Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2023 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie, Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Potyraj

Protokolant: Kamila Grzybek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2023 roku w S.

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 370,40 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych i czterdzieści groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 07 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwotę 1554,79 zł (tysiąc pięćset pięćdziesiąt cztery złote i siedemdziesiąt dziewięć groszy) z tytułu zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 553/23

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. we W. w pozwie przeciwko (...) S.A. w S. wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzec kwoty 5712,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 12 lipca 2023 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powód prowadzi działalność gospodarczą polegającą na holowaniu oraz parkowaniu uszkodzonych pojazdów po kolizjach komunikacyjnych oraz świadczy usługi najmu pojazdów zastępczych, oferując bezgotówkowe rozliczenie usług, nabywając od klientów w drodze cesji wierzytelność o wypłatę odszkodowania wobec ubezpieczyciela sprawcy szkody. W ramach prowadzonej działalności powód świadczył na rzecz P. N. usługę najmu pojazdu zastępczego po kolizji jego pojazdu marki V. nr (...), która miała miejsce w dniu 5 czerwca 2023 roku. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji był pozwany zakład ubezpieczeń. Powód za świadczoną usługę wystawił fakturę VAT na kwotę 8834,48 zł, z czego pozwany uznał kwotę 3122 zł. Dlatego powód dochodzi różnicy między tymi kwotami, tj. 5712,48 zł.

(pozew – k. 4-6)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 sierpnia 2023 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Sopocie uwzględnił powództwo w całości.

(nakaz zapłaty – k. 17)

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw wniósł pozwany – (...) S.A. w S., zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Zaskarżonemu nakazowi zapłaty zarzucił naruszenie:

a)  art. 361 § 1 k.c. polegające na zasądzeniu tytułem odszkodowania kwoty, która nie jest następstwem normalnego działania sprawcy, za które odpowiedzialność ponosi ubezpieczyciel;

b)  art. 361 § 2 k.c. oraz art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące odpowiedzialnością pozwanej większą co do zakresu, która przekracza wysokość powstałej szkody;

c)  art. 362 k.c. poprzez jego niezastosowanie.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie kwestionuje okoliczności zdarzenia ubezpieczeniowego i własnej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC sprawcy. Jednak w jego ocenie wypłata odszkodowania w kwocie 3122 zł brutto za najem pojazdu zastępczego po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego w pełni rekompensuje poniesioną przez poszkodowanego szkodę. Żądania przewyższające tę kwotę są bezzasadne. Pozwany ustalając wysokość odszkodowania uznał 20-dniowy okres korzystania z pojazdu zastępczego – 2 dni po stawce 220 zł, a w pozostałych 18 dniach po stawce 149 zł.

Pozwany wskazał, że w dniu 09 czerwca 2023 roku niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o szkodzie przekazał poszkodowanemu informację o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, jednak poszkodowany ani jego pełnomocnik nie skontaktowali się z pozwaną w taki sposób, by realnie poznać szczegóły propozycji najmu. W ocenie pozwanego stanowiło to naruszenie obowiązku minimalizacji szkody obciążającego poszkodowanego. Pozwany kwestionował również okres najmu pojazdu zastępczego, wskazując, że nie jest zasadnym wliczanie do uzasadnionego okresu najmu czasu oczekiwania na akceptację kosztorysu naprawy przez pozwanego. Pozwany ustala zakres naprawy w protokole szkody, który sporządzany jest po dokonaniu oględzin uszkodzonego pojazdu i od tego momentu nie ma przeciwwskazań do przystąpienia do procesu naprawy. Pozwany zakwestionował również żądanie zwrotu kosztów podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego, wskazując, iż gdyby poszkodowany zdecydował się na najem pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela takie koszty by nie powstały. Zarzucił również, że powód nie przedstawił żadnego dowodu na uzasadnienie poniesienia tych kosztów.

(sprzeciw – k. 22-28)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 czerwca 2023 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki V. (...) o nr rej (...), stanowiący własność P. N.. Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w S..

(okoliczności niesporne)

W dniu 07 czerwca 2023 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) z wynegocjowaną stawką dzienną 260 zł netto. Na podstawie umowy powód wynajmował poszkodowanemu pojazd zastępczy w okresie od 07 do 30 czerwca 2023 roku. Pojazd zastępczy został odebrany z miejsca zamieszkania poszkodowania w N. Głównej.

W dniu 30 czerwca 2023 roku za świadczone usługi powód wystawił poszkodowanemu P. N. fakturę VAT na kwotę 8834,48 zł brutto z terminem płatności 30 lipca 2023 r. Powyższa kwota obejmowała:

- podstawienie według kilometrów (189 km po stawce 2,5 zł) – 581,18 zł brutto,

- wynajem auta przez 24 dni – 7675,20 zł brutto,

- odbiór według kilometrów (188 km po stawce 2,50 zł) – 578,10 zł brutto.

(dowód: umowa najmu – k. 8; faktura – k. 8v)

W dniu 07 czerwca 2023 roku szkoda w pojeździe P. N. została zgłoszona pozwanemu ubezpieczycielowi. Wraz z potwierdzeniem otrzymania zgłoszenia szkody ubezpieczyciel przesłał w dniu 09 czerwca 2023 roku na adres email poszkodowanego informację o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem współpracujących z nim podmiotów w sposób bezkosztowy dla poszkodowanego. Informacja zawierała stawki najmu pojazdów zastępczych oraz zawierała oświadczenie pozwanego, że w razie skorzystania z usług najmu pojazdu zastępczego innego podmiotu, koszty najmu będą refundowane do wysokości stawek oferowanych przez pozwanego.

W dniu 13 czerwca 2023 roku powód zwrócił się do podmiotu organizującego najem pojazdów zastępczych o podstawienie samochodu zastępczego dla poszkodowanego P. N..

W dniu 14 czerwca 2023 roku podmiot współpracujący z pozwanym w zakresie obsługi najmu pojazdów zastępczych (...) Sp. z o.o. przyjęła do realizacji zlecenie najmu pojazdu zastępczego dla poszkodowanego na okres 14-20 czerwca 2023 r., przy czym zlecenie to zostało zamknięte 20 czerwca 2023 r.

W dniu 21 czerwca 2023 roku przedstawiciel pozwanego dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu. W tym samym dniu poszkodowany ustalił z przedstawicielem ubezpieczyciela wysokość odszkodowania za szkodę w pojeździe na kwotę 1900 zł. W kosztorysie pozwanego ustalono, że technologiczny czas naprawy pojazdu P. N. wynosi 2 dni.

(dowód: informacja o przyjęciu zgłoszenia szkody– k. 31, zgłoszenie szkody – k. 32-33, informacja o warunkach najmu pojazdu zastępczego – k. 34 – 35; informacje EIS o otwarciu i zamknięciu realizacji najmu, protokół szkody, kalkulacja naprawy – akta szkody k. 38; korespondencja email w sprawie organizacji najmu – k. 10v-11)

W dniu 30 czerwca 2023 r. poszkodowany P. N. jako cedent i powód jako cesjonariusz zawarli umowę cesji wierzytelności obejmującej prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego, przysługujących poszkodowanemu w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 5 czerwca 2023 r.

(dowód: umowa cesji – k. 14)

Pismem z dnia 7 lipca 2023 roku powód zwrócił się do pozwanego o wypłatę odszkodowania za wynajem auta zastępczego w okresie od dnia 7 czerwca 2023 roku do 30 czerwca 2023 roku zgodnie z fakturą (...).

Decyzją z dnia 12 lipca 2023 roku pozwany przyznał dopłatę do odszkodowania w wysokości 3122 zł brutto w oparciu o fakturę VAT nr (...). Pozwany uwzględnił okres 20 dni najmu, w tym 14 dni od dnia zgłoszenia szkody do zakładu ubezpieczeń do dnia oględzin pojazdu, 1 dzień na sprowadzenie części zamiennych, 2 dni technologicznego czasu naprawy, 2 dni ewentualnych weekendów przerywających bieg prac blacharsko-lakierniczych, 1 dzień organizacyjny. Pozwany zweryfikował stawkę dobową najmu w okresie od dnia zgłoszenia szkody do wysłania informacji o propozycji – 2 dni z 2260 zł netto do 220 zł netto jako koszt średnio-rynkowy. Za pozostałe 18 dni zweryfikowano stawkę do kwoty 149 zł brutto, tj. stawki najmu oferowanej przez ubezpieczyciela.

(dowód: pismo z dnia 7 lipca 2023 roku – k. 13; decyzja z dnia 12 lipca 2023 roku – k. 13v)

Uszkodzony pojazd do czasu oględzin przez przedstawiciela pozwanego był przechowywany w garażu poszkodowanego. Po oględzinach pojazd został oddany do naprawy, naprawa trwała dwa dni.

(dowód: zeznania P. N. – k. 63-63v, 64)

Sąd zważył co następuje:

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach zaoferowanych przez strony i zeznania świadka P. N.. Sąd uznał za w pełni wiarygodne dokumenty dołączone do akt sprawy i wymienione powyżej, bowiem ich prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez strony ani nie budziła wątpliwości Sądu. W odniesieniu do faktury VAT wystawionej przez powoda Sąd zaliczył ją w poczet materiału dowodowego jako potwierdzenie faktu, że takiej treści faktura została wystawiona i że usługi w niej wskazane zostały zrealizowane. Natomiast sama faktura nie dowodziła zasadności dochodzenia od pozwanego wskazanych w nich kwot. Zasadność refundacji kosztów wskazanych w fakturach wymagała dalszych dowodów i rozważań Sądu. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd pominął oświadczenia załączone do pozwu z k. 9, 9v, 10. Oświadczenia te były częściowo sformułowane przed wypełnieniem przez poszkodowanego, nie muszą więc odzwierciedlać jego rzeczywistej wiedzy i woli. Nadto, oświadczenia te są opatrzone datą 07.06.2023 r., ale jest tam wpisany numer szkody ubezpieczyciela, który mógł zostać nadany dopiero po przyjęciu zgłoszenia przez ubezpieczyciela, tj. 9 czerwca 2023 r. Zatem do tych oświadczeń wpisano dane w innej dacie niż wskazano w tych oświadczeniach. Podpisy pod dwoma oświadczeniami ograniczają się do nazwiska, a na jednym z nich są dwa podpisy o treści: (...), co budzi wątpliwości co do tego, kto rzeczywiście te oświadczenia napisał. Z tych wszystkich względów Sąd nie przyjął tych oświadczeń za podstawę swoich ustaleń faktycznych, bowiem ich treść i okoliczności sporządzenia budziły wątpliwości co do wiarygodności.

Sąd nie miał podstaw, by kwestionować szczerość zeznań świadka P. N.. Natomiast zważył, że świadek nie pamiętał szczegółowo okresu korzystania z pojazdu zastępczego (wskazał, że korzystał z auta w okresie od 7 do 20 czerwca 2023 r., podczas gdy z umowy najmu wynika, że najem trwał do 30 czerwca 2023 r.), ani okoliczności wynajęcia pojazdu od powoda, ani otrzymania informacji od ubezpieczyciela o możliwości organizacji najmu pojazdu zastępczego. W tym zakresie Sąd dokonywał więc ustaleń na podstawie dokumentów, a nie na podstawie zeznań świadka. Częściowo zeznania świadka potwierdzały okoliczności bezsporne (uszkodzenie pojazdu świadka, odpowiedzialność za zdarzenie sprawcy ubezpieczonego w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, stwierdzenia szkody częściowej, naprawy pojazdu po oględzinach przez 2 dni).

Sąd zważył, że powód cofnął wniosek o przesłuchanie powoda i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, więc przeprowadzenie tych dowodów stało się zbędne.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej na okoliczność ustalenia zasadnego okresu najmu na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 505 ⁷ k.p.c. Sąd wziął bowiem pod uwagę, że sprawa toczyła się w trybie uproszczonym, w którym ilekroć ustalenie zasadności lub wysokości świadczenia powinno nastąpić przy zastosowaniu wiadomości specjalnych, od uznania sądu zależy powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy albo zasięgnięcie opinii biegłego. Sąd uznał, że przebieg postępowania likwidacyjnego pozwalał na ocenę zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego bez konieczności zasięgania opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej. W tej konkretnej sprawie spór stron co do długości okresu najmu miał bardziej charakter prawny niż techniczny. Ocenie podlegało to, czy powód wykazał zasadność najmu pojazdu zastępczego przez okres od 7 do 30 czerwca 2023 r. Strony nie spierały się co do przebiegu naprawy, specyficznych warunków jej przeprowadzenia, a więc ustalenie zasadnego okresu najmu nie wymagało w tej konkretnej sprawie wiedzy specjalnej z zakresu techniki motoryzacyjnej.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego w ocenie Sądu powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

W niniejszej sprawie bezsporny między stronami był fakt zaistnienia kolizji drogowej w dniu 5 czerwca 2023 roku jak i odpowiedzialność pozwanego za szkodę w pojeździe P. N. marki V. (...). Nie było kwestionowane również zawarcie przez powoda i poszkodowanego umowy najmu pojazdu zastępczego. Kwestią sporną między stronami była wysokość stawki za najem pojazdu zastępczego oraz uzasadniony czas najmu.

Zgodnie z art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przepisy kodeksu cywilnego (art. 361-363 k.c.) precyzują, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W sytuacji gdy poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Ponadto w myśl art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2021.854 t.j. ) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Jak stanowi art. 34 wyżej wskazanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 roku, sygn. akt II CK 494/03). Stanowisko takie ma przy tym zastosowanie przy szkodzie częściowej.

W niniejszej sprawie uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego był między stronami sporny – pozwany uznał 20 dni najmu, podczas gdy powód świadczył usługę najmu na rzecz poszkodowanego przez 24 dni (7-30 czerwca 2023 r.). Sąd zważył, że poszkodowany ani powód nie wykazał zasadności najmu pojazdu zastępczego do dnia 30 czerwca 2023 roku. Nie przedstawił nawet twierdzeń w tym zakresie, tj. nie wskazał kiedy auto zostało naprawione. Pozwany uznał za uzasadniony okres 20 dni najmu, w tym 14 dni od dnia zgłoszenia szkody do zakładu ubezpieczeń do dnia oględzin pojazdu, 1 dzień na sprowadzenie części zamiennych, 2 dni technologicznego czasu naprawy, 2 dni ewentualnych weekendów przerywających bieg prac blacharsko-lakierniczych, 1 dzień organizacyjny.

W ocenie Sądu w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego okres najmu pojazdu zastępczego uznany przez pozwany jest prawidłowy. Z reguły uwzględniany jest okres od dnia zdarzenia do dnia zgłoszenia szkody, jeśli poszkodowany korzysta z pojazdu zastępczego przed zgłoszeniem szkody. Ale w okolicznościach tej konkretnej sprawy zgłoszenie szkody i zawarcie umowy najmu nastąpiło w jednym dniu, tj. 7 czerwca 2023 roku. Zatem nie było podstaw, by uwzględniać okres wcześniejszy. Okres od dnia zgłoszenia szkody do dnia oględzin jest niesporny – w tym okresie poszkodowany nie mógł korzystać z pojazdu uszkodzonego z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Wg zeznań P. N. po oględzinach pojazdu przez ubezpieczyciela oddał on pojazd do naprawy, która trwała dwa dni. Brak jest szczegółowej dokumentacji naprawy, jej przebiegu, dowodu, że jej przebieg był utrudniony z powodu braku dostępności części (zeznania świadka N. były w tym zakresie bardzo ogólnikowe). Z tych względów Sąd posiłkował się wiedzą co do praktyki działania warsztatu, który po przyjęciu auta do naprawy, dokonuje zamówienia części, wykonuje naprawę, organizuje procesu wydania auta po naprawie (mycie, wydanie, przygotowanie dokumentów). Sąd uznał za uzasadniony okres 1 dnia na dostawę części zamiennych, 2 dni na naprawę (który został tak oszacowany przez poszkodowanego w jego zeznaniach i przez pozwanego w ramach technologicznego czasu naprawy), 1 dzień organizacyjny i jeden weekend (24-25 czerwca ). Łącznie uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił więc 20 dni kalendarzowych.

Spór między stronami dotyczył również stawki najmu pojazdu zastępczego. Pozwany zweryfikował stawkę dobową najmu w okresie od dnia zgłoszenia szkody do wysłania informacji o propozycji – 2 dni z 260 zł netto do 220 zł netto jako koszt średnio-rynkowy. Za pozostałe 18 dni zweryfikowano stawkę do kwoty 149 zł brutto, tj. stawki najmu oferowanej przez ubezpieczyciela. Powódka dochodziła zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 260 zł za dobę wraz z kosztami podstawienia i odbioru auta.

Sąd zważył, że pozwany dołączył do akt sprawy dowody na to, iż współpracował z podmiotami zewnętrznymi w zakresie najmu pojazdów zastępczych oraz że poinformował o tym poszkodowanego. Pozwany wykazał również, że informacja dla poszkodowanego zawierała zastrzeżenie, że najem pojazdu zastępczego zorganizowany w innych podmiotach po wyższych stawkach będzie refundowany wyłącznie do wysokości stawek maksymalnych przekazanych poszkodowanego w tej informacji. Z korespondencji stron wynika, że informacje te zostały przekazane poszkodowanemu w dniu 9 czerwca 2023 roku. Dopiero w dniu 13 czerwca 2023 roku powód w imieniu poszkodowanego zwrócił się o podstawienie pojazdu zastępczego dla poszkodowanego. To zlecenie zostało otwarte przez asystora pozwanego w dniu 14 czerwca, a zamknięte 20 czerwca 2023 r. Ostatecznie poszkodowany z pojazdu zastępczego organizowanego przez pozwanego nie skorzystał. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd nie miał podstaw, by ustalić, dlaczego do organizacji najmu pojazdu zastępczego przez pozwanegonie doszło, czy z przyczyn leżących po stronie pozwanej czy na skutek decyzji poszkodowanego. Poszkodowany P. N. w swoich zeznaniach ograniczył się do stwierdzenia, że zgłosił sam szkodę, a potem ktoś do niego zadzwonił w sprawie organizacji auta zastępczego. Poszkodowany miał przekonanie, że to ktoś od ubezpieczyciela. Analiza zeznań świadka sugeruje, że poszkodowany ofertę najmu pojazdu zastępczego oferowanego przez powoda mógł poczytać jako ofertę najmu pojazdu skierowaną przez podmiot współpracujący z samym ubezpieczycielem. Wolą poszkodowanego zatem mogła być faktyczna chęć skorzystania z najmu pojazdu oferowanego przez ubezpieczyciela, na warunkach przez niego preferowanych. Z okoliczności faktycznych sprawy nie wynika nadto w jaki sposób powód wszedł w posiadanie danych dotyczących zaistnienia zdarzenia szkodowego czy też danych osobowych i kontaktowych do poszkodowanego. Z zeznań P. N. wynika, że po zdarzeniu z dnia 5 czerwca 2023 r. nie kontaktował się z powodem oferującym najem pojazdów zastępczych, a jedyną czynnością jaką podjął było zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi. W tej sytuacji w ocenie Sądu budzi wątpliwości, czy poszkodowany rzeczywiście chciał wynająć pojazd zastępczy bez współpracy z ubezpieczycielem. Upoważnił do działania w swoim imieniu powoda, który nie podjął realnej współpracy z pozwanym, a ograniczył się jedynie do wysłania wiadomości email z dnia 13 czerwca 2023 roku z prośbą o podstawienie pojazdu zastępczego. Nie ma żadnego materiału dowodowego pozwalającego ustalić, dlaczego powód zgłosił tę potrzebę w tym dniu a nie od razu 9 czerwca 2023 r. i dlaczego ostatecznie do skorzystania z oferty pozwanego nie doszło.

W tej sytuacji w ocenie Sądu uzasadnione było uznanie stawki najmu pojazdu zastępczego stosowanej przez powoda jedynie w okresie od dnia rozpoczęcia najmu pojazdu zastępczego (7 czerwca 2023 r.) do dnia otrzymania informacji od ubezpieczyciela o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego (9 czerwca 2023 r.), tj. za 3 dni kalendarzowe. Weryfikacja stawki najmu przez pozwanego do kwoty 220 zł brutto nie była w żaden sposób udowodniona ani uzasadniona i nie zasługiwała na uwzględnienie. W pozostałym okresie 17 uznanych dalszych dni najmu w ocenie Sądu zasadna była weryfikacja stawki najmu do kwoty wskazanej przez pozwanego w informacji o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego dla segmentu pojazdów odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego tj. do kwoty 149 zł brutto. Sąd uznał bowiem, że w tym okresie pozwany oferował realnie możliwość bezpłatnego zorganizowania pojazdu zastępczego po tej stawce. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 roku (III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56), jeśli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie wyjaśniono przyczyn nieskorzystania z pojazdu zastępczego organizowanego przez pozwanego. Ponieważ najem został zorganizowany 7 czerwca, a wiec 2 dni po szkodzie, oznacza to, że pojazd zastępczy nie był poszkodowanemu niezbędny „od ręki” i miał on dostatecznie dużo czasu, aby nie tylko rozeznać się w rynkowych stawkach najmu, ale także podjąć kontakt z ubezpieczycielem i ustalić dokładne warunki oferty, jakie mogły mu zostać zaproponowane.

Sąd zważył, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność, iż istniały okoliczności uzasadniające skorzystanie przez poszkodowanego z najmu pojazdu zastępczego na proponowanych przez niego warunkach. Dlatego Sąd nie miał podstaw, by uznać zarzut braku współdziałania przez poszkodowanego w celu minimalizacji szkody za bezzasadny.

Sąd zważył, że powód nie wykazał również zasadności i konieczności poniesienia wydatków związanych z podstawieniem i odbiorem pojazdu zastępczego. Gdyby poszkodowany skorzystał z oferty pozwanego, koszty te w ogóle by nie powstały. Sąd wziął pod uwagę, że poszkodowany organizując najem pojazdu zastępczego w ciągu kilu dni od powstania szkody, mógł dokonać rozeznania ofert wypożyczalni i zweryfikować, czy poniesienie wydatków związanych z podstawieniem pojazdu zastępczego jest konieczne (czy nie ma możliwości wypożyczenia pojazdu bliżej). Dlatego zasadność i niezbędność tych wydatków w ocenie Sądu była niewykazana, co obciążało stronę powodową na zasadzie art. 6 k.c.

Z powyższych względów Sąd ustalił, że wysokość odszkodowania w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego winna wynieść 3492,40 zł brutto (3 dni * 260 zł netto + 17 dni * 149 zł brutto). Pozwany wypłacił z tego tytułu odszkodowanie w kwocie 3122 zł, zatem powodowi przysługuje roszczenie o dopłatę kwoty 370,40 zł. Dlatego Sąd zasądził tę kwotę od pozwanego na rzecz powoda, oddalając powództwo w pozostałym zakresie w oparciu o cytowane wyżej przepisy prawa, tj. art. 6 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 354 k.c.

Odnośnie żądania przez powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek należy wskazać, iż stosownie do treści art. 481 §§ 1 i 2 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

W przedmiotowej sprawie pozwany opóźnił się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego w postaci zapłaty odszkodowania na rzecz poszkodowanego. Stosownie bowiem do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o wypadku. Nadto, stosownie do treści ust. 2 tego przepisu, w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Na podstawie danych zawartych w aktach sprawy Sąd ustalił, iż szkoda została zgłoszona 7 czerwca 2023 roku. Natomiast szkoda w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego była zgłoszona przez powoda w piśmie z dnia 7 lipca 2023 r. na podstawie faktury z dnia 30 czerwca 2023 roku. Termin płatności faktury za najem pojazdu zastępczego został określony na 07 lipca 2023 roku. Uznając dzień 7 lipca 2023 roku za zgłoszenie tej szkody, to termin spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela z tego tytułu w należytej wysokości upływał w dniu 6 sierpnia 2023 roku. W konsekwencji Sąd uwzględnił żądanie odsetkowe od kwoty 370,40 zł za okres od dnia 07 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c., art. 100 zdanie 2 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Z uwagi na to, iż powództwo zostało uwzględnione w 6,5% (zasądzono 370,40 zł z żądanych 5712,48 zł), kosztami procesu w tym zakresie należało obciążyć pozwanego, a w pozostałej części powoda.

Na koszty procesu w niniejszej sprawie składały się:

a) koszty poniesione przez powoda w postaci: opłaty od pozwu w wysokości 400 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, kosztów zastępstwa procesowego powoda w wysokości 1800 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), tj. łącznie 2217 zł;

b) koszty poniesione przez pozwanego w postaci: opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, kosztów zastępstwa procesowego pozwanego w wysokości 1800 zł (ustalone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), tj. łącznie 1817 zł.

Suma kosztów procesu wyniosła 4034 zł. Pozwany winien był ponieść 6,5% tych kosztów, tj. 262,21 zł, a poniósł 1817 zł. Dlatego powód winien zwrócić na rzecz powoda kwotę 1554,79 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu w sprawie, o czym orzeczono w pkt. III sentencji wyroku. Sąd na zasadzie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. zasądził od ww. kwoty także odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.