Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2024 r. w G. sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W. przeciwko S. G. i G. G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości, w tym co do żądań ewentualnych;

I.  zasądza od powoda (...) Bank (...) S.A. w W. solidarnie na rzecz pozwanych S. G. i G. G. kwotę 5.434 zł (pięć tysięcy czterysta trzydzieści cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 789/23

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Umowa kredytowa stron (z dnia 11 października 2005 r.) została uznana przesłankowo za bezwzględnie nieważną prawomocnym orzeczeniem sądowym w sprawie o zapłatę.

D. ód: orzeczenie, k. 27-53

umowa kredytowa, k. 23-25

Ocena dowod ów

Stan faktyczny niezbędny do poprawnego wyrokowania jest bezsporny. Dalej idące wnioski dowodowe strony powodowej pozostają bez wpływu na treść wyroku, skoro – jak będzie to wyjaśnione dalej – nie zachodzi żadna zasada odpowiedzialności pozwanych.

Kwalifikacja prawna

Roszczenia banku przeciwko kredytobiorcom o jakiekolwiek świadczenie pieniężne przekraczające wysokość udzielonego kapitału (z odsetkami za opóźnienie) w związku ze stwierdzeniem z udzieleniem (udostępnieniem) konsumentom kapitału kredytowego – niezależnie od sposobu sformułowania tego roszczenia (waloryzacja, wynagrodzenie za korzystanie z kapitału itp.) są chybione co do zasady.

Wynika to wprost z treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 czerwca 2023 roku w sprawie (C-520/21) oraz postanowienia z dnia 12 stycznia 2024 r. (C-488/23). Zdaniem Sądu orzekającego w tym kontekście orzeczniczym pojęcie „rekompensaty” należy interpretować szeroko, jako jakąkolwiek korzyść (kwotę) przekraczającą nominalny kapitał. (...) należy odnosić do wszelkich rodzajów uregulowanych w prawie krajowym typów roszczeń pieniężnych (lub innych mechanizmów prawnych o równoważnym skutku, np. waloryzacja sądowa) zwiększających ich nominalną wysokość (wartość), bo tylko w takiej sytuacji wspomniane orzeczenia (...) mogą być uznane za efektywne i skuteczne. (...) wyraża więc pewną ogólną zasadę, a nie kazuistycznie traktowaną wykładnię pojedynczego przepisu prawa krajowego. Dwa wspomniane wyżej orzeczenia (...) nie pozostawiają już co do tego żadnych wątpliwości i twierdzenie powoda, że pierwszy z wymienionych wyroków miałby oznaczać, że (...) nie neguje skuteczności roszczeń banków opartych na „waloryzacji” lub „urealnieniu” (zaktualizowaniu) wartości udzielonego kapitału legły w gruzach z wydaniem orzeczenia (...) z dnia 12 stycznia 2024 r. (wydanego już po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie).

Reasumując, powyższe orzecznictwo (...) wprost zamyka bankom drogę do dochodzenia tego typu roszczeń jako sformułowane w rozpoznawanym pozwie.

Odmienne poglądy prawne powoda na ten temat należy uznać za chybione i błędne – z przyczyn przedstawionych zwięźle powyżej. Powyższa argumentacja prawna sądu w identycznym więc stopniu odnosi się do wszystkich sformułowanych w pozwie konstrukcji zgłoszonych roszczeń (głównego i ewentualnych). Nie tu żadnego znaczenia to, przy zastosowaniu których przepisów prawa krajowego powód stara się skonstruować swoje roszczenia pieniężne – w każdym przypadku jest to nieskuteczne.

Mając powyższe na uwadze powództwo oddalono w całości na mocy art. 405, art. 410 k.c., art. 3581 § 3 k.c. (punkt I. sentencji).

Rozważanie pozostałych twierdzeń i zarzutów stron jest zbyteczne (naruszyłoby ustawowy wymóg zwięzłości uzasadnienia wyroku sądu cywilnego).

Koszty

O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie II. sentencji na mocy art. 98 k.p.c. Na zasądzone na rzecz wygrywających pozwanych koszty składa się: opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (5.400 zł, § 2 pkt 6 rozp. MS z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłaty skarbowe od pełnomocnictwa (2 x 17 zł). Niniejsza sprawa nie była skomplikowana, obszerna dowodowo, długotrwała, ani „precedensowa”, zaś wartość przedmiotu sporu mieściła się blisko dolnej granicy przedziału stawki. Decydujące o treści wyroku zagadnienia prawne wynikają wprost z orzecznictwa (...).