Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w Z. (...)

przeciwko M. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (...) kwotę 6.071,02zł (sześć tysięcy siedemdziesiąt jeden złotych dwa grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 6.000zł (sześć tysięcy złotych) od dnia 30 listopada 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (...) kwotę 1.531,54zł (tysiąc pięćset trzydzieści jeden złotych pięćdziesiąt cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 589/22

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w Z. (...) wniósł przeciwko pozwanej M. B. pozew o zapłatę kwoty 7.500,01 zł. wraz z odsetkami umownymi od kwoty 6000 zł. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazano, że strona pozwana zwarła z pierwotnym wierzycielem (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...) w dniu 30 października 2021 r. na okres 30 dni. Na podstawie umowy pierwotny wierzyciel dokonał wypłaty kwoty pożyczki w wysokości 6.000 zł. na rachunek bankowy pozwanej. Prowizja za udzielnie pożyczki została określona w wysokości 1.464,59 zł., a odsetki umowne w wysokości 35,51 zł. Strona pozwana nie dokonała całkowitej spłaty zobowiązania w terminie określonym w umowie. Termin zwrotu upłynął bezskutecznie dnia 29 listopada 2021 r. i z tym dniem roszczenie stało się wymagalne. Powód wyjaśnił również, że na mocy ramowej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 1 października 2021 r. oraz aktu cesji z dnia 19 stycznia 2022 r. (...) sp. z o.o. dokonała przelewu wierzytelności przysługującej od strony pozwanej na rzecz powoda. Na dzień złożenia pozwu powód ma wobec pozwanej roszczenie o zapłatę kwoty 7500,01 zł. na którą składa się kwota 6.000 zł. z tytułu niespłaconego kapitału, 1.464,59 zł. z tytułu prowizji i 35,51 zł. z tytułu odsetek umownych.

W odpowiedzi na pozew pozwana M. B. zakwestionowała powództwo w całości, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, podnosząc brak jakichkolwiek dokumentów, które potwierdzałyby, że dokonała akceptacji treści umowy, czy to w formie pisemnej, czy innej. Treść wydruków wywołuje wątpliwości, co do tego, czy złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania. Podkreśliła, że art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim przesądza, że umowa powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę, a powód nie wykazał, że pozwana w jakikolwiek sposób złożyła oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy pożyczki na warunkach wynikających z tego dokumentu. Zarzuciła również, że powód nie wykazał także, by pozwana miała możliwość zapoznania się z postanowieniami umowy przed jej zawarciem (art. 384 § 1 k.c.).

Pozwana podkreślała także, że to powód powinien udowodnić, że strony zawarły ważną umowę pożyczki tj. że doszło do złożenia zgodnych oświadczeń woli stron mających na celu zawarcie tej konkretnej umowy. Według niej za dowód nie można uznać dokumentu o nazwie „umowa ramowa pożyczki”, który nie został przez nią podpisany. Potwierdzeniem zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki nie może być także dokument „potwierdzenie wypłaty”, albowiem jest to wyłącznie zestawienie warunków umowy przedstawione w formie wydruku komputerowego. Dowodem nie może być również potwierdzenie przelewu kwoty 0,01 zł na rachunek pożyczkodawcy, który został wykonany 9 listopada 2018 r., a przedmiotowa umowa pożyczki miała zostać zawarta w dniu 30 października 2021 r. W związku z powyższym przelew weryfikacyjny nie może być uznany za akceptację warunków umowy obowiązujących w dniu zawarcia umowy pożyczki, tj. niemal 3 lata później. Według niej nie można z faktu zaakceptowania jednej umowy pożyczki wywodzić automatycznie wniosku, że każda inna, późniejsza umowa też była przez nią akceptowana”. Podkreśliła, że zgodnie z § 3 umowy pożyczki klient był zobowiązany do złożenia wniosku o pożyczkę, a powód, nie wykazał, aby ona zwracała się do niego z wnioskiem o jej udzielenie.

Jej zdaniem nie budzi również wątpliwości, że zawieranie umów za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość jest dozwolone w obrocie prawnym, jednakże strona będąca profesjonalistą, obowiązanym do podwyższonej staranności w obrocie prawnym, powinna być świadoma ograniczeń dowodowych wiążących się z taką formą zawarcia umowy i uzyskać, a następnie przedstawić dowody złożenia oświadczenia woli przez pożyczkobiorcę.

Pozwana podniosła również zarzut niezgodności z zasadami współżyciaspołecznego kosztów pozaodsetkowych pożyczki, albowiem pożyczkobiorca został obciążony kosztami w wysokości 1.464,59 zł tytułem prowizji.

Powyższe postanowienia umowne powinny podlegać badaniu pod kątem ich abuzywności ( art.385 (1) I k.c.), a art. 36a u.k.k., pozostaje bez znaczenia dla badania abuzywności klauzuli umownej zastrzegającej ww. koszty kredytu, bowiem wzór przedstawiony w art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim wskazuje maksymalną, a nie powszechnie obowiązującą wysokość kosztów pozaodsetkowych.

Podniosła również zarzut braku legitymacji czynnej procesowej powoda, wskazując, iż warunkiem skuteczności umowy cesji jest istnienie przedmiotowej wierzytelności. Wobec niewykazania przez powoda zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pozwaną, a jej wierzycielem pierwotnym, umowę przelewu wierzytelności należy uznać za bezskuteczną. Jej zdaniem powód nie wykazał w sposób dostateczny faktu nabycia wierzytelności uprawniającej go do wysunięcia żądania zapłaty wobec pozwanej we wskazanej w pozwie wysokości. Z samej umowy cesji nie wynika, że strona powodowa faktycznie nabyła jakąkolwiek wierzytelność przeciwko niej, albowiem uzupełnieniem umowy jest wyciąg z załącznika do umowy cesji, gdy sam załącznik do umowy cesji wierzytelności w formie wydruku komputerowego, w którym wymieniono, m.in. imię i nazwisko pozwanej, numer PESEL oraz numer umowy, nie pozwala na stwierdzenie na podstawie jakich dokumentów został wystawiony. W związku z powyższym nie sposób zweryfikować czy przedmiotem przelewu wierzytelności była rzeczywiście ta konkretna wierzytelność przysługująca zbywcy wierzytelności wobec pozwanej.

Ponadto zdaniem strony ww. dokument ten nie może być również poświadczony za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika, gdyż do potwierdzenia zgodności wyciągu z okazanym dokumentem uprawniony jest notariusz zgodnie z treścią art. 96 pkt 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. prawo o notariacie”.

W piśmie z dnia 27 grudnia 2022 r. powódka podtrzymała pozew, podkreślając, ze podstawę żądania pozwu stanowi umowa pożyczki, która została zawarta za pośrednictwem strony internetowej tj. za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Podkreślono, że pozwana dokonała prawidłowej rejestracji i utworzenia profilu klienta na platformie internetowej za pośrednictwem której udzielane byty pożyczki, a za pośrednictwem poczty elektronicznej strona pozwana otrzymała od wierzyciela pierwotnego na wskazany przez siebie przy rejestracji adres mailowy (mirelcia30@wp.pl) komplet dokumentacji dot. pożyczki nr (...) z dnia 30.10.2021, tj. potwierdzenie złożenia wniosku oraz potwierdzenie przyznania pożyczki, wraz z formularzem informacyjnym oraz umową, szczegółowo określającymi warunki na jakich udzielona została pożyczka.

W kwestii wyjaśnienia wysokości roszczenia w zakresie prowizji naliczonej przez wierzyciela pierwotnego w związku z zawartą umową, powód wskazał, że prowizja za udzielenie pożyczki została wyznaczona zgodnie z obowiązującym prawem. Pobieranie prowizji za uruchomienie kredytu jest powszechnie stosowaną praktyką rynką i stanowi element kosztowy dla klienta zaciągającego kredyt lub pożyczkę. Część prowizji za udzielenie kredytu lub pożyczki stanowi wynagrodzenie banku (lub pożyczkodawcy), za ponoszone ryzyko działalności kredytowej, a pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy wynoszące 1464,59 zł nie przekraczają wysokości maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczonych w sposób określony w art. 36a ust. 1 ustaw o kredycie konsumenckim oraz nie przekraczają całkowitej kwoty pożyczki.

Powód podkreślił także, że w celu wykazania legitymacji procesowej w niniejszym postępowaniu przedłożył poświadczone za zgodność z oryginałem: umowę ramową przelewu wierzytelności z dnia 01.10.2021 r. oraz akt cesji z dnia 19.01.2022 r. wraz z ograniczonym o dane innych dłużników załącznikiem — wykazem wierzytelności objętych przeniesieniem. Według strony wierzytelność dochodzona w niniejszym postępowaniu została dostatecznie zindywidualizowana poprzez wykazanie w załączniku takich danych jak: numer umowy, imię, nazwisko oraz PESEL strony pozwanej, a tym samym wyczerpująco udowodnił swoją legitymację czynną, a zarzuty strony pozwanej w tym zakresie są bezpodstawne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 październik 2021 r.P. sp. zo.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną M. B. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie umowy pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 6000 zł. na okres do 29 listopada 2021 r. .Zgodnie z umową pożyczki odsetki zostały wyliczone na kwotę 35,51 w przypadku terminowej spłaty, prowizja na kwotę 1.464,59 zł. Umowa została zwarta na okres 30 dni i splata miał być jednorazowa.

dowód: umowa k. 8-9

W dniu 30 października 2021 r. wypłacono pozwanej na jej rachunek o nr (...) kwotę 6000 zł.

dowód : potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej k/ 10

W dniu 1 października 2021 r. zawarto ramową umowę przelewu wierzytelności pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (S.) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

dowód: ramowa umowa przelewu wierzytelności k. 14-5

Do ww. Ramowej Umowy Zakupu Wierzytelności z dnia 1 października 2021, dnia 19 stycznia 2022 r. zawarto Akt Cesji nr 03/01/22 oraz aneks nr (...) dnia 27 czerwca 2022 r. pomiędzy (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

dowód: akt cesji k.12,16

W załączniku nr 2 do ww. Aktu Cesji z 19 stycznia 2022 r. . pod liczbą porządkową 2 wskazano imię i nazwisko pozwanej, numer umowy, pesel wysokość kapitału określona na kwotę 6.000 zł, opłaty/prowizje w kwocie 35,51 zł., odsetki umowne w kwocie 1.464,59, odsetki karne za opóźnienie w kwocie 88,77 zł. i łączną kwotę do zapłaty w kwocie 7.588,87 zł.

dowód: załącznik nr 2 do Aktu cesji z 19.01.2022 r. k.12v

Z uwagi na fakt, iż pozwana nie wywiązywała się z zawartej umowy pismem z dnia 21 stycznia 2022 r. została ona wezwana do zapłaty.

dowód: pismo k. 11

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 7 lutego 2022 r. złożyła oświadczenie, iż (...) z siedzibą w Z. (S.) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. j Umowy Przelewu Wierzytelności z 25 czerwca 2021 r. w kwocie 286.675,89 zł, co zgodnie z pkt. 2.1.3. ww. umowy, co skutkowało przejściem na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji.

dowód: oświadczenie k.13

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie należało uwzględnić w części.

Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwaną i pierwotnym wierzycielem oraz że roszczenie wynikające z tej umowy zostało zbyte przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodzić się jednak należy z pozwaną, że to na powodzie ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które się powoływał. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że strony umowy zawarły umowę, że przeniesiono na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca ma obowiązek wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy jak i kosztów jakimi był obciążony. Powód miał również obowiązek wykazać, że nabył przedmiotową wierzytelność.

Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez strony umowy, zdaniem Sądu powód wykazał istnienie swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Powód w celu wykazania zawarcia umowy przedłożył wydruk umowy, wydruk potwierdzenia przelania kwoty pożyczki, a także umowy dotyczące przelewu wierzytelności.

Co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda to również one nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, że wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). Strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie zakwestionowała stanowczo prawdziwości twierdzeń powoda. Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w sprawie jak i oświadczenia stron, Sąd nie miał wątpliwości, że pozwaną łączyła umowa na którą powoływał się powód (dowód: umowa k. 8-9).

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity: Dz.U. z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Przepisy te przewidują szczególny sposób zawierania umowy o kredyt konsumencki – przy wykorzystaniu środków porozumienia na odległość.

Wydruk z systemu – jako nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jego treścią – jak powyżej wskazano stanowi środek dowodowy, który w zależności od cech i treści może być przedmiotem dowodu z dokumentu – w trybie art. 243 ¹ k.p.c. lub w trybie art. 308 k.p.c., jako dowód z innych dokumentów. Zauważyć należy, że czynności dotyczące zawarcia umowy z wykorzystaniem środków porozumienia się na odległość determinują rodzaj dowodów.

W związku z powyższym zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga w każdej sytuacji, zachowania formy pisemnej i tym samym podpisów stron. Do zawarcia umowy wystarczające jest złożenie oświadczeń za pośrednictwem systemu internetowego.

Na mocy art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Powód przedłożył dowody sporządzone w postaci elektronicznej, wydruki z systemu: umowę pożyczki, dokumenty związane z udzieleniem pożyczki.

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W związku z powyższym to na stronach ciąży obowiązek twierdzenia i obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności, którą są stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne.

Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Strony obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swoje prawa i obowiązki, a które stanowią dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Strona ma obowiązek złożyć oświadczenie co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane (art. 230 k.p.c.).

Nadmienić należy, ze pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się do zakwestionowania okoliczności przytoczonych w pozwie. Ograniczyła się do oświadczenia, ze powód nie wykazał okoliczności na które się powołuje, jednakże nie zakwestionowała, ze w związku z zawarciem umowy, przedmiotowych środków nie otrzymała. Pozwana w swoim stanowisku nie kwestionuje faktów a przede wszystkim kwestionuje wartość dowodową przedłożonych przez powoda dowodów. Podkreślić należy, ze pozwana nie twierdziła stanowczo że przedmiotowej umowy nie zawierała i nie otrzymała przedmiotowych środków. Strona powodowa konsekwentnie twierdziła, ze pozwana zawarła umowę i uzyskała środki finansowe. Twierdzenia poparła dowodami.

Podstawowym dowodem potwierdzającym zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki jest dowód potwierdzenie przelewu kwoty 6.000 złotych z dnia 30 października 2021 r. tytułem pożyczki nr (...) na rzecz M. B. na jej rachunek bankowy numer (...). Przelew ten został opatrzony numerem pożyczki tożsamym ze wskazanym na wydruku umowy pożyczki załączonej do pozwu. Wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 7 ustawy prawo bankowe oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej.

Z uwagi na fakt, że pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, nie zakwestionowała aby rachunek, którego dotyczy ww. przelew należał do niej, w związku z powyższym należy uznać tę okoliczność za przyznaną. Pozwana nie podniosła, że nie jest właścicielem konta na który przelano środki. W związku z powyższym w ocenie Sądu nie ulega również wątpliwości, że rachunek, na który zostały przelane środki z tytułu pożyczki, należy do pozwanej. M. B. również nie podnosiła, że ww. środki finansowe nie wpłynęły na jej konto. Przeciwnie w odpowiedzi na pozew nie zakwestionowała powyższego.

W ocenie Sądu powód wykazał okoliczność zawarcia umowy pożyczki przez pozwaną. Wygenerował także z systemu dokumenty, m.in. złożenie wniosku przez pozwaną i zgodę na przyznanie pożyczki (dowód dokumentacja pożyczkowa k. 48 -49). Jak wynika z umowy (§ 3) wymagania obciążające pożyczkobiorcę dotyczyły pozytywnej weryfikacji tj dokonania skutecznej rejestracji i posiadania aktywnego profilu klienta na stronie internetowej. Powód przedłożył potwierdzenie takiej weryfikacji dokonanej przez pożyczkodawcę w dniu 19 listopada 2018 r., która dotyczyła innej umowy (dowód wydruk przelewu k. 10v). Pozwana nie zakwestionowała, aby dane dotyczące tej transakcji nie dotyczyły jej osoby. Nie podniosła aby rachunek wskazany w wydruku nie dotyczył jej osoby.

Biorąc pod uwagę powyższe dowody powołane przez powoda, przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, brak jest podstaw aby dowody te zakwestionować. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się jedynie do zakwestionowania okoliczności na które powołał się powód, jednakże w żaden sposób nie próbowała dowodów podważyć.

Podkreślić należy, że analiza całości materiału dowodowego jak i okoliczności przytoczone przez strony, doprowadziły Sąd do przekonania, ze strony łączyła umowa, która została wykonana przez wierzyciela pierwotnego, a pozwana nie dokonała jej spłaty.

Na uwagę nie zasługiwały zarzuty strony pozwanej odnośnie braku wykazania przejścia wierzytelności na powoda. Do pozwu załączony został bowiem odpis umowy ramowej umowy przelewu wierzytelności, która została zawarta z pierwotnym wierzycielem wraz z porozumieniem i załącznikiem, które w ocenie Sądu w wystarczającym stopniu precyzują, iż jej przedmiotem była wierzytelność przeciwko pozwanej wynikająca z umowy pożyczki. Wskazana w umowie przelewu wierzytelność została zindywidualizowana i pokrywa się w zasadzie z postanowieniami zawartej przez pozwaną umowy pożyczki, w dostateczny sposób ją indywidualizuje, zarówno co do daty jak i wysokości zobowiązania pozwanej (por. wydruk załącznika k. 12v). Wskazać należy, ze powód przedłożył odpisy umowy sprzedaży wierzytelności, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego . Sąd uznał za wiarygodne stanowisko strony powodowej i mając na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c. uznał, ze powód wykazał nabycie praw do przedmiotowej wierzytelności.

Wskazać należy, ze umowa przelewu wierzytelności może być zawarta w dowolnej formie, nawet w sposób dorozumiany (por. np. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 357; J. Mojak [w:] Kodeks cywilny, t. 2, red. K. Pietrzykowski, 2005, s. 137; K. Zagrobelny [w:] Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, 2008, s. 926). Umowa przelewu ma charakter konsensualny. Przelew dochodzi do skutku, a więc wierzytelność przechodzi na nabywcę już w momencie zawarcia umowy ( solo consensu). Strony nie muszą dokonywać żadnych dodatkowych czynności celem zbycia wierzytelności ( por. H. Ciepła [w:] G. Bieniek i in., Komentarz... Zobowiązania, t. 1, 2006, s. 657).

Strona powodowa wykazała ramową umową zakupu wierzytelności z 1 października 2021 r., aktem cesji nr 03/01/22 z 19 stycznia 2022 oraz aneksem nr (...) z dnia 27 czerwca 2022 r. 2022 (dowód umowa k. 14-15, akt cesji k. 12, aneks k. 16) oraz oświadczeniem (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z 7 lutego 2022 r. (dowód oświadczenie k. 13), iż (...) z siedzibą w Z. (S.) dokonała zapłaty ceny zakupu wierzytelności określonej w pkt. 3.1.1. ramowej umowy przelewu wierzytelności w kwocie 197.520,55 zł. W związku z powyższym Sąd nie miał wątpliwości, że doszło do przejścia na nabywcę praw do wierzytelności będących przedmiotem cesji, w tym przejście na nią wierzytelności wobec pozwanej (por. pkt 2.2.3 umowy ramowej przelewu wierzytelności). Wskazać należy, że powód przedłożył odpisy ww. dokumentów, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego. Podkreślić należy, że strona pozwana – oprócz negowania wartości dowodowej przedmiotowych dokumentów - nie przedstawiła jakichkolwiek argumentów, które w jakikolwiek sposób wzbudzałyby wątpliwości co do ich oceny

Przedmiotowa umowa cesji została zakwestionowana przez pozwaną, albowiem jej zdaniem jest ona nieskuteczna z uwagi na fakt, ze powód nie wykazał zawarcia umowy pożyczki. Jak powyżej wskazano w ocenie Sądu powód wykazał, że pozwaną łączyła z PrimaStar umowa pożyczki opisana w pozwie. Sąd nie miał również żadnych wątpliwości, że załącznik nr 2 do aktu cesji wskazuje konkretną wierzytelność wobec pozwanej (k. 12v). Podkreślić również należy, że w przedmiotowej umowie pożyczki strony nie wyłączyły możliwości przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią.

Jednakże w ocenie Sądu brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia w całości. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powód wykazał również roszczenie co do wysokości, jednakże tylko do kwoty 6.071,02. Z pozwu wynika, że na roszczenie dochodzone pozwem składa się kwota 6.000 zł., która stanowi niespłacony kapitał, kwota 1464,59 zł. z tytułu prowizji i kwota 35,51 zł. tytułu odsetek umownych. Powyższe kwoty wynikają również z umowy pożyczki (dowód umowa k. 8-9). Natomiast jak wynika z umowy przelewu wierzytelności, powód nabył od pierwotnego wierzyciela z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki kwotę 6.000 zł. z tytułu kapitału, kwotę 35,51 zł. z tytułu prowizji oraz z tytułu odsetek 1464,59 zł. W związku z powyższym skoro jak wynika z pozwu powód z tytułu prowizji żądał kwoty 1.464,59 zł., a z tego tytułu nabył jedynie kwotę 35,51 zł., to tym samym roszczenie ponad tę kwotę tj 1.429,08 zł. należało oddalić. Podkreślić również należy, ze wprost z umowy wynika również termin spłaty pożyczki, który w umowie został określony na 29 listopada 2021r.

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanej, że przedmiotowa umowa zawiera klauzule abuzywne. Podkreślić należy, ze pozwana występowała jako konsument. Zarówno normy prawa wspólnotowego chronią praw konsumentów, ale także polski ustawodawca wprowadził szczególną ochronę tej grupy uczestników obrotu cywilnego jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych, zapewniając im ochronę przed stosowaniem (przez silniejszego przedsiębiorcę, profesjonalnie działającego w obrocie) postanowień kształtujących ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i wywierający szkodliwy wpływ na ich interesy. Po przeanalizowaniu warunków przedmiotowej umowy pożyczki, Sąd nie stwierdził aby istniały w niej klauzule abuzywne, a wysokość opłat, na które powołała się pozwana, obejmujące prowizje nie zostały określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Nie stanowią one niedozwolonych klauzul umownych.

W związku z powyższym Sąd uznał, ze powód wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości do kwoty 6.071,02 zł., a tym samym w świetle zawartej przez strony umowy w związku z treścią art. 353 k.c. roszczenie powoda zgłoszone w pozwie do ww. wysokości jest zasadne i na pozwanej ciąży obowiązek zapłaty należności. Pozwana w żaden sposób nie podważyła materiału dowodowego w sprawie, nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu oraz twierdzeń, który osłabiłby jego wartość dowodową. Nadmienić należy, w umowie pożyczki zostały wyraźnie określone warunki spłaty, jakie koszty w związku z umową pozwana ma obowiązek ponieść. Została wskazana wysokość prowizji jak i wysokość odsetek. W związku z powyższym nie budzi wątpliwości że pozwana zawarła umowę pożyczki, która miała charakter odpłatny.

W związku z powyższym Sąd w pkt 1 wyroku uwzględnił powództwo w części tj do kwoty 6.071,02 zł, w pkt 2 wyroku w pozostałej części oddalił, a w pkt 3 wyroku orzekł o kosztach procesu.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Do niezbędnych kosztów po stronie powoda zaliczono uiszczoną opłatę sądową od pozwu w kwocie 500 zł, 17 zł tytułem opłaty za pełnomocnictwo oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800,00 zł, co łącznie dało kwotę 2.317 zł. Przyjmując, iż powód wygrał w 81%, przysługiwały mu od pozwanej koszty w kwocie 1876,77 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Pozwana natomiast wygrała w 19 %, w związku z czym przysługiwał jej zwrot kosztów procesu w wysokości 345,23 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda 1531,54 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.