Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2023 roku

Sąd Rejonowy w Sopocie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Olszewska-Kowalska

Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Trąbicka-Patron

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2023 roku w Sopocie,

na rozprawie

sprawy

z powództwa W. D.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza na rzecz powoda W. D. od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 3472,74 zł (trzy tysiące czterysta siedemdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo

III.  zasądza na rzecz powoda W. D. od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwotę 3.704,57 (trzy tysiące siedemset cztery złote pięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda W. D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sopocie kwotę 57,95 zł (pięćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sopocie kwotę 521,61 zł (pięćset dwadzieścia jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód W. D. w pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Sopocie domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w S. kwot:

a)  3.472,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem częściowego odszkodowania za uszkodzenia powstałe w dniu 24 czerwca 2021 r. w budynku mieszkalnym położonym w miejscowości B. przy ul. (...);

b)  400 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem poniesionych przez powoda wydatków związanych z wykonaniem kosztorysu naprawy mienia poszkodowanego po szkodzie

oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 24 czerwca 2021 r. powstała szkoda, kiedy to doszło do uszkodzenia budynku położonego w miejscowości B. przy ul. (...). W dniu zdarzenia mienie objęte było ochroną ubezpieczeniową udzielaną przez pozwanego z tytułu zawartej z nim umowy dobrowolnego ubezpieczenia mienia. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 4.898,65 zł. Kwota ta pozostaje jednak zaniżona i nie umożliwia przywrócenia uszkodzonego mienia do stanu sprzed szkody. Pozwany nie uwzględnił w sporządzonej wycenie wszystkich uzasadnionych technologicznie prac niezbędnych do przywrócenia mienia do stanu sprzed szkody i nie zastosowano prawidłowych stawek cen materiałów i robocizny. Prawidłowo ustalone koszty przywrócenia mienia wynoszą 8.371,39 zł. Ponieważ pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 4.898,65 zł, do zapłaty pozostaje kwota 3.472,74 zł. (pozew – k. 4-8)

Nakazem zapłaty z dnia 9 sierpnia 2022 r. Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Sopocie uwzględnił żądanie pozwu w całości. (nakaz zapłaty – k. 33)

Od powyższego nakazu pozwany złożył sprzeciw, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował legitymację procesową powoda wskazując, iż powód nie ujawnił kauzy zawartej umowy cesji Ponadto zarzucił, iż powód nie wykazał wysokości roszczenia, nie wykazał wartości poniesionej szkody. Zakwestionował również zasadność dochodzenia zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji. (sprzeciw – k. 38-40)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 czerwca 2021 r. doszło do uszkodzenia budynku mieszkalnego położonego w miejscowości B. przy ul. (...), stanowiącego własność D. W. .

W dacie zdarzenia, wskazane mienie objęte było ochroną udzielaną przez pozwanego z tytułu zawartej z D. W. umowy dobrowolnego ubezpieczenia mienia stwierdzonej polisą nr (...). Do umowy ubezpieczenia zastosowanie miały ogólne warunki ubezpieczeń pozakomunikacyjnych E. (...) o symbolu C-E7-PK-01/19.

Zgodnie z § 31 wspomnianych OWU:

ust. 1. Rozmiar szkody i wysokość odszkodowania E. Hestia określa, w granicach sum ubezpieczenia oraz limitów odpowiedzialności określonych w § 6 dla poszczególnych przedmiotów ubezpieczenia na podstawie cen z dnia powstania szkody w oparciu o:

1)  rachunki lub faktury wykonawcy wraz z kosztorysem, lub

2)  kalkulację poszkodowanego, który szkodę usunął lub zamierza usunąć własnymi siłami, lub

3)  kalkulację sporządzoną przez E. Hestię na podstawie ogólnodostępnych katalogów nakładów rzeczowych stosowanych do wycen remontów i napraw, według podstaw przyjętych w § 23 dla ustalenia sumy ubezpieczenia, z zastrzeżeniem ust. 3 poniżej

Ust 2: E. Hestia analizuje złożone przez Ubezpieczonego rachunki, faktury, kalkulacje lub dokumenty, które dotyczą kosztów naprawy co do zakresu robót i wysokości kosztów, na podstawie katalogów nakładów rzeczowych stosowanych do wycen remontów i napraw, z uwzględnieniem średnich arytmetycznych cen usług naprawczych stosowanych na terenie województwa właściwego dla miejsca powstania szkody,

Zgodnie z § 31 ust. 5 OWU: E. Hestia ustala odszkodowanie w wysokości, która odpowiada rozmiarowi szkody w granicach sumy ubezpieczenia. W przypadku utraty, zniszczenia lub uszkodzenia ubezpieczonego mienia, rozmiar szkody i wysokość odszkodowania nie może przekroczyć, w zależności od sposobu ustalania sumy ubezpieczenia, wartości odtworzeniowej, rzeczywistej lub rynkowej dla poszczególnych przedmiotów ubezpieczenia

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: OWU pozakomunikacyjnych E. (...) – k. 14-19)

Po zgłoszeniu szkody, pozwany zarejestrował ją pod numerem (...).

Pozwany ubezpieczyciel potwierdził zgłoszenie szkody w dniu 01 lipca 2021 r. Decyzją z dnia 12 sierpnia 2021 r. przyznał odszkodowanie w kwocie łącznej 4.898,65 zł brutto.

(dowód: decyzja – k. 20-21, akta szkody płyta CD k. 42)

W dniu 17 lutego 2022 r. pomiędzy powodem a D. W. zawarta została umowa, zgodnie z którą (§ 2 ust. 3) celem umożliwienia powodowi (określonego w umowie tej mianem (...)) bezpośredniego dochodzenia roszczeń od pozwanego („Dłużnika”) poszkodowany ( (...)) zobowiązał się do zawarcia umowy cesji wierzytelności opisanych w § 2 ust. 1 (dot. mienia objętego ubezpieczeniem potwierdzonym polisą (...); szkoda zarejestrowana pod nr WR2-/ (...)).

Na podstawie umowy cesji praw zawartej w tymże dniu pomiędzy powodem i poszkodowanym D. W., powód nabył wszelkie prawa do odszkodowania, które przysługiwałyby poszkodowanemu w związku ze szkodą z dnia 24 czerwca 2021 r.

(dowód: umowa z 17.02.2022 r. – k. 57-60, pełnomocnictwo – k. 61, umowa cesji – k. 10-11, pełnomocnictwo – k. 12)

W celu ustalenia rzeczywistej wartości szkody, powód skorzystał z usług prywatnego rzeczoznawcy, który sporządził kosztorys naprawy uszkodzonego mienia i określił ją (szkodę) na kwotę 8.371,39 zł.

W dniu 25 lipca 2022 r. firma (...) Sp. z o.o. w S. wystawiła fakturę VAT (...) na kwotę 492,00 zł (400 zł netto) tytułem wykonania powyższej kalkulacji naprawy na zlecenie powoda.

(dowód: kosztorys naprawy – k. 21-27, faktura VAT – k. 28)

Rzeczywisty zakres uszkodzeń powstałych w budynku w miejscowości B. przy ul. (...) obejmował uszkodzenie podłogi oraz uszkodzenie szafek kuchennych.

Wartość szkody z dnia 24 czerwca 2021 r., wyliczona na dzień zdarzenia, wynosi 8.071,77 zł netto plus należny podatek VAT, co daje kwotę 8.717,51 zł brutto.

Wysokość szkody wyliczonej na dzień zdarzenia różni się od wartości nakładów wyliczonych przez pozwanego; różnica wynosi 3.818,86 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa L. B. – k. 88-108)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach załączonych do akt sprawy, wymienionych szczegółowo powyżej oraz na opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy budowlanego L. B.. Wiarygodność dokumentów nie była negowana przez strony postępowania.

Sąd dał wiarę dowodom złożonym przez strony w toku postępowania likwidacyjnego dołączonych do pism procesowych oraz znajdujących się w aktach postępowania likwidacyjnego. Na ich podstawie Sąd ustalił przebieg postępowania likwidacyjnego, w szczególności datę zgłoszenia szkody, datę wydania ostatecznej decyzji ubezpieczyciela w przedmiocie odszkodowania i zakres uwzględnienia żądania powoda w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwanego ubezpieczyciela. Powyższe dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron pod względem ich autentyczności i wiarygodności.

Sąd ocenił jako wiarygodną w całości opinię biegłego sądowego rzeczoznawcy budowlanego L. B.. Została ona sporządzona w sposób rzetelny, jasno przedstawiała sposób rozumowania biegłego, jak i podstawy wydanej opinii i wnioski. Opinia została sporządzona przez biegłego dysponującego odpowiednią wiedzą specjalistyczną z zakresu budownictwa i doświadczeniem zawodowym. Żadna ze stron nie wnosiła zastrzeżeń do opinii. Na podstawie opinii biegłego sądowego Sąd ustalił rzeczywisty zakres uszkodzeń oraz kosztów przywrócenia nieruchomości do stanu sprzed zaistnienia szkody.

Powództwo należało w przeważającej części uwzględnić.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 3.472,74 zł wraz z odsetkami tytułem odszkodowania za uszkodzenia powstałe w dniu 24 czerwca 2021 r. w budynku mieszkalnym położonym w miejscowości B. przy ul. (...) oraz zwrotu wydatków poniesionych w związku z wykonaniem prywatnej kalkulacji naprawy. Powód wskazał, że pozwany nie uwzględnił w sporządzonej wycenie wszystkich uzasadnionych technologicznie prac niezbędnych do przywrócenia mienia do stanu sprzed szkody i nie zastosował prawidłowych stawek cen materiałów i robocizny. Pozwany zakwestionował istnienie po stronie powoda legitymacji procesowej.

Zdaniem Sądu powód wykazał przyczynę przysporzenia, załączając umowę z 17 lutego 2022 r. (k. 57-60). Jak wskazuje się w orzecznictwie, „(…) z art. 510 § 2 k.c. wynika zasada kauzalności materialnej samoistnej umowy przelewu wierzytelności. Przepis ten przewiduje, że prawną przyczyną przelewu wierzytelności jest wykonanie istniejącego już między stronami zobowiązania (causa solvendi), a ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2006 r., V CSK 253/06, OSNC 2007, Nr 9, poz. 141). Ważność samoistnej umowy przelewu zależy zatem od istnienia ważnego zobowiązania do zawarcia tej umowy. K. odzwierciedla istotę gospodarczą czynności prawnej stron. Kodeks cywilny nie wprowadził wymogu wskazywania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w wykonaniu którego dochodzi do przelewu, co oznacza mimo materialnej kauzalności formalnie oderwany charakter samoistnej umowy przelewu. Cedent i cesjonariusz w ramach łączącego ich stosunku prawnego zobowiązani są uzgodnić kauzę w sposób wyraźny bądź dorozumiany, ale nie muszą jej ujawniać na zewnątrz, zwłaszcza dłużnikowi. Przypomnieć należy, że przelew ma charakter nabycia pochodnego i nie wymaga zgody dłużnika. Po drugie - w sprawie o spełnienie świadczenia z tytułu wierzytelności objętej przelewem dłużnik może stawiać zarzuty dotyczące stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, w tym kwestionować istnienie i prawidłowość kauzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1998 r., II CKN 387/97, OSNC 1998, Nr 10, poz. 162). Brak lub wadliwość causae cessionis powoduje, że cesjonariusz nie nabywa wierzytelności. Podniesienie zarzutu braku przyczyny prawnej przelewu oznacza powinność jej ujawnienia przez cesjonariusza i obarczenie dłużnika ciężarem dowodu jej nie istnienia lub braku skuteczności (art. 6 k.c.). Po trzecie - z art. 510 § 2 k.c. wynika, że umowa rozporządzająca jest kauzalna, gdyż jej ważność zależy od istnienia uprzedniego zobowiązania do przeniesienia wierzytelności. Zobowiązanie to może wynikać nie tylko z umowy zobowiązującej, ale i innych zdarzeń prawnych” (z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. IV CSK 403/15). We wspomnianej umowie z 17 lutego 2022 r. (k. 57-60) wskazana została przyczyna przysporzenia, a mianowicie umożliwienie powodowi (określonemu mianem Usługodawcy) bezpośrednie dochodzenie roszeń od pozwanego (Dłużnika) - § 2 ust. 3 wspomnianej umowy.

Pozwany kwestionował również roszczenie powoda co do wysokości wskazując, że zgłoszone roszczenie nie zostało wykazane.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego określa przepis art. 822 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie ubezpieczyciela polega na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, o czym stanowi art. 805 § 2 k.p.c. Odszkodowanie ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Wysokość odszkodowania ustala się według reguł określonych w art. 363 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Kwestią sporną, jak wskazano wyżej, była wysokość szkody powstałej w dniu 24 czerwca 2021 r. w budynku mieszkalnym należącym do poszkodowanej D. W.. Dokonując ustaleń w tym zakresie, Sąd wobec rozbieżnych stanowisk stron, posiłkował się dowodem z opinii biegłego sądowego – rzeczoznawcy budowlanego L. B.. Na podstawie opinii biegłego Sąd ustalił, że wysokość szkody z dnia 24 czerwca 2021 r., wyliczona na dzień zdarzenia, wynosi 8.071,77 zł netto, co uwzględniwszy należny podatek VAT, daje sumę 8.717,51 zł. Opinia ta jest jasna, fachowa i obiektywna, została uzasadniona w dostatecznym stopniu, nie zawiera niejasności, biegły ustosunkował się do wszystkich punktów tezy dowodowej. Żadna ze stron zastrzeżeń do opinii nie zgłaszała.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd doszedł do wniosku, że ustalona i wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego kwota 4.898,65 zł była wartością zaniżoną niepozwalającą na przywrócenie mienia poszkodowanego do stanu sprzed zdarzenia z 24 czerwca 2021 r. W takiej sytuacji skoro wysokość szkody wynosiła 8.717,51 zł, a pozwany przyznał tytułem odszkodowania 4.898,65 zł, należało zasądzić różnicę jako brakującą część należnego odszkodowania - 3.472,74 zł, o czym Sąd orzekł w pkt. I wyroku na zasadzie art. 822 § 1 k.p.c. w zw. z art. 363 k.c.,

Odnosząc się do kwestii wymagalności świadczenia odsetkowego wskazać należy na treść art. 817 § 1 k.c. I tak, zakład ubezpieczeń zobligowany jest, co do zasady, wypłacić odszkodowanie w terminie trzydziestu dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie we wskazanym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W przedmiotowej sprawie pozwany ubezpieczyciel potwierdził zgłoszenie szkody w dniu 01 lipca 2021 r. Należało więc na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z żądaniem powoda, tj od dnia 13 sierpnia 2021 r.

Odnosząc się do żądania powoda o zwrot kosztów sporządzenia na jego zlecenie prywatnej wyceny szkody (kosztorysu) w kwocie 400 zł należało uznać, iż jest ono niezasadne. Dokonanie oceny, czy poniesione koszty na zlecenie powoda na etapie przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela, musi być poprzedzone uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności ustaleniem, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywne uzasadnione i konieczne, także w kontekście ułatwienia skonkretyzowania żądanego odszkodowania, jak i ułatwienia ubezpieczycielowi ustalenia rozmiarów szkody (por. uzasadnienie uchwały Sąd Najwyższy z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04).

W rozpoznawanej sprawie powód poniósł koszty prywatnej ekspertyzy, sporządzonej przez firmę działającą pod tożsamym adresem co powód i sprowadzającej się do niepodpisanego wydruku z programu komputerowego do sporządzania kosztorysów budowlanych. Faktura została wystawiona na powoda. Kosztorys naprawy został sporządzony przez rzeczoznawcę na zlecenie powoda. W przedmiotowej sprawie roszczenie o zwrot kosztów związanych z wykonaniem prywatnej ekspertyzy, które stosownie do okoliczności sprawy może być składnikiem odszkodowania, przysługuje poszkodowanemu od ubezpieczyciela, ale także cedentowi danej wierzytelności, ze względu na dynamikę nabytego roszczenia. Co do tej kwestii wypowiedział się także Sąd Najwyższy stwierdzając, iż nabywcy – w drodze przelewu – wierzytelności o odszkodowanie za szkodę przysługuje od ubezpieczyciela (odpowiedzialności cywilnej) zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach danej sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania (vide: uchwała SN z dnia 29 maja 2019 r., III CZP 68/18).

W niniejszej sprawie to nie poszkodowany poniósł koszty sporządzenia opinii, lecz powód będący nabywcą wierzytelności. Nadto koszty te poniesione zostały już po dacie nabycia wierzytelności. Są to jednak, w świetle wspomnianej uchwały Sądu Najwyższego (III CZP 68/18), koszty niemieszczące się w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Sąd miał również na uwadze, iż inaczej należy oceniać działania samego poszkodowanego, który nie ma orientacji w kwestiach dotyczących ustalenia zakresu uszkodzeń powstałych w mieniu i ich wartości, jest laikiem w tej dziedzinie, a inaczej firmy windykacyjnej lub podmiotu, zawodowo zajmującego się oceną ryzyka i szacowaniem strat, a zatem również i przez ten pryzmat należy oceniać niezbędność sporządzenia prywatnej opinii do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy w rozpoznawanej sprawie nie był ani niezbędny, ani celowy, ponieważ to w zasadzie na podstawie ustaleń biegłego (o którego przeprowadzenie dowodu z opinii zwrócił się powód) kształtuje się ostateczna i rzeczywista wysokość poniesionej szkody. Przy tym mając także na uwadze wspomnianą uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2019 r. o sygn.. III CZP 68/18, niezasadne byłoby ustalanie precyzyjnej wysokości żądania na etapie przedsądowym przez powoda i obciążanie tymi samymi kosztami dwukrotnie strony przegrywającej sprawę (koszty sporządzenia prywatnej ekspertyzy, koszty sporządzenia opinii biegłego). W związku z powyższym, dalej idące powództwo Sąd oddalił na podstawie ww. przepisów – stosowanych a contrario, o czym orzekł w pkt. II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z 100 k.p.c., stosunkowo je rozdzielając z uwagi na zakres uwzględnionych żądań. Na koszty procesu poniesione przez powoda składają się 200 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. 3.000 zł wykorzystanej zaliczki na koszty opinii biegłego oraz 900 zł stawki wynagrodzenia pełnomocnika ustalonej zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800); łącznie 4.117 zł. Pozwany poniósł jedynie koszt notarialnego poświadczenia odpisu pełnomocnictwa – 7,38 zł. Łącznie koszty poniesione przez strony uczyniły 4.124,38 zł (4.117 zł + 7,38 zł). Powód przegrał sprawę w 10% (stosunek, w jakim zgłoszone roszczenie nie zostało uwzględnione), a zatem powinien on ponieść koszty w wysokości 412,44% (4.124,38 zł x 10%). Wobec poniesionych przez niego 4.117 zł i uwzględniwszy stopień, w jaki sprawę przegrał, powinien on uzyskać od pozwanego kwotę 3.704,57 zł (4.117 zł pomniejszone o 412,44 zł). I taką też kwotę Sąd w pkt III wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda, orzekając również na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od tej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W rozpoznawanej sprawie wynagrodzenie biegłego sądowego wyniosło 3.579,56 zł (k. 117) i zostało poniesione w części z zaliczki uiszczonej przez powoda w wysokości 3.000 zł. Należało więc tymczasowo wyłożoną ze środków publicznych różnicę - 579,56 zł ściągnąć od stron uwzględniając stosunek, w jakim każda z nich sprawę przegrała. Sąd na zasadzie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał zatem ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sopocie kwotę 57,97 zł (579.56 zł x 10%), a pozostałą część 521,61 zł – od pozwanego (579,56 zł x 90%) o czym orzeczono odpowiednio w pkt. III i IV wyroku.