Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2019r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: sek. sąd. Iwona Górska

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2019 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki K. S. kwotę 1200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 października 2016r. do dnia zapłaty;

II.  Oddalić powództwo w pozostałym zakresie;

III.  Zasądza od powódki K. S. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 4647 zł 64 gr (cztery tysiące sześćset czterdzieści siedem złotych 64/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  Nakazuje ściągnąć od powódki K. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1185 zł 40 gr (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt pięć złotych 40/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

V.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 49 zł 40 gr (czterdzieści dziewięć złotych 40/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygnatura akt: I C 161/18

UZASADNIENIE

I. Stanowiska stron

Powódka K. S. domagała się od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. zapłaty kwoty 30.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 października 2016r. do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną wskutek wypadku drogowego do jakiego doszło w dniu 17 marca 2016r. z winy sprawcy objętego ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

(pozew k. 3-11)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa, wskazując, że roszczenie powódki zostało przez niego w całości zaspokojone i wygasło, a także zakwestionował istnienie związku przyczynowego pomiędzy wskazywanymi przez powódkę dolegliwościami a zdarzeniem, argumentując, że przed zdarzeniem i bez związku z nim u powódki występowały zwyrodnienia kręgosłupa, zwyrodnienia kolana prawego oraz postać urojona tężyczki.

(odpowiedź na pozew k. 83-95)

II. Stan faktyczny:

W dniu 17 marca 2016r. w G. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem marki N. o numerze rejestracyjnym (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i nie zastosowała się do sygnału czerwonego sygnalizacji świetlnej nadawanego dla jej kierunku ruchu w wyniku czego wjechała na skrzyżowanie nie ustępując pierwszeństwa kierującej samochodem marki A. o numerze rejestracyjnym (...), dla której kierunku jazdy ruchu był otwarty i doprowadziła do zderzenia z tym pojazdem. Powódka K. S. była kierowcą samochodu marki A.. Powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa oraz obniżony zagłówek. Wskutek zdarzenia poduszki powietrzne w pojeździe powódki nie zostały aktywowane.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 7 czerwca 2016r. k. 17-18, zaświadczenie Komendy Miejskiej Policji w G. z dnia 18 kwietnia 2016r. k. 16, przesłuchanie powódki płyta CD k. 184)

Karetka pogotowia przewiozła powódkę na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala (...). W. a P. w G., gdzie po wykonaniu badania RTG kolana prawego oraz kręgosłupa szyjnego stwierdzono zniesienie lordozy szyjnej oraz stłuczenie kolana. Powódka została zwolniona do domu z zaleceniem stosowania przez okres dwóch tygodni miękkiego kołnierza szyjnego, a także leków M., K. Forte i N.. W dniu 21 marca 2016r. powódka zgłosiła się na (...). Po wykonaniu badań laboratoryjnych, TK głowy, USG jamy brzusznej oraz konsultacji neurologicznej rozpoznano parestezje kończyn dolnych i zalecono dalsze leczenie w poradni neurologicznej. Następnie powódka leczyła się w poradni neurologicznej (zaburzenia korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych) i ortopedycznej (uszkodzenie chrząstki stawowej, stłuczenie kręgosłupa szyjnego). W dniu 30 marca 2016r. powódka została poddana badaniu (...) stawu kolanowego. W dniu 16 maja 2016r. ortopeda odstąpił od stosowania kołnierza ortopedycznego, zaś w dniu 30 maja 2016r. zakończono leczenie ortopedyczne. W okresie od 12 kwietnia 2016r. do 3 października 2017r. powódka leczyła się w poradni zdrowia psychicznego. Psychiatra zdiagnozował reakcje stresowe adaptacyjne i zalecił farmakoterapię.

(dowód: dokumentacja medyczna leczenia powódki k. 20-55)

Wskutek przedmiotowego wypadku powódka doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego I. stopnia oraz stłuczenia prawego stawu kolanowego. W zakresie kręgosłupa nie doszło do powstania uszczerbku na zdrowiu, albowiem nie wystąpiły objawy korzeniowe podrażnieniowe, niedowłady kończyn, a także nie stwierdzono ograniczenia ruchomości kręgosłupa. W trakcie wypadku nie doszło do uszkodzenia struktur kręgosłupa L-S z uwagi na działanie pasów bezpieczeństwa. Przed wypadkiem u powódki występowała dyskopatia L5/S1. Natomiast wskutek uderzenia kolanem w deskę rozdzielczą mogło dojść do nagłej kompresji stawu rzepkowo – udowego, co skutkowało nasileniem już istniejącego przed wypadkiem uszkodzenia chrząstki stawowej i spowodowało trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1 %. W trakcie leczenia stosowano m.in. zastrzyki z kwasu hialuronowego. Leczenie ortopedyczne zakończono w dniu 30 maja 2016r., zaś kołnierz stosowano do 16 maja 2016r. W ujęciu neurologicznym powódka nie odniosła żadnego uszczerbku. Rehabilitacja z powodu zaburzeń korzeni nerwowych dotyczyła schorzenia niezwiązanego z ww. wypadkiem. W okresie stosowania kołnierza powódka miała znacznie ograniczoną możliwość wykonywania ruchów głowy. W trakcie leczenia stosowano farmakoterapię (doustnie i dostawowo). Leczenie powódki zostało zakończone, lecz schorzenie stawu kolanowego może progresować i stanowić wskazanie do leczenia zachowawczego bądź operacyjnego, jednak nie można ocenić prawdopodobieństwa wystąpienia takich dolegliwości.

(dowód: pisemna opinia łączna biegłych sądowych z zakresu ortopedii W. P. (1) i neurologii M. Ż. k. 207-209 wraz z pisemnymi opiniami uzupełniającymi biegłego ortopedy k. 260 i 274)

Wypadek wywarł okresowy wpływ na funkcjonowanie powódki w obszarze dobrostanu psychicznego związanego z funkcjonowaniem emocjonalnym i społecznym. Do skutków dotyczących sfery emocjonalnej i psychosomatycznej należą zaburzenia snu, cierpienia psychiczne związane z ograniczeniami fizycznymi, lękami komunikacyjnymi i brakiem poczucia bezpieczeństwa poza miejscem zamieszkania, okresowym poczuciem zależności od innych osób, obniżenie libido, w sposób pośredni, związany z przyjmowanie leków i zwiększeniem masy ciała – także obniżenie własnej atrakcyjności. Natomiast w sferze społecznej skutki wypadku są związane z frustracją wynikającą z czasowymi ograniczeniami kontaktów społecznych i rezygnacją z planów zawodowych, niemożności realizowania aktywności fizycznej. Okres nasilonych dysfunkcji związanych z wypadkiem z dnia 17 marca 2016r. wynosił około 20,5 miesiąca (co odpowiada okresowi terapii specjalistyczno – farmakologicznej). Reakcja powódki na trudności była adekwatna (sięgnięcie po pomoc specjalistyczną psychiatry) i pomogła jej w readaptacji do życia. Wpływ pierwszego wypadku na reakcję psychologiczną powódki po drugim wypadku był umiarkowany. Wcześniejszy wypadek powódki z uwagi na podobieństwo zdarzeń z jednej strony mógł obniżyć u niej progi reagowania emocjonalnego i nasilić jej sensytywność w odbiorze bodźców związanych z wypadkiem i sytuacjami komunikacyjnymi oraz nasilić jej poziom przeżywania, zaś z drugiej strony wcześniejsze doświadczenie pomogło powódce szybko rozpoznać problem, zareagować i sięgnąć po specjalistyczną pomoc, co usprawniło powrót do równowagi.

(dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu psychologii J. M. k. 215-222 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 313-315)

Po wypadku powódka odczuwała ból kolana prawego, przyjmowała leki przeciwbólowe (K.), korzystała z pomocy matki i męża (np. w zakresie dowozu do lekarza). Nadto, powódka korzystała z pomocy sąsiadki J. B., która odprowadzała córkę powódki do szkoły. Przez okres dwóch miesięcy powódka stosowała kołnierz ortopedyczny. Powódka miała problemy ze snem, lęki związane z sytuacjami komunikacyjnymi, była drażliwa. Po wypadku powódka ograniczyła aktywność fizyczną (rolki, łyżwy, basen) oraz towarzyską. Przed wypadkiem powódka nie pracowała, prowadziła dom i studiowała zaocznie, planowała założenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania mobilnych usług księgowych. Powódka nie skończyła studiów (dotąd nie obroniła pracy licencjackiej) ani nie podjęła działalności gospodarczej.

(dowód: zeznania świadka L. J. płyta CD k. 184, zeznania świadka J. B. płyta CD k. 184, przesłuchanie powódki płyta CD k. 184)

Sprawczyni kolizji była objęta ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W.. Pismem z dnia 22 sierpnia 2016r. (data wpływu do pozwanego: 29 sierpnia 2016r.) powódka wezwała pozwanego do zapłaty m.in. kwoty 80.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę. Decyzją z dnia 6 października 2016r. pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie za krzywdę w wysokości 6.800 zł

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wezwanie do zapłaty z dnia 22 sierpnia 2016r. k. 108-111, decyzję pozwanego z dnia 6 października 2016r. k. 62-63)

Wcześniej, powódka uczestniczyła w wypadku drogowym w dniu 25 października 2009r. w wyniku którego doznała złamania kostki bocznej prawej, przeszła zabieg repozycji złamania kostki bocznej, rehabilitację oraz zabieg usunięcia materiału zespalającego. Wyrokiem z dnia 28 maja 2012r. w sprawie o sygnaturze I C 1203/10 Sąd Okręgowy w Gdańsku określił rozmiar krzywdy na kwotę 81.000 zł i uwzględniając stopień przyczynienia się powódki (50 %) oraz wypłacone wcześniej świadczenia zasądził na rzecz powódki kwotę 20.500 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę,. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że wpływ na przyznanie świadczenia w takiej wysokości miały takie okoliczności jak: leczenie obrażeń związane z bólem, unieruchomienie, zależność od innych osób w zakresie czynności samoobsługowych, trudności w poruszaniu się, pogorszenie się życia rodzinnego i społecznego w okresie pół roku (powódka przestała spotykać się ze znajomymi, nie mogła opiekować się dzieckiem, chodzić do pracy, chodzić na długie spacery, do kina, na dyskotekę, gotować), konieczność przejścia rehabilitacji, leczenia psychiatrycznego, przyjmowania środków nasennych i uspokajających, zaburzenia adaptacyjne depresyjno – lękowe, ujawnienie się stanów lękowych, trudności ze snem, przygnębienie, wzmożona drażliwość. Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2014r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku uznał, iż należne powódce zadośćuczynienie powinno wynieść 60.000 zł, zredukował stopień przyczynienia się do 20 % i podwyższył kwotę zadośćuczynienia do 28.000 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wyrok z dnia 28 maja 2012r. wraz z uzasadnieniem k. 431-432 i 437-447 akt sprawy Sądu Okręgowego w Gdańsku o sygnaturze I C 1203/10, wyrok z dnia 28 stycznia 2014r wraz z uzasadnieniem 521 i 528-538 tamże))

Po wypadku z dnia 25 października 2009r. powódka również leczyła się psychiatrycznie i przyjmowała leki. Ponadto, po pierwszym wypadku u powódki pojawiły się problemy z kręgosłupem, a także rwy kulszowe.

(dowód: przesłuchanie powódki płyta CD k. 184)

III. Ocena dowodów:

W ocenie Sądu dowody z dokumentów prywatnych w postaci dokumentacji medycznej i akt szkody są wiarygodne, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, a nadto nie posiadają one żadnych cech świadczących o ich przerobieniu, podrobieniu czy innej ingerencji itp. Stąd należało uznać, że odzwierciedlają one rzeczywisty przebieg postępowania likwidacyjnego oraz faktyczny przebieg leczenia powódki. Natomiast wyrok nakazowy sądu karnego, a także orzeczenia wydane w sprawie I C 1203/10 stanowią dokumenty urzędowe, z którymi związane jest domniemanie zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń (art. 244 kpc), którego żadna ze stron nie kwestionowała w toku niniejszego postępowania.

Za wiarygodny dowód na okoliczność następstw wypadku dla stanu zdrowia powódki po wypadku Sąd uznał też dowód z łącznej opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii. W ocenie Sądu opinia biegłych M. Ż. i W. P. (1) została sporządzona w sposób rzetelny, profesjonalny i z zachowaniem należytych standardów, stanowiąc w pełni przydatny dowód do rozstrzygnięcia sprawy. Przedstawione w opinii wnioski dotyczące stanu zdrowia powódki, związku poszczególnych dolegliwości i schorzeń z przedmiotowym wypadkiem, przebiegu leczenia, następstw wypadku oraz rokowań na przyszłość są jednoznaczne i stanowcze, poparte wszechstronną analizą przedstawionej przez powódki dokumentacji medycznej oraz badaniem poszkodowanej. Przedstawiona przez biegłych opinia łączna nie budzi żadnych wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania oraz zasad doświadczenia życiowego, a nadto w opiniach uzupełniających biegły ortopeda odniósł się w sposób rzeczowy i przekonujący do podniesionych przez strony zarzutów i tym samym obronił opinię.

Za wiarygodny i przydatny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd uznał także dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu psychologii J. M.. Przedstawiona przez biegłą opinia została sporządzona w sposób rzetelny, fachowy na podstawie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, wywiadu od powódki i co istotne w oparciu o wyniki testów psychologicznych. Przedmiotowa opinia jest jasna, logiczna, nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, a wnioski do jakich doszła biegła zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Ponadto, w opinii uzupełniającej biegła odniosła się do wszystkich zarzutów zgłoszonych przez stronę pozwaną, wyjaśniając wszelkie wątpliwości co do stanu emocjonalnego powódki po przedmiotowym wypadku, a także wpływu wcześniejszego wypadku i związanego z nim leczenia psychiatrycznego na stan powódki po zdarzeniu z dnia 17 marca 2016r.

W zasadzie za wiarygodne należało uznać zeznania powódki i świadków co do skutków wypadku. Należy mieć na uwadze, że zeznania świadków co do stanu emocjonalnego powódki po wypadku korelują z treścią opinii biegłej z zakresu psychologii. Jednakże w zakresie dotyczącym związku poszczególnych dolegliwości powódki z przedmiotowym wypadkiem Sąd oparł się na opiniach przedstawionych przez biegłych sądowych. Podkreślić bowiem należy, iż świadkowie nie posiadają wiadomości specjalnych z zakresu medycyny i w związku z tym nie byli w stanie ocenić w sposób obiektywny, czy deklarowane przez powódkę dolegliwości, a także podejmowane leczenie miało związek z wypadkiem.

IV. Podstawa prawna:

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 805 kc, art. 822 kc oraz art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc. Przepis art. 805 kc stanowi legalną definicję umowy ubezpieczenia. Wedle natomiast przepisu art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do art. 822 § 2 kc jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. W myśl art. 822 § 4 kc uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Podkreślić należy, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela jest pochodną odpowiedzialności sprawcy. Podstawę odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy stanowi w rozpatrywanym przypadku przepis art. 415 kc w zw. z art. 436 § 1 zdanie drugie kc. Według art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

V. Ocena prawna

Za odpowiednią w rozumieniu art. 445 kc kwotę zadośćuczynienia Sąd w okolicznościach niniejszej sprawy uznał kwotę 8.000 zł, co przy uwzględnieniu faktu, iż na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał i wypłacił powódce kwotę 6.800 zł, powoduje, że jej powództwo podlega uwzględnieniu jedynie w zakresie kwoty 1.200 zł. Oceniając zakres poniesionej przez powódkę szkody niemajątkowej Sąd wziął pod uwagę takie okoliczności jak: rodzaj uszkodzeń ciała i ich charakter, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanej oraz skutki związane z wpływem wypadku na codzienne funkcjonowanie powódki na płaszczyźnie społecznej czy zawodowej. Odnosząc się do poszczególnych okoliczności, mających wpływ na wysokość zasądzonej kwoty, Sąd miał na względzie, że wskutek wypadku drogowego z dnia 17 marca 2016r. powódka nie odniosła żadnych poważniejszych obrażeń ciała. Jak bowiem wynika z opinii przedstawionej przez biegłych z zakresu ortopedii i neurologii powódka doznała jedynie skręcenia kręgosłupa szyjnego I. stopnia oraz stłuczenia prawego stawu kolanowego. Na związek urazu kręgosłupa szyjnego z wypadkiem wskazuje w szczególności mechanizm i przebieg wypadku, a także przebieg leczenia, w czasie którego zastosowano kołnierz ortopedyczny. Zdaniem biegłych uraz skrętny kręgosłupa szyjnego nie był poważny (uraz pierwszego stopnia) i nie spowodował nawet długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, gdyż z dokumentacji medycznej załączonej do akt sprawy nie wynika, aby doszło do uszkodzenia struktur więzadłowo – mięśniowych kręgosłupa C. Biegli nie znaleźli również podstaw do stwierdzenia związku przyczynowego pomiędzy opisywanymi w pozwie dolegliwościami ze strony kręgosłupa L-S a przedmiotowym wypadkiem. Na podstawie dokumentacji medycznej biegli stwierdzili bowiem, że dyskopatia odcinka L5/S1 została u powódki zdiagnozowana już w 2011r., kiedy stwierdzono przepuklinę jądra miażdżystego wielkości 4 mm. Wyniki badań przeprowadzonych w 2016r. wskazują, że dyskopatia łączy się z obecnością zmian wytwórczych i guzkiem S., co – wedle W. P. – wyklucza związek tych zmian z wypadkiem z dnia 17 marca 2016r. Jak wskazują biegli z przedłożonej dokumentacji medycznej nie wynika, aby u powódki wystąpiły objawy korzeniowe podrażnieniowe, niedowłady kończyn, czy też ograniczenia ruchomości kręgosłupa. Poza dokumentacją lekarską na brak związku dolegliwości kręgosłupa L-S, wskazuje również mechanizm i przebieg wypadku. Jak wyjaśnili biegli z uwagi na działanie pasów bezpieczeństwa nie mogło dojść do uszkodzenia struktur I i II kolumny kręgosłupa L-S. Przejściowo jedynie mógł występować ból okolicy III kolumny kręgosłupa L-S, co mogło być spowodowane działaniem oparcia fotela. Jednakże dolegliwości te nie mogły być znaczne, albowiem nie doszło do uszkodzenia żadnych struktur anatomicznych w obrębie kręgosłupa L-S i dolegliwości te – jeśli wystąpiły – nie trwały dłużej niż kilka dni, a tym samym nie stanowiły podstaw do stwierdzenia jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. Strona powodowa kwestionowała opinię w zakresie dotyczącym dolegliwości odcinka L-S kręgosłupa oraz pominięcia występującej u powódki rwy kulszowej, niemniej zarzuty te nie zasługiwały na uwzględnienie. Biegły P. co prawda wskazał, że nie można z całą pewnością wykluczyć, że wypadek nie miał wpływu na zwiększenie rozmiaru dolegliwości ze strony kręgosłupa L-S, jednak – jego zdaniem – nie ma dostatecznych danych wskazujących na taki związek. W ocenie biegłego przy takim stopniu zaawansowania zmian wytwórczych, jaki wystąpił u powódki, należy wręcz taki związek wykluczyć. Biegły wskazał również, że teza strony powodowej o braku innego czynnika (poza wypadkiem) powodującego rwę kulszową stoi w sprzeczności z ustaleniami biegłych, o jakich mowa powyżej, dotyczącymi wcześniejszych schorzeń. W świetle wyjaśnień biegłego należało uznać, że strona powodowa nie zdołała dowieść związku pomiędzy dolegliwościami kręgosłupa L-S oraz rwą kulszową a przedmiotowym wypadkiem. Podkreślić należy, iż w świetle art. 361 § 1 kc zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania bezpośredniego sprawcy, z którego szkoda wynikła. Nie można mu natomiast przypisać odpowiedzialności za skutki urazów czy schorzeń samoistnych, które wystąpiły u poszkodowanego niezależnie od działania sprawcy. Skoro zatem, w świetle opinii biegłych deklarowane przez powódkę dolegliwości ze strony kręgosłupa L-S i rwa kulszowa nie pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem, to nie sposób pozwanemu przypisać odpowiedzialności w tym zakresie.

Z opinii biegłych wynika, że u powódki już przed wypadkiem istniała dysfunkcja chrząstki stawu kolanowego, niemniej wypadek miał wpływ na nasilenie tego urazu. Biegły P. wyjaśnił, że przy takim mechanizmie wypadku niewątpliwie doszło do uderzenia prawym kolanem w deskę rozdzielczą i wskutek tego do nagłej kompresji stawu rzepkowo – udowego, co skutkowało powstaniem lub nasileniem już istniejącego uszkodzenia chrząstki stawowej i spowodowało trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1 %. Biegły P. wskazał, że rokowanie co do ustąpienia dolegliwości stawu kolanowego jest negatywne, albowiem może nastąpić progresja schorzenia i może być konieczne nawet wykonanie zabiegu operacyjnego, choć nie da się przewidzieć prawdopodobieństwa wystąpienia takich dolegliwości. Jednocześnie, biegły ortopeda wskazał, że nie ma podstaw do stwierdzenia innych uszkodzeń w zakresie stawu kolanowego, albowiem badanie (...) stawu kolanowego przeprowadzone w dniu 30 marca 2016r. nie wykazało żadnych świeżych następstw wypadku (jak np. obrzęk szpiku).

W przedmiotowej sprawie nie wykazano również, że w wyniku przedmiotowego wypadku powódka doznała uszczerbku w ujęciu neurologicznym. Jak wskazała biegła neurolog M. Ż. u powódki nie wystąpiły objawy korzeniowe podrażnieniowe, niedowłady kończyn, ani też powódka nie doznała urazu głowy. Zdaniem biegłej ze względu na brak związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem a dolegliwościami kręgosłupa L-S, należy przyjąć, że rehabilitacja z powodu zaburzeń korzeni nerwowych dotyczyła schorzenia niezwiązanego z ww. wypadkiem, a zatem okoliczność ta nie miała wpływu na ocenę rozmiaru krzywdy poniesionej przez powódkę wskutek wypadku.

Jeśli chodzi o przebieg leczenia to z opinii biegłych wynika, że w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 17 marca 2016r. pozostawało leczenie ortopedyczne, które zostało zakończone w dniu 30 maja 2016r. W toku tego leczenia stosowano farmakoterapię, a także stosowano zastrzyki z kwasu hialuronowego do stawu kolanowego. Ponadto, z uwagi na uraz skrętny kręgosłupa szyjnego konieczne było stosowanie do dnia 16 maja 2016r. kołnierza ortopedycznego. Z powyższego wynika, że leczenie obrażeń odniesionych wskutek przedmiotowego wypadku trwało około 2 miesięcy i nie wiązało się z koniecznością hospitalizacji powódki, unieruchomienia kończyn czy wykonania zabiegów chirurgicznych. Odniesione urazy nie miały również większego wpływu na codzienne funkcjonowanie powódki. Jak bowiem wynika z opinii biegłych w okresie stosowania kołnierza, a więc do 16 maja 2016r., powódka miała jedynie znacznie ograniczoną możliwość wykonywania ruchów głowy.

Przy określaniu zakresu poniesionej przez powódkę szkody niemajątkowej Sąd wziął również pod uwagę wpływ zdarzenia na stan emocjonalny powódki. W tym zakresie swoje ustalenia Sąd oparł na zeznaniach świadków, powódki, a w szczególności na dowodzie z opinii biegłej sądowej z zakresu psychologii. Podkreślić należy, iż z zeznań świadków wynikało, że wypadek skutkował u powódki obniżeniem nastroju, zaburzeniami snu, lękami związanymi z prowadzeniem samochodu, ograniczeniem aktywności fizycznej (zaprzestanie chodzenia na basen, rolki czy łyżwy) czy aktywności towarzyskiej. Powyższe okoliczności znajdują zasadniczo potwierdzenie w opinii przedłożonej przez biegłą z zakresu psychologii. Biegła wskazała bowiem, że wypadek wywarł okresowy wpływ na funkcjonowanie powódki w obszarze dobrostanu psychicznego związanego z funkcjonowaniem emocjonalnym i społecznym. Do skutków dotyczących sfery emocjonalnej i psychosomatycznej biegła zaliczyła zaburzenia snu, cierpienia psychiczne związane z ograniczeniami fizycznymi, lękami komunikacyjnymi i brakiem poczucia bezpieczeństwa poza miejscem zamieszkania, okresowym poczuciem zależności od innych osób, obniżeniem libido, w sposób pośredni, związany z przyjmowanie leków i zwiększeniem masy ciała – obniżenia własnej atrakcyjności. Natomiast w sferze społecznej – zdaniem biegłej – skutki wypadku są związane z frustracją wynikającą z czasowymi ograniczeniami kontaktów społecznych i rezygnacją z planów zawodowych, niemożności realizowania aktywności fizycznej. W ocenie biegłej reakcja powódki na trudności była adekwatna (sięgnięcie po pomoc specjalistyczną psychiatry) i pomogła jej w readaptacji do życia. Kwestią istotną było również ustalenie, jaki wpływ na stan emocjonalny powódki po wypadku miało wcześniejsze zdarzenie z dnia 25 października 2009r. W opinii uzupełniającej biegła określiła wpływ pierwszego wypadku na reakcję psychologiczną powódki po drugim wypadku jako umiarkowany, wskazując, że z uwagi na podobieństwo zdarzeń z jednej strony poprzedni wypadek mógł obniżyć u powódki progi reagowania emocjonalnego i nasilić jej sensytywność w odbiorze bodźców związanych z wypadkiem i sytuacjami komunikacyjnymi, a także nasilić jej poziom przeżywania, zaś z drugiej strony wcześniejsze doświadczenie, w tym skuteczne leczenie psychiatryczne po pierwszym wypadku, pomogło powódce szybko rozpoznać problem, zareagować i sięgnąć po specjalistyczną pomoc, co usprawniło powrót do równowagi. W świetle opinii biegłej należało uznać, że pogorszenie stanu emocjonalnego powódki po zdarzeniu było istotną okolicznością, wpływającą na rozmiar szkody niemajątkowej, tym bardziej, że wedle biegłej okres nasilonych dysfunkcji związanych z wypadkiem z dnia 17 marca 2016r. wynosił około 20,5 miesiąca (co odpowiada okresowi terapii specjalistyczno – farmakologicznej). Pamiętać jednak należało, że wpływ na taki stan emocjonalny powódki miał w pewnym stopniu również wcześniejszy wypadek z 2009r., co również należało wziąć pod uwagę przy określeniu „odpowiedniej sumy” w rozumieniu art. 445 § 1 kc.

Natomiast, w ocenie Sądu niesłuszne pozostają zarzuty pozwanego, że powódka przyczyniła się do zwiększenia zakresu szkody nie podejmując terapii psychologicznej, co miało doprowadzić do opóźnienia w powrocie do równowagi psychicznej. Zdaniem Sądu nie sposób doszukać się w postępowaniu powódki obiektywnej nieprawidłowości. Powódka podjęła bez zbędnej zwłoki leczenie psychiatryczne, co było dla niej jedynym znanym, a zarazem skutecznym sposobem powrotu do równowagi psychicznej. Zdaniem Sądu w zaistniałej sytuacji to psychiatra prowadzący leczenie powódki powinien zasugerować jej dodatkowo podjęcie terapii psychologicznej. W odróżnieniu bowiem od powódki psychiatra jest profesjonalistą, który potrafi należycie ocenić nie tylko stan psychosomatyczny powódki, ale również i konieczność zasięgnięcia pomocy u innego specjalisty. Z przedstawionej dokumentacji medycznej nie wynika, aby lekarz psychiatra zalecił powódce podjęcie psychoterapii.

Mając zatem na względzie ogół przedstawionych powyżej skutków wypadku, w szczególności stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, wiek poszkodowanej Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie powódki o dopłatę zadośćuczynienia jest uzasadnione jedynie do kwoty 1.200 zł. Taką też kwotę Sąd zasądził na jej rzecz na podstawie art. 805 kc, art. 822 kc oraz art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc. W ocenie Sądu rozmiar krzywdy poniesiony przez powódkę nie jest na tyle duży, aby uzasadniał przyznanie jej zadośćuczynienia w kwocie wskazanej w pozwie. Uwzględniając jedynie w części żądanie powódki Sąd miał na względzie, że wskutek zdarzenia powódka odniosła trwały uszczerbek na zdrowiu tylko w wysokości 1 %, a wypadek jedynie pogłębił już wcześniej istniejące dysfunkcje. Nadto, powódka nie poniosła natomiast żadnego uszczerbku w ujęciu neurologicznym. Wypadek wywarł także wpływ na stan emocjonalny i psychiczny powódki, co wymagało podjęcia półtorarocznego leczenia psychiatrycznego. Jednocześnie, Sąd miał na względzie, że stan psychiczny powódki po wypadku częściowo był skutkiem wcześniejszego zdarzenia drogowego, jakie miało miejsce w 2009r. Podkreślić należy, iż ustalona przez Sąd należna kwota zadośćuczynienia stanowi dla powódki realną wartość, zważywszy, że przed wypadkiem powódka nie pracowała.

Powództwo o zapłatę zadośćuczynienia ponad zasądzoną kwotę podlegało oddaleniu na podstawie ww. przepisów a contrario.

IV.5. Odsetki

Na mocy art. 481 kc Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty od dnia 7 października 2016r., mając na względzie, że szkoda została pozwanemu zgłoszona w dniu w dniu 29 sierpnia 2016r. a termin do wypłaty odszkodowania wynosił 30 dni, zgodnie z przepisem art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Nie ulega wątpliwości, że pozwany jako profesjonalista dysponuje środkami technicznymi i osobowymi (fachowym zespołem lekarzy orzeczników) i w związku z tym był w stanie ustalić rozmiar szkody majątkowej i niemajątkowej w terminie ustawowym.

V. Koszty procesu

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 100 kpc i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powódka wygrała niniejszy spór w 4 %, zaś pozwany w 96 %. Koszty strony powodowej stanowiły uiszczona opłata sądowa od pozwu (1.500 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), zaliczka na poczet opinii biegłego (1.500 zł) – w łącznej wysokości 6.617 zł, z czego należy jej się kwota 264,68 zł. Z kolei koszty strony pozwanej w łącznej kwocie 5.117 zł stanowiły koszty zastępstwa procesowego (3.617 zł) oraz zaliczka na poczet opinii biegłych (1.500 zł), przy czym pozwanemu należy się zwrot od przeciwnika kwoty 4.912,32 zł. Po wzajemnym skompensowaniu należności należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.647,64 zł.

Na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 5 ust. 3 i 4, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od stron na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. nieuiszczone koszty sądowe tytułem opinii biegłych, zgodnie ze stosunkiem w jakim strony uległy w niniejszej sprawie. Zważyć należy, iż koszt opinii biegłych łącznie wynosił 4.234,80 zł, przy czym z wpłaconych zaliczek został sfinansowany do kwoty 3.000 zł, a zatem do rozliczenia pozostaje kwota 1.234,80 zł. Z uwagi na powyższe od powódki należało ściągnąć kwotę 1185,40 zł, zaś od pozwanego kwotę 49,40 zł.