Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2024 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) Spółka komandytowa z siedzibą w M.

przeciwko P. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 596/23

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. (...) s.k. z siedzibą w M., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł pozew przeciwko P. W. o zapłatę kwoty 16.848,43 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że stronę pozwaną oraz pierwotnego wierzyciela (...) sp. Z o.o. z siedziba w B. łączyła umowa pożyczki numer (...) zawarta w dniu 28 grudnia 2021 roku za pośrednictwem platformy internetowej pośrednika kredytowego, na podstawie której stronie pozwanej zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie 16.518,19 złotych na okres 35 dni, które strona pozwana zobowiązała się zwrócić wraz z należnymi kosztami udzielenia pożyczki w terminie wynikającym z umowy. W związku z opóźnieniem w spłacie zobowiązania pożyczkodawca podjął względem strony pozwanej działania windykacyjne o charakterze polubownym, które jednak okazały się bezskuteczne i nie doprowadziły do wykonania przez stronę pozwaną zobowiązania określonego w umowie.

Powód zaznaczył, że pożyczkodawca na podstawie umowy cesji wierzytelności numer 2T/ (...) z dnia 16 marca 2022 roku zbył przysługująca wierzytelność względem strony pozwanej na rzecz D. (...) Estonii. Następnie na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 6 czerwca 2022 roku DeltaWisa OÜ z siedzibą w Estonii zbyła przysługującą jej względem pozwanego wierzytelność na rzecz powoda. Tym samym powód stal się wierzycielem strony pozwanej z tytułu wyżej wskazanej pożyczki.

Powód wskazał, że na dochodzoną pozwem kwotę 16.848,43 złotych skalda się niespłacony kapitał w wysokości 16.264,36 złotych i odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od dnia następującego po dniu wyceny wierzytelności będącej przedmiotem umowy przelewu wierzytelności dokonanej według stanu na dzień 26 maja 2022 roku do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa od kwoty pozostałych do zapłaty kapitału pożyczki i prowizji w kwocie 584,07 złotych.

Pozwana – P. W. wskazała, że zawarła ze „S. pożyczka” umowę pożyczki i otrzymała kwotę 16.000,00 złotych, którą spłacała. Pozwana oświadczyła nadto, że pożyczka sprzedawana była co jakiś czas i wówczas każda kolejna firma naliczała swoje koszty, jak również, że nie wie ile pożyczek obejmowała pożyczka refinansująca.

Pozwana podkreśliła, że nie wie jak kwota dochodzona pozwem została wyliczona.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2021 roku pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., zwanym pożyczkodawcą a pozwaną P. W. została zawarta umowa pożyczki refinansującej. Na jej podstawie pożyczkobiorcy udzielono pożyczki refinansującej w wysokości 16.518,19 złotych.

Z treści umowy wynikało, że pożyczkodawca, wskazany przez pożyczkobiorcę, na rzecz którego dokonany został przelew kwoty pożyczki refinansującej – podmiot współpracujący z pośrednikiem - nosił nazwę – (...) sp. z o.o., zaś kwota do spłaty przez pożyczkobiorcę – pożyczkodawcy wynosiła 16.632,23 złotych. W umowie określono termin spłaty na dzień 28 grudnia 2021 roku.

Z treści umowy wynikało, że wysokość opłaty za refinansowanie wynosiła kwotę 2.160,54 złotych, zaś odsetek kapitałowych – 114,04 złotych, natomiast całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta opiewała na sumę 18.812,78 złotych i obejmowała kwotę pożyczki refinansującej - 16.518,19 złotych, opłatę za refinansowanie – 2.180,54 złotych, odsetki kapitałowe – 114,04 złotych i opłatę rejestracyjną w wysokości 0,01 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk umowy pożyczki refinansującej nr (...) z dnia 23 listopada 2024 roku k. 25, wydruk ramowej umowy pożyczki z dnia 23 listopada 2021 roku k. 23-24v.

Pismem z dnia 2 lutego 2022 roku (...) sp. z o.o. wezwał pozwaną – P. W. do dobrowolnej zapłaty na rzecz wierzyciela kwoty 16.678,16 złotych, zgodnie z warunkami ramowej umowy pożyczki (...) oraz umowy pożyczki nr (...), zawartej droga elektroniczną za pośrednictwem strony internetowej w. (...)., w nieprzekraczalnym terminie 3 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania.

Pismem z dnia 16 lutego 2022 roku (...) sp. z o.o. ostatecznie wezwał pozwaną – P. W. do spłaty zadłużenia w wysokości 16.730,66 złotych z tytułu pożyczki numer (...) udzielonej w dniu 28 grudnia 2021 roku drogą elektroniczną za pośrednictwem strony internetowej w. (...)., w nieprzekraczalnym terminie 3 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk wezwania do zapłaty z dnia 8 lutego 2022 roku k. 29, wydruk ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 16 luteg0 2022 roku k. 30.

W dniu 16 marca 2022 roku – (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. zawarła z D. (...) Estonii umowę cesji wierzytelności, która stanowiła potwierdzenie transakcji kredytowego instrumentu pochodnego numer 2T/ (...), która to transakcja została zawarta 16 lutego 2022 roku.

Na podstawie tej umowy cesjonariusz -D.nabył wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki numer (...), zawartą w 28 grudnia 2021 roku, w wysokości 16.518,19 złotych. Termin spłaty pożyczki ustalono na dzień 1 lutego 2022 roku.

W dniu 6 czerwca 2022 roku w T. i M. została zawarta umowa przelewu wierzytelności pomiędzy D. (...) T. (Republika Estońska) a powodem – (...) sp. z o.o. (...) s.k. z siedzibą w M., na podstawie której cedent przeniósł na cesjonariusza własność wierzytelności, zgodnie z wykazem wierzytelności stanowiącym załącznik numer 3 do umowy.

Na podstawie tej umowy cesjonariusz nabył wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki numer (...), zawartą w dniu 28 grudnia 2021 roku, przez P. W.. Wysokość zadłużenia na dzień 26 maja 2022 roku wynosiła kwotę 17.380,30 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: kserokopia umowy cesji wierzytelności z dnia 16 marca 2022 roku k. 11 - 12, wydruk załącznika A k. 13, kserokopia przelewu wierzytelność z dnia 6 czerwca 2022 roku k. 14 – 15v, wydruk załącznika nr 3 do umowy przelewu wierzytelności z dnia 6 czerwca 2-24 roku k. 22, kserokopia zawiadomienia o cesji wierzytelności i wezwanie do zapłaty z dnia 22 marca 2022 roku k. 31 – 32, kserokopia zawiadomienia i cesji wierzytelności i wezwanie do zapłaty z dnia 21 marca 2022 roku k. 35.

Pozwana – P. W. zawarła ze „S. pożyczka” umowę pożyczki i otrzymała kwotę 16.000,00 złotych, którą spłacała. Wierzytelność ta sprzedawana była co jakiś czas i wówczas każda kolejna firma naliczała swoje koszty. Pozwana nie posiadał wiedzy ile pożyczek obejmowała pożyczka refinansująca.

przyznane

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezspornym jest, że powód wywodził swoje roszczenie i legitymacje procesową czynną z umowy przelewu wierzytelności, na podstawie której nabył on wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy pożyczki nr (...) z dnia 28 grudnia 2021 roku.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności o zaległe odsetki. Na skutek przelewu wierzytelność cedenta przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Przejście takie może być albo następstwem umowy albo bezpośrednim skutkiem działania ustawy. Warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest zatem wskazanie stron tego stosunku, świadczenia jak również przedmiotu. Umowa cesji może być zawarta zasadniczo w dowolnej formie. Jedynie w przypadku, gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew zgodnie z treścią art. 511 k.c. powinien być również pismem stwierdzony.

Zatem, w myśl art. 6 kc, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, ja i wysokości dochodzonego roszczenia. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Należy również zaznaczyć, że pozew w sprawie został złożony w dniu 20 grudnia 2023 roku, a więc po wprowadzeniem prekluzji dowodowej rozumianej jako obowiązku przedstawienie przez powoda będącego przedsiębiorcą reprezentowanym przez adwokata w procesie z udziałem konsumenta wszystkich twierdzeń i dowodów wyłącznie w pozwie. Zauważyć bowiem należy, że wynikająca z treści art. 458 ¹⁵ k.p.c. przewidziana w postępowaniu z udziałem konsumentów ta jednostronna prekluzja obejmująca przedsiębiorcę wprowadzona została w życie od dnia 1 lipca 2023 roku. Zgodnie z §4 powołanego przepisu twierdzenia i dowody powołane z naruszeniem tego obowiązku podlegają pominięciu, chyba że strona będąca przedsiębiorcą uprawdopodobni, że ich powołanie nie było możliwe albo, że potrzeba ich powołania wynikła później.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie należało uwzględnić twierdzenia i dowody przedstawione w przypadku powoda w pozwie.

Powód domagał się od pozwanej zapłaty należności w związku z nieuregulowaniem należności z tytułu umowy pożyczki z dnia 28 grudnia 2021 roku. Dlatego też należy się odwołać do regulacji wynikającej z uwagi na strony umowy, przede wszystkim wynikającej z ustawy o kredycie konsumenckim. Umowa zawarta przez jej strony była bowiem umową o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t,j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1083). Kredytem konsumenckim jest kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Z kolei kodeks cywilny w art. 22 ¹ k.c. pod pojęciem konsumenta wskazuje osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Podkreślić należy, że pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a pozwana zawierając umowę z pożyczkodawcą występowała jako konsument, czyli osoba fizyczna zawierająca z przedsiębiorcą umowę niezwiązaną bezpośrednio z jego działalnością gospodarczą lub zawodową (art.22 ¹ k.c.).

Wobec powyższego, to na stornie powodowej spoczywał ciężar wykazania zarówno zasadności, jak i wysokości dochodzonego roszczenia, tym bardziej, że pozwana P. W. wskazała, że zawarła ze „S. pożyczka” umowę pożyczki i otrzymała kwotę 16.000,00 złotych, którą spłacała. Ponadto oświadczyła, że pożyczka sprzedawana była co jakiś czas i wówczas każda kolejna firma naliczała swoje koszty oraz, że nie wie ile pożyczek obejmowała pożyczka refinansująca. Okoliczności powyższe nie były kwestionowana przez stronę powodowa, dlatego też Sąd biorąc pod uwagę okoliczności sprawy uznał je za przyznane w trybie art. 230 kpc. Tym bardziej, że fakt sprzedaży pierwotnej wierzytelności potwierdził zaoferowany w sprawie materiał dowodowy w postaci przedłożonych przez powoda umów cesji wierzytelności.

W ocenie Sądu, z zaoferowanego przez powoda materiału dowodowego wynika jedynie, że powód nabył wobec pozwanej wierzytelność wynikającą z treści umowy pożyczki z dnia 28 grudnia 2021 roku. Jednakże powód nie przedłożył tej pierwotnej umowy pożyczki, w konsekwencji pozbawiając Sąd możliwości zweryfikowanie treści tej umowy, w szczególności w zakresie faktycznej kwoty pożyczki udzielonej i udostępnionej pozwanej oraz pozostałych kosztów związanych z zawarciem umowy pożyczki i ich wysokości, jak również podmiotu, z którym pozwana rzeczywiście zawarła umowę pożyczki w dniu 28 grudnia 2021 roku, skoro z niekwestionowanych wyjaśnień pozwanej wynika, ze umowa pożyczki została zawarta ze „S. pożyczka”.

W ocenie Sądu weryfikacja pierwotnej treści umowy pożyczki miała istotne znaczenie nie tylko właśnie z uwagi na ustalenie czy wierzytelność nabyta na podstawie cesji wierzytelności faktycznie w dacie przelewu wierzytelności przysługiwała pożyczkodawcy, na którego wskazuje powód i to w takim zakresie jak to wynika z treści mowy pożyczki refinansującej nr (...) z dnia 23 listopada 2021 roku, a tym samym czy powód miał legitymacje do jej dochodzenia w toku niniejszego procesu w wysokości wskazanej w pozwie.

Legitymacja procesowa jest to bowiem uprawnienie do poszukiwania ochrony prawnej w konkretnej sprawie. Przy czym legitymacja czynna zawsze jest ściśle związana ze stroną powodową i oznacza jej uprawnienie do wszczęcia i prowadzenia procesu, natomiast legitymacja bierna uzasadnia występowanie w procesie w charakterze pozwanego. Z powyższego wynika zatem, że legitymacja procesowa, to uprawnienie konkretnego podmiotu (legitymacja czynna) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu oznaczonemu podmiotowi (legitymacja bierna) wypływająca z prawa materialnego. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego do wytoczenia powództwa stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje, co do zasady oddaleniem powództwa (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 roku, III CZP 83/12). Dlatego też rolą Sądu w procesie jest dokonanie oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania, a w wypadku stwierdzenia braku legitymacji procesowej (zarówno czynnej, jak i biernej), to na Sądzie spoczywa wydania wyroku oddalającego powództwo.

Niewątpliwym jest również, że Sąd zobowiązany jest do zbadania i to nie tylko na zarzut konsumenta, ale również z urzędu, czy dane warunki umowy wchodzące w zakres stosowania dyrektywy 93/13 mają nieuczciwy charakter, a także do tego, by dokonawszy takiego badania, zniwelować brak równowagi między konsumentem a przedsiębiorcą (por. wyrok z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14, wyrok z dnia 21 grudnia 2016 r., C-154/15, C-307/15 i C-308/15).

Klauzule umowne podlegają bowiem ocenie w oparciu o przepis art. 385 ¹§1 k.c. zgodnie, z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to oczywiście postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Oznacza to, że jeżeli postanowienie umowy zgodnie z §1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Przy czym nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Umowy konsumenckie podlegają więc przede wszystkim ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ § 1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez przedsiębiorcę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07).

Obie wskazane w art. 385 ¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04).

W rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

Abuzywne postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11).

Należy również zaznaczyć, że przedmiotowa umowa została zawarta w okresie obowiązywania przepisu art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim , który wszedł w życie w dniu 11 marca 2016 roku. Przepis ten ustalał maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu tj. wszystkich kosztów, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek. Limit ten nie mógł być wyższy od sumy: 25% całkowitej kwoty kredytu oraz 30% całkowitej kwoty kredytu wyrażonej w stosunku rocznym do czasu trwania umowy przy czym koszty w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu.

Przepis ustalający maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu tj. wszystkich kosztów, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek nie wyklucza dokonania oceny postanowień umownych w oparciu o przesłanki z art. 385 ¹ k.c. i cenę tę sąd orzekający winien dokonać nawet w razie biernej postawy pozwanego. Zgodnie bowiem z przyjętą i ugruntowana linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim , nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 k.c.) (por. uchwała z dnia 27 października 2021 roku, III CZP 43/20 oraz i z dnia 26 października 2021 roku, III CZP 42/20).

Zatem, skoro w niniejszej sprawie Sąd nie miał możliwości zweryfikowania powyższych faktów albowiem powód nie przedłożył pierwotnej umowy pożyczki z dnia 28 grudnia 2021 roku, z której wywodził swoje roszczenie, natomiast Sąd powziął wątpliwości co do legitymacji procesowej powoda z uwagi na niekwestionowane wyjaśnienia pozwanej co do podmiotu, z którym zawarła ona umowę pożyczki, to roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Dlatego też Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.