Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2022 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 lutego 2022 roku w G.

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.

przeciwko Skarbowi Państwa – Prezydentowi Miasta G.

o ustalenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego

1.  ustala, że obciążająca powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. opłata roczna z tytułu współużytkowania wieczystego nieruchomości położonej przy ul. (...) w G., oznaczonej jako działka nr (...), obręb (...) W., dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) wynosi od 2021 roku 1.585,00 zł (tysiąc pięćset osiemdziesiąt pięć złotych),

2.  zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w G. kwotę 137,00 zł (sto trzydzieści siedem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  pozostałe nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni.

Sygn. akt I C 178/21

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Nieruchomość gruntowa przy ul. (...) w G., objęta księgą wieczystą (...) (działka nr (...)) jest własnością Skarbu Państwa. Współużytkownikiem wieczystym tej nieruchomości jest (...) sp. z o.o. w G. (w udziale ¼ części).

Okoliczności bezsporne

Dotychczasowa wysokość opłaty rocznej obciążającej w/w użytkownika wieczystego wynosiła 1.585 zł.

Okoliczność bezsporna

Skarb Państwa (reprezentowany przez Prezydenta Miasta G.) pismem z dnia 10 marca 2020 r. wypowiedział dotychczasową opłatę roczną i powołując się na wzrost wartości nieruchomości (250.215 zł) zaproponował od 2021 r. opłatę roczną w kwocie 1.876,61 zł (przy niezmienionej stawce 3% i udziale ¼ we współużytkowaniu).

Okoliczność bezsporna

Wzrost wartość nieruchomości nie nastąpił, jej wartość (wyceniana jak dla prawa własności nieruchomości gruntowej niezabudowanej) w marcu 2020 r. wynosiła 200.300 zł.

Dowód: opinia biegłego J. Ś., k. 118-168, 193-194

Ocena dowodów

Opinia biegłego J. Ś. (z uzupełnieniem) jest jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna. Zarzuty pozwanego do opinii pierwotnej zostały przez biegłego wyjaśnione w sposób przejrzysty i trafny. Fakt, że aktualnie nieruchomość jest wykorzystywana jako szlak komunikacyjny nie ma wpływu na jej status pod względem planistycznym, a tym samym nie może to prowadzić do uznania zestawu nieruchomości porównawczych za błędnie skatalogowany. Biegły wyjaśnił kryteria stopniowania cech w sposób logiczny i przejrzysty; odniósł się też w wystarczający sposób do zagadnienia trendu cenowego na rynku lokalnym.

Pozostałe okoliczności faktyczne są niesporne.

Kwalifikacja prawna

Strona pozwana nie udowodniła (por. art. 78 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami) wzrostu wartości nieruchomości, co oznacza, że powództwo o ustalenie opłaty rocznej w dotychczasowej wysokości było w całości zasadne w świetle art. 77 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami ( a contrario), albowiem nie zaistniały przesłanki do aktualizacji opłaty rocznej w oparciu o twierdzenie właściciela o wzroście wartości nieruchomości.

Z tych przyczyn orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 77 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami a contrario.

Koszty

O kosztach stron orzeczono w punkcie II. na mocy art. 98 k.p.c. Od przegrywającego pozwanego zasądzono na rzecz powoda: opłatę za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (90 zł, § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, ze zm.), opłatę sądową od pozwu (30 zł), opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł).

Pozostałymi nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Gdyni, gdyż Skarb Państwa w ujęciu ekonomicznym jest „jedną kasą” i tworzenie rozstrzygnięć sądowych kreujących sztuczne przesunięcia pomiędzy różnymi jego reprezentantami nie ma żadnego znaczenia ekonomicznego i jest w istocie bezcelowe (art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych) – punkt III.