Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 29 sierpnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Słupsku, Wydział IV Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariusz Struski

Sędziowie: SO Wanda Dumanowska ( spr. )

SO Andrzej Jastrzębski

po rozpoznaniu w dnia 29 sierpnia 2013r., w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko D. S.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego w Człuchowie

z dnia 5 lipca 2013r., sygn. akt IC 262/13

postanawia:

oddalić zażalenie

Sygn. akt IV Cz 502/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Człuchowie oddalił wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenia powództwa w sprawie o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, poprzez zawieszenie, prowadzonego na jego podstawie przeciwko powodowi, postepowania egzekucyjnego. W uzasadnieniu wskazano, iż powód nie uprawdopodobnił istnienia wierzytelności, której dotyczy zgłoszony przez niego zarzut potrącenia, na którym opiera roszczenie w niniejszej sprawie i przedmiotowy wniosek o zabezpieczenie.

W zażaleniu powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie wniosku o udzielenie zabezpieczenia. Zarzucił błąd w dokonanych ustaleniach faktycznych i przyjęcie, iż nie uprawdopodobnił swojego roszczenia. W uzasadnieniu zażalenia powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko, przytaczając szerokie wywody prawne na jego uzasadnienie.

Sąd II-ej instancji zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przesłanki udzielenia zabezpieczenia reguluje przepis art. 730 ¹ § 1 i 2 kpc, zgodnie z treścią, którego udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona lub uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia.

Zasadniczym warunkiem dopuszczalności zabezpieczenia jest wiarygodność roszczenia. Nie wystarczy, bowiem samo stwierdzenie, że roszczenie istnieje, wnioskodawca musi jeszcze uprawdopodobnić, że ono mu przysługuje, ale nie jest wymagane, na etapie rozpatrywania tego wniosku, udowodnienie roszczenia. Drugim z kolei warunkiem zabezpieczenia jest istnienie obawy, że brak zabezpieczenia mógłby pozbawić wierzyciela zaspokojenia. Niebezpieczeństwo to musi istnieć już w chwili żądania zabezpieczenia.

Obie wymienione powyżej przesłanki zabezpieczenia muszą zostać spełnione kumulatywnie.

Mając na względzie powyższe regulacje należy stwierdzić, iż argumenty przytoczone na uzasadnienie wniosku przez powoda, w realiach niniejszej sprawy, tj. w sytuacji gdy, swoje roszczenie opiera na zarzucie potrącenia, którego zasadność chce dowieść zeznaniami świadków, zawnioskowanych w pozwie, mogą wskazywać na brak wskazanych wyżej przesłanek.

Rozważenia czy roszczenie powoda jest uprawdopodobnione, czyli czy może być uwzględnione w stosunku do pozwanej po przeprowadzeniu całości postępowania dowodowego, należy oprzeć na analizie przepisów regulujących potrącenie.

W świetle art. 498 § 1 k.c., w sytuacji, gdy dwie osoby są względem siebie jednocześnie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swą wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Powyższy przepis określa cechy, które muszą spełniać wierzytelności, aby mogły być przedmiotem potrącenia. Do potrącenia nie dochodzi z mocy samego prawa, a tylko o ile są zachowane przesłanki określone w przepisach art. 498–505 k.c. Konieczne jest w szczególności złożenie przez zainteresowaną osobę stosownego oświadczenia woli. Zgodnie bowiem z art. 499 zd. 1 k.c. potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie to ma charakter prawnie kształtujący, gdyż bez niego, mimo zaistnienia pozostałych przesłanek ustawowych potrącenia (art. 498 k.c.), nie dojdzie do wzajemnego umorzenia wierzytelności. Podkreślenia przy tym wymaga, iż oświadczenie staje się skuteczne dopiero z chwilą, gdy doszło do wierzyciela wzajemnego w taki sposób, że ten mógł zapoznać się z jego treścią.

Sąd ustalając skuteczność oświadczenia o potrąceniu musi jednak zbadać, czy przedstawione do potrącenia wierzytelności istnieją i są wymagalne w zgłoszonym rozmiarze.

Przenosząc powyższe zasady na grunt analizowanej sprawy, stwierdzić należy, że powód wykazał, iż skierował oświadczenie o potrąceniu wzajemnych wierzytelności bezpośrednio do pozwanej. Dowód na tę okoliczność stanowią jego oświadczenie skierowane do pozwanej wraz z dowodem ich wysłania. Okoliczność ta nie przesądza jednak o skuteczności zarzutu potrącenia, aby bowiem oświadczenie o potrąceniu mogło wywołać skutki prawne, konieczne jest, by istniała wierzytelność przedstawiona do potrącenia. Tymczasem powód chce to wykazać w niniejszej sprawie poprzez przeprowadzenie dowodu z zawnioskowanych świadków co powoduje, że obecnie nie może ocenić czy rzeczywiście jego roszczenie istnieje.

Zatem słusznie Sąd Rejonowy przyjął, iż powód nie uprawdopodobnił swojego roszczenia w rozumieniu art. 730 ¹ kpc. Przesądza to o braku podstaw do żądania udzielania zabezpieczenia tegoż roszczenia w kształcie w jakim w niniejszej sprawie jest dochodzone.

Wobec powyższego, na mocy art. 385 kpc, orzeczono jak w sentencji.