Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: SSR Alina Kordus-Krajewska

Ławnicy: Stanisława Fajfer , Agnieszka Krzyżanowska

Protokolant: stażysta Michał Ziółkowski

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2019 roku

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T.

o zapłatę

I  Zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7935 zł (siedem tysięcy dziewięćset trzydzieści pięć złotych) brutto z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 grudnia 2018r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania,

II  Zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1264,34 zł (tysiąc dwieście sześćdziesiąt cztery złote trzydzieści cztery grosze) brutto z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 czerwca 2018r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy,

III  Umarza postępowanie o zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy,

IV  Wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 2645 zł (dwa tysiące sześćset czterdzieści pięć złotych)

V  Zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

VI  Przyznaje kuratorowi pozwanej T. W. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) powiększoną o kwotę podatku Vat w wysokości 41,40 zł (czterdzieści jeden złotych czterdzieści groszy) oraz kwotę 1350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) powiększoną o kwotę podatku Vat w wysokości 310,50 zł (trzysta dziesięć złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia kuratora,

VII  .Nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) powiększoną o kwotę podatku Vat w wysokości 41,40 zł (czterdzieści jeden złotych czterdzieści groszy) tytułem wynagrodzenia kuratora i kwotę 460 zł (czterysta sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty od pozwu ,

VIII.W pozostałym zakresie kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powódka J. W. wniosła pozew przeciwko pozwanej (...) Sp. z.o.o. w T. o przywrócenie do pracy i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 7500zł tytułem 3 miesięcznego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Wniosła także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podano ,że Pozwana prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży odzieży ochronnej i roboczej oraz innych artykułów związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy. Powódka była zatrudniona w pozwanej spółce od dnia 4 listopada 2014 roku, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, na stanowisku przedstawiciela handlowego, za wynagrodzeniem 2500 zł brutto miesięcznie. Powódka świadczyła pracę przede wszystkim w biurze spółki przy ul. (...) w T.. Zajmowała się bezpośrednią obsługą klientów w terenie i w biurze, ale wykonywała również prace administracyjno - biurowo- finansowe takie jak sporządzanie wyciągów bankowych pozwanej spółki, przygotowywane faktur kosztowych oraz części dokumentacji księgowej pozwanej, przyjmowanie i wypłacane gotówki na podstawie dokumentów KP, KW tworzonych w programie Subiekt.

W dniu 20 czerwca 2018 roku powódka otrzymała oświadczenie z dnia 14 czerwca 2018 roku o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, podpisane przez D. S. (1). Złożone oświadczenie wiązaniu umowy o pracę łączącą powódkę z pozwaną, było nie tylko wadliwe pod względem formalnym ale również całkowicie bezpodstawne.

Dalej wyjaśniono ,że zwolnienia powódki należy upatrywać nie w relacjach stron i jakości pracy świadczonej przez powódkę, a w silnym konflikcie w jakim pozostają wspólnicy pozwanej spółki - (...) i M. N. posiedzeniu Wspólników w dniu 20 lipca 2017 roku wygasł mandat dotychczasowych członków zarządu tj. M. G. (1) oraz D. S. (1) zgodnie z treścią art. 202 § 1 kodeksu spółek handlowych, a nowy zarząd dotychczas nie został powołany.

Jedynym sposobem naprawienia tej sytuacji było powołanie kuratora, którego celem miało być zwołanie zgromadzenia wspólników i powołanie nowego zarządu spółki. Wniosek o powołanie kuratora złożył były członek zarządu oraz wspólnik spółki p. M. G. (1). Kurator dla spółki, w osobie p. K. D., został ustanowiony postanowieniem Sądu Rejonowego w Toruniu Wydział VII KRS z dnia 17 stycznia 2018 roku, sygn. 17853/17/142.

Również w dniu 17 stycznia 2018 roku doszło do incydentu z udziałem wspólników pozwanej spółki, który zakończył się interwencją Policji. Powódka, będąca bezpośrednim świadkiem zdarzenia, zeznała, że D. S. (1) fizycznie zaatakował drugiego wspólnika M. G. (1). Postępowanie karne przeciwko D. S. (1) prowadzone jest obecnie przez Prokuraturę Rejonową T. Centrum - Zachód pod sygn. akt PR 1 Ds.965.2018.

Po incydencie z 17 stycznia 2018 roku powódka była roztrzęsiona, zdenerwowana i wyczerpana psychicznie. Przez kolejne dwa miesiące powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym przez lekarza psychiatrę. Powódka stawiła się ponownie w pracy 19 marca 2018 roku. Gdy wróciła do biura po zwolnieniu lekarskim, jej biurko było wysprzątane, nie było na nim żadnych dokumentów, które zostawiła tam powódka, a dane logowania do komputera powódki zostały zmienione. Powódka nie mogła wykonywać żadnych ze swoich obowiązków, w związku czym, wspólnik pozwanej spółki (...) zwolnił powódkę w tym dniu z obowiązku świadczenia pracy. Ta sytuacja powtórzyła się w kolejnych dniach.

W związku z brakiem możliwości wykonywania przez powódkę dotychczasowych obowiązków w biurze spółki, wspólnik M. G. (1) powierzył powódce inne czynności, do których nie potrzebowała ona służbowego komputera ani programu Subiekt. N. polecenie wspólnika M. G. (1) powódka konsultowała z nim sprawy wynikające z bieżącej obsługi klientów, ustalała razem ze wspólnikiem cenniki i oferty. Regularnie spotykała się z M. G. (1) poza biurem spółki w celach związanych z obsługą klientów. Powódka otrzymała wynagrodzenie za pracę za marzec i kwiecień 2018 roku. W tym czasie nie kontaktował się z nią drugi ze wspólników D. S. (1), nie wzywał jej do stawienia się w biurze i nie wydawał jej żadnych poleceń. Tym większe zdziwienie powódki, gdy 20 czerwca 2018 r. odebrała oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w racy w dniach od 21 marca do 14 czerwca 2018 roku.

W ocenie strony powodowej z złożone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę było wadliwe z kilku względów. Przede wszystkim wspólnik pozwanej spółki (...) nie był umocowany do złożenia w imieniu pozwanej oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką. D. S. (1) nie był i nie jest uprawniony do samodzielnego reprezentowania spółki, ani tym bardziej nie jest jej właścicielem, co może sugerować pieczątka pod oświadczeniem o zwolnieniu. Reprezentacja w spółce była i jest dwuosobowa, co wynika wprost z odpisu KRS pozwanej. Drugi wspólnik nigdy nie wyraził zgody na rozwiązanie z powódką umowy o pracę. Ponadto spółka nie posiada aktualnie zarządu czyli organu uprawnionego do jej reprezentacji i składania w jej imieniu oświadczeń woli. Powołany przez Sąd Rejestrowy kurator spółki nie doprowadził do powołania zarządu spółki w konsekwencji czego złożył pozew o rozwiązanie pozwanej spółki do Sądu Okręgowego w Toruniu. Sprawa toczy się obecnie pod sygnaturą VI GC 98/18.

Rozwiązanie umowy o pracę przez osobę lub organ nieuprawniony powoduje wadliwość takiej czynności (jej niezgodność z prawem). W wyroku z dnia 9 maja 2006 roku, II PK 270/05 Sąd Najwyższy wprost wskazał, że w przypadku niezgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę, wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy, sąd, na żądanie pracownika, może orzec o bezskuteczności wypowiedzenia, przywróceniu do pracy lub o odszkodowaniu (art. 45 k.p.).

Niezależnie od wadliwości formalnej złożonego oświadczenia o rozwiązaniu umowy wskazano, że oświadczenie to było całkowicie bezpodstawne a wskazana przyczyna rozwiązania umowy nieprawdziwa. D. S. (1), składając bezprawnie oświadczenie w imieniu pozwanej spółki, wskazał, że powódka dopuściła się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych polegającego na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy od dnia 21 marca 2018 roku do dnia 14 czerwca 2018 roku. Przez cały ten czas powódka świadczyła pracę na rzecz pozwanej spółki, a polecenia służbowe wydawał jej drugi wspólnik M. G. (1). Jak wskazano wyżej, powódka przez cały czas wykonywała czynności związane z obsługą klientów i pozostawała do dyspozycji pracodawcy. Powódka nie mogła świadczyć pracy w biurze pozwanej Legionów 222 B, gdyż wspólnik D. S. (1) pozbawił ją dostępu do podstawowych narzędzi pracy - komputera z odpowiednim oprogramowaniem i dokumentów. Powódka doznała przeszkody w wykonywaniu dotychczasowych obowiązków ze strony wspólnika pozwanej spółki (...) a drugiemu wspólnikowi, mimo poczynionych starań, nie udało się przywrócić powódce dostępu do narzędzi pracy. Przez cały sporny okres powódka świadczyła jednak pracę na rzecz spółki, w takim zakresie, w jakim było to możliwe i w uzgodnieniu ze wspólnikiem M. G. (1), wcześniejszym prezesem zarządu pozwanej. Powódka stała się ofiarą konfliktu między wspólnikami pozwanej spółki, w który sama nigdy nie była osobiście zaangażowana.

Zarzuty jakie D. S. (1), działający bezprawnie w imieniu pozwanej, postawiła powódce są nieprawdziwe, a tym samym rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. jest nieusprawiedliwione.

Powódka wniosła o wyznaczenie, na podstawie art. 69 k.p.c, kuratora procesowego dla pozwanej ponieważ w jej organie zachodzą braki uniemożliwiające jej reprezentację - brak zarządu. Ze względów ekonomiki procesowej uzasadnionym jest wyznaczenie kuratorem procesowym spółki pana K. D. - doradcy restrukturyzacyjnego mającego Biuro w T. przy ul. (...). Pan D. jest kuratorem spółki powołanym przez Sąd Rejestrowy do powołania zarządu spółki, złożył pozew o rozwiązanie pozwanej spółki, zna sytuację spółki oraz podłoże i przebieg konfliktu między wspólnikami.

K. D. nie zgodził się zostać kuratorem procesowym na podstawie art. 69 k.p.c.

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2018r. Sąd ustanowił kuratora procesowego w osobie radcy prawnego T. W..

W odpowiedzi na pozew kurator wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz przyznane kuratorowi wynagrodzenia w stawce wynikającej z par. 1 ust.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, aby powódka została skutecznie zwolniona z obowiązku świadczenia pracy. |Twierdzenie te jest pozbawione logicznych podstaw. Powódka w pozwie wskazuje, że istnieje konflikt pomiędzy wspólnikami spółki pozwanej, zaś kadencja obu członków zarządu (D. S. (1) i M. G. (1)) wygasła i obecnie spółka nie posiada zarządu. Jednocześnie powódka twierdzi, że w związku z brakiem członków zarządu strony pozwanej, rozwiązanie jest wadliwe, bowiem zostało podpisane przez osobę nieuprawnioną do reprezentacji. Jednocześnie zaś, w tym samym piśmie twierdzi, że drugi wspólnik M. G. (1), również nie będący w tym czasie członkiem zarządu, jak również nie będący uprawniony do reprezentacji pozwanej, skutecznie zwolnił ją od obowiązku świadczenia pracy, a następnie powierzył jej wykonywanie innych czynności . Jest to rozumowanie wewnętrznie sprzeczne, próbujące usprawiedliwić nieobecność powódki w pracy. Skoro powódka twierdzi, że nie było osób uprawnionych do reprezentacji, to tym samym M. G. (1) nie mógł zwolnić powódki z obowiązku świadczenia pracy, jak również powierzyć jej wykonywania innej pracy. Co do tego twierdzenia, to również budzą wątpliwości enigmatyczne stwierdzenia, że w czasie powierzenia innej pracy przez M. G. (1) powódka konsultowała sprawy (jakie sprawy, skoro nie miała dostępu do księgowości spółki, ani nawet skrzynki pocztowej), ustalała cenniki i oferty - powódka nawet nie sprecyzowała o jakie oferty chodzi, do kogo były kierowane, jak również nie przedstawiła jakiegokolwiek dokumentu księgowej, potwierdzające złożenie i przyjęcie jakiejkolwiek oferty. Z tego względu zasadne jest zobowiązanie powódki do przedstawienia tych ofert i cenników, które rzekomo sporządzała.

Z aneksu umowy o pracę, z dnia 1 stycznia 2016 r. znajdującego się w aktach osobowych pracownika, a podpisanego przez obu członków zarządu, wynika, że miejscem świadczenia pracy powódki była siedziba pozwanego, ul. (...) w T.. Powyższe oznacza, że niestawiennictwo w pracy powódki, stanowiło nieusprawiedliwione niestawiennictwo. Powódka w żaden sposób nie wykonywała pracy, nie zgłaszała gotowości do jej wykonywania. Twierdzenia powódki w tym zakresie, że w tym czasie wykonywała pracę są gołosłowne. Zgodnie z informacjami uzyskanymi przez kuratora, powodem zablokowania dostępu do stanowiska komputerowego były celowe nieprawidłowości w prowadzeniu przez powódkę programu Subiekt i wprowadzaniu błędnych danych księgowych. Odnosząc się do zarzutu wadliwej reprezentacji zwrócono uwagę, że D. S. (1) przez wiele lat, również w czasie którym zasiadał w zarządzie z M. G. (1), dokonywał jednoosobowo czynności z zakresu prawa pracy, tj. udzielał urlopy, podpisywał zwolnienia, co było akceptowane przez drugiego z członków zarządu. Powyższe oznacza, że D. S. (1) posiada dorozumiane pełnomocnictwo do czynności z zakresu prawa pracy z art. 3 ¹ Kp. Zgodnie z Wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 czerwca 2018 r. o sygnaturze akt II PK 91/17, wyznaczenie osoby do dokonywania za pracodawcę czynności prawnych z zakresu prawa pracy może nastąpić w każdy sposób dostatecznie ujawniający wolę reprezentowanego. Znaczy to tyle, że wyznaczenie innej osoby w trybie art. 31 § 1 KP może nastąpić przez złożenie oświadczenia woli przez pracodawcę i wyrażenie na to zgody przez wyznaczoną osobę. Może ono nastąpić w każdy sposób dostatecznie ujawniający taką wolę reprezentowanego pracodawcy (art. 31 KP oraz art. 60 KC w związku z art. 300 KP), w szczególności nie jest uzależnione od udzielenia takiej osobie pisemnego pełnomocnictwa.

Zgodnie zaś z Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 maja 2014 r. o sygnaturze akt III AUa 936/13, uregulowanie w art. 3[1] §1 KP sprawy reprezentacji spółki w sprawach z zakresu prawa pracy jest inne niż w sprawach z zakresu prawa cywilnego bądź prawa handlowego, a przy tym jest to unormowanie szczególne, co oznacza, że art. 3[1] § 1 KP ma w stosowaniu pierwszeństwo przed art. 205 KSH. ' D. S. (1) dokonywał czynności z zakresu prawa pracy jednoosobowo, w trakcie pełnienie funkcji członka zarządu. Czynności te były akceptowane przez drugiego członka zarządu, co oznacza istnienie dorozumianego pełnomocnictwa do czynności z zakresu prawa pracy. Wskazane pełnomocnictwo nie wygasło na skutek wygaśnięcia mandantów członków zarządu, ze względu na fakt, że nie stanowi to podstawy do wygaśnięcia takiego pełnomocnictwa. Co więcej, D. S. (1) od kilku lat jednoosobowo dokonuje czynności z zakresu prawa pracy, w tym zatrudnia pracowników już po wygaśnięciu funkcji członka zarządu, inaczej funkcjonowanie spółki nie byłoby możliwe.

Dalej wskazano ,że żądania powódki naruszają art. 8 Kodeksu pracy, a przywrócenie powódki do pracy nie byłoby celowe , gdyż rodziłoby konflikty.

Pismem z dnia 9 stycznia 2019r. powódka zmieniła żądania pozwu z przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w wysokości 7935zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanej do dnia zapłaty . Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Powódkę obowiązywał 3-miesięczny okres wypowiedzenia a jej wynagrodzenie, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wynosiło 2.645 zł brutto miesięcznie. Odszkodowanie wynosi zatem 7.935 zł.

Powódka wniosła również o zasądzenie od pozwanej kwoty 1.264,34 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, wraz z ustawowymi odsetkami od 21 czerwca 2018r. do dnia zapłaty. Zgodnie ze świadectwem pracy powódka nie wykorzystała 10 dni (80 godzin) urlopu wypoczynkowego. Za niewykorzystany urlop przysługuje jej ekwiwalent w kwocie 1.264,34 zł brutto, co wynika z wyliczeń pracodawcy załączonych do odpowiedzi na pozew. Ekwiwalent ten został bezprawnie potrącony przez wspólnika D. S. (1) z rzekomo nienależnie wypłaconym powódce wynagrodzeniem za kwiecień 2018 roku. Powyższe wskazała Państwowa Inspekcja Pracy w Wystąpieniu z dnia 20 sierpnia 2018 roku. W punkcie 7 Wystąpienia wniosła o wypłacenie powódce naliczonej kwoty 1.176,80 zł brutto tytułem należnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz o niedokonywanie w przyszłości potrąceń w sposób niezgodny z przepisami prawa pracy. Mimo interwencji Inspekcji Pracy powódce nie wypłacono ekwiwalentu.

Zwrócono uwagę, że wynagrodzenie za kwiecień 2018 roku zostało wypłacone powódce zasadnie, gdyż świadczyła ona pracę i pozostawała do dyspozycji pracodawcy. Ponadto, powódka nigdy nie wyrażała zgody na dokonanie jakichkolwiek potrąceń z jej wynagrodzenia. Co więcej, potrącenie zostało dokonane z naruszeniem kwoty wolnej od potrąceń oraz przez wspólnika, który nie ma uprawnienia do jednoosobowego reprezentowania spółki. Wskazuje też, spółka ani żaden z jej wspólników nigdy nie wzywał powódki do zwrotu wynagrodzenia wypłaconego za pracę w kwietniu 2018 roku.

Kurator pozwanego wnosił o oddalenie rozszerzonego powództwa, w pozostałym zakresie wnosił jak dotychczas.

Sąd ustalił co następuje :

Pozwana Inspektor BHP Sp.zo.o. w T. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży odzieży ochronnej i roboczej oraz innych artykułów związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy.

M. G. (1) i D. S. (1) są jedynymi wspólnikami pozwanej spółki , każdy posiada po 93 udziały w spółce. M. G. (1) i D. S. (1) do 20 lipca 2017 roku byli członkami zarządu pozwanej. N. posiedzeniu Wspólników w dniu 20 lipca 2017 roku wygasł mandat dotychczasowych członków zarządu zgodnie z treścią art. 202 § 1 kodeksu spółek handlowych, a nowy zarząd dotychczas nie został powołany. Podczas Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki (...) sp. z o.o., które odbyło się w dniu 20 lipca 2017 roku nie podjęto uchwał o udzieleniu absolutorium członkom zarządu. Nie wybrano także nowych członków zarządu. Powodem powyższego był istniejący między wspólnikami konflikt.

M. G. (1) złożył wniosek o powołanie kuratora, którego celem miało być zwołanie zgromadzenia wspólników i powołanie nowego zarządu spółki a razie potrzeby likwidacja spółki. Kurator dla spółki, w osobie p. K. D., został ustanowiony postanowieniem Sądu Rejonowego w Toruniu Wydział VII KRS z dnia 17 stycznia 2018 roku, sygn. 17853/17/142.

Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział KRS postanowieniem z dnia 15 stycznia 2019r. orzekł o rozwiązaniu spółki i wyznaczeniu likwidatora. Postanowienie w dniu 22 marca 2019r. nie było prawomocne.

Postanowieniem z dnia 14.02.2019r. K. D. został wykreślony jako kurator.

Dowód: postanowienie Sądu z dnia 17 stycznia 2018 roku, sygn. 17853/17/142 k.12,notatki urzędowe k.122, k.133, wydruk z Rejestru Przedsiębiorców powódki odpowiadający odpisowi zwykłemu z KRS k.18-21

Powódka została zatrudniona w pozwanej spółce od dnia 4 listopada 2014 roku, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, na stanowisku przedstawiciela handlowego, za wynagrodzeniem 2500 zł brutto miesięcznie. Miejsce pracy powódki u umowie zostało określone jako obszar Rzeczpospolitej Polskiej. Umowa została podpisana przez członków zarządu M. G. (1) i D. S. (1). W dniu 1 stycznia 2016r. w aneksie do umowy o pracę wynagrodzenie miesięczne powódki zostało ustalone w wysokości 2645 zł brutto , jako miejsce świadczenia pracy wskazano T. ul. (...).

Dowód: umowa o pracę z dnia 4 listopada 2014 roku k.11, aneks do umowy o prace w aktach osobowych powódki

Powódka świadczyła pracę przede wszystkim w biurze spółki przy ul. (...) w T.. Zajmowała się bezpośrednią obsługą klientów w terenie i w biurze, ale wykonywała również prace administracyjno - biurowo- finansowe takie jak sporządzanie wyciągów bankowych pozwanej spółki, przygotowywane faktur kosztowych oraz części dokumentacji księgowej pozwanej, przyjmowanie i wypłacane gotówki na podstawie dokumentów KP, KW tworzonych w programie Subiekt.

Dowód : zeznania świadka M. G. (1)-protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 00:25:13( k.112) -01:19:30, zeznania świadka S. F. -protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 01:19:30( k.114) -01:42:28, zeznania świadka A. Z. - protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 00:09:25( k.124v) -01:03:36, zeznania świadka M. L.- protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:03:36-01:27:13, zeznania świadka D. S. (1) protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:27:13-02:27:52, przesłuchanie powódki protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 02:32:13-03:04:44

W dniu 17 stycznia 2018 roku doszło do incydentu z udziałem wspólników pozwanej spółki, który zakończył się interwencją Policji. Powódka, będąca bezpośrednim świadkiem zdarzenia, zeznała, że D. S. (1) fizycznie zaatakował drugiego wspólnika M. G. (1). Postępowanie karne przeciwko D. S. (1) prowadzone było przez Prokuraturę Rejonową T. Centrum - Zachód pod sygn. akt PR 1 Ds.965.2018. W dniu 30.10.2018r. wydano postanowienie o umorzeniu śledztwa.

Dowód: dokumenty znajdujące się w aktach postępowania PR 1 Ds.965.2018- protokół przesłuchania J. W. k.77-80, postanowienie o umorzeniu k.81-81v

Po incydencie z 17 stycznia 2018 roku powódka kolejne dwa miesiące powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym przez lekarza psychiatrę. Powódka stawiła się ponownie w pracy 19 marca 2018 roku. Gdy wróciła do biura po zwolnieniu lekarskim, jej biurko było wysprzątane, nie było na nim żadnych dokumentów, które zostawiła tam powódka, a dane logowania do komputera powódki zostały zmienione. Powódka nie mogła włączyć komputera, który stanowił podstawowe narzędzie jej pracy (wraz z zainstalowanym na komputerze programem do obsługi firmy i klientów - Subiekt) w związku czym, wspólnik pozwanej spółki (...) zwolnił powódkę w tym dniu z obowiązku świadczenia pracy. W dniu 20 marca 2018 roku powódka ponownie stawiła się w miejscu pracy z zamiarem wykonywania swoich obowiązków, jednak po raz kolejny doznała przeszkody nieleżącej po jej stronie. W związku z powyższym wspólnik M. G. (1) ponownie zwolnił powódkę z obowiązku świadczenia pracy w dniu 20 marca 2018r..

Dowód: zwolnienia lekarskie k.15-17, zdjęcie ekranu komputera zrobione przez powódkę k.14, zeznania świadka M. G. (1)-protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 00:25:13( k.112) -01:19:30, zeznania świadka S. F. -protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 01:19:30( k.114) -01:42:28, zeznania świadka A. Z. - protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 00:09:25( k.124v) -01:03:36, zeznania świadka M. L.- protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:03:36-01:27:13, zeznania świadka D. S. (1) protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:27:13-02:27:52, przesłuchanie powódki protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 02:32:13-03:04:44, notatki z dnia 19 i 20 marca w aktach osobowych powódki

M. G. (1) zwrócił się do D. S. (1) o podanie danych logowania do komputera powódki, jednak bezskutecznie. M. G. (1) zwrócił się również do firmy obsługującej pozwaną od strony informatycznej z wnioskiem o udostępnienie danych logowania do komputera powódki. Przedstawiciel firmy informatycznej poinformował jednak wspólnika M. G. (1), że haseł nie udostępni i będzie słuchał tylko poleceń drugiego wspólnika, D. S. (1), bo wspólnikom przysługują równe udziały w spółce. W dniu 23 marca powódka ponownie stawiła się w pracy w celu wykonywania swoich obowiązków, jednak ponownie nie mogła się zalogować do komputera. Nikt nie informował powódki ,że ma podjąć inne obowiązki na ulicy (...) ani ,że został zmieniony jej zakres obowiązków.

Dowód: zeznania świadka M. G. (1)-protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 00:25:13( k.112) -01:19:30, zeznania świadka S. F. -protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 01:19:30( k.114) -01:42:28, zeznania świadka A. Z. - protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 00:09:25( k.124v) -01:03:36, zeznania świadka M. L.- protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:03:36-01:27:13, zeznania świadka D. S. (1) protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:27:13-02:27:52, przesłuchanie powódki protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 02:32:13-03:04:44

W związku z brakiem możliwości wykonywania przez powódkę dotychczasowych obowiązków w biurze spółki, wspólnik M. G. (1) powierzył powódce inne czynności, do których nie potrzebowała ona służbowego komputera ani programu Subiekt. N. polecenie wspólnika M. G. (1) powódka konsultowała z nim sprawy wynikające z bieżącej obsługi klientów, ustalała razem ze wspólnikiem cenniki i oferty. Regularnie spotykała się z M. G. (1) poza biurem spółki w celach związanych z obsługą klientów. Powódka otrzymała od M. G. wynagrodzenie za pracę za marzec , kwiecień, maj i czerwiec 2018 roku z konta spółki po tym czasie powódka otrzymywała wynagrodzenie od M. G. z jego prywatnego rachunku ( k.114) W tym czasie nie kontaktował się z powódką drugi ze wspólników D. S. (1), nie wzywał jej do stawienia się w biurze i nie wydawał jej żadnych poleceń.

W dniu 20 czerwca 2018 r. powódka odebrała oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym podpisane przez D. S. (1) z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniach od 21 marca do 14 czerwca 2018 roku. Powódka także została wyrejestrowana z ubezpieczeń społecznych przez zewnętrzne biuro księgowe spółki.

Dowód: zeznania świadka M. G. (1)-protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 00:25:13( k.112) -01:19:30, zeznania świadka S. F. -protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 01:19:30( k.114) -01:42:28, zeznania świadka A. Z. - protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 00:09:25( k.124v) -01:03:36, zeznania świadka M. L.- protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:03:36-01:27:13, zeznania świadka D. S. (1) protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:27:13-02:27:52, przesłuchanie powódki protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r . od 02:32:13-03:04:44, ewidencja czasu pracy w aktach osobowych powódki

W wystąpieniu z 20 sierpnia 2018 roku Państwowa Inspekcja Pracy wniosła również o składanie oświadczeń woli w imieniu pozwanej w sposób zgodny z przepisami prawa, tj. z zachowaniem wymaganej reprezentacji. Inspekcja Pracy zwróciła uwagę, że oświadczenia woli w zakresie nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy składane jednoosobowo przez D. S. (1) były wadliwe, gdyż w spółce nie było zarządu.

Dowód: wydruk z Rejestru Przedsiębiorców powódki odpowiadający odpisowi zwykłemu z KRS k.18-21

Reprezentacja zarządu w spółce była dwuosobowa. Żaden ze wspólników nie otrzymał ogólnego pełnomocnictwa od drugiego wspólnika do zawierania i rozwiązywania umów o pracę. Jednoosobowo M. G. (1) lub D. S. (1) podpisywali przyjęcia dokumentów : wypowiedzenie umowy o pracę przez pracownika , pismo o dofinansowanie wczasów pod gruszą, wniosek o udzielenie urlopu ojcowskiego , wniosek o urlop , informacja o warunkach zatrudnienia, po zaostrzeniu konfliktu i po wygaśnięciu mandatów członków zarządu D. S. (1) samodzielnie zdecydował ,że będzie zatrudniał i zwalniał pracowników. M. G. (1) nie zgadzał się na powyższe o czym informował organy ścigania i PIP.

Dowód: wypowiedzenie umowy o pracę przez pracownika k.92, pismo o dofinansowanie wczasów pod gruszą k. 93, wniosek o udzielenie urlopu ojcowskiego k.94, informacja o warunkach zatrudnienia k.95, umowa o wspólnej odpowiedzialności materialnej k.96-98, aneks do umowy o pracę k.99, umowa o pracę k.100, zeznania świadka M. G. (1)-protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 00:25:13( k.112) -01:19:30, zeznania świadka S. F. -protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019r. od 01:19:30( k.114) -01:42:28, zeznania świadka A. Z. - protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 00:09:25( k.124v) -01:03:36, zeznania świadka M. L.- protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:03:36-01:27:13, zeznania świadka D. S. (1) protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 01:27:13-02:27:52, przesłuchanie powódki protokół elektroniczny z dnia 12 marca 2019r. od 02:32:13-03:04:44

Wynagrodzenie powódki wyliczone według zasad jak do ekwiwalentu za urlop wynosiło 2645zł. W liście płac za czerwiec potrącono ekwiwalent za urlop powódki w wysokości 1264,34zł

Dowód: wyliczenie wynagrodzenia k.90, lista płac k.91

Sąd zważył co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalono na podstawie zgromadzonych w toku sprawy dowodów w postaci dokumentów, zeznań świadków ,w tym zeznań wspólników pozwanego , z przesłuchania powódki Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych świadków i powódki w zakresie w jakim były zbieżne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Powyższe zostanie omówione szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Sąd oddalił wniosek o dołączenie protokołów przesłuchania wspólników ze sprawy karnej ( k.130v). Po pierwsze wniosek był spóźniony. Po wtóre fakt ,że sprawa karna się toczyła był już ustalony, fakt ,że powódka złożyła zeznania także zostało ustalone w oparciu o dołączone do akt protokoły. Zeznania świadków wspólników spółki co faktu zdarzenia z dnia 17.01 oraz przyczyn konfliktu między nimi zostały także przedstawione w sprawie pracowniczej . Sąd w sprawie IVP 350 /18 nie ustala , który jest wspólników jest winien konfliktu między nimi i nie ma za zadanie rozstrzygać o odpowiedzialności karnej za zdarzenie z dnia 17.1.2018r. Przedmiotem sporu jest prawidłowość zarówno formalna jak i merytoryczna rozwiązania z powódką umowy o pracę.

Po pierwsze powódka podnosiła ,że D. S. (2) nie był uprawniony jednoosobowo do rozwiązania z powódką umowy o pracę.

Kurator podnosił ,że D. S. dokonywał jednoosobowo czynności z zakresu prawa pracy, tj. udzielał urlopy, podpisywał zwolnienia, co było akceptowane przez drugiego z członków zarządu. Powyższe oznacza, że D. S. (1) posiada dorozumiane pełnomocnictwo do czynności z zakresu prawa pracy z art. 3 ¹ Kp.

Sąd zwrócił uwagę spółkę zgodnie z KRS mogło reprezentować w zakresie składania oświadczeń woli dwóch członków zarządu lub jeden członek zarządu łącznie z prokurentem. ( k.57 ) W spółce nie było prokurenta. D. S. (1) czynności z zakresu prawa pracy dokonywał jako członek zarządu i w zakresie rozwiązania i nawiązania umowy o pracę reprezentacja była dwuosobowa. Powyższe wynika ,że zeznań nie tylko z zeznań świadka M. G. (1) i przesłuchania powódki ale także nie będącego w sporze między wspólnikami byłego pracownika S. F.. Co istotne powyższe wspiera dokumentacja pracownicza powódki , gdzie umowa o pracę i aneks do umowy o pracę podpisali obaj członkowie zarządu.

Jednoosobowo M. G. (1) lub D. S. (1) podpisywali przyjęcia dokumentów : wypowiedzenie umowy o pracę przez pracownika , pismo o dofinansowanie wczasów pod gruszą, wniosek o udzielenie urlopu ojcowskiego , wniosek o urlop , informacja o warunkach zatrudnienia.

Jednym dokumentem dotyczącym umowy o pracę był aneks z 31.10.2016r. Sąd zwrócił uwagę ,że aneks powódki z 2016r. był podpisany dwuosobowo.

Był to jedyny dokument z okresu przed konfliktem dotyczący złożenia oświadczenia woli w zakresie zatrudnienia podpisany jednoosobowo. Był spór między wspólnikami dlaczego został podpisany jednoosobowo. Nie można zatem z powyższego wyciągnąć wniosków aby była to generalna zasada. Gdyby tak było takich dokumentów byłoby znacznie więcej .

Nawet prezentując inne stanowisko nie budzi wątpliwości, że po zaostrzeniu konfliktu wszystkie wcześniejsze uzgodnienia nie obowiązywały.

Po zaostrzeniu konfliktu i po wygaśnięciu mandatów członków zarządu D. S. (1) samodzielnie zdecydował ,że będzie zatrudniał i zwalniał pracowników. M. G. (1) nie zgadzał się na powyższe o czym informował PIP co wynika zarówno z jego zeznań a także zeznań świadka D. S.( k.129v) D. S. (1) sam przyznał w toku postępowania ,że jego działanie wynikało z jego decyzji aby spółka działała a nie z upoważnienia z art. 3 (1) kp. Dodatkowo wspólnik który ma połowę udziałów w spółce nie może samodzielnie powołać zarządu i dlatego został ustanowiony kurator dla spółki przez Sąd Gospodarczy Wydział KRS. Tym bardziej nie może w sposób formalnie prawidłowy podejmować czynności zarezerwowanych dla organów reprezentujących spółkę.

Sąd oceniał czy doszło do skutecznego rozwiązania umowy o pracę to wiąże się także z oceną czy złożone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę było wadliwe pod względem formalnym oraz czy było merytorycznie uzasadnione..

Rozwiązanie umowy o pracę przez osobę lub organ nieuprawniony powoduje wadliwość takiej czynności (jej niezgodność z prawem). W wyroku z dnia 9 maja 2006 roku, II PK 270/05 Sąd Najwyższy wprost wskazał, że w przypadku niezgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę, wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy, sąd, na żądanie pracownika, może orzec o bezskuteczności wypowiedzenia, przywróceniu do pracy lub o odszkodowaniu (art. 45 k.p.).

W rozważaniach do powyższego wyroku wyjaśniano ,że m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z 13 grudnia 1996 r., I PKN 41/96 (OSNAPiUS 1997 nr 15, poz. 268), podano ,że kardynalną regułą prawa pracy jest możliwość wzruszenia skutków prawnych wadliwego wypowiedzenia, tj. wypowiedzenia nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, wyłącznie na drodze sądowej, uruchamianej przez odwołanie się pracownika do sądu rejonowego - sądu pracy (art. 44 i 45 k.p.), w kodeksowym terminie prawa materialnego 7 dni od dnia doręczenia mu pisma wypowiadającego umowę o pracę (art. 264 § 1 k.p.). Oznacza to, że wadliwe wypowiedzenie jest czynnością prawną zaskarżalną, niekiedy określaną jako względnie bezskuteczna, ale nie jest działaniem bezskutecznym samoistnie, ponieważ bez jego zaskarżenia w kodeksowym terminie do sądu pracy, także wadliwe wypowiedzenie doprowadza do skutecznego rozwiązania stosunku pracy z upływem okresu wypowiedzenia (zob. również wyroki Sądu Najwyższego z: 7 marca 1997 r., I PKN 33/97, OSNA-PiUS 1997 nr 22 poz. 431; 17 listopada 1997 r., I PKN 351/97, OSNAPiUS 1998 nr 17, poz. 501; 16 maja 1997 r., I PKN 170/97, OSNAPiUS 1998 nr 8, poz. 239). Można wskazać dwie zasadnicze przyczyny, dla których Kodeks pracy odstąpił od stosowanej we wcześniejszych przepisach sankcji bezwzględnej nieważności wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę. Pierwszą była uzasadniona krytyka stosowania nieważności bezwzględnej, jako sankcji wadliwego rozwiązania umowy o pracę. W przedkodeksowym stanie prawnym pracownik mógł bowiem w każdym czasie, dopóki nie nastąpiło prawidłowe rozwiązanie stosunku pracy, żądać dopuszczenia do pracy i wynagrodzenia za okres pozostawania w gotowości do pracy. Stwarzało to niepewność co do chwili rozwiązania umowy o pracę oraz odwlekało w czasie możliwość kwestionowania przez pracownika prawidłowości wypowiedzenia. Sankcja ta sprzyjała również kształtowaniu się fikcyjnych stosunków pracy. W wielu bowiem przypadkach pracownik nie był zainteresowany w kwestionowaniu wadliwego rozwiązania umowy, podejmując po upływie okresu wypowiedzenia nowe zatrudnienie, pomimo że - ze względu na nieważność - nie doszło do rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą. Prowadziło to do poważnych komplikacji w zakresie ustalenia uprawnień i obowiązków stron stosunku pracy, a także uprawnień pracownika i obowiązków pracodawcy w sferze ubezpieczeń społecznych. Duża częstotliwość występowania tych niedogodności skłoniła ustawodawcę do wprowadzenia obecnej konstrukcji "względnej bezskuteczności" wypowiedzenia, co doprowadziło do ich wyeliminowania. Przyczyną drugą jest założenie, że prawo nie powinno naruszać wolności podjęcia przez pracownika osobistej decyzji o skorzystaniu z prawa powrotu do zakładu pracy (por. np. Kodeks pracy. Komentarz, pod red. J. Jończyk, Warszawa 1977, s. 163-165; Kodeks pracy z komentarzem, pod red. M. Piekarski, Warszawa 1979, s. 108; L. Florek, T. Zieliński, Prawo pracy, Warszawa 2004, s. 108). Wskazane powyżej niedogodności stosowania sankcji bezwzględnej nieważności wadliwego rozwiązania stosunku pracy dotyczą w jednakowym stopniu wadliwości wynikających z niezasadności wypowiedzenia, z naruszenia przepisów dotyczących współdziałania ze związkami zawodowymi, ochrony szczególnej, niezachowania pisemnej formy wypowiedzenia, jak i z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy ("wadliwości podmiotowych"). Należy bowiem zauważyć, że w ostatnich latach, wskutek skomplikowania form organizacyjnych i reguł reprezentacji pracodawców, nieprawidłowości podmiotowe dokonywanych przez nich czynności z zakresu prawa pracy są bardzo częste. Przemawia to zdecydowanie za uznaniem, że niezgodność z prawem rozwiązania umowy o pracę wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy przy jej wypowiadaniu nie powoduje nieważności wypowiedzenia, lecz w takim przypadku sąd na żądanie pracownika może orzec o bezskuteczności wypowiedzenia, przywróceniu pracownika do pracy lub odszkodowaniu - art. 45 k.p. (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z: 22 kwietnia 1998 r., I PKN 58/98, OSNAPiUS 1999, nr 8, poz. 280; 16 czerwca 1999 r., I PKN 117/99, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 646; 11 maja 1999 r., I PKN 662/98, OSNAPiUS 2000 nr 14, poz. 539). Nie ma przy tym istotnego znaczenia, czy "wadliwości podmiotowe" wypowiedzenia są naruszeniem "przepisów o wypowiadaniu umów o pracę" w ścisłym znaczeniu tego określenia. Bez względu bowiem na poprawność takiej ich kwalifikacji, są one wadliwościami wypowiedzenia (rozwiązania) stosunku pracy i zastosowanie w rozważanych okolicznościach sankcji nieważności przewidzianej w Kodeksie cywilnym (np. w art. 104) byłoby sprzeczne z powołaną wyżej zasadą wzruszalności skutków wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę tylko na żądanie pracownika, wyrażone przez wystąpienie przez niego do sądu z roszczeniami określonymi w art. 45 k.p. W konsekwencji stosowanie sankcji nieważności w takich przypadkach naruszałoby wskazaną powyżej zasadę prawa pracy. Z tego względu, zgodnie z art. 300 k.p., przepisy Kodeksu cywilnego mogą być stosowane w przypadkach niezgodności z prawem wypowiedzenia umowy o pracę wynikającej z nieprawidłowej reprezentacji pracodawcy jedynie odpowiednio, tzn. z wyłączeniem sankcji nieważności.

W sprawie powódki Sąd ocenił ,że doszło do rozwiązania umowy o pracę.

Tak oświadczenie odebrała powódka. Obecnie w doktrynie prawa zdecydowanie dominuje „orientacja obiektywna", zgodnie z którą sens oświadczenia woli należy ustalać w oparciu o reguły znaczeniowe przyjmowane w określonej grupie (społeczeństwie). Prymat zyskał sposób postrzegania i rozumienia oświadczenia woli przez odbiorcę. Powódka otrzymała świadectwo pracy i została wyrejestrowana z ZUS. Aktualnie powódka prowadzi działalność gospodarczą co także utwierdza jej przekonanie o zwolnieniu.

M. G. (1) sprzeciwiał się zwolnieniu powódki, lecz jego stanowisko po złożeniu oświadczenia przez drugiego wspólnika zmieniło się w takim zakresie ,że z pieniędzy spółki wypłacał wynagrodzenie powódce do czasu zwolnienia powódki przez drugiego wspólnika potem wynagrodzenie było wypłacane z jego prywatnych środków.( k.114, k.127, k.129)

D. S. (1) składając powódce rozwiązania umowy działał jako wspólnik i były członek zarządu . Miał uprzednio uprawnienia do działania za spółkę wraz z drugim członkiem zarządu , aktualnie aby rozwiązanie umowy pracownika nie skutkowało błędami formalnymi D. S. (1) i M. G. (1) musieliby działać wspólnie i być powołanymi do zarządu.

Przechodząc do rozważań prawnych w zakresie zwolnienia dyscyplinarnego powódki to trzeba wyjaśnić ,że zgodnie z treścią regulacji zawartej w art. 52 § 1 pkt. 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Z jednolitego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że pracodawca w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia musi wskazać przyczynę, która powinna być rzeczywista, dostatecznie skonkretyzowana i zrozumiała. Pracodawca musi określić jakie konkretne zachowanie pracownika stało się przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy. Wskazana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę musi być skonkretyzowana (formalnie). Ma być rzeczywista w przekonaniu pracodawcy i tylko ten fakt tj. ustalenie czy wskazana przyczyna obiektywnie istniała, jest następnie przedmiotem oceny wykonania obowiązku z art. 30 § 4 k.p., dokonywanej przez pryzmat 52 k.p. Podanie pracownikowi przyczyny rozwiązania umowy o pracę ma umożliwić mu dokonanie racjonalnej oceny, czy ta przyczyna w rzeczywistości istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej pracodawcy może doprowadzić do uzyskania przez pracownika odpowiednich korzyści (odszkodowania lub przywrócenia do pracy)

Trzeba wyjaśnić ,że wprawdzie ustawodawca nie sprecyzował w kodeksie pracy pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych, to jednak przy ustaleniu ciężkości ich naruszenia winien być brany pod uwagę stopień winy pracownika, intensywność i jej nasilenie (umyślność lub rażące niedbalstwo – wyrok Sądu Najwyższego z 21 lipca 1999 r. I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000/20/746, , intencje pracownika, pobudki jego działania – to elementy podmiotowe.

W użytym w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pojęciu "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Są to: 1) bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego); 2) naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy; 3) zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo, które muszą wystąpić łącznie.

Sąd Najwyższy przyjął, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny co do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi.

Zgodnie z zawartą w art. 6 k.c. regułą rozkładu ciężaru dowodu, w razie sporu co do istnienia przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę i jej zasadności obowiązek wykazania owej przyczyny spoczywa na pracodawcy, który podając pracownikowi określony powód rozwiązania stosunku zatrudnienia w tym trybie, z przytoczonych w pisemnym oświadczeniu woli faktów wywodzi skutki prawne. ( por. wyrok SN z dnia 13.03.2018r. I PK 16/17)

Natomiast pracownika obciąża dowód, iż przyczyna ta jest nieprawdziwa albo nie stanowi dostatecznego usprawiedliwienia dla decyzji o zwolnieniu z pracy bądź też wypowiedzenie umowy narusza zasady współżycia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 1977 r. I PRN 17/77, PiZS 1978 nr 5, s. 70).

W ocenie sądu przyczyna wskazana w rozwiązaniu umowy o pracę nie była prawdziwa ani nie upoważniała do zastosowania art. 52 kp. Przyczyną była nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy w dniach od 21 marca do 14 czerwca 2018 roku.

Trzeba wyjaśnić ,że powódka , gdy stawiała się do pracy w siedzibie spółki po zwolnieniu chorobowym nie została do niej faktycznie dopuszczona. Nie otrzymała mimo pytań i próśb dostępu do komputera na którym pracowała. Na fakt ,że o to powódka wnioskowała wskazują bezstronne zeznania świadka S. F.. Świadek ten nie był w konflikcie ,że wspólnikami spółki co dotyczy świadka A. Z. . Świadek Z. wprost przedstawiła swoje negatywne nastawienie do M. G. (1), M. L. przyznała , że mimo ,że zajmuje się kadrami i naliczaniem płac nic nie wie o zmienionym zakresie obowiązków powódki. Przyznała także ,że M. G. (1) chciał rozwiązać umowę z jej biurem księgowym. Powyższe może wpływać na nastawienie świadka do wspólnika pozwanej. Z zeznań świadka F. wynika ,że powódka przez dyrektora Z. i wspólnika S. była informowana ,że hasła nie zostały zmienione. Osoby te przesłuchane przed sądem przyznały ,że hasła zostały jednak zmienione. Inne natomiast podały motywy wpływa na ocenę ich wiarygodności.. Świadek Z. argumentowała ,.że powódka po chorobie musiała się wdrożyć a świadek S. ,że było tak z powodu braku zaufania do powódki. Błędy w systemie Subiekt nie były jednak podnoszone w pytaniach do świadka L. , która wykonuje dla spółki czynności księgowe. Argument świadka Z. co do potrzeby wdrożenia był natomiast zaskakujący skoro świadek kwestionowała prawdziwość choroby powódki. Nota bene nie było wniosków do organu rentowego o kontrolę zwolnień lekarskich powódki.

Wszyscy świadkowie podawali narastający konflikt między stronami oraz wskazywano na jego eskalacje w dniu 17.01. Do oceny lekarza należy czy powyższe nie może i nie spowodowało rozstroju zdrowia powódki.

Świadek Z. oświadczyła ,że przygotowała dla powódki zmieniony zakres obowiązków, lecz na co sąd zwrócił uwagę nie wiedziała o tym nie tylko powódka ale także świadkowie S. i G. co wynika wprost z ich zeznań. Powyższe podważa wiarygodność zeznań przełożonej powódki.

Powódka posłuchała wspólnika G. i dalszą prace wykonywała dla niego poza siedzibą firmy. Pozwana reprezentowana przez kuratora podnosi ,że nie ma to dowodów poza wątpliwymi dla kuratora zeznaniami powódki i świadka M. G..

Sąd miał na uwadze ,że skoro powódka kilkakrotnie doznała przeszkody w wykonywaniu pracy w siedzibie spółki to nie może zostać obciążana odpowiedzialnością dyscyplinarną za takie a nie inne decyzje wspólników. Nawet brak wykonywania pracy , przy gotowości do jej wykonania uprawnia do wynagrodzenia na podstawie art. 81 par. 1 kp.

Sąd w oparciu o treść art. 56 § 1 k.p. i art. 58 k.p. mając na uwadze nieprawidłową reprezentację pozwanego na oświadczeniu woli oraz niezasadną przyczynę rozwiązania umowy zasądził od pozwanej spółki na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 7935 zł stanowiącej równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę wskazaną pozwie.

Odsetki od dochodzonej kwoty zostały zasądzone na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, ustawowe odsetki od odszkodowania przysługującego pracownikowi z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia stają się wymagalne w dniu doręczenia pracodawcy odpisu pozwu zawierającego żądanie zapłaty tego odszkodowania, ale o ile pracownik zgłosi wraz z roszczeniem o odszkodowanie roszczenie o odsetki (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2003 r., III PZP 3/03).

Zgodnie z art. 171 § 1 kp w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Zasady ustalania ekwiwalentu za urlop zostały opisane w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop, Dz. U. Nr 2 poz. 14 ze zm. - powoływanego dalej jako „rozporządzenie”).

Wysokość ekwiwalentu nie była sporna między stronami . Sporna była możliwość jego potrącenia.

Stosownie do art. 87 § 1 k.p, z wynagrodzenia za pracę - po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wpłat dokonywanych do pracowniczego planu kapitałowego, w rozumieniu ustawy z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (Dz. U. poz. 2215), jeżeli pracownik nie zrezygnował z ich dokonywania - podlegają potrąceniu tylko następujące należności:

1) sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych;

2) sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne;

3) zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi;

4) kary pieniężne przewidziane w art. 108 k.p.

Odpowiednio do art. 87 § 7 k.p. z wynagrodzenia za pracę odlicza się, w pełnej wysokości, kwoty wypłacone w poprzednim terminie płatności za okres nieobecności w pracy, za który pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia.

W myśl art. 91 § 1 k.p., należności inne niż wymienione w art. 87 § 1 i 7 k.p. mogą być potrącane z wynagrodzenia pracownika tylko za jego zgodą wyrażoną na piśmie. W przypadkach określonych w art. 91 § 1 k.p. wolna od potrąceń jest kwota wynagrodzenia za pracę w wysokości:

1) określonej w art. 87 ¹ § 1 pkt 1 - przy potrącaniu należności na rzecz pracodawcy;

2) 80% kwoty określonej w art. 87 ¹ § 1 pkt 1 - przy potrącaniu innych należności niż określone w pkt 1.

Kwota określona w art. 87 ¹ § 1 pkt 1 to kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, przysługującego pracownikom zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy, po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wpłat dokonywanych do pracowniczego planu kapitałowego, jeżeli pracownik nie zrezygnował z ich dokonywania - przy potrącaniu sum egzekwowanych na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne.

Możliwości dotyczące potrącenia nie zostały spełnione.

Sąd umorzył postępowanie na podstawie art. 355 par. 1 kpc o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Zgodnie z art. 57. § 1 kp Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Jest to roszczenie związane z przywróceniem do pracy, lecz odrębne . Jest możliwość zmiany roszczenia o przywrócenie do pracy na odszkodowanie lecz alternatywność dotyczy tylko tych dwóch roszczeń przywrócenia do pracy i odszkodowania. Wynika to z art. 56. § 1 kp- Pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie

Oświadczenie powódki ,że zmienia roszczenie o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie na odszkodowanie było faktycznie cofnięciem pozwu w zakresie roszczenia o zapłatę wynagrodzenia. Pozwany miał zająć stanowisko na piśmie w zakresie pisma powódki z dnia 9.01.2018r.( k.103, k.115) . Sąd ustalił ,że pozwany się nie sprzeciwiał się i nie kwestionował możliwości sformułowanej w ten sposób zmiany roszczenia. Wnosił natomiast o oddalenie powództwa już zmienionego.

Rygor natychmiastowej wykonalności, co do kwoty 2645 zł, został nadany na podstawie art. 477 (2) § 1 k.p.c.

Sąd ocenił ,że koszty kuratora winny być rozliczone co do obu pierwotnie zgłoszonych roszczeń. Sąd także miał na uwadze zasadę wynikającą z par. 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych- w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat bierze się pod uwagę wartość zmienioną poczynając od następnej instancji

Sąd orzekał o kosztach kuratora w oparciu o art. 98 § 1 kpc i mając na uwadze przepisy oraz par. 1 pkt.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określania wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej oraz par. 9 pkt. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sąd orzekał o kosztach pełnomocnika powódki w oparciu o art. 98 § 1 kpc i mając na uwadze przepisy par. 9 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z uchwały SN z dnia 24.02.2011r. określonej jako zasada prawna a także z jej uzasadnienia wynika aby nie różnicować stawek bez względu na to czy roszczenie to odszkodowanie czy też przywrócenie do pracy.

Nadto stosownie do treści art. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd obciążył pozwanego kosztami opłaty sądowej ,której powódka nie miała obowiązku uiścić. Jest to 5 % wartości zasądzonych kwot.