Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 32/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 24 listopada 2022 r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. W.

karalność oskarżonego

Karta karna

217-218

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Dokument wystawiony przez uprawniony podmiot.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- apelacja obrońcy –

- obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. protokołu zawiadomienia o wykroczeniu, ewoluujących zeznań pokrzywdzonego, notatek urzędowych funkcjonariuszy Policji, a także samych wyjaśnień oskarżonego, których swoboda oraz całościowa ocena wskazuje na brak ich spójności, poddaje pod wątpliwość wiarygodność pokrzywdzonego, co prowadzi do konstatacji, iż swoim zachowaniem M. W. wyczerpał znamiona wykroczenia opisanego w art. 119 kw;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż pokrzywdzony „ochroniarz” zamierzał dalej kontynuować pościg za oskarżonym i prosił o pomoc kierowcę jednego z przejeżdżających samochodów, podczas gdy A. C. wskazał, iż ów kierowca miał sam się zatrzymać i pytać czy udzielić pomocy, przy czym jedynym świadkiem owych zdarzeń miał być i tak sam pokrzywdzony;

- obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 kpk w zw. z art. 170§1 pkt 2, 3, i 6 kpk a contrario poprzez oddalenie wniosków dowodowych dotyczących przesłuchania żony oskarżonego B. W. oraz kuratora K. B. jako pozbawionych przymiotu znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdy w postępowaniu nie tylko rozstrzygano o winie oskarżonego, ale także wymiarze kary, co doprowadziło do wydania orzeczenia bez możliwości rzetelnej oceny przez sąd zachowania oskarżonego przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary opisanych w art. 53§2 kk, a także ich wpływu na sytuację rodzinną oskarżonego, a same wnioski w tym zakresie złożone zostały na pierwszym terminie rozprawy bez uprzedniego wezwania do złożenia wniosków dowodowych w zakreślonym terminie;

- rażąca niewspółmierność wymierzonej kary 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, która przekracza stopień winy oskarżonego, nie uwzględnia jego właściwości i warunków osobistych, materialnych rodziny, motywacji do popełnienia czynu, skutków zdarzenia dla pokrzywdzonego, który de facto nie odniósł żadnych obrażeń, wątpliwych okoliczności towarzyszących zdarzeniu, które zostały uznane za czyn z art. 281 kk, a także takiej, która właśnie nie ma charakteru wychowawczego a represyjny wobec M. W., nawet pomimo jego uprzedniej karalności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna.

Przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, że sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy w sposób prawidłowy, dokonując wszelkich niezbędnych czynności dowodowych, koniecznych dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego mieściła się przy tym w granicach sędziowskiej swobody, należycie uwzględniając zasady logiki i prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Pozostawała ona wobec powyższego pod pełną ochroną dyspozycji art. 7 kpk, spotykając się w związku z tym z akceptacją Sądu Okręgowego.

Argumentacja zawarta w wywiedzionym środku odwoławczym sprowadzała się w zasadzie do polemiki z prawidłowo poczynionymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami stanu faktycznego sprawy. Dyskurs prowadzony przez obrońcę w apelacji nie zyskał uznania sądu odwoławczego z następujących względów.

Skarżący zasadniczo negował przyjęcie przez Sąd Rejonowy ustalenia, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona kradzieży rozbójniczej i twierdził, że zachowanie to należało zakwalifikować jako wykroczenie z art. 119 kw.

Motywy przedstawione przez obrońcę oskarżonego nie spotkały się z aprobatą sądu II instancji. Przede wszystkim skarżący błędnie wywodził o tym, że na kwestię kwalifikacji finalnie przypisanego M. W. czynu zabronionego winna mieć wpływ treść zawiadomienia o wykroczeniu. To zebrany w sprawie całokształt materiału dowodowego dał podstawy do przyjęcia kwalifikacji z art. 281 kk. Zawiadomienie o wykroczeniu złożył A. C., ale ograniczenie jego wypowiedzi w zawiadomieniu wyłącznie do kradzieży sklepowej wynikało stąd, że był on pracownikiem ochrony w sklepie, w którym doszło do dokonania przez oskarżonego kradzieży i skoncentrował się on na tym, co było związane z jego obowiązkami służbowymi. W toku procesu przedstawił on natomiast w swoich zeznaniach cały przebieg zajścia, a jego depozycje słusznie zostały uznane za wiarygodne przez Sąd Rejonowy.

Skarżący podniósł, że zeznania pokrzywdzonego ewoluowały w toku procesu. Sąd Okręgowy analizując akta sprawy doszedł do wniosku, że pokrzywdzony w swych zeznaniach był konsekwentny z tym, że przed kolejnymi organami, być może z uwagi na sposób prowadzenia przesłuchania, wskazywał na kolejne szczegóły. W początkowych zeznaniach rzeczywiście koncentrował się na kradzieży sklepowej, bowiem to było meritum całej sprawy i być może nie zdawał sobie sprawy jakie znaczenie dla kwalifikacji czynu oskarżonego miało jego dalsze zachowanie. Zeznania A. C. były jednak szczere, logiczne, spontaniczne, a w konsekwencji wiarygodne. W istocie skarżący nie przedstawił okoliczności, które skutecznie zniweczyłyby walor dowodowy omawianych relacji.

Przywołane przez skarżącego rozbieżności w zakresie zeznań pokrzywdzonego nie miały wpływu na ich ocenę. Trzeba bowiem stwierdzić, że zdarzenie miało charakter dynamiczny, sytuacja obwarowana była emocjami, a A. C. skoncentrowany był na wypełnianiu obowiązków służbowych jakim była ochrona mienia pracodawcy, a nie na własnej osobie. Taki stan rzeczy wpisany jest w jego pracę jako „ochroniarza”.

Zeznania A. C., M. F. oraz fotografie z monitoringu dały spójny obraz zdarzenia. Dowód obiektywny w postaci fotografii pozytywnie zweryfikował przedstawiane przez świadków okoliczności zdarzenia. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma wątpliwości co do tego, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona kradzieży rozbójniczej, a nie tylko kradzieży. To, że początkowo sytuacja została zakwalifikowana jak zwykła kradzież sklepowa nie wyłącza prawidłowości finalnego rozstrzygnięcia. Depozycje A. C. znajdują oparcie w obiektywnym materiale dowodowym i słusznie zostały przyjęte za podstawę ustaleń stanu faktycznego sprawy. Podnoszone przez obrońcę rozbieżności nie miały doniosłego znaczenia i wynikały – jak wskazano powyżej – z dynamiki zdarzenia oraz z charakteru sytuacji gdy najpierw osoba dokonuje kradzieży, a następnie ucieka i w pogoń za nią udaje się „ochroniarz”. Są to sytuacje obwarowane duża dawką emocji i zaistnienie pewnych rozbieżności w opisie zdarzenia jest poniekąd naturalną konsekwencją.

Skarżący niesłusznie kwestionował oddalenie wniosków dowodowych dotyczących przesłuchania żony oskarżonego B. W. oraz kuratora K. B.. Osoby te nie były świadkami zdarzenia, nie przebywały w miejscu zdarzenia, ani w jego pobliżu. Okoliczności rzutujące na wymiar kary zaś wynikają z dowodów zebranych w aktach sprawy. Ewentualne depozycje tych osób stanowiłyby wyłącznie ich subiektywną opinię na temat osoby oskarżonego.

Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji autora apelacji co do wymierzonej M. W. kary 1 roku pozbawienia wolności. Kara ta w ocenie sądu II instancji jest słuszną reakcją karną na popełnione przez oskarżonego przestępstwo z art. 281 kk. Jest ona adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa kradzieży rozbójniczej. Kara ta stanowi dolną granicę ustawowego zagrożenia (1 rok pozbawienia wolności). Oskarżony był dotychczas wielokrotnie karany, a przedmiotowego czynu zabronionego dopuścił się w warunkach recydywy podstawowej opisanej w art. 64§1 kk. Jego dotychczasowa linia życia ukazuje, że wymaga on izolacji penitencjarnej, bowiem tylko taka reakcja karna może wzbudzić w nim oczekiwane refleksje. Kradzież jakiej dokonał nie była podyktowana motywacją, którą choćby w określonym stopniu można by usprawiedliwić, a jedynie chęcią spożycia alkoholu. Oskarżony okazał ostentacyjnie lekceważące podejście wobec porządku prawnego. Nie wykazuje on żadnych pozytywnych wniosków względem dotychczasowego sposobu życia. Nie sposób uznać by kradzież ta była podyktowana trudną sytuacją życiową, wszak nie ukradł on przykładowo jedzenia dla dzieci ale alkohol dla siebie. Popełniając to przestępstwo musiał on liczyć się z jego ewentualnymi konsekwencjami, to jest że doprowadzi to do tego, iż jako żywiciel rodziny będzie on skierowany do odbycia kary o charakterze izolacyjnym. Nie zasługuje on już na danie mu kolejnej szansy, bowiem z wielu dawanych mu dotychczas szans, nie skorzystał. W żadnym razie nie występuje względem oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna. Jest on osobą zdemoralizowaną i nieodzowna jawi się tu reakcja karna w postaci bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Obrońca sprowadza tok wyłącznie do kradzieży, ale materiał dowodowy sprawy pozwolił rozstrzygnąć ponad wszelką wątpliwości, iż wobec następczego jego zachowania polegającego na uderzeniu A. C. w okolice obojczyka zachowanie to należało zakwalifikować jako kradzież rozbójniczą.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 24 listopada 2022 r., sygn. akt (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Racje wskazane w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia spowodowały uznanie wywiedzionej w sprawie apelacji za bezzasadną.

Prawidłowo Sąd Rejonowy rozstrzygnął o obowiązku naprawienia szkody przez M. W. poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. z siedzibą w K. kwoty 21,99 zł.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – poza zmianami opisanymi powyżej – został on utrzymany w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 636§1 kpk oraz art. 8 i art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.Dz.U.1983.49.223 ze zm.) sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w G.) kwotę 180 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego nie znajdując powodów dla których oskarżony miałby być zwolniony od ponoszenia tych kosztów.

PODPIS

SSO Andrzej Walenta