Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) S.A z siedzibą w G.

przeciwko J. S. (1)

o zapłatę

zasądza od pozwanego J. S. (1) na rzecz pozwanego (...) S.A z siedzibą w G. kwotę 296,75 złotych (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt sześć złotych i siedemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowy za opóźnienie od:

kwoty 227,76 złotych (słownie: dwadzieścia złotych i dwadzieścia groszy) od dnia 17 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

kwoty 68,99 złotych (słownie: sześćdziesiąt osiem złotych i dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 31 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

oddala powództwo w pozostałym zakresie,

zasądza od pozwanego J. S. (1) na rzecz powoda (...) S.A z siedzibą w G. kwotę 166,41 złotych (słownie: sto sześćdziesiąt sześć złotych i czterdzieści jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienie się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty,

nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności

Sygn. akt I C 617/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) S.A. z siedzibą w G., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko J. S. (2) o zapłatę kwoty 817,32 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 75,67 złotych od dnia 17 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 220,96 złotych od dnia 17 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 0,55 złotych od dnia 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 8,40 złotych od dnia 16 lipca 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 142,94 złotych od dnia 17 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 2,95 złotych od dnia 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 16,80 złotych od dnia 17 września 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 141,94 złotych od dnia 17 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 3,89 złotych od dnia 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 8,40 złotych od dnia 6 listopada 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 172,27 złotych od dnia 31 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 5,75 złotych od dnia 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 16,80 złotych od dnia 31 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty

oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że strony zawarły umowę kompleksową sprzedaży i świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej. Na podstawie tej umowy powód zobowiązał się do sprzedaży na rzecz pozwanego energii elektrycznej oraz świadczenia usługi dystrybucji tej energii, a pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda ceny sprzedaży energii oraz wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi dystrybucji. W wyniku realizacji uowy powód wystawił wobec pozwanego faktury VAT, obejmujące cenę sprzedaży energii elektrycznej oraz wynagrodzenie za należycie świadczoną usługę dystrybucji tej energii za dany okres rozliczeniowy, według wskazań układu pomiarowo – rozliczeniowego.

Powód zaznaczył, że należności wynikające z faktur nie zostały uregulowane przez pozwanego, dlatego też powód wypowiedział umowę poprzez złożenie oświadczenia z dnia 8 października 2019 roku. Zaznaczył nadto, że od należności wynikających z wystawionych faktur, dla których w związku z brakiem płatności, zostały wystawione noty odsetkowe i w związku z tym powód domaga się odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia następnego po dniu wystawienia ostatniej noty odsetkowej do dnia zapłaty, natomiast od należności wynikających z faktur, dla których nie zostały wystawione noty odsetkowe powód domaga się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia następnego po dniu płatności wskazanym w fakturze do dnia zapłaty.

Powód podniósł, że mając na uwadze zrealizowany art. 118 kc, termin przedawnienia został przedłużony do końca ostatniego dnia roku kalendarzowego.

Pozwany – J. S. (1) – zobowiązany do złożenia odpowiedzi na pozew, nie zajął stanowiska w sprawie, nie stawił się na termin rozprawy i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność, mimo że został pouczony o skutkach tych zaniechań.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 marcu 2019 roku pozwany – J. S. (1) zawarł z powodem (...) S.A. umowę kompleksową dla konsumentów, której przedmiotem było świadczenie usługi kompleksowej polegającej na sprzedaży energii elektrycznej oraz zapewnienie świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej do obiektu zlokalizowanego w C. przy ulicy (...), wyłącznie na własny użytek odbiorcy w celu jej użycia w gospodarstwo domowe, natomiast odbiorca zobowiązuje się do odbioru energii elektrycznej oraz terminowej zapłaty sprzedawcy należności związanych ze świadczeniem usługi kompleksowej.

Odbiorca zadeklarował w okresie trwania umowy zakup i odbiór energii elektrycznej w ilości 533.016 kWh, zgodnie z poniższymi danymi technicznymi, a mianowicie maksymalna moc umowna – 3 kW, moc przyłączeniowa – 3 kW, numer (...)/numer licznika – (...), wielkość zabezpieczenia głównego (...), napięcie zasilania – (...), grupa taryfowa (...), układ pomiarowo – rozliczeniowy – 1 fazowy składa się z licznika energii elektrycznej.

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: umowa kompleksowa dla konsumentów z dnia 15 marca 2019 roku k. 8 – 10.

Zgodnie z treścią umowy rozliczenie miało odbywać się w 2 – miesięcznych okresach rozliczeniowych, na podstawie wskazań układu pomiarowo – rozliczeniowego, z wyłączeniem odbiorców zakwalifikowanych zgodnie z taryfą (...) do grupy taryfowej R, według następujących zasad, cen i opłat z tytułu sprzedaży energii elektrycznej wg grupy taryfowej o symbolu (...), zgodnie z aktualną taryfą sprzedawcy, cennikiem standardowym lub ofertą sprzedawcy i z tytułu świadczenia usług dystrybucji według grupy taryfowej o symbolu G11, zgodnie z aktualną taryfą (...).

bezsporne, nadto dowód z innych wniosków dowodowych: umowa kompleksowa dla konsumentów z dnia 15 marca 2019 roku k. 8 – 10.

W dniu 9 maja 2019 roku powód wystawił fakturę VAT (...) za okres rozliczeniowy od dnia 23 marca 2019 roku do dnia 10 kwietnia 2019 roku wskazując, że w tym okresie zużycie energii elektrycznej wyniosło 32 kWh. Wartość usługi ustalono na sumę 75,67 złotych, która obejmowała kwotę 45,10 złotych z tytułu rozliczenia sprzedaży energii elektrycznej i kwotę 20,20 złotych z tytułu rozliczenia dystrybucji energii elektrycznej. Termin płatności ustalono do dnia 23 maja 2019 roku.

W dniu 30 czerwca 2019 roku powód wystawił fakturę VAT (...) za okres rozliczeniowy od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia 20 czerwca 2019 roku wskazując, że w tym okresie zużycie energii elektrycznej wyniosło 268 kWh. Wartość do zapłaty wynosiła kwotę 305,58 złotych, która obejmowała wartość usługi 220,96 złotych, odsetki za nieterminową wpłatę w wysokości 0,55 złotych, opłatę za wezwanie do zapłaty w wysokości 8,40 złotych oraz zadłużenie w wysokości 75,76 złotych.

Na wartość usługi składała się kwota 102,08 złotych z tytułu rozliczenia sprzedaży energii elektrycznej i kwota 95,39 złotych z tytułu rozliczenia dystrybucji energii elektrycznej. Termin płatności ustalono do dnia 23 maja 2019 roku.

W dniu 1 września 2019 roku powód wystawił fakturę VAT (...) za okres rozliczeniowy od dnia 21 czerwca 2019 roku do dnia 19 sierpnia 2019 roku wskazując, że w tym okresie zużycie energii elektrycznej wyniosło 137 kWh. Wartość do zapłaty wynosiła kwotę 468,27 złotych, która obejmowała wartość usługi 142,94 złotych, odsetki za nieterminową wpłatę w wysokości 2,95 złotych, opłatę za wezwanie do zapłaty w wysokości 16,80 złotych oraz zadłużenie w wysokości 305,58 złotych.

Na wartość usługi składa się kwota 70,45 złotych z tytułu rozliczenia sprzedaży energii elektrycznej i kwota 56,28 złotych z tytułu rozliczenia dystrybucji energii elektrycznej. Termin płatności ustalono do dnia 16 września 2019 roku.

W dniu 22 października 2019 roku powód wystawił fakturę VAT (...) za okres rozliczeniowy od dnia 20 sierpnia 2019 roku do dnia 11 października 2019 roku wskazując, że w tym okresie zużycie energii elektrycznej wyniosło 135 kWh. Wartość do zapłaty wynosiła kwotę 622,50 złotych, która obejmowała wartość usługi 141,94 złotych, odsetki za nieterminową wpłatę w wysokości 3,89 złotych, opłatę za wezwanie do zapłaty w wysokości 8,40 złotych oraz zadłużenie w wysokości 468,27 złotych.

Na wartość usługi składa się kwota 69,97 złotych z tytułu rozliczenia sprzedaży energii elektrycznej i kwota 55,88 złotych z tytułu rozliczenia dystrybucji energii elektrycznej. Termin płatności ustalono do dnia 5 listopada 2019 roku.

W dniu 16 grudnia 2019 roku powód wystawił fakturę VAT (...) za okres rozliczeniowy od dnia 12 października 2019 roku do dnia 9 grudnia 2019 roku wskazując, że w tym okresie zużycie energii elektrycznej wyniosło 193 kWh. Wartość do zapłaty wynosiła kwotę 817,32 złotych, która obejmowała wartość usługi 172,27 złotych, odsetki za nieterminową wpłatę w wysokości 5,75 złotych, opłatę za wezwanie do zapłaty w wysokości 16,80 złotych oraz zadłużenie w wysokości 622,50 złotych.

Na wartość usługi składa się kwota 83,97 złotych z tytułu rozliczenia sprzedaży energii elektrycznej i kwota 68,99 złotych z tytułu rozliczenia dystrybucji energii elektrycznej. Termin płatności ustalono do dnia 30 grudnia 2019 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: kopia faktury VAT (...) wraz ze szczegółowym rozliczeniem k. 18 – 19, faktury VAT (...) wraz ze szczegółowym rozliczeniem k. 20 – 21, faktury VAT (...) wraz ze szczegółowym rozliczeniem k. 22 – 23, faktury VAT (...) wraz ze szczegółowym rozliczeniem k. 24 – 25, faktury VAT (...) wraz ze szczegółowym rozliczeniem k. 27 – 28.

W dniu 30 czerwca 2019 roku sprzedawca – (...) S.A. z siedzibą w G. wystawił notę obciążeniową na kwotę 8,40 złotych, która dotyczyła opłaty za wezwanie do zapłaty.

W dniu 1 września 2019 roku powód wystawił notę odsetkową na kwotę 2,95 złotych, która dotyczyła faktury VAT (...) i faktury VAT (...).

W dniu 1 września 2019 roku powód wystawił notę obciążeniową na kwotę 16,40 złotych, która dotyczyła opłaty za wystawienie wezwanie do zapłaty z dnia 5 sierpnia 2019 roku i z dnia 23 sierpnia 2019 roku.

W dniu 22 października 2019 roku powód wystawił notę odsetkową na kwotę 3,89 złotych, która dotyczyła faktury VAT (...), faktury VAT (...) i faktury VAT (...).

W dniu 22 października 2019 roku powód wystawił notę obciążeniową na kwotę 8,40 złotych, która dotyczyła opłaty za wystawienie wezwanie do zapłaty z dnia 11 października 2019 roku.

W dniu 16 grudnia 2019 roku powód wystawił notę odsetkową na kwotę 5,75 złotych, która dotyczyła faktury VAT (...), faktury VAT (...), faktury VAT (...) i faktury VAT (...).

W dniu 16 grudnia 2019 roku powód wystawił notę obciążeniową na kwotę 16,80 złotych, która dotyczyła opłaty za wystawienie wezwanie do zapłaty z dnia 22 października 2019 roku i z dnia 22 listopada 2019 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: kopia noty obciążeniowej z dnia 30 czerwca 2019 roku k. 31, kopia noty odsetkowej z dnia 1 września 2019 roku k. 32, kopia noty obciążeniowej z dnia 1 września 2019 roku k. 33, kopia noty odsetkowej z dnia 22 października 2019 roku k. 34, kopia noty obciążeniowej z dnia 22 października 2019 roku k. 35, kopia noty odsetkowej z dnia 16 grudnia 2019 roku k. 36, kopia noty obciążeniowej z dnia 16 grudnia 2019 roku k. 37.

W dniu 8 października 2019 roku powód – (...) S.A. z siedzibą w G. sporządził oświadczenie o odstąpieniu od umowy kompleksowej z dnia 23 marca 2019 roku.

W dniu 7 stycznia 2020 roku powód sporządził przedsądowe wezwanie pozwanego do zapłaty zadłużenia w wysokości 817,32 złotych, w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania na rachunek bankowy.

W dniu 27 października 2020 roku sporządził wezwanie do zapłaty wskazując, że zadłużenie pozwanego J. S. (1) na dzień wystawienia wezwania wynosiło kwotę 860,08 złotych.

dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 27 października 2020 roku k. 38 – 39, wezwanie przedsądowe k. 40, oświadczenie z dnia 8 października 2019 roku k. 41.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części, mimo że pozwany – J. S. (1) prawidłowo wezwany na termin rozprawy, nie stawił się, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność. Uzasadniało to zatem, stosownie do treści art. 339§2 kpc, uwzględnienie podstawy faktycznej powoda i w konsekwencji wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że wydanie wyroku zaocznego może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny natomiast wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Dlatego też obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 kpc. Brak bowiem jakichkolwiek dokumentów powoduje, że przytoczone okoliczności budzą wątpliwości co skutkuje oddaleniem powództwa - nawet przy biernej postawnie strony pozwanej - gdyż nie jest możliwym przyjęcie za prawdziwych twierdzeń pozwu. Tym bardziej, że z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Powód wywodził swoje roszczenia z wierzytelności powstałej w związku z zawarciem z pozwaną umowy kompleksowej dotyczącej sprzedaży i usług dystrybucji energii elektryczne.

Wobec powyższego, zgodnie z treścią art. 6 kc, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia. W myśl bowiem cytowanego przepisu ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W przedmiotowej sprawie powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, celem wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył umowę kompleksową dla konsumentów z dnia 15 marca 2019 roku, faktury korygujące, noty odsetkowe, oświadczenie z dnia 8 października 2019 roku o odstąpieniu od umowy kompleksowej/sprzedaży o numerze ewidencyjnym odbiorcy (...) z dnia 23 marca 2019 roku, wezwanie do zapłaty i przedsądowe wezwanie do zapłaty adresowane do pozwanego.

Sprzedaż i dystrybucja energii elektrycznej uregulowana jest przepisami ustawy z 10 kwietnia 1997 roku – prawo energetyczne . Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 prawa energetycznego dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji i umowy o świadczenie usług magazynowania paliw gazowych lub umowy o świadczenie usług skraplania gazu. Z kolei art. 5 ust. 3 powołanej ustawy stanowi, że dostarczanie paliw gazowych lub energii może odbywać się na podstawie umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii, a więc umowy kompleksowej. Podstawą do korzystania z energii elektrycznej jest więc zawarcia albo umowy kompleksowej, albo umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłu lub dystrybucji.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że iż między stronami zawarta została umowa kompleksowa oraz, że nie rozliczona została należność za jej wykonania za okres od dnia 23 marca 2019 roku do dnia 9 grudnia 2019 roku.

Wprawdzie pozwany – J. S. (1) nie kwestionował wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia, jednakże w ocenie Sądu, brak było podstaw do zasądzenia na rzecz powoda całej dochodzonej w pozwie kwoty. Zauważyć bowiem należy, że w związku ze zmianą przepisów dotyczących przedawniania roszczeń wobec konsumentów należało uwzględnić tę nową regulację i ocenić możliwość dochodzenie należności wobec pozwanego.

W dniu 9 lipca 2018 roku weszły w życie zmiany wprowadzone do kodeksu cywilnego ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1104).

Ustawodawca wprowadził do porządku prawnego, między innymi, art. 117 § 2 ¹ k.c., który stanowi, że po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Oznacza to, że jeśli roszczenie dotyczy stosunku między przedsiębiorcą jako wierzycielem i konsumentem jak dłużnikiem, Sąd ma obowiązek – bez zarzutu, czy wniosku ze strony konsumenta – zbadać, czy dług jest przedawniony i jeśli doszło do przedawnienia – powództwo co do zasady oddalić.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 roku nowelizująca kodeks cywilny, zawiera przepisy intertemporalne, w tym art. 5 ust. 4 stanowiący, że roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym przepisami znowelizowanymi. Zatem, po wejściu w życie ustawy, przedawnienie takiego roszczenia jest brane przez Sąd pod uwagę bez względu na zarzut pozwanego (art. 117 § 2 ¹ k.c.), przy czym Sąd będzie mógł nie uwzględnić przedawnienia w razie zaistnienia przesłanek z art. 117 ¹ k.c. (uzasadnienie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.1104)). Nie ograniczono bowiem zastosowania przepisów nowych do spraw wszczętych po dniu 9 lipca 2018 roku. Dlatego też w przypadku upływu terminu przedawnienia efekt niekorzystny dla uprawnionego w postaci przekształcenia roszczenia w roszczenie niezaskarżalne będzie realizować się bez udziału dłużnika. Wykonywania swego prawa nie można widzieć w samym uchyleniu się od zadośćuczynienia roszczeniu, gdyż dłużnik jedynie korzysta z ustawowych skutków upływu terminu przedawnienia (uzasadnienie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.1104)).

Przenosząc powyższe regulacje na kanwę niniejszej sprawy wskazać należy, że pozwanego oraz powoda łączyła umowa, w której pozwany występował jako konsument, a powód przedsiębiorcą. Pozwany również nie podnosił w ogóle zarzutu przedawniania.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej dla roszczeń związane z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi trzy lata. Z kolei art. 120 § 1 k.c. stanowi, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Przy czym jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Istotną w niniejszej sprawie jest okoliczność, że do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona umowy, na podstawie której dochodzone są roszczenia, a które wiążą się z tą działalnością.

Niewątpliwym jest, że zawarta przez strony umowa jest umową mieszaną łączącą elementy dwu umów nazwanych, a więc umowy sprzedaży energii elektrycznej i umowy przesyłowej, a tym samym do przedawnienia roszczeń wynikających z tej umowy powinno się stosować przepisy dotyczące obu zobowiązań. Mianowicie dla roszczeń wynikających ze sprzedaży energii elektrycznej zastosowanie mieć będzie przepis art. 554 k.c. w zw. z art. 555 k.c., przewidujący dwuletni okres przedawnia, natomiast do przedawniania roszczeń związanych ze świadczeniem usług przesyłowych z tytułu umowy nazwanej regulowanej przepisami ustawy Prawo energetyczne , stosować należy przepis art. 118 k.c. i uwzględniać trzyletni okres przedawnienia.

Zgodnie bowiem z przyjętą i ugruntowaną linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, w zakresie roszczeń powoda co do usługi dystrybucji zastosowanie ma trzyletni okres przedawnienia, natomiast do umowy sprzedaży energii elektrycznej zastosowanie ma dwuletni okres przedawniania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku - IV CSK 201/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2012 roku - VI ACa 479/12).

Jednocześnie wskazać należy, że dla biegu przedawnienia roszczeń powoda nie ma wpływu określony w fakturze termin zapłaty świadczenia. Dostawa energii elektrycznej wykorzystanej przez pozwanego odbywała się na warunkach określonych w łączącej strony umowie, zgodnie z którą dokonywanie odczytów i wystawianie faktur rozliczeniowych było obowiązkiem powoda.

Zatem, skoro pozew został wniesiony w dniu 24 listopada 2022 roku, to zdaniem Sądu, stosując zasadę wynikającą z treści art. 120 § 1 zd. 2 k.c., nastąpiło to już po upływie dwuletniego okresu przedawania dla świadczeń z umowy sprzedaży energii elektrycznej, albowiem termin do dochodzenia roszczenia z tytułu sprzedaży energii elektrycznej upłynął z dniem 31 grudnia 2021 roku. Nie przedawnione pozostawało natomiast w chwili wniesienie pozwu roszczenie w zakresie usługi dystrybucji i dlatego też co do tej należności, to jest kwoty 296,75 złotych Sąd uwzględnił powództwo.

Sąd uwzględnił również roszczenie powoda w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie, ale jedynie w części albowiem, jak wynika to z przedstawionych przez powoda faktur i not odsetkowych, były one naliczane także od całej kwoty wskazanej w fakturze, w tym również od kwot z tytułu sprzedaży energii elektrycznej, które Sąd uznał za przedawnione. Zgodnie natomiast z przyjętą i ugruntowaną linią orzecznictwa roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (por. uchwała Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z dnia 26 stycznia 2005 roku, III CZP 42/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2012 roku, I CNP 22/11, OSNC-ZD nr B, poz. 29, z dnia 10 maja 2013 roku, I CNP 35/12 i z dnia 19 stycznia 2017 r. II CSK 212/16, nie publ.).

Dlatego też Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 227,76 złotych (20,20 złotych + 95,40 złotych + 56,28 złotych + 55,88 złotych) od dnia 17 grudnia 2019 roku i od kwoty 68,99 złotych od dnia 31 grudnia 2019 roku, oddalając roszenie odsetkowe z tytułu opóźnienia dochodzone od kwot przedawnionych.

Odsetki ustalono - zgodnie z roszczeniem - w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c , który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, jeśli wysokość odsetek nie została ustalona należne są odsetki ustawowe za opóźnienie.

Istotnym jest również, że strona powodowa nie wykazała w toku niniejszego procesu aby wystawione faktury i noty odsetkowe faktycznie były wysyłane do pozwanego. Ma to o tyle istotne znaczenie, że w treści umowy z dnia 15 marca 2019 roku został wskazany adres Plac (...) w C., który w korespondencji wskazywał również powód. Natomiast w pozwie powód wskazał całkiem inny adres, zaś po wniesieniu pozwu Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Człuchowie I. O., w trakcie czynności doręczenia korespondencji pozwanemu, ustalił że pozwany nie tylko nie zamieszkuje pod adresem wskazanym w umowie, ale też od wielu lat nie zamieszkuje pod adresem wskazanym przez powoda w pozwie. Powód nie przedłożył również żadnego wiarygodnego materiału dowodowego, z którego wynikałoby aby faktury i noty odsetkowe były wysyłane do pozwanego.

Sąd nie uwzględnił również roszczenia powoda w zakresie opłat za wystawienie wezwań do zapłaty. Celem wykazania zasadności i wysokości swojego roszczenia powód przedłożył jedynie noty obciążeniowe. Nie wykazał natomiast aby wezwania wskazane w tych notach obciążeniowych faktycznie zostały sporządzone oraz wysłane do pozwanego, a w szczególności aby z tego tytułu powód poniósł koszty wskazane w tych notach obciążeniowych.

Wobec powyższego Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 296,75 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 227,76 złotych (20,20 złotych + 95,40 złotych + 56,28 złotych + 55,88 złotych) od dnia 17 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty i od kwoty 68,99 złotych od dnia 31 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, wyrażoną w treści art. 100 k.p.c. Jako koszty powoda niezbędne do celowego dochodzenia prawa zaliczono opłatę sądową od pozwu w wysokości 100,00 złotych, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 270,00 zł – zgodnie z §2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.) oraz opłatę kancelaryjną od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.

Zatem, skoro powództwo zostało uwzględnione w części, a mianowicie w 36%, to pozwany J. S. (1) został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda kwoty 139,32 złotych (387,00 złotych x 36%) – stosownie do wyniku sprawy.

Na mocy art. 333 § 1 pkt 3 kpc Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzekł w punkcie 4 wyroku.