Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 09 listopada 2022 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. K. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 7 485,24 złotych (siedem tysięcy czterysta osiemdziesiąt pięć złotych dwadzieścia cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 08 grudnia 2021 do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego A. K. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2 217 złotych (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 517/22

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 08 grudnia 2021 roku powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. domagał się zasądzenia od pozwanego A. K. kwoty 7 485,24 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 12 marca 2018 roku zawarł z pozwanym umowę leasingu numer (...), której przedmiotem był sprzęt fotograficzny marki C.. W czasie trwania umowy pozwany nie wywiązywał się ze swoich obowiązków polegających na terminowym opłacaniu rat leasingowych, wobec czego powód złożył pozwanemu oświadczenie o wypowiedzeniu przedmiotowej umowy leasingu w trybie natychmiastowym i zobowiązał pozwanego do natychmiastowego zwrotu przedmiotu leasingu. Oświadczenie zostało nadane do pozwanego na adres prowadzenia działalności gospodarczej wskazany przez pozwanego w umowie leasingu. Pozwany nie zwrócił powodowi przedmiotu leasingu w wyznaczonym terminie, wobec czego powód naliczył pozwanemu karę umowną z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu. Powód zlecił także odzyskanie przedmiotu leasingu firmie windykacyjnej, co także okazało się bezskuteczne.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 27 stycznia 2022 roku w sprawie o sygn. akt VI GNc 4810/21 starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany A. K. wniósł o oddalenie powództwa kwestionując w uzasadnieniu prawidłowość dokonanego przez powoda końcowego rozliczenia umowy leasingu. Pozwany wskazał, że powód nie przedstawił szczegółowego rozliczenia płatności dokonanych przez pozwanego i nie udokumentował należycie sposobu wyliczenia dochodzonej kary umownej. Jednocześnie pozwany wskazał, że powód załączył potwierdzenia odbioru przesyłek, których nadawcą był (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., z którym pozwany nie zawierał żadnych umów. Pozwany podniósł także, że żądana przez powoda kara umowna jest rażąco wygórowana.

W piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 15 czerwca 2022 roku” (data prezentaty: 202206-20, k. 63-65 akt) powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. wskazał, że na kwotę 7 485,24 złotych składa się:

1)  kwota zdyskontowana stanowiąca sumę wartości końcowej i okresowych opłat leasingowych, których termin płatności nie nastąpił do dnia wypowiedzenia umowy leasingu w wysokości 4 280,51 złotych,

2)  kara umowna naliczona zgodnie z art. 7 § 3 pkt 4 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL), stanowiąca 1/15 ostatniej okresowej opłaty leasingowej brutto pomnożonej przez liczbę dni opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu, tj. za okres od dnia 22 stycznia 2020 roku do dnia 18 czerwca 2021 roku, tj. kwota 8 209,61 złotych (15,97 złotych x 514 dni).

Na poczet powyższych należności została zaliczona wpłata od ubezpieczyciela w kwocie 5 004,88 złotych.

W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu do ustosunkowania się do treści powyższego pisma pozwany A. K. w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 12 września 2022 roku” (data prezentaty: 2022-09-19, k. 90 akt) wskazał, że rozliczenie powoda jest dokumentem prywatnym, że powód nie przedłożył umowy i Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL), zaś do pisma dołączono pełnomocnictwo dla (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. podpisane m. in. przez prokurenta T. K. (1), który nie widnieje jako prokurent w przedłożonym przez powoda odpisie z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 marca 2018 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. jako finansujący zawarł z A. K. jako korzystającym umowę leasingu operacyjnego numer (...). Przedmiotem umowy był aparat fotograficzny marki C., rocznik 2018 i w zamian za korzystanie z niego, A. K. był zobowiązany do uiszczania opłat leasingowych przez okres 36 miesięcy we wskazanej w umowie kwocie. Strony uzgodniły także kwotę równą wartości końcowej (WK) – 1 400,97 złotych.

umowa leasingu wraz z obowiązującymi warunkami umowy leasingu (OWUL) – k. 8-10 akt

Zgodnie z art. 1 ust. 3 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) stanowiących integralną część powyższej umowy leasingu, poprzez „kwotę zdyskontowaną” należało rozumieć oznaczoną sumę zdyskontowanej wartości końcowej (WK) oraz okresowych opłat leasingowych netto ( (...)), których termin płatności nie nastąpił od dnia wygaśnięcia lub wypowiedzenia umowy leasingu. Dla dyskontowania stosowało się formułę odsetek składanych dla okresów takich, jak ustalone w umowie leasingu okresy dla wnoszenia okresowej opłaty leasingowej oraz 0,7 stawki WIBOR 1M obowiązującej w ostatnim dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym doszło do wygaśnięcia lub wypowiedzenia umowy leasingu.

Zgodnie z art. 1 ust. 7 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) należało rozumieć płatną w okresach rozrachunkowych część wynagrodzenia finansującego za oddanie przedmiotu leasingu do używania i pobierania pożytków.

Zgodnie z art. 7 § 3 ust. 2 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) finansujący mógł wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym jeżeli:

a)  korzystający pozostawał w zwłoce w zapłacie wstępnej opłaty leasingowej lub jednej okresowej opłaty leasingowej lub innych należności na łączną kwotę równą jednej okresowej opłacie leasingowej i pomimo wyznaczenia przez finansującego na piśmie dodatkowego terminu siedmiu dni do zapłaty tych należności wraz z odsetkami nie uiścił ich,

b)  korzystający naruszył postanowienia umowy leasingowej dotyczące przedmiotu leasingu w zakresie określonym w art. 709 ¹¹ lub art. 709 ¹² k.c. i pomimo wyznaczenia przez finansującego na piśmie dodatkowego terminu siedmiodniowego do zaniechania tych naruszeń lub usunięcia zmian nie uczynił tego.

Zgodnie z art. 7 § 3 ust. 4 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) w przypadku wypowiedzenia umowy leasingu korzystający jest zobowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie wyznaczonym przez finansującego, zwrócić kompletny przedmiot leasingu na swój koszt i ryzyko w miejsce wskazane przez finansującego na terenie Polski wraz z wszystkimi instrukcjami obsługi i innymi dokumentami związanymi z przedmiotem leasingu, wolny od wad fizycznych oraz oznaczeń korzystającego.

Niezależnie od tego finansujący był uprawniony do odbioru przedmiotu leasingu na koszt korzystającego z miejsca znajdowania się przedmiotu leasingu bez potrzeby uzyskiwania odrębnej zgody korzystającego.

W przypadku uchybiania przez korzystającego obowiązkowi zwrotu przedmiotu leasingu miał on zapłacić na rzecz finansującego karę umowną w wysokości 1/15 ostatniej zafakturowanej okresowej opłaty leasingowej brutto za każdy dzień opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu.

Zgodnie z art. 7 § 3 ust. 7 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) w przypadku, gdy przedmiot leasingu – w ciągu 60 dni od wypowiedzenia umowy leasingu – nie został odzyskany przez finansującego lub nie został sprzedany albo przekazany do używania innemu korzystającemu, jak również nie został przejęty na potrzeby własne, to niezależnie od przyczyn takiego stanu rzeczy finansujący był uprawniony do żądania od korzystającego kwoty zdyskontowanej powiększonej o kwotę netto kosztów poniesionych przez finansującego w związku z odebraniem przedmiotu leasingu, jego wyceną, naprawą, usunięciem oznaczeń korzystającego, ubezpieczeniem, przechowaniem i konserwacją, niezależnie od wszelkich innych wymagalnych wierzytelności głównych i ubocznych finansującego wobec korzystającego.

umowa leasingu wraz z obowiązującymi warunkami umowy leasingu (OWUL) – k. 8-10 akt

W dniu 20 września 2018 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. udzielił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą we W. pełnomocnictwa upoważniającego do podpisywania w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. ostatecznych wezwań do zapłaty oraz oświadczeń o wypowiedzeniu umowy. W tym zakresie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą we W. był upoważniony do udzielania dalszych pełnomocnictw dla swoich pracowników.

W imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. pełnomocnictwa udzielał M. G. – prokurent i T. K. (1) – prokurent.

W dniu 20 września 2018 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą we W. udzielił pracownikom T. K. (2), M. Z. oraz R. P. upoważnienia do podpisywania w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. ostatecznych wezwań do zapłaty oraz oświadczeń o wypowiedzeniu umowy.

W okresie od dnia 27 maja 2010 roku do dnia 25 października 2015 roku T. K. (1) jako prokurent był uprawniony do składania oświadczeń w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. wraz innym członkiem zarządu, zaś od dnia 01 sierpnia 2017 roku do dnia 28 czerwca 2019 roku – z innym prokurentem.

T. K. (1) został wykreślony z rejestru przedsiębiorców jako prokurent (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. w dniu 28 czerwca 2019 roku.

pełnomocnictwo – k. 69, 70 akt, odpis z rejestru przedsiębiorców – 71-77, 78-80, k. 94-97, 98-133 akt oraz w zasobach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości

W dniu 04 listopada 2019 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. wystawił A. K. fakturę numer (...) na kwotę 239,58 złotych brutto tytułem okresowej opłaty leasingowej za listopad 2019 roku, zgodnie z umową numer (...), z terminem płatności do dnia 25 listopada 2019 roku.

faktura – k. 20 akt

W związku z brakiem regulowania przez A. K. płatności wynikających z zawartej przez strony umowy leasingu numer (...) z dnia 12 marca 2018 roku, (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. zlecił w stosunku do niego podjęcie czynności windykacyjnych (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą we W..

pełnomocnictwo – k. 69, 70 akt, odpis z rejestru przedsiębiorców – 71-77, 78-80, k. 94-97, 98-133 akt oraz w zasobach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości

Pismem z datą w nagłówku „dnia 17 grudnia 2019 roku” (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. w związku z brakiem zapłaty należności wynikających m. in. z umowy numer (...) wezwał A. K. do zapłaty kwoty 892,37 złotych, w tym kwoty 239,58 złotych z umowy numer (...), do dnia 31 grudnia 2019 roku, pod rygorem wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym.

Pismo zostało sporządzone i podpisane przez T. K. (2) posiadającego umocowanie do podpisywania w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. wezwań do zapłaty oraz wypowiedzeń umów.

Pismo zostało nadane przez działającego w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytową z siedzibą we W. na adres (...), (...)-(...) K. i odebrane osobiście przez A. K. w dniu 30 grudnia 2019 roku.

wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy – k. 11-12 akt, potwierdzenie nadania i odbioru – k. 13-14 akt, pełnomocnictwo – k. 69, 70 akt, odpis z rejestru przedsiębiorców – 71-77, 78-80, k. 94-97, 98-133 akt oraz w zasobach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości

Pismem z datą w nagłówku „dnia 14 stycznia 2020 roku” (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. wypowiedział A. K. umowę leasingu numer (...) z dnia 12 marca 2018 roku z powodu nieuiszczenia zaległych rat leasingowych wzywając do zwrotu przedmiotu leasingu w terminie do dnia 21 stycznia 2020 roku do jednego z magazynów (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. (załączono wykaz magazynów).

W piśmie tym wskazano również, że w przypadku braku zwrotu przedmiotu leasingu w powyższym terminie, za każdy dzień opóźnienia korzystającego w zwrocie przedmiotu leasingu naliczana będzie kara umowna w wysokości określonej w umowie leasingu oraz że może zostać wszczęte postępowanie windykacyjne w celu przymusowego odbioru przedmiotu leasingu.

Pismo zostało sporządzone i podpisane przez T. K. (2) posiadającego umocowanie do podpisywania w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. wezwań do zapłaty oraz wypowiedzeń umów.

Pismo zostało nadane przez działającego w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytową z siedzibą we W. na adres (...) (...)-(...) K. i odebrane osobiście przez A. K. w dniu 17 stycznia 2020 roku.

wypowiedzenie umowy leasingu wraz z wykazem magazynów – k. 15-16 akt, potwierdzenie nadania i odbioru – k. 17-18 akt, pełnomocnictwo – k. 69, 70 akt, odpis z rejestru przedsiębiorców – 71-77, 78-80, k. 94-97, 98-133 akt oraz w zasobach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości

Pismem z datą w nagłówku „dnia 18 czerwca 2021 roku” (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. w związku z wypowiedzeniem umowy leasingowej numer (...) wezwał A. K. do zapłaty kwoty 7 485,24 złotych w terminie do dnia 12 lipca 2021 roku wskazując, że na kwotę tę składa się: kwota 4 280,51 złotych tytułem opłat leasingowych i kwota 8 209,61 złotych tytułem kary umownej w związku z opóźnieniem w zwrocie przedmiotu leasingu, przy czym pozostała do zapłaty należność uwzględnia wpłatę uzyskaną od ubezpieczyciela w kwocie 5 004,88 złotych.

(...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. naliczył A. K. karę umowną z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu za okres od dnia 21 stycznia 2020 roku do dnia 18 czerwca 2021 roku, tj. za 514 dni (514 dni x 239,58 złotych brutto x 1/15).

rozliczenie umowy leasingu – k. 19, 68 akt, umowa leasingu wraz z obowiązującymi warunkami umowy leasingu (OWUL) – k. 8-10 akt, wezwanie do zapłaty wraz z rozliczeniem – k. 22-23 akt, potwierdzenie nadania – k. 24 akt

A. K. nie zwrócił (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł. przedmiotu leasingu.

niesporne

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Postanowieniem z dnia 31 maja 2022 roku (k. 53 akt) Sąd na podstawie art. 458 ⁶ § 1 k.p.c. na wniosek pozwanego A. K. sprawę rozpoznał z pominięciem przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. domagał się zasądzenia od pozwanego A. K. kwoty 7 485,24 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa, tj. od dnia 08 grudnia 2021 roku – do dnia zapłaty, a także kosztów procesu w związku z wypowiedzeniem i rozliczeniem umowy leasingu numer (...).

Kwestionując żądanie pozwu pozwany A. K. podniósł, że powód nie przedstawił szczegółowego rozliczenia płatności dokonanych przez pozwanego i nie udokumentował należycie sposobu wyliczenia dochodzonej kary umownej kwestionując jednocześnie prawidłowość dokonanego rozliczenia. Nadto pozwany wskazał, że powód załączył potwierdzenia odbioru przesyłek, których nadawcą był (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą we W., z którym to podmiotem pozwany nie zawierał żadnych umów oraz że nie przedłożył umowy i Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL), zaś do pisma dołączono pełnomocnictwo dla (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą we W. podpisane m. in. przez prokurenta T. K. (1), który nie widnieje jako prokurent w przedłożonym przez powoda odpisie z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Pozwany podniósł także, że żądana przez powoda kara umowna jest rażąco wygórowana.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że strony łączyła zawarta w dniu 12 marca 2018 roku umowa leasingu operacyjnego numer (...), której przedmiotem był aparat fotograficzny marki C., rocznik 2018 i w zamian za korzystanie z niego, pozwany był zobowiązany do uiszczania powodowi uzgodnionych opłat leasingowych przez okres 36 miesięcy, powyższe wynika jednoznacznie z przedłożonych – wbrew twierdzeniom pozwanego – umowy oraz Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL, stanowiących jeden dokument, k. 8-10 akt) podpisanych przez pozwanego, który autentyczności swojego podpisu na tym dokumencie nie kwestionował. Wreszcie zważyć należało, że pozwany nie kwestionował także, aby pozostawał w zwłoce z płatnością opłat leasingowych względem powoda, a także że nie oddał przedmiotu leasingu po zakończeniu wiążącej strony umowy.

Zgodnie z art. 709 ¹ k.c. przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Stosownie zaś art. 7 § 3 ust. 2 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) stanowiących integralną część umowy (które, jak już wskazano, zostały przedłożone wraz z umową leasingu, albowiem stanowiły jej część i zostały przez pozwanego podpisane przy zawieraniu przedmiotowej umowy) finansujący mógł wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym m. in. jeżeli korzystający pozostawał w zwłoce w zapłacie wstępnej opłaty leasingowej lub jednej okresowej opłaty leasingowej lub innych należności na łączną kwotę równą jednej okresowej opłacie leasingowej i pomimo wyznaczenia przez finansującego na piśmie dodatkowego terminu siedmiu dni do zapłaty tych należności wraz z odsetkami nie uiścił ich.

W niniejszej sprawie powód wezwał pozwanego do zapłaty nieuiszczonej opłaty leasingowej za miesiąc listopad 2019 roku (której termin zapłaty – zgodnie z umową – minął z dniem 25 listopada 2019 roku) i mimo wyznaczenia dodatkowego terminu, który upływał z dniem 07 stycznia 2020 roku (pozwany odebrał bowiem wezwanie w dniu 30 grudnia 2019 roku), pozwany – co niesporne – należności tej nie uregulował, a zatem powód uprawniony był do wypowiedzenia umowy leasingu, co też uczynił w piśmie z dnia 14 stycznia 2020 roku (ze skutkiem natychmiastowym). Odnosząc się zaś do zarzutu kierowania do pozwanego korespondencji w postaci wezwań do zapłaty oraz oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytową z siedzibą we W., to należy wskazać, że nie budziło wątpliwości Sądu, że w niniejszej sprawie powyższa spółka reprezentowała powoda wobec pozwanego w związku z opóźnieniami pozwanego w płatnościach rat leasingowych oraz w zwrocie przedmiotu leasingu. Powód na potwierdzenie odpowiedniego umocowania tejże spółki do jego reprezentowania przedłożył stosowne pełnomocnictwa zarówno udzielone przez powoda (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą we W., a także udzielone przez spółkę tę swojemu pracownikowi – T. K. (2), który podpisywał kierowane do pozwanego wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy leasingu. Nie budziło zatem wątpliwości, że umowa łącząca strony została w sposób prawidłowy wypowiedziana pozwanemu. Odnośnie zaś zarzutu jakoby osoba podpisująca pełnomocnictwo w imieniu powoda – T. K. (1) nie był umocowany, bo nie był ujawniony w przedłożonym przez powoda odpisie z rejestru przedsiębiorców powoda, to Sąd miał na uwadze, że odpis ten przedstawiał stan aktualny na dzień 30 marca 2021 roku. Tymczasem zważyć należało, że powód udzielił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą we W. pełnomocnictwa upoważniającego do podpisywania w imieniu (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. ostatecznych wezwań do zapłaty oraz oświadczeń o wypowiedzeniu umowy (i w tym zakresie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą we W. był upoważniony do udzielania dalszych pełnomocnictw dla swoich pracowników) w dniu 20 września 2018 roku. W imieniu powoda pełnomocnictwa udzielał M. G. – prokurent i T. K. (1) – prokurent. Jak zaś wynikało z odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego dla powodowej spółki – rejestru jawnego, dostępnego powszechnie przez wyszukiwarkę internetową udostępnioną przez stronę internetową Ministerstwa Sprawiedliwości – T. K. (1) w okresie od dnia 27 maja 2010 roku do dnia 25 października 2015 roku jako prokurent był uprawniony do składania oświadczeń w imieniu powoda wraz innym członkiem zarządu, zaś od dnia 01 sierpnia 2017 roku do dnia 28 czerwca 2019 roku – z innym prokurentem. Powyższe zaś powoduje, że pełnomocnictwo udzielone przez powoda, w imieniu którego działali dwaj prokurenci: M. G. i T. K. (1) było prawidłowe i skuteczne. Na marginesie jedynie wskazać należy, że T. K. (1) został wykreślony z rejestru przedsiębiorców jako prokurent (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. w dniu 28 czerwca 2019 roku, wobec czego w odpisie obrazującym aktualny stan na dzień 30 marca 2021 roku przedłożonym przez powoda nie mógł on figurować, przy czym ustalenie jego umocowania, jak i treści odpisu pełnego rejestru powoda w Krajowym Rejestrze Sądowym dostępnym powszechnie przez wyszukiwarkę internetową udostępnioną przez stronę internetową Ministerstwa Sprawiedliwości nie powinno nastręczać większych problemów zwłaszcza dla pozwanego przedsiębiorcy, jest to bowiem rejestr powszechnie znany i wykorzystywany właśnie m. in. w tym celu (ustalenia umocowania).

Odnośnie zaś do kwestii jakoby powód nie przedstawił szczegółowego rozliczenia płatności dokonanych przez pozwanego i nie udokumentował należycie sposobu wyliczenia dochodzonej kary umownej, to Sąd uznał zarzuty pozwanego w tym zakresie za chybione.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku (sygn. akt II PR 313/69) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82). W okolicznościach niniejszej sprawy to na powodzie ciążył obowiązek wykazania zasadności i wysokości żądanej należności, co powód poparł przedłożonymi do akt sprawy dokumentami w postaci rozliczenia umowy leasingu wyjaśniając szczegółowo, jak dokonał wyliczenia dochodzonej przez siebie kwoty, co Sąd uznał za zgodne z zapisami umowy i Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) wiążących strony. Wskazać w tym miejscu należy, że dokumenty prywatne to dowody, z którymi nie wiąże się domniemanie prawne, że ich treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy i potwierdza, że miały miejsce fakty w nich stwierdzone (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I CSK 25/12). Ocena charakteru takich dowodów prowadzi jednak do wniosku, że Sąd może oczywiście wyrokować także w oparciu o ich treść biorąc pod uwagę całość zebranego w sprawie materiału dowodowego (art. 233 k.p.c.). Mając to na uwadze Sąd zważył również, że w niniejszej sprawie pozwany nie przedłożył żadnych dowodów podważających wiarygodność dokonanego przez powoda rozliczenia, a więc nie sposób uznać, że zdołał go – jedynie gołosłownymi twierdzeniami – skutecznie zakwestionować.

Jak wynikało z pisma powoda z datą w nagłówku „dnia 18 czerwca 2021 roku” w związku z wypowiedzeniem umowy leasingu numer (...) powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 7 485,24 złotych wskazując, że na kwotę tę składa się kwota 4 280,51 złotych tytułem opłat leasingowych i kwota 8 209,61 złotych tytułem kary umownej w związku z opóźnieniem w zwrocie przedmiotu leasingu, przy czym pozostała do zapłaty należność uwzględniała wpłatę uzyskaną od ubezpieczyciela w kwocie 5 004,88 złotych. Podkreślić w tym miejscu należy, że pozwany nie kwestionował wysokości kwoty uzyskanej przez powoda od ubezpieczyciela. Powyższe więc oznacza, że kwota dochodzona pozwem obejmowała nieuregulowane opłaty leasingowe oraz karę umowną za niezwrócenie w terminie przedmiotu leasingu.

Jak podkreśla się w orzecznictwie przedmiotu wierzyciel chcąc realizować przysługujące mu roszczenie o zapłatę kary umownej musi wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania o charakterze niepieniężnym (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 09 lutego 2005 roku, sygn. akt II CK 420/04 oraz z dnia 07 lipca 2005 roku, sygn. akt V CK 869/04). Zgodnie z przepisami art. 483 k.c. i art. 484 § 1 k.c. kara umowna zastrzeżona w umowie zawartej przez strony należy się pozwanemu we wskazanej w umowie wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Samo bowiem niewykonanie zobowiązania jest szkodą, a umówiona kara służy jej naprawieniu (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 08 sierpnia 2008 roku, sygn. akt V CSK 85/08). Dostrzec jednak należy, że mimo, iż wina w ujęciu art. 483 k.c. jest domniemana, to nie oznacza to jednak, że brak winy nie ma znaczenia dla sankcjonowania odpowiedzialności dłużnika obciążonego zapisem o karze umownej. Jeśli bowiem dłużnik wykaże, że nie ponosi winy, to nie można przypisać mu odpowiedzialności co do zasady. Sąd podziela zatem pogląd negujący możliwość całkowitego oderwania kary umownej od przesłanki winy. Zastrzeżenie takiej treści rodziłoby bowiem zobowiązanie o charakterze wyłącznie gwarancyjnym i pozostawałby w sprzeczności z istotą kary umownej jako świadczenia powiązanego z odpowiedzialnością dłużnika ex contractu. Za dopuszczalne natomiast należy uznać wskazanie przez strony ściśle określonych okoliczności, w których pomimo braku winy dłużnik zobligowany jest do zapłaty kary umownej. Obciążenie dłużnika odpowiedzialnością za nienależyte wykonanie zobowiązania niezależne od jego winy wymaga jednak konkretnego wskazania, za jakie wypadki dłużnik ponosi odpowiedzialność mimo braku swojej winy. Jak zaś wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 06 października 2010 roku (sygn. akt II CSK 180/10) odpowiedzialność dłużnika w zakresie kary umownej bez względu na przyczynę niewykonania zobowiązania powinna być w umowie wyraźnie określona, nie ma bowiem podstaw do dorozumienia rozszerzonej odpowiedzialności dłużnika.

W niniejszej sprawie brak jest zaś w treści łączącej strony umowy postanowień, które wskazywałaby na przypadki, których zaistnienie powodowałoby, że pozwany mimo braku winy ponosiłby odpowiedzialność za nieterminowe wykonanie umowy, co oznacza, że odpowiada on za nieterminowe wykonanie umowy tylko w przypadku zawinienia, co w konstrukcji regulującej konsekwencje nieterminowego świadczenia nazwano pojęciem zwłoki. Warto w tym miejscu przybliżyć ustawowy zapis wprowadzający definicję legalną dla sytuacji, w której świadczenie nie jest przez dłużnika spełnione w ustalonym terminie. Zgodnie z treścią art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. W zdaniu drugim art. 476 k.c. wskazano, że nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zacytowane unormowanie przeciwstawia zatem pojęciu zwłoki pojęcie opóźnienia precyzując, że nie każde opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest zwłoką. Zwłoką w myśl art. 476 k.c. jest tylko takie opóźnienie w spełnieniu świadczenia, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (konstrukcja odpowiedzialności kontaktowej, która ma zastosowanie do oceny odpowiedzialności dłużnika, powoduje, że jest to domniemana wina, tak też Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 marca 2015 roku, sygn. akt I ACa 1409/14).

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy wskazać należy, że w ocenie Sądu zapis art. 7 § 4 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) należy interpretować jako ustanawiający odpowiedzialność powoda za zwłokę w niezachowaniu terminu wyznaczonego do zwrotu przedmiotu leasingu. Co prawda zapis ten stanowił, że pozwany zapłaci finansującemu (powodowi) karę umowną za każdy dzień opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu, lecz należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 65 § 2 k.c. w umowach należy badać jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy. Skoro celem umowy było usankcjonowanie nieterminowego zwrotu przedmiotu leasingu przez zastosowanie instytucji kary umownej, to zapisy tej umowy muszą być interpretowane w duchu tej instytucji. Innymi słowy zapisy art. 7 § 4 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) należy interpretować tak, aby odpowiadał naturze kary umownej – a ta wymaga zawinionego zachowania dłużnika. Niemożliwe jest bowiem przyjęcie założenia, że wolą umawiających się stron było obciążenie dłużnika (tu: pozwanego) także za niezawinione przez niego postaci opóźnienia, gdyż w tym zakresie w umowie nie wskazano konkretnie rodzaju tych niezawinionych zachowań.

Powód zatem został obciążony powinnością udowodnienia nienależytego zachowania dłużnika (tu: pozwanego), który w terminie nie spełnił świadczenia – a więc nie zwrócił w wyznaczonym terminie przedmiotu umowy. Podkreślić raz jeszcze należy, że przesłanki zastosowania instytucji kary umownej należy określać przez pryzmat ogólnych reguł kontraktowej odpowiedzialności odszkodowawczej ukształtowanych w ramach regulacji zawartej w art. 471 k.c., przy czym zastrzeżenie kary umownej powoduje modyfikację tych reguł w tym sensie, że dla zaistnienia obowiązku zapłaty kary umownej niezbędne jest łączne wystąpienie tylko dwóch przesłanek pozytywnych w postaci istnienia skutecznego postanowienia umownego, z którego wynika obowiązek świadczenia kary umownej oraz niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroju z dnia 09 lutego 2005 roku, sygn. akt II CK 420/04). W świetle utrwalonego poglądu judykatury , który podziela Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, wierzyciel, na którego rzecz została zastrzeżona kara umowna nie ma natomiast obowiązku wykazywać faktu poniesienia szkody (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 06 listopada 2003 roku, sygn. akt III CZP 61/03) . Z kolei okoliczność, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność jest objęta domniemaniem winy skonstruowanym przez ustawodawcę w ramach regulacji zawartej w art. 471 k.c. To zaś powoduje, że na dłużniku (tu: pozwanym) spoczywa ciężar wykazania okoliczności wskazujących, że niewykonanie zobowiązania (tu: niezwrócenie w terminie przedmiotu leasingu) spowodowane było okolicznościami, za które dłużnik (tu: pozwany) nie odpowiada. W niniejszej sprawie pozwany nie tylko nie kwestionował faktu niezwrócenia powodowi sprzętu fotograficznego będącego przedmiotem leasingu, lecz też żadnym etapie postępowania nie podnosił jakichkolwiek okoliczności mających wskazywać na brak jego winy w wykonaniu tego obowiązku. W konsekwencji więc nie zdołał on obalić domniemania winy w niewykonaniu swojego zobowiązania.

Zgodnie z art. 7 § 3 ust. 4 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) w przypadku wypowiedzenia umowy leasingu korzystający był zobowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie wyznaczonym przez finansującego, zwrócić kompletny przedmiot leasingu na swój koszt i ryzyko w miejsce wskazane przez finansującego na terenie Polski wraz z wszystkimi instrukcjami obsługi i innymi dokumentami związanymi z przedmiotem leasingu, wolny od wad fizycznych oraz oznaczeń korzystającego. Niezależnie od tego finansujący był uprawniony do odbioru przedmiotu leasingu na koszt korzystającego z miejsca znajdowania się przedmiotu leasingu bez potrzeby uzyskiwania odrębnej zgody korzystającego. W przypadku uchybiania przez korzystającego obowiązkowi zwrotu przedmiotu leasingu miał on zapłacić na rzecz finansującego karę umowną w wysokości 1/15 ostatniej zafakturowanej okresowej opłaty leasingowej brutto za każdy dzień opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu.

Pismem z datą w nagłówku „dnia 14 stycznia 2020 roku” powód wypowiadając pozwanemu umowę leasingu wezwał go do zwrotu przedmiotu leasingu w terminie do dnia 21 stycznia 2020 roku. Pismo to zostało odebrane przez pozwanego w dniu 17 stycznia 2020 roku, przy czym – co niesporne – pozwany do dnia zamknięcia rozprawy (w tym do dnia 18 czerwca 2021 roku, tj. do dnia, do którego powód naliczył karę umowną) – przedmiotu leasingu nie zwrócił. W tej sytuacji zasadne było obciążenie pozwanego karą umowną z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu za okres od dnia 22 stycznia 2020 roku od dnia 18 czerwca 2021 roku (data rozliczenia umowy leasingu), tj. za 514 dni opóźnienia. Nadto, jak wynikało z przedłożonej przez powoda faktury obejmującej opłatę leasingową za listopad 2019 roku (która nie została uregulowana, k. 20 akt) opłata ta wynosiła kwotę 239,58 złotych brutto. Żądanie zatem przez powoda kary umownej w kwocie 8 209,61 złotych stanowiącej iloczyn 514 dni x (239,58 złotych x 1/15), było zasadne.

Jednocześnie, mając na uwagę treść zarzutów pozwanego, Sąd nie znalazł podstaw do uznania, powyższa kwota jest wygórowana.

Przepis art. 484 § 2 k.c. dopuszcza możliwość miarkowania kary umownej, gdy zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane lub gdy kara jest rażąco wygórowana. Miarkowanie takie następuje w drodze orzeczenia sądu i jest wyjątkiem od sformułowanej w art. 484 § 1 k.c. zasady, że w razie wyrządzenia wierzycielowi szkody przysługuje mu kara umowna w zastrzeżonej wysokości, bez względu na wysokość szkody. Dłużnik zamierzający zgłosić żądanie oparte na art. 484 § 2 k.c. obowiązany jest wyraźnie takie żądanie sformułować (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 07 maja 2002 roku, sygn. akt I CKN 821/00 oraz z dnia 06 lutego 2008 roku, sygn. akt II CSK 421/07). Nadto jak wskazał Sąd Najwyższy w sprawie o sygn. akt IV CSK 659/10 katalog kryteriów pozwalających na zmniejszenie kary umownej nie jest zamknięty. Ocena w tym zakresie, w zależności od okoliczności sprawy, należy do sądu orzekającego, przy czym jest kilka kryteriów miarkowania np. bezwzględna wysokość kary umownej, stosunek wysokości kary umownej do wartości interesu wierzyciela, stosunek między wysokością kary umownej a szkodą poniesioną przez wierzyciela, stosunek wysokości kary umownej do wysokości odszkodowania, które należałoby się wierzycielowi na zasadach ogólnych (tak również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 kwietnia 2005 roku w sprawie o sygn. akt II CK 626/04). Jakkolwiek zatem wysokość szkody, czy też należnego wierzycielowi odszkodowania stanowi istotne kryterium redukcji kary umownej, to nieuzasadnionym byłoby stwierdzenie, że miarkowanie kary umownej powinno doprowadzić ją do wysokości odpowiadającej wysokości szkody. Tego rodzaju pogląd prowadziłby bowiem do wniosku, że kara umowna pełni w obrocie wyłącznie funkcję kompensacyjną, podczas gdy funkcje stymulacyjna i represyjna są nie mniej istotne. Mając te funkcje na uwadze nie można uznać za rażąco wygórowaną kary umownej w wysokości, która wynika z potrzeby skłonienia dłużnika do właściwego wykonania zobowiązania lub też ze znacznego ryzyka, jakie przyjął na siebie wierzyciel zawierając umowę. Odnoszone do kary umownej określenie „surogat odszkodowania” należy rozumieć bowiem w ten sposób, iż kara umowna ma kompensować wszystkie negatywne dla wierzyciela konsekwencje wynikające ze stanu naruszenia zobowiązania, jak zaś wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 03 lutego 2021 roku (sygn. akt V CSKP 17/21) miarkowanie kary umownej ma na celu przeciwdziałanie dużym dysproporcjom między wysokością zastrzeżonej kary a godnym ochrony interesem wierzyciela. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd miał na uwadze, że pozwany wykazał się względem powoda wyjątkowo nielojalną postawą. W czasie trwania umowy pozwany nie wywiązywał się ze swoich obowiązków polegających na terminowym opłacaniu rat leasingowych, a po jej zakończeniu – nie zwrócił powodowi przedmiotu leasingu w wyznaczonym terminie do dnia zamknięcia rozprawy i korzysta z niego bez podstawy prawnej i wbrew woli właściciela przez okres ponad 2 lat. Sprzęt elektroniczny (fotograficzny) przy tym, co oczywiste, wraz z upływem czasu oraz na skutek dalszej eksploatacji niewątpliwie traci na wartości, co realnie pozbawia powoda możliwości odzyskania jakichkolwiek środków w związku z ewentualną sprzedażą przedmiotu leasingu lub oddaniem go innemu korzystającemu. Wobec takiej postawy pozwanego powód był w pełni uprawniony do naliczenia pozwanemu umówionej kary. Należało przy tym zważyć, że kara umowna nie zostałaby pozwanemu w ogóle naliczona, gdyby pozwany zwrócił przedmiot leasingu w zakreślonym przez powoda terminie, a jej obecna wysokość związana jest i wynika wyłącznie z zachowania samego pozwanego.

W ocenie Sądu mając na uwadze interes obu stron uznać należało, że w sprawie nie zachodzą żadne okoliczności uzasadniające miarkowanie tejże kary z powodu jej rażącego wygórowania.

Odnośnie zaś do rozliczenia przez powoda kwoty zdyskontowanej – 4 280,51 złotych, to należy wskazać, że zgodnie z art. 1 ust. 3 Obowiązujących Warunków Umowy Leasingu (OWUL) przez kwotę zdyskontowaną należało rozumieć oznaczoną sumę zdyskontowanych wartości końcowych oraz okresowych opłat leasingowych netto, których termin płatności nie nastąpił od dnia wygaśnięcia lub wypowiedzenia umowy leasingu. Dla dyskontowania stosowało się formułę odsetek składanych dla okresów takich, jak ustalone w umowie leasingu okresy dla wnoszenia Okresowej Opłaty Leasingowej oraz 0,7 stawki WIBOR 1M obowiązującej w ostatnim dniu roboczym miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym doszło do wygaśnięcia lub wypowiedzenia umowy leasingu.

W niniejszej sprawie powód przedłożył do akt sprawy szczegółowe wyliczenie kwoty zdyskontowanej (k. 21 akt), które to rozliczenie nie budziło wątpliwości Sądu zarówno w kontekście matematycznej poprawności, jak i zgodności z zapisami umowy leasingowej. Kwota zdyskontowana została przez powoda wyliczona z uwzględnieniem niezapłaconych rat leasingowych numer 22-36 powiększonych o wartość końcową (WK) określoną w umowie leasingowej na kwotę 1 400,98 złotych oraz w oparciu o stopę WIBOR z dnia 31 grudnia 2019 roku (1,63%). Pozwany przy tym nie podnosił, aby zapłacił na rzecz leasingodawcy opłaty leasingowe numer 22-36. W tej bowiem sytuacji to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, że zapłacił on wskazane raty leasingowe, a więc, że jego zobowiązanie w tym zakresie wygasło w ogóle albo istnieje w mniejszej części. Pozwany na tę okoliczność – zapłaty opłat leasingowych w większym zakresie niż uznana przez powoda – nie tylko przedłożył żadnego dowodu ani nawet na taką okoliczność nie powoływał się.

Należało zatem uznać, że powód prawidłowo, zgodnie z umową i Obowiązującymi Warunkami Umowy Leasingu (OWUL) wyliczył należność z tytułu rozliczenia opłat leasingowych na kwotę 4 208,51 złotych.

Mając na względzie powyższe pozwany zobowiązany był do zapłaty powodowi kwoty 12 490,12 złotych pomniejszonej jednakże o wpłatę od ubezpieczyciela w bezspornej wysokości 5 004,88 złotych, a zatem winien on powodowi zapłacić kwotę 7 485,24 złotych (4 208,51 złotych + 8 209,61 złotych – 5 004,88 złotych), co czyniło żądanie powoda zasadnym w całości.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań Sąd w punkcie pierwszym wyroku, sprostowanym postanowieniem z dnia 14 listopada 2022 roku (k. 140 akt), przyjmując za podstawę prawną treść art. 709 ¹ k.c. w zw. z art. 481 k.c. w zw. z art. 1 oraz art. 7 § 3 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu (OWUL) w zw. z art. 483 k.c. i art. 484 k.c. zasądził od pozwanego A. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 7 485,24 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 08 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku, sprostowanym postanowieniem z dnia 14 listopada 2022 roku (k. 140 akt), na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o te przepisy Sąd zasądził od przegrywającego sprawę pozwanego na rzecz powoda koszty procesu (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty) w kwocie 2 217 złotych, na którą składają się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 400 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1 800 złotych ustalone w oparciu o przepis § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)

6.  (...)

7.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 23 stycznia 2023 roku