Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód BP EUROPA SE w H. w dniu 11 maja 2015 r. złożył pozew w postępowaniu nakazowym, wnosząc o zasądzenie od pozwanych L. T. i D. T. solidarnie na rzecz powoda kwoty 9.154 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z weksla własnego, wystawionego przez pozwanego D. T., a poręczonego przez L. T. na zlecenie powoda, celem zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy świadczenia usług promocji nr (...) z dnia 1 marca 2010 r. W granicach uprawnienia powód uzupełnił weksel in blanco i wezwał pozwanych do zapłaty kwoty równej zadłużeniu. Pozwani nie uregulowali swego zadłużenia. Uzasadniając swoją legitymację czynną, powód wskazał, że (...) sp. z o. o. połączyła się z BP EUROPA SE. Poprzez połączenie powód przyjął formę prawną spółki europejskiej i działa pod firmą (...).

W dniu 29 maja 2015 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym.

Pozwani złożyli zarzuty od nakazu zapłaty, wnosząc o jego uchylenie, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że w dniu 1 października 2010 r. pozwany zawarł z C. Polska umowę o świadczenie usług promocji. W trakcie trwania umowy pozwany zgłaszał zleceniodawcy reklamacje odnośnie do terminowości i jakości dostaw, w tym opakowań i materiałów marketingowych. W efekcie niewłaściwej współpracy pozwany otrzymał wypowiedzenie umowy wraz z żądaniem zapłaty kary umownej w wysokości 5.735 zł i odsetek - 3.419 zł. Powód nie zareagował na próbę wzajemnego rozliczenia, podjętą przez pozwanych. Pozwani wskazali, że w przedmiotowej umowie nie przewidziano możliwości cesji na inny podmiot bez zgody strony pozwanej. Ponadto podnieśli, że nie zostały spełnione wymagania w zakresie wypełnienia weksla oraz deklaracji wekslowej, której treść nie została w sposób pełny uzgodniona pomiędzy C. Polska a pozwanymi.

W odpowiedzi na zarzuty powód wskazał, że wierzytelność objęta żądaniem pozwu nie była przedmiotem cesji. Powód jest bowiem następcą prawnym (...) sp. z o. o. i generalnym sukcesorem wszystkich przysługujących mu praw i obowiązków, w tym tych wynikających z umowy nr (...) z dnia 1 marca 2010 r. (...) sp. z o. o. połączyła się ze spółką (...), która następnie połączyła się z (...). Obecnie poprzez połączenie powód przyjął formę prawną spółki europejskiej i działa pod firmą (...). Powód potwierdził, że dochodzona należność wynika z w/w umowy, którą zabezpieczono wekslem, poręczonym przez pozwaną. Umowę wypowiedziano w związku z nienależytym jej wykonywaniem przez pozwanego (brak zakupu produktów C. w ilości przewidzianej w umowie). Pozwany po otrzymaniu wypowiedzenia, nie kwestionował jego treści. Wysokość kary umownej została obliczona zgodnie z § 7 pkt 1 i 2 umowy. Pozwani nigdy nie kwestionowali roszczeń powoda, nie zareagowali ani na wypowiedzenie, ani na wezwanie do wykupu weksla.

Na rozprawie w dniu 7 maja 2018 r. pozwana potwierdziła otrzymanie wypowiedzenia oraz wysokość zrealizowanego zakupu na dzień wypowiedzenia (1.704 litry przeliczeniowe). Przyznała, że po wypowiedzeniu umowy ani ona ani mąż nie zwracali się do powoda i nie kwestionowali wysokości kary umownej. Dodała, że powód nie uwzględnił jej wpłaty w wysokości 1.200 zł, dokonanej w dniu 28 listopada 2013 r. Nie była w stanie podać przyczyny niepodniesienia tej okoliczności w zarzutach od nakazu zapłaty.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. – dalej C. – (poprzednik prawny powoda (...) w H.) w dniu 1 marca 2010 r. zawarł z powodem D. T., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...), umowę o świadczeniu usług promocji. Umowę zawarto na czas określony – 60 miesięcy. Mocą tej umowy C. powierzył pozwanemu świadczenie usług promocji środków smarnych C. i znaku towarowego C., a ten zobowiązał się świadczyć opisane umową usługi za wynagrodzeniem. Pozwany obowiązany był umieszczać na zajmowanych przezeń budynkach oraz pomieszczeniach reklamy produktów i znaku towarowego C., prowadzić wśród klientów bezpośrednią promocję samochodowych produktów C. – poprzez udzielanie rzetelnych, wyczerpujących informacji i wyjaśnień – przy wykorzystaniu materiałów reklamowych i promocyjnych, umieszczać w samochodach, w których pozwany zastosuje produkty C. oznaczenia, jednoznacznie wskazujące na markę i rodzaj produktów C., oferować klientom i prowadzić sprzedaż produktów C. w zakresie środków smarnych i płynów eksploatacyjnych, zakupić od C. i podmiotów wskazanych przez C. środków smarnych C..

W postanowieniach umowy zastrzeżono, że pozwany wywiąże się z w/w obowiązków, jeśli zakupi środki smarne C. w ilości 4.500 litrów przeliczeniowych w okresie trwania umowy, w tym 750 litrów w pierwszym roku kalendarzowym, po 900 litrów w drugim, trzecim, czwartym i piątym roku kalendarzowym, 150 litrów w szóstym roku kalendarzowym.

Wynagrodzenie pozwanego z tytułu tej umowy, za cały okres jej obowiązywania, wynosiło 11.000 zł netto (183 zł netto za każdy miesiąc obowiązywania umowy).

Powód mógł rozwiązać umowę z miesięcznym terminem wypowiedzenia, gdy w danym kwartale ilość środków smarnych C. zakupionych przez pozwanego była mniejsza niż 80% minimalnej wielkości zakupów przypadającej proporcjonalnie na dany kwartał kalendarzowy.

W razie zakupu środków smarnych w ilości mniejszej niż w/w pozwany obowiązany był do zapłaty kary umownej wyliczonej w następujący sposób: K = W – (Z x W) / Zp, gdzie K to kara umowna, W to wynagrodzenie należne za dany rok, Zp to ilość litrów planowanych zakupów, zaś Z to ilość zakupów dokonanych przez pozwanego.

W przypadku zaprzestania wykonywania zobowiązań umownych pozwany zobowiązany był do zapłaty na rzecz powoda kary umownej w wysokości wynagrodzenia należnego mu z tytułu wykonywania do momentu zaprzestania jej wykonywania, powiększonego o odsetki ustawowe za okres od daty otrzymania zaliczki.

Na zabezpieczenie roszczeń, w szczególności z tytułu kary umownej, pozwany wystawić miał weksel własny in blanco oraz deklarację wekslową dotyczącą warunków i sposobu wypełnienia weksla przez powoda, o treści uzgodnionej z powodem.

W dniu 1 marca 2010 r. powód wystawił weksel własny na zlecenie. Poręczycielem wekslowym była pozwana L. T..

(dow ód: umowa o świadczenie usług promocji z załącznikiem nr 1 – k. 209-214, odpisy pełne z KRS (...) – k. 9-16v, odpis pełny z KRS nr (...) – k. 17-20v, wydruk z rejestru handlowego B wraz z tłumaczeniem – k. 21-42, 228-254, weksel, deklaracja wekslowa – k. 7)

W związku z niezrealizowaniem postanowień umowy, w dniu 27 października 2014 r. powód wypowiedział pozwanemu umowę z miesięcznym okresem wypowiedzenia, liczonym od dnia doręczenia wypowiedzenia. Na dzień wypowiedzenia umowy pozwany zakupił 1.704 litry przeliczeniowe środków smarnych C.. Powód zażądał od pozwanego zapłaty kary umownej w wysokości 5.735 zł, w tym not obciążeniowych nr (...) na kwotę 2.544 zł oraz nr (...) na kwotę 1.132 zł oraz kwoty 3.419 zł tytułem odsetek ustawowych liczonych od kary umownej. Zapłata w/w miała nastąpić w terminie 30 dni od daty otrzymania wypowiedzenia.

(dow ód: wypowiedzenie – k. 215, noty obciążeniowe – k. 216-219, karta klienta, podsumowanie finansowe – k. 220-227, zeznania pozwanej słuchanej w charakterze strony – k. 284,285 [00:02:05-00:29:28])

W terminie wskazanym w wekslu pozwany nie zapłacił powodowi kwoty 9.154 zł. Wobec tego powód w dniu 2 grudnia 2014 r. bezskutecznie wezwał pozwanego i pozwaną (poręczycielkę wekslową) do wykupu weksla, w terminie do dnia 12 grudnia 2014 r. Wykup nie nastąpił.

(dow ód: wezwania do zapłaty i do wykupu weksla – k. 7)

S ąd zważył, co następuje:

Zarzuty okazały się niezasadne.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zaoferowanych przez obie strony, których autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu (weksel, deklaracja wekslowa, wezwania do zapłaty i do wykupu weksla, umowa o świadczenie usług promocji, wypowiedzenie umowy i inne) i nie były kwestionowane przez strony. Zgodnie z treścią art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Pozwana przyznała, że otrzymała wypowiedzenie umowy. Potwierdziła również, że na dzień dokonania wypowiedzenia strona pozwana zakupiła jedynie 1.704 litry przeliczeniowe środków smarnych C.. Także fakt niezakwestionowania przez pozwanych not obciążeniowych wystawionych przez powoda nie był w sprawie sporny.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się także na zeznaniach pozwanej, przyznając im walor wiarygodności w części. Za niewiarygodne, jako niewykazane, Sąd uznał depozycje pozwanej, iż powód nie uwzględnił wpłaty dokonanej przez pozwanych w listopadzie 2013 r. Pozwani, reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, nie złożyli nawet do akt sprawy żadnego dokumentu potwierdzającego fakt dokonania tej wpłaty. Powyższe zeznania są niewiarygodne również z tej przyczyny, że pozwani po otrzymaniu wypowiedzenia od umowy, datowego na dzień 27 października 2014 r. (k. 215), nie kwestionowali wskazanej w nim należności. Zasady doświadczenia życiowego wskazują zaś, że gdyby rzeczywiście powód nie uwzględnił wpłaty dokonanej niemal rok wcześniej przez pozwanych to na pewno okoliczność ta zostałaby przez nich podniesiona, w szczególności w pismach kierowanych do powoda, ewentualnie w zarzutach od nakazu zapłaty.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu braku zgody na cesję wierzytelności dochodzonej pozwem, wskazać należy, że jest on całkowicie chybiony.

O przelewie (cesji) wierzytelności możemy mówić w okolicznościach, o których mowa w art. 509 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W okolicznościach niniejszej sprawy nie mieliśmy do czynienia z tego rodzaju sytuacją. Z przedłożonych przez powoda dokumentów rejestrowych wynika, że po zawarciu przez pozwanego w dniu 1 marca 2010 r. umowy z (...) sp. z o. o., na podstawie uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 31 maja 2010 r., doszło do połączenia tego podmiotu ze spółką (...). Następnie, na podstawie uchwały walnego zgromadzenia wspólników z dnia 7 czerwca 2010 r., doszło do połączenia spółki (...) z BP EUROPA SE. Tym samym powód wskutek w/w połączenia wszedł we wszelkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej (art. 494 § 1 k.s.h.), a tym samym był legitymowanym do dochodzenia wierzytelności dochodzonej pozwem, przysługującej pierwotnie spółce (...).

Postępowanie w niniejszej sprawie wszczęte zostało w trybie nakazowym, na podstawie weksla przedłożonego przez stronę powodową.

Sąd wskazuje, że dla ważności weksla niezbędne jest spełnienie wymogów formalnych, określonych przez ustawę z 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282).

Weksel jest papierem wartościowym, którego cechą jest to, że złożenie na nim podpisu stanowi równocześnie podstawę i przyczynę istnienia zobowiązania wekslowego osoby na nim podpisanej. Weksel można być wystawiony zarówno na blankiecie urzędowym, jak i własnym, o ile zostaną spełnione wymogi ustawowe. Wekslem jest każdy dokument w formie pisanego tekstu zawierający w momencie jego przedstawienia wszystkie ustawowe elementy, o których mowa w art. 101 prawa wekslowego. Elementy te to: nazwa, bezwarunkowe przyrzeczenie zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej, oznaczenie terminu płatności, oznaczenie miejsca płatności, nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie ma być dokonana zapłata, oznaczenie daty i miejsca wystawienia weksla, podpis wystawcy weksla.

Przedmiotowy weksel wypełniony w dniu 12 grudnia 2014 r. zawiera wszystkie, ustawą określone, niezbędne elementy świadczące o jego ważności. W samym jego tekście występuje nazwa „weksel”. Zawiera też bezwarunkowe przyrzeczenie pozwanego o treści „zapłacę bez protestu, za ten weksel własny”. Oznaczono sumę pieniężną – „9.154,00 zł”, termin płatności – „12 grudnia 2014 r.”, miejsce płatności – „w W.”. Ponadto pozwany wypełniając weksel wskazał osobę, na której rzecz lub na której zlecenie ma być dokonana zapłata tj. na zlecenie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.”. Oznaczono również miejsce i datę wystawienia weksla – „G. – 1 marca 2010 r.”. Pozwany podpisał weksel swoim imieniem i nazwiskiem – (...).

Wskazać należy, że weksel własny zawiera bezwarunkowe przyrzeczenie zapłacenia określonej sumy pieniężnej przez osobę, która go wystawiła. Stanowi więc podstawę odpowiedzialności majątkowej osoby na nim podpisanej. Wystawca weksla własnego zobowiązuje się do jego wykupienia w oznaczonym w wekslu dniu, od remitenta lub każdego, kto udowodni prawo własności do niego na podstawie ciągu nieprzerwanych indosów. Samoistność dokumentu weksla oznacza możliwość puszczenia go w obieg niezależnie od woli i wiedzy wystawcy.

Sąd podkreśla, że w okolicznościach niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie ma fakt, iż zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny. Abstrakcyjny charakter zobowiązania oznacza, że obowiązek zapłaty określonej sumy pieniężnej wynikającej z weksla jest niezależny od istnienia i ważności stosunku podstawowego, czyli umowy, jednostronnej czynności prawnej, innego stosunku prawnego leżącego u podstaw zaciągnięcia zobowiązania wekslowego. Posiadacz weksla ma roszczenie wekslowe, choćby przy powstaniu zobowiązania wekslowego nie było żadnego szczególnego tytułu zobowiązania ( causa), choćby ten tytuł był nieważny lub zgasł.

Wobec powyższego, z uwagi na to, że złożony przez powoda weksel jest ważny, zaś pozwani nie kwestionowali, że zostali prawidłowo wezwani do wykupu weksla, uznać trzeba, iż na pozwanych ciążyło zobowiązanie do zapłaty powodowi sumy pieniężnej określonej na wekslu, w terminie do 12 grudnia 2014 r.

W niniejszej sprawie zapłata weksla została zabezpieczona poręczeniem pozwanej L. T.. Poręczenie wekslowe ma charakter ściśle abstrakcyjny, a jego skutki mogą być oceniane tylko i wyłącznie na podstawie prawa wekslowego. Poręczyciel, składając podpis na wekslu, zaciąga wobec remitenta własny dług. Odpowiada solidarnie wobec posiadacza weksla (art. 47 prawa wekslowego). Wskutek udzielenia poręczenia powstaje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy poręczającym i remitentem.

W myśl art. 31 prawa wekslowego poręczenie umieszcza się na wekslu albo na przedłużku. Poręczenie oznacza się wyrazem "poręczam" lub innym zwrotem równoznacznym; podpisuje je poręczyciel. Sam podpis na przedniej stronie wekslu uważa się za udzielenie poręczenia, wyjąwszy gdy jest to podpis wystawcy lub trasata. Poręczenie powinno wskazywać, za kogo je dano. W braku takiej wskazówki uważa się, że poręczenia udzielono za wystawcę.

Poręczenie wekslowe umieszcza się na wekslu albo na karcie dodatkowej, czyli przedłużku ( allonge). Poręczenie może być umieszczone na obydwóch stronach weksla, a więc in recto i in verso. Poręczenie może być udzielone przez złożenie podpisu na przedniej stronie obok podpisu wystawcy i akceptanta albo też na odwrotnej stronie obok podpisów indosantów. Gdy aval umieszczony jest na odwrotnej stronie weksla, powinien zawierać określenie "poręczam" lub jego odpowiednik (M. C., L. B., Prawo wekslowe , Komentarz, wyd. 6, 2013)

Pozwana L. T. na odwrotnej stronie przedmiotowego weksla złożyła swój podpis i dopisała określenie „poręczam”. Pozwana nie kwestionowała autentyczności i prawdziwości tego podpisu. Zatem uznać należało, że pozwana L. T. odpowiada za zobowiązanie wekslowe solidarnie z D. T..

Niezależnie od powyższego, Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy strona pozwana, na której spoczął w zaistniałej sytuacji ciężar dowodowy, nie wykazała w sposób należyty, ażeby żądanie zapłaty z weksla nie znajdowało oparcia w deklaracji wekslowej.

Podkreślić w tym miejscu należy wyraźnie, że strona powodowa dochodziła w przedmiotowej sprawie wyłącznie roszczenia wynikającego z wystawienia weksla. W uzasadnieniu pozwu zostało tylko zaznaczone, że został on wystawiony w celu zabezpieczenie wierzytelności strony powodowej, wynikającej z umowy o usługę promocji nr (...) z dnia 1 marca 2010 r. Fakt zawarcia tej umowy jest niesporny. Strona powodowa miała więc obowiązek wyłącznie wykazać istnienie i wymagalność roszczenia wekslowego. Z ciężaru tego mogła się wywiązać przez złożenie dokumentu weksla podpisanego przez pozwanego i poręczonego przez pozwaną. Wypełniła więc własny ciężar dowodu. Nie miała w ogóle obowiązku wykazywania czegokolwiek innego, ponad następstwo w zakresie wierzytelności wskazanej spółki, które zostało wykazane załączonymi do pozwu odpisami z rejestru. Wynika z nich, że określona w tym wekslu jako wierzyciel spółka kapitałowa prawa polskiego została połączona ze spółką europejską działającą w przedmiotowej sprawie po stronie czynnej. Powódka nie miała obowiązku wykazywania roszczeń ze stosunku podstawowego.

Ciężar wykazania okoliczności dotyczących zabezpieczającego charakteru weksla, w tym określenia czynności, w związku z którą został on wystawiony, wypełnienia jego treści zgodnie z deklaracją wekslową, jak też niepowstania lub zaspokojenia należności ze stosunku podstawowego spoczywał wyłącznie na pozwanych, obowiązkiem których było nie tylko podniesienie na etapie wnoszenia zarzutów, jak to wynika z treści art. 493 § 1 k.p.c., twierdzeń co do stosunku podstawowego, lecz także zgłoszenie dowodów w celu wykazania ich prawdziwości, poprzez przedstawienie własnych dokumentów. W każdym wypadku niewykazania takich twierdzeń, procesowe konsekwencje zaniechanie we wskazanym zakresie może ponosić wyłącznie strona pozwana. Niewykazanie istnienia lub właściwej wysokości roszczenia ze stosunku podstawowego, a tym bardziej wystawienia weksla w celu jego zabezpieczenia, w fazie rozpoznawania zarzutów od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowy, wiązać się musi z wydaniem wyroku utrzymującego nakaz zapłaty w mocy. Wyłączną jego podstawę może bowiem w takim wypadku stanowić zobowiązanie wekslowe, wykazane tylko przez złożenie weksla i udowodnienie, że wynikające z niego roszczenie może być skutecznie dochodzone przez stronę powodową.

Podkreślić należy, że w zasadzie pozwani powinni już w zarzutach od nakazu zapłaty przedstawić wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na poparcie swych twierdzeń. Okoliczności faktyczne (twierdzenia o tych okolicznościach) i dowody zgłoszone w toku dalszego postępowania sąd ma obowiązek pominąć. Mogą one zostać przez sąd uwzględnione jedynie wówczas, gdy strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w zarzutach bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

W niniejszej sprawie pozwani, reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, nie sprostali powyższym obowiązkom. W zarzutach od nakazu zapłaty w żaden sposób nie odwołali się do stosunku podstawowego. Ograniczyli się do podniesienia omówionych już wyżej zarzutów oraz stwierdzenia, że „nie zostały spełnione wymagania w zakresie wypełnienia weksla oraz deklaracji wekslowej” (k. 178), przy czym w żaden sposób owo lakoniczne twierdzenie nie zostało rozwinięte ani wykazane. Na dalszym etapie postępowania cofnęli również zgłoszony w zarzutach wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka. Jednocześnie pozwani nie kwestionowali, że nie wywiązali się z postanowień umownych. Pozwana przyznała, że jej mąż nie zakupił środków smarnych w ilości określonej w § 3 ust. 2 umowy z dnia 1 marca 2010 r. Potwierdziła, że na dzień wypowiedzenia umowy zakupiono jedynie 1.704 litrów przeliczeniowych środków smarnych C.. Wypowiedzenie umowy nastąpiło w dniu 27 października 2014 r., zatem do tego czasu pozwani winni zakupić co najmniej 4.125 litrów przeliczeniowych środków smarnych (750 litrów za 2010 r., 900 litrów za 2011 r., 900 litrów za 2012 r. i 900 litrów za 2013 r., 675 litrów za 9 miesięcy 2014 r. roku). Tym samym zaistniała podstawa do obciążenia pozwanych karami umownymi, o których mowa w § 7 ust. 1 i 2 umowy. Wysokość kar obliczonych przez powoda nie została przez pozwanych skutecznie zakwestionowana. Powód, mimo że nie spoczywał na nim w tym zakresie ciężar dowodowy, przedstawił sposób wyliczenia tej kary (k. 222-225).

Jak wyżej wskazano Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanej słuchanej w charakterze strony, że powód nie uwzględnił dokonanej przez nią wpłaty w wysokości 1.200 zł. Depozycje te Sąd uznał za gołosłowne. Pozwani nie przedstawili nawet żadnych dokumentów potwierdzających dokonanie takiej wpłaty (pokwitowanie, przelew, dowód wpłaty itp.).

Całokształt powyższej argumentacji przesądza o tym, że pozwani w żaden sposób nie wykazali, że brak było podstawy faktycznej żądania przez powoda zapłaty sumy wekslowej.

W myśl art. 496 k.p.c. po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Z powyższych względów zaskarżony przez pozwanych nakaz zapłaty z dnia z 29 maja 2015 r., należało utrzymać w mocy w całości. O odsetkach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Odsetki ustawowe naliczane są od dnia następującego po dniu zapłaty wskazanym na wekslu (13 grudnia 2014 r.). Powód ograniczył żądanie odsetek do okresu od dnia wniesienia pozwu (11 maja 2015 r.). Zatem na podstawie art. 321 § 1 k.p.c., Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Pozwani przegrali sprawę w całości, więc należało zasądzić od nich solidarnie na rzecz powoda całość kosztów procesu. Szczegółowe rozliczenie tych kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.