Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Alicja Sas

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2025 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) (...)

przeciwko (...)

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 502/24

UZASADNIENIE

Powód: (...) (...) (...), reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego, wniósł przeciwko (...) pozew o zapłatę 15.019,28 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazano, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez stronę pozwaną z (...) we (...) (dawniej (...), wierzyciel pierwotny) w dniu 24 września 2018 r. (...), na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pożyczki, która spełniała wymogi ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Według powoda pomimo precyzyjnie ustalonych w umowie zasad zwrotu pożyczonej kwoty, strona pozwana nie wywiązała się z warunków umowy, nie dokonywała spłaty pożyczki zgodnie z ustaleniami, a z dniem 25 września 2022 r. roszczenie stało się wymagalne. Powód wyjaśnił również, że wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od strony pozwanej wierzytelności na rzecz (...) (...)( (...)) z siedzibą we (...), następnie w dniu 19 marca 2021 r. (...) zbył przedmiotową wierzytelność na rzecz powoda. Powód wskazał, ze zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z treścią art. 509 k.c. Powód doprecyzował również, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się 9.474,54 zł. tytułem niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki oraz kwota 5.544,74 zł. tytułem odsetek karnych i umownych za opóźnienie.

Pozwany na rozprawie w dniu 5 marca 2025 r. przyznał, że wie czego dotyczy sprawa. Wyjaśnił że zawierał z powodów osobistych i majątkowych kilka umów pożyczek za pośrednictwem (...). Przyznał, że nie spłacał wszystkich pożyczek regularnie tylko częściowo, pożyczki której dotyczy pozew konkretnie nie pamięta.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany (...) jako konsument w dniu 24 września 2018 roku zawarł z (...) we (...) (aktualnie (...) we (...)) umowę pożyczki pieniężnej na kwotę 10.000 zł. na okres od dnia 24 września 2018 r. do dnia 24 września 2022 r. Spłata pożyczki miała nastąpić w 48 miesięcznych ratach po 461,96 zł. płatnych w terminie do dnia 24 każdego kolejnego miesiąca, począwszy od dnia 24 października 2018 r.

bezsporne ponadto dowód: umowa k. 36-48,

Pozwany nie wywiązywał się z postanowień umowy.

bezsporne

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie. Wprawdzie pozwany przyznał, że ze względu na sytuację osobistą i majątkową zawierał różne umowy pożyczek, ale tej konkretnej umowy nie pamięta.

Pomimo stanowiska pozwanego, który nie zakwestionował roszczenia, powództwo należało oddalić, albowiem twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy i zaoferowany przez niego materiał dowodowy w niniejszej sprawie budził w ocenie Sądu wątpliwości.

Podkreślić należy, że powód dochodził przedmiotowych należności powołując się na dwie umowy sprzedaży wierzytelności: pierwszą zawartą pomiędzy wierzycielem pierwotnym a (...) we (...), oraz drugą zawartą w dniu 19 marca 2021 r. pomiędzy (...) we (...), który zbył przedmiotową wierzytelność na rzecz powoda. Powołując się na ww. umowy twierdził, że na ich podstawie nabył wobec strony pozwanej wierzytelność objętą przedmiotowym powództwem wraz z wszelkimi związanymi z nią prawami, a tym samym jest legitymowany czynnie do wniesienia powództwa jako aktualny wierzyciel pozwanego.

Podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło. A Sąd z urzędu ma obowiązek to zbadać.

Podstawą dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia - jak powyżej wskazano - miała być wierzytelność z tytułu umowy pożyczki przysługująca wobec pozwanego, nabyta od (...) przez powoda, w ramach umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 19 marca 2019 r. Zauważyć jednak należy, iż z przedłożonych dokumentów nie wynika, aby wierzytelność ta została skutecznie przeniesiona na rzecz (...) w ramach umowy cesji wierzytelności. Analiza materiału dowodowego spowodowała, że wątpliwości Sądu budziła kwestia skuteczności przeniesienia tej konkretnej wierzytelności przysługującej przeciwko pozwanemu przez pierwotnego wierzyciela na rzecz (...).

Zaznaczyć bowiem należy, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

W niniejszej sprawie powód wywodził, iż nabył przysługującą wobec pozwanego wierzytelność z tytułu umowy pożyczki z dnia 24 września 2018 r., która pierwotnie przysługiwała (...) Na tę okoliczność powód przedłożył niepoświadczoną kserokopię aktu notarialnego z dnia 5 sierpnia 2021 r. zawierającego oświadczenie potwierdzające przejście własności wierzytelności. Oświadczenie złożył pierwotny pożyczkodawca (...) we (...) oświadczając, że wierzytelności wskazane w wykazie wierzytelności stanowiącym załącznik nr 2 do przedmiotowego oświadczenia powstałe na podstawie umów pożyczek zawartych przez pierwotnego pożyczkodawcę z dłużnikami. Do aktu stanął również (...) (...). Strony potwierdziły, że wierzytelności wskazane w wykazie wierzytelności stanowiącym załącznik nr 2 do przedmiotowego oświadczenia, zostały przeniesione na podstawie umów sekurytyzacyjnych zawartych w latach 2015 – 2019 przez pierwotnego pożyczkodawcę z Funduszem. W oświadczeniu wskazano, że do przeniesienia wierzytelności doszło z dniem zawarcia umowy sekurytyzacji. Pierwotny pożyczkodawca potwierdził, że wraz z wierzytelnościami przeniósł na Fundusz wszelkie związane z nimi prawa, w szczególności roszczenia o zapłatę opłat oraz należnych odsetek, a także roszczenia o zwrot wszelkich poniesionych kosztów i opłat związanych z dochodzeniem zapłaty wierzytelności. Z § 2 oświadczenia wynika, że załączniki ww. oświadczenia stanowią jego integralną część. Powód oprócz niepoświadczonej kserokopii ww. oświadczenia nie przedłożył żadnych dodatkowych dowodów wykazujących ww. okoliczność. Nie przedłożył umowy cesji, która umożliwiłaby Sądowi ocenę czy na jej podstawie doszło do przelewu wierzytelności. Podkreślić należy, że oświadczenie przedłożone przez powoda jest tylko i wyłącznie oświadczeniem wiedzy, nie jest natomiast oświadczeniem woli na podstawie którego określona wierzytelność została zbyta. Dowód ten nie wykazuje, że określona wierzytelność została zbyta przez pierwotnego wierzyciela. W ocenie Sądu powód może wykazać nabycie przedmiotowych praw tylko i wyłącznie na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Sąd musi mieć możliwość ustalenia na jej podstawie, czy do przejścia praw rzeczywiście doszło, czy w jej treści nie było klauzul, które uzależniały dojście do skutku umowy od ziszczenia się warunku, terminu, lub przewidywały przejście wierzytelności z powrotem na cedenta po upływie określonego czasu. Sąd ma obowiązek ustalić, że do zbycia uprawnień rzeczywiście doszło. W związku z powyższym do wykazania powyższej okoliczności nie wystarczy przedłożenie tylko oświadczeń wiedzy stron umowy cesji. Nie budzi wątpliwości, że skoro strona powodowa powołuje się, że przeszły na nią wierzytelności wobec konkretnej osoby, to konieczne jest aby przedmiotowe przejście praw wynikało z przedłożonych przez nią dokumentów (umowa cesji). Powód miał obowiązek przedłożyć materiał dowodowy, z którego jednoznacznie wynika, że nabył ww. podmiot wierzytelność wobec pozwanego z jakiego tytułu i w jakiej wysokości

W związku z powyższym powód nie wykazał, że dochodzone pozwem roszczenie w wysokości 15.020 zł. objęte było ww. umową cesji wierzytelności zawartą pomiędzy pierwotnym wierzycielem a (...). Do dnia wyrokowania strona powodowa nie przedstawiła żadnego dowodu potwierdzającego jej zawarcie, ani nie zgłosiła żadnych twierdzeń faktycznych dotyczących zawarcia takiej umowy. Podkreślić należy, że brak ww. dokumentów pozbawił Sąd możliwości oceny co do ważności, skuteczności czy przedmiotu umowy. Dowody przedłożone wraz z pozwem nie stanowiły dostatecznej podstawy do przyjęcia, że (...) w drodze powołanej powyżej umowy cesji nabył wierzytelność dochodzoną pozwem, a co za tym idzie strona powodowa nie wykazała swojej legitymacji czynnej, jak również, że przysługuje jej wobec pozwanego dochodzone roszczenie.

Nadmienić również należy, że nie budzi wątpliwości, że powód dochodzi roszczenia przeciwko pozwanemu posiadającemu status konsumenta, a termin przedawnienia dla tego typu żądania, jako związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą pożyczkodawcy, wynosi 3 lata. Obecnie Sąd z urzędu zobowiązany jest zbadać, czy dochodzone roszczenie nie jest przedawnione. Biorąc pod uwagę termin spłat poszczególnych rat zobowiązania wynikający z umowy z dnia 24 września 2018 r., należy przyjąć, że część ewentualnego zadłużenia z tego tytułu stało się wymagalne przed 2021.

W ocenie Sądu rozłożenie świadczenia jednorazowego na raty skutkuje różnymi terminami wymagalności każdej z rat. Nie budzi bowiem wątpliwości, że zgodnie z treścią art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Nie budzi również wątpliwości, w ocenie Sądu, że roszczenie staje się wymagalne (może być dochodzone przez wierzyciela) z upływem terminu jego płatności (czyli osobno w stosunku do każdej raty). W związku z powyższym inny termin wymagalności mają roszczenia związane z każdą z rat, których termin płatności minął (por. uchwała SN z dnia 27 lipca 2021 r., sygn. akt III CZP 17/21).

Z pozwu jak i przedłożonych dowodów nie wynika jakich należności, z jakiego okresu wierzyciel żąda od pozwanego. Biorąc pod uwagę że część należności mogła być przedawniona, brak informacji co to terminu spłat przez pozwanego poszczególnych rat, pozbawił Sąd możliwości oceny jakie należności dotyczą należności przedawnionych. Wskazać należy, że powód nie przedłożył żadnych dowodów i wyjaśnień w tym zakresie, strona powodowa nie wykazała i nie podnosiła aby bieg terminu przedawnienia został kiedykolwiek przerwany.

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał w sposób, który nie budził wątpliwości, swojej legitymacji procesowej, to zasadnym było oddalenie powództwa.