Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Żelewska

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2023 r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko J. B.

o wydanie nieruchomości i eksmisję

I.  nakazuje pozwanemu J. B. wydać powódce Gminie M. G., w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku, grunt stanowiący jej własność położony w G. przy Alei (...) obejmujący część działki gruntu o nr (...) o powierzchni ok. 1220 m ² opisaną w obrębie nr 30 W. św. M., dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...), oznaczony kolorem szarym na mapie do celów sądowych sporządzonej przez geodetę A. S. na k. 14 akt z wyjątkiem lokalu mieszkalnego przy Alei (...) oznaczonego numerem (...);

II.  nakazuje pozwanemu J. B. oczyścić i opróżnić grunt opisany w pkt. I wyroku (z uwzględnieniem wyłączenia lokalu nr (...)) poprzez rozbiórkę posadowionych na nim obiektów budowlanych stanowiących nakłady i ruchomości pozwanego w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku;

III.  upoważnia powoda Gminę M. G. do zastępczego wykonania czynności jak w pkt.II na koszt pozwanego po bezskutecznym upływie terminu wskazanego w pkt.II wyroku;

IV.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

V.  mapę opisaną w pkt. I czyni integralną częścią niniejszego wyroku;

VI.  koszty procesu znosi wzajemnie pomiędzy stronami.

Sygnatura akt I C 712/18

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. wniosła pozew przeciwko J. B. o nakazanie pozwanemu wydania gruntu stanowiącego własność powódki położonego przy Al. (...) w G., obejmującego część działki gruntu nr (...) o powierzchni około 1220 m ² obręb (...) W. św. M., dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...), oznaczonej kolorem szarym na mapie do celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. S., w terminie 30 dni licząc od uprawomocnienia się wyroku, nakazania pozwanemu oczyszczenie i opróżnienie przedmiotowego gruntu poprzez rozbiórkę posadowionych na nim obiektów budowlanych stanowiących nakłady pozwanego, ogrodzenia oraz usunięcie wszelkich ruchomości w terminie 30 dni licząc od uprawomocnienia się wyroku, a także upoważnienia powoda do zastępczego wykonania ww. czynności na koszt pozwanego po bezskutecznym upływie ww. terminu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że jest właścicielką ww. działki gruntu nr (...), a pozwany zajmuje bez tytułu prawnego ogrodzoną przez niego część tej działki o powierzchni około 1220 m ², na której pod adresem Al. (...) jest zameldowany. Pozwany na przedmiotowym gruncie składuje odpady niebezpieczne, stanowiące zagrożenie dla zdrowia lub życia ludzi oraz środowiska, w tym wraki samochodów, opony, akumulatory, pralki, lodówki, odpady budowalne i komunalne zmieszane. Powódka podejmowała próby polubownego załatwienia sprawy kierując wezwania do usunięcia nieczystości i wydania gruntu w części zbędnej do realizacji potencjalnej funkcji mieszkalnej, wynikającej z zameldowania, które ostatecznie przyjęły formę decyzji administracyjnej, jednak pozostały one bez reakcji ze strony pozwanego.

(pozew, k. 3-5)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Zdaniem pozwanego doszło do nawiązania stosunku najmu na podstawie przepisów przejściowych ustawy o ochronie praw lokatorów co do działek nr (...), gdyż zawsze były one wykorzystywane na cele mieszkaniowe. Nadto, wskazał, że na wszystkich działkach znajdują się jego rzeczy i służą one w jakimś stopniu zaspokojeniu jego potrzeb mieszkaniowych. Poza tym wszystkie działki tworzą gospodarczą całość. Pozwany wniósł także – w razie uwzględnienia powództwa – o przyznanie lokalu socjalnego.

(protokół rozprawy z dnia 5 lutego 2019r., k. 48 oraz z dnia 21 marca 2023r., k. 123)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielką nieruchomości gruntowej, składającej się m.in. z działki nr (...) położonej w G. przy Al. (...), obręb (...) W. św. M., dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(dowód: wydruk aktualnej treści księgi wieczystej nr (...), k. 7-13)

Pozwany J. B. jest w posiadaniu części działki nr (...) w postaci czterech działek oznaczonych na mapie dla celów sądowych sporządzonej przez uprawnionego geodetę A. S. numerami(...), (...), (...),(...). Na działce oznaczonej nr (...) posadowiony jest budynek mieszkalny, zbudowany w latach 30 – tych XX w., składający się obecnie z dwóch pokoi, kuchni i przybudówki. Rodzina pozwanego weszła w posiadanie tej działki przed II Wojną Światową. Po wojnie w budynku tym zamieszkiwała babka pozwanego wraz z córkami, potem mieszkała tam matka pozwanego, która po wyprowadzeniu się pozostawiła tę działkę pozwanemu. W latach 80 – tych XX w. – po urodzeniu córek – pozwany nabył nakłady na sąsiednią działkę nr (...), na której był posadowiony budynek mieszkalny. Po nabyciu nakładów wraz z rodziną pozwany przeprowadził się do posadowionego na działce (...) budynku. Tam też jest zameldowany na pobyt stały. Nadto, w latach 80 – tych pozwany zakupił nakłady na działkę nr (...), która również jest zabudowana budynkiem mieszkalnym składającym się z trzech pokoi, kuchni, łazienki i wc. Po pożarze budynku znajdującego się na działce (...) pozwany zamieszkał w budynku na działce nr (...). Aktualnie, na działkach (...) pozwany zgromadził wraki samochodów. Pozwany nabył również nakłady na działkę (...), która również była zabudowana budynkiem mieszkalnym, który jednak został rozebrany z uwagi na jego zły stan techniczny. Obecnie na tej działce pozwany trzyma 2-3 wraki samochodów i przyczepę. Działki (...) są osobno ogrodzone, pomiędzy nimi nie ma żadnego ogrodzenia, muru czy podmurówki. Działki (...) także są oddzielnie ogrodzone, a pomiędzy nimi znajduje się metalowe ogrodzenie. Na działce (...) znajduje się drewniany garaż.

(dowód: mapa dla celów sądowych sporządzona przez uprawnionego geodetę A. S., k. 14, przesłuchanie pozwanego J. B., płyta CD k. 86 i 124)

Decyzją z dnia 28 czerwca 2016 roku Prezydent Miasta G. nakazał pozwanemu usunąć odpady zgromadzone na nieruchomości przy Al. (...) w postaci odpadów opakowaniowych, sorbetów, materiałów filtracyjnych, tkanin do wycierania, ubrań ochronnych, zużytych lub nie nadających się do użytkowania pojazdów, odpadów z demontażu, przeglądu i konserwacji pojazdów, baterii i akumulatorów, materiałów i elementów budowlanych oraz infrastruktury drogowej, drewna, szkła i tworzyw sztucznych z budowy, remontu i demontażu obiektów budowlanych, odpadów i złomu metalicznego oraz stopów metali, odpadów komunalnych.

(dowód: decyzja z dnia 28 czerwca 2016r., k. 15-23)

Pozwany J. B. złożył w sądzie wniosek o stwierdzenie, że nabył przez zasiedzenie w dobrej wierze własność działek położonych w G. przy Al. (...).

Postanowieniem z dnia 20 maja 2021 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII Ns 1714/18 Sąd Rejonowy w Gdyni oddalił wniosek pozwanego.

J. B. wywiódł apelację od ww. postanowienia, lecz postanowieniem z dnia 28 października 2021r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt III Ca 716/21 Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił apelację pozwanego, uznając, że pozwany nie był posiadaczem samoistnym.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 20 maja 2021r., k. 78, postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 28 października 2021r., k. 79 wraz z uzasadnieniem, k. 101-110)

J. B. utrzymuje się z emerytury, która po potrąceniach komorniczych wynosi 1.278,84 zł, dorabia sprzedając części samochodowe, z czego uzyskuje dochód w kwocie około 400 zł miesięcznie, nie korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej. Ponosi wydatki na zakup leków w kwocie 300 zł miesięcznie, opłaty za prąd i gaz w po 50 zł miesięcznie, a także wcześniej ponosił opłaty na rzecz powoda za jedną działkę w kwocie 165 zł (ten ostatni wydatek ponosi w zależności od możliwości). Pozwany cierpi na reumatyzm oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, nie ma orzeczonego stopnia niepełnosprawności. Pozwany ma trzy córki, które zamieszkują za granicą. J. B. nie ma tytułu prawnego do żadnej innej nieruchomości.

(dowód: przesłuchanie pozwanego, płyta CD k. 86 i 124, zaświadczenie ZUS, k. 126)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, a także dowodu z przesłuchania pozwanego.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodów z dokumentów urzędowych powołanych w postaci odpisów orzeczeń wydanych w sprawie o zasiedzenie, decyzji administracyjnej czy też odpisu z księgi wieczystej, albowiem zgodnie z art. 244 k.p.c. wymienione dokumenty korzystają z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, a w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie wzruszyła tychże domniemań w trybie art. 252 k.p.c.

Sąd dał wiarę również zeznaniom pozwanego J. B. co do jego faktycznego miejsca zamieszkiwania, okresu zajmowania przez niego poszczególnych części nieruchomości, sposobu korzystania z działek, a także jego sytuacji osobistej i materialnej. W ocenie Sądu zeznania pozwanego w zakresie dotyczącym jego miejsca zamieszkania pozwanego są konsekwentne i wewnętrznie spójne. Zważyć należy, iż od początku niniejszego postępowania pozwany wskazywał, że zamieszkuje w budynku pod numerem (...), co podnosił także w sprawie o zasiedzenie. Odnośnie historii nabywania poszczególnych części nieruchomości zeznania pozwanego korelują z treścią uzasadnienia orzeczenia Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygnaturze akt VII Ns 1714/18. Natomiast, zeznania pozwanego dotyczące jego sytuacji materialnej, w szczególności wysokości osiąganego dochodu, znajdują potwierdzenie w treści dokumentu w postaci zaświadczenia ZUS. Natomiast jako wewnętrznie sprzeczne Sąd uznał zeznania pozwanego dotyczące płatności przez niego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Zważyć należy, iż pozwany w tym zakresie zmieniał zeznania, natomiast z treści uzasadnienia w sprawie o zasiedzenie wynika, że uiszczał na rzecz powódki opłaty z tytułu bezumownego korzystania ze spornego gruntu, co stanowiło podstawę do uznania go za posiadacza zależnego i w konsekwencji podstawę oddalenia jego wniosku.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W świetle powołanego przepisu przesłankami roszczenia windykacyjnego są:

1) własność podmiotu podnoszącego roszczenie;

2) faktyczne władanie rzeczą przez podmiot, przeciwko któremu kierowane jest roszczenie;

3) brak skutecznego względem właściciela uprawnienia do władania rzeczą, które przysługiwałoby osobie, która rzeczą faktycznie włada (por. M. Gutowski (red.) Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-449 ¹¹ , wyd. 1, 2016).

Zważyć należy, iż pozwany bronił się przed żądaniem pozwu, wskazując przede wszystkim na brak legitymacji procesowej czynnej powódki poprzez twierdzenie, że nabył własność przedmiotowej nieruchomości w drodze zasiedzenia. Zarzut pozwanego jednak nie zasługiwał na uwzględnienie. Zważyć bowiem należy, iż równolegle toczyło się przed tutejszym Sądem postępowanie o zasiedzenie spornej nieruchomości. Postanowieniem z dnia 20 maja 2021 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII Ns 1714/18 Sąd Rejonowy w Gdyni oddalił wniosek pozwanego, natomiast postanowieniem z dnia 28 października 2021r. Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił apelację pozwanego. W konkluzji sądy obu instancji stwierdziły, że władztwo pozwanego oraz jego poprzedników prawnych nie miało cech samoistności, albowiem uiszczali oni na rzecz właściciela gruntu opłaty za bezumowne korzystanie. Sąd w niniejszej sprawie jest związany powyższym rozstrzygnięciem. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Jak wskazuje się w orzecznictwie określone w przepisie art. 365 k.p.c. związanie stron, sądów i innych podmiotów i osób, treścią prawomocnego orzeczenia wyraża nakaz przyjmowania przez te podmioty, że w objętej prawomocnym orzeczeniem sytuacji stan prawny przedstawiał się tak, jak to wynika z sentencji orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 marca 2012r., I ACa 102/12, L.). Orzeczenie prawomocne pociąga za sobą tę konsekwencję, że nikt nie może negować faktu istnienia orzeczenia i jego określonej treści, bez względu na to, czy był czy też nie był stroną w postępowaniu, w wyniku którego zostało wydane to orzeczenie. Żaden zatem sąd i organ nie mogą kwestionować faktu wydania orzeczenia, istnieje bowiem obowiązek poszanowania prawomocnego orzeczenia przez wszystkie sądy i organy państwowe co nie pozwala tymże organom na bezpośrednią jego zmianę lub uchylenie przy okazji rozpoznawania innych spraw. Natomiast skutkiem przyjęcia mocy wiążącej w sensie materialnym jest to, że rozstrzygnięcie zawarte w orzeczeniu stwarza taki stan prawny, jak z niego wynika, czyli sądy rozpoznające spór muszą przyjmować, że dana kwestia kształtuje się tak, jak to przyjęto we wcześniejszym prawomocnym orzeczeniu. W kolejnym zatem postępowaniu, w którym pojawia się ta sama kwestia, nie może być już ona ponownie badana. Co więcej, jeżeli prawomocnie przesądzona została podstawa rozstrzygnięcia to nie można jej zmieniać, nawet jeżeli za zmianą przemawiałaby zmiana wykładni przepisów prawa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 marca 2017r., I ACa 884/16, L.). Prawomocne orzeczenie jest wiążące dla podmiotów wymienionych w art. 365 § 1 k.p.c., choćby nawet było wadliwe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 lipca 2018r., I AGa 127/18, L.). Prawomocny wyrok oddalający powództwo wiąże na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. strony, sądy i inne organy oraz ma, w myśl art. 366 k.p.c., powagę rzeczy osądzonej. Uznaniu mocy wiążącej prawomocnego wyroku oddalającego powództwo nie stoi na przeszkodzie ogólne sformułowanie jego sentencji. Moc wiążącą na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. ma wprawdzie jedynie sentencja orzeczenia, niemniej jednak w niektórych przypadkach – jak np. w razie oddalenia powództwa – ze względu na ogólność rozstrzygnięcia, doniosłość przy ustalaniu zakresu mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, czyli granic prawomocności materialnej orzeczenia, mogą mieć także zawarte w uzasadnieniu orzeczenia motywy rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z dnia 29 września 2011r., IV CSK 652/10, L.). Moc wiążąca orzeczenia merytorycznego, określona w art. 365 § k.p.c., może być brana pod uwagę tylko w innym postępowaniu niż to, w którym je wydano. Orzeczenie takie uzyskuje moc wiążącą z chwilą uprawomocnienia się, a zatem z chwilą definitywnego zakończenia postępowania. W kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie podlega ona już ponownemu. Związanie orzeczeniem oznacza niedopuszczalność przeprowadzenia postępowania dowodowego w tej kwestii, nie tylko zaś dokonywania sprzecznych ustaleń (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 listopada 2015r., I ACa 619/15, L.). W związku z powyższym, wobec związania prawomocnym orzeczeniem sądu, należało uznać, że pozwany nie nabył własności przedmiotowej nieruchomości poprzez zasiedzenie.

Poza zarzutem zasiedzenia, pozwany zgłosił zarzut hamujący, wskazując na przysługujące mu uprawnienie do władania sporną nieruchomości wynikające ze stosunku najmu powstałego ex lege na podstawie przepisów przejściowych ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz.U. z 2023 r. poz. 725 ze zm.) osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego do dnia wejścia w życie ustawy przez okres nie krótszy niż 10 lat wstępuje z mocy prawa w stosunek najmu tego lokalu po upływie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli właściciel nie wniesie w tym okresie powództwa o nakazanie tej osobie przez sąd opróżnienia lokalu lub jeżeli w tym samym terminie nie wniesiono powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu. Przedmiotowa ustawa weszła w życie z dniem 10 lipca 2001 roku. Na podstawie zeznań pozwanego Sąd ustalił, że zamieszkuje on w budynku mieszkalnym położonym na części nieruchomości oznaczonej nr 37 i lokal ten stanowi jego centrum życiowe. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że nakłady na tę działkę nabył jeszcze w latach 80 – tych XXw., natomiast w budynku znajdującym się na tej nieruchomości zamieszkał na stałe po pożarze budynku znajdującego się na sąsiedniej działce nr (...). J. B. zeznał, że w budynku nr (...) zamieszkiwał już stale w latach 90- tych ubiegłego wieku. Niewątpliwie, pozwany był w posiadaniu działki nr (...) przed dniem 10 lipca 1991r. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że przedmiotowy budynek - od chwili objęcia go w posiadanie przez pozwanego – miał charakter mieszkalny. Mając zaś na względzie fakt, iż spośród wszystkich budynków posadowionych na spornej nieruchomości budynek ten miał największą ilość pomieszczeń, a poza pozwanym na nieruchomości mieszkała także jego rodzina należało uznać, że pełnił on funkcję mieszkalną od chwili nabycia go przez pozwanego. W każdym bądź razie z zebranych dowodów nie wynika, aby budynek ten kiedykolwiek był wykorzystywany w innym celu aniżeli mieszkaniowy. Jednocześnie należało mieć na względzie, że nie było pomiędzy stronami sporu co do tego, że powódka nie domagała się na drodze sądowej eksmisji pozwanego ani też nie wytoczyła powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku najmu. W tych okolicznościach należało uznać, że w stosunku do ww. lokalu pomiędzy stronami został z mocy prawa nawiązany stosunek najmu. Z tego względu – w odniesieniu do tegoż lokalu – powództwo miało charakter eksmisyjny. Bezsporne było, że powódka nie złożyła dotychczas wobec pozwanego oświadczenia o wypowiedzeniu stosunku najmu w trybie art. 11 ustawy o ochronie praw lokatorów, a jeśli tak – to posiada on skuteczny wobec właściciela gruntu tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego przy Al. (...) oznaczonego nr (...). Nie ulega wątpliwości, że roszczenie windykacyjne przysługuje właścicielowi jedynie w stosunku do posiadacza, który nie ma względem właściciela skutecznego prawa do władania rzeczą (art. 222 § 1 k.c.). Nie można windykować rzeczy dopóty, dopóki określona osoba wykonuje faktyczne władztwo nad tą rzeczą w oparciu o przysługujące jej uprawnienie względem właściciela tej rzeczy. Wtedy bowiem nie zachodzi naruszenie własności polegające na bezprawnym pozbawieniu właściciela faktycznego władania rzeczą windykowaną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2018 r., II CSK 540/17, L.). Tym samym skoro co do lokalu nr (...) pomiędzy stronami doszło do nawiązania stosunku najmu ex lege, który nie został dotychczas rozwiązany, to w tym zakresie pozwany dysponuje skutecznym wobec właściciela uprawnieniem do władania nieruchomością i powództwo w tym zakresie należało uznać za pozbawione podstaw.

Natomiast, co do pozostałej części nieruchomości powódka wykazała, że jest właścicielem tej nieruchomości co jednoznacznie wynika z wpisów w dziale II. księgi wieczystej. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. z 2023 r. poz. 146 ze zm.) domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Nie budzi wątpliwości, że powyższe domniemanie może być obalone także w procesie o wydanie nieruchomości z art. 222 § 1 k.c. (por. postanowienie SN z 6 grudnia 2000r., III CKN 179/99, L.; wyrok SN z 30 maja 2000r., IV CKN 28/00, L.; wyrok SA w Szczecinie z 17 sierpnia 2018r., I AGa 31/18, L.), niemniej w toku niniejszego postępowania pozwany nie zdołał go wzruszyć. Nie budziło bowiem wątpliwości Sądu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, że pozwany jest w posiadaniu spornej nieruchomości bez tytułu prawnego, skoro nigdy nie zawierał z powódką żadnej umowy odnoszącej się do pozostałej (poza lokalem nr (...)) części spornej nieruchomości, a jego wniosek o stwierdzenie zasiedzenia został prawomocnie oddalony. Tym samym zostały wykazane wszystkie przesłanki roszczenia windykacyjnego. Z tego względu powództwo o wydanie nieruchomości na podstawie art. 222 § 1 k.c. należało uznać za uzasadnione co do pozostałej – poza lokalem mieszkalnym oznaczonym nr (...) – części nieruchomości.

Za uzasadnione należało uznać także żądanie powódki do nakazania pozwanemu oczyszczenia i opróżnienia nieruchomości (poza lokalem nr (...)) poprzez rozbiórkę posadowionych na niej obiektów budowlanych stanowiących nakłady i ruchomości pozwanego. Wszystkie przedmiotowe obiekty budowlane, a także ruchomości zostały posadowione czy zgromadzone bez zgody właściciela nieruchomości i stanowią własność pozwanego. Nadto, gromadzone przez pozwanego na spornej nieruchomości rzeczy stanowią zagrożenie dla zdrowia ludzi oraz środowiska (vide: załączona decyzja administracyjna). W ocenie Sądu termin miesięczny jest wystarczający do wykonania powyższego obowiązku.

Nadto, na wypadek niewykonania ww. nakazanych czynności w wyznaczonym miesięcznym terminu, na mocy art. 480 § 1 k.c. Sąd upoważnił powódkę do zastępczego wykonania ww. czynności na koszt pozwanego.

W pozostałym zakresie, na mocy art. 222 § 1 k.c. a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 k.p.c. i mając na względzie, że obie strony wygrały/przegrały niniejszy spór w części (choć nie sposób ustalić procentowego stosunku wygranej stron) zniósł koszty wzajemnie pomiędzy stronami. Niezależnie od powyższego należało mieć na względzie, że sytuacja osobista i materialna pozwanego uzasadniała odstąpienie od obciążania go kosztami postępowania. Jest on osobą starszą, samotną, schorowaną, uzyskującą niewielki dochód w kwocie 1.200-1.600 zł, który przy obecnym poziomie cen pozwala na zaspokojenie tylko najpilniejszych potrzeb egzystencjonalnych.