Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w T. I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy P. K.
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy K. K.

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2025 r. w T.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Szpitala Miejskiego im. (...) w T.

przeciwko K. W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej K. W. na rzecz powoda (...) Szpitala Miejskiego im. (...) w T. kwotę 33 530,00 zł (trzydzieści trzy tysiące pięćset trzydzieści złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

III. przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w T.na rzecz na rzecz adwokata J. J. - kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej K. W. kwotę 1771,20 zł (tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia;

IV. nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w T. kwotę 3 448,20 zł (trzy tysiące czterysta czterdzieści osiem złotych dwadzieścia groszy) tytułem kosztów sądowych, których powód nie miał obowiązku uiścić.

UZASADNIENIE

Powód (...) Szpital Miejski im. (...) w T. wniósł w dniu 19 grudnia 2022 roku do Sądu Rejonowego w T. pozew przeciwko pozwanej K. W. o zapłatę kwoty 33 530 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia zapłaty. Powód zażądał także zasądzenia od pozwanej kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powód udzielił pozwanej w okresie od 29 grudnia 2016 roku do 5 stycznia 2017 roku świadczeń opieki zdrowotnej. Pozwana nie przedłożyła powodowi dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. W związku z tym powód obciążył pozwaną kosztami udzielonych jej świadczeń opieki zdrowotnej i wystawił fakturę VAT nr (...). Termin zapłaty wynosił 30 dni od dnia wystawienia faktury i upłynął z dniem 22 lutym 2017 roku. Pomimo wezwania pozwana nie uregulowała należności. Powód wniósł także o zwolnienie od kosztów sądowych w związku z bardzo trudną sytuacją finansową (k. 4-5).

Postanowieniem z dnia 8 maja 2023 roku starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w T. w sprawie o sygn. akt (...) zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości (k. 28).

Również w dniu 8 maja 2023 roku starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w T. wydał w sprawie o sygn. akt (...) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu (k. 29).

W związku z tym, że pozwana nie odebrała korespondencji sądowej pod adresem wskazanym w pozwie powód został zobowiązany do doręczenia jej korespondencji za pośrednictwem komornika i złożenia do akt potwierdzenia doręczenia korespondencji pozwanej za pośrednictwem komornika albo zwrotu korespondencji i wskazania aktualnego adresu pozwanej lub dowodu, że pozwana przebywa pod adresem wskazanym w pozwie (k. 38).

W dniu 27 listopada 2023 roku starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w T. wydał w sprawie o sygn. akt (...) wydał postanowienie o zawieszeniu postępowania w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. w zw. z art. 139 ^{( 1)} § 2 k.p.c. (k. 41).

Powód w piśmie procesowym z dnia 26 lutego 2024 r. podał, że komornik nie doręczył pozwanej korespondencji pod wskazanym w pozwie adresem. Powód wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania i ustanowienie dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej kuratora. Powód uzasadniając swoje wnioski wskazał, że komornik ustalił, że pozwana nie zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie i prawdopodobnie przebywa za granicą. Powód wskazał też, że komornik przeprowadził dochodzenie w zakresie ustalenia aktualnego adresu zamieszkania pozwanej i ustalił, że w dostępnych dla komornika rejestrach pozwana nie jest wyszukiwana albo widnieje pod adresem wskazanym w pozwie, gdzie jest zameldowana od 1982 roku i brak jest informacji o nowym zameldowaniu lub o wymeldowaniu (k. 44).

Zarządzeniem z dnia 29 lipca 2024 roku starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w T. w sprawie (...) ustanowił na podstawie art. 144 k.p.c. dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej K. W. kuratora w osobie adwokata J. J. (k. 55). Postanowieniem z dnia 31 lipca 2024 roku starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w T. w sprawie o sygn. akt (...) podjął zawieszone postępowanie (k. 56).

Od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 maja 2023 roku w ustawowym terminie sprzeciw wniósł kurator pozwanej zaskarżając go w całości i domagając się jego uchylenia. Kurator pozwanej wniósł o zobowiązanie powoda do pisemnego przedstawienia jakie czynności podjął z własnej inicjatywy w celu sprawdzenia w systemach czy pozwana K. W. jest ubezpieczona. Kurator pozwanej zaznaczył, że wniosek ten jest zasadny, ponieważ powód wskazał w uzasadnieniu pozwu, że pozwana nie przedłożyła powodowi dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej (k. 71).

W piśmie przygotowawczym z dnia 10 grudnia 2024 roku powód oświadczył, że zarzuty kuratora pozwanej są chybione i nie zasługują na uwzględnienie. Powód zaznaczył, że do pozwu dołączył dokument polecenia wystawienia faktury z dnia 18 stycznia 2017 roku. Z treści tego dokumentu wynika, że podstawą jego wystawienia był brak potwierdzenia prawa pozwanej do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie PESEL w systemie (...), brak dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej oraz brak oświadczenia pacjenta o przysługującym mu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej. W związku z tym, twierdził powód, jego personel zweryfikował prawo pozwanej do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Powód zaznaczył też, że pozwana miała obowiązek przedstawić dokument potwierdzający prawo do udzielonych świadczeń w terminie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej. Powód wskazał też, że ostateczny termin do wykazania prawa do świadczeń opieki zdrowotnej lub złożenia stosownego oświadczenia w tym przedmiocie wynosi rok i 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej. Powód podał, że pozwana nie wykazała w terminie przewidzianym ustawą prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, w związku z czym zachodziły podstawy do obciążenia jej kosztami udzielonych świadczeń (k. 94-95).

Sąd w toku postępowania zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., Narodowego Funduszu Zdrowia – (...) w B. Delegatury w T. oraz do Urzędu Skarbowego we W. o informację o aktualnym adresie zamieszkania bądź korespondencji pozwanej. Wszystkie wspomniane podmioty udzielając sądowi odpowiedzi wskazały adres pozwanej tożsamy z adresem wskazanym w pozwie (k. 84, 92, 100). Na rozprawie w dniu 10 lutego 2025 r. kurator pozwanej oświadczył, że nie udało mu się nawiązać kontaktu z pozwaną. Wniósł także o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów sprawowania funkcji kuratora.

Do zamknięcia rozprawy miejsce pobytu pozwanej pozostało nieznane, a stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy w T. ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Szpital Miejski im. (...) w T. świadczy działalność na rzecz ochrony oraz poprawy stanu zdrowia ludności poprzez organizowanie i prowadzenie działalności leczniczej, profilaktycznej i rehabilitacyjnej jako samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej.

Bezsporne, a nadto dowód: wydruk z KRS powoda – k. 8-10.

W dniach od 29 grudnia 2016 roku do 5 stycznia 2017 roku powód (...) Szpital Miejski im. (...) w T. udzielił pozwanej K. W. świadczeń zdrowotnych o wartości 33 530 zł. Pozwaną poddano procedurze hematologicznej. W ramach procedury pozwanej udzielono świadczeń w postaci m.in. plazmaferezy leczniczej, przetoczenia napromieniowanego i filtrowanego (...), przetoczenia koncentratu krwinek czerwonych i przetoczenia osocza. Nie potwierdzono jednak prawa pacjentki do świadczeń opieki zdrowotnej. Brak było potwierdzenia prawa do świadczenia opieki zdrowotnej na podstawie PESEL w systemie Elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców, dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, a także oświadczenia pacjentki o przysługującym jej prawie do świadczeń opieki zdrowotnej. W związku z brakiem potwierdzenia prawa pozwanej do świadczeń opieki zdrowotnej, w dniu 18 stycznia 2017 roku powód wystawił polecenie wystawienia faktury obciążającej kosztami tych świadczeń pozwaną. W dniu 23 stycznia 2017 roku została wystawiona przez powoda faktura nr (...) na kwotę 33 530 zł. W fakturze jako zobowiązana do zapłaty wskazana została pozwana. Termin do zapłaty wynosił 30 dni od daty wystawienia faktury, a zatem upływał z dniem 22 lutego 2017 roku. Wartość świadczeń wskazana na fakturze została obliczona jako iloczyn ceny jednostkowej świadczenia w kwocie 70 zł i liczby 479. Liczba 479 stanowiła sumę wartości punktowych wykonanych badań opisanych według kodów w poleceniu wystawienia faktury (w rubryce „dane dotyczące udzielonych świadczeń zdrowotnych”). Pozwana nie przedstawiła dokumentów potwierdzających jej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. Pozwana nie podpisała oświadczenia o zobowiązaniu pokrycia kosztów hospitalizacji. Okazała personelowi szpitala na telefonie komórkowym zdjęcie aktualnej karty (...) i zobowiązała się do przesłania jej faxem lub drogą e-mailową. Nie zrobiła tego jednak, co więcej, podała również do kontaktu nieistniejący numer telefonu. Faktura wysłana na adres podany przez pozwaną nie została przez nią podjęta. Przesyłka zawierająca fakturę została zwrócona do nadawcy (powoda) w dniu 14 lutego 2017 roku.

dowód: faktura nr (...) z dnia 23 stycznia 2017 roku - k. 20, polecenie wystawienia faktury z dnia 18 stycznia 2017 roku k. 21, potwierdzenie odbioru wraz z kserokopią koperty – k. 22.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2022 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty. Pozwana nie odebrała wezwania do zapłaty podobnie jak i faktury. Przesyłka zawierająca wezwanie do zapłaty została zwrócona nadawcy (powodowi) w dniu 2 czerwca 2022 roku. Pozwana nie uiściła należnej kwoty.

dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 27 kwietnia 2022 roku wraz z potwierdzeniem odbioru i kserokopią koperty – k. 23.

Sąd zważył co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był bezsporny, kurator pozwanej w istocie rzeczy nie zakwestionował twierdzeń powoda sformułowanych w pozwie ograniczając się jedynie do zażądania zobowiązania powoda do pisemnego przedstawienia jakie czynności podjął w celu sprawdzenia w systemach czy pozwana jest ubezpieczona. Powód wskazał natomiast, że wystawił dokument polecenia wystawienia faktury z dnia 18 stycznia 2017 roku dlatego, że nie potwierdził prawa pozwanej do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie PESEL w systemie Elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców ( (...)). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że w chwili udzielania świadczenia zdrowotnego pozwana była ubezpieczona bądź że przysługiwało jej inne uprawnienie do uzyskania świadczenia opieki zdrowotnej, którego udzielił powód w dniach od 29 grudnia 2016 roku do 5 stycznia 2017 roku.

Ustalenia faktyczne sąd oparł także na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej, wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Podstawą prawną roszczenia powoda były przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z dnia 27 sierpnia 2004 r. (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 146 ze zm., dalej: u.ś.z.). Podkreślić należy, iż pozwana była hospitalizowana przez okres 8 dni, poddana była procedurom leczniczym, w tym plazmaferezie leczniczej, przetoczeniu napromieniowanego i filtrowanego (...), przetoczeniu koncentratu krwinek czerwonych oraz przetoczeniu osocza. Wartość usług świadczonych przez powoda na rzecz pozwanej w okresie jej pobytu na oddziale szpitalnym wskazana na fakturze z dnia 23 stycznia 2017 roku została ustalona jako ryczałt wynikający z rodzaju i ilości świadczeń, jakie zostały udzielone pozwanej. Ani fakt udzielenia tych świadczeń, ani ich wartość nie były przedmiotem sporu pomiędzy stronami.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 u.ś.z., świadczeniobiorca ubiegający się o udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej jest obowiązany przedstawić:

1) kartę ubezpieczenia zdrowotnego - w przypadku ubezpieczonego oraz osób, do których stosuje się art. 67 ust. 4-7;

2) dokument, o którym mowa w art. 54 ust. 1 - w przypadku świadczeniobiorcy innego niż ubezpieczony.

Zgodnie z art. 50 ust. 2 u.ś.z. (w brzmieniu obowiązującym w dacie udzielania pozwanej świadczeń zdrowotnych), przedstawienie przez świadczeniobiorcę dokumentów, o których mowa w ust. 1, nie jest wymagane, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1) świadczeniobiorca potwierdzi swoją tożsamość poprzez okazanie dowodu osobistego, paszportu, prawa jazdy albo legitymacji szkolnej; legitymacja szkolna może być okazana jedynie przez osobę, która nie ukończyła 18. roku życia;

2) świadczeniodawca lub niebędąca świadczeniodawcą osoba uprawniona w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o refundacji uzyska potwierdzenie prawa do świadczeń opieki zdrowotnej osoby ubiegającej się o udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej w sposób określony w ust. 3.

Zgodnie z art. 50 ust. 3 u.ś.z., prawo do świadczeń opieki zdrowotnej może zostać potwierdzone na podstawie dokumentu elektronicznego, o którym mowa w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, sporządzonego, na podstawie numeru PESEL, przez Fundusz dla świadczeniodawcy lub niebędącej świadczeniodawcą osoby uprawnionej w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o refundacji i przesłanego za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r. poz. 344) z zapewnieniem integralności i poufności zawartych w nim danych oraz uwierzytelnieniem stron uprawnionych do przetwarzania tych danych.

Powód nie uzyskał potwierdzenia posiadania przez pozwaną prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, pozwana także nie przedstawiła dokumentu, z którego takie uprawnienie by wynikało.

Zgodnie z art. 50 ust. 11 u.ś.z., w stanach nagłych lub w przypadku, gdy ze względu na stan zdrowia nie jest możliwe złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, świadczenie opieki zdrowotnej zostaje udzielone pomimo braku potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej w sposób wskazany w ust. 1, 3 lub 6. W takim przypadku osoba, której udzielono świadczenia opieki zdrowotnej, jest obowiązana do przedstawienia dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej albo złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia udzielania świadczenia opieki zdrowotnej, a jeżeli świadczenie to jest udzielane w oddziale szpitalnym, w terminie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczenia opieki zdrowotnej - pod rygorem obciążenia tej osoby kosztami udzielonych jej świadczeń. Zgodnie z art. 50 ust. 12 u.ś.z., późniejsze niż przewidziane terminami określonymi w ust. 11, jednak w okresie nie dłuższym niż 1 rok, licząc od dnia upływu tych terminów, przedstawienie dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej albo złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, nie może stanowić podstawy odmowy przez świadczeniodawcę zwolnienia świadczeniobiorcy z obowiązku poniesienia kosztów udzielonego świadczenia opieki zdrowotnej albo zwrotu tych kosztów.

Tym samym ostateczny termin do wykazania prawa do świadczeń opieki zdrowotnej lub złożenia stosownego oświadczenia w tym przedmiocie wynosi rok i 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.

Potwierdzenie prawa do świadczeń, w przypadku osób, które nie figurują w systemie (...), może nastąpić albo przez przedstawienie przez świadczeniobiorcę dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń albo przez złożenie oświadczenia o przysługiwaniu prawa do świadczeń opieki zdrowotnej.

W przypadku, gdy świadczenie opieki zdrowotnej zostanie udzielone w oddziale szpitalnym, w stanie nagłym, pomimo braku uprzedniego potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej osoba, której udzielono świadczenia opieki zdrowotnej, jest obowiązana do przedstawienia dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej albo złożenia oświadczenia o przysługującym jej prawie do świadczeń w terminie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.

W przypadku niewywiązania się przez świadczeniobiorcę z tego obowiązku w tygodniowym terminie, zostanie on obciążony kosztami udzielonych mu świadczeń, bez względu na to czy faktycznie przysługuje mu prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Pozwana w toku postępowania nie udowodniła, iż poinformowała i wykazała powodowi w odpowiednim terminie, że podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu bądź że dysponuje prawem do świadczeń opieki zdrowotnej wynikającym z innego niż ubezpieczenie tytułu. Powód wskazał, iż świadczenie opieki zdrowotnej w postaci procedury hematologicznej zostało udzielone pozwanej w stanie nagłym, pomimo braku potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej. Okoliczność ta była bezsporna, poza tym pozwana była hospitalizowana przez okres 8 dni, co również wskazuje, że świadczenie opieki zdrowotnej było pozwanej udzielone w okolicznościach, o których mowa w art. 50 ust. 11 u.ś.z. Należy zauważyć, że pozwana nie przedstawiła aktualnej karty (...), której zdjęcie w telefonie komórkowym okazała personelowi szpitala, choć do tego się zobowiązała. W dodatku podała do kontaktu nieistniejący numer telefonu. Nie wydaje się prawdopodobne, by czyniła to, gdyby dysponowała prawem do świadczeń opieki zdrowotnej. Poza tym ciężar dowodu w powyższym zakresie obciążał pozwaną (art. 6 k.c.).

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z procedurą cywilną nie do Sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne.

Powodowy szpital wykazał czynności jakie podjął w celu ustalenia czy pozwana posiadała prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. Na podstawie braku potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej pozwanej na podstawie PESEL w systemie Elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców, braku dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej i braku oświadczenia pacjenta o przysługującym mu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej, ustalił brak potwierdzenia prawa pozwanej do udzielonych jej świadczeń. Pozwana zaś w zakreślonych w art. 50 ust. 11 i 12 u.ś.z. terminach nie wykonała zobowiązania wynikającego z tych przepisów.

Wobec powyższego powodowi przysługiwało prawo obciążenia pozwanej kosztami wykonanych na jej rzecz świadczeń. Podkreślić należy ponownie, iż pozwana była hospitalizowana przez okres 8 dni, poddana była procedurom leczniczym, w tym plazmaferezie leczniczej, przetoczeniu napromieniowanego i filtrowanego (...), przetoczeniu koncentratu krwinek czerwonych oraz przetoczeniu osocza. Łączna wartość wykonanych świadczeń opieki zdrowotnej wynosiła 33 530 zł, co wynika jednoznacznie z faktury nr (...) z 23 stycznia 2017 roku. Pozwana nie kwestionowała zakresu udzielonych przez powoda świadczeń oraz ich wartości. Sąd nie miał wątpliwości co do zakresu świadczeń udzielonych pozwanej oraz ich kosztu.

Wobec braku uprawnienia pozwanej K. W. do świadczeń opieki zdrowotnej, powód nie mógł zwrócić się do Narodowego Funduszu Zdrowia o refundację udzielonych pozwanej świadczeń (art. 42c u.ś.z.).

Pozwana wprawdzie nie odebrała wysłanej do niej faktury, lecz została ona jej wysłana na adres wskazany w pozwie będący zarazem adresem zameldowania pozwanej. Bez wątpienia został on powodowi podany przez samą pozwaną w związku z udzielaniem jej świadczeń zdrowotnych. W innym wypadku powód nie dysponowałby tym adresem pozwanej. W tej sytuacji brak odbioru przez pozwaną korespondencji zawierającej fakturę z dnia 23 stycznia 2017 roku, jak i korespondencji zawierającej wezwanie do zapłaty z dnia 27 kwietnia 2022 roku nie może być poczytywany za brak doręczenia pozwanej tej korespondencji. Zgodnie z art. 61 § 1 k.c., oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, w której mogła się zapoznać z jego treścią. Z treści przepisu nie wynika zatem wymóg, by adresat oświadczenia woli faktycznie zapoznał się z treścią tego oświadczenia, wystarczające jest zapewnienie mu możliwości zapoznania się. Należało w tej sytuacji przyjąć, że możliwość zapoznania się z pismem zachodzi w momencie, gdy pismo zostanie faktycznie przekazane adresatowi, a w przypadku awizowania – wtedy, gdy adresat ma realną możliwość udania się na pocztę. Jeśli nadawca listu przedstawił dowód nadania przesyłki w urzędzie pocztowym i adresat został zawiadomiony o nadejściu tej przesyłki (w tym także poprzez awizo) oraz miejscu jej odbioru, to przyjąć należy, że miał on możliwość zapoznania się z jej treścią. Jeżeli takiej przesyłki adresat z własnej woli nie odbiera z urzędu pocztowego, należy uznać, że miał możliwość zapoznania się z jej treścią i z możliwości takiej z własnej woli nie skorzystał. Tym samym doręczenie pozwanej listu zawierającego fakturę z dnia 23 stycznia 2017 roku nastąpiło najpóźniej w dniu dokonania zwrotu niepodjętej przesyłki, tj. w dniu 14 lutego 2017 roku, natomiast listu z wezwaniem do zapłaty z dnia 27 kwietnia 2022 roku – 2 czerwca 2022 roku.

Mając powyższe na względzie powód zasadnie domaga się zwrotu kosztów udzielonych świadczeń od pozwanej. Jako, że wysokość tych kosztów była pomiędzy stronami bezsporna, sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanej K. W. na rzecz powoda (...) Szpitala Miejskiego im. (...) w T. kwotę 33 530,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 lutego 2017 roku do dnia zapłaty. Odsetki za opóźnienie zostały zasądzone zgodnie z żądaniem powoda i zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. 23 lutego 2017 roku, od którego zasądzone zostały od pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie to 31 dzień od dnia wystawienia faktury nr (...) z dnia 23 stycznia 2017 roku. Termin do zapłacenia kwoty 33 530 zł wynikającej z tej faktury upływał natomiast z 30 dniem od dnia jej wystawienia. Termin ten przypadał na dzień 22 lutego 2017 roku, a zatem powód mógł dochodzić odsetek za opóźnienie od kolejnego dnia, czyli od dnia 23 lutego 2017 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, tj. na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Jako, że powód wygrał proces w całości, przysługuje mu pełna refundacja poniesionych kosztów procesu. W przedmiotowej sprawie na koszty procesu strony powodowej złożyły się koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935) w kwocie 3 600 złotych. Tę właśnie kwotę Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanej. Kwota stanowiąca koszty procesu została zasądzona wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z treścią brzmieniem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Powód poniósł wprawdzie także koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, lecz w obliczu zwolnienia go od kosztów sądowych nie był do tego zobowiązany (por. załącznik do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2111) część 1 ust. IV pkt 2 lit. b). W związku z tym nie był to koszt niezbędny do celowego dochodzenia praw i celowej obrony i nie podlegał zwrotowi od pozwanej na rzecz powoda.

W punkcie III wyroku Sąd przyznał kuratorowi dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej - adwokatowi J. J. wynagrodzenie w wysokości 1 771,20 zł stanowiącą sumę wynagrodzenia powiększonego o podatek od towarów i usług. Wysokość wynagrodzenia kuratora Sąd ustalił stosownie do § 1 ust. 1 i ust. 3 pkt 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 536, dalej: Rozporządzenie).

Zgodnie z § 1 ust. 1 Rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej "kuratorem", ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ⁵ ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Z kolei zgodnie z § 1 ust. 3 tego Rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w kwocie wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej wskazanych stawek minimalnych, jeżeli uzasadnia to:

1) nakład pracy kuratora, w szczególności czas poświęcony na przygotowanie się do działania w postępowaniu, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie;

2) wartość przedmiotu sporu;

3) stopień zawiłości sprawy.

W ocenie sądu żadna z wymienionych w § 1 ust. 3 okoliczności uzasadniających ustalenie w kwocie wyższej aniżeli wskazana w § 1 ust. 1 Rozporządzenia nie zachodzi. Sprawa nie była zawiła, wartość przedmiotu sporu nie uzasadniała sama przez się podwyższenie wynagrodzenia, podobnie jak nakład pracy kuratora. Kurator podjął standardowe czynności w sprawie - wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty i stawił się na jedną rozprawę. Nie są to czynności uzasadniające podwyższenie przyznanego wynagrodzenia w myśl § 1 ust. 3 Rozporządzenia.

Ustanowiony w sprawie dla pozwanej nieznanej z miejsca pobytu kurator jest adwokatem. Sąd uznał za zasadne przyznanie kuratorowi wynagrodzenia w wysokości 40% stawki minimalnej ustalonej na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964), tj. 3 600 złotych. 40% tej kwoty wynosi 1 440 złotych. Mając na uwadze treść uchwały Sądu Najwyższego z 5 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 68/20 (LEX nr 3251984) sąd podwyższył wynagrodzenie kuratora o należną kwotę podatku od towarów i usług w wysokości 331,20 złotych. Łącznie dało to kwotę 1 771,20 złotych i taka suma została przyznana kuratorowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w T., z uwagi na to, że powód został w przedmiotowym postępowaniu od kosztów sądowych w całości i nie została pobrana zaliczka na poczet kosztów ustanowienia dla pozwanej kuratora.

Z uwagi na fakt, że powód został zwolniony od kosztów sądowych w całości na podstawie postanowienia referendarza sądowego z dnia 8 maja 2023 roku wydanego w sprawie (...), nie był on obowiązany do uiszczenia opłaty sądowej od pozwu ani innych kosztów sądowych w sprawie. Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 959 ze zm., dalej: u.k.s.c.), kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Jako, że pozwana przegrała proces w całości, w punkcie IV wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. sąd nakazał pobrać od niej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w T. kwotę 3 448,20 zł tytułem kosztów sądowych, których powód nie miał obowiązku uiścić. Na te koszty sądowe składa się wydatek na poczet wynagrodzenia reprezentującego w sprawie pozwaną kuratora (art. 5 pkt 3 u.k.s.c.) w kwocie 1 771,20 zł oraz opłata sądowa od pozwu w kwocie 1 677 zł. Wysokość tej opłaty została obliczona na podstawie art. 13 ust. 2 u.k.s.c., zgodnie z którym w sprawach o prawa majątkowe przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia ponad 20 000 złotych pobiera się od pisma opłatę stosunkową wynoszącą 5% tej wartości, nie więcej jednak niż 200 000 złotych. 5% z 33 530 zł wynosi 1 676,50 zł. Z kolei zgodnie z art. 21 u.k.s.c., końcówkę opłaty zaokrągla się w górę do pełnego złotego. W związku z treścią powyżej cytowanych przepisów, należna opłata sądowa od pozwu w przedmiotowej sprawie wynosiła 1 677 złotych. Dlatego też sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w T. kwotę 3 448,20 zł w związku z wynikiem procesu.