Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Bogdan Tężycki

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2023 roku w Grudziądzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.749,35 zł (dwa tysiące siedemset czterdzieści dziewięć złotych trzydzieści pięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 13 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 856,51 zł (osiemset pięćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

IV.  wyrokowi w punktach I. i III. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1139/22

UZASADNIENIE

Powódka (...) z siedzibą w W. wniosła pozew przeciwko J. S. o zapłatę kwoty 3.585,43 wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 3.585,43 zł od dnia 13 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podniosła, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z zawarcia przez pozwaną z (...) umowy pożyczki nr (...) z dnia 31 maja 2021 roku , z której warunków pozwana nie wywiązała się. Umowa została wypowiedziana z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, a roszczenie stało się wymagalne po upływie okresu wypowiedzenia w dniu 27.12.2021 roku. W dniu 19.01.2022 roku została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej (...) , będącej pożyczkodawcą , na mocy której (...) (...) stała się następcą prawnym a tym samym uprawnionym powystępowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi cedentowi względem strony pozwanej. Na sumę dochodzoną pozwem składały się następujące należności: 2.316,00 zł tytułem kapitału pożyczki , 72,60 zł tytułem odsetek umownych, 50,00 zł tytułem opłaty przygotowawczej , 836,08 zł tytułem prowizji, 10,00 zł tytułem opłaty za dostarczenie środków, 44 zł tytułem opłaty za obsługę terenową oraz 256,75 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie z tytułu nieterminowej płatności od dnia 27.12.2021 do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu od kwoty 3.328,68 zł.

Pozwana- J. S. w wyznaczonym terminie nie złożyła odpowiedzi na pozew. Spełnione zostały zatem przesłanki wyrokowania w trybie zaocznym na posiedzeniu niejawnym (art. 339 k.p.c.).

Sąd rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym (k. 1).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 31 maja 2021 roku pozwana J. S. zawarła z pożyczkodawcą (...) umowę pożyczki nr (...). Na mocy umowy biorąca pożyczkę otrzymała kwotę 2.316,00 zł (całkowita kwota pożyczki), a łączne zobowiązanie do spłaty wynosiło 3.328,68 zł, a składały się na nią kwota pożyczki netto w wysokości 2.316,00 zł, opłata przygotowawcza (50 zł), prowizja ( 836,08zł) ,opłata za dostarczenie środków (10 zł), suma odsetek umownych ( 72,60zł) , opłata za usługę terenową (44 zł) . Umowa została zawarta na okres 44 tygodni ,przy czym raty miały być płatne tygodniowo . Roczną stopę oprocentowania strony określiły na 7,20%. W przypadku zadłużenia przeterminowanego pożyczkodawca uprawniony był do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (pkt 16 A umowy).

Pozwana nie wywiązywała się z warunków umowy, która została wypowiedziana pismem z 19 listopada 2021 roku za zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Zobowiązanie objęte pozwem stało się wymagalne w całości w dniu 27.12.2021 roku .

W dniu 19 stycznia 2022 roku powódka zawarła z (...) z siedzibą w P. umowę sprzedaży wierzytelności , na mocy której strona powodowa stała się uprawniona do występowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi cedentowi względem strony pozwanej. Pozwana została zawiadomiona o sprzedaży wierzytelności , która na dzień 8 marca 2022 roku opiewała na kwotę 3.528,70 zł .

Zaległość wyliczona przez wierzyciela na dzień wniesienia pozwu wyniosła 3.585,43 zł , w tym 2.316,00 zł tytułem kapitału pożyczki , 72,60 zł tytułem odsetek umownych, 50,00 zł tytułem opłaty przygotowawczej , 836,08 zł tytułem prowizji, 10,00 zł tytułem opłaty za dostarczenie środków, 44 zł tytułem opłaty za obsługę terenową oraz 256,75 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie z tytułu nieterminowej płatności od dnia 27.12.2021 do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu od kwoty 3.328,68 zł.

Dowód : umowa pozyczki z dnia 31 maja 2021 r, Nr (...) (k. 24-

26 akt),

- historia spłat ,(k.27 akt),

-wypowiedzenie umowy wraz z wezwaniem do zapłaty ,(k.28 akt),

-zawiadomienie o cesji ,(k.30 akt),

-umowa przelewu wierzytelności ,(k.15-17akt),

-załącznik Nr 3 do umowy przelewu wierzytelności ,(k.23 akt).

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową, które nie budziły uzasadnionych wątpliwości, w związku z czym stanowiły wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych.

Strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z tytułu nabycia wierzytelności wobec pozwanej na podstawie umowy cesji. W myśl art.509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

Powódka dochodziła od pozwanej należności z tytułu umowy pożyczki zawartej z konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. W świetle przepisu art. 720 § 1 k.c. Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W tym miejscu wypada wspomnieć ,iż na podstawie art.7 ust.1 dyrektywy (...) z dnia 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich sąd jest zobowiązany z urzędu zbadać czy postanowienia stosowane w umowach zawieranych z konsumentami nie stanowią nieuczciwych warunków umownych, tak by nie mogły one wywołać wiążącego skutku wobec konsumenta ( vide : wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej(druga izba) dnia 13,09.2018 roku , C-176/17 a także uchwała składu 7 sędziów Sadu Najwyższego z dnia 20.06.2018 roku , III CZP 29/17. B. (...). Nr 6,s.9)

W ocenie sądu, nie budziła uzasadnionych wątpliwości kwestia ponoszenia odpowiedzialności przez pozwaną z tytułu niewywiązania się z umowy pożyczki z 31 maja 2021 roku (art. 339 § 2 k.p.c.). Zastrzeżenia budziła jednak wysokość roszczenia dochodzonego przez powoda.

Na pełną akceptację zasługiwało żądanie powoda dotyczące zwrotu należności głównej (kapitału pożyczki) .

Roszczenie powódki było również zasadne w zakresie odsetek kapitałowych należnych za czas trwania umowy .

W ocenie sądu, zaakceptować należało również sam fakt pobrania, jak i wysokość opłaty przygotowawczej za czynności związane z przygotowaniem umowy (50,00 zł). Oczywistym powinno być, że z czynnościami powódki związanymi z przygotowaniem umowy związane były określone koszty, np. w postaci kosztów wydruku dokumentów czy ogólnych kosztów administracyjnych. Wysokość opłaty przygotowawczej nie była wygórowana.

Jeżeli chodzi o wynagrodzenie prowizyjne , już prima facie wysokość tejże prowizji w stosunku do kwoty pożyczki uznać należało za wygórowaną i to w sposób rażący (art. 385 ¹ § 1 k.c.), gdyż stanowiła 36,10 % wypłaconej kwoty. Zdaniem sądu, zaakceptowanie wysokości prowizji wskazanej w umowie, faktycznie stanowiłoby obejście przepisów o odsetkach maksymalnych (art. 359 § 2 ¹ k.c.), pełniąc funkcję dodatkowego, nienależnego wynagrodzenia dla dającej pożyczkę. Wskazać należy w tym miejscu ,iż w dniu podpisania umowy stopa referencyjna NBP wynosiła zaledwie 0,10% a zatem maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie mogła przekroczyć 7,20% w stosunku rocznym. Takie postanowienie umowne naruszało również zasady współżycia społecznego (art. 5 k.c.), albowiem pożyczkodawca miał otrzymać od pozwanej dodatkowe świadczenie bez ekwiwalentnego świadczenia ze swojej strony. Wynagrodzenie dla powódki za korzystanie z kapitału pożyczki zostało już bowiem przewidziane w formie odsetek kapitałowych. Strona powodowa w żaden sposób nie uzasadniła naliczenia wynagrodzenia prowizyjnego w tak znacznej wysokości (k. 24). W ocenie sądu fakt, że pozaodsetkowe koszty kredytu mieszczą się w granicach przewidzianych w art. 36a ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 246 ze zm.), nie może oznaczać całkowitej dowolności w ustalaniu tychże kosztów i prowadzić do obejścia innych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 720 § 1 k.c., art. 876 k.c., art. 518 § 1 pkt 1 k.c. oraz 481 § 1 i 2 ¹ k.c., orzeczono jak w punkcie I. sentencji wyroku zaocznego, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.749,35 zł ( 3.585,43- 836,08 ).

W punkcie II. sentencji wyroku sąd oddalił powództwo w pozostałej części (nienależnej prowizji) jako niezasadne.

O kosztach procesu w punkcie III. wyroku orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. , art. 98 § 1 ¹ k.p.c. w zw. z art. 99 k.p,c. Powód wygrał niniejszą sprawę w 77,68 %, ponosząc koszty procesu w łącznej wysokości (...),00,00 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu w kwocie 200,00 zł, wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 900,00 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz. U. z 2018 r., poz. 265/) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Należał mu się zatem od pozwanej zwrot kwoty 856,51,08 , stanowiącej 77,68 % poniesionych kosztów procesu.

Wobec wydania wyroku zaocznego, w myśl art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c., w części uwzględniającej powództwo (punkty I. i III. sentencji) wyrokowi nadano z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzeczono w punkcie IV. sentencji wyroku.