Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2025 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	sekretarz sądowy Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2025 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko M. P. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 508/24

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko pozwanej M. P. (1) o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 11.025,08 złotych obejmującą kwotę 8.084,10 złotych tytułem należności głównej (kapitał pożyczki) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwotę 161,83 złotych tytułem opłat pożyczki wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kwotę 2.779,15 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od udzielonej pożyczki naliczonych zgodnie z treścią umowy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych w wysokości stawki minimalnej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty oraz opłaty skarbowej od złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych.

W uzasadnieniu wskazał, że przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jest udzielanie pożyczek. Podkreślił, że strony zawarły umowę pożyczki odnawialnej w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w dniu 30 sierpnia 2022 roku o numerze (...) na warunkach określonych w umowie pożyczki oraz Formularzu Informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego. Na podstawie tej umowy powód udzielił stronie pozwanej pożyczki odnawialnej, w postaci udostępnionego Limitu kredytowego, a Strona Pozwana uprawniona była do korzystania z Limitu według własnego uznania zgodnie z ust. 2.1 Umowy. Strona pozwana zobowiązała się do zwrotu wykorzystanych środków z Limitu kredytowego wraz z oprocentowaniem i innymi opłatami wskazanymi w ust. 6. 1 umowy.

Powód podkreślił, że żądanie pozwu oparte jest na podstawie umowy nr (...) z dnia 30 sierpnia 2022 roku, zawartej przez stroną pozwaną z pożyczkodawcą na czas określony. Integralną część zawartej umowy stanowią: Formularz Informacyjny zawierający dane kredytodawcy, opis głównych cech pożyczki oraz wskazanie kosztów pożyczki, sposób udzielenia pożyczki, sposób i terminy wypłaty pożyczki, zasady i terminy spłaty pożyczki, skutki braku spłaty, termin, sposób i skutki odstąpienia od umowy pożyczki, spłatę pożyczki przed terminem, warunki wypowiedzenia umowy.

Powód zaznaczył, że niniejsza umowa kredytu odnawialnego udzielona została w oparciu o umowy zawierane z konsumentem bez jednoczesnej konieczności obecności obu stron, to jest przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Za pośrednictwem dostępu online, w dniu 31 grudnia 2021 roku strona pozwana samodzielnie zarejestrowała się na stronie internetowej celem złożenia wniosku o udzielenie jej kredytu podając, między innymi, imię, nazwisko, nr PESEL, adres e-mail, numer telefonu, adres zamieszkania, źródło dochodów oraz zapoznała się z zasadami przetwarzania danych. Składając wniosek o udzielenie kredytu, strona pozwana zapoznała się z umową oraz formularzem informacyjnym, a dokonując wyboru kwoty udzielonego limitu, uzyskała informację o całkowitej kwocie spłaty, w tym kwocie odsetek i prowizji. Powód dokonał weryfikacji wniosku strony pozwanej, zdolności kredytowej, potwierdził dane zawarte we wniosku o udzielenie kredytu odnawialnego, potwierdził warunki kredytu, w tym między innymi. kwotę i termin, na jaki miał być udzielony kredyt.

Powód wskazał, że przed zawarciem umowy pożyczki, strona pozwana zapoznała się z treścią umowy pożyczki, Regulaminu i Formularza Informacyjnego oraz zaakceptowała zawarte tam warunki.

Powód podkreślił, że do dnia wniesienia niniejszego powództwa strona pozwana nie wykonała zobowiązania i nie dokonała spłaty należności wynikającej z tytułu zaciągnięcia limitu kredytowego w łącznej kwocie 11.025,08 złotych, natomiast powód jednocześnie wskazuje, iż strona pozwana w dniu 1 listopada 2022 roku, dokonała ostatniej wpłaty na kwotę 101,89 złotych. Zgodnie natomiast z postanowieniami umowy limit kredytowy stanowi całkowitą kwotę kredytu oraz oznacza wyrażoną w złotych sumę wszystkich środków pieniężnych udostępnionych klientowi przez kredytodawcę na podstawie umowy, zaś wysokość limitu kredytowego wskazana została w warunkach umowy. Zgodnie z ust. 6.1 Umowy klient zobowiązany jest to spłaty całkowitej lub co najmniej minimalnej kwoty do spłaty wskazanej w wyciągu, który po zakończeniu danego miesięcznego okresu rozliczeniowego sporządzony zostanie przez Powoda na podstawie dokonanych transakcji. Szczegółową historię operacji na rachunku strony pozwanej przedstawiają comiesięczne wyciągi zawierające informację o wszystkich transakcjach wykonywanych przez pozwanego w danym okresie rozliczeniowym.

Pozwana – M. P. (1) nie stawiła się na term in rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność, pomimo pouczenia jej o konsekwencjach braku stawiennictwa i zajęcia stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. sporządził formularze umowy T. kredyt i raty, z których wynikało, że w dniu 31 grudnia 2021 roku i w dniu 1 maja 2022 roku i 30 sierpnia 2022 roku zostały zawarte umowy, w których jako klienta powód wskazał pozwaną M. P. (1), posiadającą numer PESEL (...), zamieszkałą przy ulicy (...), (...)-(...) B..

W treści umów powód określił, że limit kredytowy wynosi 9.000,00 złotych, w tym sublimit płatniczy 2.000,00 złotych i sublimit ratalny 7.000,00 złotych oraz, ze prowizja całkowita i całkowity koszt kredytu wynosi kwotę 1.529,01 złotych.

Z treści umowy z dnia 31 grudnia 2021 roku wynikało nadto, że umowa jest zawarta na czas określony wskazany w warunkach umowy, o ile co najmniej 14 dni przed upływem okresu obowiązywania umowy klient nie zgłosi T. sprzeciwu w jednej z form wskazanych w umowie, T. – występując w charakterze pełnomocnika klienta, zawrze w imieniu klienta z T. jako drugą stronę czynności prawnej nową umowę.

Natomiast w treści umowy zawartej w dniu 1 maja 2022 roku powód wskazał, że jest ona zawarta na czas określony 121 dni, to jest do dnia 29 sierpnia 2022 roku, ze skutkiem od dnia 1 maja 2022 roku oraz, że całkowita kwota do spłaty wynosi kwotę 10.529,01 złotych i stanowi ona sumę limitu kredytowego i całkowitego kosztu kredytu, natomiast ostateczna wysokość całkowitej kwoty do spłaty może być niższa od kwoty wskazanej w warunkach umowy i jest uzależniona od sposobu korzystania z produktu w trakcie całego okresu obowiązywania umowy – zgodnie z postanowieniami umowy.

Z treści umowy z dnia 30 sierpnia 2022 roku wynikało, że została ona zawarta na czas określony 121 dni, to jest do dnia 28 grudnia 2022 roku, ze skutkiem od dnia 30 sierpnia 2022 roku oraz, że całkowita kwota do spłaty wynosi kwotę 10.529,01 złotych i stanowi sumę limitu kredytowego i całkowitego kosztu kredytu, natomiast ostateczna wysokość całkowitej kwoty do spłaty może być niższa od kwoty wskazanej w warunkach umowy i jest uzależniona od sposobu korzystania z produktu w trakcie całego okresu obowiązywania umowy – zgodnie z postanowieniami umowy

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk formularza umowy z dnia 31 grudnia 2021 roku k. 208 – 213v, umowy z dnia 1 maja 2022 roku k. 214 – 219, umowy z dnia 30 sierpnia 2022 roku k. 220 – 226.

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. sporządził formularz pełnomocnictwa rodzajowego do zawierania umów kredytu konsumenckiego – T. kredyt i raty, w którym jako osobę zainteresowaną skorzystaniem z oferty produktowej spółki (...) sp. z o.o. oferowaną za pośrednictwem strony internetowej https://w. wskazał pozwaną M. P. (1).

Pełnomocnictwo nie posiadało własnoręcznego podpisu pozwanej.

W treści pełnomocnictwa, jako datę udzielenia upoważnienia, wskazano dzień 31 grudnia 2021 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruk formularza pełnomocnictwa rodzajowego k. 223.

W okresie od dnia 1 stycznia do 21 lipca 2022 roku powód - (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wygenerował harmonogramy spłaty do umowy T. kredyt i raty, wskazując jako klienta pozwaną – M. P. (1).

dowód z innych wniosków dowodowych: wydruki harmonogramów k. 21 – 43.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, mimo że strona pozwana – M. P. (1), nie stawiła się na termin rozprawy, nie zajęła stanowiska w sprawie i nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod jej nieobecność.

Zatem Sąd, na mocy art. 339 § 1 k.p.c., zobligowany był do wydania wyroku zaocznego. Należy jednak przy tym podkreślić, że wydając wyrok zaoczny Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie bowiem od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, w szczególności czy oświadczenia zawarte w uzasadnieniu pozwu należycie uzasadniają w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Ma to o tyle istotne znaczenie, że negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwa, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca roku, 1972 roku, III CRN 30/72, 31 marca 1999 roku, I CKU 176/97, 6 czerwca 1997 roku, I CKU 87/97, 15 marca 1996 roku, I CRN 26/96, 15 września 1967 roku, III CRN 175/67, 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73). Domniemanie to dotyczy bowiem wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego, a nadto zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Dlatego też ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzająco. W konsekwencji Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu.

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Uzasadnione wątpliwości mogą powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie stanu faktycznego sprawy, są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj: komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis).

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Zdaniem Sądu, z uwagi na lakoniczność treści uzasadnienia pozwu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu. Z treści uzasadnienia pozwu wynikało bowiem, że powód wywodził swoje roszczenie z umowy kredytu odnawialnego nr (...) zawartej w dniu 30 sierpnia 2022 roku na czas określony, przy wykorzystaniu środków porozumienia się na odległość, której integralną części stanowił formularz informacyjny zawierający dane kredytodawcy, opis głównych cech pożyczki oraz wskazanie kosztów pożyczki, sposób udzielenia pożyczki, sposób i terminy wypłaty pożyczki, zasady i terminy spłaty pożyczki, skutki braku spłaty, termin, sposób i skutki odstąpienia od umowy pożyczki, spłatę pożyczki przed terminem, warunki wypowiedzenia umowy.

Dlatego też, skoro Sąd powziął wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda, to koniecznym było przeprowadzenie postępowania dowodowego i ocena zaoferowanego przez powoda w sprawie materiału dowodowego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W myśl natomiast art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 993) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta. Jest to zatem umowa, jaką kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Z kolei art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, zastrzega dla umowy kredytu zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Podkreślić przy tym należy, że art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim ma charakter legi generali względem art. 720 § 2 k.c., który dla umowy pożyczki zastrzega formę dokumentową. Na gruncie zaś art. 77 ² k.c. do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Nie ma zatem podstaw do uznawania, by wobec braku zawarcia umowy w formie pisemnej, miałaby ona być dotknięta nieważnością. Tym bardziej, że treść art. 74 § 1 k.c. wprost wyłącza zresztą rygor nieważności czynności prawnej, sankcjonując niedochowanie formy jedynie na gruncie reguł postępowania dowodowego.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są, po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Z powyższego wynika zatem, że w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki, powód jest zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. Biorący pożyczkę powinien zaś wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, przy czym obie strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z treścią przepisu art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zgodnie zaś z art. 61 §1 i § 2 oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej (§1). Oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią (§2). Przepis ten wyraża zasadę swobody formy, wedle której wola osoby skierowana na wywołanie zamierzonego skutku prawnego związanego z dokonywaną czynnością prawną, może być uzewnętrzniona w każdy dowolny sposób, ujawniający ją tak, że staje się dostatecznie zrozumiała dla adresata. W konsekwencji ujawnienie woli osoby dokonującej czynności prawnej może nastąpić także w sposób dorozumiany, przez jakiekolwiek zachowanie się, uzewnętrzniające tę wolę w sposób obiektywnie zrozumiały, które wyraża wolę wywołania skutków prawnych, objętych treścią czynności prawnej. Złożenie oświadczenia może być zarówno jednostkową czynnością, jak i całym procesem zachowań podmiotu składającego to oświadczenie, o ile w oparciu o całokształt okoliczności można podmiotowi składającemu oświadczenie przypisać zamiar wywołania określonych skutków prawnych, czyli gdy zachowanie to niesie za sobą określony komunikat mający wywołać skutki prawne ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2017r., sygn. akt IV CSK 179/16, Legalis 1587604). Przepis ten umożliwia zatem składanie oświadczeń woli skutkujących np. zawarciem umowy w formie elektronicznej. Aby jednak mówić, że doszło do czynności prawnej polegającej na zawarciu umowy konieczne jest w pierwszej kolejności ustalenie, że doszło do złożenia dwóch zgodnych oświadczeń woli, a następnie, że oświadczenia te były skuteczne. Czym innym jest bowiem ustalenie, że doszło do faktu złożenia oświadczenia woli, a czym innym ustalenie, że oświadczenie to było skuteczne. O fakcie złożenia oświadczenia woli decydują w szczególności okoliczności, czy składający oświadczenie w ogóle wyraził swoją wolę – w zasadzie w dowolnej formie, o ile forma ta w wystarczający sposób wolę tę ujawniła oraz czy oświadczenie to doszło do adresata w rozumieniu art. 61 § 2 k.c. Natomiast o skuteczności złożonego oświadczenia decydują w szczególności takie okoliczności, jak zdolność do czynności prawnych, forma czy należyte umocowanie.

Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi bowiem o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podkreślić przy tym należy, że reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej.

Zatem, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Przy czym spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 roku, IV CSK 299/06). Obowiązek natomiast przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Istotnym jest również, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to, że obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 roku, III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. W szczególności, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W ocenie Sądu, powód w toku niniejszego procesu nie wykazał, aby pozwana – M. P. (2) zawarła z nim umowę, z której wywodzi swoje roszczenia.

Powód nie załączył bowiem treści tej konkretnej umowy, a jedynie formularze umów T. kredyt i raty z dnia 31 grudnia 2021 roku, 1 maja 2022 roku i 30 sierpnia 2022 roku. Ponadto z treści umowy z dnia 31 sierpnia 2022 roku, w ocenie Sądu, absolutnie i w sposób nie budzący wątpliwości, nie wynikało aby była ona umową wskazaną w treści uzasadnienia pozwu. Formularz umowy nie zawierał bowiem numeru tej umowy, a nadto Sąd nie miał możliwości zweryfikowania czy kwoty wskazane w tym formularzu są faktycznie przedmiotem umowy wskazanej w treści uzasadnienia pozwu.

Wprawdzie powód w powyższych formularzach wskazał dane adresowe i pesel pozwanej – M. P. (3), jednakże w ocenie Sądu, posiadanie tych danych nie świadczy aby do zawarcia takiej umowy faktycznie doszło. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że umowa została zawarta z udziałem pośrednika, który dysponował już danymi pozwanej. Zatem rola pośrednika kredytowego mogła być wykorzystana do transferu tych danych oraz procesu rzekomego zawarcia umowy pożyczki.

W przedmiotowej sprawie Sąd zwrócił również uwagę na okoliczność, że powód przedłożył pełnomocnictwo rodzajowe umocowujące T., czyli powoda, do składania oświadczeń woli w zakresie czynności prawnych wskazanych w pełnomocnictwie.

Analiza tego pełnomocnictwa wskazuję, że jest to dokument opracowany przez powoda, nie podpisany przez pozwaną, albowiem w miejscu podpisu znajdują się jedynie jej dane osobowe i numer pesel oraz data. Co więcej, z treści tego pełnomocnictwa rodzajowego wynika, że powód zawiera umowy sam z sobą, co w ocenie Sądu, może rodzić konflikt lojalności.

Należy również zauważyć, że z przedłożonych przez powoda wezwań do zapłaty, czy też informacji o wysokości zaległości, nie wynika kto był ich adresatem i co było podstawą tych wezwań i zawiadomień.

Wobec powyższego, skoro strona powodowa nie wykazała zasadności dochodzonego roszczenia, albowiem nie przedstawiła umowy, na którą powoływała się w treści uzasadnienia pozwu i wysokości dochodzonego roszczenia, to Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.