Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

M. G. w imieniu małoletniej córki O. G. wniosła pozew przeciwko ojcu dziecka D. G. o zasądzenie od pozwanego D. G. na rzecz małoletniej powódki O. G., urodzonej w C. w Wielkiej Brytanii w dniu 19 lipca 2008 roku rat alimentacyjnych w wysokości 1500 zł, płatnych do rąk jej matki, jako przedstawiciela ustawowego, do dnia 15 - tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat poczynając od 1 lipca 2018r.

Uzasadniając powództwo podała m.in., że Małoletnia O. G. pochodzi z małżeństwa M. G. i D. G., dziewczynka urodziła się w Wielkiej Brytania w miejscowości C. dnia 19 lipca 2008 roku. Sąd Rodzinny w Crewe, Wielka Brytania, rozwiązał małżeństwo M. G. i D. G. wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2014 roku, sygn. akt (...), który uprawomocnił się 20 czerwca 2014 roku. Pozwany już przed rozwodem stron wyprowadził się (w tamtym okresie wrócił do Polski) i nie przejawiał żadnego zainteresowania dzieckiem. D. G. zerwał kontakt z córką. Dotychczas nie utrzymuje nawet telefonicznego kontaktu z dzieckiem.

W Wielkiej Brytanii Sąd orzekając o rozwodzie nie orzeka o obowiązku alimentacyjnym. Początkowo M. G. miała nadzieję, że pozwany sam zdecyduje się na alimentację własnego dziecka jednak okazało się, że D. G. od 2014 roku nie przekazał żadnych środków na utrzymanie O.. W tamtym okresie M. G. mieszkała i pracowała w C., co pozwalało jej na samodzielne utrzymanie córki. Łączyło się to z wieloma wyrzeczeniami ze strony M. G. jednak była w stanie zapewnić dziecku właściwe utrzymanie. Dwa lata temu M. G. wraz z córką podjęły decyzję o powrocie do Polski i ponad rok temu na stałe zamieszkały w O.. M. G. pozostaje osobą bezrobotną z prawem do zasiłku oraz usilnie poszukuje pracy. Dotychczasowe utrzymanie O. na odpowiednim poziomie było możliwe również dzięki oszczędnościom poczynionym w Wielkiej Brytanii, które obecnie się kończą.

O. w lipcu ukończy 13 lat. Jest dziewczynką w wieku dojrzewania i koszty jej utrzymania w ostatnim okresie znacznie wzrosły. Na miesięczne koszty utrzymania małoletniej O. G. należy przeznaczyć następujące wydatki:

•

750 zł - wyżywienie;

•

350 zł - odzież i obuwie;

•

200 zł - kosmetyki, środki czystości, środki higieny osobistej;

•

200 zł - kieszonkowe;

•

300 zł - sprzęt sportowy, komputerowy, elektronika;

•

100 zł - lekarstwa okresowe, witaminy, maseczki ochronne;

•

500 zł - udział w opłatach eksploatacyjnych;

•

300 zł - wyjazdy wakacyjne, wycieczki, ferie zimowe, kino;

•

100 zł - urodziny koleżanek, organizacja własnych urodzin, wyjścia z koleżankami;

•

50 zł - dentysta, fryzjer;

•

50 zł - abonament telefoniczny.

RAZEM: 2.900 zł

Pozwany w okresie małżeństwa z M. G. wszystkie wspólne środki pieniężne inwestował w dom, który formalnie był własnością jego matki i miał być przepisany na strony. M. G. nie wie gdzie obecnie

pracuje były mąż - ale ma doświadczenie zawodowe, jako mechanik samochodowy oraz zna język angielski. W tym stanie rzeczy zdaniem strony powodowej powództwo zasługuje uwzględnienie.

W odpowiedzi na pozew D. G. wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 750zł.

Uzasadniając swoje stanowisko podał m.in., że: Nie jest prawdą, że już przed rozwodem pozwany wrócił do Polski, gdyż we Wielkiej Brytanii pozostawał jeszcze kilka miesięcy po rozwodzie, a dopiero w 2015 r. wrócił do Polski na okres ok. 8 miesięcy, po czym rozpoczął pracę w Norwegii.

Pozwany z całą stanowczością nie zgadza się z twierdzeniem, że nie przejawiał zainteresowania córką. Jeszcze po rozwodzie, będąc w Wielkiej Brytanii, gdy matka dziecka nie ograniczała mu kontaktu z dzieckiem, przekazywał M. G. środki na życie, robił zakupy, kupował dziecku niezbędne rzeczy, ubranka.

Zdaniem strony pozwanej matka powódki nie uprawdopodobniła, iż wydatki, które opisuje, są realnie ponoszone przez matkę dziecka. Biorąc pod uwagę wiek dziewczynki i status rodziców uznać należy, iż kwoty wskazane przez M. G. są przeszacowane.

Nie ulega wątpliwości, że do usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletniej powódki należy zaliczyć wydatki z tytułu udziału dziecka w utrzymaniu mieszkania wyżywienia dziecka zakupu ubrań i obuwia, leczenia rozrywki czy opłat za telefon. Część kosztów przedstawionych przez matkę zdaniem pozwanego została zawyżona. Zdaniem pozwanego zasadnym jest przyjęcie kwoty 500-550 zł miesięcznie tytułem wyżywienia córki, oceniając to w ramach doświadczenia życiowego.

Analogicznie, pozwany nie mając jakiejkolwiek wiedzy, gdzie powódka zamieszkuje - czy sama, czy z rodziną czy z partnerem lub mężem nie jest w stanie ocenić, czy kwota 500 zł tytułem korzystania z domu, w którym dziecko mieszka, jest kwota adekwatna do potrzeb dziecka. Pozwany kwestionuje, zatem wysokość opłat z tytułu udziału małoletniej powódki w kosztach zaspokojenia warunków mieszkaniowych, podnosząc jednak, że jego zdaniem koszty związane z eksploatacja lokalu mieszkalnego nie powinny być uwzględniane przez Sad przy ustalaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego, gdyż tego rodzaju wydatki ponoszone byłyby przez matkę powódki niezależnie od tego, czy małoletnia córka stron mieszkałaby wspólnie z matka, czy też nie. Za nazbyt wygórowane w jego ocenie należy ocenić wydatki na odzież i obuwie w kwocie ok. 350 zł miesięcznie (4.200 zł w skali roku), a także na kosmetyki, środki czystości w kwocie 200 zł miesięcznie (2.400 zł w skali roku).

Kwoty odpowiednio 350 zł i 200 zł nie znajdują logicznego uzasadnienia zważywszy na przeciętne potrzeby dzieci w wieku powódki, w szczególności nie mogły zostać one uznane za usprawiedliwione potrzeby dziecka za usprawiedliwione. Sąd winien uznać koszt zakupu odzieży i obuwia w kwocie 150-200 zł miesięcznie, z kolei kosmetyków i środków czystości w wysokości 50-70 zł miesięcznie. W tożsamy sposób należy odnieść się do kosztów:

-

urodzin koleżanek, własnych, wyjść z koleżankami -100 zł

-

kieszonkowych - 200 zł

-

wakacji, wycieczek, ferii, kina - 300 zł

Usprawiedliwione potrzeby dziewczynki z tytułu rozrywki, w ocenie pozwanego, nie przekraczają 100 zł miesięcznie. Wydatki na fryzjera czy dentystę w kwocie 50 zł miesięcznie nie budzą wątpliwości pozwanego. Kieszonkowe w kwocie 200 zł dla małoletniej powódki, przy uwzględnieniu, że wydatki dziecka na rozrywkę stanowią osobną kategorię, pozwany kwestionuje, uznając je za realne i oparte na logice i doświadczeniu życiowym w kwocie 50 zł miesięcznie.

Pozwany podnosi, że kwota po 50 zł na telefon dla małoletniej powódki jest kwotą przekraczającą potrzeby małoletniej. Z uwagi na wiek dziecka powinna korzystać z telefonu w ograniczonym zakresie. Wskazywana kwota przez pozwanego 30 zł za telefon miesięcznie w pełni zaspokoi potrzeby małoletniej powódki i pozwoli na to, aby matka miała z nią ciągły kontakt.

Małoletnia jest dzieckiem zdrowym, nie wymaga przyjmowania stale lekarstw, zatem jej potrzeby w przedmiocie zakupu lekarstw, witamin, nie przekraczają 70 zł miesięcznie

Pozwany oponuje przeciwko zaliczeniu w ramach usprawiedliwionych wydatków dziecka sprzętów sportowych i elektroniki w kwocie 300 zł miesięcznie (3.600 zł w skali roku). Analogicznie, wydatki związane z

W ocenie pozwanego realne koszty utrzymania i wychowania małoletniej należy oszacować na kwotę ok. 1400 zł - 1500 zł miesięcznie obejmują, zatem następujące kwoty:

-

wyżywienie w kwocie 500 zł

-

wydatki na ubrania, obuwie-150-200 zł

-

kieszonkowe - 50 zł

-

lekarstwa, witaminy, maseczki - 70 zł

-

dentysta, fryzjer -50 zł

-

telefon - 30 zł

-

rozrywka - 100 zł

-

kosmetyki, środki czystości - 50-70 zł

-

udział w kosztach utrzymania domu.

Pozwany aktualnie pracuje za granicą w Norwegii. Prowadzi od 2 lat działalność gospodarczą, z której osiąga comiesięczne dochody rzędu (w przeliczeniu na PLN) ok. 10.000 - 11.000 zł. Przed rozpoczęciem działalności pozwany pracował u norweskiego pracodawcy bądź podejmował zlecenia. Podkreślić jednak wypada, że osiągane przez pozwanego dochody są różne w poszczególnych miesiącach. Wszystko zależy, bowiem od ilości zleceń, a w ciągu ostatniego roku również od sytuacji epidemiologicznej. I tak, w trzech ostatnich miesiącach, średnie przeciętne dochody pozwanego wyniosły 33.577 koron norweskich (15.611 zł). W Norwegii są znacznie droższe koszty życia w Norwegii. Przykładowo, koszt wyżywienia dla 3-osobowej rodziny, jaką aktualnie tworzy pozwany, stanowi kwotę ok. 4000-5000 zł miesięcznie, a koszt opłat eksploatacyjnych z tytułu korzystania z domu zakupionego przez pozwanego to koszt rzędu ok. 3.500 zł miesięcznie. Pozwany wskazał na jego i jego rodziny miesięczne kosztów utrzymania. I tak, potrzeby 6-miesięcznej drugiej córki pozwanego kształtują się na poziomie ok. 2.000 zł miesięcznie (bez uwzględnienia udziału dziecka w opłatach eksploatacyjnych z tytułu utrzymania domu). Wśród nich wskazać należy: pampersy, chusteczki, ubranka, wyżywienie (mleko, kaszki, soki, jogurty, słoiki), chemia, środki pielęgnacyjne i koszty opieki lekarskiej.

Miesięczne koszty życia rodziny, jaką założył pozwany, obejmują m.in.:

-

wyżywienie: 4.000 z) - 5.000 zł

-

kosmetyki, chemia: 500 zł

-

ubrania: 1.000 zł

-

telefon, Internet 100zł

-

mieszkanie (i rachunki) 1.700 zł (ok. 3.500 koron norweskich)

-

kredyt: 1.500 zł.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletnia O. G. pochodzi z małżeństwa M. G. i D. G., dziewczynka urodziła się w Wielkiej Brytania w miejscowości C. dnia 19 lipca 2008 roku. Sąd Rodzinny w Crewe, Wielka Brytania, rozwiązał małżeństwo M. G. i D. G. wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2014 roku. Rodzice małoletniej faktycznie rozstali się już przed orzeczeniem rozwodu. Od 2014 roku D. G. zaprzestał łożenia środków pieniężnych na córkę. Małoletnia na dzień dzisiejszy ma skończone 13 lat. Jest uczennicą klasy 7 szkoły podstawowej. Dziewczynka prawidłowo rozwija się, jest zdrowa. Wraz z matką z Wielkiej Brytanii wróciły do Polski dwa lata temu. Małoletnia powódka mieszka z matką M. G. w domu rodzinnym rodziców M. G.. Do chwili obecnej M. G. utrzymywała małoletnią córkę z oszczędności, które nabyła ze środków w Wielkiej Brytanii. W Wielkiej Brytanii matka powódki zarabiała około 8 – 9 tysięcy złotych miesięcznie w charakterze menadżera w firmie zatrudniającej pracowników. W Wielkiej Brytania Sąd dokonał podziału majątku rodziców małoletniej powódki. M. G. sprzedała nieruchomość i z uzyskanych środków został spłacony kredyt. M. G. zeznając podtrzymała koszty utrzymania małoletniej córki. W chwili obecnej matka powódki pracuje zawodowo i w Firmie (...) spółka z o.o. w R. z wynagrodzeniem brutto 2800zł i otrzymuje 20 procent premii. W styczniu 2022r netto otrzymała wynagrodzenia 2223zł. M. G. ma ukończone 39 lat i z zawodu jest technikiem ekonomistą. M. G. wspierają rodzice finansowo. Ojciec M. G. prowadzi w Wielkiej Brytanii firmę sprzątająca. M. G. podtrzymała zeznając okoliczności podane w pozwie w tym koszty utrzymania dziecka i uczyniła je swoimi zeznaniami. Koszty utrzymania dziecka miesięcznie to kwota 2900zł.

Podtrzymała, że co miesiąc kupuje córce odzież i obuwie za łączną kwotę 350zł. Dodatkowo podała, że odnośnie kosztów utrzymania mieszkania to kwota opału, który nabyła to 7200zł, plus opłaty za wodę wynoszą 180zł, wywóz śmieci za osobę to koszt 22 zł miesięcznie. Internet kosztuje 80zł a abonament telefoniczny wspólny z córką to kwota 105zł. Rocznie na sprzęt elektroniczny dla córki przeznacza kwotę 3600zł. Dziewczynka korzysta z usług stomatologa i są to wizyty prywatne.

(dowód: zeznania M. G. k. 63v. – 64)

D. G. ma ukończone 36 lat. Z zawodu jest mechanikiem. Od 4 lat mieszka w Norwegii. Okoliczności podane w odpowiedzi na pozew podtrzymał i uczynił swoimi zeznaniami. Związany jest z partnerką, z którą mają siedmio - miesięczną córkę i urodzi im się ze związku kolejne dziecko. Prowadzi działalność gospodarczą – firmę budowlaną. Świadczy m.in. takie usługi jak wykończenie domów, malowanie, remontowanie domów. Zatrudnia trzech pracowników. Podał, że jego miesięczny dochód to kwota 10 – 11 tysięcy koron w zależności od otrzymywanych zleceń. Partnerka pozwanego nie pracuje, otrzymuje świadczenie macierzyńskie. Pozwany uczynił zeznaniami podane koszty utrzymania siebie i jego obecnej rodziny. Koszt wyżywienia dla 3-osobowej rodziny, jaką aktualnie tworzy pozwany, stanowi kwotę ok. 4000-5000 zł miesięcznie, a koszt opłat eksploatacyjnych z tytułu korzystania z domu zakupionego przez pozwanego to koszt rzędu ok. 3.500 zł miesięcznie. Potrzeby 7 -miesięcznej drugiej córki pozwanego kształtują się na poziomie ok. 2.000 zł miesięcznie (bez uwzględnienia udziału dziecka w opłatach eksploatacyjnych z tytułu utrzymania domu).

Przyznał, że przez lata nie płacił alimentów na małoletnią powódkę.

(dowód: zeznania pozwanego 64v. – 65)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie;

- zeznań M. G. k. 63 – 64,

- zeznań D. G. k. 64v. – 65,

- zaświadczenia z powiatowego urzędu pracy k. 7,

- potwierdzeń transakcji bankowych k. 8, 10

- faktury k. 9,

- odpisu zupełnego aktu urodzenia dziecka,

- odpisu aktu małżeństwa k. 12,

- kserokopii paragonów fiskalnych 13 – 14,

- rachunku zysku i strat k. 45

Prawdziwości dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, strony jedynie różniły się w ich ocenie na okoliczność zajętego przez nich stanowiska w sprawie.

Zeznania stron sprowadzały się do wykazania zasadności zajętego stanowiska w sprawie. Nie można było odmówić szczerości tym zeznaniom, ale nie w całości. Sąd oceniając te zeznania uznał, że każda ze stron ostrożnie wypowiadała się, co do swoich faktycznych możliwości zarobkowych w tym zakresie strony były zachowawcze.

Matka dziewczynki na pewno szczera była odnośnie standardu życiowego, jaki stworzyła córce, ale już skąd na to czerpie środki to poprzestała, że miała oszczędności, które skończyły się i dodatkowo rodzice ją wspierają. Niewątpliwie musi mieć dodatkowe źródło na koszty utrzymania córki i siebie, bowiem ten koszt, który podała na córkę 2900zł miesięcznie przewyższa jej wynagrodzenie, które wykazała. Można podzielić pogląd pozwanego że kwoty na wydawane na elektronikę dla dziecka są zawyżone ale jeżeli nawet przyjąć że faktycznie matka takie kwoty wydaje to w ocenie sądu należy uznać że jest to już standard którego w takiej wysokości pozwany pokrywać nie musi, jako usprawiedliwione potrzeby dziecka. Pozostałe kwoty w ocenie sądu nie są zawyżone.

Podobnie ostrożny w ocenie swoich możliwości majątkowych był pozwany, który swoją sytuację materialną określa, jako średnią i mocno akcentował wysoki poziom kosztów utrzymania w Norwegii.

Okolicznością bezsporną było, że pozwany od 2014 nie łożył alimentów. Pozwany uznał roszczenie do kwoty 750zł i nie kwestionował okresu, za które jest dochodzone roszczenie.

Spór, więc dotyczył wyłącznie wysokości miesięcznych alimentów.

Sąd zważył, co następuje:

Obowiązek alimentacyjny polega na dostarczaniu środków utrzymania, a w razie potrzeby także środków wychowania. O zakresie obowiązku alimentacyjnego decydują w każdym razie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego (art. 135 kro.) oraz możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego.

W związku z tym, że pojęcia usprawiedliwionych potrzeb nie można jednoznacznie zdefiniować, ponieważ nie ma jednego stałego kryterium odniesienia, ich rodzaj i rozmiar jest uzależniony od cech osoby uprawnionej oraz od splotu okoliczności natury społecznej i gospodarczej, w których osoba uprawniona się znajduje.

Natomiast zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokajane, wyznacza treść art. 96 kro., według którego rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka. W myśl tej dyrektywy wyrażonej w uchwale SN z dnia 16.12.1987r. (III CZP 91/86) rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych (kulturalnych), a także środki wychowania (kształcenia ogólnego, zawodowego).

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Sądu usprawiedliwione potrzeby małoletniej powódki nie są w wystarczającym stopniu zaspokojone przez ojca dziecka i to od 2014r.

Przedstawione w pozwie okoliczności pozwalają stwierdzić, że zobowiązany do alimentacji ojciec dziecka nie wywiązywał się od lat w ogóle ze swojego obowiązku należycie.

Pomoc finansowa dla małoletniego powinna być regularna i pewna.

Zakres świadczeń alimentacyjnych w myśl art. 135 § 1 k.r.o. zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Przy czym odnośnie przesłanki majątkowych możliwości zobowiązanego oceny należy dokonywać nie z punktu widzenia rzeczywiście posiadanych i uzyskiwanych środków, lecz potencjalnych możliwości zobowiązanego w tym zakresie przy uwzględnieniu należytej staranności z jego strony, podejmowanych przez niego działań i zachowań. W myśl art. 135 § 2 k.r.o. wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Pozwany nie ma obowiązku ponoszenia w całości kosztów standardu życia, jaki stworzyła matka dziecku, ale dziecko ma prawo do życia na równej stopie życiowej swoich rodziców. Sam pozwany przyznał, że potrzeby jego 7 -miesięcznej córki kształtują się na poziomie ok. 2.000 zł miesięcznie. Małoletnia powódka jest trzynastoletnią dziewczynką w okresie intensywnego wzrostu i edukacji.

Tak, więc - w ocenie Sądu - pozwany faktycznie ma możliwości zarobkowe, aby łożyć na dziecko na dzień dzisiejszy 1100zł przy jego dochodzie od 10 do 11 tysięcy koron miesięcznie Koszt wyżywienia dla 3-osobowej rodziny, jaką aktualnie tworzy pozwany, wydatkach na kwotę ok. 4000-5000 zł miesięcznie na wyżywienie rodziny, i kosztów opłat eksploatacyjnych z tytułu zamieszkania ok. 3.500 zł miesięcznie.

Co się tyczy zaległych alimentów mając na uwadze, że dziewczynka była młodsza kwota wskazana przez pozwanego 750 zł miesięcznie była w ocenie Sądu kwotą rozsądną na pokrycie zaległych usprawiedliwianych miesięcznych potrzeb dziecka.

Mając powyższe na uwadze Sąd na mocy cytowanych przepisów orzekł jak w pkt 1 i 2 wyroku oraz a contrario w pkt 3.

O pkt 4 i 5 orzekł na mocy art. 98 kpc i 108 §1 kpc.

Dodatkowa o pkt 4 na mocy Ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 r art. 13 ust 1. pkt 7.

Dodatkowo o pkt 5 na mocy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r.§2 pkt 5.

Wyrokowi w punkcie 1 i 2 Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności - o powyższym orzeczono w punkcie 6) wyroku - po myśli art. 333 §1 pkt.1 kpc.