Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Wojciech Frela

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Klaudia Schoen

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2024 roku w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) G. – (...)

przeciwko J. W.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 763/23

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 6 marca 2024 roku

Powód (...) G. (...) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika pozwem skierowanym przeciwko J. W. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 6.500,01 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od daty wypłat środków tj. od dnia 17 grudnia 2015 roku do dnia
31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku
do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu pozwu powód przytoczył podstawę faktyczną i argumenty przemawiające
za uwzględnieniem powództwa (k. 3-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 31 sierpnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Grudziądzu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. (k.22).

Pozwany w imieniu własnym złożył sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał argumenty przemawiające za oddaleniem powództwa (k.28-29).

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

Umową nr (...). (...) (...) zawartą w dniu 23 listopada 2015 roku (...) G. i J. W. zawarli umowę w sprawie refundacji kosztów
lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego. Pozwany otrzymał kwotę refundacji w wysokości 16.000 zł zobowiązując się do wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy. Pozwany zobowiązał się do zatrudnienia na podstawie umowy o pracę
w pełnym wymiarze czasu pracy 1 skierowanego pracownika od dnia 15 grudnia 2015 roku przez okres co najmniej 24 miesięcy. W myśl § 3 pkt 4 umowy refundacja ze środków (...) była dokonywana na wniosek pozwanego złożony do (...) w G. najpóźniej do 16 grudnia 2015 roku nie wcześniej niż po przedłożeniu wymaganych w umowie dokumentów. W przypadku ujawnienia naruszenia warunków umowy (...) G. zastrzegła sobie prawo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. Pozwany był zobowiązany do zwrotu refundacji w wysokości proporcjonalnej do okresu niezatrudniania na utworzonym stanowiskach pracy skierowanych bezrobotnych wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia wypłaty środków. Wypłata środków na rzecz pozwanego nastąpiła w dniu 17 grudnia 2015 roku.

Dowód: umowa nr (...). (...) (...) k. 12-14, nota księgowa k. 16

Pismem z dnia 5 marca 2021 roku powód wezwał J. W. do zwrotu kwoty 8.000,01 zł wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia wypłaty środków. Podstawą udostepnienia środków pozwanemu była umowa NR (...). (...) (...)
w sprawie refundacji kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego w kwocie 16.000 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 7, dowód doręczenia k. 8

Pozwem z dnia 13 października 2021 roku (data wpływu) powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi
od daty wypłat środków tj. od dnia 17 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. Podstawą faktyczną powództwa była umowa NR (...). (...) (...) zawarta pomiędzy powodem i pozwanym. Ze względu na sytuację finansową powód zdecydował się dochodzić tylko część istniejącego zadłużenia tj. kwoty 1.500 zł z 8.000,01 zł. Wyrokiem zaocznym z dnia 7 stycznia 2022 roku sąd uwzględnił powództwo w całości.

Dowód: pozew k. 3-4 akt sprawy (...), potwierdzenie wypłaty k 10 akt sprawy
(...), umowa nr (...). (...) (...) k. 11-14 akt sprawy (...), wyrok zaoczny z dnia 7 stycznia 2022 roku k.43 akt sprawy (...)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowodu z dokumentów załączonych do pozwu
i akt spraw załączonych do akt niniejszej sprawy. Stan faktyczny nie był przedmiotem sporu pomiędzy stronami.

Zgodnie z (...) Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. (...) (...)) Starosta z (...) może zrefundować podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą koszty wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego lub skierowanego poszukującego pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

W myśl art (...) Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (t.j. (...) (...)) roszczenia z tytułu zasiłków, stypendiów i innych świadczeń pieniężnych finansowanych z (...) ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia spełnienia warunków do ich nabycia przez uprawnioną osobę, a roszczenia powiatowego urzędu pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia ich wypłaty.

Literalna wykładnia (...) wyżej cytowanej ustawy wskazuje,
że dofinansowanie przewidziane w umowie nr (...). (...) (...) stanowi instrument rynku pracy finansowany z (...). Za powyższą tezą stoi także odwołanie
do refundacji doposażenia stanowiska pracy z środków (...) zawarte w § 3 pkt 4 umowy. Sąd miał również na uwadze § 4 ust. 2 umowy odwołujący się do warunków zatrudniania bezrobotnego skierowanego przez (...) G. przez okres
24 miesięcy. Brzmienie § 4 ust. 2 umowy odpowiada art. 46 ust. 3 Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. (...) (...)).

Słuszny okazał się zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego co prowadziło do oddalenia powództwa w całości. W ocenie sądu refundacja koszty wyposażenia
lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego lub skierowanego poszukującego pracy stanowi inne świadczenie pieniężne finansowane z (...)
w rozumieniu art. (...) Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (t.j. (...) (...)). Dlatego też należało zastosować
3 letni termin przedawnienia liczony od dnia wypłaty środków. W związku z tym roszczenie powoda uległo przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia 17 grudnia 2015 roku. Sąd miał na uwadze poglądy Sadu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 12 lipca 2018 r.
(...). Sąd Najwyższy wyjaśnił, że ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi akt prawny kompleksowo normujący różne formy pomocy i stymulacji aktywności zawodowej, wykorzystując w tym celu zarówno instrumenty administracyjne jak
i formy umowne. Wprowadzenie szczególnych zasad przedawnienia roszczeń współgra
z przyjętymi rozwiązaniami i pomyślane jest jako kolejny środek stymulujący do działania zarówno urzędy pracy jak i motywujący beneficjentów świadczeń pomocowych. Krótkie terminy przedawnienia usuwają długotrwała niepewność co do stabilności przesunięć majątkowych dokonywanych na podstawie jej postanowień, wymuszają szybką kontrolę prawidłowości wykorzystania środków publicznych angażowanych w aktywizację gospodarczą i należytą dbałość o ich racjonalne zużytkowanie po stronie beneficjentów. Temu służy nie tylko krótki, 3-letni termin przedawnienia, ale także powiazanie go z łatwymi do określenia zdarzeniami zapoczątkowującymi jego bieg. Powiatowy urząd pracy powinien te prawidłowość na bieżąco monitorować, termin trzyletni liczony od dnia wypłaty świadczenia nie jest nazbyt skróconą perspektywą czasową dochodzenia ewentualnych roszczeń. Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd Najwyższy uznał za aktualne stanowisko, zgodnie z którym roszczenie powiatu (powiatowego urzędu pracy) o zwrot środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej za podlega przedawnieniu przewidzianemu w art. (...) (...), a argumenty przemawiające
za zakwalifikowaniem takiego roszczenia do świadczeń finansowanych z (...) przedstawione w uchwale z dnia 12 czerwca 2002 r., III CZP 35/02, zachowały aktualność także na tle ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wskazać należy, że od 31 grudnia 2022 roku obowiązuje z art 76 ust. 3b Ustawa
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(t.j. (...) (...)). wprost dotyczący refundacji kosztów wyposażenia
lub doposażenia stanowiska pracy. W myśl przywołanego przepisu roszczenia z tytułu umów o jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej, założenie lub przystąpienie
do spółdzielni socjalnej, a także umów o refundację kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy, o jednorazowe środki na utworzenie stanowiska pracy lub o finansowanie spółdzielni socjalnej kosztów wynagrodzenia ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia wykonania umowy, a w przypadku jej niewykonania - od dnia, w którym umowa powinna być wykonana. W myśl art. 22 ustawa z dnia 16 listopada 2022 r. o systemie teleinformatycznym do obsługi niektórych umów (t.j. (...)) zawierający regulację intertemporalną (...) roszczenia z tytułu umów o jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej, założenie lub przystąpienie do spółdzielni socjalnej,
a także umów o refundację kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy,
o jednorazowe środki na utworzenie stanowiska pracy lub o finansowanie spółdzielni socjalnej kosztów wynagrodzenia, nieprzedawnione w dniu wejścia w życie art. 16 pkt 8, ulegają przedawnieniu zgodnie z (...) ustawy zmienianej w art. 16. Mając na uwadze przywołany przepis intertemporalny przepisy (...) Ustawa z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. (...) (...)) nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania, ponieważ termin przedawnienia roszczenia upłynął wcześniej.

Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy częściowe uwzględnienie powództwa w sprawie (...). Po pierwsze przerwanie biegu przedawnienia następuje tylko w granicach żądania będącego przedmiotem procesu - przerwaniu ulega bieg przedawnienia roszczenia objętego żądaniem i w takim rozmiarze, jaki został zgłoszony
w żądaniu (vide: (...)). Stąd ewentualne przerwanie biegu przedawnienia dotyczyło jedynie kwoty 1500 zł będącej przedmiotem sporu. Odmienność rozstrzygnięć wynika również z aktywność stron. Pozwany nie jest konsumentem, zatem sąd w sprawie (...) sąd nie uwzględnił przedawnienia roszczenia z urzędu, a w związku z brakiem aktywności pozwanego powództwo zostało uwzględniona.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc. Na koszty powoda złożyły się opłata
od pozwy wysokości 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1800 zł. Pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 1817 zł na co złożyły się koszty zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty orzeczono na podstawie art. 98 § 1(1) kpc.