Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. w G. sprawy z powództwa M. R. przeciwko Przedsiębiorstwu Usługowemu (...) spółce jawnej J. R., H. R. z siedzibą w G. z udziałem interwenienta ubocznego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa Usługowego (...) spółki jawnej J. R., H. R. z siedzibą w G. na rzecz powódki M. R. kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 23 października 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa Usługowego (...) spółki jawnej J. R., H. R. z siedzibą w G. na rzecz powódki M. R. kwotę 2.017 zł (dwa tysiące siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Przedsiębiorstwa Usługowego (...) spółki jawnej J. R., H. R. z siedzibą w G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 885 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

V.  kosztami interwencji ubocznej obciąża (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W., uznając je za poniesione.

Sygn. akt I C 760/14

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

W dniu 11 stycznia 2013 r. około godziny 11:00 M. R. zamierzała wejść na schody prowadzące do wnętrza klatki schodowej budynku przy ul. (...) w S.. W tym miejscu było bardzo ślisko, wszędzie był lód przysypany śniegiem. Nie było posypane piaskiem lub innym środkiem przeciwpoślizgowym. D. G. (1) w tym miejscu w pobliżu robił coś przy samochodzie. Kiedy zobaczył powódkę po przewróceniu się, podszedł do niej, pomógł wstać i zaprowadził do klatki schodowej, a następnie do drzwi jej mieszkania i tam ją pozostawił.

Dowód: zeznania D. G., k. 60

zeznania powódki, k. 94-95

W wyniku wypadku powódka doznała złamania kompresyjnego trzonu kręgu L1, stłuczenia miednicy, uszkodzenie II stopnia mięśnia przykręgosłupowego długiego po stronie lewej. Dolegliwości bólowe związane z tymi uszkodzeniami były znaczne. Powódka nosiła gorset usztywniający (J.’a), który miał za zadanie zmniejszyć ból. Przez pierwsze trzy tygodnie powódka nie była samodzielna w rozumieniu czynności domowych. Pełną samodzielność odzyskała 3 miesiące po urazie (tj. po zdjęciu gorsetu). Stłuczenie miednicy (guzów kulszowych) w pierwszym miesiącu utrudniało znacznie siedzenie. U powódki pozostał przykurcz związany z krwiakiem mięśnia przykręgosłupowego, który ogranicza ruchy skrętne kręgosłupa w stopniu średnio-miernym. Leczenie zakończone, aktualny stan należy uznać za utrwalony.

Dowód: opinia biegłego W. Ż., k. 128-138, 163-164

zeznania powódki, k. 94-95

W chwili wypadku obowiązywała umowa z dnia 31 sierpnia 2008 r. (zawarta pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniową przy ul. (...) w S. a Przedsiębiorstwem Usługowym (...) spółką jawną J. R., H. R. z siedzibą w G.), której przedmiotem było zapewnienie czystości i porządku w budynku przy ul. (...) w S. oraz przyległego chodnika. Zakres prac obejmował m.in. zimą: według potrzeb odgarnianie i usuwanie śniegu z chodnika przed budynkiem i dojść do budynku oraz zapobieganie gołoledzi poprzez posypywanie materiałami szorstkimi.

Dowód: umowa, k. 45

W odpowiedzi na wezwanie skierowane przez pełnomocnika powódki pozwany pismem z dnia 26 marca 2013 r. odmówił uznania swojej odpowiedzialności twierdząc, że nie doszło do zaniechania i spełnienia przesłanek z art. 415 k.c.

Dowód: pismo, k. 14

Ocena dowodów

Sąd uznał za wiarygodne spójne, szczere i wewnętrznie niesprzeczne zeznania świadka D. G. oraz powódki. Wynika z nich jednoznacznie, że w miejscu zdarzenia był lód posypany śniegiem. Zdarzenia miało miejsce w ciągu dnia (ok. godz. 11:00). Nie było śladów działalności pozwanego przedsiębiorstwa. Wypadek miał miejsce na dojściu do budynku.

Opinię biegłego lekarza dr n. med. W. Ż. (wraz z pisemnym uzupełnieniem) uznano za jasną, pełną i wewnętrznie niesprzeczną. Jest ona spójna z przedstawioną przez powódkę dokumentacją lekarską. Zarzuty do opinii zostały przez biegłego jednoznacznie wyjaśnione. Nie było podstaw do dalszego wzywania biegłego do uzupełnienia opinii bądź zlecenia wykonania opinii innemu biegłemu.

Kwalifikacja prawna

Podstawą prawną odpowiedzialności pozwanej jest art. 415 k.c. Jak słusznie przyjmuje się w literaturze przedmiotu i w judykaturze, niewykonanie umowy, o tyle może stanowić czyn niedozwolony, w znaczeniu art. 415 k.c., gdy sprawca szkody naruszył obowiązek powszechny, ciążący na każdym. Niewykonanie zatem zobowiązania samo przez się nie może być uznane za działanie bezprawne w rozumieniu art. 415 k.c. Taka jego kwalifikacja jest uzasadniona tylko wtedy, gdy jednocześnie następuje naruszenie obowiązku powszechnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1997 r. III CKN 202/97 OSNC 1998 r., Nr 3, poz. 42, wyrok z dnia 3 czerwca 1981 r. IV CR 18/81 niepubl.). Nie zawsze więc w razie naruszenia przez sprawcę obowiązku oznaczonego obowiązku umownego zachodzi bezprawność relewantna z punktu widzenia zasad odpowiedzialności wobec osób trzecich.

W niniejszym przypadku doszło do sytuacji, w której na skutek naruszenia obowiązku umownego (naruszenie § 2 pkt 3 umowy z dnia 31 sierpnia 2008 r.) powstał stan zagrażający bezpieczeństwu powszechnemu (zdrowiu) wszystkich osób trzecich poruszających się na dojściu do przedmiotowego budynku. Niewykonany przez pozwaną umowny obowiązek pieczy nad przedmiotowym ciągiem pieszym miał więc zapobiegać skutkom gołoledzi w stosunku do przechodzących pieszych (tj. zapobiegać ich upadkom), a więc w/w kryterium relewancji bezprawności zostało bez wątpienia spełnione.

Bezprawne zaniechanie ze strony pozwanego doprowadziło do wypadku, w którym powódka doznała szeregu opisanych przez biegłego urazów ciała; związek przyczynowy pomiędzy bezprawnym zaniechaniem pozwanego a szkodą jest adekwatny i niewątpliwy.

Zawinienie strony pozwanej nie budzi wątpliwości. Zdarzenie miało miejsce w obrębie obszaru, co do którego pozwany był obowiązany umownie do utrzymywania czystości i bezpieczeństwa oraz zapobiegania gołoledzi. W okresie zimowym zapobieganie gołoledzi miało następować „według potrzeb”, a więc bez konieczności osobnego (odrębnego) zlecenia ze strony zamawiającego (por. wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 2013-12-05, II Ca 314/13, LEX nr 1719258). Stan gołoledzi powodujący upadek powódki trwał w godzinie 11:00, a więc istniało dużo czasu, aby od świtu doprowadzić ten obszar do stanu zgodnego z obowiązkami pozwanego. Strona pozwana w ogóle nie przedstawiła dowodów uzasadniających brak działań przeciwdziałających utrzymywaniu się gołoledzi w danym dniu.

Powoływanie się przez pozwanego na art. 429 k.c. jest całkowicie nietrafne. Przepis ten bywa wykorzystywany do obrony w sytuacji, w której pozwany dowodzi, że jako powierzający wykonanie czynności innemu nie jest odpowiedzialny. W realiach niniejszej sprawy mogłoby to mieć zastosowanie w sytuacji, w której pozwana spółka przerzuca odpowiedzialność np. na swojego podwykonawcę. Tymczasem pozwana posługuje się tym przepisem, aby przenieść odpowiedzialność na Wspólnotę Mieszkaniową, a więc w odwrotnym kierunku. Wspólnota Mieszkaniowa w ogóle nie jest stroną niniejszego postępowania. Reasumując, legitymacja bierna pozwanej spółki nie została skutecznie podważona.

Skala dolegliwości bólowych poszkodowanej jest stosunkowo znaczna. Biegły potwierdził, że dolegliwości bólowe musiały być znaczne (z uwagi na skalę i wielomiejscowe obrażenia). Stopień niesamodzielności i okres takiego stanu był również niebłahy. Pozostały też utrwalone negatywne zmiany somatyczne (szczegółowo opisane w stanie faktycznym).

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że dochodzone przez powódkę zadośćuczynienie na poziomie 10.000 zł z pewnością nie może być uznane za zawyżone, lecz jak najbardziej odpowiednie.

Powództwo było częściowo niezasadne jeżeli chodzi o datę początkową zasądzonych odsetek za opóźnienie. Powódka nie udowodniła przedprocesowego wezwania pozwanego do zapłaty określonej sumy pieniężnej. Ze wspomnianego przedprocesowego pisma pozwanej nie wynika, że była ona wezwana do zapłaty, lecz do przyjęcia odpowiedzialności w ogólnym rozumieniu. W tym stanie rzeczy wymagalność roszczenia nastąpiła po dniu doręczenia pozwanej odpisu pozwu (doręczenie nastąpiło w dniu 22 października 2014 r., k. 36).

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 415 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono na mocy art. 455 k.c. a contrario.

Koszty

W punkcie III. sentencji orzeczono o kosztach procesu na mocy art. 100 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwaną spółkę, gdyż powódka uległa jedynie co do bardzo nieznacznej części zgłoszonego w pozwie roszczenia. Na zasądzone od pozwanego na rzecz powódki koszty składa się: opłata sądowa od pozwu (500 zł), opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (1.200 zł, § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych […]), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), 300 zł tytułem zaliczki na poczet opinii biegłego.

W punkcie IV. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazano ściągnąć od pozwanego nieuiszczone koszty sądowe, na które składa się pozostała (niezaliczkowana) część wynagrodzenia biegłego.

W punkcie ostatnim sentencji na mocy art. 107 k.p.c. a contrario obciążono kosztami interwencji (...) S.A., albowiem nie zaistniały przesłanki uzasadniające zwrot tych kosztów od przeciwniczki, która prawie w całości wygrała proces.