Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w Estonii, reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego, wniósł przeciwko (...) pozew o zapłatę kwoty 1.217,54 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. W uzasadnieniu wskazano, że wierzyciel pierwotny P4 sp. z o.o. w (...) oraz pozwany zawarli szereg umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz telewizyjnych na podstawie których pozwany zobowiązany był do zapłaty należności wynikających z dołączonych do pozwu dokumentów księgowych tj. faktur vat. Powód powołał się na (...) i wskazał, że na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności doszło do zbycia wierzytelności przysługujących wierzycielowi pierwotnemu wobec pozwanego na rzecz powoda. Wyjaśnił, że z uwagi na obszerny charakter umowy sprzedanych wierzytelności, przedłożył potwierdzenie faktu posiadania przez niego legitymacji czynnej procesowej tj. oświadczenie zbywcy wierzytelności o przeniesieniu wierzytelności z dnia 6 marca 2024 r., które w sposób szczegółowy identyfikuje nabyte wierzytelności. Wyjaśnił również, że spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w (...), działająca na podstawie pełnomocnictwa do czynności windykacyjnych od powoda z dnia 16 listopada 2022 r., skierowała w dniu 13 lipca 2023 r. do pozwanego zawiadomienie o przeniesieniu wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty należnych kwot, jednakże pismo nie przyniosło zamierzonego skutku z uwagi na bierną postawę pozwanego.

Pozwany (...) nie stawił się na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2025 r. i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany (...) dniu 28 maja 2021 roku zawarł z P4 sp. z o.o. w (...) umowę o świadczenie usług (...).

bezsporne ponadto dowód: umowa k. 11-20,

Pozwany nie wywiązywał się z postanowień umowy.

bezsporne

W dniu 6 marca 2024 r. P4 sp. z o.o. w (...) złożyła oświadczenie, że w dniu 14 czerwca 2023 r. spółka P4 sp. z o.o. w (...) zawarła umowę sprzedaży wierzytelności ze spółką (...) z siedzibą w Estonii, przedmiotem której było przeniesienie przez P4 sp. z o.o. w (...) na rzecz (...) z siedzibą w Estonii wierzytelności pieniężnych w celu ich dalszej windykacji. Wykaz portfela wierzytelności stanowił załącznik do przedmiotowego oświadczenia. Zgodnie z oświadczeniem (...) z siedzibą w Estonii stał się wierzycielem wszystkich wierzytelności wymienionych w załączniku i uzyskał legitymację do dochodzenia roszczeń z powyższych wierzytelności na drodze postępowania sądowego oraz egzekucyjnego.

bezsporne, ponadto dowód: oświadczenie k. 48

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawi się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Przepis art. 339 § 2 k.p.c. ustanawia domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych w wypadku bezczynności pozwanego, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Domniemanie to dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe. Ten wyjątkowy przepis nie może być wykładany rozszerzając. Zatem sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Negatywny wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( porównaj: wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 7.6.1972 r. III CRN 30/72, 31.3.1999 r., I CKU 176/97, 6.6.1997 r., I CKU 87/97, 15.3.1996 r., I CRN 26/96, 15.9.1967 r., III CRN 175/67, 18.2.1972 r., III CRN 539/71, L. ). ).

Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Nie budzi wątpliwości, że obowiązkiem strony powodowej jest dołączenie do pozwu dowodów, które umożliwią Sądowi weryfikacje twierdzeń pozwu pod kątem spełnienia przesłanek z art. 339 k.p.c. Z treści art. 3 k.p.c. wynika obowiązek stron i ich pełnomocników do przedstawiania dowodów istotnych w sprawie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Podkreślić należy, że powód dochodził przedmiotowych należności powołując się na umowę sprzedaży wierzytelności zawartą w dniu 14 czerwca 2023 r. pomiędzy wierzycielem pierwotnym, który zbył przedmiotową wierzytelność na rzecz powoda. Powołując się na ww. umowę twierdził, że na jej podstawie nabył wobec strony pozwanej wierzytelność objętą przedmiotowym powództwem wraz z wszelkimi związanymi z nią prawami, a tym samym jest legitymowany czynnie do wniesienia powództwa jako aktualny wierzyciel pozwanego.

Podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło. A Sąd z urzędu ma obowiązek to zbadać.

Podstawą dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia - jak powyżej wskazano - miała być wierzytelność z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz telewizyjnych przysługująca wobec pozwanego, nabyta od wierzyciela pierwotnego P4 sp. z o.o. w (...) przez powoda, w ramach umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 14 czerwca 2023 r. Zauważyć jednak należy, iż powód nie przedłożył dokumentów z których wynikałoby, aby wierzytelność ta została skutecznie przeniesiona na jego rzecz w ramach umowy cesji wierzytelności.

W niniejszej sprawie powód wywodził, iż nabył przysługującą wobec pozwanego wierzytelność z tytułu umowy, która pierwotnie przysługiwała P4 sp. z o.o. Na tę okoliczność powód przedłożył poświadczoną kserokopię oświadczenia potwierdzającego przejście własności wierzytelności. Oświadczenie złożył pierwotny wierzyciel oświadczając, że miało miejsce przeniesienie przez (...). z o.o. w (...) na rzecz (...) z siedzibą w Estonii wierzytelności pieniężnych w celu ich dalszej windykacji. Wykaz portfela wierzytelności stanowi załącznik do przedmiotowego oświadczenia. Zgodnie z treścią ww. oświadczenia (...) z siedzibą w Estonii stał się wierzycielem wszystkich wierzytelności wymienionych w załączniku i uzyskał legitymację do dochodzenia roszczeń z powyższych wierzytelności na drodze postępowania sądowego oraz egzekucyjnego ( dowód: oświadczenie k. 48). W oświadczeniu wskazano datę zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, ale brak jest informacji z jakim dniem doszło do przeniesienia wierzytelności, czy w dniu podpisania umowy czy w innym terminie. Pierwotny pożyczkodawca potwierdził, że powód stał się wierzycielem wszystkich wierzytelności wymienionych w załączniku.

Do przedmiotowego oświadczenia wprawdzie dołączono wyciąg z załącznika, stanowiącego zestawienie wierzytelności jednakże w ocenie Sądu brak jest dostatecznych danych umożliwiających ustalenie, że zestawienie dotyczy wierzytelności wobec pozwanego. W zestawieniu w celu identyfikacji wierzytelności określono nr klienta, kod pocztowy, nr dokumentu, datę wystawienia, datę płatności dokumentu, saldo dokumentu, saldo pozostałe do zapłaty, odsetki. W ocenie Sądu brak jest danych umożliwiających ustalenia nr klienta, który był przypisany pozwanemu, również kod pocztowy z zestawienia nie odpowiada miejscu zamieszkania pozwanego. W związku z powyższym w ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek danych umożliwiających ustalenie, że w przedmiotowym zestawieniu wymieniono wierzytelności przysługujące wobec pozwanego.

Powód oprócz poświadczonej kserokopii ww. oświadczenia nie przedłożył żadnych dodatkowych dowodów wykazujących ww. okoliczność. Nie przedłożył umowy cesji, która umożliwiłaby Sądowi ocenę czy na jej podstawie doszło do przelewu wierzytelności. Podkreślić należy, że oświadczenie przedłożone przez powoda jest tylko i wyłącznie oświadczeniem wiedzy, nie jest natomiast oświadczeniem woli na podstawie którego określona wierzytelność została zbyta. Dowód ten nie wykazuje, że określona wierzytelność została zbyta przez pierwotnego wierzyciela. W ocenie Sądu powód może wykazać nabycie przedmiotowych praw tylko i wyłącznie na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Sąd musi mieć możliwość ustalenia na jej podstawie, czy do przejścia praw rzeczywiście doszło, czy w jej treści nie było klauzul, które uzależniały dojście do skutku umowy od ziszczenia się warunku, terminu, lub przewidywały przejście wierzytelności z powrotem na cedenta po upływie określonego czasu. Sąd ma obowiązek ustalić, że do zbycia uprawnień rzeczywiście doszło. W związku z powyższym do wykazania powyższej okoliczności nie wystarczy przedłożenie tylko oświadczeń wiedzy stron umowy cesji. Nie budzi wątpliwości, że skoro strona powodowa powołuje się, że przeszły na nią wierzytelności wobec konkretnej osoby, to konieczne jest aby przedmiotowe przejście praw wynikało z przedłożonych przez nią dokumentów (umowa cesji). Powód miał obowiązek przedłożyć materiał dowodowy z którego jednoznacznie wynika, że nabył ww. wierzytelność wobec pozwanego z jakiego tytułu i w jakiej wysokości

W związku z powyższym powód nie wykazał, że dochodzone pozwem roszczenie w wysokości 1217,54 zł. objęte było ww. umową cesji wierzytelności zawartą pomiędzy pierwotnym wierzycielem a powodem. Do dnia wyrokowania strona powodowa nie przedstawiła żadnego dowodu potwierdzającego jej zawarcie, ani nie zgłosiła żadnych twierdzeń faktycznych dotyczących zawarcia takiej umowy. Podkreślić należy, że brak ww. dokumentów pozbawił Sąd możliwości oceny co do ważności, skuteczności czy przedmiotu umowy. Dowody przedłożone wraz z pozwem nie stanowiły dostatecznej podstawy do przyjęcia, że powód w drodze powołanej powyżej umowy cesji nabył wierzytelność dochodzoną pozwem, a co za tym idzie strona powodowa nie wykazała swojej legitymacji czynnej, jak również, że przysługuje jej wobec pozwanego dochodzone roszczenie.

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał w sposób, który nie budził wątpliwości, swojej legitymacji procesowej, to zasadnym było oddalenie powództwa.