Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21/05/2024 r.

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Marek Osowicki
Protokolant:	sekretarz sądowy Krzysztof Idziak

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2024 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa W. F.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w Ł.

o ustalenie istnienia stosunku pracy, wynagrodzenie i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy

1. oddala powództwo

2. zasądza od powoda W. F. na rzecz pozwanej (...) Spółki z o.o. w Ł. kwotę 4.170,00 zł (cztery tysiące sto siedemdziesiąt złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu.

(-) M. O.

Sygn. akt IV P 71/22

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda W. F. wniosła przeciwko (...) spółka z o.o. w Ł. o ustalenie, iż powoda łączył z stosunek pracy od 4 lutego 2019 r. do 30 października 2020 r. i zapłatę kwoty 109.200 zł tytułem wynagrodzenia za pracę wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności za poszczególne miesiące, ustalenie i zasądzenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, zobowiązanie pozwanego do uregulowania wszelkich należności związanych z zaległymi składkami i opłatami ZUS oraz Urzędu Skarbowego oraz do złożenia przez pozwanego dokumentów zgłoszeniowych i korygujących do ZUS w związku z ustaleniem stosunku pracy. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazała, że powód wykonywał na rzecz pozwanego pracę w miejscu i czasie oraz pod kierownictwem pozwanego. Powód pozostawał w stałym kontakcie ze swoim pracodawcą, codziennie i osobiście wykonywał pracę, otrzymywał od niego polecenia, zadania, miał wskazany czas i miejsce pracy, nie wyrażał zgody na zastąpienie w czynnościach powoda przez inną osobę, uzgadniał z powodem szczegóły powierzonych mu czynności, z których następnie go rozliczał, co oznacza, iż powód pracował pod kierownictwem pracodawcy. Powód zajmował się między innymi montażem oraz naprawą specjalistycznych maszyn do drukowania na materiałach tekstylnych. Czas pracy powoda był różny od rana 7 ³⁰, 8 ⁰⁰ do godzin popołudniowych, czasami do wieczora. Na targach powód występował w charakterze przedstawiciela spółki. Powód łączył rolę specjalisty, serwisanta z przedstawicielem spółki, organizował drukarnie, demo roomy, obsługiwał placówki, dokonywał montaży, realizował próbki, kontaktował się z kontrahentami, prowadził bieżącą komunikację ze współpracownikami, odbywał podróże służbowe w Europie i C.. W ocenie pełnomocnika powoda analiza dokonanych przez powoda czynności wskazuje, że były one pracą.

Pełnomocnik pozwanej spółki w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej spółki podniósł, iż stron nigdy nie łączyła jakakolwiek umowa o pracę, w szczególności wobec braku woli zarówno powoda jaki i prezesa zarządu pozwanej co do takiego charakteru współpracy. Powód oświadczył, iż jest zainteresowany wyłącznie zainwestowaniem kapitału w pozwaną spółkę, tak by w przyszłości stać się wspólnikiem. Powód bywał w biurze spółki, niejednokrotnie był nieosiągalny przez tydzień lub dwa, sam decydował o tym kiedy zjawi się w biurze i co będzie robił. Współpraca polegała na inwestycji finansowej, co wiązało się z dokonywaniem zakupów, a następnie ich rozliczeniem ze środków spółki. Powodowi zależało, by na spotkaniach był przedstawiany jako wspólnik oraz inwestor spółki. Po roku współpracy strony rozliczyły się na podstawie wystawionej przez powoda faktury VAT, w związku z prowadzoną przez niego działalnością. Jak spółka osiągnie stabilny dochód, to wspólnicy będą sobie wypłacać dywidendę w wysokości 5.000 zł za każdy miesiąc.

Uzasadnienie faktyczne:

Powód W. F. po powrocie z Australii w spotkał M. S. i w połowie stycznia 2019 r. rozpoczęli rozmowy o współpracy, że powód ma się wszystkiego nauczyć, bo nie miał żadnego doświadczenia w zakresie druku na tekstyliach. Powód chciał zainwestować pieniądze i szukał wspólnika. Z drugiego spotkania na przełomie stycznia i lutego 2019 r. wynikało, ze powód będzie wspólnikiem M. S.. Powód uczył się obsługiwania maszyn, jeździł na targi krajowe i zagraniczne oraz szkolenie do chińskiej firmy (...). Powód instalował i serwisował maszyny, tworzył salon demonstracyjny pod Ł., który traktował jak swój. Powód płacił po kilka tysięcy miesięcznie za hotele, wyżywienie, paliwo podczas wyjazdów. Wspólnie z M. S. kupił na pół maszynę. Powód naciskał na swoje udziały w firmie (...). Powód w 2020 r. zmienił nazwę swojej firmy z usług transportowych na D.. Latem 2020 r. powód W. W. i M. S. uzgodnili, że M. S. bierze 51% udziałów w spółce, reszta ma być rozdzielona pomiędzy powoda a W. W. a 5-6% udziałów ma być pozostawione na pierwszych ludzi pracujących a A.. Te trzy osoby wypłacały sobie pieniądze. Powód mówił, że nie chciał być zatrudniony na umowę o pracę, zawsze mówił, że chce być wspólnikiem i tak był przedstawiany. Powód nie miał określonych dni i godzin pracy, zawsze było to uzależnione od natężenia pracy. Powód nie podpisywał żadnych list obecności ani ewidencji. Powód był przedstawiany jako wspólnik, inwestor, że nie jest pracownikiem. Po tym pracownicy traktowali powoda w ten sposób, że wszystko na niego zrzucili i powód miał podejmować ostateczną decyzję. Powód wystawił pozwanej spółce faktury VAT i dostał zwrot za częściowe koszty jakie poniósł za firmę. Powód wpłacił do firmy 40.000 zł na jej działalność w formie pożyczki. Po sprzedaży maszyny otrzymał jedno wynagrodzenie w kwocie 5.200 zł . Każda sprzedaż była z powodem omawiana, gdzie jadą co instalują. Większość zakupów dużych maszyn była konsultowana z powodem. Powód bez zgody kogokolwiek wyjechał na narty za granicę oraz odmówił wyjazdu do Holandii po zakup maszyny i szkolenia na tej maszynie. Powód wyłożył 16 500 euro na zakup maszyny. Po sprzedaży maszyny mała być extra prowizja od maszyny.

(niesporne, wyjaśnienia powoda k.1264-1267 od 00:03:59 do 01:28:17, wyjaśnienia pozwanego k.1275-1277 od 00:04:31 do 00:42:24, nadto zeznania świadków M. B. k.1277-1278 od 00:46:45 do 01:14:38, N. F. k.1278-1279 od 01:18:01 do 02:01:34, B. F. k.1468 od 00:17:00 do 00:48:14, M. K. k.1469 od 00:48:14 do 01:00:21, M. Ł. k.1469-1471 od 01:00:21 do 01:36:44, A. K. k.1480 -1482 od 00:14:37 do 01:07:33 , M. J. k.1537-1538 od 00:04:38 do 00:37:29, M. W. k. 1529-1520 oraz zeznania powoda k.1552-1555 od 00:05:15 do 01:37:15 i pozwanego k.1555-1557 od 01:37:48 do 02:29:56, faktury Vat k.1238-1239, korespondencja elektroniczna k.17-1212 i k.1290-1456 ).

Strony nie zawarły na piśmie żadnej umowy.

(niesporne).

Powód prowadził zarejestrowaną działalność gospodarczą usługi transportowe a w 2020 r. firmę (...).

(bezsporne).

Firma (...) wystawiła (...) spółka z o.o. w Ł. faktury VAT za instalację i szkolenie maszyny A. model X z 13.02.2020 r. i szkolenia technologiczne dla klientów grudzień 2019 z 27.12.2019 r.

(dowód: faktury Vat k.1238-1239).

Powód pozwał spółkę (...) sp. z o.o. w łodzi o zapłatę kwoty 77.409,42 zł tj. kwoty 16 520 euro, która to kwotę 23.09.2020 r. przekazał pozwanej spółce celem sfinansowania zakupu systemu degassing.

(dowód: kserokopia pozwu k.1490-1491 i uzasadnienia S.O. w Ł. kj.1540- (...), k.1245).

Powód był ujmowany w projekcie (...) jako osoba założycielska.

(dowód: opis projektu rozpoczęcia działalności gospodarczej z 21 marca 2020 r. k.1492-1506).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że dowody z zeznań świadków i dokumentów przedłożonych przez strony są wiarygodne. W ocenie sądu zeznania świadków M. B., N. F., B. F., M. K., M. Ł., A. K., M. J. i M. W. czy też stron są jasne, logiczne i stanowcze. Żadna ze stron nie kwestionowała też prawdziwości, w tym zgodności przedstawionych kopii dokumentów z oryginałami, czy prawdziwości twierdzeń w nich zawartych.

Roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy jest roszczeniem w trybie art.189 k.p.c., zgodnie z którym, można żądać ustalenia przez sąd istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy strona ma w tym interes prawny. Interes prawny polega niewątpliwie na tym, że ustalenie istnienia stosunku pracy między stronami będzie miało bezpośredni wpływ na szereg uprawnień dla wynikających z przepisów prawa pracy i ubezpieczeń społecznych.

Przedawnieniu ulegają nie tylko roszczenia majątkowe ze stosunku pracy, ale także wynikające z niego roszczenia o charakterze niemajątkowym. Żądanie ustalenia (art. 189 k.p.c.) nie przedawnia się, gdyż nie chodzi tu o domaganie się zobowiązania przez sąd drugiej strony do określonego zachowania, lecz o żądanie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa (por.: K. Jaśkowski [w:] E. Maniewska, K. Jaśkowski, Komentarz aktualizowany do Kodeksu pracy, LEX/el. 2022, art. 291.).

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego co do zasady pracownikowi przysługuje interes prawny w ustaleniu stosunku pracy (vide: wyrok SN 2002-12-05, I PKN 629/01, OSNP 2004/11/194).

Zdaniem sądu powodowi przysługuje interes prawny w ustaleniu stosunku pracy z uwagi na niepewność jaki łączył strony stosunek prawny, z powodu braku jakiejkolwiek pisemnej umowy stron.

Zgodnie z art. 22 § 1 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. §1 ¹ tegoż przepisu stanowi, iż zatrudnienie w warunkach określonych w §1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy zaś §1 ² w/w przepisu stanowi, iż nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w §1.

Artykuł 22 § 1 ¹ k.p. nie stwarza domniemania prawnego zawarcia umowy o pracę . Decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia o charakterze zatrudnienia mają ustalenia faktyczne dotyczące wszelkich warunków i okoliczności związanych ze świadczoną pracą. Konstytutywnymi cechami stosunku pracy są: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem i odpłatny charakter zatrudnienia, wykonywanie pracy zmianowej, dyspozycyjność i podporządkowanie pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2010 r., I PK 44/10).

W orzecznictwie od lat ukształtował się pogląd, że o rodzaju łączącej strony umowy decyduje nie jej formalna nazwa lecz rzeczywista treść i sposób wykonywania.

W praktyce rozróżnienie , czy w konkretnym przypadku mamy do czynienia z umową o pracę czy też umową cywilnoprawną budzi problemy. Wówczas o prawidłowej kwalifikacji umowy decydują okoliczności faktyczne, w których była świadczona praca. Szczególnie istotne jest to, czy praca była wykonywana pod stałym nadzorem czy istniał jedynie obowiązek kierowania się wskazówkami co do sposobu świadczonej usługi, czy wymagała osobistego świadczenia w określonym miejscu i czasie oraz czy miała charakter czynności przynoszących konkretny indywidualny rezultat, czy polegała jedynie na wykonywaniu określonych działań. Ponadto pojęcia „stałego nadzoru” nie można w stosunkach pracy utożsamiać z ciągłym pilnowaniem pracownika, chodzi tu raczej o kierowanie procesem pracy.

Stosunek pracy wykazuje wiele podobieństw do stosunków cywilnoprawnych lecz różni się takimi właściwościami jak: dobrowolność zobowiązania, zarobkowy charakter, osobisty charakter świadczenia pracy, podporządkowanie pracownika wyrażające się przede wszystkim w możliwości wydawania pracownikom poleceń dotyczących pracy (zgodnie wyrokiem Sądu Najwyższego z 11kwietnia 1997r. I PKN 89/97, OSNAPiUS 2/98 poz.35, w myśl którego, brak obowiązku wykonywania poleceń przemawia przeciwko możliwości uznania stosunku prawnego za stosunek pracy), stałe godziny pracy, określone miejsce wykonywania pracy, podpisywanie list obecności. Ustawodawca nie wprowadza zakazu nawiązywania stosunków cywilnoprawnych, których przedmiotem byłoby świadczenie pracy ani nie wprowadza w art. 22 § 1 ¹ k.p. domniemania zawarcia umowy o pracę. Na podstawie art. 22 § 1 ¹ nie można bowiem przyjąć, że każde zatrudnienie jest zatrudnieniem „w warunkach” określonych w §1 tegoż przepisu. Przepis ten tylko potwierdza przekonanie, że o rodzaju stosunku prawnego, na podstawie którego świadczona jest praca, decyduje nie jej formalna nazwa, lecz rzeczywista wola stron. Takie stanowisko wynika z utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego, który w tym momencie należy przytoczyć. W szczególności podnieść należy, iż o wyborze rodzaju podstawy prawnej zatrudnienia decydują zainteresowane strony ( art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 300 k.p.), kierując się nie tyle przesłanką przedmiotu zobowiązania, ile sposobu jego realizacji (OSNAPiUS 21/01, poz.637). Zatrudnienie nie musi mieć charakteru pracowniczego i praca może być wykonywana na podstawie umów cywilnoprawnych a decydujące znaczenie ma zamiar ukształtowania w określony sposób treści łączącego strony stosunku prawnego, zamiar towarzyszący zawarciu i kontynuowaniu stosunku umownego. Jeżeli w treści stosunku prawnego łączącego strony ( ocenianego nie tylko przez treść umowy, ale przede wszystkim przez sposób jej wykonywania) przeważają cechy charakterystyczne dla stosunku pracy określone w art. 22 §1 k.p., to mamy do czynienia z zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę umowy zawartej przez strony (OSPiKA 9/79 poz168, OSNAPiUS 19/99 poz.582, OSNAPiUS 4/00 poz.138, OSNAPiUS 11/00 poz.417, OSNAPiUS 5-6/07 poz 67). W myśl art.65 § 2 k.c. w umowach należy badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Zasada swobody umów art. (353 ¹ k.c.) polega w pierwszej kolejności na możliwości wyboru przez strony rodzaju stosunku prawnego, który będzie je łączył.

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 23 czerwca 2021 r.
( I (...) 18/21, LEX nr 3223823), iż treść art. 22 § 1 i § 1 ¹ k.p. nie ma na celu przełamywania zasady pacta sunt servanda, a jedynie stanowi ochronę osoby, która, świadcząc pracę faktycznie w warunkach umowy o pracę, została pozbawiona pracowniczego statusu przez pracodawcę wskutek nadużycia przez niego swojej ekonomiczno-organizacyjnej przewagi. W rezultacie należy przyjąć, że art. 22 § 1 ¹ k.p. koresponduje z art. 353 ¹ k.c. Obie normy zastrzegają, że zawarty przez strony stosunek prawny musi być pod względem celu i treści zgodny z jego właściwością (naturą). Ponadto, obydwa przepisy nie zawierają ograniczeń co do rodzaju umowy, którą strony mają zawrzeć, pod warunkiem, że będzie ona spełniała cechy charakterystyczne (elementy konstrukcyjne, essentialia negotii) przewidziane dla danego rodzaju stosunku prawnego. Założenie to jest konsekwencją stanowiska, zgodnie z którym decydujące znaczenie w procesie rozróżniania charakteru stosunku prawnego łączącego strony (podmiot zatrudniający i podmiot zatrudniany) ma sposób wykonywania umowy, a w szczególności realizowanie przez kontrahentów - nawet wbrew postanowieniom umownym - tych cech, które charakteryzują umowę o pracę. W zleceniu mogą wystąpić cechy kierownictwa i podporządkowania, choć nie takie same jak w zależności właściwej dla stosunku pracy. Bez wątpienia, o ile również w umowie zlecenia zleceniodawca ma możliwość kontrolowania sposobu wykonywania zlecenia oraz wpływania na miejsce jego wykonywania, to jednak wydawanie bezpośrednich, wiążących poleceń dotyczących bieżącego wykonywania zadań jest cechą charakterystyczną dla kierownictwa typowego dla stosunku pracy.

Aby zatrudnienie mogło spowodować nawiązanie stosunku pracy, muszą być spełnione wszystkie przesłanki, od których zależy ważność umowy o pracę. Na konieczną treść umowy o pracę składają się zatem rodzaj pracy oraz fakt wynagradzania pracownika (essentialia negotii umowy o pracę), osobisty i stały charakter świadczenia pracy oraz podporządkowanie w procesie pracy kierownictwu pracodawcy również co do czasu i miejsca jej świadczenia oraz wyznaczonych zadań.

Wykonywanie pracy pod „kierownictwem” pracodawcy oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy (art. 100 § 1 k.p.), i pozostawać do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy (art. 128 k.p.).

Przez rodzaj pracy rozumie się typ czynności składających się na umówioną pracę. Rodzaj ten może być wskazany wprost przez określenie pracy wchodzącej w zakres danego zawodu (np. pracownika ochrony) czy specjalności (np. księgowego) lub pośrednio - przez oznaczenie stanowiska roboczego (zob. art. 29 k.p.).

Znamienne jest stanowisko Sądu Najwyższego, że przy ocenie charakteru stosunku prawnego łączącego strony (umowa o pracę; umowa zlecenia) należy uwzględniać specyfikę funkcjonowania podmiotu zatrudniającego. Umowa zlecenia z reguły określa rodzaj wykonywanych czynności i w zasadzie nie może polegać na pozostawaniu w dyspozycji zlecającego i wykonywaniu stosownie do jego potrzeb czynności zlecanych na bieżąco (vide : wyrok SN z 15.10.1999 r. , I PKN 307/99 , publ. w OSNP 2001/7/214 ).

W praktyce rozróżnienie , czy w konkretnym przypadku mamy do czynienia z umową o pracę czy też umową cywilnoprawną budzi problemy. Wówczas o prawidłowej kwalifikacji umowy decydują okoliczności faktyczne, w których była świadczona praca.

Powód, domagając się ustalenia, iż w okresie od 4 lutego 2019 r. do 30 października 2020 r. pracował w pozwanej spółce wskazał, w uzasadnieniu pozwu, iż jego pracę można określić jako połączenie roli specjalisty, serwisanta z przedstawicielem spółki.

Jednak jak wynika z jasnych i wzajemnie korelujących ze sobą a przez to wiarygodnych zeznań świadków M. B., N. F., B. F., M. K., M. Ł., A. K., M. J. i M. W. znajdujących też potwierdzenie w zeznaniach stron, powód mówił, że nie chciał być zatrudniony na umowę o pracę, zawsze mówił, że chce być wspólnikiem i tak był przedstawiany. Powód nie miał określonych dni i godzin pracy, zawsze było to uzależnione od natężenia pracy. Powód dopominał się o udziały w spółce, którą traktował jak swoją. Sam decydował o swoich dniach wolnych. Inwestował swoje pieniądze w działalność pozwanej spółki. Powód sam przyznał, iż strony uzgodniły ilość udziałów w pozwanej spółce, która miałaby im przypadać.

Bezspornie powód wykładał własne pieniądze w znacznych kwotach na zakup maszyn o czym świadczy też pozew zgłoszony do sądu okręgowego z 4 listopada 2022 r. Co więcej, w ocenie sądu, nielogiczne jest by powód przez cały okres blisko dwóch lat maiłby pracować na umowie o pracę, jako zwykły pracownik a nie domagał by się za to wcześniej wynagrodzenia, za tak długi okres czy też zawarcia pisemnej umowy o pracę.

Powód sam zeznał, iż pracował normalnie w pozwanej spółce, z tym że miał mieć udziały w spółce, bo prezes spółki nie wyrażał chęci zatrudnienia. Sam też przyznał, iż pod koniec jego pracy było na kopercie napisane, kto ile włożył pieniędzy.

Natomiast nawiązanie stosunku pracy wymaga zgodnego oświadczenia woli stron co może nastąpić nie tylko na piśmie ale ustnie czy nawet w sposób dorozumiany wynikający z zachowania stron.

Zachowanie powoda i jego sposób wykonywania pracy nie wypełnia znamion nawiązana stosunku pracy na podstawie umowy o pracę, regulowanej kodeksem pracy.

Inwestowanie pieniędzy z zakupy i dzielenie się zyskiem w firmie mającej być pracodawcą, jest obce stosunkowi pracy.

Istotne jest też, iż wystawił jako osoba (...) pozwanej spółce (...) spółka z o.o. w Ł. faktury VAT za instalację i szkolenie maszyny A. model X z 13.02.2020 r. i szkolenia technologiczne dla klientów grudzień 2019 z 27.12.2019 r.

W ocenie sądu wystawianie faktur z wykonane usługi, samodzielne organizowanie sobie pracy i dnia pracy, dysponowanie swoim czasem pracy w zależności od potrzeb, brak wydawania poleceń czy konkretnych zadań do wykonania, brak nadzoru czy sprawdzania realizacji zadań, jest obce stosunkowi pracy, którego między innymi cechą jest pozostawanie do dyspozycji pracodawcy w wyznaczonym czasie pracy, podporzadkowanie poleceniom pracodawcy i wypłaty wynagrodzenia bez obowiązku wystawiania rachunku czy faktury.

Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie, iż umowa zawarta z osobą prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług, która wystawiła rachunek za wykonaną pracę, powiększony o podatek VAT - nie jest umową o pracę w rozumieniu przepisu kodeksu pracy (vide: wyrok AP W. z 2002-06-19 III APa 197/01 Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych (...)).

W przypadku ustalenia, że w łączącym strony stosunku prawnym występują elementy obce stosunkowi pracy nie jest możliwa jego kwalifikacja do stosunku pracy (por.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 2013-03-05, III AUa 1210/12, LEX nr 1293591).

Powód nie pozostawał w dyspozycji spółki w określonych ściśle dniach i godzinach. Również korzystanie ze służbowego sprzętu przez powoda nie oznacza, że doszło do zawarcia stosunku pracy.

Co więcej powód porzucił spółkę, nie składając żadnego oświadczenia o rozwiązaniu domniemanego stosunku pracy.

Zdaniem sądu w realizowanym przez strony stosunku prawnym występowała również cecha charakterystyczna dla stosunku pracy tj. osobiste świadczenie usług czy współpraca, jednak w ocenie sądu nie miała ona charakteru przeważającego.

Należy też podzielić pogląd Sądu Najwyższego, że jeżeli w stosunku prawnym nie przeważają cechy stosunku pracy, to o jego charakterze przesądza nazwa i sposób realizacji zobowiązania (zob. : wyrok SN z 1998-09-02 I PKN 293/98 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (...)).

W niniejszej sprawie mimo, że występuje element stosunku pracy to jednak występują też elementy charakterystyczne dla stosunku cywilnoprawnego, które przeważają i uniemożliwiają zakwalifikowanie łączącej strony umowy jako umowy o pracę.

Nawet gdyby uznać, że niniejszej sprawie cechy istotne dla stosunku pracy i stosunku cywilnoprawnego występują w równym natężeniu, to decydujący charakter ma wola stron co do zawarcia umowy o świadczenie usług. Strony wyraziły swoją wolę, której potwierdzeniem są wystawione przez firmę powoda faktury, z określeniem nazwy usługi. Co więcej powód wyrażał wyraźną wolę bycia udziałowcem pozwanej spółki.

Zatrudnienie nie musi w każdych warunkach nosić znamion zatrudnienia pracowniczego. Korzystając z zasady swobody umów (art. 353 ¹ k.c.), strony mogą bowiem dowolnie, według swego uznania, ukształtować treść i cel stosunku prawnego, byleby nie sprzeciwiały się one właściwości (naturze) tego stosunku, bezwzględnie obowiązującym przepisom prawa lub zasadom współżycia społecznego. Jednakże kwalifikacja danej umowy jako umowy o pracę lub jako umowy prawa cywilnego zależy od okoliczności konkretnego przypadku (tak: wyrok SN 2011-11-18, I PK 63/11, LEX nr 1229541).

Bezsporne jest też, że powód w trakcie trwania umowy nigdy nie kwestionował charakteru wiążącego go stosunku prawnego, wręcz przeciwne chciał być wspólnikiem, udziałowcem i osobą zarządzającą. ZZrŻądanie ustalenia umowy o pracę obił tozgłosił dopiero po konflikcie na tle prywatnym stron, po rozstaniu z pozwaną spółką i na potrzeby rozliczeń.

Należy zaaprobować też stanowisko Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zawarte w wyroku z 2003-11-18, I PK 580/02 (O.: Monitor Prawniczy rok 2005, Nr 10, str. 506), że nie można traktować umowy raz jako cywilnej, a innym razem kiedy jest to korzystne ze względu na świadczenia pracownicze, jako umowy o pracę.

W ocenie sądu powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pomimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu (onus probandi art. 6 k.c.) nie wykazał, że łączył go stosunek pracy z pozwaną spółką i nie przeprowadził dowodów pozwalających na wiarygodne uznanie, iż faktycznie świadczył pracę na warunkach umowy o pracę, na stanowisku specjalisty, serwisanta, przedstawiciela spółki a co tym idzie, że zasadne jest jego roszczenie o ustalenie stosunku pracy i wynagrodzenie za pracę.

Mając na uwadze powyższe sąd na oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu sąd orzekł stosownie do treści przepisu art. 98 § 1 k.p.c. , ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej w oparciu o § 9 ust. 2 w zw. z § 2 pkt. 6 i § 9 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2018r., poz. 265 ze zmian.) w kwocie 4170 zł .

(-) M. O.