Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: SSR Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W.

przeciwko G. S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. kwotę 2.220,29 złotych (dwa tysiące dwieście dwadzieścia złotych dwadzieścia dziewięć groszy), wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i należnymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty z tym, iż odpowiedzialność pozwanego jest solidarna z odpowiedzialnością Z. L. wynikającą z prawomocnego wobec Z. L. nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 lipca 2017 roku (sygn.. akt INc 977/17);

II. zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powoda Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. kwotę 1.029,00 złotych (jeden tysiąc dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900,00 złotych (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z tym, iż odpowiedzialność pozwanego jest solidarna z odpowiedzialnością Z. L. wynikającą z prawomocnego wobec Z. L. nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 lipca 2017 roku (sygn.. akt I Nc 977/17)

Dnia 20 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni stwierdza, że niniejszy tytuł uprawnia do egzekucji w całości na rzecz wierzyciela Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. (NIP (...)) przeciwko dłużnikowi G. S. (PESEL (...)) oraz poleca wszystkim organom, urzędom oraz osobom, których to może dotyczyć, aby postanowienia tytułu niniejszego wykonały, a gdy o to prawnie będą wezwane udzieliły pomocy. Koszty postępowania klauzulowego należne wierzycielowi od dłużnikowi wynoszą 126zł (słownie sto dwadzieścia sześć złotych).

Orzeczenie podlega wykonaniu jako prawomocne.

Sędzia Sądu Rejonowego w Gdyni

J. J.

Tytuł wykonawczy wydano pełnomocnikowi wierzyciela adw. A. P..

Sygn. akt I C 1115/17

UZASADNIENIE

Powód Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko Z. L. oraz G. S. domagając się zapłaty na jego rzecz solidarnie kwoty 2.220,29 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwani nie zawarli umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 110 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Funduszowi z chwilą wypłaty odszkodowania w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1, przysługują roszczenia zwrotne wobec posiadaczy pojazdów, którzy nie dopełnili obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC oraz sprawcy szkody. Regresowe roszczenie powoda wynika ze zdarzenia komunikacyjnego z dnia 25 października 2013 roku w G., którego sprawcą był pozwany G. S., kierujący pojazdem V. (...) o nr rej. (...), którego posiadaczem był pozwany Z. L.. Powód podniósł, że pozwany G. S. potwierdził fakt spowodowania kolizji oraz jej skutków.

(pozew k. 3v-4)

Wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi jako właściwemu.

(postanowienie z dnia 11.05.2017r.)

W piśmie z dnia 21 lipca 2017 roku powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko, a nadto rozszerzył żądanie domagając się zasądzenia dodatkowo odsetek ustawowych od kwoty 2.220,29 zł od dnia 30 sierpnia 2014 roku do dnia 1 grudnia 2016 roku w związku z wcześniejszym doręczeniem wezwania do zapłaty.

(pismo z 21.17.2017r. k. 12-13)

Uwzględniając w całości żądanie pozwu wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty z dnia 27.07.2017r.)

Pozwany G. S. złożył sprzeciw od ww. nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości co do jego osoby oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł, że w momencie zdarzenia był jedynie chwilowym użytkownikiem pojazdu. Zakwestionował brak wymaganej polisy ubezpieczeniowej, wskazując na jej kontynuację o numerze (...) zawartej z (...) S.A. Podniósł również, iż pozwanym winien być właściciel pojazdu, ewentualnie (...) S.A. jako ubezpieczyciel.

(sprzeciw k. 46-47)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 października 2013 roku w G. około godz. 09:00 doszło do kolizji drogowej, której sprawcą był pozwany G. S., kierujący pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem na podstawie umowy sprzedaży z dnia 25 września 2012 roku był Z. L.. W wyniku powyższego uszkodzeniu uległ pojazd marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący i kierowany przez M. M..

(okoliczności bezsporne)

Pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie posiadał obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych.

(dowód: informacja (...) z dnia 08.08.2014r. k. 12-23)

Likwidując powstałą szkodę Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wypłacił poszkodowanemu M. M. kwotę 2.020,29 zł w oparciu o kalkulację naprawy z dnia 12 lutego 2014 roku.

(okoliczności bezsporne)

Powód Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wystąpił do pozwanych G. S. oraz Z. L. o zwrot kwoty 2.220,29 zł, na którą składa się wysokość szkody obliczonej w oparciu o ww. kalkulację naprawy w wysokości 2.200,29 zł wypłaconej M. M. oraz 200 zł tytułem czynności likwidacyjnych poniesionych przez (...) S.A. w W..

(okoliczności bezsporne)

W. S. (1) w dniu 27 lutego 2014 roku dokonał zapłaty I raty składki ubezpieczeniowej polisy o numerze (...) obejmującej pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) za okres od dnia 05 stycznia 2013 roku do dnia 04 stycznia 2014 roku.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, którym nadał walor wiarygodności albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości.

Jedyną kwestią sporną był okres obowiązywania odpowiedzialności (...) S.A. w W. jako ubezpieczyciela, z którym zawarta została umowa ubezpieczenia OC dla pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Powód wywodzi swoje roszczenia z art. 110 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który stanowi, że z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów. W doktrynie i orzecznictwie zgodnie wskazuje się na kompensacyjny charakter świadczeń Funduszu i cel jego powołania wyłącznie w interesie poszkodowanych, którzy w razie niedopełnienia przez osobę odpowiedzialną za szkodę obowiązku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej lub wtedy, gdy sprawca szkody pozostaje nieznany pozbawieni zostali odszkodowania od ubezpieczyciela.

Spełnienie przez powoda świadczenia na rzecz M. M. stanowiło okoliczność bezsporną. Rozważenia wymagało zatem istnienie określonych w przepisie art. 110 ust. 1 ustawy przesłanek odpowiedzialności pozwanych. Art. 98 ust. 1 pkt 3 pkt a ustawy stanowi, że do zadań Funduszu należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie lub w mieniu, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Taki przypadek w sprawie niniejszej zaistniał, bowiem samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej. Druga z wymienionych w art. 110 ust. ustawy przesłanek dotyczy sfery podmiotowej i wymaga, by strona pozwana bądź spowodowała szkodę, bądź obowiązana była ubezpieczyć się od odpowiedzialności cywilnej.

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny przez sam fakt zapłaty odszkodowania nabywa tę samą wierzytelność, jaka przysługiwała ubezpieczającemu wobec osoby odpowiedzialnej za szkodę (art. 518 § 1 pkt 4 k.p.c.).

Odnosząc się do roszczenia zgłoszonego przeciwko pozwanemu G. S. to w ocenie Sądu jego zasadność nie budziła najmniejszych wątpliwości w świetle wskazanej podstawy prawnej i faktycznej. W ocenie Sądu pozwany G. S. jako kierujący pojazdem mechanicznym jest sprawcą szkody w kwocie 2.020,29 zł objętej żądaniem pozwu, tym samym jest on zobowiązany do zwrotu na rzecz strony powodowej, wypłaconego przez nią zadośćuczynienia i odszkodowania, w ramach jej odpowiedzialności oraz kosztów z tym związanych, w tym 200 zł tytułem poniesionych przez (...) S.A. w W. czynności likwidacyjnych.

Nadto nie budzi wątpliwości solidarne zobowiązane właściciela pojazdu kierowanego przez G. Z. L. (wobec którego, wobec niezłożenia sprzeciwu, uprawomocnił się nakaz zapłaty z dnia 11 sierpnia 2017 roku) który nabył go na mocy niekwestionowanej przez stronę powodową umowy sprzedaży z dnia 25 września 2012 roku.

Odnosząc się natomiast do odpowiedzialności pozwanego G. S. to, powołany art. 110 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, wyraża zasadę, że Funduszowi należy się zwrot wypłaconego świadczenia w razie spełnienia warunków wskazanych w tym przepisie. Z jego treści może się wydawać, że roszczenie zwrotne do osoby, która nie dopełniła obowiązku ubezpieczeniowego przysługuje Funduszowi niejako automatycznie, a poza stwierdzeniem niezawarcia umowy ubezpieczenia przez zobowiązanego, przesłanką jest jedynie wypłacenie przez Fundusz odszkodowania w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 ustawy. Innymi słowy, tak wnioskując, do zastosowania art. 110 ust. 1 ustawy nie jest potrzebne w ogóle ustalanie przyczyn niezawarcia umowy ubezpieczenia przez zobowiązanego. Jednakże w prawie cywilnym zasadą odpowiedzialności, także za zaniechanie nakazanego działania jest wina, którą w przypadku odpowiedzialności ex delicto wyraża art. 415 k.c., a w przypadku odpowiedzialności ex contractu - art. 471 k.c.

Odstępstwa od tej zasady muszą wynikać z wyraźnego przepisu ustawowego, a takiego w tym przypadku nie ma. Nie jest takim przepisem również art. 110 ust. 1 ustawy, który przyznaje roszczenie regresowe, ale nie wyraża zasady odpowiedzialności. Po drugie, z art. 110 ust. 1 ustawy można wywieść oparcie roszczenia zwrotnego na zasadzie winy, przez stwierdzenie, że chodzi o osobę, która „nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy". Należy to sformułowanie tłumaczyć, zdaniem Sądu w niniejszej sprawie w taki sam sposób, jak się to czyni dla ogółu zobowiązań.

Niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy przez zobowiązanego oznacza niezawarcie przez niego, z przyczyn leżących po jego stronie ważnej umowy. Brak posiadania takiej umowy może być spowodowany niezgodnym z porządkiem prawnym zachowaniem zobowiązanego, który albo umyślnie, albo nieumyślnie, czyli z naruszeniem staranności wymaganej dla stosunków danego rodzaju nie wykonał ciążącego na nim obowiązku (art. 355 k.c.). Takiemu rozumieniu powinności osoby zobowiązanej do ubezpieczenia OC nie przeszkadza ustalony charakter prawny Funduszu, który sam nie jest ubezpieczycielem i jego rola sprowadza się do zabezpieczenia interesów wyłącznie poszkodowanych, a nie sprawców szkód w wypadkach komunikacyjnych lub innych osób odpowiedzialnych w razie niezawarcia umowy ubezpieczenia (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1994 r., III CZP 20/94 OSNC 1994/10/187). Mimo to, nie powinno się sprowadzać roli Funduszu do pozycji "kasjera", który po wypłaceniu świadczeń uprawnionym w każdym przypadku ma na podstawie art. 110 ust. 1 ustawy roszczenie zwrotne do osoby, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego. Należy wykazać ogólne przesłanki odpowiedzialności cywilnej, a wśród nich winę po stronie osoby, która nie zawarła umowy ubezpieczenia, do czego była ustawowo zobowiązana.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Podmiotami zobowiązanymi do zawarcia umowy ubezpieczenia OC są w zasadzie posiadacze pojazdów mechanicznych (posiadacze odpowiedzialni w rozumieniu art. 436 k.c.) Dla określenia posiadacza decydujące znaczenie ma art. 336 k.c. Jest nim osoba, która faktycznie włada pojazdem mechanicznym. Może nim być posiadacz samoistny (władający pojazdem w zakresie odpowiadającym treści prawa własności) oraz posiadacz zależny (władający pojazdem w zakresie odpowiadającym ograniczonemu prawu rzeczowemu, jak użytkowanie, zastaw, albo w zakresie odpowiadającym prawu obligacyjnemu, jak najem, dzierżawa, leasing). Posiadanie oznacza faktyczne władztwo nad rzeczą. Posiadaczem pojazdu jest zatem osoba, która faktycznie nim włada. Bez znaczenia jest, czy włada w zakresie odpowiadającym prawu własności jako posiadacz samoistny, czy też jako posiadacz zależny, w zakresie odpowiadającym ograniczonemu prawu rzeczowemu (użytkowanie, zastaw) lub obligacyjnemu (najem, dzierżawa, leasing), ani tego, czy włada nim w dobrej czy w złej wierze. W praktyce może się zdarzyć, że jeden pojazd pozostaje w posiadaniu kilku posiadaczy, a skoro przepisy nie precyzują, na którym z nich ciąży wtedy obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia, należy przyjąć, że spełnienie tej powinności przez jednego z nich zwalnia drugiego z przewidzianego ustawą obowiązku. W sprawie zostało ustalone, że oboje pozwani byli posiadaczami pojazdu, co obligowało ich do zawarcia stosownej umowy. Z art. 29 ust. 1 ww. ustawy wynika ponadto, że obowiązek zawarcia umowy powstaje najpóźniej z chwilą wprowadzenia pojazdu do ruchu, umowa rozwiązuje się natomiast z chwilą wyrejestrowania pojazdu (art. 33 pkt 2 ww. ustawy) (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2017 r., V CSK 215/16, OSNC 2017/9/104)

Okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie było, iż posiadaczem samoistnym pojazdu był Z. L., którym stał się na mocy umowy sprzedaży samochodu marki V. o numerze rejestracyjnym (...) zawartej z W. S. (2), natomiast zależnym w dniu kolizji drogowej G. S..

Niezależnie od rozważań dotyczących przyczyn niezawarcia umowy ubezpieczenia, trzeba dodać, że odpowiedzialność pozwanego G. S. wynika także z tego, że był - jako kierujący pojazdem - bezpośrednim sprawcą szkody. Okoliczność ta nie była przez strony kwestionowana.

Za chybiony należy uznać zarzut pozwanego G. S., w którym podnosił, iż posiadał kontynuację polisy o numerze (...) zawartej z Towarzystwem (...) S.A. w W. za okres od dnia 5 stycznia 2013 roku do dnia 4 stycznia 2014 roku, a więc za okres, w których nastąpiło zdarzenie drogowe, tj. w dniu 25 października 2013 roku. Po pierwsze z pokwitowania zawarcia ww. polisy wynika, że I rata płatna była do dnia 4 stycznia 2013 roku, natomiast zapłata ceny nastąpiła w dniu 27 lutego 2014 roku, a więc po upływie wskazanego terminu.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy i zapłacenia składki ubezpieczeniowej lub jej pierwszej raty, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2 i 3. Wskazane wyłączenie stosowania powyższego przepisu odnosi się do:

- zawarcia umowy, o której mowa w art. 28 ust. 1, gdzie odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń powstaje z chwilą jej zawarcia (ust. 1 a)

- wskazania późniejszego terminu płatności składki lub jej pierwszej raty, gdzie odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy inny niż określony w ust. 1 i 2 terminu odpowiedzialności, który można określić w umowie ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (2a).

Z powyższego przepisu wynika, że jeśli w umowie nie wskazano dalszego terminu uiszczenia składki lub jej pierwszej raty, a ubezpieczający dokonał zapłaty w późniejszym terminie, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się dopiero wraz z dokonaniem tej czynności. Natomiast pod pojęciem pierwszej raty składki należy rozumieć wyłącznie sytuację, w której składka została w umowie rozłożona na raty. Jeśli nie miało to miejsca, a ubezpieczający samowolnie dokonał jedynie uiszczenia części składki, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie powstaje aż do momentu zapłacenia pełnej składki (por. J. Miaskowski, K. Niezgoda, P. Skawiński, Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Komentarz. Warszawa 2012)

Zdaniem Sądu odpowiedzialność zakładu (...) S.A. w W. powstała dopiero w momencie zapłaty I raty, tj. w dniu 27 lutego 2014 roku. Brak jest podstaw faktycznych oraz prawnych, aby przyjąć, że odpowiedzialność ww. ubezpieczyciela obowiązywała w momencie zaistniałego zdarzenia. Zważyć nadto należy, że z informacji Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z dnia 8 sierpnia 2014 roku wynika, że przedmiotowy pojazd V. (...) objętym był ochroną ubezpieczeniową w okresach od dnia 5 stycznia 2010 roku do dnia 5 stycznia 2012 roku (wówczas pojazd zarejestrowany jako (...)), posiadaczami byli wówczas M. R. oraz J. R., a następnie W. S. (1). Brak jest w podanym zestawieniu wskazanego w polisie nr (...) okresu ubezpieczenia od dnia 05 stycznia 2013 roku do dnia 04 stycznia 2014 roku. Kolejny okres ubezpieczenia rozpoczyna się dopiero od dnia 03 marca 2014 roku do dnia 02 marca 2015 roku, a więc po wpłacie I raty za ww. polisę w dniu 27 lutego 2014 roku. Co więcej, w ocenie Sądu, powyższe zostało wykonane „po czasie” na potrzeby zaistniałego sporu pomiędzy powodem i pozwanym. Niedopuszczalnym byłoby przyjęcie, iż odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w niniejszej sprawie powstaje ze skutkiem ex lege. Niewątpliwie prowadziłoby to do opłacania składek za obowiązkowe ubezpieczenie dopiero w momencie wystąpienia zdarzenia drogowego i powstania w związku z tym odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie posiadacza pojazdu, który nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia właścicieli pojazdów. Powyższe stanowisko potwierdza przedstawienie polisy zawartej na W. S. (1), a więc w świetle wyjaśnień pozwanego, osoby niebędącej już od kilku lat właścicielem pojazdu.

Wobec powyższego nie budzi wątpliwości Sądu, iż w momencie zdarzenia, tj. w dniu 25 października 2013 roku kierowany przez sprawcę kolizji drogowej pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 110 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych orzeczono jak w punkcie I wyroku. Nadto, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd przyznał powodowi od pozwanego G. S. odsetki ustawowe za opóźnienie od zaległości zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 30 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty, przy czym zobowiązanie to jest solidarne z należnością wynikającą z prawomocnego nakazu zapłaty z dnia 27 lipca 2017 roku wydanego w sprawie o sygn. akt I Nc 977/17 w stosunku do pozwanego Z. L..

O kosztach Sąd orzekł w punkcie II i na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) i zasądził od przegrywającego proces w całości pozwanego (solidarnie z pozwanym Z. L.) na rzecz powoda kwotę 1.029 zł, na którą składa się opłata sądowa od pozwu (112 zł), wynagrodzenie fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (900 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).