w Załączniku nr 2 do umowy, i wydawania towarów oraz realizowania usług na warunkach bezgotówkowych posiadaczom kart płatniczych. W załączniku nr 2 do umowy widnieje jeden punkt pozwanej, tj. Sklep (...) ‘N’ Soul H. D. w T., przy ul. (...). Załącznik nr 3 do umowy wskazuje, że tytułem rozliczenia transakcji dokonanych na karty płatnicze, (...) naliczy opłatę stanowiącą odpowiedzi procent od wartości każdej transakcji.

(dowód:

- umowa o przyjmowanie zapłaty przy użyciu kart płatniczych – k. 23-25,

- załącznik nr 2 – k. 26,

- załącznik nr 3 – k. 27)

Centrum (...) sp. z o.o. w W. (KRS (...)) wystawiło Fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 61,50 zł brutto tytułem opłaty za wynajem terminala, obejmującą okres od lipca 2014 r. do 31 lipca 2014 r. W fakturze określono sposób zapłaty jako kompensatę, zaś w przypadku braku obrotu kartowego, jako przelew w terminie 14 dni od daty wystawienia fakturze. Na fakturze nie podano daty jej wystawienia.

(dowody:

- faktura VAT nr (...) – k. 31).

(...) sp. z o.o. w W. pismem z dnia 4 czerwca 2014 r. złożyła pozwanej N. S. oświadczenie o rozwiązaniu umowy najmu lokalu w Centrum Handlowym (...) w T. przy ul. (...) z dnia 30 marca 2012 r. ze skutkiem natychmiastowym.

(dowody:

- pismo z dnia 4 czerwca 2014 r. – k. 76-78).

Pozwana pismem z dnia 17 czerwca 2014 r. zwróciła się do Centrum (...) sp. z o.o. w W. z prośbą o rozwiązanie umowy dotyczącej punktu sprzedaży w Sklepie (...), przy ul. (...) w T., z dniem 13 czerwca 2014 r. w T. z uwagi na to, że w dniu 12 czerwca 2014 r. otrzymała od wynajmującego jej lokal w CH B. w T. wypowiedzenie umowy najmu ze skutkiem natychmiastowym, a od dnia 13 czerwca 2014 r. zabroniono jej sprzedaży w lokalu, w którym był zainstalowany terminal, będący własnością Centrum (...) sp. z o.o.

(dowody:

- pismo pozwanej z dnia 17 czerwca 2014 r. – k. 74).

W dniu 10 grudnia 2015 r. Centrum (...) sp. z o.o. w W. zawarło ze stroną powodową umowę cesji wierzytelności objętych Załącznikiem nr 1 do umowy, zaś załącznik nr 2 miał wskazywać wykaz umów i dane dłużników. Załącznik nr 1 wskazywał jako jednego z dłużników F. L., pod którą pozwana prowadziła działalność gospodarczą. Powód przedłożył załącznik 3 do umowy, który określał nr faktury VAT, do której zapłaty zobowiązana była pozwana oraz kwotę, na którą opiewała, tj. 61,50 zł. W tym załączniku jako datę faktury podano 31 lipca 2014 r.

(dowody:

- umowa cesji wierzytelności z dnia 10 grudnia 2015 r. – k. 32-35,

- załącznik nr 1 – k. 36,

- załącznik nr 3 - 37).

Pismem z dnia 18 grudnia 2015 r. powód skierował do pozwanej zawiadomienie o przelewie na jego rzecz wierzytelności przysługującej Centrum (...) sp. z o.o. w W. wobec N. S. na podstawie faktury VAT nr (...). Jednocześnie powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 236,97 zł, w tym kwoty 61,50 zł tytułem należności głównej, 167,76 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskania należności poniesionych przez nowego wierzyciela oraz 7,71 zł tytułem odsetek naliczonych przez nowego wierzyciela. W piśmie wskazano adresata, tj. N. S. F. L. i jej adres, tj. ul. (...) w T..

(dowody:

- pismo z dnia 18 grudnia 2015 r. – k. 39)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych złożonych do akt sprawy, których prawdziwość i wiarygodność nie została zakwestionowała w toku postępowania dowodowego.

Sąd zważył, co następuje.

Z twierdzeń powoda wynikało, iż między pozwaną a Centrum (...) sp. z o.o. w W. zawarta została umowa, którą należałoby zakwalifikować jako umowę o świadczenie usług, o której mowa w art. 750 k.c. Zgodnie z tym przepisem, do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przepis ten odsyła do przepisów art. 734 § 1 i art. 735 § 1 k.c. Pierwszy z nich stanowi, że przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Drugi przepis wskazuje natomiast, że jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Swoją legitymację do dochodzenia roszczenia od pozwanej powód wywodził z tytułu umowy przelewu wierzytelności zawartej z Centrum (...) sp. z o.o. w W.. Podstawę prawną do tej umowy stanowi art. 509 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecia (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W niniejszej sprawie bezsporny między stronami pozostawał fakt zawarcia umowy między Centrum (...) sp. z o.o. w W. a pozwaną N. S.. Strona pozwana zakwestionowała roszczenie powoda tak co do zasady, jak i wysokości, wskazując po pierwsze, iż wskazany wyżej podmiot nie spełnił świadczenia, wynikającego z umowy. Nadto podniosła, że nie została skutecznie zawiadomiona o umowie cesji wierzytelności między Centrum (...) sp. z o.o. w W. a powodem oraz że nie doręczono jej wezwania do zapłaty i faktury VAT.

Sporna faktura VAT nr (...) dotyczyła okresu od 1 lipca 2014 r. do 31 lipca 2014 r., zaś pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła, że zakończenie umowy z dnia 16 października 2009 r. nastąpiło z dniem 13 czerwca 2014 r. Wymaga jednak podkreślenia, iż sam fakt wystosowania przez pozwaną do Centrum (...) sp. z o.o. pisma (opatrzonego datą 17 czerwca 2014 r.) z prośbą o rozwiązanie umowy z dniem 13 czerwca 2014 r., nie przyniosło skutku w postaci rozwiązania umowy ze wskazaną przez pozwaną datą, bowiem, jak wynika z § 7 pkt 7.1 i 7.2 umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu kart płatniczych z dnia 16 października 2009 r., umowa została zawarta na czas nieoznaczony, zaś każda ze stron mogła ją wypowiedzieć z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na koniec miesiąca. Nadto strony umówiły się, że wypowiedzenie umowy wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności, zaś pozwana zobowiązała się do przesłania ewentualnego wypowiedzenia listem poleconym, bądź do doręczenia do siedziby eService. N. S. nie wykazała, by dopełniła wymogu przesłania wypowiedzenia listem poleconym, nie przedłożyła dowodu doręczenia pisma drugiej stronie umowy. W związku z tym należy przyjąć, iż pismo z dnia 17 czerwca 2014 r. wywarło skutek w postaci rozwiązania umowy z dniem 31 lipca 2014 r. Należy także zauważyć, iż sam fakt wypowiedzenia przez wynajmującego pozwanej lokal w Centrum Handlowym (...) przy ul. (...) z dniem 12 czerwca 2014 r., o czym pozwana informowała pismem z dnia 17 czerwca 2014 r., nie oznacza, że umowa między Centrum (...) sp. z o.o. w W. a pozwaną przestała obowiązywać. Strona pozwana wskazała, iż na wystawionej fakturze VAT nie widnieje data jej wystawienia. Jak wynika z § 4 pkt. 4.5 – faktury VAT za opłaty, obejmujące miesięczne zestawienie, będą wystawiane ostatniego dnia miesiąca, którego dotyczy zestawienie.

Zasadnicze znaczenie w przedmiotowej sprawie ma to, iż sporna faktura VAT została wystawiona z tytułu „opłaty za wynajem terminala zgodnej z umową”. Jednakże strona powodowa przedłożyła umowę, której przedmiotem nie był wynajem terminala płatniczego, lecz przyjmowanie zapłaty przy użyciu kart płatniczych w lokalu, w którym pozwana prowadziła działalność gospodarczą. Nadto w umowie zawartej 16.10.2019r między (...) S.A. w W. ( w imieniu której działała Centrum (...) S.A. w W.) a pozwaną nie ma jakiejkolwiek wzmianki o tym, by pozwanej został oddany w najem terminal płatniczy. Z pewną dozą prawdopodobieństwa można zakładać, iż strony łączyły dwa stosunki obligacyjne – umowa w zakresie najmu terminala płatniczego oraz przedłożona przez powoda umowa o przyjmowanie zapłaty przy użyciu kart płatniczych w lokalu. Strona powodowa wykazała jednakże fakt zawarcia jedynie drugiej ze wskazanych wyżej umów. Treść spornej faktury zdaniem Sądu bezsprzecznie wskazuje na to, że nie dotyczyła ona umowy, przedłożonej przez powoda. Świadczy o tym również i to, iż Załącznik nr 3 do umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu kart płatniczych przewidywał, iż tytułem rozliczenia transakcji dokonanych na karty płatnicze, zostaną naliczone opłaty stanowiące procent od wartości każdej z transakcji. Wskazano w nim także, iż opłata stała od wartości transakcji mieści się w zakresie od 1,70 % do 3,20 % w zależności od rodzaju użytej karty płatniczej. Natomiast fakturę VAT wystawiono na kwotę 50 zł netto (61,50 zł brutto) bez jakiejkolwiek wzmianki o sposobie jej naliczenia. Ponadto, skoro, na co wskazała pozwana, z dniem 12 czerwca 2014 r. nie mogła już korzystać z lokalu, w którym wcześniej prowadziła działalność gospodarczą – czego strona powodowa nie zakwestionowała – to nie zostało wyjaśnione w jaki sposób naliczona została opłata w wysokości 50 zł, jeśli – jak wskazano powyżej, winna być ona obliczona jako procent od wartości dokonanych transakcji płatniczych. Sąd uznał za wiarygodne twierdzenia pozwanej iż w okresie, na który faktura VAT została wystawiona, nie korzystała już z lokalu, w którym terminal płatniczy się mieścił. Fakt opuszczenia przez pozwaną wynajmowanego lokalu z pewnością nie ma wpływu na obowiązywanie umowy w przedmiocie przyjmowania zapłaty przy użyciu kart płatniczych, jednakże strona powoda w żaden sposób nie wykazała, w jaki sposób i na jakiej podstawie faktura VAT została wystawiona. W świetle zaś tego, iż pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wprost zakwestionowała spełnienie świadczenia przez Centrum (...) sp. z o.o. w W. , to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania zasadności wystawienia faktury VAT na daną kwotę.

Nadto należy zauważyć, iż umowa została zawarta 16.10.2009r między (...) S.A. w W. ( w imieniu której działała Centrum (...) Spółką Akcyjną w W. KRS (...) ) a pozwaną, to fakturę nr (...) wystawiła Centrum (...) spółka z o.o. w W. KRS (...) i ta spółka zawarła dnia 10.12.2015r z powodem umowę cesji wierzytelności. Powód zaniechał wskazania, iż doszło do przekształcenia spółki akcyjnej w spółkę z o. o. (...) ten sąd ustalił dopiero w oparciu o dane w KRS.

W myśl art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, gdyż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Art. 6 k.p.c. reguluje podstawowe reguły dowodowe. Pierwszą – generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi „ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki mogą wskazywać niektóre przepisy szczególne (tak: Nazaruk P. - Ciszewski J. (red.), Jędrej K., Karaszewski G., Knabe J., Nazaruk P., Ruszkiewicz B., Sikorski G., Stępień-Sporek A. - Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II., LexisNexis 2015). Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1-2, s. 204; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 643; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, nr 10, poz. 251). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695).

Mając na względzie powyższe rozważania należy podkreślić, iż to na powodzie spoczywał ciężar dowodu istotnych dla uwzględnienia powództwa okoliczności, w tym istnienia i wysokości dochodzonej wierzytelności. Faktura VAT jest jedynie dokumentem księgowym, a nie urzędowym i nie korzysta z domniemania, uregulowanego w art. 244 § 1 k.p.c. – nie stanowi dowodu tego, co zostało w niej stwierdzone. W przepisach prawa podatkowego również nie ma regulacji, nadających fakturze VAT szczególną moc dowodową, w związku z tym stanowi ona wyłącznie dokument prywatny. W konsekwencji, skoro pozwana zakwestionowała merytoryczną podstawę wystawienia faktury VAT, obowiązkiem powoda było wykazanie okoliczności uzasadniających jego roszczenie.

Wymaga również podkreślenia, na co trafnie wskazała pozwana, że zawiadomienie o umowie przelewu wierzytelności, wraz z wezwaniem do zapłaty należności zostało przesłane pozwanej, na co wskazuje określenie adresata w piśmie z dnia 18 grudnia 2015 r. (k. 39), na adres T., ul. (...), tj. na adres siedziby prowadzonej uprzednio działalności gospodarczej. Co więcej, również w umowie cesji z dnia 10 grudnia 2015 r., w Załączniku nr 1 jako adres pozwanej (dłużnika) wskazano ul. (...). Jak wynika z § 8 pkt. 8.5 umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu kart płatniczych, pozwana była obowiązana do pisemnego poinformowania drugiej strony o wszystkich zmianach danych dotyczących swojej działalności, mających wpływ na świadczone usługi, w tym także o zmianie numeru rachunku bankowego, adresu, nazwy, profilu działalności, zaprzestaniu działalności. W razie braku takiego powiadomienia, przesłanie korespondencji na poprzedni adres odnosiłoby skutek doręczenia. Jednakże, jak wynika z pisma pozwanej, skierowanej do Centrum (...) sp. z o.o. (opatrzonego datą 17 czerwca 2014 r.), z dniem 13 czerwca 2014 r. nie miała już ona dostępu do tego lokalu. Nadto przy określeniu nadawcy pisma pozwana wskazała swój adres jako T., ul. (...). W ocenie Sądu poprzez wystosowanie tego pisma pozwana uczyniła zadość obowiązkowi, wynikającego z § 8 pkt 8.5 umowy. Pozwana wprawdzie nie wykazała daty, w której pismo z dnia 17 czerwca 2014 r. zostało skutecznie doręczone Centrum (...) sp. z o.o. w W. , jednakże strona powodowa samego tego faktu nie kwestionowała. Wymaga również podkreślenia, że zgodnie z informacją z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej (k. 75), pozwana N. S. zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej z dniem 30 czerwca 2014 r., zaś wpis o prowadzonej działalności został wykreślony z rejestru z dniem 3 lipca 2014 r. Niezależnie od powyższego, w (...) pozwanej N. S. został wskazany adres do doręczeń T., ul. (...). Powyższe rozważania skłaniają do uznania iż przed wytoczeniem powództwa pozwanej nie zostało doręczone ani wezwanie do zapłaty, ani zawiadomienie o cesji wierzytelności. Świadczyć może o tym również i to, że powód w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty, ustosunkowując się do twierdzeń pozwanej, dotyczących niewłaściwego doręczenia, wskazał, iż pozwana otrzymała zawiadomienie o przelewie wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty wraz odpisem pozwu i nakazem zapłaty, wydanym w niniejszym postępowaniu. Należy zauważyć, że doręczenie pozwanej w/w dokumentów zostało dokonane już po wniesieniu pozwu, zaś instytucja wezwania do zapłaty w sposób oczywisty spełnia swoje zadanie w okresie przed zawiśnięciem sporu przed sądem. Powód wskazał również, iż po otrzymaniu pozwu, nakazu zapłaty oraz pozostałych dokumentów pozwana nie podjęła próby kontaktu z powodem, co stanowiło przyczynę wystąpienia na drogę sądową, w ten sposób zaprzeczając swoim poprzednim twierdzeniom – albowiem w momencie otrzymania przez pozwaną wezwania do zapłaty wraz z zawiadomieniem o przelewie wierzytelności sprawa była już w toku. Z tego też względu nieuzasadnione są twierdzenia powoda, iż pozwana w okresie sprzed wniesienia pozwu nie kwestionowała zasadności roszczenia powoda. Jak wykazała N. S., czego powód skutecznie nie podważył, dowiedziała się o żądaniu powoda dopiero w momencie otrzymania nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu i załączników. Nie miała zatem możliwości podjęcia próby rozwiązania sporu poza drogą sądową.

Wedle obowiązujących przepisów strona powodowa nie jest obowiązana do wystosowywania, przed wniesieniem pozwu, wezwania do zapłaty, jednak z pewnością jest to swojego rodzaju próba mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu. Gdyby powód z zachowaniem należytej staranności skierował wezwanie do zapłaty na prawidłowy adres pozwanej, być może spór zostałby rozwiązany – abstrahując od jego wyniku – bez konieczności wszczynania procedur przed sądem. Przesyłanie wezwań do zapłaty przed złożeniem pozwu świadczy o zachowywaniu dobrych obyczajów, w tym utartych zwyczajów, która to okoliczność ma znaczenie dla ochrony interesów stron sporu, w tym bardzo często strony żądającej. Wezwanie do zapłaty na etapie przedsądowym potwierdza bowiem podjęcie przez powoda działań celem dobrowolnego załatwienia sporu, jednak często może również wskazać przyszłemu powodowi braki jego argumentacji. Strona przeciwna może bowiem złożyć odpowiedź na wezwanie, w której powoła przyczynę braku zapłaty, co pozwala uchronić wzywającego przed wytoczeniem niezasadnego lub przedwczesnego powództwa, a tym samym w konsekwencji od przegrania sporu sądowego i poniesienia jego kosztów.

Należało również dla porządku odnieść się do zarzutu pozwanej, dotyczącej braku daty wystawienia na fakturze VAT, będącej przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu. Zgodnie z art. 106 e ust. 1 pkt. 1) ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. (Dz. U. nr 54, poz. 535), faktura powinna zawierać datę wystawienia. Natomiast z § 4 pkt. 4.5 umowy z dnia 16 października 2009 r. wynika, że faktury VAT za opłaty miały być wystawiane ostatniego dnia miesiąca, którego dotyczy zestawienie. W fakturze zostało wskazano, że dotyczy ona okresu od 1 lipca 2014 r. do 31 lipca 2014 r., zaś powód wskazał w pozwie, że faktura została wystawiona właśnie z dniem 31 lipca 2014 r. Pozwana w istocie nie zakwestionowała twierdzenia powoda w zakresie daty jej wystawienia, podniosła jedynie brak wskazania daty. Co więcej, z art. 245 k.p.c. nie wynika obowiązek opatrzenia dokumentu prywatnego datą. Należy zatem stwierdzić, iż brak daty wystawienia faktury może mieć ew. wpływ na kwestie związane z obowiązkiem podatkowym lub daty wymagalności związanego z nią roszczenia, nie ma zaś w przedmiotowej sprawie istotnego znaczenia w świetle innych podnoszonych przez pozwaną argumentów.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd doszedł do wniosku, że powód nie wykazał w sposób należyty zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia. Wystawiona faktura VAT dotyczyła innej usługi, niż będącej przedmiotem umowy, nadto kwota, na którą była wystawiona, w świetle zakwestionowania przez pozwaną świadczenia usług nie została przez powoda udowodniona. Powód nie wykazał, iż Centrum (...) spółką z o.o. w W. miał umocowanie umowne do wystawienia faktury i i sprzedaży tej wierzytelności powodowi. Wobec tego, w ocenie Sądu, dołączone do pozwu dokumenty były niewystarczające dla udowodnienia dochodzonego roszczenia. Strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, pozostała bierna w zakresie wykazania istnienia roszczenia wobec pozwanej tak co do zasady, jak i wysokości i nie sprostała spoczywającemu nań ciężarowi dowodu.

W konsekwencji powództwo podlegało oddaleniu na podstawie art. 750 k.c. w zw. z art. 734 § 1 k.c. i art. 735 § 1 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Pozwana wygrała niniejszy proces w całości, w związku jednak z tym, że nie poniosła ona żadnych kosztów procesu w rozumieniu norm przepisanych, Sąd w punkcie II. Sentencji ustalił, że koszty procesu ponosi strona powodowa.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  z apelacją lub za 22 dni.

T. 18 maja 2018 r.

SSR U. M.