Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Katarzyna Bartosiewicz
Protokolant:	sekretarz sądowy Małgorzata Szewczuk

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej z siedzibą w Ł.

przeciwko M. B.

o zapłatę

utrzymuje w całości w mocy wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Grudziądzu z 18 września 2023 r. wydany w sprawie o sygn. akt I C 822/23.

Sygn. akt I C 822/23

UZASADNIENIE

Powód – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w Ł. wniósł przeciwko pozwanej M. B. pozew o zapłatę kwoty 19 074,73 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził, że dochodzona kwota wynika z umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z (...) sp. z o.o. w B. w dniu 1 września 2022 r., którą nabył w drodze cesji w dniu 8 lutego 2023 r.

W dniu 9 marca 2023 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (k. 17v). Postanowieniem z 24 kwietnia 2023 r. postępowanie elektroniczne zostało umorzone (k. 19).

Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew.

W dniu 18 września 2023 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu wydał wyrok zaoczny, w którym orzekł zgodnie z treścią żądania pozwu (k. 54).

W ustawowym terminie pozwana wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego, w którym wniosła o jego uchylenie, oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. Pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda, podniosła, że załącznik do umowy cesji w istocie nie jest załącznikiem do tej umowy, umowa cesji była warunkowa i powód nie wykazał spełnienia warunku, umowa cesji nie określała wierzytelności wobec pozwanej. Ponadto pozwana podniosła, że umowa pożyczki nie została zawarta, była nieważna, zawierała klauzule abuzywne, a powód nie przedstawił wyliczenia dochodzonej kwoty (k. 57-59).

Powód odniósł się do podniesionych zarzutów w piśmie przygotowawczym z 25 października 2023 r. (k. 70-80).

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 1 września 2022 r. (...) sp. z o.o. w B. działając przez pośrednika zawarł z pozwaną umowę pożyczki w kwocie 17 673,34 zł, która miała zostać spłacona w terminie 30 dni wraz z opłatą za refinansowanie oraz odsetkami kapitałowymi. Pozwana nie zwróciła pożyczki, w związku z czym pismami z 8 i 16 października 2023 r. wezwano ją do zapłaty. W dniu16 listopada 2022 r. pożyczkodawca zbył wierzytelność z tytułu umowy zawartej z pozwaną na rzecz D. O. z siedzibą w T., który z kolei w dniu 8 lutego 2023 r. przelał przedmiotową wierzytelność na rzecz powoda. Pozwana została zawiadomiona o przelewach wierzytelności.

dowód:

- umowa pożyczki – k. 25

- umowa ramowa pożyczki – k. 23-24

- wezwania do zapłaty – k. 29- 30

- umowa cesji z 16 listopada 2022 r. – k. 10-11

- załącznik do umowy cesji – k. 21

- umowa cesji z 8 lutego 2023 r. – k. 12-15

- załącznik do umowy cesji – k. 22

- oświadczenie o zapłacie ceny – k. 16

- zawiadomienia o przeniesieniu wierzytelności – k. 20, 31, 35

- wydruk z rejestru pośredników kredytu konsumenckiego – k. 81

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Sąd uznał dokumenty za wiarygodne, ponieważ ich prawdziwość nie budziła wątpliwości.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził należności z tytułu umowy pożyczki twierdząc, że nabył je w drodze cesji (art. 509 § 1 k.c.). Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Pozwana podniosła szereg zarzutów względem żądania pozwu, ale nie zasługiwały one na uwzględnienie.

Powód przedstawił umowę pożyczki oraz potwierdzenie uiszczenia przez pozwaną opłaty za refinansowanie. Umowa została zawarta zgodnie z regulacją zawartą w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1028), która - jako jeden ze sposobów zawarcia umowy - przewiduje kredyt konsumencki zawierany na odległość. Zgodnie z art. 5 pkt 13 w/w ustawy jako taki kredyt rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. W świetle powyższego należy stwierdzić, że zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga w takiej sytuacji zachowania formy pisemnej.

Powód wykazał również zawarcie umów cesji wierzytelności z tytułu przedmiotowej umowy. Pożyczkodawcę reprezentował V. S. ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym jako osoba upoważniona do reprezentacji, a D. (...) O. S., która według wpisów w rejestrze była członkiem zarządu uprawnionym do samodzielnego reprezentowania spółki we wszystkich sprawach. Powód był natomiast reprezentowany przez G. Z. – prezesa zarządu upoważnionego do jego jednoosobowej reprezentacji.

Powód wykazał, że umowy przelewu wierzytelności obejmowały zadłużenie pozwanej. Wyciągi z załączników do umów cesji wskazują: imię i nazwisko pozwanej, numer umowy pożyczki, datę jej zawarcia, datę spłaty, wysokość zadłużenia. Dane te indywidualizują zarówno osobę pozwanej, jak i jej zobowiązanie. W ocenie Sądu przedstawienie wyciągów z załączników do umowy cesji jest wystarczające do wykazania przedmiotu cesji.

Umowy cesji nie zostały zawarte pod warunkiem. Dodatkowo powód przedstawił oświadczenie cedenta potwierdzające otrzymanie wynagrodzenia z tytułu przelewu wierzytelności (k. 16). Brak jest podstaw do twierdzenia, że niewskazanie ceny sprzedaży świadczyło o bezskuteczności umowy cesji. Nie bez znaczenia jest również fakt, że powód dysponował dokumentami związanymi z zawarciem umowy pożyczki. Zgodnie z § 4 ust 6 umowy cesji miał je zaś otrzymać dopiero po uiszczenie ceny.

Analiza treści umowy pożyczki nie wskazuje na to, aby znalazły się w niej klauzule abuzywne, które w sposób rażący naruszałyby interesy pozwanej jako konsumenta (art. 385 ¹ k.c.). Wysokość kapitału pożyczki wynosiła 17 673,34 zł, a wszystkie dodatkowe opłaty wraz z odsetkami kapitałowymi 2 553,38 zł. W ocenie Sądu w takim przypadku nie można mówić o ustaleniu opłat na poziomie sprzecznym dobrymi obyczajami i zbyt wygórowanymi, co jest podstawową przesłanką do uznania ich za klauzule niedozwolone. W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwana nie wskazała zresztą konkretnych opłat, z którymi się nie zgadza lub które nie zostały z nią indywidualnie uzgodnione.

Analizując materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie Sąd zwrócił również uwagę na to, że rachunek, z którego pozwana uregulowała opłatę za refinansowanie pokrywa się z rachunkiem, który zgodnie z raportem weryfikacji natychmiastowej z serwisu (...) należał do pozwanej. Pozwana nie zaprzeczyła tej okoliczności.

Sąd nie podzielił również zarzutu dotyczącego braku wskazania sposobu wyliczenia dochodzonych należności. W pozwie powód wyjaśnił, jakie kwoty i z jakiego tytułu składały się na kwotę dochodzoną pozwem.

Reasumując, powód wykazał zarówno zasadność, jak i wysokość żądania.

Stąd na podstawie art. 720 § 1 k.c. w zw. z art. 509 k.c. jego żądanie zasługiwało na uwzględnienie w całości (punkt I sentencji wyroku zaocznego). O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku zaocznego na podstawie art. 98 § 1 i 2 i art. 99 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał sprawę w całości, a na koszty poniesione przez niego złożyły się: 1 000 zł tytułem opłaty od pozwu, 3 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego, tj. łącznie 4 617 zł. Wysokość stawki występującego w sprawie pełnomocnika określono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. 2023, poz. 1965 ze zm.).

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku zaocznego na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, w wyroku z 28 lutego 2024 r. na podstawie art. 347 kpc Sąd utrzymał w całości w mocy wyrok zaoczny wydany w przedmiotowej sprawie.