Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

Sędzia Sylwia Piasecka

Protokolant:

sekretarz sądowy Malwina Milkowska

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawał fakt kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący w dacie zdarzenia własność K. Ł., jak również, że sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdów mechanicznych u pozwanego. Bezspornym była również okoliczność, że po zgłoszeniu szkody, pozwany prowadził postępowanie likwidacyjne pod numerem akt szkody (...), w trakcie którego ustalił, że szkoda jest całkowita i w konsekwencji tego wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 10.800,00 złotych, które w całości zostało przeznaczone przez właściciela uszkodzonego pojazdu na jego naprawę a uzyskana od pozwanego kwota wystarczyło na przywrócenie stanu auta sprzed zdarzenia komunikacyjnego, jak również, że K. Ł., po naprawie auta, sprzedał je osobom trzecim za kwotę około 12.000,00 złotych. Niewątpliwym był również fakt, że właściciel pojazdu marki F. (...) – K. Ł., przez pełnomocnika K. G. (1), zawarł umowę cesji wierzytelności z (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., z której treści wynikało, że zbył wszelkie niezapłacone dotąd wierzytelności wynikające ze szkody w przedmiotowym pojeździe, a następnie wierzytelności te zostały nabyte przez powoda.

Zatem, powód wywodził swoje roszczenie z umowy cesji wierzytelności, którą zawarł w dniu 1 września 2023 roku.

Zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności to umowa, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Zatem przelew wierzytelności z art. 509 k.c. w relacji dłużnik cedowanej wierzytelności, a jej cesjonariusz, powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Dlatego też z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje status wierzyciela. Przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu - cedentowi.

Istotnym jest również, że przedmiotem przelewu co do zasady może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Przy czym powinna ona być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Konieczne jest również wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, wyraźne oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku, III CKN 423/98, Biuletyn Sądu Najwyższego 2000/1 str. 1).

W myśl natomiast art. 510 § 1 kc umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Stosownie zaś do treści art. 510 § 2 k.c. jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania.

Z treści powyższego przepisu art. 510 § 2 kc wynika zasada kauzalności materialnej samoistnej umowy przelewu wierzytelności. Czyli przepis ten przewiduje, że prawną przyczyną przelewu wierzytelności jest wykonanie istniejącego już między stronami zobowiązania (causa solvendi), a ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2006 roku, V CSK 253/06, OSNC 2007, Nr 9, poz. 141). Zatem ważność samoistnej umowy przelewu zależy od istnienia ważnego zobowiązania do zawarcia tej umowy i odzwierciedla istotę gospodarczą czynności prawnej stron. Wprawdzie kodeks cywilny nie wprowadził wymogu wskazywania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w wykonaniu którego dochodzi do przelewu, co oznacza mimo materialnej kauzalności formalnie oderwany charakter samoistnej umowy przelewu, jednakże cedent i cesjonariusz w ramach łączącego ich stosunku prawnego zobowiązani są uzgodnić kauzę w sposób wyraźny bądź dorozumiany, ale nie muszą jej ujawniać na zewnątrz, zwłaszcza dłużnikowi. Przelew ma bowiem charakter nabycia pochodnego i nie wymaga zgody dłużnika. Ponadto, w sprawie o spełnienie świadczenia z tytułu wierzytelności objętej przelewem, dłużnik może stawiać zarzuty dotyczące stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, w tym kwestionować istnienie i prawidłowość kauzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1998 r., II CKN 387/97, OSNC 1998, Nr 10, poz. 162). Brak lub wadliwość causae cessionis powoduje, że cesjonariusz nie nabywa wierzytelności. Z treści art. 510 § 2 k.c. wynika także, że umowa rozporządzająca jest kauzalna, gdyż jej ważność zależy od istnienia uprzedniego zobowiązania do przeniesienia wierzytelności (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z kwietnia 2016 roku, sygn. akt IV CSK 403/15 LEX nr 2044487).

Z powyższego wynika zatem, że wykazanie kauzy ma również wpływ na wykazanie legitymacji procesowej czynnej.

Legitymacja procesowa jest bowiem jedną z przesłanek materialnych, czyli okoliczności stanowiących w świetle prawa materialnego warunki poszukiwania ochrony prawnej na drodze sądowej. Otóż, aby ochrona ta mogła być przez sąd udzielona, z żądaniem jej udzielenia musi wystąpić osoba uprawniona. Wykazanie legitymacji procesowej czynnej powinno mieć miejsce już w fazie składania pozwu i stanowić wstępny etap, pozwalający sądowi na rozważenie w dalszym zakresie zasadności roszczenia. Ponadto należy zauważyć, że zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie, zgodnie przyjmuje się, że legitymacja procesowa jest zawsze powiązana z normami prawa materialnego. Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy i bierze tę przesłankę pod uwagę z urzędu, ma zatem obowiązek ustalić okoliczności, które stanowią o istnieniu tej legitymacji. Brak legitymacji procesowej zarówno czynnej jak i biernej prowadzić musi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Istotnym jest również, że stwierdzony brak legitymacji winien być przy tym brany pod uwagę przez Sąd zarówno z urzędu, jak i na zarzut pozwanego.

Zgodnie zaś z treścią art. 6 kc, ciężar wykazania powyższych okoliczności, czyli zarówno zasadności, w tym legitymacji procesowej, jak i wysokości szkody spoczywał na powodzie.

W przedmiotowej sprawie pozwany – (...) z siedzibą w W. podniósł zarzut braku legitymacji procesowej czynne powoda, wskazując że z załączonych do akt dokumentów w postaci umów cesji wynika, że szkoda miała miejsce w dniu 11 maja 2023 roku, a nie w dniu 5 maja 2023 roku.

Wobec powyższego Sąd zobowiązany był, w pierwszej kolejności rozważyć, czy podniesiony przez pozwanego zarzut jest zasadny.

W ocenie Sądu, okoliczność wskazane przez pozwanego, a uzasadniające brak legitymacji procesowej czynnej nie zasługują na uwzględnienie.

Wprawdzie z przedłożony przez powoda dokumentów wynika, że szkoda miała miejsce w dniu 11 maja 2023 roku, jednakże z niekwestionowanych przez stronę pozwaną wyjaśnień powoda złożonych w toku niniejszego procesu, wynika że błąd w określeniu daty powstania szkody jest omyłką pisarską. Okoliczność ta znajduje również potwierdzenie w aktach szkody, w których także pojawia się ta oczywista omyłka w zakresie określenia daty powstania szkody. Ponadto z akt szkody wynika nie tylko numer szkody, ale również marka pojazdu, dane osobowe właściciela pojazdu i osoby będącej sprawcą. Dlatego też Sąd nie miał wątpliwości, że przedmiotem umowy cesji wierzytelności była szkoda, która miała miejsce w dniu 5 maja 2023 roku, a nie w dniu 11 maja 2023 roku.

Niemniej jednak, wątpliwości Sądu, co do legitymacji procesowej powoda powstały w związku z brakiem wykazania przez niego, w toku niniejszego procesu, kauzy.

Powód celem wykazania zasadności roszczenia, a mianowicie kausy i legitymacji procesowej czynnej przedłożył umowę cesji wierzytelności z dnia 31 sierpnia 2023 roku zawartą pomiędzy poszkodowanym – K. Ł. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. oraz umowę z dnia 1 września 2023 roku, którą powód zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. oraz prywatną ekspertyzę.

Jednakże, w ocenie Sądu, z powyższego materiału dowodowego wynika jedynie okoliczność, że takie umowy zostały zawarte, nie wynika natomiast w sposób nie budzący wątpliwości, że na ich podstawie doszło do przelewu jakichkolwiek wierzytelności, które powstały w związku ze szkodą w samochodzie F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Z zeznań świadka – właściciela uszkodzonego pojazdu marki F. (...) – K. Ł. wynika bowiem, że kwota uzyskana od pozwanego tytułem odszkodowania w wysokości 10.800,00 złotych wystarczyła na naprawę auta i poszkodowany nie angażował w naprawę pojazdu żadnych swoich środków.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, albowiem były one spójne i konsekwentne, a nadto nie były kwestionowane przez strony procesu.

Wprawdzie w treści umowy cesji wierzytelności z dnia 31 sierpnia 2023 roku znajduje się oświadczenie cedenta, z którego wynika, że cedent tytułem sprzedaży przelał na rzecz cesjonariusza wszelkie niezapłacone dotąd wierzytelności, w tym wierzytelności przyszłe (np. z tytułu kosztów ekspertyzy technicznej lub nieujawnionych dotąd uszkodzeń) wynikające ze szkody w pojeździe marki F. o numerze rejestracyjnym (...), powstałej na skutek zdarzenia z dnia 11 maja 2023 roku, likwidowanej pod numerem akt szkody (...), wobec wszystkich podmiotów zobowiązanych do naprawienia tej szkody, a w tym wobec sprawcy i jego ubezpieczyciela w zakresie OC albo wobec ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia AC oraz ewentualnie innych podmiotów odpowiedzialnych za szkodę, a w tym (...), (...), (...) oraz, że koszty naprawy pojazdu wynikające ze szkody nie zostały pokryte na podstawie przedstawienia dłużnikowi rachunku, faktury VAT lub innego dokumentu potwierdzającego wysokość kosztów naprawy, a nadto że wierzytelność będąca przedmiotem umowy została zaspokojona wyłącznie w kwocie określonej w kosztorysie lub oświadczeniu ubezpieczyciela, które przekazał cesjonariuszowi oraz, że cedent ujawnił cesjonariuszowi wszelkie nienaprawione uszkodzenia, jakie pojazd posiadał przed powstaniem szkody komunikacyjnej.

W ocenie Sądu, powyższe oświadczenia absolutnie nie świadczą o tym, że jakieś niezaspokojone z tytułu szkody przyszłe wierzytelność istniały w dacie zawarcia umowy cesji wierzytelności, biorąc pod uwagę przede wszystkim zeznania świadka K. Ł.. Ponadto powód nie wykazał aby w dacie zawarcia umów cesji wierzytelności faktycznie istniały jakieś nienaprawione uszkodzenia, jak również aby samochód nie został przywrócony do stanu sprzed kolizji.

Analizując natomiast treść umowy cesji wierzytelności z dnia 31 sierpnia 2023 roku, w szczególności pod kątem złożonych przez cedenta oświadczeń, wynika że jest to standardowy formularz, którym posługuje się profesjonalny podmiot - (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. – zajmujący się nabywaniem wierzytelności, a w którym wypełnione zostały jedynie pola w zakresie danych osobowych cedenta – K. Ł., uszkodzonego pojazdu i numeru akt szkody oraz wypłaconego odszkodowania. Istotnym jest również, że powód nie wykazał, w toku niniejszego procesu, aby poszkodowany – K. Ł. miał jakikolwiek wpływ na treść tego dokumentu, w świetle złożonych przez niego zeznań w charakterze świadka.

Zatem, skoro powód nie wykazał aby w dniu 31 sierpnia 2023 roku istniała jeszcze jakakolwiek wierzytelność z tytułu szkody w pojeździe marki F. (...), to tym samym nie mogła ona istnieć dzień później, a mianowicie w dniu 1 września 2023 roku, kiedy to powód zawarł umowę cesji wierzytelności z (...) sp. z o.o. z siedzibą w O..

Zgodnie natomiast z przyjętą i ugruntowaną linią orzecznictwa, którą Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, w świetle art. 509 kc przelew wierzytelności jest umową zawartą między wierzycielem (cedent), a osobą trzecią (cesjonariusz), na mocy której dotychczasowy wierzyciel przenosi na osobę trzecią oznaczoną wierzytelność przysługującą mu dotychczas w stosunku do określonego dłużnika. Razem z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zatem przytoczony przepis opisuje umowę przelewu wierzytelności, ale nie przesądza jej charakteru prawnego, o którym stanowi art. 510 kc. Zgodnie z § 1 tego przepisu, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (§ 2) (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 10 sierpnia 2022 roku, II CSKP 449/22).

Zatem, skoro powód w toku niniejszego procesu, nie wykazał istnienia zobowiązania, to tym samym nie można uznać aby umowa cesji wierzytelności, z której wywodzi on swoje roszczenie, była ważna.

Sąd zwrócił również uwagę na fakt, że w żadnej z przedłożonych przez powoda umów cesji wierzytelności, w ocenie Sądu, nie był dokładnie określony zakres wierzytelności objęty umową, a jedynie to czego umowa cesji wierzytelności nie dotyczy. Miało to o tyle istotne znaczenie, że w świetle zeznań świadka K. Ł., Sąd powziął wątpliwości co do istnienia i prawidłowości kauzy, albowiem nie miał możliwości weryfikacji zakresu tych umów, a w szczególności ustaleń dotyczących wysokości ceny nabytej wierzytelności lub wysokości wynagrodzenia.

Sąd w niniejszym składzie zgadza się bowiem ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale 7 Sędziów z 29 maja 2019 roku, sygn. III CZP 68/18, z której wynika, że wprawdzie wierzytelności (roszczenia) bezpośrednio poszkodowanych w stosunku do towarzystw ubezpieczeniowych o naprawienie szkody są w obecnym stanie prawnym co do zasady zbywalne, jednakże nie oznacza to wyłączenia umów przelewu dotyczących tych wierzytelności, a w istocie leżących u ich podstaw umów sprzedaży (w przypadku przelewu związanego ze sprzedażą) lub umów o świadczenie usług związanych z inkasem (w przypadku przelewu w celu inkasa), spod oceny w świetle ogólnych reguł ważności czynności prawnych ( art. 58 kc) oraz w świetle przepisów o ochronie konsumentów przed skutkami niedozwolonych klauzul umownych ( art. 385 ¹ kc). Jak wskazuje Sąd Najwyższy istotna w tym zakresie może być zwłaszcza kontrola wysokości ceny nabytej wierzytelności lub wysokości wynagrodzenia za usługi związane z inkasem wierzytelności oraz warunków płatności ustalonej ceny lub uzgodnionego wynagrodzenia. Są to niewątpliwie kwestie bardzo wrażliwe społecznie.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym natomiast jest, że z przedłożonych przez powoda umów cesji wierzytelności z dnia 31 sierpnia 2023 roku i z dnia 1 września 2023 roku absolutnie nie wynika cena czy też wynagrodzenie, które zostało ustalone za zawartą umowę, jak również cena czy też wynagrodzenie, które otrzymał od poprzedniego cesjonariusza właściciel pojazdu marki F. (...) – K. Ł..

Ponadto powód nie wykazał aby kwota wynikająca z kalkulacji była faktycznie ceną czy też wynagrodzeniem uiszczonym za zawartą umowę przelewu wierzytelności. W konsekwencji Sąd nie miał możliwości jej zweryfikowania w kontekście kwoty czy też wynagrodzenia wynikającego z przedmiotowych umów cesji wierzytelności.

Powyższa okoliczność, w ocenie Sądu, miała również istotne znaczenie albowiem skoro powód nabył wierzytelność od profesjonalnego podmiotu, który z kolei na podstawie umowy cesji wierzytelności, nabył od bezpośrednio poszkodowanego będącego konsumentem wierzytelność, która przysługuje w stosunku do towarzystwa ubezpieczeniowego, to badaniu przez Sąd podlegać powinna w pierwszej kolejności kwestia, czy konsument zawierający umowę cesji wierzytelności miał świadomość, w jakiej wysokości mógłby dochodzić dalszego odszkodowania od towarzystwa ubezpieczeniowego oraz czy został o tym poinformowany przez profesjonalny podmiot zajmujący się nabywaniem, w drodze cesji, takich roszczeń w celu ich dalszego dochodzenia przed sądem, a ponadto czy zaoferowana cena nabycia takiej wierzytelności stanowiła dla konsumenta odpowiedni ekwiwalent, przy uwzględnieniu wysokości dalszego odszkodowania, którego będzie dochodził nabywca wierzytelności dla siebie (art. 385 ¹ kc), a w konsekwencji, czy konkretna umowa cesji nie pozostaje w sprzeczności z regulacją prawną pełnego odszkodowania dla bezpośrednio poszkodowanego (art. 58 w zw. z art. 361 i art. 363 kc).

Są to zatem dwie istotne okoliczności, których zbadanie i ustalenie przez Sąd rozpoznający sprawę o zapłatę na rzecz nabywcy wierzytelności znajduje swoje uzasadnienie prawne w treści art. 58 kc i art. 385 ¹ kc, na które wskazuje powyższa uchwała 7 Sędziów Sądu Najwyższego.

W przypadku bowiem zbycia wierzytelności przez konsumenta na rzecz profesjonalnego podmiotu, który następnie dochodzi przez Sądem zasądzenia na swoją rzecz na podstawie umowy cesji wierzytelności, której wysokość znacznie przekracza wskazaną w umowie cesji cenę jej zbycia, względnie cena w umowie cesji nie została w ogóle wskazana, bądź nie jest podana z powołaniem na tajemnicę handlową, istnieje podstawa do przyjęcia, że taka cesja pozostaje w sprzeczności z celem pełnego odszkodowania w rozumieniu art. 361 §2 w zw. z art. 363 kc, którego zakres został ukształtowany w orzecznictwie sądowym, w szczególności Sądu Najwyższego, na przestrzeni ostatnich lat w odniesieniu do odszkodowania, jakiego dochodzi przez Sądem bezpośrednio poszkodowany.

Zasada naprawienia szkody w pełnej wysokości ma bowiem na celu przywrócenie stanu sprzed szkody na rzecz poszkodowanego, który często nie będąc świadomy, po dokonaniu naprawy, bądź jej zaniechaniu i zbyciu pojazdu oraz po otrzymaniu, w toku likwidacji szkody od towarzystwa ubezpieczeniowego odpowiedniej kwoty pieniężnej, a następnie w drodze umowy cesji zbywa na rzecz profesjonalnego podmiotu wierzytelność w pozostałym zakresie, której dochodzi nabywca wierzytelności, ale już we własnym imieniu i na swoją rzecz. W konsekwencji uzyskana w wyroku kwota stanowi dochód nabywcy wierzytelności, niejednokrotnie oderwany od realnej sytuacji naprawienia szkody na rzecz bezpośrednio poszkodowanego, który już nie ma o tym świadomości.

W takiej sytuacji kosztem naruszenia istotnego interesu konsumenta – poszkodowanego, przysługujące mu odszkodowanie w pełnej wysokości (art. 361 §2 kc), w istotnym zakresie jest transferowane do podmiotu, który z zawierania umów cesji z poszkodowanymi uczynił swoje źródło dochodu, co w ocenie Sądu, nie tylko narusza interes konsumenta (art. 385 ¹ kc), ale też pozostaje w oczywistej sprzeczności z celem odszkodowania, które powinien otrzymać poszkodowany, ale wskutek niewiedzy wynikającej z braku informacji, zawierając niekorzystną dla siebie umowę cesji, nie naprawia swojej szkody w pełnej wysokości, ale w istotnym zakresie nieświadomie transferuje wierzytelność, a tym samym dochód do osoby trzeciej, która szkody nie poniosła, jej następnie nie naprawia i naprawiać nie będzie. (art. 58 kc ).

Wprawdzie powyższa okoliczność nie została podniesiona przez pozwanego, jednakże Sąd mając na uwadze orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu, jako Sąd krajowy, jest zobowiązany podjąć z urzędu czynności dochodzeniowe w celu ustalenia, czy postanowienia umowne zawarte w umowie, która jest podstawą i przedmiotem toczącego się przed nim sporu i która została zawarta pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem, są objęte zakresem stosowania dyrektywy Rady 93/13 WE z dnia 5 kwietnia 1993 roku, dotyczącej nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a jeżeli tak, to Sąd zobowiązany jest z urzędu zbadać, czy postanowienie to ewentualnie ma nieuczciwy charakter (por. wyrok z dnia 9 listopada 2010 roku, V. C.-137/08 EU, wyrok z dnia 14 czerwca 2012 roku B. E. (...), C-618/10 EU, wyrok z dnia 21 lutego 2013 roku, (...) Bank (...)-472 / 11 EU i inne orzeczenia). W każdym wypadku chodzi bowiem o zapewnienie realnego przestrzegania dyrektywy Rady 93/13 WE z dnia 5 kwietnia 1993 roku, dotyczącej nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, która w razie stwierdzenia naruszenia praw konsumenta nakazuje Sądowi krajowemu pominięcie uznanego za abuzywny postanowienia umowy, bez możliwości zastąpienia go inną treścią.

Z powyższego wynika zatem, że Sąd mimo iż poszkodowany nie jest stroną obecnego procesu, jest zobowiązany do zbadaniu i oceny pierwotnej umowy cesji wierzytelności, z której powód wywodzi swoje roszczenie w stosunku do towarzystwa ubezpieczeniowego, pod kątem ochrony interesów poszkodowanego, co jest elementem kontroli pośredniej z uwagi na kwestię badania legitymacji czynnej w procesie o zapłatę z powództwa nabywcy wierzytelności.

Skoro jednak powód nie wskazał ceny czy też wynagrodzenia otrzymanego przez poszkodowanego od – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz nie określił ceny czy też wynagrodzenia ustalonej pomiędzy nim a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., to w konsekwencji Sąd nie miał możliwości ustalenia czy umowa przelewu wierzytelności zawarta przez poszkodowanego K. Ł. była skuteczna i ważna, a w konsekwencji czy powodowi przysługiwała legitymacja procesowa czynna z uwagi na istnienie ważnej i prawidłowej kauzy.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, że skoro poszkodowany K. Ł. otrzymał już odszkodowanie, które w całości przeznaczył na naprawę auta i następnie sprzedał pojazd osobom trzecim, to żądanie zapłaty dochodzone w niniejszej sprawie mogło dotyczyć jedynie - oczekiwanego przez powoda - "uzupełnienia" kwoty odszkodowania do sumy równej kosztom restytucji, obliczonym przez niego metodą kosztorysową.

Bezspornym jednak jest, że przedmiotowe auto nie znajduje się w majątku powoda, dlatego też w ocenie Sądu, naprawienia pojazdu kompensacją nie może nastąpić przez zapłatę równowartości hipotetycznych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego, bowiem uszczerbek w tej postaci (uszkodzenia samochodu) już nie istnieje, a szkoda zmieniła swą postać na ewentualne wydatkowanie własnych aktywów na naprawę pojazdu i ten właśnie uszczerbek podlegałby naprawieniu przez ubezpieczyciela poprzez zapłatę równowartości kwoty wyłożonej na przeprowadzenie naprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 grudnia 2022 r., (...) 726/22).

Dlatego też Sąd powziął wątpliwości, czy wogóle i w jakim zakresie powód wydatkowałby własne aktywa na naprawę pojazdu, skoro nie jest i nie będzie w posiadaniu przedmiotowego auta. Takie postępowanie powoda, zdaniem Sądu, należy traktować w kategoriach nieuzasadnionego przysporzenia.

Wobec powyższego Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowe, albowiem dowód ten był nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania. Wyliczenie tych kosztów przez biegłego sądowego nie byłoby bowiem absolutnie dowodem na to, że powód faktycznie takie środki finansowe wykorzystałby na naprawę, skoro nie jest w posiadaniu tego auta, a nadto auto zostało już naprawione.

Zatem, skoro powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia w zakresie istnienia i ważności kauzy, a w konsekwencji swojej legitymacji procesowej czynnej, to Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł, na mocy art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W przedmiotowej sprawie powód jest stroną przegrywająca proces, zatem zasadnym było zasądzić od niego na rzecz pozwanego koszty procesu.

W przedmiotowej sprawie pozwany reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego. Zatem koszty procesu obejmują opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 1.800,00 złotych, zgodnie z treścią § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.