Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 189/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 30 grudnia 2022 r., sygn. akt (...)

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego S. B.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

S. B.

Ł. M.

Karalność oskarżonych

Karty karne

1252-1253

1255 i 1255v

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karty karne oskarżonych

Dokumenty wystawione przez uprawnione podmioty.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. B.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu przez Sąd, że oskarżeni przewozili w samochodzie fałszywe banknoty p takich samych numerach seryjnych co do nominałów 10 złotowych i 50 złotowych , a część z tych banknotów schowali do portfeli i dokumentów, aby móc z nich bezpośrednio skorzystać, zaś resztę włożyli do fabrycznego schowka w samochodzie, aby je wprowadzić do obiegu po wydaniu tych, które posiadali przy sobie.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu przez Sąd, że wersja S. B., że wprawdzie miał fałszywe banknoty w portfelu, ale nie miał zamiaru ich użyć przeczy logice i zasadom doświadczenia życiowego.

Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 310 § 2 kk zamiast przyjęcia kwalifikacji z art. 310 § 3 kk jako wypadku mniejszej wagi, a w konsekwencji niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Rażąca niewspółmierność kary.

Naruszenie przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na orzeczenie, tj. § 11 ust. 1 pkt 2, § 12 ust. 2 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy zaaprobował tezę autora apelacji, iż oskarżony S. B. posiadał wyłącznie 9 sztuk podrobionych banknotów, które zostały znalezione w jego portfelu, natomiast pozostałe banknoty były przechowywane i przewożone przez Ł. M..

Autor apelacji słusznie wywiódł, że oskarżony S. B. przechowywał wyłącznie 9 sztuk fałszywych banknotów. Potwierdzeniem dla tegoż jest materiał dowodowy w postaci wyjaśnień oskarżonego, protokół oględzin rzeczy z dnia 5 listopada 2020 r., jak również zeznania świadka P. M. z dnia 6 listopada 2020 r. Pozostałe zaś banknoty znajdujące się w samochodzie należały wyłącznie do Ł. M., który prowadził pojazd marki R. i był jego posiadaczem.

Uwzględnienie apelacji obrońcy S. B. znalazło swoje przełożenie w zmianie dokonanej w toku kontroli instancyjnej w zaskarżonym wyroku i w następstwie w złagodzonej reakcji karnej, co zostało ujęte w punkcie 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Sąd II instancji nie przychylił się natomiast do konstatacji obrońcy, by posiadanych 9 banknotów S. B. nie miał zamiaru wprowadzać do obiegu. Sąd podzielił natomiast zanegowaną przez autora apelacji tezę Sądu meriti, że wersja S. B., iż wprawdzie miał fałszywe banknoty w portfelu, ale nie miał zamiaru ich użyć przeczy logice i zasadom doświadczenia życiowego, które wskazują na to, że ludzie bezpośrednio przy sobie - w torebce, portfelu - trzymają pieniądze właśnie po to, aby je wydać od razu jak taka potrzeba zaistnieje. Skarżący wywodził, że brak jest dowodów na to, by uznać, że oskarżony zamierzał wprowadzić (bądź wprowadzał) fałszywe banknoty do obiegu. Stanowisko obrońcy by S. B. wyłącznie przechowywał te banknoty jest naiwne i nie przekonuje Sądu II instancji. Nie ulega wątpliwości, że zostało przez S. B. zrealizowane wszystkie znamiona zarzuconego mu przestępstwa.

Autor apelacji podnosił, że oskarżony w swoich wyjaśnieniach zaprzeczył, jakoby miał zamiar wprowadzić do obiegu fałszywe banknoty. Twierdzenia te nie zasługują jednak na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania (k. 133 i 133v) oskarżony S. B. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i podał, że „Nie zastanawiałem się co zrobię z tymi pieniędzmi czy je komuś dam, czy je wydam. Zapewne chciałem wydać. (…) Nie wiem skąd oni mieli te banknoty. Ja od razu się zorientowałem, że te pieniądze są fałszywe.”(k. 133v).

Za niedorzeczną uznać należało wykreowaną przez skarżącego teorię, by w/w banknoty mogły być przez oskarżonego przechowywane wyłącznie w charakterze kolekcjonerskiej ciekawostki, banknotów, które można sprezentować jako kolekcjonerski unikat, czy banknotów którymi po prostu można się pochwalić. Taki stan rzeczy nie wynika ani z wyjaśnień S. B. ani nie przystaje logicznej wymowy okoliczności sprawy.

Obrońca podniósł, że S. B. nie miał zamiaru wprowadzić podrobionych pieniędzy do obiegu, ponieważ jak wyjaśnił "wyglądały dziwnie". Taka konstatacja nie przystaje do tegoż, że oskarżony zamiast od razu wyrzucić te banknoty trzymał je w miejscu przeznaczonym do wykorzystania w sytuacji dokonywania płatności, a mianowicie portfelu. Zaprzeczanie znaczeniu takiego stanu rzeczy przez obrońcę niezaprzeczalnie godzi w zasady zdrowego rozsądku i jest po prostu polemiką. Owszem w portfelu mogą być chowane różne rzeczy, ale to nie mienia faktu, że przechowywanie fałszywych banknotów w portfelu przez S. B. w sposób oczywisty świadczyło o tym, iż miał w zamiarze wprowadzić je do obrotu. Nie ma znaczenia tu okoliczność, że S. B. został złapany w lesie, a nie w sklepie w sytuacji robienia zakupów. To natomiast, że w portfelu oskarżonego ujawniono także prawdziwe banknoty tylko potwierdza zamiar wprowadzenia fałszywych obrotów do obrotu, albowiem przy opłacaniu danej transakcji wykorzystanie autentycznych i podrobionych banknotów dawało większą gwarancję na to, że osoba je przyjmująca nie wychwyci mankamentów i nie dostrzeże że przekazywanie jej są podrabiane banknoty. Poza tym z dowodów sprawy wynika, że S. B. otrzymał te banknoty i to nie wyklucza że poza nim miał także własną gotówkę.

Obrońca niesłusznie podniósł zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 310 § 2 kk zamiast przyjęcia kwalifikacji z art. 310 § 3 kk jako wypadku mniejszej wagi, a w konsekwencji niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.

O „mniejszej wadze przestępstwa” decydują elementy przedmiotowe i podmiotowe występujące w chwili czynu. Od strony przedmiotowej do tych elementów należy: rodzaj dobra prawnego, stopień zagrożenia dobra lub wielkość wyrządzonej szkody, możliwość restytucji dobra prawnego, a także rodzaj i istotność naruszonej reguły postępowania. Od strony podmiotowej wskazać należy na stosunek psychiczny sprawcy do realizowanego czynu oraz motywy i pobudki zachowania się sprawcy (zob. K. Buchała, A. Zoll, Polskie prawo karne..., s. 226).

S. B. przechowywał 9 banknotów o nominale 100 zł, które przedstawiałyby łączną wartość 900 zł. Zachowanie oskarżonego rażąco naruszało porządek prawny i to w znaczący sposób. Nie wykazał on w toku procesu stanowczo krytycznego stosunku wobec własnego zachowania. Liczba banknotów i ich wartość były na tyle duże, iż przyjęcie wypadku mniejszej wagi nie mogło mieć miejsca. Nadzwyczajne złagodzenie kary ma w takim przypadku charakter fakultatywny i realiach przedmiotowej sprawy podstaw do jego zastosowani absolutnie nie było.

Sąd Okręgowy przychylił się do stanowiska obrońcy oskarżonego w zakresie rozstrzygnięcia o karze o tyle, że karę orzeczoną S. B. należało złagodzić. Skarżący domagał się zmniejszenia wymiaru kary do dolnych granic zagrożenia ustawowego. Podstawy nowo wymierzonej kary zostały wskazane w ramach punktu 5.2.

Sąd Rejonowy zasądził tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej S. B. z urzędu kwotę 2040 zł. Sąd Okręgowy w wyniku kontroli instancyjnej podwyższył to wynagrodzenie do kwoty 2280 zł. Obrońca niezasadnie domagał się zasądzenia dodatkowej kwoty za udział w posiedzeniach dotyczących przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania. Taki stan rzeczy mógłby zostać uwzględniony, gdyby obrońca został powołany tylko do dokonania tej czynności. W niniejszej sprawie zaś ta czynność wlicza się niejako w obronę prowadzoną przez adwokata w całym postępowaniu. Sąd Okręgowy kwotę należną obrońcy oskarżonego wyliczył w ten sposób, że stawkę minimalną w sprawie objętej śledztwem przyjęto kwotę 600 zł, kolejno jedną stawkę minimalną za postępowania toczące się przed Sądem Rejonowym w T. pod sygn. (...) oraz (...) w kwocie 840 zł, oraz za uczestnictwo w kolejnych terminach rozprawy 168 zł i 672 zł co łącznie dało kwotę 2280 zł.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. M.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na wadliwym uznaniu oskarżonego Ł. M. winnym popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w punkcie 2. wyroku.

Obraza przepisów postępowania polegająca na naruszeniu zasady in dubio pro reo, poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości występujących w sprawie na niekorzyść oskarżonego, a nadto przekroczenie swobodnej oceny dowodów.

Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 310 § 2 kk zamiast przyjęcia kwalifikacji z art. 310 § 3 kk.

Rażąca niewspółmierność kary.

Naruszenie przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na orzeczenie, tj. § 11 ust. 1 pkt 2, § 12 ust. 2 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. M. okazała się niezasadna.

Skarżący podniósł, że Ł. M. w toku postępowania przygotowawczego i sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. Ocena wyjaśnień oskarżonego dokonana przez Sąd Rejonowy nie budzi żadnych zastrzeżeń Sądu Okręgowego i znajduje pełną aprobatę instancji odwoławczej. Twierdzenia oskarżonego jakoby miał zaniki pamięci słusznie zostały zanegowane przez Sąd meriti. Sąd dostrzegł, że będąc przesłuchany w innej sprawie oskarżony nie podawał, by występowały u niego problemy z pamięcią a jednocześnie pośrednio odnosił się on do przedmiotowej sprawy. Poza tym Sąd ten słusznie zważył że wobec rzekomych zaników pamięci oskarżony nie podejmował żądnych konsultacji lekarskich co wobec takiej ułomności zdrowotnej mogłoby wydawać się co najmniej nierozsądne. Linia obrony oskarżonego nie była spójna choć konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu czynu to jednak z jednej strony zasłaniał się niepamięcią a z drugiej wyjaśniał, że banknoty przewoził nieświadomie. Nie sposób przyjąć tejże przypadkowości, albowiem oskarżony miał także podrobione banknoty w dowodzie rejestracyjnym i mając ten dokument przy sobie niewątpliwie zdawał sobie sprawę zwłaszcza że już wcześniej miał do czynienia z podrobionymi banknotami. Skarżący w apelacji prowadzi polemikę z rzeczowym i logicznym wywodem Sądu I instancji, ale te dywagacje z uwagi na ich oddalenie od faktów i wobec wymowy całokształtu materiału dowodowego sprawy nie mogły odnieść oczekiwanego rezultatu.

Skarżący podniósł, że Ł. M. jest budowlańcem i nie potrafiłby zrobić fałszywych banknotów, bo nie zna się na komputerze. Ale tu sytuacja jest taka, że oskarżony został skazany za przechowywanie i przewożenie podrobionych banknotów, a nie za ich „drukowanie”.

Autor apelacji niesłusznie kwestionował wyjawienie banknotów w skrytce fabrycznej w podłodze samochodu Ł. M. dopiero w późniejszym czasie, gdy tenże samochód znajdował się na parkingu policyjnym. To, że skrytka ta nie została znaleziona bezpośrednio po zdarzeniu drogowym z udziałem oskarżonych nie dyskwalifikowało odnalezienia tych banknotów i możności przypisania ich przechowywania przez właściciela pojazdu – Ł. M.. Policjanci na miejscu zdarzenia drogowego dokonywali tylko niezbędnych czynności, które standardowo w takich sytuacjach podejmują. Ich działanie było legitymowane prawnie i w tym kierunku nie ma żadnych zastrzeżeń. Nieodnalezienie skrytki wynikało z zakresu tych działań. Dopiero szczegółowe czynności sprawdzające wnętrze pojazdu oskarżonego doprowadziły do znalezienia owej skrytki. Istotą takiego schowka jest to, iż nie jest on na pierwszy rzut oka widoczny. Każda marka samochodu może mieć go w innym miejscu i trudno oczekiwać od policjantów, by na ruchliwej drodze podejmowali czynności poszukiwawcze. Niewątpliwie też właśnie dlatego, że skrytka ta była ulokowana w miejscu trudno dostępnym zostały tam ukryte podrobione banknoty. Autor apelacji niesłusznie dywaguje, iż dostęp do parkingu i samochodu mogły mieć nieustalone osoby. Przede wszystkim zakładać należy, że parking pozostawiony do dyspozycji Policji na którym zostają pozostawione pojazdy umieszczone w związku z prowadzonymi czynnościami procesowymi nie jest miejscem do którego dostęp mają osoby nieuprawnione. Poza tym istotne jest to, że numery seryjne banknotów ze schowka były takie same, jak te, które znaleziono przy Ł. M. w jego dowodzie rejestracyjnym. Nieprzyznanie się przez oskarżonego do umieszczenia tych banknotów w schowku nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem nie przystawało go logicznej wymowy okoliczności sprawy. Ł. M. jako posiadacz pojazdu znał go najlepiej i jego twierdzenia, że tych banknotów nie umieścił w przedmiotowym schowku nie zasługiwały na uwzględnienie.

W kontekście zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk warto wpierw zaznaczyć, że wyrażona w nim zasada in dubio pro reo ma zastosowanie w przypadku zaistnienia w postępowaniu karnym niedających się usunąć wątpliwości. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 3.04.2012 r. w sprawie o sygn. V KK 335/11 (LEX nr 1163975) wątpliwości te muszą być powzięte przez sąd orzekający, a nie wysuwane przez stronę. Samo bowiem subiektywne przekonanie strony o istnieniu wątpliwości nie przesądza o naruszeniu zasady in dubio pro reo.

Skarżący nie miał racji twierdząc, że w przedmiotowej sprawie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości. Sąd Rejonowy przeprowadził wszystkie niezbędne dowody, które jednak w ocenie Sądu Odwoławczego – wbrew temu, co podnosi się w apelacji - stanowiły podstawę dla dokonania ustaleń faktycznych pozwalających na uznanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Skarżący domagał się przyjęcia kwalifikacji z § 3 art. 310 kk zamiast z § 2, a zatem przyjęcia iż w sprawie wystąpił wypadek mniejszej wagi.

O „mniejszej wadze przestępstwa” decydują elementy przedmiotowe i podmiotowe występujące w chwili czynu. Od strony przedmiotowej do tych elementów należy: rodzaj dobra prawnego, stopień zagrożenia dobra lub wielkość wyrządzonej szkody, możliwość restytucji dobra prawnego, a także rodzaj i istotność naruszonej reguły postępowania. Od strony podmiotowej wskazać należy na stosunek psychiczny sprawcy do realizowanego czynu oraz motywy i pobudki zachowania się sprawcy (zob. K. Buchała, A. Zoll, Polskie prawo karne..., s. 226).

W realiach przedmiotowej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia wypadku mniejszej wagi. Ł. M. w odniesieniu do części banknotów działał wspólnie i w porozumieniu z S. B.. Jego zachowanie obejmowało 52 banknoty o nominale 100 zł oraz 5 banknotów o nominale 50 zł. Łączna kwota na jaką podrobione banknoty opiewały wynosiła zatem 5450 zł. Stopień szkodliwości popełnionego czynu zabronionego był wysoki. Oskarżony działał z wyrachowaniem, albowiem nie tylko posiadał przy sobie podrobione banknoty, ale także część z nich skrzętnie ukrył w schowku samochodowym. Jego zachowanie było przemyślane, a on sam doskonale zdawał sobie sprawę z jego naganności. Nie wykazał on oczekiwanych refleksji co do negatywnej oceny własnego postępowania.

Wbrew wywodom apelacji wymierzonej Ł. M. kary 2 lat pozbawienia wolności nie można było uznać za rażąco niewspółmiernie surową. Kara ta zdecydowanie oscylowała w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Stopień winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu zabronionego były wysokie. Niewątpliwie jako okoliczność obciążająca musiała zostać uwzględniona dotychczasowa karalność Ł. M.. Oskarżony był kilkukrotnie karany, a wymierzone mu kary i o charakterze wolnościowym i o charakterze izolacyjnym nie spowodowały u niego odstąpienia od naruszania porządku prawnego. Godzi się zaznaczyć, że Ł. M. był już karany za przestępstwo z art. 310 § 2 kk, a zatem doskonale zdawał sobie on sprawę z naganności swojego zachowania oraz z tego, jakie mogą być jego konsekwencje. Wówczas została mu wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i oskarżony nie wykorzystał danej mu szansy i powrócił na drogę przestępstwa. Obrońca wywodzi, że tamta sprawa dotyczyła jednego banknotu, ale to nie ma znaczenia bo istotne jest to że Ł. M. nie poprawia swojego zachowania, a wprost odwrotnie jego zachowanie przyjmuje coraz większą skalę i w takiej sytuacji nieodzowna jest bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze orzeczonym przez Sąd I instancji. Skoro oskarżony posiada dzieci i jest zobowiązany alimentacyjnie to winien uwzględnić jakie konsekwencje mogą być następstwem zachowania w sposób oczywisty godzącego w porządek prawny. Skoro oskarżony jest zdrowy i ma możność zarobkowania to winien on stronić od popełniania przestępstw i pozyskiwać środki finansowe w sposób legalny.

Zarzut skarżącego odnoszący się do wyliczenia przez Sąd Rejonowy kosztów obrony jest niezasadny. Obrońca w swoich wyliczeniach niesłusznie przyjął pomnożenie kwoty 840 zł (stawki minimalnej) przez 4 rozprawy. Wyliczenie powinno nastąpić w ten sposób, że do kwoty stawki minimalnej – 840 zł winno się dodać 20 % tejże kwoty a zatem 168 zł pomnożone razy 3, albowiem stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20% w sprawach w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień. Tak więc wykonany rachunek daje wartość 1344 zł i taką też kwotę w punkcie VII. Zaskarżonego wyroku prawidłowo na rzecz obrońcy Ł. M. zasądził Sąd Rejonowy.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 30 grudnia 2022 r., sygn. akt (...) – punkty II, III, IV, V, VII

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 30 grudnia 2022 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach zmiany

Uwzględniwszy częściowo apelację obrońcy oskarżonego S. B. stosownie do rozważań przeprowadzonych w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia zmienił zaskarżony wyrok:

1. w pkt I w ten sposób, że:

a/ ustalił, iż działanie wspólne i w porozumieniu obu oskarżonych dotyczyło przewozu celem puszczenia w obieg jedynie 9 banknotów o nominale 100 zł, zaś co do pozostałych banknotów stanowiło samodzielne działanie oskarżonego Ł. M.,

b/ obniżył orzeczoną wobec S. B. karę pozbawienia wolności do 2 lat i 6 miesięcy ,

Wymierzona oskarżonemu kara dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności będzie adekwatną odpowiedzią na popełniony przez niego czyn zabroniony. Jego wina oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa były wysokie. Wymierzona mu kara oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Oskarżony był wielokrotnie karany sądownie. Wymaga on izolacji penitencjarnej. Reakcja karna wobec jego osoby musi być odpowiednio surowa, albowiem dotychczas podejmowane nie uzmysłowiły mu tego, że nieopłacalne jest naruszanie porządku prawnego. Obniżenie wymiaru kary przyjętego przez Sąd Rejonowy było następstwem poczynienia ustaleń faktycznych na korzyść S. B.. Tym niemniej sugerowane przez obrońcę zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary w realiach przedmiotowej sprawy absolutnie nie znajdowało uzasadnienia.

2. ustalił, że zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności z pkt. IV dotyczy kary pozbawienia wolności wymierzonej S. B. w punkcie I.1.b/,

3. w pkt VI podwyższył wynagrodzenie dla obrońcy z urzędu S. B. adw. M. J. do kwoty 2.280 zł wraz z należnym podatkiem VAT;

Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu dlatego też – poza zmianami określonymi powyżej – został on utrzymany w mocy.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w T.) na rzecz adw. C. K. i adw. M. J. kwoty po 840 złotych brutto tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonym w postępowaniu odwoławczym. Ł. M. i S. B. korzystali z obrony udzielonej im z urzędu, a Sąd odwoławczy, wydając rozstrzygnięcie w tym przedmiocie, uwzględnił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt SK 78/21, opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 28 grudnia 2022 r. Dlatego wynagrodzenie wskazanego obrońcy w niniejszej sprawie zostało przyznane na podstawie minimalnej stawki za obronę w wysokości określonej w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonych z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wydatkami poniesionymi w tym postępowaniu obciążył Skarb Państwa.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Ł. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia 30 grudnia 2022 r., sygn. akt (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana