Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2022 r. w G. sprawy z powództwa M. Z. przeciwko G. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powódki M. Z. kwoty:

a.  25.350 zł (dwadzieścia pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 9 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty;

b.  1.366,81 zł (jeden tysiąc trzysta sześćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt jeden groszy);

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powódki M. Z. kwotę 6.281,30 (sześć tysięcy dwieście osiemdziesiąt jeden złotych trzydzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 220/21

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Strony pozostawały w nieformalnym związku partnerskim od 2018 r. do grudnia 2019 r.

Okoliczności bezsporne

W maju 2019 r. pozwany powiedział powódce, że chce dokonać wymiany uzębienia, ale nie ma na to środków, twierdził, że źle się dzieje w jego firmie. Z tych przyczyn poprosił powódkę o pożyczkę. Pojechali razem do klinki dentystycznej V. w G.. Tam oszacowano łączny koszt wymiany uzębienia na 40.150 zł. Powódka zastrzegła, że wyda pozwanemu pożyczkę w ratach w miarę swoich możliwości, a nie jednorazowo. Pozwany faktycznie w okresie maj-lipiec 2019 r. kilkakrotnie udawał się do w/w kliniki na zabiegi dentystyczne i po ich zakończeniu prezentował na fotografiach efekt wymiany uzębienia.

Dowód: fotografie, k. 20-22

zeznania powódki, k. 125-127

Powódka w wykonaniu umowy pożyczki dokonała kartą bankową płatności na rzecz V. w kwocie 550 zł (w dniu 27 maja 2019 r.), w kwocie 1.700 zł (13 czerwca 2019 r.), 1000 zł (3 lipca 2019 r.), 700 zł (4 lipca 2019 r.) oraz wykonała na rachunek bankowy pozwanego dwa przelewy po 18.000 zł (21 czerwca 2019 r. oraz 6 sierpnia 2019 r.) oraz przelewu na 200 zł (18 czerwca 2019 r.). We wszystkich przelewach jako tytuł wskazano „klawiatura”. Pozwana sama w tej klinice nie korzystała żadnych usług.

Dowód: przelewy i potwierdzenia transakcji kartą, k. 11-17

zeznania powódki, k. 125-127

Strony nie oznaczyły konkretnego terminu zwrotu pożyczki.

Dowód: zeznania powódki, k. 125-127

Pozwany do września 2019 r. dobrowolnie zwrócił część powódce pożyczki bez wypowiedzenia (14.800 zł).

Dowód: zeznania powódki, k. 125-127

Pełnomocnik powódki pismem (przesądowym) z dnia 5 marca 2020 r. wezwał pozwanego do zwrotu niespłaconej części pożyczki w terminie 7 dni.

Okoliczność bezsporna

Ocena dowodów

Nie dano wiary zeznaniom pozwanego w części negującej fakt zawarcia umowy pożyczki oraz w zakresie przedstawionej przez niego podstawy dokonywania przez powódkę przelewów bankowych. Zeznania pozwanego w tym zakresie są nielogiczne (trudno sensownie przyjąć, że powódka zapłaciła 36.000 zł za klawiaturę lub dwie klawiatury komputerowe). Pozwany nawet w przybliżeniu nie podał, jaki inny sprzęt komputerowy miałby przekazać powódce. Należy więc wykluczyć, aby była to zapłata za sprzęt komputerowy. Na ów rzekomy sprzęt komputerowy pozwany nie posiada żadnej dokumentacji.

Zbieżność czasu korzystania przez pozwanego z usług dentystycznych w maju-lipcu 2019 r. i sum wskazywanych przez powódkę jako składające się na ogólną sumę udzielonej pożyczki rodzi uzasadnione przekonanie, że były to środki – zgodnie z zeznaniami powódki – faktycznie przeznaczone na finansowanie tych usług świadczonych na rzecz pozwanego, a nie na inne cele. Wiarygodne są zdaniem Sądu zeznania powódki, że za zatytułowaniem przelewów słowem „klawiatura” stało użycie tego słowa w żartobliwym sensie (na oznaczenie uzębienia).

Z kolei Sąd uznał, że zeznania powódki twierdzącej, że przekazane pozwanemu kwoty miały być pożyczką, a nie darowizną („prezentem”) są także przekonujące i wiarygodne. Sąd zdaje sobie sprawę, że praktyka przekazywania sobie (tytułem darmym) przez partnerów kosztownych (lub nawet przesadnie zbytkownych) prezentów czy też finasowania zabiegów poprawiających wygląd partnera/partnerki jest spotykana. Istotnym argumentem do odrzucenia takiej tezy w danym przypadku jest – niezależnie od treści spójnych zeznań powódki – fakt, że pozwany niedługo po zakończeniu procesu wymiany uzębienia zaczął dobrowolnie dokonywać na rzecz powódki przelewów bankowych (13 sierpnia 2019 r, 3.600 zł, 26 sierpnia 2019 r., 1.200 zł, 20 września 2019 r. – 10.000 zł). Tytułował je niezmiennie jako „przelew środków”, a więc świadomie w sposób nie mówiący nic konkretnego o ich podstawie. Tak więc istnieją w sprawie obiektywnie powiązane czasowo elementy: przelewy (i płatności kartą) na rzecz pozwanego (i kliniki) w czasie kiedy dokonywał wymiany uzębienia oraz idące w przeciwną stronę przelewy niedługo po zakończeniu tych usług dentystycznych. (...) wyjaśniającą zdaniem Sądu logicznie te zdarzenia jest wersja powódki przedstawiona w zeznaniach na rozprawie, gdyż jest spójna i wewnętrznie niesprzeczna. Natomiast tłumaczenia tych przepływów finansowych przedstawione przez pozwanego są skrajnie nielogiczne i oparte tezach nie udowodnionych w niniejszym procesie i przedstawianych tylko w formie ogólnego, gołosłownego zarysu (pozwany nie sprecyzował jaki sprzęt komputerowy miał rzekomo przekazać powódce, nielogicznie jest twierdzenie, że w okresie nieco ponad miesiąca „wspomagał” powódkę, bo nie miała na raty kredytu – trudno przyjąć, aby w okresie miesiąca lub nawet dwóch powódka potrzebowała np. na spłatę kredytu niemal 15.000 zł, skoro dwa miesiące wcześniej przekazała pozwanemu kwotę ponad dwukrotnie wyższą).

Przedstawiony przez pozwanego stan rachunku na 30 maja 2019 r. nie podważa wersji powódki. Pozwany z określonych przyczyn mógł powódce powiedzieć, że nie ma wystarczających środków albo celowo wprowadzając ją w błąd, albo z uwagi na określone plany zagospodarowania swoich środków, planów biznesowych, zakupów, spodziewanych zobowiązań itp. Tylko całościowy materiał obrazujący przepływy finansowe na majątku pozwanego z ocenianego okresu mogłyby dać w tym względzie stanowcze wnioski. Jeden wydruk stanu konta na konkretny dzień niczego istotnego nie dowodzi (następnego dnia mógł być już na koncie brak środków – co każdy oceniający taki dowód ma świadomość). Wydruk co należy podkreślić – dotyczy tylko stanu konta w okresie jednego dnia.

Kwalifikacja prawna

Umowa stron miała charakter umowy pożyczki w rozumieniu kodeksowym (art. 720 k.c.), zawartej w formie ustnej. Umowa miała dość ogólny kształt: pożyczką miały być kwoty konkretnie przekazane przez powódkę z przeznaczeniem na finansowanie usług dentystycznych pozwanego w V. latem 2019 r. (nie wyklucza to tego, że część tych usług mogła też mieć charakter leczenia dentystycznego zachowawczego, bo teoretycznie mogło to mieć związek z wymianą uzębienia – pozwany nie przedstawił w tym zakresie Sądowi – choć mógł – bliższych informacji z dokumentacji medycznej). Termin zwrotu pożyczki nie został także konkretnie oznaczony, co oznacza, że pożyczka stawała się wymagalna po wypowiedzeniu przez pożyczkodawczynię. Wszystkie powyżej opisane cechy tej pożyczki nie dyskwalifikują jej w kontekście prawnym, tym bardziej, że była zawarta pomiędzy osobami bliskimi, a więc obdarzającymi się większym zaufaniem, niż osoby sobie zupełnie obce.

Za wypowiedzenie pożyczki (art. 723 k.c.) uznano pismo przedprocesowe pełnomocnika powódki z dnia 5 marca 2020 r., co rzutuje na termin wymagalności zwrotu niespłaconej pożyczki (i kapitalizacji odsetek na zwłokę) odmiennie od koncepcji zawartej w pozwie. 6-tygodniowy termin upływu wypowiedzenia minął 24 kwietnia 2020 r. i pożyczka stała się wymagalna od dnia następnego. Stąd kapitalizacja odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 25.350 zł (niespłacona część kapitału pożyczki) za okres od 25 kwietnia 2020 r. do 8 kwietnia 2021 r. opiewa na sumę 1.366,81 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 720 k.c. w zw. z art. 723 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i § 2 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono z uwagi na treści art. 723 k.c. jako zawyżone ( punkt II. sentencji).

Koszty procesu

W punkcie III. kosztami procesu obciążono w całości pozwanego, gdyż powódka uległa jedynie co do nieznacznej części (art. 100 k.p.c.). Na zasądzone koszty składa się: opłata sądowa od pozwu (1345 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), opłata za czynności adwokackie w stawce minimalnej (3.600 zł, § 2 pkt 5 rozp. MS z 22.10.2015 r.), wykorzystana zaliczka na kuratora (1.200 zł), koszty doręczeń komorniczych (119,30 zł).