Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Protokolant: sekr. sąd. Michał Ziółkowski

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2022 roku

sprawy z odwołania M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o zasiłek chorobowy

w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.

z dnia 1 lutego 2022 roku i z dnia 28 lutego 2022 roku

I. Zmienia zaskarżone decyzje z dnia 1 lutego 2022 roku i z dnia 28 lutego 2022 roku w ten sposób ,że przyznaje M. K. prawo do zasiłku chorobowego od dnia 23 stycznia 2022r. do dnia 10 marca 2022 roku,

II. Wnioski o odsetki od zasiłku chorobowego przekazuje do rozpoznania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T..

Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Sygn. akt IV U 94/22 upr

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lutego 2022r. organ rentowy działając na podstawie art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1-2 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2021 r. poz. 1133 ze zm.) odmówił wnioskodawczym prawa do zasiłku chorobowego od 23.01.2022 r. do 09.02.2022 r.

Decyzją z dnia 28 lutego 2022r. organ rentowy działając na podstawie art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1-2 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2021r. poz. 1133 ze zm.) odmówił wnioskodawczym prawa do zasiłku chorobowego od 10 lutego 2022 r. do dnia 10 marca 2022r.

W uzasadnieniach podano, że ubezpieczona była niezdolna do pracy od 10.07.2020 r. do 07.01.2021 r. ( 182 dni). Od 08.01.2021 r. do 02.01.2022 r. miała przyznane świadczenia rehabilitacyjne. Zdaniem organu rentowego orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 20.09.2021 r. nie utraciło ważności.

Ubezpieczona M. K. od 22.10.2021 r. podjęła pracę i zrezygnowała ze świadczenia rehabilitacyjnego. W decyzji z dnia 19.11.2021 r. została pouczona, że w przypadku powstania ponownej niezdolności do pracy z powodu choroby w okresie, na który ma przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, nadal będzie jej przysługiwało prawo do tego świadczenia.

Ponowna niezdolność do pracy powstała u ubezpieczonej w dniu 12 stycznia 2022 r. tj. nie później niż w ciągu 60 dni od ustania poprzedniej niezdolności, dlatego okresy niezdolności, które przypadają przed przerwą i po przerwie zlicza się do jednego okresu zasiłkowego.

Ubezpieczona złożyła odwołania od decyzji podając ,że wraz z podjęciem pracy odzyskała zdolność do pracy i nowa niezdolność do pracy stanowi początek nowego okresu zasiłkowego. W odwołaniach wniosła o zasiłek chorobowy za okres sporny wraz z odsetkami .

W odpowiedziach na odwołania organ rentowy podtrzymał stanowiska zawarte w decyzjach.

Sąd połączył sprawy celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia .

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczona M. K. od 2019r. była zatrudniona w Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Ś. jako kierownik działu organizacyjno-prawnego.

Ubezpieczona z powodów psychiatrycznych była niezdolna do pracy od 10.07.2020 r. do 07.01.2021 r. ( 182 dni). Od dnia 08.01.2021 r. do 02.01.2022 r. miała przyznane świadczenia rehabilitacyjne.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonej -protokół elektroniczny z dnia 19 maja 2022r. od 00:02:37

Ubezpieczona M. K. od 22.10.2021 r. odzyskała zdolność do pracy.

Dowód : orzeczenie lekarskie k.13, zaświadczenie lekarskiej k.47, dokumentacja lekarska k.14-46, przesłuchanie ubezpieczonej -protokół elektroniczny z dnia 19 maja 2022r. od 00:02:37

Podjęła pracę na podstawie umowy o pracę na okres próbny jako kierownik działu organizacyjnego w C. (...). W związku z powyższym zrezygnowała ze świadczenia rehabilitacyjnego.

W decyzji z dnia 19.11.2021 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 22.10.2021r. do dnia 2.01. 2022r. oraz zobowiązał do zwrotu świadczenia za okres od dnia 22.10.2022r. do 31.10.2021r.. W decyzji ubezpieczona została pouczona, że w przypadku powstania ponownej niezdolności do pracy z powodu choroby w okresie, na który ma przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, nadal będzie jej przysługiwało prawo do tego świadczenia.

Dowód: decyzja z dnia 19.11.2021 r. w aktach ZUS

Ponowna niezdolność do pracy z powodów psychiatrycznych powstała u ubezpieczonej 12 stycznia 2022 r.

Od 11 marca 2022r. ubezpieczona zgłosiła się do PUP jako osoba bezrobotna poszukująca pracy.

Dowód: przesłuchanie ubezpieczonej -protokół elektroniczny z dnia 19 maja 2022r. od 00:02:37, dokumentacja lekarska k.14-46,

Sąd zważył co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentacji lekarskiej, dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS , aktach sprawy ubezpieczeniowej, przesłuchania ubezpieczonej. Autentyczność dokumentów nie budziła wątpliwości sądu, nie była kwestionowana przez strony. Przesłuchanie ubezpieczonej korespondowało ze zgromadzoną dokumentacją lekarską.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa , świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. W świetle przytoczonego przepisu art. 18 ust. 1 i 2 otrzymanie świadczenia rehabilitacyjnego jest możliwe po spełnieniu, przez osobę ubiegającą się o nie, łącznie trzech przesłanek – wyczerpanie zasiłku chorobowego, dalsza niezdolność do pracy, rokowanie odzyskania zdolności do pracy.

Ubezpieczona świadczenie rehabilitacyjne miała przyznawane etapami. Na ostatni okres od 5 września 2021r. do dnia 2 stycznia 2022r. przyznano świadczenie decyzją z dnia 21 września 2021r. Jak wynika z akt ZUS z uwagi na covid -19 orzeczenie lekarza orzecznika zapadło w trybie zaocznym. Orzeczenie co istotne musi potwierdzać, że po wyczerpaniu ostatniego etapu świadczenia ubezpieczona jest nadal niezdolna do pracy , natomiast okres na jaki przyznano świadczenie jest pewnego rodzaju oceną i założeniem ile jeszcze będzie trwała niezdolność do pracy osoby ubezpieczonej w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy. Ta ocena nie wyklucza możliwości szybszego odzyskania zdolności do pracy. Ubezpieczona zeznała, że po wielu miesiącach leczenia leki poprawiły jej samopoczucie i przystosowała się do problemów , które powodowały jej niezdolność do pracy ( proces sądowy). Potwierdzeniem słów ubezpieczonej jest orzeczenie Lekarza Medycyny Pracy o odzyskaniu zdolności do pracy. Lekarz Medyny Pracy wiedział o leczeniu psychiatrycznym, co podała ubezpieczona. Jak wynika także z dokumentacji medycznej i zaświadczenie lekarza leczącego ubezpieczona w okresie od 22.10.2021r. do 11 stycznia 2022r. nie leczyła się psychiatrycznie. Ubezpieczona choruje na nawracające zaburzenia depresyjne co pozwala na ocenę, że mógł wystąpić okres powrotu do zdrowia. Ubezpieczona faktycznie przez prawie trzy miesiące wykonywała pracę, co tym bardziej potwierdza odzyskanie zdolności do pracy. Między 22.10.2021r. a 12.01.2022r. upłynęło ponad 60 dni. Zatem była podstawa do przyjęcia nowego okresu zasiłkowego i przyznania prawa do zasiłków chorobowych za sporne okresy na podstawie art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1-2 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2021r. poz. 1133 ze zm.)

Dodatkowo należy wskazać, że w decyzji z dnia 19.11.2021 r. ubezpieczona została pouczona, że w przypadku powstania ponownej niezdolności do pracy z powodu choroby w okresie, na który ma przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, nadal będzie jej przysługiwało prawo do tego świadczenia. To pouczenie nie jest prawidłowe, zatem nie może mieć wpływu na prawo do zasiłku chorobowego. Świadczenie rehabilitacyjne jest w ocenie sądu świadczeniem nieprzerwanym zatem musi występować ciągłość niezdolności do pracy.

W zakresie wniosków o odsetki to należy wyjaśnić ,że na tym etapie sąd nie był właściwy do ich rozpoznania. W myśl art. 199 § 1 kpc (w zw. z art. 13 § 2 kpc) sąd winien odrzucić odwołanie jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna. Odrzucenie odwołania nie może jednak nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd ma obowiązek przekazać mu sprawę (art. 464 § 1 kpc). Mając to na względzie – na podstawie przytoczonych przepisów – należało orzec jak w pkt. II sentencji wyroku.

Sędzia Alina Kordus -Krajewska