Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Berent

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Bronk-Marwicz

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2024 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko K. S. (1)

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanemu K. S. (1), aby opuścił, opróżnił i wydał powódce Gminie M. G. lokal mieszkalny o numerze (...) położony w G. przy ulicy (...);

II.  orzeka, że pozwanemu K. S. (1) nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

III.  oddala wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności;

IV.  zasądza od pozwanego K. S. (1) na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 569,46 zł (pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych czterdzieści sześć groszy) tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 538/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 listopada 2024 roku

I.

(żądanie i podstawa faktyczna pozwu)

1.  Powódka Gmina M. G. wystąpiła z powództwem o nakazanie, aby pozwany K. S. (1) opróżnił z wszystkich rzeczy, opuścił i wydał powódce lokal mieszkalny nr (...), znajdujący się w budynku położonym w G. przy ul. (...), żądając ustalenia, że pozwanemu nie przysługuje prawo do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Powódka wniosła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

2.  W uzasadnieniu powódka podała, że jest ona właścicielką ww. lokalu. Pozwany był najemcą tego lokalu. W toku procedowania zamiany przedmiotowego lokalu powódka uzyskała informację, że pozwany nie zamieszkiwał w lokalu od kilku lat. W lokalu nie znajdowały się też żadne rzeczy pozwanego. Lokalem dysponował wyłącznie brat pozwanego W. B., który zamieszkiwał w nim wraz z żoną i dwojgiem dzieci. Stałym miejscem pobytu pozwanego było mieszkanie konkubiny B. K. w lokalu położonym w G. przy ul. (...). Taki adres pozwany wskazywał do korespondencji.

3.  Pismem z dnia 29 grudnia 2021 roku pozwanemu wypowiedziano umowę najmu lokalu.

4.  Pismem z dnia 8 marca 2022 roku, w związku z przydziałem innego lokalu, rozwiązano umowę najmu spornego lokalu z W. B. z dniem 30 kwietnia 2022 roku, który od dnia 1 kwietnia 2022 roku nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu (umowa najmu kolejnego lokalu obowiązuje go od dnia 9 marca 2022 roku). W. B. poinformował, że nie może wydać lokalu objętego pozwem i przekazać kluczy, albowiem po opuszczeniu przez niego lokalu zajął go jego brat (pozwany) i wymienił zamki w drzwiach.

5.  Pozwany, pomimo wezwań, zajmuje lokal bez tytułu prawnego i nie reguluje opłat z tego tytułu.

(pozew, k. 4-6)

II.

(stanowisko pozwanego)

6.  W piśmie procesowym pozwany podał, że w lokalu objętym pozwem mieszka od wielu lat. Po śmierci jego mamy przez pewien okres mieszkał z nim jego syn wraz z partnerką. Wyprowadzili się po urodzeniu dziecka. Brat wprowadził się wraz z żoną i dziećmi za jego zgodą dopiero pod koniec 2019 roku. Wcześniej brat pozwanego przebywał w zakładach karnych – wówczas żona jego pomieszkiwała trochę u swojej matki, trochę u koleżanki i również z nim w przedmiotowym lokalu. Po opuszczeniu zakładu karnego mieszkał w kilku innych miejscach. Później wraz z żoną i dziećmi wprowadził się do niego. Pozwany podjął pracę w Niemczech. Mieszkanie było małe. Pozwany, żeby uniknąć kłótni starał się jak najmniej przebywać w mieszkaniu. W czasie (...)u ograniczał kontakt, co nie znaczy, że w ogóle nie przebywał w lokalu. Twierdzenia W. B. na temat niezamieszkiwania pozwanego w lokalu wynikały z chęci szybkiego otrzymania nowego mieszkania. Kiedy Urząd Miasta zaproponował pozwanemu i jego bratu z rodziną lokal zastępczy, jego brat zaproponował mu, że on sam obejmie nowy lokal, a pozwany będzie się starał o nowy lokal. Pozwany nie wyraził na to zgody. Pozwany odpisał do Urzędu Miasta, że wnosi o dwie kawalerki, gdyż nie widzi możliwości zamieszkiwania wspólnie z rodziną brata. Pozwany podał, że nigdy nie wyprowadził się z lokalu. Podał, że nie wymienił zamków, bo aby to zrobić musiałby wyważyć drzwi, a to nie było potrzebne, bo posiadał klucze. Pozwany podał w wątpliwość wiedzę administracji, że lokal był pusty skoro nie miała do niego dostępu. Z pisma wynikało, że pozwany nie ma miejsca, w którym mógłby zamieszkać.

(pismo z dnia 28 kwietnia 2023 r.,k. 91-94)

III.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

7.  Powódka Gmina M. G. jest właścicielką lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w G. przy ul. (...) w G..

(fakt bezsporny)

8.  Dnia 3 października 2003 roku powódka Gmina M. G. zawarła z U. i Z. S. umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w G. przy ul. (...) w G., składającego się z 2 pokoi oraz kuchni o powierzchni użytkowej 23,62 m ², w tym powierzchni mieszkalnej (...) m ².

(dowód: umowa najmu lokalu z dnia 3 października 2003 r., k. 9-13)

9.  Aneksem nr (...) z dnia 9 maja 2005 roku wykreślono z umowy Z. S..

(dowód: aneks nr (...) z dnia 9 maja 2005 r., k. 14)

10.  Aneksem z dnia 17 października 2017 roku w miejsce zmarłej U. S. wpisano pozwanego K. S. (2) i W. B., brata pozwanego.

(dowód: aneks z dnia 17 października 2017 r., k. 15)

11.  Po śmierci U. S. lokal zajmowany był przez syna pozwanego. Po roku opuścił on lokal, a w 2018 roku zajął go W. B. po opuszczeniu zakładu karnego. W. B. zajął lokal wraz z żoną D. B. oraz dwójką synów.

12.  W tym czasie pozwany pracował za granicą. Zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...) w G. wraz z B. K.. W czasie pandemii C.-19 pozwany definitywnie opuścił lokal nr (...) położony w G. przy ulicy (...).

13.  W. B. wraz z rodziną wyprowadzili się z lokalu w 2022 roku. Wówczas lokal zajął pozwany, przy czym nie zamieszkał w nim na stałe, a jedynie sporadycznie wraz z B. K. sygnalizował swoją obecność poprzez zapalanie światła lub pozostawianie włączonego radia na okres nieobecności.

14.  W czerwcu 2024 roku powódka uzyskała dostęp do przedmiotowego lokalu. Tym samym pozwany stracił do niego dostęp i już go nie odzyskał. Powódka nie zwróciła mu kluczy.

(dowód: zeznania świadka R. S., k. 138-139v., płyta, k. 145, zeznania świadka B. S., k. 139v.-140, płyta, k. 145, zeznania świadka A. A., k. 140v.-141, płyta, k. 145, zeznania świadka B. W., k. 153-153v., płyta, k. 155, zeznania świadka D. K., k. 201-202, płyta, k. 203, zeznania świadka A. W., k. 202-202a, płyta, k. 203, oświadczenia, k. 22, protokół – k. 23, 24, 25, 26, 27, e-mail, k. 29 wraz ze zdjęciami – k. 30, oświadczenie, k. 33, e-mail, k. 24, protokół kontroli z dnia 07 października 2020 r., k. 205-206v. oraz jego odpis, k. 244-245, pismo z dnia 31 marca 2022 r., k. 233-233v., protokół oględzin, k. 242-243, przesłuchanie pozwanego, k. 141v.-144, płyta, k. 145)

15.  We wniosku z dnia 23 kwietnia 2020 roku skierowanym do powódki W. B. oświadczył, że zajmuje lokal objęty pozwem wraz żoną D. B. oraz synami – J. B. oraz M. B..

16.  Wskazał, że mieszkanie nie nadaje się do mieszkania z powodu braku toalety, łazienki i ciepłej wody. Podał, że inspektor budowlany, jak i komisja z SANEPID-u twierdzili, że w żadnym wypadku lokalu nikt nie powinien zajmować, ponieważ mieszkanie jest zawilgocone i zagrzybiałe.

17.  Podał, że jest w stanie objąć nowy lokal, który mógłby wyremontować.

(dowód: wniosek z dnia 23 kwietnia 2020 r., k. 17-19)

18.  Pozwany w latach 2020-2021 nie dokonywał wpłat na poczet utrzymania spornego lokalu. Dokonywane były z rachunków osób o nazwisku B..

(dowód: zestawienie wpłat, k. 222-223, potwierdzenie wpłaty, k. 223v.)

19.  Pismem z dnia 11 kwietnia 2021 roku pozwany K. S. (1) zwrócił się do powódki z wnioskiem o wypowiedzenie umowy najmu W. B.. W uzasadnieniu wskazał, że W. B. nie opłaca czynszu. Pozwany podał jednocześnie, że nie przebywa w przedmiotowym lokalu.

(dowód: pismo z dnia 11 kwietnia 2021 r., k. 20-20v.)

20.  Pismem z dnia 3 września 2021 roku Prezydent Miasta G. poinformował pozwanego oraz W. B. o decyzji w sprawie wynajęcia lokalu zamiennego poza obowiązującą listą na rzecz najemców lokalu nr (...) przy ul. (...) z rodziną, po spłacie zaległości.

21.  Prezydent Miasta G. zaproponował pozwanemu oraz W. B. lokal nr (...) położony w G. przy ul. (...).

22.  Pozwanym został wyznaczony termin 14 dni na udzielenie odpowiedzi.

(dowód: pismo z dnia 3 września 2021 r., k. 95)

23.  W odpowiedzi pozwany zwrócił się z wnioskiem o przedstawienie oferty najmu dwóch odrębnych lokali.

(dowód: przesłuchanie pozwanego, k. 141v.-144, płyta, k. 145)

24.  Pismem z dnia 1 października 2021 roku pozwany został poinformowany, że nie ma podstaw do wynajęcia dwóch lokalu zamiennych, jednego dla pozwanego, a drugiego dla W. B. wraz z rodziną.

25.  Wskazano także, że z uwagi na stan techniczny budynku istnieją podstawy do wypowiedzenia najmu na podstawie art. 11 pkt 2 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów. Wyznaczono kolejny 7-dniowy termin do zajęcia stanowiska co do propozycji powódki.

(dowód: pismo z dnia 1 października 2021 r., k. 97)

26.  Dnia 5 listopada 2021 roku W. B. oświadczył, że lokal objęty pozwem zajmuje wraz żoną D. B. oraz synami – J. B. oraz M. B..

(dowód: oświadczenie z dnia 5 listopada 2021 r., k. 22)

27.  W protokole z wizji lokalnej (bez zapowiedzi) z dnia 17 listopada 2021 roku W. B. oraz D. B. potwierdzili powyższe oświadczenie oraz wyjaśnili m.in., że pozwany nie zajmuje tego lokalu. W wizji nie brał udziału pozwany.

(dowód: protokół z wizji lokalnej z dnia 17 listopada 2021 r., k. 23)

28.  Pismem z dnia 8 grudnia 2021 roku pozwany zwrócił się do W. B. o udostępnienie mu jednego pokoju oraz części kuchni w mieszkaniu objętym pozwem.

(dowód: pismo z dnia 8 grudnia 2021 r., k. 28)

29.  Pismem z dnia 29 grudnia 2021 roku powódka wypowiedziała pozwanemu umowę najmu lokalu objętego pozwem na podstawie art. 11 ust. 3 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z zachowaniem 6-miesięcznego okresu wypowiedziana. Umowa najmu miała być rozwiązana z dniem 31 lipca 2022 roku.

30.  Jako podstawę rozwiązania umowy wskazano fakt niezamieszkiwania w lokalu przez okres 12 miesięcy.

(dowód: wypowiedzenie z dnia 29 grudnia 2021 r., k. 38)

31.  Pozwany otrzymał przedmiotowe pismo.

(dowód: przesłuchanie pozwanego, k. 141v.-144, płyta, k. 145)

32.  Pismem z dnia 19 lipca 2022 roku powódka poinformowała pozwanego m.in. o tym, że według własnych ustaleń nie zamieszkuje on w lokalu objętym pozwem, a według stanu na dzień 30 marca 2022 r. lokal zajmował W. B. wraz z rodziną.

(dowód: pismo z dnia 19.07.2022 r., k. 96)

Sąd zważył co następuje:

IV.

33.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony, zaświadczeń nadesłanych przez wezwane do tego instytucje, zeznań świadków oraz dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do pozwanego.

(ocena dowodów)

34.  Sąd uznał za wiarygodne wszystkie dokumenty niezależnie od ich formy, albowiem brak było podstaw do kwestionowania ich autentyczności, zwłaszcza że nie nosiły one śladów podrobienia lub przerobienia, zaś fakty z nich wynikające znajdują odzwierciedlenie w złożonych dowodach z zeznań świadków i przesłuchania pozwanego.

35.  Sąd przyznał przymiot wiarygodności dowodowi z zeznań wszystkich świadków, z wyjątkiem zeznań świadka S. P.. Zeznania większości świadków były logiczne, spójne, spontaniczne oraz wewnętrznie spójne. Świadkowie w przekonujący sposób przedstawili krąg osób, które w konkretnych zakresach czasowych zajmowały sporny lokal. Potwierdziły się tym samym fakty wynikające z notatek urzędowych sporządzonych w wizjach lokalnych i wywiadach przeprowadzanych przez pracowników powódki. Świadek S. P. zeznawała zupełnie odmiennie od pozostałych świadków, a nadto jej zeznania były sprzeczne z dowodem z przesłuchania pozwanego. Twierdziła nawet, że to pozwany był odwiedzany przez W. B., a nie odwrotnie. Relacjonowała nawet, że pozwany zajmował lokal nieprzerwanie od śmierci jego matki. Tak daleko idące nie były nawet zeznania pozwanego, który przedstawiał zasadniczo odmienną wersję wydarzeń.

36.  Sąd w zasadniczej części dał wiarę dowodowi z przesłuchania pozwanego w zakresie, w jakim nie były one sprzeczne z zeznaniami świadków. Z dowodu z przesłuchania pozwanego wynikał istotny dla rozstrzygnięcia fakt, że nie zamieszkiwał on w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy przed dniem wypowiedzenia umowy. Wola powrotu do lokalu, jego posiadania i zajmowania pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

V.

(rozstrzygnięcie i podstawa prawna orzeczenia)

37.  Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

38.  Podstawę prawną roszczenia powoda stanowił przepis art. 222 §1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

39.  Dla osób trzecich płynie stąd obowiązek biernego poszanowania cudzego prawa własności. Jeżeli wbrew temu nastąpi naruszenie prawa własności, uruchamia się stosowne roszczenia ochronne, adresowane już do konkretnej osoby z potencjalnego kręgu osób trzecich. Osoba, która faktycznie włada rzeczą nie ma obowiązku wydania jej właścicielowi, jeżeli służy jej skuteczne uprawnienie do władania rzeczą. Uprawnienie to może mieć różne źródła, w szczególności może ono wynikać ze stosunku umownego pomiędzy stronami.

40.  W niniejszej sprawie zaktualizowały się przesłanki wypowiedzenia stosunku najmu łączącego strony, stąd oświadczenie o wypowiedzeniu okazało się skuteczne i doprowadziło do wygaśnięcia stosunku najmu między stronami, co z kolei rodziło po stronie powódki uprawnienie do żądania wydania lokalu (art. 222 §1 k.c.).

41.  Stosownie do brzmienia art. 11 ust. 1 ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2023 r., poz. 725, t.j., dalej jako: ustawa o ochronie praw lokatorów, u.o.p.l.) jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2–5, art. 21 ust. 4-4b i 5 oraz art. 21a. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia.

42.  Zgodnie z treścią art. 11 ust. 3 pkt 1 u.o.p.l. właściciel lokalu może wypowiedzieć stosunek najmu z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia, z powodu niezamieszkiwania najemcy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

43.  W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd ustalił, że powódka skutecznie wypowiedziała pozwanemu umowę najmu. Wypowiedzenie zostało dokonane na piśmie. Wskazano w nim przyczynę wypowiedzenia, zaś przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na stwierdzenie, że pozwany nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, według stanu z dnia wypowiedzenia umowy najmu.

44.  Wyjaśnienia wymaga pojęcie „niezamieszkiwania najemcy”. Jest to pojęcie węższe w stosunku do „niezajmowania lokalu”, „nieposiadania lokalu” – określenie to należy rozumieć jako zaprzestanie zaspokajania potrzeb mieszkaniowych w danym lokalu. Bez znaczenia pozostaje w tym przypadku wola władania lokalem, przechowywanie w lokalu swoich rzeczy osobistych. Chodzi o sytuacje, w których zaprzestanie zaspokajania potrzeb mieszkaniowych było wolą najemcy i nie spowodowane okolicznościami niezależnymi od najemcy (np. pobyt w szpitalu).

45.  W literaturze podkreśla się również, że wypowiedzenie ma być reakcją właściciela na niezamieszkiwanie lokatora. W związku z tym twierdzi się, że po powrocie najemcy do lokalu właściciel nie może mu już wypowiedzieć najmu z powodu niezamieszkiwania. Okres nieobecności najemcy w lokalu musi być ciągły. Niezamieszkiwanie najemcy w lokalu przez kilka dłuższych okresów, które jednak dopiero po zsumowaniu przekraczają 12 miesięcy ( vide: Z., O., P., Ustawa o ochronie praw lokatorów, s. 147-148).

46.  Postępowanie dowodowe wykazało, że pozwany nie zamieszkiwał w lokalu przez okres znacznie przekraczający 12 miesięcy poprzedzający dzień wypowiedzenia umowy. Lokal zajął W. B. już w 2018 roku. Zamieszkiwał w nim wraz z żoną i dwójką dzieci. Pozwany nie tworzył z tymi osobami wspólnego gospodarstwa domowego, co byłoby zresztą znacznie utrudnione z uwagi na powierzchnię użytkową lokalu wynoszącą jedynie 18,62 m ². Pozwany definitywnie opuścił przedmiotowy lokal w czasie pandemii C.-19. W. B. oraz pozwany osobno domagali się przyznania im lokali. Pozwany w piśmie do powódki wprost wskazywał, ze w tym lokalu nie przebywa. Podobnie podał pracownikowi powódki, że w czasie pobytu w Polsce przebywa u konkubiny lub innych miejscach.

47.  Bez znaczenia pozostaje fakt, że pozwany umówił się ze swoim bratem, że na czas pandemii zamieszka w innym miejscu, a później przypuszczalnie do niego wróci – przez okres wymagany przez ustawę pozwany faktycznie nie zaspokajał swoich potrzeb mieszkaniowych w tym lokalu. Nie podjął również żadnych efektywnych działań zmierzających do wprowadzenia go w posiadanie ww. lokalu. Pozwany co najmniej latem 2020 roku ustalił z bratem, że brat z rodziną będą mieszkali w lokalu objętym pozwem, on sam mieszkał w innych miejscach. Rzeczy pozwanego uległy zniszczeniu na strychu i zostały wyrzucone. Z zeznań świadków wynikało, że pozwany zamieszkiwał przy ul. (...) w G.. Bez znaczenia pozostaje fakt, że po dokonaniu wypowiedzenia pozwany zajął sporny lokal, wymieniając w nim zamki. Wizyty pozwanego w lokalu w czasie, kiedy zajmował go jego brat wraz z rodziną były sporadyczne. Rodzinnych odwiedzin nie traktuje się jako zamieszkiwania w lokalu i zaspokajania w nim swoich potrzeb mieszkaniowych. Nawet aktualnie pozwany nie korzysta ze spornego lokalu. Został on opuszczony, a po wyprowadzce brata pozwanego był jedynie wizytowany przez pozwanego lub B. K. w celu stworzenia pozoru korzystania z lokalu (odczyty poboru prądu od maja do końca sierpnia 2022 roku były minimalne, zaś w II strefie nie było żadnego poboru). Podkreślenia wymaga, że lokal nie powinien być przeznaczony do zamieszkiwania z uwagi na zagrożenie przynajmniej dla zdrowia – był zawilgocony i zagrzybiony.

48.  Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że spełniły się przesłanki wypowiedzenia, o których mowa we wskazanym wyżej wypowiedzeniu.

49.  S ąd zważył, iż nie sposób uznać, by żądanie zgłoszone przez powódkę stanowiło nadużycie prawa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony można uznać obecnie pogląd, zgodnie z którym możliwość nieuwzględnienia roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych. Oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznacza bowiem pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa własności, którego ochrona jest zasadą konstytucyjną ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 27.01.1999r. II CKN 151/98, OSNC 1999/7-8/134, wyrok Sądu Najwyższego z 22.03.2000 r. I CKN 440/98, LEX nr 521753). Sąd Najwyższy zważył, że zasady współżycia społecznego chronią wprawdzie przed nadużyciem prawa, ale nie mogą tego prawa w ogóle unicestwić. W szczególności przy żądaniu eksmisji mogą one jedynie powodować odroczenie eksmisji, a nie pozbawienie uprawnionego jego prawa podmiotowego w zupełności ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 1973 roku III CRN 86/73, OSNC 1974/12/204).

50.  Sytuacja materialna pozwanego pozwala mu na zaspokajania potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie, a lokal objęty pozwem nie służył temu pozwanemu od wielu lat.

51.  Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 222 §1 k.c. nakazał pozwanemu, aby opuścił, opróżnił i wydał powodowi lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy O. 5 w G., o czym orzekł w pkt I. wyroku.

52.  Sąd zważył także, iż zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy Sąd zobowiązany jest z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do zawarcia najmu socjalnego lokalu wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu.

53.  Zgodnie z treścią art. 14 ust. 4 powołanej ustawy obowiązek przyznania takiego lokalu istnieje w przypadku: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 573 i 1981) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej, 3) obłożnie chorego, 4) emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

54.  W myśl art. 14 ust. 3 u.o.p.l. Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

55.  Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało uznać, że pozwany faktycznie zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe we własnym zakresie, a zatem ustalanie szczegółowej sytuacji materialnej i zdrowotnej pozwanego było zbędne. Pozwany jest osobą zdolną do pracy, aktywną zawodowo i jest w stanie pokryć koszty związane z zaspokojeniem swoich potrzeb życiowych.

56.  Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 14 ust. 4 in fine u.o.p.l. orzekł, że pozwany nie przysługuje uprawnienie do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

57.  Sąd znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku powódki o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności, albowiem nie zaszła ku temu żadna przesłanka, o której mowa w art. 333 k.p.c. W myśl art. 333 §3 k.p.c. sąd może również na wniosek nadać wyrokowi nadającemu się do wykonania w drodze egzekucji rygor natychmiastowej wykonalności, gdyby opóźnienie uniemożliwiało lub znacznie utrudniało wykonanie wyroku albo narażało powoda na szkodę. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zaszła, tym bardziej, że aktualnie lokalem tym dysponuje powódka. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 333 §3 k.p.c. Sąd oddalił wniosek o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

VI.

(koszty procesu)

58.  O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie IV. wyroku na podstawie art. 98 §1 k.p.c., obciążając pozwanego, jako przegrywającego, całością poniesionych przez powódkę kosztów procesu. Na koszty te składały się: opłata sądowa od pozwu (200,00 zł), opłata za czynności kwalifikowanego pełnomocnika w stawce minimalnej ustalona na podstawie §7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (240,00 zł) oraz koszty doręczenia przez komornika (129,46 zł) – w łącznej kwocie 596,46 zł.

59.  Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.