Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Joanna Hetnarowicz - Sikora

Protokolant: Paulina Szostakiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego: ---

po rozpoznaniu w dniach 09 października 2015 roku, 19 listopada 2015 roku, 18 grudnia 2015 roku i 27 stycznia 2016 roku

z oskarżenia publicznego (...) w K. sprawy:

A. S. (1)

c. J. i H. z domu Ł.

ur. (...) w G.

obwinionej o to, że:

w dniu 27-07-2014r. o godzinie 01:02:49 w miejscowości S. kierując pojazdem o nr rej. (...) nie zastosowała się do przepisu ograniczającego prędkość do 60 km/h, jadąc z prędkością 80 km/h,

tj. o popełnienie wykroczenia z art. 92 a kw

I.  uniewinnia obwinioną A. S. (2) od popełnienia zarzucanego jej czynu, kwalifikowanego z art. 92a k.w.;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt XIV W 1883/15

UZASADNIENIE

(...) w K. złożyła wniosek o ukaranie A. S. (1) za to, że w dniu 27-07-2014r. o godzinie 01:02:49 w miejscowości S. kierując pojazdem o nr rej. (...) nie zastosowała się do przepisu ograniczającego prędkość do 60 km/h, jadąc z prędkością 80 km/h, tj. za popełnienie wykroczenia z art. 92 a kw.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 27 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy w Słupsku XIV Wydział Karny uniewinnił obwinioną A. S. (2) od popełnienia zarzucanego jej czynu, kwalifikowanego z art. 92a k.w., a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. (1) jest właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 27 lipca 2014 r. o godzinie 01:02:49 w miejscowości S. kierująca tymże pojazdem kobieta dopuściła się przekroczenia dopuszczalnej prędkości, co zostało zarejestrowane urządzeniem samoczynnie rejestrującym wykorzystywanym przez (...) Gminną w K..

Po wysłaniu do A. S. (1) przez funkcjonariusza (...) w K. dokumentacji potwierdzającej rejestrację przekroczenia prędkości przez kierującego należącym do niej pojazdem i zapytania o to, komu powierzyła pojazd we wskazanym czasie, A. S. (1) złożyła oświadczenie, że nie jest w stanie wskazać osoby, która tego dnia kierowała pojazdem.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

wyjaśnień obwinionej złożonych przed Sądem Rejonowym w Słupsku (k. 45-46), dowodu z opinii biegłej z zakresu badań audiowizualnych (k. 62-72, k.104-115) oraz pozostałego materiału dowodowego w postaci dokumentów ujawnionego na rozprawie.

Obwiniona A. S. (1) nie przyznała się do zarzuconego jej czynu i zaprzeczyła, aby w dniu 27 lipca 2014 roku prowadziła samochód T.. Obwiniona wyjaśniła, że gdyby wiedziała, kto prowadził ten pojazd, to by wskazała taką osobę. Według A. S. (1), w związku z tym, że jest właścicielem pojazdu, została obwiniona na zasadzie domniemania winy. Obwiniona nie rozpoznała się na tym zdjęciu, a nadto wskazała, że zdjęcie jest niewyraźne i nie jest w stanie jednoznacznie wskazać osoby kierującej pojazdem. Tym bardziej, że nie chciałaby potem być ukarana za złożenie fałszywych oskarżeń.

A. S. (1) potwierdziła, że na zdjęciu z karty 9 figuruje jej wizerunek.

Jednocześnie A. S. (1) wskazała, że ma siostry podobne do siebie, a sama nie pamięta, czy 27 lipca 2014 roku nie użyczała którejś z nich pojazdu. Potwierdziła, że otrzymała wezwania ze zdjęciem z fotoradaru, ale nie rozpoznała na zdjęciu nikogo na pewno, gdyż jej siostry są bardzo podobne do niej.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 92a k.w. karze podlega kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Natomiast stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r., nr 108, poz. 908 ze zmianami) prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 23.00-05.00 wynosi 60 km/h (…).

Dla przypisania obwinionemu sprawstwa czynu z art. 92a k.w. niezbędnym jest przy tym ustalenie, iż to obwiniony był osobą kierującą pojazdem w chwili popełnienia czynu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu nie pozwalał na przyjęcie, że obwiniona A. S. (1) dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu, przekraczając dozwoloną prędkość w sposób zawiniony.

Zdaniem Sądu wyjaśnienia obwinionej zasługują na wiarę w zakresie tego, iż nie jest ona w stanie wskazać, kto w dniu 27 lipca 2014 roku kierował pojazdem, o których mowa w zarzucie w chwili zarejestrowania przekroczenia prędkości. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionej współgrają z wynikami opinii biegłej z zakresu badań audiowizualnych D. K.. Z całą mocą podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie nie ujawniły się żadne dowody, które przeczyłyby wersji wydarzeń lansowanej przez obwinioną. Wprawdzie ze zdjęcia wykonanego przez fotoradar, wynika, że w dniu 27 lipca 2014 roku o godzinie 01:02 krajową przebiegającą przez S. samochodem osobowym marki T. kierowała kobieta, a zapis fotoradaru wskazuje na przekroczenie dopuszczalnej w tym miejscu i czasie prędkości jazdy o 20 kilometrów, zaś z dokumentacji zdjęciowej wynika, iż kobieta kierująca autem jest co najmniej podobna do obwinionej, jednak twierdzenia te należy odczytywać w powiązaniu z wnioskami opinii biegłej z zakresu badań audiowizualnych, wskazującymi a to, iż nie można wykluczyć ani potwierdzić tożsamości osoby kierującej.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom zgromadzonym w sprawie, w tym zaliczonym w poczet materiału dowodowego dowodom z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im takiego waloru, a żadna ze stron ich nie kwestionowała. W ocenie Sądu dokumenty sporządzone przez funkcjonariuszy (...) w K. (dowody w sprawie) nie mogą budzić wątpliwości, są bowiem sporządzane przez funkcjonariuszy w ramach wykonywanych przez nich czynności służbowych. Z tych chociażby względów zasługują na walor wiarygodności i prawidłowości.

Podkreślić jednak należy, że z powyższych dowodów nie wynika jednoznacznie tożsamość osoby kierującej samochodem osobowym, a przy tym materiał ów nie jest wystarczający dla jednoznacznej identyfikacji obwinionej jako kierowcy auta.

Sąd za pełną i jasną uznał powyżej wskazaną opinię sporządzoną do sprawy, tj. opinię biegłej z zakresu badań audiowizualnych. Jest to opinia, która zawiera tezy odpowiadające na wszelkie istotne dla sprawy kwestie. Tezy te poparte są należytym i wyczerpującym uzasadnieniem wypływającym z wiedzy oraz doświadczenia specjalistycznego biegłej. Brak jest podstaw do kwestionowania tej opinii. Z całą mocą podkreślić należy, że biegła w swej opinii, dysponując dokumentacją zdjęciową dotyczącą K. S., N. S., M. S. i A. S. (1), kategorycznie zaopiniowała, iż nie można wykluczyć ani potwierdzić, że osoba kierująca pojazdem o nr rej. (...) to jedna i ta sama osoba, co typowana A. S. (1). W odniesieniu do sióstr obwinionej biegła jedynie w odniesieniu do N. S. wykluczyła, iż osoba na zdjęciu fotoradaru jest tożsama z wymienioną. W odniesieniu natomiast do K. S. i M. S. biegła kategorycznie zaopiniowała, iż nie można wykluczyć ani potwierdzić, że osoba kierująca pojazdem o nr rej. (...) to jedna i ta sama osoba, co K. S. ani M. S..

Wskazać też należy, że w przedmiotowej sprawie wnioskowanie co do faktów istotnych dla przebiegu zdarzenia drogowego opierało się tylko i wyłącznie na dowodach pośrednich, dotyczących faktu dowodowego, a nie - samego faktu udowadnianego Mając przy tym na uwadze charakter wnioskowania redukcyjnego, a zwłaszcza wielostopniowość ogniw we wnioskowaniu w oparciu o dowody zgromadzone w sprawie, należało wykazać się dużą ostrożnością w posługiwaniu się tymi dowodami, w tym – w szczególności – dowodem w postaci zdjęcia wykonanego przez fotoradar, jako że ów dowód – jak się okazało w świetle opinii biegłej – nie był miarodajnym źródłem wiedzy procesowej. Obalenie jedynego dowodu obciążającego w sprawie, bo wskazującego na tożsamość osoby kierującej samochodem i obwinionej – w konsekwencji uniemożliwia przypisanie obwinionej sprawstwa zarzucanego jej czynu.

Zgodnie z treścią art. 7 kpk na podstawie art. 8 kpw znajdującym zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, organ postępowania kształtuje swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Oznacza to, że w polskim procesie obowiązuje zasada prawdy materialnej, prawdy budowanej w oparciu o zebrany, przeanalizowany i oceniony materiał dowodowy, nie zaś prawdy obiektywnej, to jest prawdy rzeczywistej.

Zgodnie natomiast z art. 5 § 2 kpk nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego.

Ta generalna zasada postępowania karnego i postępowania w sprawie o wykroczenia nakazuje na korzyść obwinionego tłumaczyć wszelkie wątpliwości, których nie da się usunąć przy zastosowaniu zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego. W konsekwencji, w razie zaistnienia takich wątpliwości, które sprawstwo obwinionego czynią już tylko prawdopodobnym, a nie – pewnym, Sąd winien jest wątpliwości te wytłumaczyć na korzyść obwinionego i wątpliwości te uwzględnić w chwili wyrokowania.

Stosując się do omawianych tu zasad – Sąd ustalił, że ujawnione w toku postępowania dowody i dokonana przez Sąd ich ocena nie pozwalają w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości przyjąć, iż to obwiniona A. S. (1) jest osobą kierującą pojazdem w czasie inkryminowanym. W przedmiotowym postępowaniu pojawiły się wszakże takie nie dające się wykluczyć wersje, które wskazują na to, iż osobą kierującą samochodem była M. S. lub K. S..

Już tylko dla porządku zauważyć należy, że argumenty podnoszone przez obwinioną zarówno w pismach kierowanych do (...) w K., jak i do Sądu (których wzory jak można się domyślać są do pobrania w Internecie – składane są bowiem identycznej treści w innych sprawach) nie zasługują na uwzględnienie.

Począwszy od cytowanego Wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2014r. w sprawie o sygn. P 27/13 i zawartych w uzasadnieniu wyroku uwag dotyczących charakteru wezwania skierowanego do niego. W powołanym powyżej orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego faktycznie zawarte są uwagi co do zasadności kierowania alternatywnych zapytań do właścicieli pojazdów, ale w ocenie Sądu chodzi tu o kwestię podstaw kierowania propozycji ukarania mandatem karnym za popełnione i ujawnione wykroczenie w świetle unormowań art. 97 § 1 pkt 3 kpw i kolejność postępowania w celu ujawnienia popełnienia czynu z art. 96 § 3 kw. W tym przypadku chodzi jednak o zarzut popełnienia czynu z art. 92a kw.

Obwiniona powoływała się również na nieaktualne już orzeczenie Sądu Najwyższego w sprawie III KK 431/13 (wobec treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014r. w sprawie sygn. akt I KZP 16/14 mającej moc zasady prawnej). Tenże zresztą argument, jak i pozostałe jego argumenty odnosiły się do sytuacji, w której postawiono by jej zarzut z art. 96 § 3 k.w., a taka sytuacja nie miała w tym przypadku miejsca, bowiem od początku został obwinionej postawiony zarzut przekroczenia prędkości – z art. 92a kw.

W podsumowaniu stwierdzić należy, że brak jest dowodów, aby uznać A. S. (1) za winną zarzucanego jej czynu, tj. wykroczenia z art. 92a k.w., wobec czego Sąd uniewinnił obwinioną od popełnienia tego czynu, o czym orzeczono w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118 § 2 k.p.w., uznając, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

S., dnia 08 marca 2016 roku

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku