Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Maciej Lubiński
Protokolant:	sekr. sąd. Magdalena Zagórska

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2019 roku w Grudziądzu

na rozprawie sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 25.056,83 zł (dwadzieścia pięć tysięcy pięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt trzy grosze) z odsetkami:

-

umownymi naliczanymi w stosunku rocznym od kwoty 23.447,18 zł (dwadzieścia trzy tysiące czterysta czterdzieści siedem złotych osiemnaście groszy) według zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, nie wyższej jednak niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, poczynając od dnia 22 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

-

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.596,89 zł (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy), poczynając od dnia 29 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 335,92 zł (sto pięćdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2834/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2018 roku powód (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej M. M. kwoty 25.056,83 zł wraz z kosztami postępowania i odsetkami:

­

umownymi naliczanymi w stosunku rocznym od kwoty 23.447,18 zł według zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, nie wyższej jednak niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, poczynając od dnia 22 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

­

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.596,89 zł, poczynając od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że umową z dnia 17 grudnia 2014 roku
udzielił pozwanej kredytu. Pozwana nie wywiązała się jednak z obowiązku terminowego dokonywania spłat, w związku z czym umowa kredytu została wypowiedziana, a całość zadłużenia stała się wymagalna.

W dniu 9 października 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym w całości uwzględnił powództwo /k. 9/. W ustawowym terminie pozwana M. M., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty
i wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych /k. 11/.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała wierzytelność dochodzoną przez powoda zarówno co do wysokości, jak i co do zasady i oświadczyła, że zawarła
z powodem szereg umów pożyczkowych, ale nie jest pewna co do zawarcia tej konkretnej umowy. W ocenie pozwanej powód nie wykazał zasadności roszczenia, jego istnienia, kwoty, wymagalności oraz zasadności roszczeń ubocznych.

W piśmie z dnia 8 stycznia 2019 roku /k. 21-22/ powód podtrzymał żądanie pozwu i wskazał, że strony łączyła umowa kredytu o numerze (...) z dnia
17 grudnia 2014 roku. W związku z brakiem zapłaty zaległych rat powód wypowiedział przedmiotową umowę, stawiając całą należność w stan wymagalności, przy czym przed wypowiedzeniem umowy powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu, a później wezwał pozwaną do zapłaty należności pismem z dnia 5 czerwca 2018 roku. Powód wniósł także o dopuszczenie dowodów z:

­

wezwania do zapłaty z dnia 5 marca 2018 roku wraz z dowodem nadania na okoliczność wezwania przed wypowiedzeniem umowy,

­

wypowiedzenia umowy z dnia 6 kwietnia 2018 roku wraz z dowodem doręczenia na okoliczność postawienia całej wierzytelności w stan wymagalności,

­

ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 5 czerwca 2018 roku po wypowiedzeniu umowy na okoliczność podjętej próby polubownego rozwiązania sporu przed wytoczeniem powództwa,

­

zestawienia spłat do umowy kredytu o numerze (...) z dnia 17 grudnia 2014 roku na okoliczność wszystkich wpłat strony pozwanej dokonanych przed wytoczeniem powództwa wraz ze sposobem ich zaksięgowania, pozostawania
w zaległości w stosunku do powoda, przyczyny wypowiedzenia umowy
o numerze (...),

­

rozliczenia umowy kredytu u numerze (...) na okoliczność historii kształtowania się zadłużenia strony pozwanej, naliczenia odsetek umownych
i karnych, zapadalności kolejnych rat.

W piśmie z dnia 29 kwietnia 2019 roku /k. 51-52/ pełnomocnik pozwanej podtrzymał wszelkie twierdzenia oraz wnioski poczynione w sprawie, a następnie zauważył, że powód nie wykazał należycie zasadności swojego roszczenia,
a w szczególności jego wysokości oraz wymagalności. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że powód swoje powództwo opiera na dokumentach prywatnych, którym pozwana zaprzecza, a także iż przedłożone przez powoda dowody nie wykazują zasadności roszczenia. Ponadto pełnomocnik pozwanej stwierdził, że winny ulec oddaleniu wnioski dowodowe w postaci: umowy kredytowej, wezwania do zapłaty z dnia 5 marca 2018 roku, wypowiedzenia umowy z dnia 6 kwietnia 2018 roku, ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 5 czerwca 2018 roku, szczegółowego rozliczenia do umowy kredytu
o numerze (...). Jednocześnie pełnomocnik pozwanej zauważył, że można mieć wątpliwości co do przedstawionego przez powoda rozliczenia, gdyż dokument ten został stworzony przez Centrum (...), podczas gdy dokument ten dotyczy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego. W ocenie pełnomocnika pozwanej wydaje się dziwne, by kredytem konsumpcyjnym zajmowała się komórka banku odpowiedzialna za „klienta samochodowego”.

W piśmie z dnia 21 sierpnia 2019 roku /k. 56-57/ powód podtrzymał w całości dotychczasowe twierdzenia, wnioski oraz złożone dowody w sprawie i wniósł
o uwzględnienie powództwa w całości. Powód wskazał, że bezzasadny jest wniosek pozwanej o oddalenie wszystkich wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda. Powód nie musi bowiem przewidywać - do czasu podniesienia przez pozwanego zarzutów - wszystkich wariantów przebiegu postępowania rozpoznawczego, wszelkich możliwych zarzutów pozwanego i jego przyszłych środków obrony.

Na rozprawie w dniu 13 września 2019 roku /k. 61/ pełnomocnik pozwanej podtrzymał wniosek o oddalenie wniosków dowodowych powoda, wskazując że powód przedłożył kserokopie, które nie zostały poświadczone za zgodność. Dodatkowo podniósł też, że powód nie wykazał udostępnienia pozwanej kwoty kredytu
i umocowania osoby składającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu zwykłym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 grudnia 2014 roku M. M. zawarła z (...) z siedzibą w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego o numerze (...). Na podstawie tej umowy pozwanej udzielono kredytu w wysokości 40.491,29 zł na okres 72 miesięcy na sfinansowanie jej potrzeb konsumpcyjnych, a pozwana zobowiązała się do spłaty kredytu w ratach płatnych do 24. dnia każdego miesiąca, począwszy od 24 stycznia 2015 roku. W § 15 umowy wskazano, że kwota 30.000,00 zł zostanie oddana do dyspozycji kredytobiorcy w formie wypłat gotówkowych w kasie P. Bankowej (...) P. Ulica (...)”. Pozostała część kredytu miała zaś zostać przeznaczona na pokrycie kwoty 4.045,07 zł z tytułu prowizji bankowej
i kwoty 6.446,22 zł z tytułu opłaty za objęcie kredytobiorcy ubezpieczeniem grupowym.
W § 7 umowy postanowiono, że w przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu bank będzie pobierał od niespłaconego w terminie kredytu odsetki
w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

M. M. spłacała kredyt do grudnia 2017 roku. W dniu 14 grudnia 2017 roku pozwana dokonała bowiem ostatniej wpłaty na poczet kredytu – w wysokości 2.213,00 zł. Po tej dacie pozwana zaprzestała spłaty kredytu. W tej sytuacji wezwaniem z dnia 5 marca 2018 roku (...) z siedzibą w W. wezwał pozwaną do uregulowania zaległości pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu,
a pismem z dnia 6 kwietnia 2018 roku wypowiedział pozwanej umowę z dnia 17 grudnia 2014 roku. Wypowiedzenie umowy podpisał pracownik powoda – specjalista M. N., a korespondencję z banku odebrał w dniu 12 kwietnia 2018 roku mąż pozwanej – P. M.. Po upływie okresu wypowiedzenia cała należność z tytułu udzielonego kredytu stała się wymagalna i wezwaniem z dnia 5 czerwca 2018 roku powód wezwał M. M. do zapłaty całej należności. Pozwana nie dokonała jednak żadnych dalszych wpłat na rzecz powoda z tytułu spłaty kredytu udzielonego na postawie umowy o numerze (...).

Na dzień złożenia pozwu zadłużenie pozwanej względem powoda wyniosło 25.056,83 zł. Na kwotę tę złożyły się: a) kapitał kredytu w wysokości 23.447,18 zł, b) odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 1.000,44 zł, c) odsetki za opóźnienie w wysokości 596,45 zł, d) opłaty i prowizje w wysokości 12,76 zł.

(okoliczności bezsporne;

dowód: umowa z 17.12.2014 r. – k. 34-37 akt;

zestawienie należności i spłat – k. 27-33 akt;

rozliczenie kredytu – k. 24-26 akt;

wezwanie do zapłaty z 5.03.2018 r. – k. 41 akt;

potwierdzeniem nadania wezwania – k. 42 akt;

wypowiedzenie umowy – k. 38 akt;

potwierdzenie odbioru wypowiedzenia – k. 39-39v akt;

ostateczne wezwanie do zapłaty z 5.06.2018 r. – k. 40 akt;

wyciąg z ksiąg bankowych – k. 23 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i przedłożone przez powoda kopie dokumentów.

W pierwszej kolejności należy wyraźnie podkreślić, że na żadnym etapie postępowania pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie twierdziła, że nie zawarła umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego o numerze (...) i nie otrzymała do dyspozycji kwoty kredytu. Pozwana nie twierdziła również, że wywiązała się z zawartej umowy lub spłaciła kredyt w większym zakresie niż twierdzi powód. Pozwana wniosła wprawdzie o oddalenie powództwa w całości
i zarzuciła powodowi, że nie wykazał on zasadności powództwa, ale wnioski i zarzuty strony należy odróżnić od jej twierdzeń. Skoro pozwana nie wypowiedziała się co do twierdzeń powoda o faktach , to na podstawie art. 230 kpc Sąd uznał za przyznane następujące fakty: a) zawarcia przez strony umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego o numerze (...), b) otrzymania przez pozwaną do dyspozycji kwoty kredytu, c) niewywiązania się przez pozwaną z zawartej umowy i wypowiedzenia umowy przez powoda. Twierdzenia powoda zostały poparte dokumentami w postaci wyciągu z ksiąg bankowych /k. 23/ oraz zestawienia należności i spłat kredytu /k. 27-33/. Ponadto powód przedłożył kserokopie: a) umowy kredytu z podpisem pozwanej
/k. 34-37/, b) wezwania do zapłaty z dnia 5 marca 2018 roku wraz z dowodem nadania /k. 41-42/, c) wypowiedzenia umowy z dnia 6 kwietnia 2018 roku wraz
z potwierdzeniem odbioru /k. 38-39/, d) wezwania do zapłaty z dnia 5 czerwca 2018 roku /k. 40/, e) rozliczenia umowy kredytu u numerze (...)k. 24-26/.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na przedłożonych przez powoda kserokopiach dokumentów. Podkreślić bowiem należy, że pełnomocnik pozwanej na żadnym etapie postępowania nie zażądał złożenia oryginałów dokumentów przez powoda. Z treści art. 129 § 1 kpc wprost wynika zaś, że jeżeli strona przeciwna nie wystąpi z żądaniem przedstawienia dokumentów zgłoszonych w pozwie lub innym piśmie procesowym jako środki dowodowe, to nie powstaje obowiązek procesowy ich przedłożenia. W piśmie z dnia 29 kwietnia 2019 roku, nadanym
w placówce pocztowej w dniu 6 maja 2019 roku /k. 51-52/, pełnomocnik pozwanej wskazał, że wnioski dowodowe w postaci umowy kredytowej, wezwania do zapłaty
z dnia 5 marca 2018 roku, wypowiedzenia umowy z dnia 6 kwietnia 2018 roku, ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 5 czerwca 2018 roku i szczegółowego rozliczenia do umowy kredytu o numerze (...) winny ulec oddaleniu. Pełnomocnik pozwanej nie uzasadnił jednak swego stanowiska i nie podniósł w tym piśmie zarzutu, że są to kserokopie i nie zażądał przedłożenia przez powoda oryginałów dokumentów lub poświadczonych odpisów. Na złożenie tego pisma zakreślono pełnomocnikowi pozwanej termin 14 dni i był to wystarczający okres czasu, by przygotować pismo zawierające wszystkie zarzuty, a także zapoznać się z aktami sprawy. Pełnomocnik pozwanej zapoznał się z aktami sprawy w Biurze (...) w dniu 6 maja 2019 roku i tego dnia miał możliwość zorientowania się, że powód przedłożył do sprawy kserokopie. Tego samego dnia o godz. 16.47 pełnomocnik pozwanej nadał pismo do tut. Sądu. Jednak dopiero na rozprawie w dniu 13 września 2019 roku pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut, że powód przedłożył kserokopie, które nie mogą stanowić dowodu /k. 61/. W ocenie Sądu zarzut ten był spóźniony, gdyż profesjonalny pełnomocnik pozwanej miał możliwość – a nawet obowiązek – podniesienia tego zarzutu w piśmie nadanym w dniu 6 maja 2019 roku /k. 51-52/. Zaznaczyć przy tym należy, że na rozprawie pełnomocnik pozwanej w dalszym ciągu nie żądał przedłożenia przez powoda oryginałów dokumentów lub poświadczonych odpisów. Stanowisko pełnomocnika pozwanej wprost zmierzało zaś do zamknięcia rozprawy w dniu 13 września 2019 roku i wydania wyroku oddalającego powództwo. W tej sytuacji Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy przedłożone przez powoda kserokopie mają walor dowodowy i mogą być uznane za inny dokument w rozumieniu 308 kpc lub inny środek dowodowy w rozumieniu art. 309 kpc. W ocenie Sądu - w świetle aktualnej praktyki sądowej, w której walor dowodowy przyznaje się np. wydrukom wiadomości z poczty elektronicznej, czy wiadomościom SMS - nie można takiego waloru zupełnie odmówić kserokopii tylko dlatego, że nie naniesiono na nią adnotacji o prawdziwości dokumentu, który został odwzorowany. Za całkowicie bezzasadny uznać należy przy tym zarzut pozwanej dotyczący rozliczenia sporządzonego przez Centrum (...). Okoliczność, jaki dział spółki sporządził dany dokument, jest bowiem kwestią wewnętrznej organizacji powoda i nie ma znaczenia dla wiarygodności tego dokumentu.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe
(t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 1376 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się
do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W świetle twierdzeń stron i zebranego w sprawie materiału dowodowego nie ma wątpliwości, że (...) z siedzibą w W. udzielił M. M. kredytu w kwocie 40.491,29 zł, a pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku terminowej spłaty rat kredytu, co doprowadziło do wypowiedzenia przez powoda umowy z dnia 17 grudnia 2014 roku o numerze (...). Skoro pozwana nie wywiązała się ze spłaty kredytu na zasadach określonych w zawartej przez strony umowie, to powód miał prawo wypowiedzieć umowę oraz postawić zadłużenie w stan natychmiastowej wymagalności. W ocenie Sądu powód wywiązał się ze spoczywającego na nim ciężaru dowodu (art. 6 kc) i wykazał istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, a także jej wysokość i wymagalność. Pozwana nie przedstawiła zaś żadnego przeciwdowodu, którym podważyłaby wyliczenia powoda, chociaż była reprezentowana w sprawie przez pełnomocnika profesjonalnego. Co więcej, pozwana nawet nie twierdziła, że powód nie uwzględnił jakichś jej wpłat. Sąd uznał też, że umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana. Zarzut, że powód nie wykazał umocowania osoby, która złożyła podpis na wypowiedzeniu w ocenie Sądu był spóźniony, gdyż pełnomocnik pozwanej mógł podnieść ten zarzut w piśmie z dnia 29 kwietnia 2019 roku /k. 51-52/. W takiej sytuacji powód miałby możliwość przedłożenia pełnomocnictwa udzielonego M. N. jeszcze przed terminem rozprawy.1 Ponadto na marginesie warto zauważyć, że w okolicznościach niniejszej sprawy jako wypowiedzenie umowy mógłby zostać potraktowany pozew. W orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że w pozwie - jako w piśmie procesowym - może być zawarta treść stanowiąca materialnoprawne oświadczenie woli powoda, w szczególności wypowiedzenie stosunku prawnego i to także wówczas, gdy pozew jest sporządzony
i podpisany przez pełnomocnika procesowego (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1997 r., III CZP 39/97 wraz glosą A. Szpunara, PS 1998/6/100). Na koniec warto przypomnieć, że Sąd uznał za przyznany przez pozwaną fakt otrzymania przez nią środków pochodzących z kredytu. Niemniej jednak zauważyć należy, że w § 15 umowy wskazano, że kwota 30.000,00 zł zostanie oddana do dyspozycji kredytobiorcy w formie wypłat gotówkowych w kasie P. Bankowej (...) P. Ulica (...)”. Skoro kwota kredytu została wypłacona pozwanej w gotówce,
to powód nie mógł przedłożyć np. potwierdzenia przelewu na dowód oddania wskazanej kwoty do dyspozycji pozwanej. Ponadto nie sposób uwierzyć, aby M. M. przez wiele miesięcy spłacała kredyt, gdyby wcześniej nie otrzymała pieniędzy od powoda.

W konsekwencji Sąd ustalił, że zadłużenie pozwanej względem powoda wyniosło na dzień wniesienia pozwu 25.056,83 zł, a na kwotę tę złożyły się: a) kapitał kredytu w wysokości 23.447,18 zł, b) odsetki umowne za okres korzystania z kapitału
w wysokości 1.000,44 zł, c) odsetki za opóźnienie w wysokości 596,45 zł, d) opłaty
i prowizje w wysokości 12,76 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie wymienionych wyżej przepisów prawa materialnego, zasądził od pozwanej M. N. na rzecz powoda kwotę 25.056,83 zł z odsetkami:

-

umownymi naliczanymi w stosunku rocznym od kwoty 23.447,18 zł według zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, nie wyższej jednak niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, poczynając od dnia 22 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

-

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.596,89 zł, poczynając od dnia 29 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 kc.

W punkcie II. wyroku Sąd na podstawie art. 98 kpc zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 335,92 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty procesu złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 314,00 zł, opłata skarbowa w kwocie 17,00 zł
i koszty notarialnego poświadczenia pełnomocnictwa w kwocie 4,92 zł.

1 W innych sprawach toczących się przed tut. Sądem powód wykazywał umocowanie M. N. do wypowiadania umów zawieranych z klientami banku (m.in. w sprawie I C 71/19).