Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 596/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 15 czerwca 2023 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. L.

niekaralność oskarżonej

karta karna

348

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

J. L.

Działanie i motywacja pokrzywdzonego w celu niesłusznego oskarżenia J. L. w związku z koniecznością wykazania rażącej niewdzięczności w postępowaniu o odwołanie darowizny.

akta sprawy Sądu Okręgowego (...), sygn. akt (...)

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

akta sprawy Sądu Okręgowego (...), sygn. akt (...)

Lektura akt wskazanej sprawy stanowiących przedmiot wniosku dowodowego obrońcy nie potwierdziła stawianej przez niego tezy. Szerzej w tej kwestii w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia w ramach zarzutu postawionego w związku z działaniem M. L., z którego skarżący wywodzi wnioski o intencjonalnym zachowaniu oskarżyciela posiłkowego.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonej

Zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia przepisów postępowania zmierzające do zakwestionowania ustaleń w zakresie winy i sprawstwa oskarżonej J. L..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej okazała się niezasadna.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe. Są one wynikiem wszechstronnej oceny materiału dowodowego sprawy, pozostającej w zgodzie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. Sąd poddał dowody wnikliwej, wszechstronnej analizie wskazując, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym - i na jakiej podstawie - cech wiarygodności odmówił. Zapatrywania wyrażone w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia znalazły pełną aprobatę Sądu odwoławczego.

Aprobatę Sądu odwoławczego uzyskało poczynienie ustaleń stanu faktycznego przez Sąd meriti w oparciu o materiał dowodowy w postaci: zeznań M. L., zeznań policjantów, tj. P. S. i R. J. oraz opinii z badań informatycznych. Dowody dały spójny obraz zdarzenia, w ramach którego J. L. popełniła zarzucone jej przestępstwo.

Obrońca w apelacji podjął próbę podważenia logicznych wniosków Sądu Rejonowego wyprowadzonych na podstawie rzetelnego materiału dowodowego. Argumenty apelacji były polemiczne. Podawanych przez skarżącego twierdzeń nie można w żadnym razie poczytać za trafne i przemawiające za unicestwieniem wniosku o sprawstwie oskarżonej.

Absolutnie nie jest zasadne twierdzenie autora apelacji, że oskarżona nie miała żadnego interesu w tym, aby zapoznać się z zawartością plików, dokumentów oraz wiadomości znajdujących się w telefonie oskarżonego. Skarżący mylnie wywodzi, że J. L. znała już ich treść. Przede wszystkim J. L. mogła nie mieć pełnej wiedzy o tym co znajduje się w telefonie innej osoby, nawet jeżeli był to telefon jej męża. Co ważniejsze, tu zasadniczo chodziło o film, który M. L. nagrał pojawiając się niespodziewanie przy jej mieszkaniu wraz z dziećmi, gdy dostrzegł osobę Ł. G.. Korzystając ze sposobności J. L. uzyskała dostęp do całości systemu informatycznego telefonu M. L. i przesłała z niego treści na swój numer telefonu oraz na adres poczty elektronicznej. Akta sprawy ukazujące w tle relacje panujące między J. L. a M. L. przy udziale Ł. G. dają uzasadnione podstawy ku twierdzeniu, iż miała ona interes w tym, by takie działania podejmować.

Polemiczne jest twierdzenie obrońcy, że żaden z dowodów bezpośrednio nie wskazuje na to, aby to właśnie oskarżona ingerowała w treści znajdujące się w telefonie pokrzywdzonego. Taki stan rzeczy wynika z treści zeznań M. L. znajdujących wsparcie w zeznaniach policjantów oraz w obiektywnym materiale dowodowym pozytywnie weryfikującym jego twierdzenia w postaci opinii z badań informatycznych (k. 123-127v), w której wnioskach wskazano, iż: (pkt 4.) W toku przeprowadzonej przy użyciu programu badawczego analizy zawartości odczytanych danych, których znaczniki czasowe zapisane są w postaci 25.03.2020 r. ujawniono informacje zawierające m.in. wiadomość e-mail wysłaną na adres w postaci (...) oraz treści wiadomości tekstowych wysłanych na numer telefonu w postaci (...) . Konfrontacja powyższego z wyjaśnieniami J. L. powoduje, iż przedstawiana przez nią linia obrony nie zasługuje na uwzględnienie. Należy powielić postawioną już w niniejszym postępowaniu tezę, iż wobec treści wskazanej opinii, obiektywizującej twierdzenia pokrzywdzonego, nie ma cienia wątpliwości, iż J. L. ingerowała w zawartość telefonu M. L. i tym samym wyczerpała znamiona przypisanego jej czynu zabronionego.

Dywagacje stanowią twierdzenia autora apelacji, że z opinii z badań informatycznych nie wynika bezpośrednio, że to właśnie oskarżona przesłała powyższe pliki. Oskarżona w inkryminowanym czasie była (na skutek przekazania jej telefonu M. L. przez Ł. G.) w posiadaniu telefonu pokrzywdzonego i to wespół z okolicznością, że wiadomości tekstowe, multimedialne i mailowe zostały wysłane na adres mailowy oraz numer telefonu J. L. daje niepodważone żadnym dowodem sprawy podstawy do stwierdzenia jej sprawstwa. Nielogiczne i pozostające w oderwaniu do przebiegu zdarzenia, w ramach którego doszło do popełnienia rozpatrywanego przestępstwa, są sugestie apelującego, że pokrzywdzony miał interes w tym, aby oskarżyć J. L. i podrzucił oskarżonej telefon. Po pierwsze, to Ł. G. odebrał telefon M. L. w czasie scysji przy mieszkaniu J. L., a następnie przekazał go oskarżonej; Po drugie, oskarżona nie musiała ani odbierać tego przedmiotu od Ł. G., ani tym bardziej zapoznawać się z jego zawartością, nie mówiąc już o podjętej przez nią ingerencji w dane. To że pokrzywdzony posiadał kilka telefonów marki (...) i z jednego z nich korzystał w oczekiwaniu na przyjazd Policji absolutnie nie dowodzi trafności tezy stawianej przez obrońcę oskarżonej.

Sąd Okręgowy podzielił dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zeznań zeznań A. L., jak również Ł. G. i odmówienie ich relacjom przymiotu wiarygodności. Podobnie jak w przypadku linii obrony przedstawianej przez oskarżoną w swoich wyjaśnieniach, tak również w odniesieniu do zeznań A. L. stwierdzić kategorycznie trzeba, iż zgromadzony materiał dowodowy (zeznania pokrzywdzonego, funkcjonariuszy Policji, opinia z badań informatycznych) nie pozostawia cienia wątpliwości co do tego, iż miała miejsce opisana w tezie oskarżenia ingerencja J. L. w zawartość telefonu pokrzywdzonego. Tym samym niewiarygodne są zeznania A. L. podającej, iż J. L. nie używała telefonu M. L.. Obrońca podniósł, że opinia biegłego psychologa potwierdziła, że małoletnia nie ujawnia konfabulacji ani tendencji do nadmiernego fantazjowania (opinia psychologiczna dot. A. L. - k. 70 i 70v akt). Obrońca jednak do wniosków wskazanej opinii podchodzi wybiórczo. W punkcie 4. wskazano: Dziewczynka jest angażowana w konflikt rodziców. Identyfikuje się z przekonaniami matki. Lektura zeznań A. L. ukazuje, że małoletnia pozostaje pod silnym wpływem matki. Jej depozycje cechuje tendencyjność. Wprawdzie świadek nie miał żadnego motywu w zeznaniu nieprawdy, ale A. L. jako dziecko nie potrafi weryfikować podawanych jej przez rodzica twierdzeń i przyjmuje za słuszne relacje matki – J. L.. Jeżeli chodzi natomiast o zeznania Ł. G., to świadek pozostający w nieformalnym związku z J. L., miał interes w tym, by zeznawać na jej korzyść, zwłaszcza że oskarżona weszła w posiadanie telefonu M. L. na skutek przekazania mu go właśnie przez Ł. G..

Obrońca poruszył kwestię pozostałych toczących się między stronami postępowań sądowych. Między M. L. a J. L. istnieje konflikt. Taki stan rzeczy mógł być niewątpliwie motywem do przedsiębrania przez J. L. zachowania, o którym mowa w zarzucie oskarżenia. Obrońca stracił z pola widzenia, że do zabrania telefonu M. L. przez Ł. G. doszło z uwagi na to, że pokrzywdzony nagrywał to, że Ł. G. w określonych okolicznościach przebywał w mieszkaniu oskarżonej. Lektura akt sprawy ukazuje oczywiste motywy jakimi kierował się Ł. G., a następnie J. L.. Natomiast wskazane przez Sąd Rejonowy dowody stanowiące podstawę ustaleń stanu faktycznego sprawy ukazują, że nie doszło do niesłusznego oskarżenia J. L. przez M. L..

Na skutek wniosku zawartego w apelacji obrońcy oskarżonej Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z akt sprawy prowadzonej przed Sądem Okręgowym (...) sygn. akt (...). Materiał dowodowy zebrany we wskazanych aktach nie potwierdził lansowanej przez obrońcę tezy o celowości działania i motywacji pokrzywdzonego w celu niesłusznego oskarżenia J. L. w związku z koniecznością wykazania rażącej niewdzięczności w postępowaniu o odwołanie darowizny. Przede wszystkim wskazać należy, że J. L. weszła w posiadanie telefonu M. L. na skutek działania Ł. G.. Zaingerowała dobrowolnie w jego treść w sposób opisany w tezie oskarżenia, a to wymagało jej świadomego działania i wykonania określonych czynności. Zbyt daleko idące i oderwane od logicznej wymowy sytuacji są wnioski autora apelacji odnośnie do intencjonalnego zachowania pokrzywdzonego obliczonego na określone konsekwencje procesowe i materialne w innych postępowaniach. Pokrzywdzony spontanicznie przyjechał z dziećmi do mieszkania J. L., a tam spotkał w wymownej sytuacji Ł. G., w efekcie czego zaczął nagrywać przebieg zdarzenia. Telefon został mu zabrany przez Ł. G. i przekazany J. L., która uzyskała dostęp do danych i przesłała je. Brak jest racjonalnych powodów w doszukiwaniu się w zaistniałych w sprawie realiach motywów u pokrzywdzonego w dążeniu do przedstawienia oskarżonej w negatywnym świetle. Niezaprzeczalnie gdyby J. L. nie podjęła czynności o jakich mowa w zarzucie aktu oskarżenia – wykonanych dobrowolnie i świadomie – nie byłoby podstaw stawiania wobec niej określonych zarzutów.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Zarzut rażącej niewspółmierności kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się niezasadna.

Pełnomocnik wywodził, że rażąco niewspółmiernie łagodna była wymierzona J. L. kara 100 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki w wysokości 10 złotych.

Autor apelacji domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonej kary 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, bądź kary grzywny 140 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych, a ewentualnie kary grzywny w wyższym wymiarze aniżeli została orzeczona przez Sąd I instancji.

Pojęcie rażącej niewspółmierności kary oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Należy dodać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. (Postanowienie SN z 28.11.2023 r., II ZK 88/22, LEX nr 3695732.)

Sąd Okręgowy stanowiska autora apelacji nie podzielił, uznając orzeczoną wobec J. L. karę za adekwatną do stopnia winy oskarżonej oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu zabronionego, uwzględniającą okoliczności przedmiotowe przestępstwa oraz mającą na względzie zadośćuczynienie celom prewencji generalnej i indywidualnej.

Kwestia że względem oskarżonej nie ostało się warunkowe umorzenie postępowania nie wpływa na ocenę relewantnych z perspektywy wymiaru kary okoliczności. To że zastosowanie wskazanej instytucji związanej z poddaniem sprawcy próbie nie zyskało aprobaty Sądu Okręgowego we wcześniejszym wyroku nie znajduje przełożenia na rozważania w przedmiocie orzeczonej względem J. L. kary grzywny w ramach postępowania objętego zaskarżonym wyrokiem.

Wbrew wywodom apelacji orzeczona wobec J. L. kara stanowić będzie istotną dolegliwość finansową, która spełni wobec niej cele wychowawcze oraz zapobiegawcze. Istotne jest to, że J. L. jest osobą niekaraną, prowadzi ustabilizowany tryb życia. Zdarzenie miało charakter incydentalny. Jednorazowe popełnienie przez nią czynu zabronionego o nie szczególnie znacznym stopniu społecznej szkodliwości wymaga wyważonej reakcji karnej, która uwzględniać będzie całokształt zaistniałych w sprawie okoliczności.

Wymierzona przez Sąd I instancji kara uwzględnia okoliczności przedmiotowe popełnionego przez J. L. przestępstwa, a w tym naruszenie sfery prywatności pokrzywdzonego. Sąd Rejonowy uwzględnił motywy działania oskarżonej. Dowodzi tego orzeczenie kary grzywny w wysokości odbiegającej od ustawowego minimum.

Irrelewantne dla oceny trafności reakcji karnej zastosowanej wobec J. L. jest rozstrzygnięcie postępowania karnego toczącego się wobec Ł. G.. Bez znaczenia także pozostaje brak reakcji J. L. na scysję pomiędzy M. L. i Ł. G. – wówczas zresztą oskarżona także starała się uchronić dzieci od obecności w tym zdarzeniu.

Karygodność zachowania oskarżonej została stwierdzona w ramach niniejszego postępowania. Sąd Rejonowy zastosował wobec niej reakcję karną adekwatną do naganności przedsiębranego przez niego czynu. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności istotnych dla wymiaru kary, podczas gdy skarżący koncentruje się na tych związanych ze stopniem społecznej szkodliwości czynu, która stanowi jedną z dyrektyw wymiaru kary.

Oskarżona w ramach procesu miała prawo do obrania dowolnej linii obrony, której zresztą Sąd Rejonowy nie podzielił. Tym niemniej w fakcie niewykazania przez nią żalu czy skruchy bądź konsekwentnego negowania swojego sprawstwa nie można upatrywać okoliczności obciążającej.

Nie do zaakceptowania jest lansowana przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego teza, że kara jaka została wymierzona oskarżonej za popełniony przez nią czyn stypizowany w przepisach kodeksu karnego, a więc za przestępstwo jest karą niższą jaką aktualnie przewidują przepisy kodeksu wykroczeń za popełnienie wybranych wykroczeń. Ustawodawca ustanawia sankcje karne za przestępstwa lub wykroczenia, a Sąd orzekający w niniejszej sprawie orzekł karę pozostającą w ramach możliwych do orzeczenia na podstawie przepisów kodeksu karnego. Całkowicie chybiona jest argumentacja, że w przypadku kary grzywny jaka została wymierzona oskarżonej za przestępstwo z art. 267 § 2 kk oskarżona będzie musiała uiścić grzywnę w wysokości 1000 zł, co sprawia, iż kara wymierzona jej za przestępstwo jest niższa niż w sytuacji, gdyby oskarżona popełniła wykroczenie drogowe. Ten rodzaj rozumowania prowadzi do absurdu, gdyż w każdym przypadku skazania za przestępstwo należałoby wymierzyć karę powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia za wykroczenie. Tymczasem przepisy kodeksu karnego często przewidują dolną granicę zagrożenia nawet znacznie niższą od maksymalnego zagrożenia za wykroczenie.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 15 czerwca 2023 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy przyjął za podstawę orzekania – w myśl art. 4 § 1 kk – przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r.

Do art. 33 kk został dodany § 1a przez art. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U.2022.2600) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 października 2023 r., który stanowi: Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, a przestępstwo jest zagrożone zarówno grzywną, jak i karą pozbawienia wolności, grzywnę wymierza się w wysokości nie niższej od: 1) 50 stawek - w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą roku; 2) 100 stawek - w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 2 lat; 3) 150 stawek - w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności przekraczającą 2 lata. Wobec tego, że czyn zarzucony oskarżonej zagrożony jest grzywną, jak i karą pozbawienia wolności ustawa obowiązująca w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r. była względniejsza dla sprawczyni – J. L..

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego, nie dopatrując się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Wobec nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonej Sąd Okręgowy, na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 kpk oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.Dz.U.2023.123), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j.Dz.U.2013.663) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861 ze zm.) zasądził od oskarżonej J. L. na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w T.) kwotę 100 złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża ją połową wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym w kwocie 25 złotych.

III.

Wobec nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Sąd Okręgowy, na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 kpk oraz art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.Dz.U.2023.0.123), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j.Dz.U.2013.663) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861 ze zm.) zasądził od oskarżyciela posiłkowego M. L. na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w T.) kwotę 100 złotych tytułem opłaty za II instancję i obciążył go połową wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym w kwocie 25 złotych.

IV.

Na podstawie art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 kpk Sąd Okręgowy orzekł, iż koszty ustanowienia obrońcy i zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym oskarżona i oskarżyciel posiłkowy ponoszą we własnym zakresie. Obie strony procesu korzystały z pomocy profesjonalnych pełnomocników ustanowionych z wyboru, a wywiedzione przez nich apelacje nie zostały uwzględnione.

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 15 czerwca 2023 r., sygn. akt (...)

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana