Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

ZARZĄDZENIE

Dnia 8 lipca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Andrzej Kurzych

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2025 roku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. A. (1)

przeciwko (...)w T.

o sprostowanie świadectwa pracy

zarządza:

zwrot pozwu.

sędzia Andrzej Kurzych

IV P 207/25

Skrócone powody rozstrzygnięcia (art. 357 § 5 k.p.c. w zw. z art. 362 k.p.c.)

Pozew podlegał zwrotowi, albowiem powód nie uzupełnił jego braków formalnych. Pismem z 28 maja 2025 r. powód został wezwany do wskazania w terminie 7 dni numeru PESEL oraz określenia w jaki sposób ma zastać sprostowane świadectwo pracy pod rygorem zwrotu pozwu. Skierowana do powoda przesyłka została zwrócona po awizowaniu. Termin na uzupełnienie braków upłynął bezskutecznie z dniem 4 lipca 2025 r.

W tym stanie rzeczy pozew podlegał zwrotowi, o czym zarządzono na podstawie art. 130 § 1 k.p.c.

sędzia Andrzej Kurzych

IV P 207/25

UZASADNIENIE

Powód B. A. (2) w skierowanym przeciwko pozwanemu (...)w T. pozwie z 24 kwietnia 2025 r. wniósł o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zmieszczenie informacji o okresach wykonywania pracy w „szkodliwych warunkach”.

Zarządzeniem z 28 maja 2025 r. powód został zobowiązany do uzupełnienia braków formalnych pozwu poprzez wskazanie swego numeru PESEL oraz podanie treści zapisu jaki powinien się znaleźć w świadectwie pracy, tj. jakiego rodzaju pracę w szczególnych warunkach wykonywał i w jakim okresie.

Skierowana do powoda przesyłka została zwrócona po awizowaniu. Skutek doręczenia wystąpił z dniem 28 czerwca 2025 r. (k. 8 akt).

Zarządzeniem z dnia 8 lipca 2025 r. pozew został zwrócony z uwagi na nieuzupełnienie w terminie braków formalnych pozwu (k. 9 akt).

Należało zważyć, co następuje:

Złożony przez powoda pozew był dotknięty brakami formalnymi. Powód nie podał w pozwie swego numeru PESEL. Nie określił również żądania. Wskazał jedynie, że wnosi o zamieszczenie informacji o pracy w „warunkach szkodliwych”.

W myśl art. 126 § 2 pkt 2 k.p.c. gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie przedmiotu sporu oraz numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) lub numer identyfikacji podatkowej (NIP) powoda będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania lub posiada go nie mając takiego obowiązku. Powód nie wskazał w pozwie numeru PESEL. Nie występował on też w dołączonych do pozwu dokumentach, jak również w dokumentach zalegających w aktach (...) (zostały one dołączone do akt niniejszej sprawy).

Zgodnie natomiast z art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c. pozew powinien czynić zadość warunkom pisma procesowego, a nadto zawierać dokładnie określone żądanie. Zastosowany przez powoda sposób określenia żądania nie odpowiada tym warunkom. Z pozwu nie wynika w jakiego rodzaju „warunkach szkodliwych” powód miał pracować i w jakich okresach. Nie wiadomo w związku z tym jaka ma być oczekiwana przez powoda treść świadectwa pracy.

Zasadą jest, że pracownika wnoszącego pismo wszczynające postępowanie w sprawach z zakresu pracy wzywa się do usunięcia jego braków, tylko gdy braki te uniemożliwiają przeprowadzenie posiedzenia przygotowawczego z udziałem strony wnoszącej pismo (art. 467 § 3 ¹ k.p.c.). Podstawą wezwania do usunięcia braków formalnych pozwu jest art. 130 § 1 i 2 k.p.c., który stanowi, że jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych lub jeżeli od pisma nie uiszczono należnej opłaty, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma, do poprawienia, uzupełnienia lub opłacenia go w terminie tygodniowym. Mylne oznaczenie pisma procesowego lub inne oczywiste niedokładności nie stanowią przeszkody do nadania pismu biegu i rozpoznania go w trybie właściwym. Po bezskutecznym upływie terminu przewodniczący zwraca pismo stronie. Pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu.

Brak formalny pozwu w postaci numeru PESEL nie nadawał się do uzupełnienia na posiedzeniu przygotowawczym, a zatem ich sanacja nastąpiła na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. Na posiedzeniu tym mógł być natomiast usunięty brak odnoszący się do określenia żądania. Podstawą zwrotu pozwu był zatem pierwszy z wymienionych braków.

W literaturze nie ma zgodności poglądów, które braki podlegają sanacji na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. Prezentowane są stanowiska zawężające zastosowanie rygoru zwrotu pozwu do sytuacji zupełnie sporadycznych, tj. braku podpisu na pozwie i niezłożenia pełnomocnictwa (zob. np. zob. P. Prusinowski [w:] Postępowanie w sprawach z zakresu prawa pracy, red. K.W. Baran, Warszawa 2021, s. 209-210), a także poglądy, według których rygor ten winien być stosowany w szerszym zakresie, np. w przypadku nieoznaczenia w ogóle strony pozwanej, niewskazania w ogóle żądania, niepodpisania pozwu, niedołączenia odpisu pozwu (E. Stefańska [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz aktualizowany. Tom I. Art. 1-477 ¹⁶ , red. M. Manowska, LEX/el. 2022, art. 467, t. 7). Sąd Najwyższy w postanowieniu z 23.11.2011 r., III UZ 27/11, LEX nr 1129133) wskazał, że chodzi tu o braki mające istotne znaczenie dla dalszego toku sprawy, np. brak odpisu odwołania, brak żądania, brak oznaczenia strony pozwanej, brak podpisu na odwołaniu, brak pełnomocnictwa.

Wychodząc z założenia, że w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy wezwanie do usunięcia braków na podstawie art. 130 k.p.c. winno być wyjątkiem, zastosowanie tego przepisu należy ograniczyć do wymagań pozwu dotyczących identyfikacji powoda oraz tych braków, których usunięcie w formie ustnych oświadczeń na posiedzeniu przygotowawczym nie jest możliwe. Procedurze tej podlegają zatem następujące braki:



brak podpisu na pozwie (art. 126 § 1 pkt 6 k.p.c.),



nieoznaczenie przez powoda swego numeru PESEL (art. 126 § 2 pkt 2 k.p.c.),



brak odpisu pozwu (art. 128 § 1 k.p.c.),



brak pełnomocnictwa (art. 126 § 3 k.p.c. w zw. z art. 89 § 1 k.p.c.).

Powód nie uzupełnił w wyznaczonym terminie braków formalnych pozwu, co zapewne było spowodowane awizowaniem skierowanej do niego przesyłki. Zasady doręczenia per aviso reguluje art. 139 § 1 k.p.c. Przepis ten stanowi, że w razie niemożności doręczenia w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających, pismo przesłane za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, a doręczane w inny sposób - w urzędzie właściwej gminy. Zawiadomienie o złożeniu pisma umieszcza się w drzwiach mieszkania lub biura adresata lub oddawczej skrzynce pocztowej, ze wskazaniem, gdzie i kiedy pismo złożono, oraz z pouczeniem, że należy je odebrać w terminie siedmiu dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, czynność zawiadomienia należy powtórzyć.

Zastępcze formy doręczenia oparte są na założeniu, że pismo zostało adresatowi doręczone. Przyjmuje się, że założenie to można podważyć przez wykazanie, iż adresat z przyczyn od niego niezależnych nie mógł odebrać przesyłki i dowiedzieć się o treści pisma. Nie wystarcza jednak samo zaprzeczenie adresata, lecz konieczne jest uprawdopodobnienie niepowzięcia wiadomości o piśmie z przyczyn od niego niezależnych (zob. choćby postanowienia Sądu Najwyższego z 14 czerwca 2019 r., III CZ 13/19; z 7 września 2017 r., III UK 198/16; z 6 grudnia 2018 r., II UZ 28/18).

Z doręczenia przez awizo pocztowe ( art. 139 § 1 k.p.c.) wynika domniemanie prawidłowego doręczenia pisma, jednak nie jest ono niepodważalne, gdyż adresat może obalić to domniemanie wykazując przykładowo, iż adres doręczenia był nieprawidłowy. Również po stronie Sądu mogą rodzić się wątpliwości co do prawidłowego doręczenia, gdy doręczyciel nie poprzestaje na samym awizowaniu a podaje informacje dotyczące adresata, na przykład, że adresat nie przebywa pod wskazanym adresem. Takie sytuacje w tradycyjnym doręczeniu poprzez awizowanie nie są wówczas pomijane przez sądy w ocenie prawidłowości doręczenia (zob. postanowienie SN z 26.04.2022 r., III UZ 2/22, LEX nr 3431682).

Powód twierdził jedynie, że nie doszło do niego żadne pismo. Zaznaczył, że jest to dziwna sytuacja, gdyż posiada identyfikator i może odbierać listy polecone. Twierdzenia te nie podważały prawidłowości doręczenia zastępczego. Na skierowanej do powoda przesyłce znajdował się prawidłowy adres powoda. Zawierała ona też wszystkie wymagane przez prawo adnotacje doręczyciela. Nic nie wskazuje na to, że w procesie jej doręczenia doszło do nieprawidłowości, a więc twierdzenia powoda należy uznać za gołosłowne. Wezwanie do uzupełnienia braków formalnych pozwu, mimo awizowania przesyłki, zostało więc powodowi prawidłowo doręczone w dniu 27 czerwca 2025 r., a termin na uzupełnienie braków formalnych pozwu upłynął bezskutecznie w dniu 4 lipca 2025 r.

W tym stanie rzeczy, zarządzono zwrot pozwu na podstawie art. 130 § 1 k.p.c.

sędzia Andrzej Kurzych