Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Sylwia Piasecka
Protokolant:	p.o. protokolanta sądowego Ilona Szczepańska

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa W. B.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda W. B. kwotę 2.640,00 zł (słownie: dwa tysiące sześćset czterdzieści złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

a.  2.590,00 zł (słownie: dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt złotych) od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty;

b.  50,00 zł (słownie: pięćdziesiąt złotych) od dnia 28 maja 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda W. B. kwotę 3.103,00 zł (słownie: trzy tysiące sto trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 279/22

UZASADNIENIE

Powód – W. B., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą B. Polska W. B. z siedzibą w Ś., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 2.640,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.590,00 złotych od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty i od kwoty 50,00 złotych od dnia 28 maja 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 18 marca 2922 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki P. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący w tej dacie własność poszkodowanego. Szkoda została zgłoszona do pozwanego w dniu 18 marca 2022 roku i nadany jej został numer (...). Powód podkreślił, że powód uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie kwotę w wysokości 3.009,20 złotych.

W dniu 11 maja 2022 roku pomiędzy poszkodowanym a (...) sp. z o.o. sp.k. zawarta została umowa cesji wierzytelności, na mocy której nabyta została wierzytelność przysługująca poszkodowanemu wobec pozwanego powstała na skutek wyżej opisanego zdarzenia (z wyłączeniem dotychczas wypłaconej kwoty). Następnie w dniu 12 maja 2022 roku umowa cesji wierzytelności zawarta została pomiędzy (...) sp. z o.o. sp. k. a powodem. Tym samym powód wstąpił w miejsce poszkodowanego jako jego następca prawny. Pismem z dnia 24 maja 2022 roku powód poinformował pozwanego o dokonanym przelewie, przedkładając równocześnie kserokopię zawartych umów. Powód wskazał w tym piśmie wskazał, że wypłacone odszkodowanie zostało bezpodstawnie zaniżone. Dlatego też powód wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty kwoty tytułem dopłaty do odszkodowania stanowiącej różnicę pomiędzy faktyczną wysokością szkody a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem oraz tytułem kosztów sporządzenia opinii technicznej ewentualnie do wskazania propozycji ugodowego zakończenia sprawy. Tytułem odszkodowania wypłacona została kwota w wysokości 3.009,20 złotych, podczas gdy faktyczna wysokość odszkodowania z tytułu uszkodzeń powstałych na pojeździe wynosi 14.243,31 złotych.

Powód oświadczył, że kwota należnego odszkodowania pozostałego do zapłaty w związku z przedmiotową szkodą wynosi 11.234,11 złotych, jak również, że dochodzi on należnego odszkodowania w części, to jest w kwocie 2.590,00 złotych, a kwota ta nie wyczerpuje całego roszczenia powstałego na skutek opisanego zdarzenia komunikacyjnego. Powód wyjaśnił, że na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem, to jest 2.640,00 złotych, składa się kwota 2.590,00 złotych tytułem częściowej kwoty należnego odszkodowania w związku ze szkodą oraz kwota 50,00 złotych tytułem kosztów sporządzenia na zlecenie powoda kosztorysu naprawy. Powód zaznaczył nadto, że żąda zasądzenia odsetek za opóźnienie od kwoty 2.590,00 złotych od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, albowiem zawiadomienie o szkodzie zostało złożone w dniu 18 marca 2022 roku, zaś pozwany obowiązany był do wypłaty odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu w należnej wysokości w terminie do dnia 19 kwietnia 2022 roku. Uzasadnionym jest zatem żądanie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w wypłacie odszkodowania w należnej wysokości liczonych od dnia następnego po terminie płatności, to jest od dnia 20 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty. Powód podkreślił również, że żąda odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 50,00 złotych liczonych od dnia 28 maja 2022 roku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany – (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że likwidował szkodę, jaką doznał poszkodowany - A. L. w należącym do niego pojeździe marki P. (...) o nr rejestracyjnym (...), na skutek zdarzenia z dnia 18 marca 2022 roku, którego sprawca posiadał u pozwanego ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej. Zaznaczył, że zaproponował poszkodowanemu wykonanie naprawy w warsztacie naprawczym, współpracującym z pozwanym. Są to bowiem renomowane zakłady naprawcze, które dokonałyby naprawy pojazdu za kwotę przyznaną przez (...) S.A. jednakże powód nie skorzystał z tej możliwości. Podkreślił również, że zaletą naprawy w warsztatach sieci naprawczej (...) jest to, że wszystkie naprawy tam wykonywane objęte są gwarancją wykonawcy, a jakość wykonywanych w nich napraw potwierdzona zostanie ważnym przez dwa lata Certyfikatem Jakości (...), ponadto klienci (...) SA są w nich traktowani priorytetowo.

Pozwany podniósł nadto, że poinformował, iż jeśli poszkodowany nie zdecyduje się na naprawę w proponowanym przez pozwanego warsztacie, to niezbędne będzie uzgodnienie z (...) SA wysokości kosztów naprawy i w tym celu koniecznym będzie dostarczenie kosztorysu naprawy sporządzony przez warsztat naprawczy, któremu poszkodowany zamierza powierzyć naprawę pojazdu. Kosztorys ten zostanie przeanalizowany przez rzeczoznawców (...) S.A. i w przypadku niezgodności, co do kosztów naprawy, otrzyma od (...) S.A. kosztorys obejmujący realne koszty naprawy pojazdu możliwej do przeprowadzenia we wskazanym warsztacie należącym do Sieci Naprawczej (...). Natomiast jeżeli koszty naprawy wskazane w dostarczonym kosztorysie okażą się wyższe, niż ustalone przez (...) S.A., to w dalszym ciągu poszkodowany może skorzystać z oferty (...) S.A. naprawy pojazdu. Pozwany zaznaczył przy tym, że nie oznaczało to, iż (...) S.A. ogranicza prawa do swobodnego wyboru zakładu naprawczego, jednak obowiązkiem pozwanego było poinformowanie, że w przypadku wyższego kosztu naprawy pojazdu w warsztacie wybranym przez siebie, (...) S.A. może wypłacić odszkodowanie w kwocie nieprzekraczającej kosztu naprawy we wskazanych warsztatach należących do sieci naprawczej (...), to jest w wysokości realnych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Pozwany wskazał również, że poinformował o tym, iż pozostałą część kosztów będzie poszkodowany zobowiązany pokryć z własnych środków, bowiem (...) S.A. nie jest zobowiązane do pokrycia kosztów najwyższych, a jedynie do pokrycia realnych kosztów naprawy, co wynika z treści przepisu art. 361 § 1 i 2 kc i art. 16 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych. Wskazane przepisy zobowiązują bowiem poszkodowanego do podjęcia najbardziej ekonomicznych rozwiązań mieszczących się w definicji normalnych następstw szkody. Pozwany zastrzegł również, że w przypadku przedstawienia faktur wystawionych przez warsztat spoza sieci naprawczej (...), w celu potwierdzenia zakresu naprawy, pozwanemu przysługuje prawo do przeprowadzenia oględzin ponaprawczych. Jeżeli wartość naprawy przekroczy wartość pojazdu przed szkodą, to odszkodowanie zostanie ustalone, jako różnica pomiędzy wartością pojazdu, a wartością pozostałości. W takich przypadkach (...) S.A. może udzielić pomocy w zbyciu pozostałości poprzez wystawienie pojazdu na aukcji internetowej. Pozwany wskazał nadto, że poinformował również poszkodowanego, iż nie należy naprawiać uszkodzeń ujawnionych w trakcie wykonywanej naprawy, a nie ujętych w uzgodnionym kosztorysie naprawy. Warunkiem uwzględnienia tych uszkodzeń w odszkodowaniu, jest poinformowanie o nich (...) S.A.

Odnośnie samej wysokości kosztów naprawy, pozwany wskazał, iż wycenił koszty naprawy pojazdu w sposób prawidłowy w oparciu o stosowny kosztorys w łącznej kwocie 3.009,20 złotych brutto tytułem kosztów naprawy pojazdu. Pozwany podkreślił, że zasadnie sporządził kalkulację naprawy na bazie danych naprawczych producenta pojazdu w oparciu o rzeczywiste ceny usług na rynku. Dlatego też wypłacona kwota odszkodowania jest całkowicie wystarczająca, aby przeprowadzić skuteczną i zgodną z reżimem technologicznym naprawę pojazdu. W kosztorysie ujęto urealnione, średnie sugerowane ceny części zakwalifikowanych jako części oryginalne i o porównywalnej jakości zgodnie z wytycznymi Stowarzyszenia (...). Urealnienie polega na dostosowaniu cen części do realiów rynku motoryzacyjnego w związku z faktem, iż rynek części oferuje ogromną ilość zamienników, spełniających wszystkie wymogi części oryginalnych, a jednocześnie znacznie tańszych. Brak jest podstaw do żądania, aby zobowiązany do odszkodowania wypłacał odszkodowanie za części wg cen najdroższych. Natomiast wskazane przez pozwanego nowe części zamienne, pochodzące od dostawców niezależnych, są częściami dobrej jakości, których zastosowanie umożliwia skuteczną naprawę zgodnie z technologią producenta.

W tym stanie rzeczy celowym kosztem przywrócenia samochodu poszkodowanej do stanu sprzed wypadku, pozostającym w normalnym związku przyczynowym ze szkodą (art. 361 k.c.) jest koszt zamontowania oryginalnych części zamiennych - oryginalnych zamienników. W pojęciu kosztów ekonomicznie uzasadnionych nie mieści się bowiem dokonanie naprawy najdroższymi rekomendowanymi przez producenta częściami w sytuacji, gdy powszechnie dostępne są na rynku znacznie tańsze zamienniki. Przyjęcie odmiennego stanowiska kolidowałoby z zasadą ponoszenia odpowiedzialności tylko za normalne następstwa zdarzenia ubezpieczeniowego. A zatem pozwany w sposób prawidłowy i uzasadniony dokonał weryfikacji wysokości szkody.

Pozwany zaznaczył, że jego stanowisko jest uzasadnione utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego - w uzasadnieniu wyroku (Sąd Najwyższy z dnia 5 listopada 1980 roku, sygn. akt III CRN 223/80 OSN 1981/10/186) Sąd Najwyższy wskazał bowiem, że w razie uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę zobowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Przyjęcie odmiennego stanowiska przeczyłoby zasadzie ponoszenia odpowiedzialności tylko za normalne następstw zdarzenia ubezpieczeniowego i prowadziłoby do naruszenia przepisu art. 824 § 2 k.c., stanowiącego, iż odszkodowanie nie może być wyższe od poniesionej szkody. Pozwany podkreślił nadto, iż naprawa pojazdu powoda po szkodzie nie stanowiła ani pierwszego montażu, ani naprawy gwarancyjnej - samochód został bowiem wyprodukowany i zarejestrowany w 2006 roku, zatem w chwili zdarzenia był pojazdem starym, 16 - letnim, tym samym zastosowanie oryginalnych części zamiennych, zamiast zamienników, jest nieuzasadnione. Natomiast ewentualne zamontowanie części oryginalnych w Autoryzowanych Stacjach Obsługi (ASO) zwiększa koszty eksploatacji pojazdu, które obciążają użytkownika pojazdu. Są to koszty wykraczające poza normalny związek przyczynowy ze szkodą i jako koszty przekraczające koszty ekonomicznie uzasadnione, wykraczają poza granice odpowiedzialności pozwanego. Nadto pozwany zaznaczył, że wskazał poszkodowanemu możliwość ponownego rozpatrzenia roszczeń, jeżeli udokumentuje stosownymi fakturami poniesienie kosztów naprawy w wyższej kwocie, a nie tylko ograniczy wykazanie zasadności swoich roszczeń przedstawieniem kalkulacji kosztów. Natomiast powód do chwili obecnej nie przedstawił rachunku (faktury) za naprawę i takim rachunkiem nie poparł też żądań pozwu. Wobec braku udokumentowania faktycznie poniesionych kosztów naprawy brak jest podstaw do przyjęcia, że faktyczne koszty naprawy pojazdu przewyższają wypłacone przez pozwanego odszkodowanie. Nadto, jak wykazano wyżej, pozwany zaproponował poszkodowanemu dokonanie naprawy pojazdu w ramach sieci naprawczej (...), która po naprawie wyda odpowiedni certyfikat jakości wykonanej usług - z której to propozycji powód nie skorzystał.

Pozwany zauważył również, że wydatki poniesione przez poszkodowanego, a przekraczające koszty naprawy zaproponowanej przez ubezpieczyciela, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym i nie można ich uznać za ekonomicznie uzasadnione i celowe. Nie można obarczać pozwanego koniecznością ponoszenia kosztów, które zostały wywołane wbrew obowiązkowi minimalizacji szkody wynikającego z treści art. 826 § 1 k.c. oraz art. 16 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zmianami). Mimo, iż przepis art. 361 § 2 k.c. wyraża zasadę, iż pokrycie szkody ma zapewniać pełne odszkodowanie, z całą jednak pewnością nie stanowi on podstawy nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego, ani jakiegokolwiek innego podmiotu. Zatem przyjąć należy, że rezygnacja z propozycji strony pozwanej świadczy o braku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem i oznacza przyczynienie się do zwiększenia szkody, za które to zwiększenie strona pozwana odpowiedzialności nie ponosi.

Odnośnie żądania zapłaty poniesionych kosztów kalkulacji, pozwany stwierdził, iż powód nie nabył prawa do dochodzenia zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji. Szkoda w rozumieniu art. 361 kc stanowi różnicę pomiędzy stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by w jego majątku istniał, gdyby zdarzenie nie nastąpiło. Ustawodawca w § 2 art. 509 kc przesądził, że wraz z wierzytelnością przechodzą prawa związane z jej właściwością, a więc wszelkie prawa uboczne, np. wynikające z umownego prawa odstąpienia, zadatku oraz zabezpieczające wierzytelność główną, takie jak hipoteka, zastaw i poręczenie oraz odsetki. Nie wynika z treści tego przepisu, że w wyniku cesji cesjonariuszowi przysługują prawa związane z likwidacją szkody poprzez restytucję naturalną. Tym samym powód nie może dochodzić kosztów zlecenia oceny technicznej. Kosztów kalkulacji nie poniósł bowiem poszkodowany - zbywca wierzytelności, a zatem powód nie nabył tej wierzytelności, a wydatek na koszt opinii prywatnej (kalkulacji) nie jest szkodą, stąd powództwo w tym zakresie winno zostać oddalone. Ponadto, koszty te zostały wygenerowane na wyłączne zlecenie powoda, po uzyskaniu przez niego wierzytelności, natomiast powód jako profesjonalista w dziedzinie dochodzenia roszczeń powinien dysponować własnymi zasobami wykonującymi tego typu czynności - koszt takich działań z pewnością powinien zostać uznany jako koszt prowadzonej przez niego działalności (podobnie jak koszt korespondencji, wynajmu biura, materiałów biurowych, telefonów, itp.).

Pozwany zwrócił również uwagę na okoliczność, że wspólnikami spółki, która wykonała kalkulację - (...) sp. z o.o. spółka komandytowa (Numer KRS: (...)) jest powód oraz (...) sp. z o.o. (Numer KRS: (...)), gdzie powód ma 75 % udziałów. Okoliczność ta dodatkowo wskazuje, że kalkulacja została sporządzona jedynie w celu zwiększenia kosztów związanych ze szkodą. De facto powód sam sobie zleca sporządzenie kalkulacji naprawy. Wskazać również należy, że powód dochodzi kosztów sporządzenia kalkulacji w kwocie brutto, choć jest czynnym płatnikiem VAT i ma możliwość odliczenia tego podatku.

W piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2022 roku, stanowiącym odpowiedź na pismo procesowe pozwanego – odpowiedź na pozew, powód zaprzeczył konieczności skorzystania z propozycji pozwanego w zakresie naprawy, a w braku takiego skorzystania naruszeniu obowiązku współdziałania przez poszkodowanego. Ponadto podniósł, że kosztorys naprawy sporządzony w toku postępowania likwidacyjnego i stanowiący podstawę wypłaty odszkodowania zawierał wiele błędów, na które wskazywał już w sposób szczegółowy w treści pozwu, w konsekwencji czego ustalona kwota odszkodowania - wbrew pozwanego, nie czyni zadość kodeksowej zasadzie pełnej kompensacji szkody. Powód zaznaczył, że w istocie wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. i stanowić „odpowiednią sumę pieniężną”, która obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, niemniej jednak ekonomicznie uzasadnione wydatki w przypadku samochodów używanych obejmują koszty nowych i oryginalnych części, koszt wykonania naprawy zgodnie z technologią i w autoryzowanym serwisie blacharsko - lakierniczym. Dlatego też powodowi przysługuje prawo do odszkodowania w wysokości, która pozwoliłaby na naprawę pojazdu przy użyciu oryginalnych części. Powód zaznaczył nadto, że nie bez znaczenia jest i to, że wartość pojazdu zależy nie tylko od jego marki, wyposażenia i okresu eksploatacji, ale i sposobu utrzymania, a dokonywanie napraw przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych postrzegane jest powszechnie jako lepsze dbanie o stan auta, niż jego naprawianie przy użyciu części używanych bądź nie mających autoryzacji producenta. Podkreślił również, że pozwany zarówno w toku postępowania likwidacyjnego, jak i aktualnie nie kwestionował wyposażenia przedmiotowego pojazdu w części oryginalne, w związku z tym przyjąć należy, iż pojazd wyposażony był w tego rodzaju części i naprawiony winien zostać przy ich użyciu. Powszechnie przyjmuje się bowiem, że wyłącznie części oznaczone symbolem „O” spełniają wszelkie normy jakościowe i bezpieczeństwa, które pozwalają zapewnić przywrócenie pojazdu do stanu przed zaistniałym zdarzeniem, a nadto dają gwarancję należytej jakości i prawidłowego współdziałania z pozostałymi podzespołami pojazdu. Tymczasem wartość części jakości „O” zastosowanych w kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego została bezpodstawnie potrącona o 25%, zaś pozostałe z zastosowanych części znacząco odbiegają jakością od części oryginalnych. Ponadto zastosowana w kosztorysie naprawy, sporządzonym w toku postępowania likwidacyjnego, stawka w wysokości 49,00zł/rbg jest stawką rażąco zaniżoną, nie znajdującą jakiegokolwiek uzasadnienia w realiach rynkowych i nie pozwalającą na wykonanie naprawy zgodnej z technologią producenta pojazdu. Według wiedzy powoda, stawka za roboczogodzinę pracy warsztatu w wysokości 100,00 złotych - zastosowana w kalkulacji sporządzonej na jego zlecenie - stanowi uśrednioną stawkę dla województwa (...).

Powód podkreślił nadto, że bez znaczenia jest fakt, czy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu i w jakim stopniu. Zasadą instytucji odszkodowania jest bowiem zapłata kosztów niezbędnych do przywrócenia stanu poprzedniego, które ustalone winny zostać na podstawie opinii biegłego. To, co zaś uprawniony do odszkodowania zrobi z tak uzyskaną kwotą lub to, czy uprzednio pojazd w jakiś sposób naprawiał i jakim kosztem, nie ma z punktu widzenia art. 363 § 1 k.c. żadnego znaczenia.

Powód zaznaczył również, że pozwany ubezpieczyciel nie ma prawa narzucać poszkodowanemu konkretnego warsztatu, w którym miałaby zostać przeprowadzona naprawa pojazdu. Tym samym, nie sposób przyjąć, iż rezygnacja z propozycji pozwanego świadczy o braku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem i oznacza przyczynienie się do zwiększenia szkody. Ponadto poszkodowany nie może otrzymać niższego odszkodowania, niepokrywającego w całości kosztów naprawy, tylko dlatego, że zdecydował się naprawić pojazd w innym punkcie lub z użyciem innych części niż polecone przez ubezpieczyciela. Oczywiście poszkodowany ma obowiązek dążenia do minimalizacji szkody, jednak nie może to oznaczać, że powinien w sposób bezkrytyczny akceptować sposób naprawienia szkody zaproponowany mu przez ubezpieczyciela. Dlatego też poszkodowany ma prawo samodzielnie wybrać miejsce naprawy pojazdu i dostawcę części, i tak długo, jak ceny stosowane przez wskazane podmioty nie odbiegają w sposób rażący od cen średnio rynkowych, naprawienie szkód we wskazanym schemacie należy uznać za dopuszczalne.

Powód podkreślił także, że poniesiony przez niego w związku ze sporządzeniem kalkulacji naprawy wydatek był konieczny i uzasadniony, albowiem w ten tylko sposób powód miał możliwość udokumentowania zasadności i wysokości zgłoszonych roszczeń, a wydatkowana przez powoda kwota mieści się w ramach adekwatnego związku przyczynowego ze szkodą. Ponadto koszt przedmiotowej opinii nie odbiega od normalnych, zwyczajowo przyjętych przez rzeczoznawców stawek rynkowych za sporządzenie tego rodzaju kalkulacji, a wysokość kwoty wydatkowanej przez powoda na ten cel udokumentowana została fakturą załączoną do pozwu. Podkreślił również, że przelew wierzytelności powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz obejmuje również inne elementy składające się na sytuację wierzyciela. Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Stosunek ten nie ulega jednak zmianie, zmienia się jedynie osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2006 roku, sygn. akt. IV CSK 232/06). Ponadto w sytuacji, gdy pozwany kwestionuje zasadność wypłaty całości odszkodowania, istnieje konieczność poparcia roszczeń opinią rzeczoznawcy, a koszt jej sporządzenia jest stratą w majątku, która pozostaje w związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu kolizji drogowej i zaniechaniu zakładu ubezpieczeń polegającym na odmowie wypłaty odszkodowania w prawidłowej wysokości. Dlatego też prawidłowe oszacowanie kosztów naprawy, a tym samym wysokości szkody wymaga użycia stosownego systemu eksperckiego. Niemożliwym jest zatem, aby powód we własnym zakresie dokonał poprawnej wyceny kosztów naprawy. Tym samym zasadnym było zlecenie wykonania opinii podmiotowi zewnętrznemu dysponującemu odpowiednimi narzędziami, a także wiedzą. Zatem kwota wydatkowana tytułem sporządzenia kalkulacji naprawy na zlecenie powoda pozostaje w normalnym związku przyczynowym z poniesioną przez cedenta w wyniku kolizji szkodą. Legitymacja powoda w tym zakresie wynikała zaś z umowy przelewu wierzytelności, albowiem w treści przedłożonych umów wykazano, iż przelew dotyczy także wierzytelności przyszłych, w tym kosztów prywatnej ekspertyzy. W konsekwencji powód, nabywając wierzytelność — i nie zgadzając się z kalkulacją pozwanego - podjął działania w celu jej zweryfikowania i oceny zasadności roszczeń. Wykonanie prywatnej ekspertyzy stanowiło bowiem dla powoda potwierdzenie, że jego żądanie jest usprawiedliwione i dało argument do dochodzenia swych praw na drodze sądowej. Powód był zatem uprawniony do zlecenia wykonania kosztorysu określającego koszt naprawy pojazdu i dochodzenia od pozwanego zwrotu poniesionego w związku z tym kosztu.

Natomiast okoliczność, iż pozwany jest wspólnikiem spółki wykonującej kalkulację pozostaje bez znaczenia, albowiem są to dwa odrębne podmioty gospodarcze dokonujące wzajemnych rozliczeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 marca 2022 roku, na terenie firmy SERWIS (...) w miejscowości W. 25A, Ł., doszło do zdarzenia z udziałem wózka widłowego T. model (...) i samochodu marki P. (...), o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność A. L., który nie był płatnikiem podatku VAT. W wyniku tego zdarzenia uszkodzeniu uległa przednia część pojazdu, a mianowicie, szyba czołowa, zderzak przedni, pokrywa przednia, błotnik przedni prawy, reflektor prawy i lutersko prawe. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

W dniu zdarzenia P. L. zgłosił szkodę do pozwanego.

W dniu 29 marca 2022 roku odbyły się oględziny uszkodzonego pojazdu, po których pozwany ustalił wartość rynkowa brutto pojazdu na kwotę 12.863,00 złotych.

bezsporne, nadto dowód: akta szkody k. 26.

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany pismem z dnia 30 marca 2022 roku, poinformował właściciela pojazdu – A. L. o przyznaniu i wypłacie tytułem odszkodowania kwoty bezspornej w wysokości 2.579,99 złotych. Kwota została wypłacona w dniu 1 kwietnia 2022 roku. Pozwany dodatkowo wypłacił poszkodowanemu tytułem naprawienia szkody kwotę 429,21 złotych.

Łączna bezsporna kwota odszkodowania wypłacona poszkodowanemu wyniosła 3.009,20 złotych.

bezsporne, nadto dowód: akta szkody k. 26

Poszkodowany nie zgodził się z wysokością wypłaconego odszkodowania i w dniu 3 kwietnia 2022 roku zwrócił się do pozwanego o zwiększenie kwoty odszkodowania, albowiem szkoda została wyceniona przez rzeczoznawcę na kwotę 12.120,58 złotych brutto. Do pisma załączony został kosztorys rzeczoznawcy P. M..

Pismem z dnia 11 kwietnia 2022 roku pozwany poinformował poszkodowanego, że po przeanalizowaniu kosztorysu naprawy może zaakceptować koszty do kwoty 8.714,14 złotych, jak również, że koszt naprawy został wyliczony na podstawie otrzymanych informacji i systemów eksperckich, które są używane przy wycenie szkód, a nadto, że kwota ta odpowiada wartości kosztów naprawy, które pozwany poniósłby za sprawce przywracającego pojazd do stanu sprzed zdarzenia, gdyby naprawa była wykonywana w warsztacie wskazanym przez (...) z użyciem nowych części w przypadku zakwalifikowania takich części do wymiany.

Pozwany powiadomił również właściciela uszkodzonego auta – A. L., że jeżeli naprawa zostanie wykonana zgodnie z przedstawionym kosztorysem, to koniecznym jest poinformowanie pozwanego o zakończeniu naprawy albo przedstawienie rachunku lub faktury, która potwierdzi przeprowadzenie naprawy, z uwagi na uprawnienie do weryfikacji zakresu złożonych roszczeń i wypłaty odszkodowania tylko w zakresie powstałej straty majątkowej, czyli w wartości powstałej szkody.

Pozwany zaproponował naprawę pojazdu w warsztacie wskazanym przez niego, jak również poinformował, że koszty wyższe niż zaakceptowana kwota nie będą uznane, albowiem pozwany zobowiązany jest do pokrycia kosztów koniecznych i uzasadnionych do przywrócenia stanu sprzed zdarzenia – nie kosztów najwyższych.

dowód: akta szkody k. 26.

W dniu 11 maja 2022 roku poszkodowany (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P. zawarli umowę cesji wierzytelności w związku ze szkodą komunikacyjną o numerze (...), likwidowaną przez pozwanego na pojeździe marki P. o numerze rejestracyjnym (...), mającą miejsce w dniu 18 marca 2022 roku. Przedmiotem sprzedaży wierzytelności były wszelkie wierzytelności, w tym przyszłe, z tytułu szkody przysługującej od pozwanego, sprawcy szkody oraz od każdego innego ustalonego podmiotu odpowiedzialnego za te szkodę. Przelew obejmował wszystkie obecne i przyszłe roszczenia i uprawnienia względem dłużników, związane ze szkodą w pojeździe, w tym, między innymi, prawo do dostępu do akt szkody, roszczenie o zwrot kosztów ekspertyzy technicznej, jednakże z wyłączeniem faktycznie wypłaconej dotychczas kwoty oraz z wyłączeniem roszczeń z tytułu zwrotu kosztów holowania, parkingu lub najmu pojazdu zastępczego.

W umowie wskazano, że cedent – właściciel pojazdu A. L. otrzymał kwotę 3.009,20 złotych tytułem naprawienia szkody.

bezsporne, nadto dowód: akta szkody k. 26.

W dniu 12 maja 2022 roku (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P. zawarł z powodem – W. B., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą firmy (...) z siedziba w Ś. umowę cesji wierzytelności w związku ze szkodą komunikacyjną o numerze (...), likwidowaną przez pozwanego (...) S.A. na pojeździe marki P. o numerze rejestracyjnym (...), mająca miejsce w dniu 18 marca 2022 roku. Przedmiotem sprzedaży wierzytelności były wszelkie wierzytelności, w tym przyszłe, z tytułu szkody przysługującej od pozwanego, sprawcy szkody oraz od każdego innego ustalonego podmiotu odpowiedzialnego za te szkodę. Przelew obejmował wszystkie obecne i przyszłe roszczenia i uprawnienia względem dłużników, związane ze szkodą w pojeździe, w tym, między innymi, prawo do dostępu do akt szkody, roszczenie o zwrot kosztów ekspertyzy technicznej, jednakże z wyłączeniem faktycznie wypłaconej dotychczas kwoty oraz z wyłączeniem roszczeń z tytułu zwrotu kosztów holowania, parkingu lub najmu pojazdu zastępczego.

W umowie wskazano, że cedent oświadczył, że otrzymał kwotę 3.009,20 złotych tytułem naprawienia szkody.

bezsporne, nadto dowód: akta szkody k. 26.

W związku z tym, że powód nie zgadzał się z wysokością odszkodowania ustalonego przez pozwanego zlecił sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu. Według zamówionej przez niego kalkulacji koszt naprawy pojazdu wyniósł kwotę 14.242,31 złotych. za sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu pozwany uiścił kwotę 50,00 złotych.

Pismem z dnia 24 maja 2022 roku powód przedsądownie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty w łącznej wysokości 11.284,11 złotych, która obejmowała kwotę 11.234,11 złotych w tym należny podatek VAT tytułem dopłaty do odszkodowania w związku ze szkodą nr (...) oraz kwotę 50,00 złotych tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy w oparciu o załączoną fakturę, w terminie 3 dni.

Pozwany, pismem z dnia 8 czerwca 2022 roku, poinformował powoda, że może zaakceptować koszty naprawy, po przeanalizowaniu kosztorysu naprawy, do kwoty 8.714,14 złotych.

bezsporne, nadto dowód: kalkulacja naprawy k. 12 – 14, faktura k. 15, akta szkody k. 26.

W dacie zdarzenia w poszkodowanym (...) nie były zamontowane inne niż oryginalne części zamienne sygnowane logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości „O” oraz, że części te były poddawane naprawom – blacharsko – lakierniczym.

Wysokość stawki za roboczogodzinę pracy warsztatu naprawczego powoda wynosiła kwotę 100,00 złotych (bez podatku VAT) zarówno w przypadku prac blacharsko – mechanicznych, jak i prac lakierniczych. Natomiast wysokość stawek (...) napraw powypadkowych pojazdów w systemie A. i E. za prace blacharsko – mechaniczne wynosiła w I kategorii kwotę 145,00 złotych w II kategorii – 119,00 złotych, w III kategorii – 96,00 złotych oraz bez kategorii – 60,00 złotych, natomiast za prace lakiernicze w I kategorii – 163,00 złotych, w II kategorii – 144,00 złotych, w III kategorii – 118,00 złotych oraz bez kategorii – 60,00 złotych.

Wysokość szkody w poszkodowanym pojeździe wyniosła kwotę 14.243,31 złotych (z podatkiem VAT).

dowód: kalkulacja naprawy k. 12 – 14, opinia biegłego sądowego inż. K. R. k. 87, 93, 96, 99 – 117, k. 118.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie, na żadnym etapie postępowania, nie była kwestionowana zasada odpowiedzialności pozwanego wynikająca z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody z dnia 18 marca 2022 roku, zakres uszkodzeń oraz możliwość przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego na skutek naprawy. Nie wywodzono przy tym aby koszt ten przekraczać miał wartość pojazdu. Strony nie kwestionowały również, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił poszkodowanemu tytułem naprawienia szkody kwotę 3.009,20 złotych.

Kwestią sporną była natomiast wysokość kosztów naprawy przywracającej uszkodzony pojazd do stanu pierwotnego albowiem powód wskazał, że faktyczna wysokość odszkodowania wynosiła kwotę 14.243,31 złotych, natomiast pozwany uznał koszty naprawy pojazdu do kwoty 8.714,14 złotych (z podatkiem VAT).

Zgodnie z treścią art. 822 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz, której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość zaś odszkodowania należy ustalać według zasad określonych w art. 361 kc i art. 363 k.c.. Przepis art. 361§1 kc stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wedle zaś § 2 w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie zaś z art. 363§1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Z przywołanego zatem art. 822§1 k.c. wynika, że obowiązek ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone przez ubezpieczonego osobom trzecim, a więc na spełnieniu świadczenia pieniężnego. Poszkodowany może więc, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Istotnym jest również, że przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie tylko w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. Przy czym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Niezależnie od tego, czy poszkodowany w wypadku samochodowym dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody. Roszczenie odszkodowawcze w ramach ustawowego obowiązku ubezpieczenia komunikacyjnego OC powstaje bowiem już z chwilą wyrządzenia szkody tj., właśnie w chwili nastąpienia wypadku komunikacyjnego i pojawienia się dalszych przesłanek odpowiedzialności sprawcy na podstawie art. 436 k.c.

Z powyższego wynika zatem, że obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał dokonać takiej naprawy w przyszłości. Należy zatem wyraźnie odróżnić sam moment powstania szkody i roszczenia o jej naprawienie od daty ewentualnego naprawienia rzeczy (samochodu), bowiem dla powstania odpowiedzialności ubezpieczyciela istotne znaczenie ma sam fakt powstania szkody, a nie fakt naprawienia samochodu, czy inne zdarzenia mające miejsce po zaktualizowaniu się odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela np. sprzedaż uszkodzonego lub już naprawionego samochodu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 roku, II CNP 43/17, wyrok Sądu Najwyższego z 8 marca 2018 roku, II CNP 32/17, wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006 roku, III CZP 76/05, uchwała Sądu Najwyższego z 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, wyroki Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88 i z 16 maja 2002 roku, V CKN 1273/00, postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006 roku, III CZP 76/05, uchwała Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03).

Zauważyć należy również, iż zastosowanie art. 822 § 1 w zw. z art. 363 § 1 k.c. oznacza, że poszkodowany nie może żądać zapłaty kosztów (hipotetycznej) restytucji w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo też pociągałoby za sobą nadmierne trudności lub koszty (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2018 roku, II CNP 43/17, wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006 roku, III CZP 76/05). W takim przypadku może żądać wyrównania tego uszczerbku w jego majątku, który odpowiada wartości rzeczy zniszczonej wskutek działania sprawcy szkody. Ocena, czy koszty restytucji są nadmierne zależy od okoliczności sprawy. Na gruncie spraw dotyczących naprawy pojazdów mechanicznych ugruntowała się praktyka zakładająca, że koszt naprawy nie jest nadmierny dopóty, dopóki nie przewyższa wartości pojazdu sprzed wypadku. Wskazać jednocześnie trzeba, iż reguły przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. uchwał Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/2001, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2003 roku, III CZP 6/2003). Ponadto oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 roku, V CKN 1273/2000).

W przedmiotowej sprawie rodzaj i zakres uszkodzeń w pojeździe na skutek zdarzenia z dnia 18 marca 202 roku nie był sporny. Nie było także sporu co do możliwości przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego na skutek naprawy, jak również, nie wywodzono przy tym by koszt ten przekraczać miał wartość pojazdu.

Kwestią sporną, wpływająca na wysokość odszkodowania, był natomiast rodzaj części, jakie mają być użyte do przywrócenia uszkodzonego auta do stanu pierwotnego, wysokość stawek roboczych oraz zasadność opłaty za sporządzenie prywatnej kalkulacji.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepisowi temu odpowiada treść art. 232 k.p.c., w myśl którego strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zatem, w niniejszej sprawie, na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania zasadności i wysokości szkody, natomiast na pozwanym - z racji sformułowanych zarzutów - spoczywał ciężar wykazania zasadności naprawienia uszkodzonego pojazdu przy użyciu części zamiennych - oryginalnych zamienników, stawki roboczej oraz zasadności naprawy pojazdu w zaproponowanym przez pozwanego warsztacie w ramach Sieci naprawczej (...), która po naprawie była zobowiązana wydać odpowiedni certyfikat jakości wykonanej usług.

W ocenie Sądu, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w postaci opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego inż. K. R. potwierdziła okoliczności wskazywane przez powoda w uzasadnieniu pozwu i w toku niniejszego procesu.

Z opinii biegłego sądowego wynika bowiem, że w uszkodzonym pojeździe marki P. (...), w dacie zdarzenia nie były zamontowane inne niż oryginalne części zamienne sygnowane logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości „O” oraz, że części te były poddawane naprawom – blacharsko – lakierniczym.

Dlatego też Sąd nie może zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, iż naprawa nie powinna uwzględniać oryginalnych części samochodowych, a oryginalne zamienniki. Niewątpliwym bowiem jest, że odszkodowanie jest substytutem przywrócenia do stanu poprzedniego, czyli takiego, jaki istniał przed szkodą, a zatem powinno objąć celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Zatem powód, zgodnie z zasadą pełnej kompensacji szkody, mógł domagać się naprawy pojazdu przy zastosowaniu części oryginalnych i równoważnych z nimi. Tym bardziej, że pozwany, w toku niniejszego procesu, nie zaoferował żadnego materiału dowodowego, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynikałoby, że naprawa auta przy wykorzystaniu części oryginalnych byłaby ekonomicznie nieuzasadnionym wydatkiem poniesionym w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, czy też zwiększałaby wartość auta. Niewątpliwym natomiast jest, że zgodnie z treścią art. 6 kc, to ubezpieczyciel czyli strona pozwana winna wykazać, że zastosowanie nowych oryginalnych części prowadzi do wzrostu wartości pojazdu. Natomiast strona pozwana tego nie uczyniła, dlatego też stosowanie przez nią automatycznie potrąceń nie jest niczym uzasadnione. Tak samo bowiem jak automatycznie nie wzrasta wartość pojazdu przez samo zamontowanie w nim nowych oryginalnych części i to nawet w przypadku wymiany ich z powodu zwykłego zużycia.

W niniejszej sprawie pozwany ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że pojazd został wyprodukowany i zarejestrowany w 2006 roku i w chwili zdarzenia był pojazdem starym, 16 – letnim, jak również, że naprawa pojazdu powoda po szkodzie nie stanowiła ani pierwszego montażu, ani naprawy gwarancyjnej.

W ocenie Sądu powyższa okoliczność absolutnie nie może pozbawić poszkodowanego możliwości przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego, a w konsekwencji możliwości skorzystania z zasady kompensacji szkody. Skoro bowiem pojazd poszkodowanego przed szkodą był nieuszkodzony i w pełni sprawny, likwidacja szkody spowodowanej wypadkiem powinna uwzględniać wszystkie koszty niezbędne do przywrócenia takiego właśnie stanu pojazdu, czyli koszty części oryginalnych, a nie zamienników.

Należy również podkreślić, że z opinii biegłego sądowego wynika, iż pozwany dnia 7 czerwca 2022 roku dokonał weryfikacji kalkulacji powoda z dnia 16 maja 2022 roku i zaakceptował jako zasadną łącznie kwotę 13.471,23 złotych (z podatkiem VAT), uznając jednocześnie w całości zakres czynności i materiałów ujętych w kosztorysie. Nie przedstawił on jednak żadnej dokumentacji, z której wynikałby sposób w jaki pozwany ustalił tą kwotę 13.471,23 złotych (z podatkiem VAT).

Dlatego też Sąd uznał, że użycie części oryginalnych do naprawienia uszkodzonego pojazdu jest jak najbardziej zasadne. Tym bardziej, że użycie oryginalnych części producenta danej marki skutkuje tym, że w wyniku połączenia z pojazdem, stanowią jego części składowe i gwarantują pełną sprawność pojazdu nie wpływając na cenę rzeczy jako całej, a jedynie na jakość naprawy. Nieoryginalne zamienniki nie tylko nie posiadają atestu producenta, ale i charakteryzują się gorszą jakością. Ich zastosowanie może ponadto wpływać na skuteczność i czas naprawy. Oryginalne części z logo producenta są zaś produkowane dla konkretnego modelu samochodu. Dzięki temu posiadają taki sam standard jakości jak pojazd i spełniają wszelkie wymagane dla danego pojazdu specyfikacje, a nadto gwarantują najwyższy standard jakości, ale i bezpieczeństwa.

W ocenie Sądu nie zasługuje również na uwzględnienie stanowisko pozwanego w zakresie stawki roboczogodziny pracy blacharskiej i lakierniczej ustalone w wysokości 49,00 złotych.

Z opinii biegłego sądowego wynika bowiem, że pozwany nie wskazał podstawy i uzasadnienia stosowania takich stawek. Natomiast biegły sądowy wysokość kosztów naprawy pojazdu oszacował w oparciu o licencjonowany system komputerowej kalkulacji szkód A., który opiera się na normach i technologii producenta pojazdu. Za pomocą modułu A. (zintegrowanego w systemie A.) oraz numeru nadwozia samochodu przeprowadził on identyfikację pojazdu, którą potwierdzono poprzez dane uzyskane przez producenta pojazdu i na tej podstawie zastosował stawki za roboczogodzinę pracy warsztatu naprawczego powoda w wysokości 100,00 zł (bez podatku VAT) dla prac blacharsko — mechanicznych oraz 100,00 zł (bez podatku VAT) dla prac blacharsko – mechanicznych. Biegły sądowy podkreślił jednocześnie, że stawki te mieszczą się w średnich stawkach stosowanych przez warsztaty naprawcze znajdujące się na terenie województwa (...), co wynika również z informacji (...) Izby Rzemieślniczej Małych i Średnich Przedsiębiorstw z dnia 30 czerwca 2021 roku (aktualnej na dzień zdarzenia) dotyczącej wysokości stawek rbg napraw powypadkowych pojazdów rozliczanych w systemach A. i E. firm skategoryzowanych posiadających aktualne certyfikaty przyznanej kategorii. Jednocześnie biegły sądowy zaznaczył, że do ustalenia średnich stawek za roboczogodzinę pracy warsztatów uwzględnił warsztaty kategorii I, II oraz III. Natomiast ze względu na niski standard wyposażenia niegwarantujący przeprowadzenia naprawy pojazdu, zgodnie z technologią producenta, biegły dla ustalenia średnich stawek za roboczogodzinę pracy warsztatów, nie uwzględniał warsztatów, które nie poddały się kategoryzacji (...) Izby Rzemieślniczej Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dowód: opinia biegłego sądowego inż. K. R. k. 101, 118).

W ocenie Sądu nie można również zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego, że w przypadku nie skorzystania przez poszkodowanego z warsztatu Sieci Naprawczej (...), koniecznym będzie uzgodnienie z pozwanym wysokości kosztów naprawy i w tym celu dostarczenie kosztorysu naprawy sporządzonego przez warsztat naprawczy, któremu poszkodowany zamierza powierzyć naprawę pojazdu oraz, że w przypadku gdy koszty naprawy wskazane w kosztorysie okażą się wyższe niż ustalone przez (...) S.A. i pomimo tego skorzystania z warsztatu spoza sieci pozwanego, (...) S.A. może wypłacić odszkodowanie w kwocie nieprzekraczającej koszty naprawy we wskazanych warsztatach. W konsekwencji pozostałą część kosztów poszkodowany będzie zobowiązany pokryć z własnych środków.

Zgodnie bowiem z przyjętą i ugruntowaną linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza naprawić. Roszczenie takie należy obliczać na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych kosztów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów materiału i robocizny według cen z daty ich ustalenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88, uchwała SN z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, wyrok SN z dnia 20 lutego 2002r. V CKN 908/00, uchwała SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410). Szkodą poniesioną przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego do niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznie uzasadnionych kosztów jego naprawy bez względu na to, czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. Szkodą nie jest poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, lecz szacunkowa wysokość tych wydatków, bowiem żadne przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego pojazdu. W związku z powyższym w przypadku podjęcia decyzji o wyborze sposobu naprawienia szkody poprzez wypłatę kwoty odszkodowania na rachunek poszkodowanego jako miarodajne koszty naprawy pojazdu powinny być brane pod uwagę obiektywne i uśrednione koszty części na rynku, nie zaś koszty proponowane przez podmiot wskazany przez zakład ubezpieczeń. Poszkodowany nie ma bowiem obowiązku dokonywać zakupu części lub przeprowadzać naprawy pojazdu we wskazanym warsztacie naprawczym. Poszkodowany ma prawo do tego, aby za ustaloną kwotę odszkodowania móc naprawić pojazd w wybranym warsztacie naprawczym, zaś rabaty nie są elementami powszechnie obowiązujących cen na rynku części zamiennych.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, brak jest podstaw do przypisania powodowi nielojalnego postępowania, naruszającego obowiązujące go, jako wierzyciela, na podstawie art. 354 k.c., wymogi współpracy z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania. Obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 roku, IV CSK 299/06.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2002 roku, V CKN 745/00). Obowiązek minimalizacji skutków szkody musi być jednak utrzymany i stosowany w rozsądnych granicach i nie powinien być wykorzystywany do nakłaniania poszkodowanego, by zrezygnował z realizacji przysługujących mu praw podmiotowych. Ubezpieczyciel nie ma bowiem prawa do narzucania poszkodowanemu warsztatu, w którym ma zostać dokonana naprawa pojazdu, a także stawek za prace naprawcze, czy rodzaju części zamiennych.

Wobec powyższego, skoro w opinii biegły sądowy inż. K. R. rzetelnie i szczegółowo wskazał jakie części istniały w uszkodzonym na skutek zdarzenia z dnia 18 marca 2022 roku samochodzie w chwili zdarzenia, jak również określił zakres naprawy i jej wysokość również w zakresie stawki roboczej, a nadto uzasadnił swoje stanowisko, natomiast pozwany poza nie zaoferował żadnego przeciwdowodu, to w ocenie Sądu, dowód w postaci opinii biegłego sądowego zasługuje na wiarę, albowiem, poza kalkulacją przedstawioną przez strony, jest on jedynym rzetelnym, obiektywnym i wiarygodnym dowodem. Ponadto opinia biegłego sądowego jest szczegółowa, spójna i logiczna oraz zawiera szczegółową analizę kalkulacji przeprowadzonej przez pozwanego.

W ocenie Sądu na uwzględnienie zasługuje również kwota 50,00 złotych za sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy.

Wprawdzie pozwany wskazał, że powód nie nabył prawa do dochodzenia zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji albowiem szkoda w rozumieniu art. 361 kc stanowi różnicę pomiędzy stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem jaki istniałby w jego majątku gdyby zdarzenie nie nastąpiło. Natomiast ustawodawca w §2 art. 509 kc przesądził, że wraz z wierzytelnością przechodzą prawa związane z jej właściwością, a więc wszelkie prawa uboczne, np. wynikające z umownego prawa odstąpienia, zadatku oraz zabezpieczające wierzytelność główną, takie jak hipoteka, zastaw i poręczenie oraz odsetki. Nie wynika zaś z treści tego przepisu, że w wyniku cesji cesjonariuszowi przysługują prawa związane z likwidacją szkody poprzez restytucję naturalną. Tym samym powód nie może dochodzić kosztów zlecenia oceny technicznej. Kosztów kalkulacji nie poniósł bowiem poszkodowany - zbywca wierzytelności, a zatem powód nie nabył tej wierzytelności, a wydatek na koszt opinii prywatnej (kalkulacji) nie jest szkodą, stąd powództwo w tym zakresie winno zostać oddalone. Ponadto, koszty te zostały wygenerowane na wyłączne zlecenie powoda, po uzyskaniu przez niego wierzytelności, natomiast powód jako profesjonalista w dziedzinie dochodzenia roszczeń powinien dysponować własnymi zasobami wykonującymi tego typu czynności - koszt takich działań z pewnością powinien zostać uznany jako koszt prowadzonej przez niego działalności (podobnie jak koszt korespondencji, wynajmu biura, materiałów biurowych, telefonów, itp.).

Pozwany zwrócił również uwagę na okoliczność, że wspólnikami spółki, która wykonała kalkulację - (...) sp. z o.o. spółka komandytowa (Numer KRS: (...)) jest powód oraz (...) sp. z o.o. (Numer KRS: (...)), gdzie powód ma 75 % udziałów. Okoliczność ta dodatkowo wskazuje, że kalkulacja została sporządzona jedynie w celu zwiększenia kosztów związanych ze szkodą albowiem de facto powód sam sobie zleca sporządzenie kalkulacji naprawy. Pozwany wskazał nadto, że powód dochodzi kosztów sporządzenia kalkulacji w kwocie brutto, choć jest czynnym płatnikiem VAT i ma możliwość odliczenia tego podatku.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 roku , sygn. akt III CZP 24 / 04, w której Sąd Najwyższy wskazał, że odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Jednocześnie w uzasadnieniu cytowanej uchwały zaznaczył, że ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności w zależności od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione (art. 361 k.c.).

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że to nie poszkodowany A. L., a strona powodowa zleciła prywatną ekspertyzę w zakresie wyceny kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, tym samym istotnym pozostawało ustalenie czy w ramach umowy cesji powód i jego poprzednik prawny nabyli rzeczoną wierzytelność (art. 509 k.c.), tym bardziej, że okoliczność ta była kwestionowana przez pozwanego.

Analizując zgromadzone dowody, w tym treść umów cesji, wskazać należy, iż poszkodowany A. L. w dniu 11 maja 2022 roku zbył wszelkie swoje wierzytelności, w tym przyszłe, z tytułu szkody mającej miejsce w dniu 18 marca 2022 roku przysługujące mu od pozwanego (...) S.A., sprawcy szkody oraz każdego innego ustalonego podmiotu odpowiedzialnego za tę szkodę. Ponadto przelew obejmował wszystkie obecne i przyszłe roszczenia i uprawnienia względem dłużnika/ów związane ze szkodą w pojeździe, w tym, między innymi prawo dostępu do akt szkody, roszczenie o zwrot kosztów ekspertyzy technicznej, jednakże z wyłączeniem faktycznie wypłaconej dotychczas kwoty oraz z wyłączeniem roszczeń z tytułu zwrotu kosztów holowania, parkingu lub najmu pojazdu zastępczego. Taki sam zapis widniał również w umowie cesji wierzytelności z dnia 12 maja 2022 roku zawartej pomiędzy powodem a (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P..

W ocenie Sądu uwzględniając treść umów cesji, w tym przede wszystkim pierwszej z nich, nie było podstaw do uznania, że koszty opinii jakich zasądzenia domaga się strona powodowa, nie zostały objęte umową cesji, co wprost wynika zarówno z pierwszej, jak i drugiej umowy cesji wierzytelności.

Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem) (por. Ciepła Helena. art. 509. W: Gudowski Jacek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II WKP 2018).

Zatem, skoro z treści zawartych umów cesji, da się ustalić, iż objęto nią odszkodowanie z tytułu kosztów związanych z ekspertyzą techniczną, to strona powodowa w oparciu o umowę cesji może dochodzić roszczenia w zakresie sporządzenia prywatnej ekspertyzy, tym bardziej, że roszczenie w tym zakresie zostało zindywidualizowane, a powód poniósł koszty w tym zakresie.

Należy również przy tym podkreślić, że nawet gdyby koszty z tytułu prywatnej ekspertyzy nie mieściły się w regulacji art. 509§2 k.c., to roszczenie takie może powstać (jako dodatkowe) w związku z zaistniałą szkodą, jednak nie automatycznie a jedynie w sytuacji, gdy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione (art. 361 k.c.).

W wyroku z dnia 7 kwietnia 2011 roku (IV CSK 422/10) Sąd Najwyższy uznał, iż „ekspektatywa dostatecznie ukształtowana może być przedmiotem przelewu”. Podobne stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie sądów apelacyjnych, na przykład Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, który w wyroku z dnia 7 czerwca 2013 roku (I ACa 72/13) przyjął, że pomimo braku przepisów szczególnych – dopuszczalny jest przelew wierzytelności przyszłej, niemniej pełny skutek przelew ten wywiera dopiero z chwilą powstania wierzytelności.

Zgodnie z treścią art. 361 § 1 i § 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Naprawienie szkody w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione przez poszkodowanego w celu jej naprawienia.

Zatem obowiązkiem strony powodowej było wykazanie nie tylko, że koszty opinii rzeczywiście poniosła, ale również że poniesiony wydatek na przedmiotową opinię był celowy i ekonomicznie uzasadniony. Nie wszystkie bowiem wydatki pozostające w związku z wypadkiem mogą być refundowane (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, sygn. akt III CZP 5/11), istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Natomiast na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, ale z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie strona powodowa wykazała, że opinia rzeczoznawcy dotycząca kosztów naprawy samochodu osobowego, była niezbędna dla dochodzonego przez nią roszczenia. Analizując bowiem korespondencję prowadzoną przez poszkodowanego z pozwanym oraz korespondencję pomiędzy powodem i pozwanym, należy uznać, że prywatna ekspertyza była konieczna z uwagi na odmowę wypłaty należnego świadczenia w pełnej wysokości przez ubezpieczyciela.

Ponadto strona powodowa przedłożyła fakturę, z której wynika, że poniosła koszty związane ze sporządzeniem prywatnej ekspertyzy. Dokument ten nie był kwestionowany przez stronę pozwaną, jak również strona pozwana nie kwestionowała okoliczności aby takie koszty zostały przez powoda poniesione. Również Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności tego dokumentu.

Zatem, skoro strona powodowa wykazała zarówno zasadności, jak i wysokość dochodzonego roszczenia, to roszczenie należało uwzględnić w całości, o czym orzekł Sąd jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W przedmiotowej sprawie powód jest stroną wygrywającą proces w całości, a zatem zasadnym było zasądzić od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu.

W przedmiotowej sprawie powód poniósł koszty w łącznej wysokości 3.103,00 złotych, na które złożyła się opłata stała od pozwu w wysokości 200,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 900,00 złotych, zgodnie z treścią § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kwota 1.986,00 złotych stanowiąca wynagrodzenie biegłego sądowego inż. K. R., która została pokryta z zaliczki uiszczonej przez powoda w toku niniejszego procesu w wysokości 2.000,00 złotych.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

orne, nadto dowód: akta szkody k. 26ygotowawcze powoda zawierające replikę na