Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Alina Kordus-Krajewska

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2024 roku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w B.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego Skarbu Państwa-Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. na rzecz powoda A. M. kwotę 7294,57 zł (siedem tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt siedem groszy) tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy,

II.  Wyrokowi w punkcie I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5050 zł (pięć tysięcy pięćdziesiąt złotych).

Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Sygn. akt IV P 440/24

UZASADNIENIE

Powód A. M. wniósł o zasądzenie od pozwanego - Skarbu Państwa - Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. na rzecz powoda zapłaty odsetek ustawowych z tytułu nieterminowej wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy, w kwocie 7 294,57zł oraz zasądzenie od Pozwanego kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podano, że służbę w Policji powód pełnił w latach 1989 - 2010. Zwolnił się z dniem 20 maja 2010 roku, otrzymując odprawę finansową i ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy w ilości 76 dni, za lata 2008 - 2010.

Ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy ustalony był poprzez wyliczenie kwoty 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku, pomnożonej przez ilość niewykorzystanych dni urlopu wypoczynkowego i dodatkowego. Wyliczenia dokonano na podstawie ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji.

Takie wyliczenia i wypłata ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy zostały zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyjny Wyrokiem z dnia 30 października 2018 r. sygn. akt K7/15, który orzekł, że art. 115a Ustawy o Policji w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego i dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia jest niezgodny z art. 68 ust 2 w związku z art. 31 ust 3 zdanie 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ekwiwalent jest substytutem niewykorzystanego urlopu i powinien odpowiadać wartości tego świadczenia w naturze. Świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu jest wynagrodzenie za jeden dzień roboczy.

W związku z tym aktualnie obowiązującą wersją przepisu art. 115a Ustawy o Policji jest to, że ekwiwalent pieniężny za jeden dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu Wyroku z dnia 23 stycznia 2024r. sygn. akt III OSK 6574/21 stwierdził, że przedmiotowy Wyrok Trybunału Konstytucyjnego posiada moc wsteczną i obejmuje swym zakresem sytuację funkcjonariuszy Policji zwolnionych ze służby przed datą wydania tego wyroku.

W dniu 21 marca 2024r. Komendant Wojewódzki Policji w B. na podstawie wyżej wymienionego Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonał wyliczenia różnicy przysługującego powodowi ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop i przekazał na konto bankowe powoda kwotę 4 855,15zł.

Ustawa o Policji nie posiada uregulowań prawnych dotyczących wypłaty odsetek z tytułu nieterminowego wypłacania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy.

Zdaniem powoda funkcjonariusz Policji ma prawo dochodzenia odsetek za nieterminową wypłatę świadczenia pieniężnego przed Sądem Powszechnym na podstawie art. 481 Kodeksu Cywilnego.

Prawo to zostało sprecyzowane przez Trybunał Konstytucyjny w uchwale z dnia 25 stycznia 1995 r. (W 14/94 Dz. U. nr 14 poz. 67)

Ponadto Uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006r. sygn. akt III PZP 1/05 określa zasady dochodzenia odsetek funkcjonariuszy służb mundurowych.

Na tej podstawie powód domaga się odsetek ustawowych za opóźnienie wypłaty od kwoty 5 483,15zł za okres od dnia 20 maja 2010r. do dnia 21 marca 2024r.

W odpowiedzi na pozew pozwany wnosił o :

1)  zwolnienie od udziału w przedmiotowej sprawie Skarbu Państwa - Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z uwagi na brak legitymacji biernej i wezwanie w trybie art. 194 §1 KPC Skarbu Państwa-Komendanta Miejskiego Policji w T.,

2)  ewentualnie o oddalenie powództwa ,

3)  zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c w zw. z 194 §2 k.p.c. lub art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Pozwany ocenił i uzasadnił , że :

a)  w niniejszej sprawie zachodzi brak legitymacji biernej po stronie pozwanego, bowiem bezpośrednim przełożonym (pracodawcą) powoda był Komendant Miejski Policji w T., dlatego też zasadnym jest zwolnienie Skarbu Państwa -Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. od udziału w przedmiotowej sprawie i wezwanie do udziału Skarbu Państwa - Komendanta Miejskiego Policji w T. jako bezpośredniego przełożonego (pracodawcy) powoda,

b)  Komendant Wojewódzki Policji w B. z punktu widzenia ustawy o finansach publicznych jest jedynie dysponentem środków finansowych tj. płatnikiem świadczeń , a nie przełożonym (pracodawcą) powoda,

c)  ustawa z dnia 6 kwietnia o Policji i wydane na jej podstawie akty wykonawcze, nie zawierają regulacji, która przyznaje organom Policji kompetencje do rozstrzygania w zakresie odsetek. Droga sądowa jest więc dopuszczalna,

d)  zgodnie z artykułem 455 K.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, (a tak jest w przedmiotowej sprawie bowiem , ani ustawa z dnia 6 kwietnia o Policji, ani wydane na jej podstawie akty wykonawcze, nie określają terminu wypłaty odsetek), świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania,

e)  pozwany do dnia doręczenia pozwu nie otrzymał wezwania do zapłaty w myśl art. 455 K.c., dlatego to roszczenie jest jeszcze niewymagalne i dlatego pozwany kwestionuje zgłoszone przez powoda roszczenie co do zasady jak i wysokości,

f)  dodatkowo pozwany podnosi zarzut przedawnienia w zakresie dochodzonego roszczenia.

W uzasadnieniu dodatkowo wskazano ,że kwestię właściwości organów w sprawach osobowych reguluje art. 32 ust. 1 ustawy o Policji. Do mianowania policjanta na stanowiska służbowe, przenoszenia oraz zwalniania z tych stanowisk właściwi są przełożeni: Komendant Główny Policji, Komendant (...), Komendant (...), komendanci wojewódzcy i powiatowi (miejscy) Policji oraz komendanci szkół policyjnych. Organ właściwy do mianowania funkcjonariusza pozostaje właściwy do ustalenia w formie decyzji administracyjnej jego uposażenia oraz podejmowania innych decyzji związanych z uposażeniem. Od decyzji, o których mowa w ust. 1, policjantowi służy odwołanie do wyższego przełożonego (art. 32 ust. 2 ustawy o Policji).

W rozstrzyganej sprawie nie budzi wątpliwości, że powód z dniem 20 maja 2010 roku został zwolniony ze służby w Komendzie Miejskiej Policji w T. i to ten organ ustalał uprawnienia do uposażenia, bowiem był on bezpośrednim przełożonym zwolnionego policjanta. Powyższe potwierdza również załączony przez powoda do pozwu wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23.01,2024r. sygn. akt III OSK 6574/21. Z jego treści wynika , że decyzją z dnia 21 października 2020r. Komendant Miejski Policji w T. odmówił skarżącemu powodowi wypłaty wyrównania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy za lata 2008-2010 (strona pierwsza uzasadnienia do ww.wyroku ). Powód więc prawidłowo zwrócił się do swojego bezpośredniego przełożonego o wypłatę należnych świadczeń.

Skoro o należność główną powód zwracał się do przełożonego , to tryb taki również obowiązuje przy dochodzeniu należności pochodnych, jakimi są odsetki. Komendant Wojewódzki Policji w B. w sprawie występował jedynie jako organ drugiego stopnia - czyli organ odwoławczy. Podkreślono, że Komendant Wojewódzki Policji w B. jest jedynie dysponentem środków finansowych w ramach województwa (...), co wynika z ustawy o finansach publicznych. Powyższa dyspozycja finansami nie oznacza bynajmniej , że jest bezpośrednim przełożonym dla funkcjonariuszy pełniących służbę w Komendach Miejskich i Komendach Powiatowych na terenie ww. województwa. Komendant Wojewódzki Policji w B. jedynie gospodaruje tymi środkami w oparciu o dyspozycje płatności wydawane przez właściwych rzeczowo i miejscowo Komendantów Miejskich czy Powiatowych.

Podkreślono także , że Komendant Wojewódzki Policji jest bezpośrednim przełożonym, „ pracodawcą” jedynie w stosunku do funkcjonariuszy pełniących służbę w Komendzie Wojewódzkiej Policji w B.. Powyższe jednak nie dotyczy powoda.

Dalej podano, że w przypadku skierowania roszczenia przeciwko jednostce , z której działalnością nie wiąże się dochodzone roszczenie , że w sprawie, w której stroną jest Skarb Państwa, zachodzi konieczność ustalenia właściwej stationes fisci.

W wypadkach wadliwego jej oznaczenia sąd powinien ustalić właściwą jednostkę organizacyjną uprawnioną do reprezentowania Skarbu Państwa w danej sprawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 2015 roku, I ACa 924/14, Lex numer 1785325 oraz orzeczenia przytoczone w uzasadnieniu tego wyroku: SN: z 15 lipca 1983 r., sygn. akt IV OZ 24/83, OSPiKA 1984, Nr 11, poz. 237 oraz z 11 stycznia 1974 r., sygn. akt II CR 685/73, OSNCP 1975, Nr 1, poz. 10).

Skoro powód był funkcjonariuszem Komendy Miejskiej Policji w T. brak jest podstaw prawnych do pozywania Skarbu Państwa- Komendanta Głównego Policji, czy też Skarbu Państwa - Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. tylko dlatego , że są to organy nadrzędne.

Wskazano dodatkowo na postanowienie Sądu Najwyższego z 29 grudnia 2022r. - Izba Cywilna sygn. akt I CSK 1668/22 , w którym Sąd Najwyższy potwierdził , iż „ stroną postępowania jest w każdym wypadku Skarb Państwa jako jednolity podmiot, a sąd powinien czuwać z urzędu nad tym, by Skarb Państwa w postępowaniu sądowym reprezentowany był w sposób prawidłowy (zob. wyrok SN z 22 lutego 2001 r„ III CKN 295/00).

Mając na uwadze powyższe , wskazano, że skierowanie roszczenia o odsetki przeciwko Skarbowi Państwa -Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w B., który nie jest i nigdy nie był przełożonym powoda jest całkowicie bezzasadne.

Pozwany wniósł o wezwanie do udziału w postępowaniu Komendanta Miejskiego Policji w T. .jako przełożonego , „pracodawcę powoda” i oddalenie powództwa w tym zakresie w stosunku do Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w przedmiotowej sprawie na podstawie art. 98 § 1 ¹ K.p.c w zw. z 194 §2 K.p.c.

Z ostrożności w przypadku nieuwzględnienia wniosku pozwanego podniesiono , że w ocenie pozwanego żądanie odsetek przez powoda od dnia 20 maja 2010r. do dnia 21 marca 2024r. jest całkowicie bezzasadne.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 05.04.1991 r. III CZP 21/91 „Odsetki należą się za czas opóźnienia, poczynając od dnia wymagalności długu, czyli bieg wymagalności odsetek rozpoczyna się już z pierwszym dniem opóźnienia, a kończy się w dniu dokonania zapłaty. Roszczenie pieniężne staje się wymagalne z chwilą, gdy wierzyciel uzyskuje prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności, a dłużnik zostaje obarczony obowiązkiem spełnienia świadczenia. Z reguły z chwilą nadejścia terminu wykonania zobowiązanie staje się wymagalne, a dłużnik dopiero wtedy może popaść w opóźnienie.”

W ocenie organu brak jest podstaw prawnych do wypłaty świadczenia w postaci odsetek bez wezwania właściwego podmiotu. Artykuł 359 § 1 Kodeksu cywilnego wyraźnie wskazuje, że odsetki należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej, ustawy, orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. Powód skierował sprawę w tym przedmiocie na drogę sądową przeciwko Skarbowi Państwa-Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w B., a nie wezwał go do zapłaty.

W tym miejscu Skarb Państwa- Komendant Wojewódzki Policji w B. wskazuje, iż droga administracyjna w przedmiocie dochodzenia odsetek przysługuje tam, gdzie przepis określonej pragmatyki służbowej przewiduje prawo do odsetek, a jednocześnie nie ustanowiono dla ich dochodzenia drogi przed sądem powszechnym. Organy władzy publicznej działają bowiem na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji). Jeśli zatem istnieje regulacja określonej pragmatyki, która przewiduje prawo do odsetek, wówczas w sprawie właściwa pozostaje droga administracyjna.

Organ wskazuje, że prawo do dochodzenia odsetek ustawowych za opóźnienie przewidują przykładowo: art.434 ustawy z dnia 11.03.2022 r. o obronie Ojczyzny (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 248 ), art. 227 ustawy z dnia 19.04.2010 r. o Służbie Więziennej (t.j. z 2023 r. poz. 1683 ze zm.), art 111 ust.4 ustawy z dnia 12.10.1990 r. o Straży Granicznej (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1080 ze zm.), art 252 ust.4 ustawy z dnia 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 615 ze zm.).

W związku z powyższym należy wskazać , że ustawa z dnia 6 kwietnia o Policji i wydane na jej podstawie akty wykonawcze, nie zawierają regulacji, która przyznaje organom Policji kompetencje do rozstrzygania w zakresie odsetek. Stronie przysługuje więc roszczenie o zapłatę odsetek podnoszone jedynie na drodze postępowania sądowego .

Zgodnie jednak z artykułem 455 K.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Wskazać należy także, że jeśli termin spełnienia świadczenia nie wynika z treści, ani z właściwości zobowiązania, to zobowiązanie ma charakter bezterminowy, a o jego przekształceniu w zobowiązanie terminowe decyduje wierzyciel, wzywając dłużnika do spełnienia świadczenia w określonym rozmiarze (Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 19 lutego 2013r. 1C 1093/11 ’’Zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z cudzej rzeczy bez podstawy prawnej stanowi zobowiązanie bezterminowe, a w przypadku takich zobowiązań dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela art.476 K.c.” )

Pozwany wskazał , że wbrew art. 455 K.c. nie został formalnie wezwany do zapłaty należnych odsetek.

Dalej wskazano , iż odsetki które powód dochodzi, a których charakteru nie skonkretyzował, bynajmniej nie były wymagalne od dnia 20 maja 2010r., czyli od dnia zwolnienia powoda ze służby. W tej dacie obowiązywał bowiem inny współczynnik ekwiwalentu pieniężnego za jeden dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego (1/30) i pozwany nie był w tym momencie w ogóle zobowiązanym do zapłaty wyrównania do współczynnika w wysokości 1/21 części uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym. W chwili zwolnienia powoda, pozwany nie popadł jeszcze w opóźnienie w tym zakresie.

Pozwany wskazał , że co najwyżej roszczenie o odsetki mogło powstać najwcześniej od dnia publikacji w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30.10.2018r. w sprawie sygn. akt K 7/15 , czyli od dnia 6 listopada 2018r. Zgodnie bowiem z art. 190 ust. 3 Konstytucji RP „Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał Konstytucyjny może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego.” Od tej daty tj. 06.11.2018r. powodowi przysługiwało roszczenie o wyrównanie należnego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy, jak i o odsetki. Powyższe potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15.07.2020r. sygn. akt I OSK 2928/19, w który Sąd stwierdził jednoznacznie , iż " oczywistym jest, że skarżący przed wydaniem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego nie mógł wystąpić z żądaniem uzupełnienia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, albowiem art. 115a ustawy o Policji korzystał z domniemania zgodności z Konstytucja. Dopiero wejście w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. (sygn. akt K 7/15) zrodziło po stronie policjanta uprawnienie do tego, aby domagać się uzupełnienia wypłaconego już uprzednio ekwiwalentu do wysokości odpowiadającej konstytucyjnym regulacjom."

Dalej pozwany podniósł , że roszczenie powoda w tym zakresie uległo przedawnieniu . Zgodnie bowiem z art. 118 Kodeksu cywilnego jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Odsetki są roszczeniami okresowymi , których termin przedawnienia wynosi 3 lata.

Podniesiono , że skoro powód mógł i wystąpił z roszczeniem o zapłatę należności głównej dopiero od 6 listopada 2018 r. tj. od publikacji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, to w tym czasie mógł również wystąpić o zapłatę stosownych odsetek. Od 6.11.2018r. biegnie bowiem termin wymagalności roszczenia.

Zgodnie z uchwałą połączonych Izb Cywilnej i Administracyjnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 198 Ir. sygn. akt V PZP3/81 : „Z tego punktu widzenia należy wyróżnić samo powstanie prawa do odsetek oraz dalszy los tego prawa po jego powstaniu. Powstanie prawa do odsetek jest ściśle związane z istnieniem zobowiązania głównego, bez względu na to, czy są to odsetki zwykłe stanowiące wynagrodzenie za korzystanie z cudzych pieniędzy (kredyt bankowy, pożyczka), czy też odsetki za opóźnienie w wykonaniu zobowiązania. Uprzednie istnienie zobowiązania pieniężnego jest niezbędnym warunkiem powstania roszczenia o odsetki za opóźnienie. Nieważność zobowiązania głównego wyklucza także możliwość powstania prawa do odsetek. Odsetki zatem w momencie powstania nie mają samodzielnego bytu i wywodzą się wprost od sumy głównej, w stosunku do której są procentowo (ułamkowo) określone i jako takie nie mogą mieć innego charakteru niż suma główna.”

Pozwany wskazał na marginesie , że inni policjanci występowali równocześnie o zapłatę tych roszczeń przed sądami administracyjnymi, a Wojewódzkie Sądy Administracyjne kierowały funkcjonariusza na drogę procesu.

W odpowiedzi na odpowiedź na pozew powód podtrzymał stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił co następuje:

Powód A. M. pełnił służbę w Policji w latach 1989 – 2010 i przed zwolnieniem wykonywał służbę w Komendzie Miejskiej Policji w T.. Ze służby w Policji powód zwolnił się z dniem 20 maja 2010 roku.

Powód otrzymał ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy w ilości 76 dni za lata 2008 - 2010. Ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy ustalony został poprzez wyliczenie kwoty 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnego powodowi na ostatnio zajmowanym stanowisku, pomnożonej przez ilość niewykorzystanych dni urlopu wypoczynkowego i dodatkowego. Wyliczenia należności i wypłaty ekwiwalentu pieniężnego dokonano na podstawie Ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji.

Taki sposób wyliczenia ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy zostały zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 30 października 2018 r. sygn. akt K7/15. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 oraz z 2018 r. poz. 106, 138, 416, 650, 730, 1039, 1544 i 1669) w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie sygn. akt K 7/15 , został opublikowany w Dzienniku Ustaw dnia 6 listopada 2018r.

W wyniku orzeczenia Trybunału ustawą zmieniającą dokonano nowelizacja art. 115a ustawy o Policji. Zgodnie z nowym brzmieniem wskazanego przepisu ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Nowelizacja weszła w życie z dniem 1 października 2020 r.

W art. 9 ust. 1 ustawy zmieniającej wskazano, że nowe brzmienie przepisu nie ma zastosowania do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy policjantowi zwolnionemu ze służby przed dniem 6 listopada 2018 r.

Powód wystąpił do Komendanta Miejskiego Policji w T. o wypłatę wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy.

Decyzją z dnia 21 października 2020 r. Komendant Miejski Policji w T. odmówił powodowi wypłaty wyrównania.

Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia 17 grudnia 2020 r.

Wyrokiem z dnia 6 maja 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. uchylił wskazane decyzje.

Wywiedziona przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. skarga kasacyjna od tego wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 stycznia 2024 r., III OSK 6574/21. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r. posiada moc wsteczną i obejmuje swoim zakresem sytuację funkcjonariuszy Policji zwolnionych ze służby przed datą jego wydania.

W związku ze wskazanym wyrokiem pozwany ponownie przeliczył wypłacony powodowi ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i dodatkowy stosując reguły wynikające z obecnej treści art. 115a ustawy o Policji. Ustalony według tych zasad ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i dodatkowy wyniósł (5483,15 brutto). Na rzecz powoda w dniu 8 marca 2024 r. została wypłacona różnica, tj. kwota 4855,15 zł netto (5483,15 zł brutto).

Kwota odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia w wypłacie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy liczona od kwoty 5483,15 od dnia 21 maja 2010 r. do dnia zapłaty, tj. 21 marca 2024 r. wyniosła 7294,57 zł.

(bezsporne a także dowody: wyrok z uzasadnieniem w sprawie III OSK 6574/21 k.6-14, przelew wyrównanego ekwiwalentu za urlop k.15, kalkulator odsetek k.18 )

Sąd zważył co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny nie był sporny między stronami. Sporna była natomiast ocena prawna związana z żądaniem odsetek ustawowych za opóźnienie.

Pozwany podnosił także zarzut nieprawidłowej legitymacji biernej oraz zarzut przedawnienia roszczenia.

Do zarzut przedawnienia sąd odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Odnosząc się do nieprawidłowej legitymacji biernej to pozwany odwołał się do artykułu 32 ust. 1 ustawy o Policji i wskazał , że ten przepis jest wyłącznie przepisem kompetencyjnym, wskazującym jakie organy i w jakiej formie są właściwe do załatwiania określonych kategorii spraw. Wobec braku innych uregulowań te same organy w tej samej formie właściwe są również do rozstrzygania w przedmiocie uposażenia (w tym zawieszania uposażenia) oraz innych świadczeń finansowych funkcjonariuszy Policji. 2. Organ właściwy do mianowania funkcjonariusza pozostaje właściwy do ustalenia w formie decyzji administracyjnej jego uposażenia oraz podejmowania innych decyzji związanych z uposażeniem . Powołano się na wyrok NSA z dnia 17 maja 2017 r., I OSK 2219/15, LEX nr 2338713).

Pozwany reprezentowany przez pełnomocnika podnosił, że skoro powód pełnił służbę w Komendzie Miejskiej Policji to Komendant Miejski Policji powinien reprezentować pozwany Skarb Państwa.

Sąd ocenił, że po pierwsze powyższe stanowisko i orzeczenie dotyczyło drogi administracyjnej lub administracyjno- sądowej a obecny spór toczy się przed sądem powszechnym.

Sąd nie podważa , że powód wykonywał służbę w Komendzie Miejskiej Policji ale to Komenda Wojewódzka Policji wypłaciła powodowi wyrównanie ekwiwalentu za urlop.

Komendant Wojewódzki Policji był także jako organ nadrzędny stroną postępowania przed NSA w sprawie powoda o sygn. III OSK 6574/21.

Zdaniem sądu pozwany w niniejszej sprawie Skarb Państwa działający przez Komendanta Wojewódzkiego Policji posiadał stosowną legitymacją procesową (bierną).

Zgodnie z art. 67 § 2 kpc za Skarb Państwa podejmuje czynności procesowe organ państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, lub organ jednostki nadrzędnej.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w wypłacie wyrównania ekwiwalentu za urlop.

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego z odpowiedzi na pozew, że powód nie sprecyzował rodzaju odsetek. Należy wskazać, że zarówno treść pozwu jak i kalkulator odsetek dołączony do pozwu dotyczyły odsetek ustawowych za opóźnienie. Powód jako podstawę roszczeń podał art. 481 kc.

Powstanie prawa do odsetek jest ściśle związane z istnieniem zobowiązania głównego, zatem istotne było także odniesienie się do prawa powoda o wyrównanie ekwiwalentu za urlop.

Sąd podziela wykładnię prawa, zgodnie z którą powodowi przysługuje prawo do wyrównania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy mimo tego, że odszedł ze służby z dniem 20 maja 2010 r., a więc kilka lat przed wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku w sprawie K 7/15, jak również przed nowelizacją art. 115a ustawy o Policji wprowadzoną ustawą zmieniającą, a także mimo treści art. 9 ust. 1 tej ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 23 stycznia 2024 r., sygn. III OSK 6574/21 w sposób jasny i przekonujący uzasadnił stanowisko.

Sądowi jest wiadomo z urzędu z uwagi na sprawy wpływające do Wydziału, że takie wyroki sądów administracyjnych stanowią już utrwaloną linię orzeczniczą . Zostało kilka orzeczeń przywołanych także w uzasadnieniu sprawy III OSK 6574/21.

Wynika z niej, że liczbę dni urlopu przysługującego za okres przed 6 listopada 2018 r. należy pomnożyć przez wysokość wynagrodzenia przysługującego za 1 dzień roboczy na dzień zwolnienia ze służby. Prawidłowym w tej sytuacji będzie posłużenie się współczynnikiem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynoszącym 1/21, ponieważ przyjęta przez ustawodawcę wartość średnia, jako odwołująca się do zasad, o których mowa w art. 9 ust. 1 ustawy zmieniającej została uznana za ekwiwalentną względem 1 dnia urlopu wypoczynkowego i w pełni realizuje zasadę sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji RP). Po ustaleniu wysokości ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop według podanych powyżej zasad należy określić różnicę pomiędzy kwotą wymaganą a już wypłaconą.

Pozwany po oddaleniu skargi kasacyjnej w sprawie powoda dostosował się do tej wykładni i w dniu 21 marca 2024 r. wypłacił powodowi żądane przez niego wyrównanie w kwocie 5483,15zł (brutto) tj. 4855,15zł netto.

Przepis art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji stanowi, że policjant zwalniany ze służby otrzymuje ekwiwalent pieniężny za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe lub dodatkowe. Zatem prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w wypłacie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy powstaje zdaniem sądu od następnego po ustaniu stosunku służby (podobnie na gruncie prawa pracy po ustaniu stosunku pracy).

Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (wyrok SN z 17.06.2004 r., V CK 551/03, LEX nr 194099).

Należy wskazać, że ustawa o Policji nie zawiera przepisu, który upoważniałby funkcjonariusza Policji do domagania się odsetek z tytułu opóźnienia w wypłacie uposażenia lub ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy. Nie oznacza to jednak, że funkcjonariusz Policji w przypadku opóźnienia w wypłacie świadczeń nie ma prawa do odsetek. Takie stanowisko sądu znajduje oparcie w utrwalonym orzecznictwie sądowym, tj. uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r., III PZP 1/05, OSNP 2006/15-16/227, która nie straciła na aktualności, wyroku Sądu Najwyższego z 2 lipca 2008 r., II PK 10/08, Lex nr 442828, uchwale Sądu Najwyższego z 18 listopada 2009 r., II PZP 7/09, OSNP 2010/7-8/82, uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 2006 r., I OPS 3/06, ONSAiWSA 2006, nr 3, poz. 69, uchwale Sądu Najwyższego z 29 listopada 2007 r., III CZP 106/07, OSNC 2008, nr 12, poz. 134, wyroku Sądu Najwyższego z 25 listopada 2008 r., II PK 99/08, LEX nr 519974, wyroku Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2013 r., II PK 294/12, LEX nr 1363451, a także orzecznictwo sądów administracyjnych.

W uchwale SN z dnia 26 stycznia 2006r. słusznie i przekonująco podano , że mimo że stosunek służbowy funkcjonariusza służb mundurowych ma charakter publicznoprawny (administracyjnoprawny), należy mieć na uwadze i to, że - jak trafnie stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2000 r., SK 12/99 - polski ustawodawca "nie ograniczył stosowania przepisów o odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania do zobowiązań wynikających z umów. Przyjmuje się powszechnie, że odpowiedzialność ta obejmuje zobowiązania wynikające z czynności jedno- i dwustronnych, aktów administracyjnych, z czynów niedozwolonych, z bezpodstawnego wzbogacenia, z negotiorum gestio oraz z innych zdarzeń, z którymi ustawa łączy powstanie zobowiązania. Niewykonanie lub nienależyte wykonanie istniejącego zobowiązania, niezależnie od jego źródła, pociąga za sobą skutki wskazane w Kodeksie cywilnym . W odniesieniu do zobowiązań pieniężnych może to być - obok sankcji ogólnych - obowiązek płacenia odsetek. (...) Najważniejszym przepisem ustawowym przewidującym obowiązek płacenia odsetek jest właśnie przepis wprowadzający sankcję nienależytego wykonania zobowiązania pieniężnego, a mianowicie art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W wyroku Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2013 r., II PK 294/12, wprost odniesiono się do funkcjonariusza Policji wskazując ,że de lege lata funkcjonariusz policji ma prawo do dochodzenia przed sądem powszechnym odsetek z tytułu nieterminowego otrzymania uposażenia.

Zasadność roszczenia o odsetki wymaga szerszego omówienia mając na uwadze, że stosunek służby powoda ustał 20 maja 2010r., ponad 8 lat przez orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego. Ponadto należało ocenić czy i jakie są możliwe podstawy prawne żądania odsetek.

Po pierwsze sąd odniesie się do okresu od dnia 20 maja 2010 r. do dnia 5 listopada 2018 r. tj. daty poprzedzającej datę opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15.

Sąd zwrócił uwagę , że w uchwale z dnia 10 stycznia 2003 r., III PZP 23/02, OSNP 2003/13/304 i w wyroku z dnia 29 listopada 2005 r., II PK 99/05, OSNP 2006/19-20/298 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że w przypadku, w którym akt prawny, na podstawie którego wypłacane było wynagrodzenie za pracę, został uznany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego za sprzeczny z Konstytucją, co skutkowało koniecznością wypłaty wynagrodzenia za przeszłe okresy w wyższym wymiarze, to wówczas odsetki od tego wynagrodzenia należą się co do zasady najwcześniej od daty ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Sąd Najwyższy wskazał, że wyliczenie należnego wynagrodzenia w pełnej wysokości stało się możliwe dopiero po wyeliminowaniu z porządku prawnego (w efekcie opublikowania tego orzeczenia) niekonstytucyjnych przepisów regulujących zasady wynagradzania (orzeczenie dotyczyło rozporządzenia regulującego wysokość wynagrodzenia za dyżury lekarskie). Do tego czasu nie było możliwe wynagradzanie na innych podstawach, co prowadziło do odrzucenia możliwości ustalenia terminu płatności wynagrodzenia (jego wyrównania) na podstawie art. 85 § 2 k.p. W uchwale z 10 stycznia 2003 r. dopuścił także możliwość erygowania terminu zapłaty poprzez wezwanie do zapłaty na podstawie art. 455 k.c.

Stosowanie powyższej wykładni w niniejszej sprawie skutkowałoby oddaleniem powództwa odsetkowego za okres poprzedzający datę opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 7/15.

Należy jednak zwrócić uwagę , że w przywołanych uchwale i wyroku Sądu Najwyższego sprawy toczyły się między pracownikami a pracodawcą.

Niniejsza sprawa jest skierowana przeciwko Skarbowi Państwa.

Sąd ocenił, że zgłoszone przez powoda roszczenie odsetkowe może zostać ocenione także podstawie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 417 ¹ § 1 k.c. w związku z art. 481 § 1 k.c. i art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji.

W art. 481 § 1 ustawodawca przyznaje wierzycielowi uprawnienie do żądania od dłużnika opóźniającego się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego odsetek za czas opóźnienia, przy czym uprawnienie to przysługuje wierzycielowi:

1)chociażby wierzyciel nie poniósł żadnej szkody oraz

2)chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi; wierzyciel może więc żądać odsetek nie tylko w razie kwalifikowanego opóźnienia dłużnika (zwłoki), lecz także w przypadku popadnięcia przez niego w opóźnienie zwykłe.

W kontekście funkcji odsetek mówi się także o nich jako o wynagrodzeniu za korzystanie przez dłużnika z cudzych pieniędzy (zob. A. Lutkiewicz-Rucińska [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, LEX/el. 2023, art. 481, teza 1). Przyjąć zatem należy, że opóźnienie w wykonaniu świadczenia pieniężnego zawsze rodzi szkodę, bez względu na to, jakie zamiary w odniesieniu do oczekiwanego świadczenia miał wierzyciel (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2011 r., II CSK 635/10, LEX nr 1001288 i z dnia 16 grudnia 2011 r., V CSK 38/11, LEX nr 1129170).

Przepisy art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 417 ¹ § 1 k.c. stanowią, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu z Konstytucją , ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną na skutek wydania aktu normatywnego jest uzależniona od spełnienia ogólnej przesłanki niezgodności z prawem tego aktu ( art. 417 § 1 ), przy czym zgłaszającego roszczenie obciąża dowód wykazania bezprawności aktu normatywnego. Do aktualizacji odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa konieczne jest uzyskanie prejudykatu w postaci stwierdzenia niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. Organem uprawnionym do dokonywania kontroli aktów normatywnych z wyżej wymienionymi źródłami prawa jest Trybunał Konstytucyjny ( art. 188 Konstytucji RP) (zob. L. Jantowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, LEX/el. 2023, art. 417 ¹, teza II.2.). „

Można ocenić, że powyższe warunki zostały w niniejszej sprawie spełnione. Powodowi wskutek wadliwej legislacji wypłacono tylko część ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy. Do dnia 21 marca 2024 r., kiedy doszło do wypłaty brakującej części, nie mógł korzystać ze swego kapitału.

Zdaniem Sądu przy przyjęciu, że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą związaną z obowiązywaniem danego przepisu, to organy Skarbu Państwa nie powinny go stosować, gdyż narażałby w ten sposób Skarb Państwa, czyli siebie samego, na konieczność poniesienia odpowiedzialności odszkodowawczej.

W przedmiotowej sprawie ocena niezgodności aktu prawnego z Konstytucją miała moc wsteczną, zatem można ocenić, że odpowiedzialność odszkodowawcza Skarbu Państwa będzie obowiązywać w takim samym okresie.

Powód w pozwie wskazywał na art. 481 k.c. jako podstawę żądania. Zdaniem sądu przyjęcie przez sąd także innej podstawy prawnej orzeczenia o odsetkach nie stanowi wyjścia ponad żądanie (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 20 maja 2015 r., I CZ 44/15, LEX nr 1747843).

Kolejny okresem wymagającym omówienia jest okres od dnia 6 listopada 2018 r.

Funkcjonariuszowi Policji przysługuje prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w wypłacie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy w odniesieniu do sytuacji, w której funkcjonariusz odszedł ze służby po wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny wyroku w sprawie K 7/15,

Od daty opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 7/15 nie występowały przeszkody, które umożliwiałyby wypłatę ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy w prawidłowej wysokości.

Komenda Wojewódzka Policji w B. i reprezentujący ją Komendant mieli możliwość wypłaty ekwiwalentu za urlop w prawidłowej wysokości przez przyjęcie wykładni ustalonej przez Trybunał w wyroku z dnia 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 23 stycznia 2021 r., III OSK 6574/21, wyjaśnił, że sposób obliczania wysokości ekwiwalentu pieniężnego, który pozwoliłby policjantom za każdy dzień niewykorzystanego urlopu otrzymać ekwiwalent rekompensujący w pełni poniesioną stratę, jest przedstawiony w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego”. Trybunał stwierdził, że świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu jest wynagrodzenie za jeden dzień roboczy. Taki sposób obliczania wartości jednego dnia urlopu wynika z faktu, że urlop wypoczynkowy liczony jest wyłącznie w dniach roboczych. Ekwiwalent będący substytutem urlopu powinien więc odpowiadać wartości tego świadczenia w naturze. Obliczając wysokość należnego skarżącemu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy należy ilość dni urlopu przemnożyć przez wysokość uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego skarżącemu na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym przysługującego mu za 1 dzień roboczy na dzień zwolnienia ze służby.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia sąd zwrócił uwagę na treść art. 107 ustawy o Policji. Zgodnie z tym przepisem : 1. Roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.2. Organ właściwy do rozpatrywania roszczeń może nie uwzględnić przedawnienia, jeżeli opóźnienie w dochodzeniu roszczenia jest usprawiedliwione wyjątkowymi okolicznościami.

Ogólna formuła użyta w treści art. 107 ust. 1 u.P. posługująca się pojęciem roszczenia z tytułu "innych świadczeń oraz należności pieniężnych" pozwala uznać, iż regulacja ta odnosi się, oprócz roszczeń z tytułu prawa do uposażenia, także do roszczeń z tytułu świadczeń oraz należności pieniężnych, które wynikają ze stosunku służby w Policji, nie wyłączając z tego jakichkolwiek świadczeń lub należności pieniężnych.( por. Komentarz Wojciecha Kotowskiego do art. 107 ustawy o Policji w programie Lex Omega)

Za wyjątkową okoliczność w rozumieniu art. 107 ust. 2 ustawy z 1990 r. o Policji należy uznać stwierdzenie niekonstytucyjności normy prawnej stanowiącej podstawę wyliczenia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop (zob. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 4 czerwca 2019 r., II SA/Ol 313/19, LEX nr 2689431). Taką okolicznością jest niewątpliwie wydanie w dniu 30 października 2018 r. wyroku Trybunału Konstytucyjnego o sygn. akt K 7/15, w którym stwierdzono niezgodność z Konstytucją art. 115a cytowanej ustawy (zob. wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 lutego 2020 r., III SA/Kr 1282/19 , LEX nr 2784911).

Pozwany wypłacił powodowi ekwiwalent za urlop za okres wsteczny, jednak dopiero w wyniku wyroku NSA z dnia 23.01.2024r. , który stwierdził niekonstytucyjność normy prawnej stanowiącej podstawę wyliczenia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop.

W ocenie sądu wyrok NSA i realizacja obowiązku przez pozwanego w 2024r. była przyczyną zgłoszenia przed sądem powszechnym roszczenia o odsetki dopiero w 2024r. Zasadność roszczenia o odsetki wymagała uprzednio ustalenia prawa powoda do ekwiwalentu za urlop. Pozwany podnosił , że powód mógł zgłosić roszczenie o odsetki wraz z roszczeniem o wyrównanie ekwiwalentu za urlop. Jednakże jak sam podaje i wskazano w uzasadnieniu wyroku nie przysługiwałaby w tym zakresie powodowi droga administracyjna.

Mając powyższe na uwadze zarzut przedawnienia nie może zostać w sprawie uwzględniony.

W ocenie sądu roszczenie powoda podlegało uwzględnieniu w całości. Jako podstawę prawną w zakresie prawa do odsetek za opóźnienie w okresie od 21 maja 2010 r. do 5 listopada 2018 r. sąd przyjął art. 417 k.c. w zw. z art. 417 ¹ § 1 k.c., a w okresie od 6 listopada 2018 r. do 21 marca 2024 r. art. 481 § 1 k.c.

W sprawie pozwany podał także, że kwota odsetek liczona od ekwiwalentu za urlop wyrażonego w kwocie netto nie miała oparcia w przepisach prawa materialnego. Z przepisów art. 99 i art. 100 ustawy o Policji (dotyczy to również art. 114 ust. 1 pkt 2) wynika, że uposażenie policjanta ma jednolity charakter . Nie wyodrębnia się w nim podlegającej bezpośrednio wypłacie na rzecz funkcjonariusza kwoty netto oraz kwoty należności publicznoprawnych w postaci zaliczki na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Wartości te łącznie tworzą uposażenie policjanta. Takie same stanowisko prezentowane jest w przypadku wynagrodzenia za pracę. W uchwale z 7 sierpnia 2001 r., III ZP 13/01, OSNP 2002/2, poz. 35 Sąd Najwyższy wskazał, że sąd pracy, zasądzając wynagrodzenie za pracę, nie odlicza od tego wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenie społeczne (zob. także np. wyrok Sądu Najwyższego z 9 lipca 2014 r., I PK 250/13, OSNP 2015/12, poz. 161).

W ocenie sądu analogiczne stanowisko należy przyjąć na gruncie ustawy o Policji. W konsekwencji podstawą obliczenie odsetek ustawowych za opóźnienie winna być kwota brutto ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy .

Zasądzona na rzecz powoda kwota wynikała z wyliczenia znajdującego się na k. 18 akt sprawy , matematyczne wyliczenie było prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadał wyrokowi w punkcie I. rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5050 zł, odpowiadającej kwocie jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda (k. 37 akt).

Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c., strony nie wnosiły o wysłuchanie ich na rozprawie w myśl art. 148 ¹ § 3 k.p.c.

Sędzia Alina Kordus-Krajewska