Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 01 września 2015 roku powód Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. kwoty 944,02 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 12 lutego 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ pojazd mechaniczny marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do J. K.. Poszkodowany zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu, której koszt wraz z kosztem części zamiennych wyniósł 4 656,63 złotych. Poszkodowany na czas naprawy wynajął pojazd zastępczy. Za usługę najmu tego pojazdu zastępczego przez 4 dni (w okresie od dnia 22 stycznia 2015 roku do dnia 26 stycznia 2015 roku) została wystawiona faktura VAT na kwotę 836,40 złotych, a w dniu 17 stycznia 2015 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę przelewu powyższych wierzytelności.

Pozwany (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wypłacił odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdu w kwocie 4 155,41 złotych oraz z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 393,60 złotych, kwestionując zastosowane przez powoda stawki w wysokości 155/165 złotych netto za rbg (przyjmując stawkę w kwocie 130 złotych netto za rbg) oraz stawki w kwocie 170 złotych netto za najem pojazdu (przyjmując stawkę w kwocie 80 złotych netto za dobę i zasadny okres najmu wynoszący 6 dni).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 05 października 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 4373/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Pozwany (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. w sprzeciwie od powyższego orzeczenia wniósł o oddalenie powództwa wskazując, iż kwestionuje zastosowane przez powoda stawki za czynności naprawcze oraz stawki za najem pojazdu (uznając okres najmu).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 listopada 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do J. K.. Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W..

niesporne

W dniu 17 stycznia 2015 roku poszkodowany J. K. zlecił Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. naprawę pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

zlecenie naprawy – k. 20 akt

W dniu 17 stycznia 2015 roku poszkodowany J. K. zawarł z Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę cesji wierzytelności przysługującej mu w stosunku do (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku kolizji, która miała miejsce w dniu 25 listopada 2014 roku oraz z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego i innych roszczeń mających związek z przedmiotową szkodą.

umowa cesji wierzytelności – k. 13 akt

W dniu 22 stycznia 2015 roku poszkodowany J. K. zawarł z Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę krótkoterminowego najmu pojazdu numer (...) na okres do dnia 26 stycznia 2015 roku. Strony ustaliły stawkę za najem pojazdu zastępczego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w kwocie 170 złotych netto za dobę.

umowa najmu pojazdu – k. 28-29 akt, oświadczenie – k. 30 akt

W dniu 28 stycznia 2015 roku z tytułu naprawy pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił J. K. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 4 656,63 złotych brutto (stosując stawkę za roboczogodzinę w kwocie 155 złotych netto za prace blacharskie i w kwocie 165 złotych netto za prace lakiernicze).

faktura VAT – k. 38 akt

W dniu 28 stycznia 2015 roku z tytułu najmu pojazdu zastępczego przez okres 4 dób Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił J. K. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 836,40 złotych brutto (stosując stawkę w kwocie 170 złotych netto za dobę).

faktura VAT – k. 39 akt

(...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wypłacił Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdu w kwocie 4 155,41 złotych oraz z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 393,60 złotych, przyjmując stawki w kwocie 130 złotych netto za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych oraz stawkę w kwocie 80 złotych netto za dobę najmu pojazdu.

pismo – k. 40 akt

Warsztaty naprawcze o kategorii porównywalnej z warsztatem Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wykonywały naprawy po stawkach w kwocie 100-180 złotych netto za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i w kwocie 110-190 złotych netto za godzinę prac lakierniczych.

Stawki stosowane przez Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w kwocie 155 złotych netto za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i w kwocie 165 złotych netto za godzinę prac lakierniczych były stawkami rynkowymi.

Konieczny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z jego uszkodzeniem w dniu 25 listopada 2014 roku wynosił kwotę 5 125,45 złotych brutto.

Uszkodzony samochód marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należy do pojazdów autosegmentu C.

Warsztaty naprawcze i wypożyczalnie samochodów z powiatu (...) i (...) w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych klasy C stawki w wysokości od 120-255 złotych netto za dobę.

Wynajęty samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należy do pojazdów autosegmentu B.

Warsztaty naprawcze i wypożyczalnie samochodów z powiatu (...) i (...) w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych klasy B stawki w wysokości od 110-205 złotych netto za dobę.

opinia biegłego sądowego M. T. – k. 94-113 akt

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, który w dużej mierze pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd uwzględnił także wyżej wymienione dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron..

Dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd oparł się także na opinii biegłego sądowego w zakresie techniki motoryzacyjnej, kosztorysowania napraw pojazdów oraz wyceny wartości pojazdów M. T., który na podstawie akt sprawy, w tym akt szkody, ustalił konieczny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z jego uszkodzeniem w dniu 25 listopada 2014 roku, a także stawki dobowe najmu pojazdów zastępczych zbliżonych parametrami do pojazdu uszkodzonego (autosegmentu C) i wynajętego (autosegmentu B) stosowane przez warsztaty i wypożyczalnie z powiatu (...) i (...) w okresie likwidacji szkody.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej wysnutej przez Sąd, poza tym jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych, przy czym nie zawiera ona wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków. Nie była ona także kwestionowana przez żadną ze stron.

Mając na względzie powyższe, Sąd podzielił słuszność zarówno założeń, jak i wniosków biegłego sądowego w całości opierając się na opinii przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie powód Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. kwoty 944,02 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 12 lutego 2015 roku do dnia zapłaty, tytułem zapłaty pozostałej kwoty odszkodowania za naprawę pojazdu i zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionował żądanie pozwu co do wysokości w zakresie zarówno stawek za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych, jak i stawek za najem pojazdu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała zasada odpowiedzialności pozwanego (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. z tytułu przedmiotowej szkody zaistniałej w pojeździe marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku zdarzania komunikacyjnego mającego miejsce w dniu 25 listopada 2014 roku, jak również zakres czynności naprawczych, jakie należało wykonać. Sporna była jedynie wysokość stawki za prace blacharsko – mechaniczne oraz lakiernicze.

Dokonując dalszych rozważań wskazać należy, iż zasada ta jest uregulowana w ramach treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Źródłem odpowiedzialności sprawcy jest z kolei treść art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w art. 435 k.c. osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, czyli na statuowanej przez treść art. 415 k.c. zasadzie winy. W ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty odszkodowania, jakie sprawca szkody komunikacyjnej zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu. Poszkodowany może natomiast dochodzić roszczeń z tego tytułu bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec poszkodowanego jest więc rozpatrywana w kategoriach odpowiedzialności deliktowej, a jej zakres zależy od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, ma przepis art. 361 § 2 k.c. ustanawiający zasadę pełnej kompensacji szkody oraz przepis art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03 (Monitor Prawniczy 2004/2/81) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, zaś na sumę odszkodowania składają się przede wszystkim koszty przywrócenia pojazdu do stanu technicznego sprzed wypadku ustalone według części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy (Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 maja 2002 roku, sygn. akt V CKN 1273/00, LEX numer 55515).

Uwzględnieniu podlegają zatem tylko takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Koszty naprawy samochodu można zaliczyć do kategorii niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, wyłącznie gdy odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku. Należy przy tym podkreślić, że poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Wskazać w tym miejscu należy, iż każdy zakład naprawczy stosuje stawki ustalone indywidualnie, które wynikają z ponoszonych kosztów i ustalenia cen na takim poziomie, by móc utrzymać firmę, przy czym koszt ten zależy od wielu elementów takich jak np. położenie firmy, podaży usług, dzierżawy pomieszczeń. Nie ma zatem żadnych podstaw do tego, by uznawać tzw. stawki przeciętne czy w jakikolwiek sposób uśrednione.

Jak wynika z treści opinii biegłego sądowego M. T. warsztaty naprawcze o kategorii porównywalnej z warsztatem prowadzonym przez powoda wykonywały naprawy stosując stawki w kwocie 100-180 złotych netto za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i w kwocie 110-190 złotych netto za godzinę prac lakierniczych. W związku zaś z tym, że stawki stosowane przez powoda Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w kwocie 155 złotych netto za godzinę prac blacharsko – mechanicznych i w kwocie 165 złotych netto za godzinę prac lakierniczych były stawkami rynkowymi, taki też poziom stawek przyjął biegły sądowy w sporządzonej kalkulacji naprawy numer (...), w której ustalił koszty naprawy przedmiotowego pojazdu na kwotę 5 125,45 złotych brutto.

W niniejszej sprawie powód Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagał się w związku z naprawą uszkodzonego pojazdu kwoty 501,22 złotych tytułem różnicy między kosztami naprawy wynikającymi z wystawionej faktury VAT (...), tj. kwotą 4 656,63 złotych brutto (a zatem niższymi niż ustalone przez biegłego sądowego) a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela z tego tytułu, tj. kwotą 4 155,41 złotych, wobec czego żądanie powoda w tym zakresie uznać należało za zasadne w całości.

Odnosząc się natomiast do żądania w zakresie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, to wskazać należy, że przywołany powyżej przepis art. 361 § 2 k.c. statuuje zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Nie ulega wątpliwości, że szkoda majątkowa może wyrażać się w braku możliwości korzystania z określonej rzeczy, np. samochodu. Jeżeli więc poszkodowany ponosi w związku z tym koszty wynajmu pojazdu zastępczego, które były konieczne, to mieszczą się one w pojęciu szkody podlegającej wyrównaniu przez ubezpieczyciela.

Zasada pełnej kompensacji szkody przemawia więc za przyjęciem stanowiska o obowiązku zwrotu przez ubezpieczyciela wydatków koniecznych, tj. niezbędnych do czasowego używania zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek uszkodzenia. Przy czym odszkodowanie należy się tylko w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Będzie to więc odszkodowanie, które należy przyznać za taki czas, jaki odpowiada okresowi pomiędzy dniem wyrządzenia szkody a dniem naprawienia pojazdu, biorąc pod uwagę wszelkie technologiczne uwarunkowania związane z jego przywróceniem do stanu poprzedniego oraz z przeprowadzeniem postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela. W niniejszej sprawie zasadność wynajęcia pojazdu zastępczego w związku z uszkodzeniem pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie była sporna, podobnież jak i czas najmu tego pojazdu. Odnosząc się jednakże do treści pisma pozwanego z datą w nagłówku „dnia 16 czerwca 2016 roku” (data prezentaty: 2016-06-21, k. 125-127 akt), wskazać należy, iż zgodnie z treścią umowy krótkoterminowego najmu pojazdu numer (...) podpisaną przez obie strony (w tym również w miejscu dotyczącym czasu trwania najmu), wbrew twierdzeniom strony pozwanej, umowa ta została zawarta nie na okres 2 dni, lecz na okres 4 dni, tj. na okres od dnia 22 stycznia 2015 roku do dnia 26 stycznia 2015 roku, nadto okres najmu nie był w toku dotychczasowego postępowania kwestionowany przez pozwanego, który okres ten w toku postępowania likwidacyjnego uznał w pełni za zasadny.

Jednocześnie wskazać należy, iż brak było jakichkolwiek podstaw do przyjmowania stawek stosowanych dla pojazdów zstępczych odpowiadających pojazdowi uszkodzonemu (H. (...)) należącego do autosegmentu C, skoro pojazd tej klasy nie został wynajęty, a wynajęto pojazd klasy B. W związku z powyższym, jak wynikało z opinii biegłego sądowego warsztaty naprawcze i wypożyczalnie samochodów z powiatu (...) i (...) w okresie likwidacji szkody stosowały za najem pojazdów zastępczych klasy B stawki w wysokości od 110-205 złotych netto za dobę. Mając na uwadze wysokość stosowanych stawek uznać należało, iż stawka najmu żądana przez powoda (kwota 170 złotych netto) wprawdzie mieści się w zakresie stawek występujących na rynku, niemiej jednak jest jedną z najwyższych stawek, którą stosuje w dodatku jedynie jedna wypożyczalnia. Uwzględniając powyższe Sąd przyjął jako zasadną w niniejszej sprawie stawkę w wysokości 130 złotych netto za dobę (159,90 złotych brutto), gdyż wynajęcie pojazdu zastępczego za tę cenę było możliwe, a jednocześnie nie była to stawka ani najniższa, ani najwyższa, pozwany zaś nie wykazał, aby zachodziły jakieś szczególne okoliczności przemawiające za przyjęciem stawki za najem pojazdu zastępczego w wysokości wskazanej przez pozwanego – 80 złotych netto za dobę.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, iż pozwany (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. zobowiązany był do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowiących iloczyn uzasadnionego okresu najmu (4 dni) oraz stawki w kwocie 130 złotych netto, a zatem kwotę 639,60 złotych brutto. Pozwany z tytułu najmu pojazdu zastępczego wypłacił już powodowi kwotę 393,60 złotych brutto złotych, zatem do zapłaty pozostała jeszcze kwota 246 złotych brutto.

Mając powyższe na uwadze, uznając żądanie pozwu za zasadne w powyższym zakresie, Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Przedsiębiorstwo Usługowo – Handlowe (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 747,22 złotych (501,22 zlotych + 246 złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 12 lutego 2015 roku do dnia zapłaty (termin naliczania odsetek nie był kwestionowany przez pozwanego, podobnie jak wartość odszkodowania w kwocie brutto).

Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu za niezasadne, Sąd oddalił je w punkcie II wyroku na podstawie wymienionych wyżej regulacji stosowanych a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie III wyroku zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w 79,15%, a pozwany w 20,85%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły 1 243,47 złotych (opłata od pozwu – 48 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 180 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych oraz wykorzystana zaliczka na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego w kwocie 998,47 złotych). Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 197 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 180 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych). Powodowi zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 984,21 złotych (79,15% z kwoty 1 243,47 złotych), zaś pozwanemu – w kwocie 41,07 złotych (20,85% z kwoty 197 złotych). Po skompensowaniu obu powyższych kwot pozwany powinien zwrócić powodowi kwotę 943,14 złotych, którą Sąd zasądził na jego rzecz w punkcie III wyroku. Zarządzeniem z dnia 06 marca 2017 roku Sąd nakazał zwrócić, po uprawomocnieniu się wyroku, powodowi niewykorzystaną część zaliczki uiszczonej na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego (w kwocie 1,53 złotych, k. 85 akt) oraz pozwanemu niewykorzystaną zaliczkę uiszczoną na poczet kosztów wynagrodzenia biegłego sądowego (w kwocie 1 000 złotych, k. 87 akt).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 13 marca 2017 roku