Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Andrzej Antkiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Monika Kopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2025 r. w Grudziądzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) z siedzibą w P.

przeciwko (...) "(...)" (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.500,00 zł (dwa tysiące pięćset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 listopada 2023 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę (...).881,52 zł (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt jeden złotych 52/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 397/24

UZASADNIENIE

wyroku

(...) (...) w P. wniosła o zasądzenie od (...) w W. kwoty (...) tytułem dopłaty do odszkodowania wypłaconego przez pozwanego za kolizję drogową, do jakiej doszło 20 października 2023 r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. S.. Powód wskazał, że nabył w drodze cesji wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę w ww. pojeździe. Domagał się również zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od ww. kwoty od dnia 23 listopada 2023 r. do dnia zapłaty.

W pozwie wskazano, że powód nie zgadza się z kwotą kosztów naprawy określoną przez ubezpieczyciela na (...), a żądanie pozwu opiera na prywatnej kalkulacji naprawy, w której koszty naprawy pojazdu określono na 31.602,71 (k. 4 - 9 akt).

Pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Zaznaczył, że wypłacona przed sprawą sądową na rzecz poszkodowanego kwota odszkodowania za szkodę w pojeździe była wystarczająca do naprawienia pojazdu i pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty dalszej kwoty. Wskazał, że koszty naprawy zostały określone przez ubezpieczyciela w oparciu o możliwość przeprowadzenia naprawy pojazdu z uwzględnieniem rabatów na części zamienne i koszty robocizny oraz cen wynegocjowanych przez pozwanego z dostawcami współpracującymi z ubezpieczycielem. Pozwany zwrócił uwagę, że poszkodowany został poinformowany, że możliwa jest naprawa pojazdu za cenę wskazaną w kalkulacji przez warsztat współpracujący z ubezpieczycielem. Pozwany dodał, że z tych względów analizowanie hipotetycznych kosztów naprawy w oparciu o opinię biegłego jest bezzasadne. Pozwany zarzucił, że ze strony internetowej www.historiapojazdu.gov.pl wynika, że poszkodowany naprawił pojazd, a zatem wysokość szkody odpowiada w takim przypadku poniesionym kosztom naprawy.

Pozwany zarzucił nadto brak legitymacji czynnej po stronie powoda z uwagi na to, że umowa cesji dołączona do pozwu jest nieważna, gdyż z jej treści nie wynika, aby poszkodowany w chwili podpisywania umowy miał wiedzę o wysokości przysługujących mu wierzytelności, nadto brak w umowie informacji o cenie zbycia wierzytelności (k. 54-67 akt).

Powód odniósł się do zarzutów pozwanego w piśmie z 15 maja 2024 r. (k. 71-103 akt), załączając załącznik nr (...) do umowy cesji wierzytelności, w którym wskazano cenę brutto sprzedaży wierzytelności (k. 104 akt).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Okoliczności sprawy były bezsporne i wynikały z przedłożonych do akt dokumentów, akt szkody złożonych na płycie CD i zeznań świadków A. S. i M. S..

W dniu 20 października 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) należący do A. S.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody był pozwany. Poszkodowana zgłosiła szkodę do pozwanego 23 października 2023 r.

W piśmie z dnia 21 listopada 2023 r. pozwany ustalił wysokość odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki V. na (...), na podstawie kalkulacji z (...), która uwzględniała stawkę roboczogodziny na poziomie (...) uzgodnionym z warsztatem w G. współpracującym z pozwanym oraz ceny części zamiennych i lakieru pochodzące od producentów i importerów pojazdów oraz dostawców funkcjonujących na rynku motoryzacyjnym, z którymi pozwany zawarł umowy na dostawę części. W wycenie pozwanego wskazano, że jeżeli poszkodowany chce naprawić pojazd, to może skontaktować się telefonicznie z (...) i wówczas pozwany zorganizuje naprawę auta w rekomendowanym przez pozwanego warsztacie w G.. Wskazano również dane kontaktowe dostawców poszczególnych części wyszczególnionych w kalkulacji oraz dane kontaktowe dostawcy materiałów lakierniczych.

Kwota (...) została wypłacona poszkodowanej.

W umowie cesji wierzytelności z dnia 28 listopada 2023 r. A. S. dokonała na rzecz powódki cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzone auto dnia 20 października 2023 r. W załączniku nr (...) do umowy cesji określono ceny sprzedaży wierzytelności na 3.978 zł brutto.

Po otrzymaniu pieniędzy od powódki mąż poszkodowanej M. S. naprawił pojazd w całości – naprawę elementów blacharskich zlecił blacharzowi K. K., a lakierowanie pojazdu wykonał sam, gdyż jest lakiernikiem samochodowym, posiada kompresor i pistolet do lakierowania. Za blacharza zapłacił 2 albo 2,5 tyś. zł. Paragon za naprawę wyrzucił, uznając, że nie jest mu potrzebny. Części do naprawy kupował na giełdzie w P.. Były to części oryginalne, ale używane. Lakier zakupił w sklepie. Pieniędzy wypłaconych przez ubezpieczyciela nie starczyło na naprawę i poszkodowana dołożyła na koszty naprawy 2.500 zł z pieniędzy uzyskanych od powoda za cesję wierzytelności. Z własnej kieszeni nic nie musiała dopłacać. Po naprawie przywrócono pełną sprawność pojazdu, który został poddany kontroli na przeglądzie technicznym i był użytkowany przez właścicielkę auta. Obecnie stoi jest wystawiony na sprzedaż w komisie. Poszkodowana otrzymała informację o możliwości naprawy auta w warsztacie w G. współpracującym z ubezpieczycielem za kwotę wskazaną w kosztorysie z (...), jednakże wolała sama naprawić auto, gdyż w kosztorysie ubezpieczyciela były oferowane zamienniki.

W kalkulacji naprawy z dnia 24 stycznia 2024 r. wykonanej przez rzeczoznawcę powódki koszt naprawy uszkodzonego (...) o nr rejestracyjnym (...) określono na (...). W tym samym dniu powódka wezwała mailowo pozwanego do zapłaty odszkodowania wynikającego z ww. kalkulacji. Pozwany odmówił dopłaty do wypłaconej części odszkodowania.

dowody: zgłoszenie szkody – w aktach szkodowych na płycie CD na k. 69 akt sprawy

zdjęcia uszkodzonego pojazdu – w aktach szkody na płycie CD - k. 69 akt sprawy

pismo pozwanego z 21.11.2023 r. o przyznaniu odszkodowania –k. 21 akt sprawy

wycena naprawy z 20.11.2023 r. – k. 23-24 akt sprawy

kalkulacja naprawy pojazdu po szkodzie sporządzona przez pozwanego – k. 25-33 akt

sprawy

umowa przelewu wierzytelności – k. 38 akt sprawy

załącznik nr (...) do umowy cesji – k. 104 akt sprawy

wezwanie do zapłaty z 24.01.2024 r. – k. 40 akt sprawy

kalkulacja naprawy z 24.01.2024 r. – k. 41-48 akt sprawy

zeznania świadków A. S. – k. 134-134v, M. S. –

k. 144 – 144v akt sprawy

Po przesłuchaniu poszkodowanej i jej męża Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na podstawie art. 235 ^{( 2 )}§ (...) pkt 2 i 5 k.p.c. (k. 161 akt), gdyż ze względu na uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. w sprawie (...), dowód ten okazał się nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków A. i M. S., albowiem znajdowały częściowe pokrycie w złożonych do akt dokumentach, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała tych zeznań.

W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach sprawy roszczenie powódki dochodzone pozwem mogło być uwzględnienie jedynie do kwoty 2.500 zł, to jest do kwoty, którą poszkodowana dołożyła do naprawy auta z pieniędzy otrzymanych od powódki po sprzedaży wierzytelności, albowiem pozostałe koszty naprawy auta zgodnie z zeznaniami poszkodowanej i jej męża zostały pokryte z pieniędzy wypłaconych przez ubezpieczyciela sprawcy szkody. Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r., (...), jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; w takiej sytuacji wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Ulgi te i rabaty można uwzględnić przy szacowaniu kosztów naprawy, jeśli nie zostały one jeszcze poniesione przez poszkodowanego. Stanowisko to potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 11 września 2024 r. w sprawie (...). Faktyczne koszty naprawy poniesione przez poszkodowaną przekroczyły kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela. Ponieważ z pieniędzy otrzymanych od cesjonariusza pokryła ona jedynie 2.500 zł kosztów naprawy, a auto została w całości naprawione i było użytkowane przez poszkodowaną, to brak było podstaw do rozliczenia kosztów naprawy według hipotetycznych kosztów wyliczonych przez rzeczoznawcę powoda lub według opinii biegłego sądowego. Zgodnie z powołaną uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. złożenie przez pozwanego oferty poszkodowanej naprawy pojazdu w warsztacie współpracującym z pozwaną, z uwzględnieniem ulg i rabatów stosowanych w tym warsztacie, jak i przez dostawców części i materiałów lakierniczych, nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż poszkodowana miała prawo naprawić pojazd w innym warsztacie albo system gospodarczym.

Z tych względów powództwo zostało uwzględnione w części do kwoty 2.5000 zł na mocy art. (...) (...) i (...) (...) k.c. oraz (...). W sytuacji naprawy auta poszkodowany nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu, co wynika m.in. z przytoczonych uchwał składu 7 sędziów Sądu Najwyższego, które Sąd Rejonowy orzekający w tej sprawie podziela. W konsekwencji nie może również tego żądać cesjonariusz wywodzący swoje prawa od poszkodowanego, gdyż poszkodowany nie może przelać na cesjonariusza więcej praw aniżeli sam posiadał.

Sąd orzekający w tej sprawie nie podzielił stanowiska strony pozwanej dotyczącego braku po stronie powoda legitymacji czynnej ze względu na różnicę między ceną określoną w umowie cesji wierzytelności a kwotą dochodzoną przez powoda w pozwie. Wprawdzie niska wartość ceny sprzedaży może być podstawą do stwierdzenia nieważności umowy cesji na podstawie (...). w zw. z (...) z przyczyn szczegółowo omówionych w przytoczonych przez pozwanego orzeczeniach sądowych, w szczególności w uchwale 7 Sędziów Sądu Najwyższego z 29 maja 2019 r. w sprawie (...), jednakże poszkodowana nie czuła się oszukana przez cesjonariusza. Porównując koszty naprawy auta i cenę przelewu nie można było uznać, że w umowie cesji doszło do naruszenia praw konsumenta i jego pokrzywdzenia. Istniała również podstawa do sprzedaży wierzytelności.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty w pkt (...). sentencji wyroku orzeczono na mocy (...) w zw. z (...), albowiem termin wskazany w pozwie przypadał po upływie 30-dniowego terminu na wypłatę odszkodowania.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.100 zd. pierwsze k.p.c. według zasady stosunkowego rozdziału. Powódka wygrała sprawę w 21,57% (2.500/11.592,84), a poniosła koszty w kwocie 4.367,00 zł, na którą składały się: opłata od pozwu 750 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł (k. 11 akt) i koszty zastępstwa procesowego w kwocie (...) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 ze zm.), dlatego należało jej się od pozwanej zwrot kwoty (...). Pozwana poniosła koszty radcowskie w kwocie 3.600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Od powódki należała się jej kwota 2.823,48 zł (78,43% x 3.600 zł). Po potrąceniu wzajemnych kwot pozostaje saldo na rzecz pozwanej w wysokości (...).881,52 zł i taką kwotę zasądzono w pkt 3 (trzecim) sentencji wyroku.

O odsetkach za opóźnienie od kosztów procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 ¹ k.p.c.