Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący:	SSR Ryszard Kołodziejski
Protokolant:	stażysta Łukasz Tokarski

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2017 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa

T. D. (1), P. L., D. Z., M. Z.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. na rzecz powodów T. D. (1), P. L., D. Z., M. Z. solidarnie kwotę 18731,71 zł (osiemnaście tysięcy siedemset trzydzieści jeden złotych siedemdziesiąt jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 24 lutego 2017 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 3354 zł (trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1505/17

UZASADNIENIE

Powodowie T. D. (2), P. L., D. Z. i M. Z. wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. na rzecz powodów do wspólnego majątku wspólników spółki cywilnej kwoty 18 731,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 24 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, że pozwany w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zamówił u powodów materiały w postaci rozdzielni o łącznej wartości 110 868,51 zł. Powodowie w sposób należyty wywiązali się ze swojego zobowiązania, dostarczając terminowo przedmiot zamówienia. Pozwany uiścił powodom na poczet umowy kwotę 92 136,80 zł, nie uiścił natomiast pozostałej części ceny w kwocie 18 731,71 zł.

W dniu 1 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał, aby pozwany uiścił powodom solidarnie kwotę dochodzoną pozwem wraz z odsetkami i kosztami procesu (k. 23).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodów kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że kwestionuje wysokość wystawionych faktur VAT i brak ich zapłaty. Podał również, że z uwagi na reorganizację przedsiębiorstwa nie może ustalić dokładnej kwoty długu ani sprawdzić, czy podany dług istnieje. Aby to wyjaśnić, wniósł o skierowanie sprawy do mediacji w celu zawarcia ugody (k. 25-26).

Sąd ustalił co następuje

Powodowie T. D. (2), P. L., D. Z. i M. Z., będący wspólnikami spółki cywilnej (...) s.c. prowadzą działalność gospodarczą w przedmiocie m.in. sprzedaży hurtowej sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego. Pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. prowadzą działalność gospodarczą w przedmiocie m.in. produkcji aparatury rozdzielczej i sterowniczej energii elektrycznej oraz wykonywania instalacji elektrycznych.

( dowód : wydruki z (...) powodów k. 15-18, odpis KRS pozwanego k. 12-14)

Pozwany w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zamówił u powodów materiały w postaci rozdzielni o łącznej wartości 110 868,51 zł. Powodowie w sposób należyty wywiązali się ze swojego zobowiązania, dostarczając w dniu 24 stycznia 2017 r. przedmiot zamówienia. Przedmiot zamówienia został dostarczony do siedziby pozwanego i odebrany przez prezesa zarządu pozwanego D. K.. Pozwany nie kwestionował jakości i ilości materiałów ani sposobu i terminu ich wydania.

Strony ustaliły cenę za dostarczony towar w kwocie 110 868,51 zł brutto. Pozwany na podstawie dwóch faktur zaliczkowych uiścił powodom przed dniem wydania towaru kwotę 92 136,80 zł. W dniu 24 stycznia 2017 r. powodowie wystawili fakturę VAT opiewającą na pozostałą część ceny, tj. kwotę 18 731,71 zł z terminem płatności do dnia 23 lutego 2017 r.

Pozwany nie uiścił w terminie kwoty wynikającej z niezapłaconej faktury. Pismem z dnia 16 marca 2017 r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty tej kwoty. Powodowie wielokrotnie kontaktowali się telefonicznie z pozwanym w sprawie zapłaty. Pozwany tłumaczył, że nie może zapłacić, ponieważ nie otrzymał wynagrodzenia od zleceniodawcy. Pozwany wielokrotnie składał gołosłowne obietnice, że zapłaci za fakturę. Pozwany unikał kontaktu z powodem T. D. (2), który starał się umówić na spotkanie w sprawie zapłaty.

Zakupione u powodów rozdzielnie pozwany dostarczył swojemu zleceniodawcy firmie (...) z G.. Rozdzielnie zostały zamontowane i działają poprawnie.

( dowód : faktura nr (...) k. 7, wydanie zewnętrzne nr FS- (...) k. 8, wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k. 9-11, zeznania świadka M. J. k. 55v, zeznania powoda k. 56)

Sąd zważył co następuje

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów oraz zeznań świadka M. J. i zeznań powoda T. D. (2).

Sąd uznał za wiarygodne przedłożone dokumenty, ponieważ nie były one kwestionowane przez strony ani nie budziły żadnych wątpliwości co do autentyczności.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. J., ponieważ były one jasne, spójne oraz korespondowały z dowodami z dokumentów. Z tej samej przyczyny Sąd dał wiarę zeznaniom powoda T. D. (2). Sąd pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej z uwagi na niestawiennictwo, pomimo prawidłowego wezwania.

W sprawie sporne były istnienie i wysokość długu. Powodowie wywodzili swoje roszczenie o zapłatę ceny z umowy sprzedaży rozdzielni. Pozwany kwestionował istnienie zobowiązania zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, jednakże nie przytoczył na poparcie swojego stanowiska żadnych twierdzeń ani dowodów.

Dla merytorycznego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy podstawowym zagadnieniem była ocena Sądu, na kim spoczywa obowiązek udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Ciężar udowodnienia faktu zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa na osobie, która z faktu togo wywodzi skutki prawne. Ogólnie przyjmuje się, że rzeczą powoda jest wykazanie faktów, z których wywodzi prawo, a rzeczą pozwanego - faktów niweczących to prawo.

Powodowie udowodnili dochodzone roszczenie tak co do zasady, jak i co do wysokości za pomocą dowód z zeznań świadka M. J., zeznań powoda T. D. (2), dokumentu wydania zewnętrznego towaru oraz wystawionej faktury. Jeżeli pozwany kwestionował istnienie zobowiązania wynikającego z zawartej umowy sprzedaży rozdzielni oraz jego wysokość, obowiązany był przytoczyć twierdzenia na poparcie swojego stanowiska oraz je udowodnić. Pozwany nie sprostał temu obowiązkowi. Trudno bowiem uznać, by twierdzenie o „reorganizacji przedsiębiorstwa” w jakikolwiek sposób podważało zasadność dochodzonego przez powodów roszczenia. Pozwany zakwestionował twierdzenie powodów o braku zapłaty, jednakże nie przedłożył żadnego dowodu (np. w postaci pokwitowania lub potwierdzenia przelewu) na okoliczność spełnienia dochodzonego przez powodów świadczenia.

Pozwany wniósł o skierowanie sprawy do mediacji, na co powodowie nie wyrazili zgody. Zgodnie z art. 202 ¹ k.p.c. sąd obligatoryjnie kieruje strony do mediacji na zarzut pozwanego zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy tylko wówczas, gdy strony przed wszczęciem postępowania sądowego zawarły umowę o mediację. Bezspornym jest, że w niniejszej sprawie strony nie zawierały umowy o mediację przed wszczęciem postępowania sądowego. W przypadku gdy strony nie zawierały umowy o mediację skierowanie stron do mediacji w toku postepowania sądowego zależy od uznania sądu (art. 186 ⁸§1 k.p.c.). W ocenie Sąd skierowanie stron do mediacji w niniejszej sprawie było niecelowe przede wszystkim z uwagi na brak zgody strony powodowej. Naczelną zasadą mediacji jest jej dobrowolność – żadna ze stron nie może zostać skierowana do mediacji wbrew jej woli. Skierowanie stron do mediacji było niecelowe również z tej przyczyny, że powodowie wielokrotnie bezskutecznie podejmowali próbę pozasądowego rozwiązania sporu, wysyłając pozwanemu pisemne wezwanie do zapłaty oraz kontaktując się z nim telefonicznie. W ocenie Sądu wniosek pozwanego o skierowanie sprawy do mediacji miał na celu wyłącznie przedłużenie postępowania sądowego. Celem mediacji według pozwanego miało być wyjaśnienie, czy dług istnieje oraz dokładna kwota długu. Mediacja co do tych okoliczności byłaby bezprzedmiotowa, skoro zostały one udowodnione przez powodów.

W sprawie nie ulegało też wątpliwości, iż mamy do czynienia z transakcją handlową zawartą pomiędzy przedsiębiorcami w ramach wykonywanych działalności gospodarczych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 684). Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Wobec braku terminowej zapłaty przez pozwanego kwoty wynikającej z wystawionej faktury VAT powód nabył uprawnienie do odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych. Ponieważ termin płatności ustalono na dzień 23 lutego 2017 r., Sąd zasądził odsetki od dnia następującego po dniu wymagalności roszczenia, tj. od dnia 24 lutego 2017 r.

Spółka cywilna nie posiada podmiotowości prawnej, ani tym bardziej nie posiada osobowości prawnej. Z tego względu w obrocie prawnym jako podmiot praw i obowiązków występują wszyscy wspólnicy łącznie. Z tego względu świadczenie podlegało zasądzeniu na rzecz powodów solidarnie (art. 367 k.c.).

Podsumowując powyższe rozważania, należy stwierdzić, iż roszczenie powodów było w pełni uzasadnione, bowiem wykazali oni fakt istnienia zobowiązania i jego wysokości. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego (...) sp. z o.o. w T. na rzecz powodów T. D. (2), P. L., D. Z. i M. Z. solidarnie kwotę 18 731,71 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 24 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, na podstawie art. 535 k.c. w zw. z art. 481 par. 1k.p.c.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 §1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przedmiotowej sprawie stroną przegrywającą sprawę w całości był pozwany i to on winien zwrócić powodom poniesione koszty procesu. Na koszty poniesione przez powodów składają się: opłata od pozwu 100 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, koszty zastępstwa procesowego 2400 zł (§3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).